PRZEKAZ 50 - KSIAZETA PLANETARNI

PRZEKAZ 50 - KSIĄŻĘTA PLANETARNI
Książęta Planetarni, chociaż należą do klasy Synów Lanonandeków, są tak
wyspecjalizowani w swej służbie, że zazwyczaj traktuje się ich jako oddzielną
grupę istot. Ci Synowie wszechświata lokalnego, po uzyskaniu od
Melchizedeków zatwierdzenia na wtórnych Lanonandeków, przydzielani są do
rezerw swej klasy w zarządzie konstelacji. Odtąd Władca Systemu przydziela
im różne obowiązki i ewentualnie powoływani zostają na Książąt Planetarnych
i wysyłani do rządzenia rozwijającymi się, zamieszkałymi światami.
Dla Władcy Systemu, sygnałem do działania i do przydzielenia zwierzchnika
danej planecie jest prośba Nosicieli Życia o wysłanie szefa administracyjnego,
aby działał na tej planecie, na której oni zaprowadzili życie i ukształtowali
inteligentne istoty ewolucyjne. Wszystkie planety, zamieszkałe przez
śmiertelne istoty ewolucyjne, mają przydzielonego władcę planetarnego z tej
klasy synostwa.
1. MISJA KSIĄŻĄT
Książę Planetarny i asystujący mu bracia reprezentują najbliższe uosobione
zbliżenie do skromnych istot czasu i przestrzeni (obok wcielenia), jakie
Wieczny Syn z Raju może zrobić. Prawdą jest, że Syn Stwórcy ma styczność z
istotami stworzonymi z danych domen, przez swego ducha, jednak Książę
Planetarny jest ostatnim z klasy osobowych Synów, rozciągającej się od Raju
aż do dzieci ludzkich. Nieskończony Duch zbliża się do ludzi w osobach
opiekunów przeznaczenia i innych istot anielskich; Ojciec Uniwersalny żyje w
człowieku dzięki przedosobowej obecności Nieodgadnionych Monitorów;
Książę Planetarny reprezentuje jednak końcowy wysiłek Wiecznego Syna i
jego Synów, aby się zbliżyć do was. Na świeżo zaludnionym świecie Książę
Planetarny stanowi wyłączną reprezentację pełni boskości, pochodzącej od
Syna Stwórcy (potomka Ojca Uniwersalnego i Wiecznego Syna) i od Boskiej
Opiekunki (wszechświatowej Córki Nieskończonego Ducha).
Książę świeżo zaludnionego świata otoczony jest lojalną grupą pomocników i
asystentów oraz znaczną liczbą usługujących duchów. Korpus kierowniczy
takich nowych światów musi się jednak wywodzić z niższych klas
administratorów systemu, aby z racji swej natury mogli oni podchodzić z
sympatią i wyrozumiałością do planetarnych problemów i trudności. I wszelkie
takie wysiłki, mające na celu danie wyrozumiałego władcy światom
ewolucyjnym, powoduje zwiększoną możliwość pobłądzenia takich, bliskich
człowiekowi osobowości, kiedy wyniosą swój własny sposób myślenia ponad i
powyżej woli Najwyższych Władców.
Pozostając zupełnie sami, jako reprezentanci boskości na poszczególnych
planetach, Synowie ci poddawani są surowej próbie i Nebadon miał to
nieszczęście, że doświadczył kilku buntów. W momencie stwarzania Władców
Systemów i Książąt Planetarnych następuje uosobienie idei, która coraz
bardziej oddala się od Ojca Uniwersalnego i Wiecznego Syna, i pojawia się
coraz większe niebezpieczeństwo zagubienia poczucia proporcji odnośnie
własnej ważności, jak również większe prawdopodobieństwo zatracenia
prawidłowego pojmowania wartości i związków wzajemnych licznych klas
niebiańskich istot oraz stopniowania ich kompetencji. To, że Ojciec nie jest
osobiście obecny we wszechświecie lokalnym, wystawia na próbę wiarę i
lojalność wszystkich tych Synów.
