Polityka Środowiskowa WSE - Wyższa Szkoła Europejska im. ks

Polityka Środowiskowa Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera
Stan środowiska naturalnego jest dla Wyższej Szkoły Europejskiej im. J. Tischnera istotnym
aspektem działalności z dwóch powodów. Pierwszym powodem jest usytuowanie w centrum
historycznego miasta Krakowa, które boryka się z problemem zanieczyszczenia powietrza.
Drugim powodem jest dążenie uczelni do doskonalenia i ciągłego rozwoju z uwzględnieniem
wpływu na środowisko naturalne. Ustanowienie polityki środowiskowej ma na celu
zmniejszenie negatywnego wpływu na środowisko naturalne, a jeśli to możliwe, poprawę
jego stanu. Wyższa Szkoła Europejska im J. Tischnera dąży w ten sposób do poprawy stanu
środowiska naturalnego wewnątrz uczelni, jej najbliższym otoczeniu, ale także w ujęciu
szerszym – działając dla dobra miasta Krakowa i jego mieszkańców.
Nasze cele:


Oszacowanie wpływu uczelni na środowisko naturalne oraz inicjowanie działań
służących jego zmniejszeniu.
Realizowanie działań edukacyjnych mających na celu uświadamianie studentów,
pracowników uczelni w zakresie ich roli i wpływu na środowisko naturalne.

Realizacja oraz angażowanie się w projekty, których efektem może być poprawa
świadomości ekologicznej beneficjentów lub poprawa stanu środowiska naturalnego.
Nasze zobowiązania:


Uwzględniania wpływu na środowisko naturalne we wszystkich głównych aspektach
funkcjonowania uczelni.
Propagowanie działań prośrodowiskowych wśród społeczności uczelni.

Dążenie do zmniejszenia zużycia zasobów takich, jak woda, energia elektryczna oraz
zmniejszenie ilości wytwarzanych odpadów.

Wdrożenie aspektów zrównoważonego rozwoju do polityki zakupów.

Rozważanie aspektów środowiskowych w kontekście zmiany siedziby uczelni lub
poszukiwaniu nowych oddziałów.

Zarządzane terenami zielonymi uczelni w sposób zrównoważony.

