PRZEKAZ 33 ΠADMINISTRACJA WSZECHSWIATA LOKALNEGO

PRZEKAZ 33 – ADMINISTRACJA WSZECHŚWIATA
LOKALNEGO
Podczas gdy nie mamy wątpliwości, że Ojciec Uniwersalny rządzi swym
rozległym stworzeniem, w administracji wszechświata lokalnego działa on
przez osobę Syna Stwórcy. Ojciec nie działa osobiście w administracji
wszechświata lokalnego. Te sprawy zostały powierzone Synowi Stwórcy i
Matce Duchowi wszechświata lokalnego, jak również licznym ich dzieciom.
Plany, zasady postępowania oraz czynności administracyjne wszechświata
lokalnego są formułowane i wprowadzane w życie przez tego Syna, który
będąc związany ze współpracującym z nim Duchem, oddał moc wykonawczą
Gabrielowi a prawo sądzenia Ojcom Konstelacji, Władcom Systemu i
Książętom Planetarnym.
1. MICHAŁ Z NEBADONU
Wasz Syn Stwórcy jest uosobieniem 611.121-szej oryginalnej idei
nieskończonej tożsamości, pochodzącej równocześnie od Ojca Uniwersalnego i
Wiecznego Syna. Michał z Nebadonu jest „jednorodzonym Synem”,
uosabiającym 611.121-szą wszechświatową ideę boskości i nieskończoności.
Jego główna siedziba znajduje się w trojakiej rezydencji ze światła na
Salvingtonie. Mieszkanie to zostało tak zamówione, gdyż Michał żył życiem
wszystkich trzech stadiów bytu istoty inteligentnej: duchowym, morontialnym i
materialnym. Czasem nazywa się go Chrystusem Michałem, z powodu imienia,
związanego z siódmym i ostatnim obdarzeniem dokonanym przez niego na
Urantii.
Nasz Syn Stwórcy nie jest Wiecznym Synem, nie jest egzystencjalnym, rajskim
towarzyszem Ojca Uniwersalnego i Nieskończonego Ducha. Michał z
Nebadonu nie jest członkiem Rajskiej Trójcy. Tym niemniej wasz Syn-Mistrz
w swojej domenie posiada wszystkie te Boskie atrybuty i moce, jakie Wieczny
Syn sam mógłby przejawiać, gdyby rzeczywiście przebywał na Salvingtonie i
działał w Nebadonie. Michał posiada nawet dodatkową moc i władzę,
ponieważ uosabia nie tylko Wiecznego Syna, ale również w pełni reprezentuje i
rzeczywiście ucieleśnia obecność osobowości Ojca Uniwersalnego, dla tego
wszechświata lokalnego oraz w tym wszechświecie. Reprezentuje nawet OjcaSyna. Takie związki wzajemne czynią z Syna Stwórcy najpotężniejszego,
najbardziej wszechstronnego i wpływowego ze wszystkich niebiańskich istot,
zdolnego do bezpośredniego zarządzania ewolucyjnymi wszechświatami i do
osobistych kontaktów z niedojrzałymi istotami stworzonymi.
Nasz Syn Stwórcy rozpościera z zarządu wszechświata lokalnego taką samą
moc przyciągania duchowego – grawitacji duchowej – jaką miałby Wieczny
Syn z Raju, gdyby osobiście przebywał na Salvingtonie a nawet więcej; ten
Syn Wszechświatowy jest także uosobieniem Ojca Uniwersalnego dla
wszechświata Nebadonu. Synowie Stwórcy są osobowymi centrami sił
duchowych Rajskiego Ojca-Syna. Synowie Stwórcy są końcowym
zogniskowaniem mocy-osobowości potężnych atrybutów czasowoprzestrzennych Boga Siedmiorakiego.
Syn Stwórcy jest uosobieniem Ojca Uniwersalnego, jako jego namiestnik, jest
równorzędnym w boskości z Wiecznym Synem i stwórczym
współpracownikiem Nieskończonego Ducha. Dla naszego wszechświata i dla
wszystkich jego zamieszkałych światów Syn Władca jest, praktycznie rzecz
biorąc, Bogiem. Uosabia on wszystko to z Rajskich Bóstw, co rozwijający się
śmiertelnicy mogą odpowiednio zrozumieć. Ten właśnie Syn i jego
towarzyszka, Duch, są waszymi stwórczymi rodzicami. Dla was, Michał, Syn
Stwórcy, jest osobowością najwyższą, a Wieczny Syn jest dla was
supernajwyższą, nieskończoną osobowością Bóstwa.