Jednak niezbyt często się zdarza, że książęta zaniedbają swą misję organizacji i
administracji sfer zamieszkałych, a ich sukces znacznie ułatwia późniejsze
misje Synów Materialnych, którzy przybywają, aby zaszczepić prymitywnym
ludziom, żyjącym na planetach, wyższe formy życia stworzonego. Rządy
książąt przyczyniają się również znacznie do przygotowania planet na
przybycie Rajskich Synów Boga, którzy później przychodzą osądzać światy i
zaprowadzać kolejne systemy sprawiedliwości.
2. ADMINISTRACJA PLANETARNA
Wszyscy Książęta Planetarni podlegają wszechświatowej jurysdykcji
administracyjnej Gabriela, głównego administratora, działającego na rzecz
Michała, podczas gdy w swych bezpośrednich rządach podlegają
rozporządzeniom wykonawczym Władców Systemu.
Książęta Planetarni, kiedykolwiek zechcą, mogą zasięgać porady
Melchizedeków, swych byłych nauczycieli i sponsorów, ale nie wymaga się od
nich arbitralnie, żeby prosili o taką pomoc i jeśli nie zażyczą sobie jej
dobrowolnie, Melchizedecy nie ingerują w administrację planetarną. Światowi
władcy mogą także korzystać z rady dwudziestu czterech radców, zebranych z
obdarzonych światów systemu. Obecnie, w Satanii, wszyscy ci radcy pochodzą
z Urantii. Analogiczna rada istnieje również w zarządzie konstelacji i składa się
z siedemdziesięciu istot tak samo wybranych ze światów ewolucyjnych.
Na planetach ewolucyjnych, w ich wczesnych i niepewnych początkach, rządy
są zazwyczaj autokratyczne. Książęta Planetarni organizują swe specjalistyczne
grupy asystentów z korpusu planetarnych pomocników. Otaczają się zazwyczaj
najwyższą radą, złożoną z dwunastu istot, ale jest to różnie ustanawiane i
rozmaicie egzekwowane na różnych światach. Książę Planetarny może mieć
również asystentów, jednego albo i więcej, z trzeciej klasy swojej własnej
grupy synostwa a czasami, na pewnych światach, asystenta z własnej klasy,
wtórnego Lanonandeka.
Cały personel władcy świata składa się z osobowości Nieskończonego Ducha
oraz z pewnych typów wyższych, rozwiniętych istot, jak również ze
wznoszących się śmiertelników z innych światów. Personel taki liczy około
tysiąca istot a w miarę rozwoju planety korpus pomocników może być
powiększony do stu tysięcy albo i więcej. Kiedy tylko odczuwa się potrzebę
zwiększenia ilości pomocników, Książęta Planetarni mogą poprosić o nich
swoich braci, Władców Systemu, a prośba ich zostanie natychmiast spełniona.
Planety są znacznie zróżnicowane, gdy idzie o ich naturę, organizację i
administrację, ale wszystkie posiadają trybunały sprawiedliwości. System
sądowniczy wszechświata lokalnego zaczyna się od trybunałów Księcia
Planetarnego, którym przewodniczy członek jego osobistego personelu;
rozporządzenia takich sądów odzwierciedlają wyjątkowo ojcowskie i roztropne
stanowisko. Wszystkie problemy, wykraczające poza przepisy dla
mieszkańców planety, podlegają apelacji do wyższych trybunałów, jednak
sprawy domen światowych są zasadniczo osądzane zgodnie z osobistym
uznaniem księcia.
Objazdowe komisje rozjemcze służą jako uzupełnienie trybunałów
planetarnych i zarówno kontrolerzy duchowi jak i fizyczni podlegają wnioskom
tych rozjemców. Jednak nie wdraża się żadnego postanowienia arbitralnie, bez
zgody Ojca Konstelacji, gdyż „Najwyżsi panują nad królestwami ludzi”.