Rozpowszechnienie założeń polityki środowiskowej wśród pracowników, studentów
uczelni, jako ważnych aspektów jej funkcjonowania.
Ewa Kotarba, Kanclerz WSE.
MAJ 2016
Polityka środowiskowa
Jarosław Szczygieł
PUBLIKACJA BEZPŁATNA
Publikacja współfinansowana przy wsparciu udzielonym przez Islandię, Lichtenstein
i Norwegię, poprzez dofinansowanie ze środków Mechanizmu Finansowego Europejskiego
Obszaru Gospodarczego oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego
w ramach Funduszu Stypendialnego i Szkoleniowego.
Spis treści
Wstęp ...................................................................................................................................................... 4
Motywacje i bariery ................................................................................................................................ 6
Umiejscowienie polityki środowiskowej ............................................................................................... 7
Personel i szkolenia ................................................................................................................................ 9
Przeglądy środowiskowe ...................................................................................................................... 13
Zasady, cele i zadania .......................................................................................................................... .14
Zarządzanie ...................................................................................................................................... .14
Personel ............................................................................................................................................ 15
Zarządzanie operacyjne .................................................................................................................... 15
Komunikacja...................................................................................................................................... 16
Komunikacja i Raportowanie ............................................................................................................... 16
Podsumowanie.....................................................................................................................................17
Wstęp
Wypracowanie i wdrożenie polityki środowiskowej organizacji jest jednym z niezbędnych
elementów sprawnego zarządzania oraz rozwoju w obszarze zarządzania środowiskowego.
Polityka środowiskowa może określać działania i cele zarządzania środowiskowego, jako
równoważne celom biznesowym organizacji. Dokument ten może przyjąć formę deklaracji,
w której zawarte może zostać zobowiązanie do zarządzania organizacją ze świadomością
oddziaływania na środowisko naturalne. Dokument ten może być współtworzony przez
zarząd oraz pracowników organizacji. Taki sposób działania integruje środowisko pracy
wokół spraw zarządzania środowiskowego oraz eliminuje lukę informacyjną dotyczącą pracy
nad dokumentem oraz fakt jego istnienia.
Polityka środowiskowa jest dokumentem podpisanym przez zarząd i/lub kierownictwo
organizacji. Każdy pracownik organizacji powinien mieć świadomość istnienia dokumentu
oraz zawartej w nim treści. Wizualizacja polityki środowiskowej przyjmuje różne formy.
Polityka środowiskowa jest powszechnie dostępnym dokumentem, z którym mają szansę
zapoznać się także interesariusze odwiedzający siedzibę firmy. Powszechne jest także
publikowanie treści polityki środowiskowej na stronach internetowych organizacji.
Polityka środowiskowa powinna zawierać m.in.:
- informacje na temat działalności organizacji i jej wpływu na środowisko,
- deklarację spełnienia wymagań przepisów prawnych i innych, obowiązujących organizację,
a które są związane z jej aspektami środowiskowymi,
- zobowiązanie do działań zmniejszających negatywny wpływ organizacji na środowisko
naturalne,
- zobowiązanie do ciągłego doskonalenia procedur oceny wpływu organizacji na środowisko.
Polityka
środowiskowa
musi
być
udokumentowana,
wdrożona,
utrzymywana,
zakomunikowana, dostępna i aktualizowana.
Udokumentowana – w formie papierowej lub elektronicznej.
Wdrożona – tzn. wynikające z niej zobowiązania powinny być przełożone na każdy obszar
działalności organizacji.
Utrzymana – zaprojektowane rozwiązania i działania mają być realizowane w myśl założeń
polityki.
Zakomunikowana – wszyscy pracownicy organizacji lub pracujący w jej imieniu, łącznie
z wykonawcami pracującymi na terenie organizacji, muszą znać jej założenia. Treść polityki
może być zakomunikowana na spotkaniu, szkoleniu, może być ona również udostępniona
w sieci komputerowej lub stanowić element warunków umowy np. z dostawcą.
Dostępna - powinna być upubliczniona.
Aktualizowana – tzn. okresowo przeglądana oraz aktualizowana w zależności od zmian
zachodzących w organizacji lub w jej otoczeniu (np. ustawodawstwo, wymagania
kontrahentów, technologia).
Motywacje i bariery
Wdrożenie polityki środowiskowej na uczelni pozwala regulować odpowiedzialność,
utrzymywać dokumentację związaną z zarządzaniem środowiskowym, obniżać ryzyko
wystąpienia niespójności z obowiązującymi przepisami, redukować koszty, umożliwia wzrost
motywacji personelu oraz poprawienie komunikacji środowiskowej. Powyższe motywacje
mogą być oczywiście wdrożone do niemal każdej organizacji. Specyficzna dla uczelni polityka
środowiskowa może poprawić odbiór społeczny poprzez wdrożenie rzeczywistych działań
oraz deklaracji z zakresu oddziaływania na środowisko naturalne oraz społecznej
odpowiedzialności. Może także stanowić element edukacji, zapewnić dostęp do grantów
oraz usprawnić współpracę międzywydziałową w obszarze środowiska naturalnego. Być
może są to czynniki, które będą także atrakcyjne dla studentów. Polityka środowiskowa
może także być pomocna przy tworzeniu i działaniu społeczności/zespołów środowiskowych.
Pomimo
tego,
że
działania
środowiskowe
mogą
być
organizowane
bez
sformalizowanej polityki środowiskowej, wdrożenie polityki środowiskowej zapewnia
określenie strategii działań oraz doskonalenia, które w przypadku braku dokumentu polityki
środowiskowej mogą być pominięte.
Mogą także występować mocniejsze argumenty za opracowaniem i wdrożeniem polityki
środowiskowej.
Oprócz opisanych motywacji mogą wystąpić także bariery przed opracowaniem
i wdrożeniem polityki środowiskowej uczelni. Mogą nimi być: konserwatywne podejście „Nie
potrzebujemy dodatkowego dokumentu”, inercja, rozbudowane struktury i procesy podczas
podejmowania decyzji, tarcia pomiędzy elementami struktury uczelni (studenci, wydziały,
administracja, kierownicy itd.), rotacja personelu oraz trudności podczas procesów
wdrożenia i ewaluacji polityk środowiskowej.
Pozostałymi czynnikami ograniczającymi mogą być brak płynności finansowej,
nadanie polityce środowiskowej oraz działaniom środowiskowym niskiego priorytetu
spowodowanego np. szybkim rozwojem uczelni, brak wsparcia oraz świadomości
kierownictwa uczelni, długi czas zwrotu kosztów związanych z wdrożeniem polityki
środowiskowej,
środowiskowych
trudności
w
personelowi
delegowaniu
niechętnemu
odpowiedzialności,
zmianom,
powierzanie
któremu
może
działań
brakować
zainteresowania, wiedzy, informacji, doświadczenia, motywacji i świadomości.
Umiejscowienie polityki środowiskowej
Umiejscowienie polityki środowiskowej na uczelni wymaga podejścia etapowego
zgodnie z którym elementy wdrożenia polityki, takie jak przegląd wstępny czy programy
środowiskowe są wdrażane. Dotyczy to także sytuacji, w której polityka środowiskowa
wdrażana jest tylko w poszczególnych wydziałach uczelni w sensie organizacyjnym lub
w określonej przestrzeni uczelni np. części budynku jak również zarządzanie poszczególnymi
aspektami środowiskowymi, takimi jak zużycie energii elektrycznej lub wody. Tego rodzaju
podejście staje się coraz bardziej powszechne i obecnie posiada swój standard znany jako BS
8555.
Wspomniane powyżej podejście etapowe jest rekomendowane jako:

Mniej kosztowne,

demonstrujące funkcje użytkowe,

nieprzeładowane biurokracją oraz pracą,

zwiększające wiarę w pomysł,

zapewniające identyfikację problemów i ich korektę przed wdrożeniem
polityki w całości,

zapewniające możliwości określania celów na każdym etapie.
Podejście etapowe jest także bardziej prawdopodobne do zaakceptowania przez
zarząd/kierownictwo uczelni. Podejście to może nie być właściwe dla małych instytucji. Nie
wszystkie aspekty wdrażania polityki środowiskowej na uczelni są przewidywalne, co zostało
opisane w zintegrowanym systemie zarządzania (obejmującym jakość, aspekty zdrowotne,
bezpieczeństwo i środowisko), który został wdrożony np. przez uniwersytet Padeborn
w Niemczech. Wdrożenie to zostało uznane za sukces.
Wdrożenie zarządzania środowiskowego oraz polityki środowiskowej, jako jego
elementu można poprzedzić fazą pilotażową. Faza pilotażowa jest swego rodzaju etapem
przygotowawczym, testowym przed rozpoczęciem właściwego wdrożenia. Można spotkać
zarówno zwolenników, jak i przeciwników stosowania fazy pilotażowej. Wdrożenie
poprzedzone fazą pilotażową możemy nazwać podejściem pilotażowym.
Według dostępnej literatury podejście pilotażowe jest preferowane przez dużą część
personelu na wielu uczelniach, pomimo tego, że uczelnie te nie zawsze decydują się na
wdrożenie polityki środowiskowej. Podejście pilotażowe jest dominujące w branży
nieruchomości. Wynika to prawdopodobnie stąd, iż są to organizacje odpowiedzialne m.in.
za zarządzanie energią elektryczną, transportem oraz odpadami. Są to najbardziej znaczące
aspekty środowiskowe. Obszary te jednak nie funkcjonują oddzielnie. Są ze sobą
funkcjonalnie połączone. Brak objęcia wdrożeniem polityki środowiskowej i systemem
zarządzania środowiskowego całej uczelni może nie przynieść oczekiwanych efektów. Faza
pilotażowa pozwala przygotować do wdrożenia obszary uczelni, które najbardziej
oddziaływują na środowisko. Podejście etapowe natomiast pozwala systematycznie
obejmować wdrożeniem kolejne obszary uczelni.
Jedną z bardziej innowacyjnych strategii umiejscowienia polityki środowiskowej i zarządzania
środowiskowego opisano w "Model Zarządzania Środowiskowego dla Uczelni” . Model ten
zawiera dziesięć "bloków", które są rozwijane przez wydziały uznane za najbardziej właściwe
do opracowania i rozwoju poszczególnych obszarów. Rozwiązanie to zdobywa przewagę nad
angażowaniem zewnętrznych ekspertów lub zatrudniania menadżera. Na przykład dział IT
może rozwijać "Środowiskowy system informatyczny". Dział PR mógłby sporządzać raporty
środowiskowe, a dział prawny mógłby opracować rejestr mających zastosowanie przepisów
prawnych i regulacji.
Takie podejście może ułatwić integrację systemu zarządzania środowiskowego do istniejącej
struktury uczelni, zmniejszyć opór pracowników do koncepcji polityki środowiskowej
i zwiększyć współpracę między wydziałami.
Personel i szkolenia
Polityka środowiskowa i system zarządzania środowiskowego jest oczywiście, realizowany
i zarządzany przez ludzi. Pewność, że ci ludzie cechują się odpowiednim nastawieniem do
poprawy efektywności środowiskowej jest niezbędna. Aby polityka środowiskowa była
skutecznie wdrażana konieczne jest wskazanie, co najmniej jednego pracownika do
koordynowania, utrzymywania i dalszego jej rozwoju. Taką praktykę rekomenduje większość
dostępnych źródeł. W części uczelni, w których funkcje zarządzania środowiskowego
zarządzane są poprzez powierzone zadania od kierownictwa, jest mało prawdopodobne, aby
system taki był efektywny, np. w wyniku braku czasu personelu dla zapewnienia właściwych
środków we właściwym czasie.
Koordynator zarządzania środowiskowego powinien przejmować role polegające na
odpowiadaniu na pytania, zbieraniu pomysłów, public relations, opracowywania
celów, zbierania danych, zapewnienia zgodności polityki środowiskowej, sporządzania
raportów, konsultacji z instytucjami zewnętrznymi. Powinien być także łącznikiem między
działem zarządzania jakością, zdrowia i bezpieczeństwa oraz działu szkoleń. Precyzyjne
