Spis treści TI/ Poczta elektroniczna czyli email

Spis treści
1 TI/ Poczta elektroniczna czyli email
1.1 Kłopoty z e-mailem: jak unikać spamu
1.2 POP3 i WebMail
1.2.1 POP3
1.2.2 WebMail
1.3 Pola adresowe czyli email w praktyce
TI/ Poczta elektroniczna czyli email
Poczta elektroniczna jest nie tylko tania, ale wprowadza też zupełnie nowy sposób komunikacji — coś
pomiędzy listem a telefonem. Główną uciążliwością telefonu jest jego natarczywość — dopadamy
rozmówcę nie zawsze w momencie, gdy chciałby z nami rozmawiać[1]. Natomiast pocztę
elektroniczną czytamy w wybranym przez nas momencie — może to być również w sekundy od jej
wysłania. Tak wysyłając, e-mail mamy pewność, że nie przeszkodzimy adresatowi w pracy ani
wypoczynku. Mimo to oczekiwana wiadomość dotrze bez porównania szybciej niż tradycyjną pocztą.
Ta niesynchroniczność pozwala inaczej spojrzeć na sztywne godziny pracy. Nie musimy też
przejmować się strefami czasowymi, co w przypadku telefonów na drugą półkulę niewątpliwie
wypada brać pod uwagę.
Adres poczty elektronicznej związany jest z człowiekiem, a nie z miejscem. Jeśli w podróży czy na
wakacjach mamy dostęp do Internetu, to możemy swą pocztę czytać niezależnie od tego, gdzie się
znajdujemy.
Poza restauracją zanikającej sztuki pisania listów, e-mail wprowadza też do epistolografii zupełnie
nowe elementy, jak choćby popularny symbol uśmiechu :-). Ale rodzą się również nowe kłopoty...
Kłopoty z e-mailem: jak unikać spamu
Spam to potoczna nazwa niechcianych e-maili reklamowych, których coraz więcej otrzymujemy
każdego dnia, ale też nazwa mielonki konserwowej wprowadzonej w 1937 r., zastrzeżony znak
handlowy Hormel Foods http://www.hormel.com. Skojarzenie z niechcianym e-mailem powstało
prawdopodobnie na motywach jednej z komedii Monty Pythona.
Samo zjawisko niechcianych reklam nie jest nowością ery cyfrowej — już od dawna tradycyjna
poczta używana jest do rozsyłania reklam, nie tylko tych, którymi wyraziliśmy zainteresowanie.
Nowa jest skala zjawiska: jeśli w tradycyjnej skrzynce pocztowej możemy znajdować dziennie kilka
niechcianych reklam, to w skrzynce e-mailowej może ich być co dzień kilkanaście lub kilkadziesiąt!
Wyłowienie spośród tej masy emaili ważnych dla nas wiadomości zajmuje codziennie dużo czasu i
może się stać poważnym problemem.
Skąd się bierze spam? E-mail jest tani, a właściwie darmowy. Posiadacz dowolnego (np. darmowego)
konta pocztowego może wysyłać praktycznie nieograniczone ilości e-maili. I w dodatku nie tylko nie
musi każdego z nich pisać osobno, ale też nie musi nawet za każdym wysłaniem wciskać guzika
Wyślij. Aby wysyłać tę samą wiadomość wielokrotnie do wielu osób, wystarczy stworzyć
odpowiednią listę adresatów — i jednym ruchem wysyłamy reklamę do wszystkich znajdujących się
na liście. A skąd bierze się taka lista? Jeśli poznamy odpowiedź na to pytanie, zrozumiemy również,
co robić, aby na nią nie trafić.
Odpowiedź jest prosta: adresy zbierane są ze wszystkich dostępnych źródeł. Specjalizowane
programy (poszukiwacze adresów) przeczesują m.in. archiwa list dyskusyjnych i strony WWW:
właściciele prywatnych stron często wpisują na niej swój adres e-mail, a prawdziwą kopalnią może
być np. lista adresów pracowników instytucji — skądinąd bardzo wygodny sposób na ułatwienie
kontaktów.
Przy wysyłaniu reklam tradycyjną pocztą firmy chcą trafiać możliwie dokładnie do grup
potencjalnych klientów, gdyż wysłanie każdej reklamy kosztuje co najmniej tyle co znaczek.