Kontrolerzy i przekształcający, przydzieleni do planety, mogą także
współpracować z aniołami i innymi klasami istot niebiańskich, sprawiając, że
ci ostatni mogą stać się widzialni dla istot śmiertelnych. W specyficznych
okolicznościach, seraficzni pomocnicy a nawet Melchizedecy, mogą stać się
widzialni dla mieszkańców światów ewolucyjnych. Główną przyczyną
sprowadzania wznoszących się śmiertelników ze stolicy systemu, jako części
personelu Księcia Planetarnego, jest ułatwienie porozumiewania się z
mieszkańcami danej domeny.
3. CIELESNY PERSONEL KSIĘCIA
Gdy Książę Planetarny udaje się do młodego świata, bierze ze sobą zazwyczaj,
z zarządu systemu lokalnego, grupę wznoszących się istot, ochotników. Takie
wznoszące się istoty towarzyszą księciu jako doradcy i pomocnicy w jego
pracy nad wczesnym doskonaleniem gatunku ludzkiego. Korpus pomocników
materialnych stanowi ogniwo łączące Księcia z narodami świata. Książę
Urantii, Caligastia, miał stu takich pomocników.
Tacy asystujący księciu ochotnicy są obywatelami stolicy systemu a żaden z
nich nie zespolił się jeszcze z zamieszkującym go Dostrajaczem. Dostrajacze
tych pomocników-ochotników pozostają w zarządzie systemu ze statusem
rezydenta, podczas gdy zaawansowani w morontii ochotnicy wracają chwilowo
do swego poprzedniego stanu materialnego.
Nosiciele Życia, architekci form cielesnych, dostarczają ochotnikom nowych
ciał materialnych, które ci zajmują w czasie pobytu na planecie. Takie formy
osobowości, podczas gdy nie chorują na zwykłe choroby, mogą ulegać
pewnym wypadkom natury mechanicznej, podobnie jak wczesne ciała
morontialne.
Materialny personel księcia zabierany jest zazwyczaj z planety wraz z
następnym jej osądem, podczas przybycia na sferę drugiego Syna. Zanim
odejdą, przekazują zazwyczaj swe różnorodne obowiązki swemu potomstwu i
niektórym, zaawansowanym, rodzimym ochotnikom. Na tych światach, gdzie
pomocnicy księcia mają pozwolenie kojarzyć się z wyższymi grupami
gatunków rodzimych, ich obowiązki przejmuje zazwyczaj tak spłodzone
potomstwo.
Asystenci Księcia Planetarnego rzadko kojarzą się z rasami danego świata, ale
zawsze kojarzą się między sobą. Z takich związków powstają dwie klasy istot:
pierwotny typ istot pośrednich i pewne wyższe gatunki istot materialnych,
które pozostają na planecie, przydzielone do personelu księcia po tym, jak ich
rodzice zostaną zabrani z planety w momencie przybycia Adama i Ewy. Te
dzieci personelu księcia nie kojarzą się z rasami śmiertelnymi, chyba, że w
pewnych wyjątkowych wypadkach i tylko na polecenie Księcia Planetarnego.
W takim przypadku ich dzieci – wnuki personelu materialnego – posiadają
status wyższego gatunku, jak dla ich czasu i pokolenia. Całe potomstwo takich,
częściowo materialnych asystentów Księcia Planetarnego, zamieszkałe jest
przez Dostrajacze.
Na koniec systemu sprawiedliwości księcia, kiedy dla „zwrotnego personelu”
przychodzi czas powrotu do zarządu systemu, aby mogli iść dalej drogą do
Raju, wznoszący się personel staje przed Nosicielami Życia, aby zdać swe
materialne ciała. Zapadają w przejściowy sen i budzą się wyzwoleni ze
śmiertelnego obleczenia, ubrani w formy morontialne, gotowi do seraficznego
transportu z powrotem do stolicy systemu, gdzie oczekują ich odłączone
Dostrajacze. Przez cały system sprawiedliwości pozostawali w tyle za swą
jerusemską klasą, ale zdobyli unikalne i nadzwyczajne doświadczenie, co jest
rzadkim rozdziałem na drodze wznoszenia się śmiertelnika.