oznaczenie funkcji różni się w zależności od instytucji, jak również od poszczególnych działów
w tej samej organizacji. Większość funkcji ulokowanych jest w działach zarządzania,
pozostałe ulokowane są np. w działach zakupów lub w działach finansowych.
Chociaż istnieją pewne zalety i wady proponowanego rozwiązania publikacja EAUC zaleca,
aby pracownicy ochrony środowiska pracowali w działach zarządzania oraz nie mieli
przypisanych obowiązków poza obszarem środowiskowym.
Wszędzie tam, gdzie są one zlokalizowane, powinny być raportowane do wyższego szczebla
organizacji (takiego jak dyrektor departamentu lub nawet rektor), co zwiększa ich
widoczność
dla wyższego szczebla kadry zarządzającej, więc prawdopodobnie większy
wpływ, wagę oraz możliwość do finansowania.
Osoba zajmująca się zagadnieniami środowiskowymi powinna posiadać pewne określone
cechy osobowe: Sharp (2002) określa je jako "wysoka kompetencja w słuchaniu,
komunikacji, budowania relacji, wizja rozwoju, elastyczność i ciągła adaptacja strategiczna".
W połączeniu z umiejętnościami utrzymywania pozytywnych relacji , cierpliwości,
obiektywizmem oraz kreatywnością.
Koordynator może również spodziewać komplikacji spowodowanych przez " inercję,
opór, okazjonalne trendy polityczne, które mogą pojawić się w czasie pracy."
Sposób, w jaki inni członkowie personelu odnoszą się do koordynatora środowiskowego,
i vice-versa, musi zostać jasno określony. Podobnie, jak to: kto jest odpowiedzialny za
zarządzanie i działania operacyjne, jak wykonywane są decyzje, kto raportuje i do kogo.
Istnieją znaczne różnice w sposobie rozwiązywania tych aspektów przez różne uczelnie.
Trudno wskazać obecnie sposób najlepszy, ponieważ jest to kwestia zależna od
indywidualnych warunków panujących na uczelni. Niektóre uczelnie posiadają na przykład
sieci przedstawicieli departamentów,
działające równolegle do struktury zarządu uczelni, podczas gdy inne integrują
odpowiedzialność środowiskową z innymi już istniejącymi obowiązkami.
Uniwersytet w Leeds ma skuteczny system obejmujący krótkie, jasne łańcuchy
odpowiedzialności. Rada Gubernatorów i zarząd autoryzuje i podpisuje politykę
środowiskową. Grupa sterująca działem ochrony środowiska autoryzuje cele i zadania.
Menedżer środowiskowy powinien ułatwiać spełnienie celów i realizację zadań.
Koordynatorzy
środowiskowi
są
natomiast
odpowiedzialni
za
realizację
celów
i poszczególnych zadań. Są osobami odpowiedzialnymi za poszczególne obszary (takie jak
procesy ogrzewania). Jest to dojrzały i ugruntowany model w wielu wiodących
uniwersytetach w odniesieniu do kwestii ochrony środowiska. Komitet ds. środowiskowych,
taki jak grupa sterująca w Leeds, jest wspólnym elementem zarządzania środowiskowego dla
wielu uczelni wyższych. Rozwiązanie to jest wykorzystywane do nawiązania współpracy
pomiędzy różnymi działami i członkami personelu, w celu omówienia problemów oraz jako
forum dla reprezentacji zainteresowanych stron.
Występuje wiele możliwości, w jakich mogą być podzielone zadania między
menadżerem
środowiskowym,
koordynatorem
środowiskowym,
a
komitetami
środowiskowymi. Dla przykładu w Cambridge komitet przejął funkcje przeglądu zarządzania
środowiskowego. Są także uniwersytety, które mają jeden centralny, odpowiedzialny za
wszystkie działania komitet. Inne dodają małe grupy odpowiedzialne za poszczególne
aspekty, takie jak zarządzanie odpadami lub transportem. Niektóre raportują bezpośrednio
do kierownictwa, podczas gdy inne mają długie łańcuchy raportowania. Może to powodować
frustrację ze względu na czas potrzebny do podjęcia i aprobaty decyzji.
Komitety środowiskowe są często pod przewodnictwem członka kierownictwa uczelni (np.
prorektora) i składają się z kadry akademickiej z doświadczeniem lub zainteresowaniami
zgodnymi z poszczególnymi zadaniami komitetu. W skład
komitetów środowiskowych wchodzi także personel operacyjny oraz odpowiedzialny za
kwestie środowiskowe. Komitety mogą być połączone poprzez personel działów zdrowia
i bezpieczeństwa oraz pracowników zaopatrzenia.
Bez względu na strukturę personelu sukces Systemu Zarządzania Środowiskowego zależy w