W osobie Syna Stwórcy mamy władcę i boskiego rodzica, który jest tak samo
potężny, efektywny i dobroczynny, jak byłby Ojciec Uniwersalny i Wieczny
Syn, gdyby obaj przebywali na Salvingtonie i zajmowali się administracją
wszechświata Nebadonu.
2. WŁADCA NEBADONU
Gdy się obserwuje Synów Stwórcy można zauważyć, że niektórzy bardziej
przypominają Ojca, niektórzy Syna, podczas gdy jeszcze inni mają po równo
cech obu nieskończonych rodziców. Nasz Syn Stwórcy bardzo wyraźnie
przejawia cechy i atrybuty, przypominające Wiecznego Syna.
Michał postanowił zorganizować nasz wszechświat lokalny a teraz rządzi w
nim niepodzielnie. Jego osobista władza ograniczona jest tylko przez istniejące
uprzednio obwody grawitacji, zogniskowane w Raju, oraz przez klauzulę
Pradawnych Czasu z rządu superwszechświata, dotyczącą wszystkich
ostatecznych sądów wykonawczych związanych z likwidacją osobowości.
Osobowość jest darem samego Ojca, ale Synowie Stwórcy, za aprobatą
Wiecznego Syna, mogą inicjować nowe modele istot a przy roboczej
współpracy swych towarzyszek-Duchów, mogą próbować nowych
przekształceń energii-materii.
Michał jest uosobieniem Rajskiego Ojca-Syna dla wszechświata lokalnego
Nebadonu i w tym wszechświecie; kiedy zatem Stwórcza Matka Duch,
reprezentująca Nieskończonego Ducha we wszechświecie lokalnym,
podporządkowała się Chrystusowi Michałowi, gdy wrócił z końcowego
obdarzenia Urantii, Syn-Mistrz przejął tym samym „całą władzę w niebie i na
ziemi".
Podporządkowanie się Boskich Opiekunek Synom Stwórcy z wszechświatów
lokalnych, ustanawia tych Synów-Mistrzów osobowymi powiernikami
skończenie przejawiającej się boskości Ojca, Syna i Ducha, podczas gdy
praktyki obdarzenia w charakterze istoty stworzonej kwalifikują Michałów do
wyrażania empirycznej boskości Istoty Najwyższej. Żadna inna istota we
wszechświatach nie wyczerpuje w ten sposób, osobiście, potencjałów obecnego,
skończonego doświadczenia i żadna inna istota we wszechświatach nie posiada
takich warunków do sprawowania samodzielnej władzy.
Chociaż zarząd Michała oficjalnie jest na Salvingtonie, w stolicy Nebadonu,
Michał sporo czasu spędza na odwiedzaniu zarządów konstelacji i systemów a
nawet poszczególnych planet. Czasami podróżuje do Raju a często do Uversy,
gdzie odbywa narady z Pradawnymi Czasu. Kiedy jest poza Salvingtonem, jego
miejsce zajmuje Gabriel, który wtedy działa jako regent wszechświata
Nebadonu.
3. SYN I DUCH WSZECHŚWIATA
Podczas gdy Nieskończony Duch przenika wszystkie wszechświaty czasu i
przestrzeni, działa on z zarządu każdego wszechświata lokalnego, jako
specjalne zogniskowanie, zdobywając wszystkie cechy osobowości dzięki
stwórczej współpracy z Synem Stwórcy. Tak dalece, jak to dotyczy
wszechświata lokalnego, autorytet administracyjny Syna Stwórcy jest
najwyższy; Nieskończony Duch, jako Boska Opiekunka, współpracuje z nim w
całej pełni, chociaż jest mu całkowicie równorzędna.
Matka Duch Wszechświata z Salvingtonu, pomagająca Michałowi w
nadzorowaniu i zarządzaniu Nebadonem, pochodzi z szóstej grupy Duchów
Najwyższych i jest 611.121-szą z tej klasy. Zaofiarowała się towarzyszyć
Michałowi w momencie jego zwolnienia od rajskich zobowiązań i odtąd
zawsze działa razem z nim, podczas stwarzania i administracji jego
wszechświata.