4. ZARZĄD PLANETARNY I SZKOŁY
Materialny personel księcia wcześnie organizuje planetarne szkoły praktyczne i
kulturowe, w których naucza się śmietankę gatunku ewolucyjnego a potem
rozsyła tych ludzi, aby nauczali lepszych sposobów życia swoje narody. Szkoły
księcia mieszczą się w materialnej stolicy planety.
Większość pracy fizycznej, związanej z założeniem miasta stołecznego,
prowadzi cielesny personel. We wczesnych dniach Księcia Planetarnego takie
miasta stołeczne, czy osiedla, różnią się bardzo od tego, co śmiertelnicy Urantii
mogą sobie wyobrażać w tym temacie. Są one proste, w porównaniu z
budowlami wieków późniejszych i charakteryzują się ozdobami z minerałów
oraz względnie zaawansowaną konstrukcją materialną. Wszystko to kontrastuje
z rządem adamicznym, koncentrującym się wokół ogrodowego centrum, skąd
prowadzona jest działalność dla dobra gatunku ludzkiego, podczas drugiego
systemu sprawiedliwości Synów wszechświatowych.
W osiedlu stołecznym, na waszym świecie, każdej ludzkiej sadybie
przydzielono dużo ziemi. Chociaż pierwotne plemiona nadal są myśliwymi i
zbieraczami, uczniowie i nauczyciele szkół Księcia są rolnikami i ogrodnikami.
Dzielą swój czas prawie po równo pomiędzy następujące zajęcia:
1. Praca fizyczna. Uprawa roli, w połączeniu z budową domów i ich
zdobnictwem.
2. Zajęcia społeczne. Imprezy zabawowe i społeczne grupy kulturowe.
3. Działalność edukacyjna. Nauczanie indywidualne, połączone z nauczaniem
rodzinno-grupowym, uzupełniane przez specjalistyczne nauczanie w klasach.
4. Szkolenie zawodowe. Szkoły małżeństwa i prowadzenia domu, szkoły sztuki
i rzemiosła oraz zajęcia, na których naucza się nauczycieli – świeckich,
kulturowych i religijnych.
5. Kultura duchowa. Bractwo nauczycielskie, nauczanie grup dziecięcych i
młodzieżowych, jak również adoptowanych dzieci autochtonów na misjonarzy
dla ich narodów.
Książę Planetarny jest niewidzialny dla istot śmiertelnych; jest sprawdzianem
wiary – aby można było wierzyć częściowo materialnym istotom z jego
personelu. Szkoły kulturowe i praktyczne są dobrze dostosowane do potrzeb
każdej planety i szybko się rozwija gorliwa i godna pochwały rywalizacja
między plemionami ludzkimi, aby zyskać dostęp do tych różnorodnych
instytucji nauczających.
Z takiego światowego centrum kultury i osiągnięć stopniowo promieniuje na
całą ludzkość podbudowujące, cywilizujące oddziaływanie, które powoli i
pewnie przekształca gatunek ewolucyjny. W międzyczasie, wykształcone i
uduchowione dzieci otaczających plemion, które były adoptowane i nauczane
w szkołach księcia, wracają do swych rodzimych grup ludzkich i zakładają,
najlepiej jak potrafią, nowe i dynamiczne centra nauczania i kultury, które
prowadzą zgodnie z zasadami szkół księcia.
Na Urantii realizacja tych planów planetarnego postępu i kulturowego rozwoju
była dobrze zaawansowana i przebiegała bardzo sprawnie, gdy całe
przedsięwzięcie zostało doprowadzone do raczej nagłego i wyjątkowo
haniebnego końca, na skutek przystąpienia Caligastii do buntu Lucyfera.
Jeden epizod buntu głęboko mnie zaszokował, gdy się dowiedziałem o okrutnej
perfidii członka mojej własnej klasy synostwa, Caligastii, który rozmyślnie i ze
złośliwą premedytacją, systematycznie wypaczał instruktaż i zatruwał
nauczanie we wszystkich planetarnych szkołach Urantii, jakie działały w tym
czasie. Kompletny upadek tych szkół nastąpił szybko.