dużym stopniu od dobrej woli i współpracy pracowników. To z kolei jest zależne od
komunikacji między pracownikami i współpracy między nimi. Podstawowe znaczenie ma
także uzyskanie wsparcia ze strony kanclerza uczelni i menedżerów.
Jednakże zyskanie poparcia kierownictwa nie jest jedyną przeszkodą do sprawnego działania.
Wiele osób nie ma świadomości ich wpływu na środowisko naturalne. Wyzwaniem jest także
zmiana tego nastawienia. Jeśli inicjatywa ma odnieść sukces niezbędne jest podjęcie
kolejnego trudnego zadania, czyli nałożenie dodatkowych obowiązków na personel oraz
zastosowanie działań, które mogą okazać się niepopularne.
Częścią zmiany
postaw jest zapewnienie poprzez odpowiednie szkolenia, że
pracownicy posiadają wiedzę potrzebną, aby poprawić postawę wobec środowiska
naturalnego. To zagadnienie może być przedłużone do dostawców i przedstawicieli
studentów. Trening może obejmować warsztaty, burzę mózgów, wydarzenia, seminaria,
materiały, informacje na stronach internetowych oraz szkolenia.
Motywacja personelu może być wspomagana poprzez zaangażowanie jak największej liczby
współpracowników organizowanie wystawzachęcających do dobrowolnego uczestnictwa w
grupach roboczych oraz wdrożenie dni lub tygodni przeznaczonych dla działań
środowiskowych np. green month, green week itd..
Przeglądy środowiskowe
Występują mieszane postawy wobec stosowania wewnętrznych lub zewnętrznych form
środowiskowych przeglądów wstępnych. Przegląd środowiskowy, to jedna z wstępnych form
rozwoju systemu zarządzania środowiskowego. Zasadność przeglądów środowiskowych lub
jednorazowych audytów w mniej formalnych systemach może się różnić w zależności od
sytuacji, działu, obiektu.
Zarówno Sunderland, jak i Bristol nie mają formalnej metody przypisywania wagi do
aspektów środowiskowych. Obie uczelnie wyrażają postawę, iż znaczenie aspektów
środowiskowych jest oczywiste.
Z drugiej strony, Hertfordshire zakończył swój początkowy przegląd środowiskowy (IER)
i opracował dokument zgodny z ISO 14001 określający politykę, cele, zadania i systemy.
W Wielkiej Brytanii, tylko Uniwersytety Glamorgan i Nottingham Trent skorzystały z usług
konsultingowych, aby rozwijać swoje przeglądy środowiskowe. Czyniąc tym samym swoją
decyzję jednym z precedensów. Zarówno University of York i South Carolina osiągnęły dwa
interesujące, ale różne kompromisy pomiędzy przeglądami wewnętrznymi i zewnętrznymi.
Na Uniwersytecie York, absolwent wykonał audyt kampusu. Absolwent nie był już związany
z administracją uniwersytecką. W wyniku tego mógł zachować bezstronność. Jednocześnie
posiadał wystarczającą znajomość uniwersytetu na temat podejmowanych inicjatyw.
Stosowana jest także praktyka angażowania przeszkolonych w tym zakresie studentów oraz
ich wymiana między uczelniami w celu wykonywania przeglądów.
Zasady, cele i zadania
Polityka środowiskowa określa zasady oraz stanowi fundament dla systemu zarządzania
środowiskowego
uczelni (EMS). Jedną z
głównych
funkcji
systemu
zarządzania
środowiskowego jest zapewnienie zgodności z polityką środowiskową.
Polityka środowiskowa uczelni może podkreślić "operacyjne" aspekty, takie jak zużycie
energii oraz wytwarzanie odpadów lub jej rolę jako wychowawcy, trenera oraz "influencera"
dla przyszłych decydentów. Takie podejście zastosował np. Uniwersytet Mälarden w Szwecji.
Uczelnia ta stara się zintegrować koncepcję zrównoważonego rozwoju z programem
nauczania, a tym samym wpływać na swoich uczniów do bardziej zrównoważonych wyborów
w ich przyszłej karierze. Dlatego edukacja na rzecz zrównoważonego rozwoju powinna być
przyjmowana jako aspekt środowiskowy w uniwersyteckim systemie zarządzania
środowiskowego. Będzie to pozytywny aspekt obok bardziej tradycyjnych "negatywnych"
skutków, takich jak np. odpady. Poniższe wytyczne dotyczące opracowania silnej
uniwersyteckiej polityki środowiskowej zostały opublikowane przez Peopole and Planet
w dokumencie "Going Green". Nie wszystkie elementy mogą być zastosowane dla wszystkich
uczelni.
Zarządzanie