Wysyłanie reklam e-mailem nie kosztuje właściwie nic, dlatego reklamy rozsyłane są na chybił trafił
na wszystkie dostępne adresy[2]. Teoretycznie (w świetle prawa) na otrzymywanie takich reklam
powinniśmy wyrazić zgodę. Ale ściganie osób naruszających te zasady nie jest łatwe — częściowo z
powodu opisywanej już względnej anonimowości, częściowo zaś z powodu niejednolitych regulacji
prawnych w różnych krajach (a w Internecie nie istnieją granice). Administratorzy (również
darmowych serwerów) mają obowiązek blokowania kont, z których rozsyłany jest spam, ale w takim
przypadku trudniąca się tym osoba zakłada po prostu konto na innym darmowym serwerze...
Jeśli już raz nasz adres znajdzie się na takiej liście, to mamy małe szanse obronić się przed zalewem
niechcianych reklam. Dlatego, zanim jeszcze spam stanie się dla nas problemem, warto zapamiętać
kilka prostych reguł.
Jeśli chcemy na stronie WWW umieścić nasz adres, róbmy to w formie jak najtrudniejszej do
przeczytania przez program (automat, poszukiwacz adresów), na przykład jako obrazek typu:
Nie wysyłajmy na otwarte listy i fora dyskusyjne wiadomości z naszego głównego konta, gdyż
adres nadawcy będzie dostępny w archiwum grupy dyskusyjnej, które można przeszukiwać (a
więc mogą to robić również automaty poszukujące adresów)[3]. Zastanówmy się dobrze, zanim
podamy (wpiszemy) nasz adres na jakiejkolwiek stronie. Zwykle propozycja podania adresu
wiąże się z atrakcyjnymi ofertami otrzymywania przez e-mail ciekawych wiadomości czy haseł
dostępu, ale podanie samemu adresu może też często oznaczać wyrażenie zgody na
otrzymywanie reklam.
Jeśli otrzymujemy legalne reklamy od poważnej firmy, to znaczy to zwykle, że albo byliśmy jej
klientami, albo wyraziliśmy kiedyś zainteresowanie jej produktami. W takim przypadku zawsze np.
na końcu listu znajduje się informacja jak wypisać się (unsubscribe ) z tej listy. Niestety, w
przypadku pirackich reklam taka próba wypisania może też oznaczać potwierdzenie, że nasz adres email jest w ogóle używany.
POP3 i WebMail
Jak korzystamy z tych dobrodziejstw w praktyce? Przede wszystkim adres poczty elektronicznej nie
jest związany z miejscem, w którym przebywamy czy jesteśmy zameldowani. Wiadomości docierają
do naszej (elektronicznej) skrzynki pocztowej, ale czytać pocztę możemy z dowolnego komputera
podłączonego do Internetu. W tym celu musi istnieć standardowy protokół dostępu do skrzynek
pocztowych. Dzięki temu nie musimy do czytania poczty używać programów dostarczonych przez
firmę utrzymującą naszą skrzynkę pocztową. Z dowolnego komputera podłączonego do Internetu
możemy uzyskać pełny dostęp do naszej poczty przez jeden z opisanych poniżej protokołów.
POP3
POP3 to aktualna wersja standardu Post Office Protocol. Nie wchodzimy na stronę, z której mamy
dostęp do skrzynki pocztowej, lecz łączymy się na krótko z serwerem, "bierzemy" czekające na nas
listy, po czym się rozłączamy. Czytamy je i redagujemy odpowiedzi bez konieczności utrzymywania
połączenia z Internetem, co w przypadku łączenia przez modem daje znaczące oszczędności. Potem
łączymy się znów na krótko, by wysłać przygotowane odpowiedzi.
Aby korzystać z POP3, musimy się najpierw upewnić, czy firma obsługująca naszą skrzynkę oraz
program, którego chcemy używać do czytania poczty, zapewniają tę usługę. Jeśli tak, to do
konfiguracji programu muszą być dostępne (na stronie WWW usługodawcy lub w umowie)
następujące informacje:
nazwa serwera poczty przychodzącej (POP3) i nazwa użytkownika na tym serwerze — abyśmy
mogli czytać pocztę,
nazwa serwera poczty wychodzącej i (zwykle, ale nie zawsze) nazwa użytkownika na tym
serwerze — abyśmy mogli pocztę wysyłać,
adres e-mail — aby trafiały do nas odpowiedzi,
hasło.