Wielu potomków wznoszących się istot, ze zmaterializowanego personelu
Księcia, zachowało lojalność i opuściło szeregi Caligastii. Ci lojaliści
podbudowywani byli przez Melchizedeków, zarządzających komisarycznie
Urantią, a później ich potomkowie zrobili wiele dla zachowania planetarnych
idei prawdy i prawości. Działalność tych lojalnych ewangelistów zapobiegła
całkowitemu zanikowi prawdy duchowej na Urantii. Te odważne dusze oraz
ich potomkowie uchronili, jako żywą prawdę, nieco wiedzy o władzy Ojca i
zachowali też dla narodów świata ideę kolejnych, planetarnych systemów
sprawiedliwości różnych klas Boskich Synów.
5. ROZWIJAJĄCA SIĘ CYWILIZACJA
Lojalni książęta światów zamieszkałych zostają na stałe związani z planetami,
gdzie otrzymali swój pierwszy przydział. Rajscy Synowie oraz ich systemy
sprawiedliwości mogą przychodzić i odchodzić, ale odnoszący sukcesy Książę
Planetarny pozostaje władcą domeny. Jego działalność, której zadaniem jest
ożywianie rozwoju cywilizacji planetarnej, jest zupełnie niezależna od misji
wyższych Synów.
Nie ma dwóch planet, na których cywilizacja rozwijałaby się tak samo.
Szczegóły ewolucyjnego rozwoju śmiertelników są bardzo różnorodne na wielu
odrębnych światach. Pomimo znacznego zróżnicowania planetarnego rozwoju
po linii fizycznej, intelektualnej i społecznej, wszystkie sfery ewolucyjne
podążają w pewnych, dobrze zdefiniowanych kierunkach.
Na przeciętnym świecie czasu i przestrzeni, pod łaskawymi rządami Księcia
Planetarnego, poszerzonymi przez Synów Materialnych i uwypuklonymi przez
okresowe misje Rajskich Synów, gatunek śmiertelny kolejno będzie
przechodzić siedem następujących epok rozwojowych:
1. Epoka pożywienia. Przedludzkie istoty i wyłaniający się wczesny gatunek
prymitywnego człowieka, interesują się głównie problemem pożywienia. Te
rozwijające się istoty spędzają całe godziny swej dziennej aktywności albo na
poszukiwaniu żywności, albo na walce, ofensywnej czy defensywnej. Pogoń za
pożywieniem jest najważniejszym czynnikiem zajmującym umysły wczesnych
protoplastów późniejszej cywilizacji.
2. Epoka bezpieczeństwa. Jak tylko prymitywny myśliwy może zaoszczędzić
nieco czasu z poszukiwania pożywienia, spożytkowuje ten wolny czas na
zwiększenie swego bezpieczeństwa.
Coraz więcej uwagi poświęca się metodom prowadzenia wojny. Fortyfikuje się
domy a klany łączą się pod wpływem wspólnego strachu i wpajania nienawiści
dla obcych grup ludzkich. Dążenie do samoobrony pojawia się zawsze po
samozachowawczości.
3. Epoka komfortu materialnego. Kiedy problemy żywnościowe zostają
częściowo rozwiązane i osiąga się pewien stopień bezpieczeństwa, dodatkowy
czas wolny zużywa się na podniesienie poziomu wygód osobistych. Luksus
rywalizuje z potrzebą zajmowania centralnej pozycji na scenie ludzkiej
działalności. Jest to ta epoka, którą tak często cechuje tyrania, nietolerancja,
żarłoczność i pijaństwo. Słabsze elementy gatunku skłaniają się ku nadmiarowi
i brutalności. Stopniowo, tacy szukający przyjemności słabeusze
podporządkowywani są przez silniejsze i kochające prawdę elementy
zaawansowanej cywilizacji.
4. Dążenie do wiedzy i mądrości. Pożywienie, bezpieczeństwo, przyjemność i
czas wolny, są fundamentami rozwoju kultury i rozprzestrzeniania się wiedzy.