Nakreśl wizje, przekonania i cele uniwersytetu dotyczące jego oddziaływania na
środowisko oraz jak powinien być zarządzany.

Określ odpowiedzialność ekologiczną wszystkich pracowników i studentów.

Zobowiązanie
się
działań
osiągnięcie
oraz
wymagań.
do
ciągłej,
lub
trwałej
przekroczenie
poprawy
prawnych
środowiskowych
i
regulacyjnych

Zapewnienie mechanizmów tworzenia celów, zadań i planów działań, doboru
wskaźników, ułożenia priorytetów działań oraz zapewnienia przestrzegania zasad.

Zapewnienie mechanizmów, aby czynniki środowiskowe mogły być zintegrowane
w procesy decyzyjne.
Personel

Opisz konkretne obowiązki personelu w nadzorowaniu rozwoju i wdrażania polityki
lub dokumentacji zawierającej odnośniki do nich.

Opisać role komitetu, skład i minimalną częstotliwość jego spotkań lub dokumentację
zawierającą te informacje.

Zadeklarować potrzebę szkolenia pracowników i studentów.
Zarządzanie operacyjne

Zobowiązanie się do zmniejszenia produkcji odpadów oraz zmniejszenia emisji gazów
cieplarnianych, adaptacja odnawialnych źródeł energii, zwiększenie efektywności
energetycznej i recyklingu,unikanie szkodliwych
materiałów
pozyskanych
i
procesów,
w sposób
stosowanie
dla
ekologicznych,
środowiska
substancji,
wielokrotnego
użytku,
zrównoważony materiałów i procesów, stosowanie
recyklingu.