Powyższe informacje (poza hasłem) można w większości przypadków zgadnąć. Jeśli nasz adres to, na
przykład, [email protected], to powinno zadziałać wpisanie:
nazwy użytkownika (na obu serwerach): ja,
serwera POP3: pop3.mojapoczta.pl (ew. mail.mojapoczta.pl),
serwera poczty wychodzącej: mail.mojapoczta.pl lub smtp.mojapoczta.pl, ewentualnie tego
samego co poczty przychodzącej.
Niestety nie ma gwarancji, że firma udostępniająca nam skrzynkę trzyma się tych standardów.
Hasło wpisujemy przy pierwszym połączeniu. Program często oferuje nam, że zapamięta hasło i
będzie je za nas podawał automatycznie przy następnych połączeniach. Warto jednak pamiętać, że
wybierając to udogodnienie, pozostawiamy nasze hasło na dysku komputera.
Rozszerzoną i nowocześniejszą wersją POP jest IMAP (Internet Message Access Protocol ), który
pozwala na zdalne zarządzanie skrzynką.
WebMail
WebMail to rozwiązanie idealne dla podróżujących. Do obsługi poczty wystarczy dowolna
przeglądarka internetowa. Po prostu wpisujemy adres serwera WebMail obsługującego naszą
skrzynkę, a po połączeniu przedstawiamy się (login, nazwa użytkownika) i podajemy hasło. Wadą
może być konieczność utrzymywania połączenia z Internetem przez cały czas w trakcie czytania i
pisania listów — w przypadku stałego łącza z Internetem nie stanowi to problemu. Niewątpliwą
zaletą jest natomiast fakt, że zwykle nie pozostawiamy po sobie żadnych konfiguracji albo
zapomnianych haseł.
Dobre konto e-mailowe powinno dawać możliwość dostępu zarówno przez POP3/IMAP, jak i
WebMail.
Pola adresowe czyli email w praktyce
Adres email osoby, do której chcemy wysłać email, wpisujemy oczywiście w polu "Do" (ang. "To").
Ten sam list możemy wysłać jednocześnie do kilku adresatów, ale nie wszyscy muszą być w polu
"Do" tak jak główny adresat. Kopię listu wysyłanego do pracownika firmy możemy na przykład "przy
okazji" przesłać do wiadomości szefa -- wtedy adres szefa umieścimy w polu "Kopia" lub "Dw" czyli
"do wiadomości" (ang. "Cc" czyli "carbon copy"). Wtedy każdy a z adresatów będzie widział innych
adresatów. Jeśli nie chcemy, żeby wszyscy adresaci wiedzieli, że kopię tego listu wysyłamy również
do pana X, to adres pana X powinniśmy umieścić w polu "Ukryta Kopia" lub "Udw" czyli "Ukryte do
wiadomości" (ang. "Bcc" czyli "blind carbon copy"). Adresy w polu Bcc nie są widoczne dla innych
adresatów tego samego listu -- ma to znaczenie jeśli np. ten sam list (apel) przekazujemy kolejno
grupom znajomych. Niezależnie od tego, jak mały sens i związek z prawdą mają zwykle takie
"łańcuszki", to w po każdym kolejnym przekazaniu nagłówek i początek wiadomości rosną o listy
kolejnych adresów email -- do potencjalnego wykorzytania przez spamerów.
1. ↑ W edwardiańskiej Anglii w ogóle nie umieszczano numerów telefonów na prywatnych
wizytówkach.
2. ↑ Jest to działalność powszechnie potępiana, dlatego nie są tą drogą reklamowane produkty
poważnych firm.
3. ↑ Doświadczeni użytkownicy grup dyskusyjnych często podają swój adres w możliwie
zawoalowanej formie, np. uzytkownik malpa serwer kropka pl, ale i takie adresy mogą
być z czasem odcyfrowywane przez coraz inteligentniejsze programy.