Spożytkowanie rezultatów wiedzy prowadzi do mądrości a kiedy kultura
nauczy się jak korzystać i doskonalić się dzięki doświadczeniu, powstaje
prawdziwa cywilizacja. Pożywienie, bezpieczeństwo i komfort materialny
wciąż zajmują społeczeństwo, jednak wiele patrzących w przyszłość jednostek
odczuwa głód wiedzy i pragnienie mądrości. Każde dziecko ma możliwość
uczenia się poprzez działanie; hasłem tych epok jest edukacja.
5. Epoka filozofii i braterstwa. Kiedy śmiertelnicy uczą się myśleć i zaczynają
korzystać z doświadczenia, zaczynają również przejawiać tendencje
filozoficzne – zaczynają argumentować między sobą i wydawać roztropne
osądy. Społeczeństwo w tym czasie staje się etyczne a śmiertelnicy takiej epoki
zostają naprawdę istotami moralnymi. Mądre, moralne istoty, potrafią
ustanowić braterstwo ludzkości na takim postępowym świecie. Istoty etyczne i
moralne mogą się nauczyć jak żyć zgodnie ze złotą zasadą.
6. Epoka dążeń duchowych. Kiedy rozwijający się śmiertelnicy przeszli stadia
rozwoju fizycznego, intelektualnego i społecznego, prędzej czy później
osiągają te poziomy osobistej wnikliwości, które ich skłonią do szukania
zaspokojenia duchowego i zrozumienia kosmicznego. Religia kończy swoją
wspinaczkę od emocjonalnych domen strachu i przesądu, do wysokich
poziomów mądrości kosmicznej i osobistego doświadczenia duchowego.
Edukacja dąży do realizacji znaczeń a kultura pojmuje kosmiczne związki
prawdziwych wartości. Tacy ewolucyjni śmiertelnicy są autentycznie kulturalni,
prawdziwie wykształceni i doskonale znają Boga.
7. Epoka światłości i życia. Epoka ta jest ukoronowaniem kolejnych epok
materialnego bezpieczeństwa, ekspansji intelektualnej, kultury społecznej i
osiągnięć duchowych. Ludzkie osiągnięcia są teraz wymieszane, powiązane i
skoordynowane w kosmicznej jedności i w bezinteresownej służbie. W ramach
ograniczeń natury fizycznej i fundacji materialnej, nie istnieją limity dla
ewolucyjnych osiągnięć zaawansowanych pokoleń, które kolejno żyją na takich
niebiańskich i niezmiennych światach czasu i przestrzeni.
Po służbie dla dobra swoich sfer, przez kolejne systemy sprawiedliwości
światowej historii i postępujące epoki planetarnego rozwoju, w następstwie
zapoczątkowania epoki światłości i życia Książęta Planetarni zostają
wyniesieni na pozycję Władców Planetarnych.
6. KULTURA PLANETARNA
Izolacja Urantii nie pozwala przedstawić wam wielu szczegółów, dotyczących
życia i warunków środowiskowych waszych sąsiadów w Satanii. Kwarantanna
planetarna i izolacja systemu narzuca nam znaczne ograniczenia, gdy idzie o te
prezentacje. We wszystkich naszych wysiłkach oświecenia śmiertelników
Urantii musimy kierować się tymi restrykcjami, lecz tak dalece jak to możliwe,
zostaliście poinstruowani o rozwoju przeciętnego świata ewolucyjnego i
potraficie porównać bieg spraw takiego świata ze stanem obecnym Urantii.
Rozwój cywilizacji na Urantii nie różni się zbytnio od rozwoju cywilizacji na
innych światach, które miały to nieszczęście i były odosobnione duchowo.
Jednak planeta wasza wydaje się bardzo zdezorientowana i wyjątkowo
opóźniona we wszystkich stadiach postępu intelektualnego i osiągnięć
duchowych, gdy się ją porównuje z lojalnymi światami wszechświata.
Wy, Urantianie, nie potraficie zrozumieć zbyt wiele z tego, co się odnosi do
kultury na normalnych światach, z powodu waszych planetarnych nieszczęść.