Zobowiązanie się do zapewnienia dostępności wyposażenia do recyklingu np.
kontenery do selektywnej zbiórki odpadów.

Zachęcanie do korzystania z transportu przyjaznego dla środowiska.

Zobowiązanie się do przyjęcia środowiskowej polityki zakupowej.
Komunikacja

Zobowiązanie do zapewnienia informacji o polityce środowiskowej wśród
pracowników i studentów.

Odnoszenie się do zobowiązań krajowych i międzynarodowych w zakresie
zrównoważonego rozwoju

Wspierania współpracy z innymi uczelniami i instytucjami zewnętrznymi.

Zobowiązanie się do publikowania celów środowiskowych i innych stosownych
dokumentów.

Wyjaśnić jak reklamacje i zapytania mają być obsługiwane i zapewnić szczegóły
kontaktu.

Polityka środowiskowa zapewnia "wyrzutnię" dla stworzenia celów i celów.
Komunikacja i Raportowanie
Bez dobrej komunikacji, zarówno wewnętrznej jak i zewnętrznej, system
zarządzania środowiskowego nie może funkcjonować. Interesariusze nie będą świadomi
istnienia polityki środowiskowej i procedur. Niezgodności (naruszenia w wyznaczonym
obszarze polityki) nie będą zgłaszane.
Szeroka różnorodność metod komunikacji jest oczywiście ważna, aby podnieść rangę
zarządzania środowiskowego. Może ona zawierać prezentacje dla nowych pracowników,
osobisty kontakt, plakaty, ulotki, biuletyny oraz wydarzenia. Zastosowanie elektronicznej
komunikacji ma wielkie znaczenie dla przekazywania informacji środowiskowych
i dokumentacji systemu zarządzania środowiskowego. Uniwersytety działają w oparciu
o wykorzystywanie sprzętu IT. Wykorzystanie komputerów może ułatwić i zachęcić do
swobodnego przepływu informacji oraz
zapewnić aktualizację dokumentacji. Zaawansowanie jego użytkowania waha się od
korzystania z witryny, aby wizualizować politykę środowiskową, poradniki, informacje
kontaktowe itd. Pocztę elektroniczną można wykorzystywać do dedykowanego systemu
zarządzania informacją do zbierania, administrowania i prezentowania wszystkich informacji
związanych z systemem zarządzania środowiskowego.
Podsumowanie
System zarządzania środowiskowego i polityka środowiskowa nie muszą okazać się
niezbędne dla dobrego zarządzania. Natomiast dobre praktyki środowiskowe są inspirowane
i ułatwiane dzięki systemowi zarządzania środowiskowego. Ponadto pokazują one
odpowiedzialność organizacji, mogą przyczynić się do obniżenia wydatków oraz są
wartościowymi narzędziami marketingowymi. Przewiduje się, że metodologia systemu
zarządzania środowiskowego rozprzestrzeni się na większą liczbę uniwersytetów
w nadchodzących latach. Pozostaje pytanie, jaki standard uczelnie powinny wdrażać ISO14001 czy EMAS? Oczywiście, uczelnia może wybrać jeden ze standardów jako
przewodnik i niekoniecznie dążyć do pełnego spełnienia jego wymagań. W ten sposób unika
się kosztów certyfikacji. Z drugiej strony eliminuje się cenne rekomendacje osób trzecich. ISO
14001 jest najbardziej znanym i jedynym uznanym międzynarodowym standardem.
W zakresie ISO 14001 więcej organizacji i osób ma własne doświadczenia w porównaniu do
EMAS. Udowodniono to także w sektorze uniwersyteckim, ale pojawiały się trudności w jego
interpretacji. Brak jest oficjalnych wytycznych dla uczelni wdrażających systemy zarządzania.
System ten nie został także zaprojektowany z myślą o uniwersytetach. Pozostaje zaoferować
lub wskazać jasne wytyczne do normy ISO lub EMAS, rozumiejąc, że istnieje kilka sposobów
osiągnięcia tych standardów.