Nie powinniście jednak wyobrażać sobie światów ewolucyjnych, nawet
najbardziej idealnych, jako tych sfer, na których życie jest kwiecistym łożem
spokoju. Początkom życia gatunków materialnych zawsze towarzyszą
zmagania. Wysiłek i decyzje są zasadniczym czynnikiem nabywania wartości
wiecznego życia.
Kultura z góry zakłada jakość umysłu; kultura nie może zostać wzbogacona,
zanim umysł nie osiągnie wyższych poziomów. Wyższy intelekt dąży do
szlachetnej kultury i znajdzie jakąś drogę, żeby osiągnąć ten cel. Podrzędne
umysły gardzą wyższą kulturą, nawet, gdy otrzymają ją gotową. Wiele zależy
tutaj także od kolejnych misji Boskich Synów i od stopnia, w jakim oświecenie
jest przyjmowane w epokach ich poszczególnych systemów sprawiedliwości.
Nie zapominajcie też o tym, że od dwustu tysięcy lat wszystkie światy Satanii
są w stanie banicji duchowej w Norlatiadeku, co jest konsekwencją buntu
Lucyfera. I trzeba będzie wielu epok, żeby naprawić wynikłe stąd wypaczenia
– skutki grzechu i odstępstwa. W rezultacie podwójnej tragedii, zbuntowanego
Księcia Planetarnego i Syna Materialnego odstępcy, wasz świat nadal podąża
nieregularną i pełną przeszkód drogą. Nawet obdarzenie Urantii przez
Chrystusa Michała nie usunęło natychmiast doczesnych konsekwencji
poważnych błędów dawniejszej administracji świata.
7. ZALETY ODOSOBNIENIA
Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że Urantia i inne odosobnione
światy są wyjątkowo nieszczęśliwe, ponieważ są pozbawione korzyści
płynących z obecności i oddziaływania takich nadludzkich osobowości, jak
Książę Planetarny oraz Materialny Syn i Córka. Jednak odosobnienie tych sfer
dało ich mieszkańcom unikalną sposobność wykazania wiary i ukształtowania
swoistej cechy zaufania w kosmiczną rzetelność, zaufania niezależnego od
ujrzenia czegokolwiek na własne oczy, czy dostania jakiegoś innego
materialnego poświadczenia. Może się w końcu okazać, że istoty śmiertelne,
przybywające ze światów objętych kwarantanną w rezultacie buntu, są
niezwykle szczęśliwe. Zauważamy, że tego typu wznoszące się istoty mają
bardzo wcześnie powierzane liczne, specjalne misje w tych kosmicznych
przedsięwzięciach, gdzie niekwestionowana wiara i wysublimowane zaufanie
są konieczne do wykonania zadania.
Wznoszące się istoty z takich, odosobnionych światów, zajmują swój własny
sektor mieszkalny na Jerusem i nazywani są agondonterami, co oznacza
ewolucyjne istoty obdarzone wolą, które mogą wierzyć nie widząc, wytrwać,
gdy są odosobnione i tryumfować nad trudnościami nie do pokonania nawet
wtedy, kiedy są same. Takie funkcjonalne zgrupowanie agondonterów trwa
poprzez całe wznoszenie się we wszechświecie lokalnym i
superwszechświecie; zanika dopiero podczas pobytu w Havonie, ale pojawia
się znowu zaraz po dotarciu do Raju i wyraźnie się utrzymuje w Korpusie
Finalizmu Śmiertelników. Tabamantia jest agondonterem, ze statusem
finalisty; przetrwał śmierć na jednej ze sfer objętych kwarantanną, która
uwikłana była w pierwszy bunt, jaki kiedykolwiek miał miejsce we
wszechświatach czasu i przestrzeni.
Na całej drodze do Raju nagroda jest rezultatem wysiłku, tak jak skutek idzie
za przyczyną. Nagrody wyróżniają jednostkę od przeciętności, przyczyniają się
do zróżnicowania doświadczenia istoty stworzonej i przydają wszechstronności
ostatecznym działaniom zbiorowego ciała finalistów.
[Przedstawione przez wtórnego Syna Lanonandeka z korpusu rezerwowego].
powrót do spisu treści