Mistrz-Syn Stwórcy jest indywidualnym władcą swego wszechświata, ale we
wszystkich szczegółach tych rządów Duch Wszechświata rządzi razem z
Synem. Podczas gdy Duch zawsze uznaje Syna za monarchę i władcę, Syn
zawsze przyznaje Duchowi równorzędną pozycję i jednakową władzę, we
wszystkich sprawach ich domeny. Syna Stwórcy, w całym jego obdarzaniu
miłością i życiem, nieustannie i zawsze doskonale podtrzymuje i mądrze
wspomaga wszechmądry i zawsze wierny Duch Wszechświata oraz cały
różnorodny orszak jej anielskich osobowości. Boska Opiekunka jest w
rzeczywistości matką duchów i osobowości duchowych, zawsze obecną i
wszechmądrą doradczynią Syna Stwórcy, wiernym i prawdziwym przejawem
Rajskiego, Nieskończonego Ducha.
Syn działa jako ojciec w swoim wszechświecie lokalnym. Duch, jak mogą to
rozumieć istoty śmiertelne, odgrywa rolę matki i zawsze pomaga Synowi, a jest
ona na wieczność niezastąpiona w administracji wszechświata. W wypadku
buntu tylko Syn i związani z nim Synowie mogą działać jako wybawiciele.
Duch nigdy nie może się przeciwstawiać buntowi czy bronić władzy, ale Duch
zawsze podtrzymuje Syna we wszystkim, co musi on przeżyć w czasie prób
stabilizacji rządu i utrzymania władzy na światach splamionych przez zło lub
zdominowanych przez grzech. Tylko Syn może odzyskać dzieło razem z
Duchem stworzone, ale żaden Syn nie mógłby się spodziewać końcowego
sukcesu bez ustawicznej współpracy Boskiej Opiekunki oraz jej rozległego
grona duchowych pomocnic, córek Boga, tak wiernie i dzielnie trudzących się
dla dobra śmiertelnych ludzi i dla chwały swych boskich rodziców.
Gdy Syn Stwórcy zakończy siódme i ostatnie obdarzenie w charakterze istoty
stworzonej, dla Boskiej Opiekunki kończy się niepewność, wynikająca z
okresowego odosobnienia i ta wszechświatowa pomocnica Syna zdobywa na
zawsze pewność i kontrolę. To właśnie podczas osadzenia na tronie Syna
Stwórcy, jako Syna-Mistrza, przy tej uroczystości nad uroczystościami, Duch
Wszechświata po raz pierwszy publicznie potwierdza, przed zgromadzonymi
zastępami, podporządkowanie się Synowi, zobowiązując się do wierności i
posłuszeństwa. Wydarzenie takie miało miejsce w Nebadonie, kiedy Michał
wrócił do Salvingtonu, po tym jak obdarzył sobą Urantię. Nigdy, przed tym
doniosłym wydarzeniem, Duch Wszechświata nie potwierdził
podporządkowania się Synowi Wszechświata i aż do momentu tego,
dobrowolnego zrzeczenia się przez Ducha mocy i władzy, nie mogło być
prawdziwe oświadczenie o Synu, że „dana mu jest wszelka moc na niebie i na
ziemi”.
Michał z Nebadonu, po tym jak Stwórcza Matka Duch przyrzekła się jemu
podporządkować, szlachetnie uznał swą wieczną zależność od towarzyszącego
mu Ducha, ustanawiając Ducha wspólnym władcą swych wszechświatowych
domen, żądając od wszystkich istot razem przez nich stworzonych
zobowiązania lojalności wobec Ducha, takiej, jaką mają wobec Syna; i została
wydana i rozpowszechniona ostateczna „Proklamacja równości”. Syn, chociaż
jest władcą wszechświata lokalnego, ogłosił światom fakt równości z nim
Ducha we wszystkich własnościach osobowości i atrybutach boskiego
charakteru. I to stało się transcendentalnym wzorem organizacji rodziny i rządu,
nawet dla skromnych istot ze światów w przestrzeni. To właśnie stanowi, w
funkcjonowaniu i w prawdzie, wzniosły ideał rodziny i ludzkiej instytucji
dobrowolnego małżeństwa.
Syn i Duch przewodzą teraz wszechświatowi, tak jak ojciec i matka czuwają
nad swą rodziną, złożoną z synów i córek i jej służą. Jest zupełnie właściwe
odnosić się do Ducha Wszechświata jako do stwórczej towarzyszki Syna
Stwórcy oraz traktować istoty z poszczególnych domen jako ich synów i córki
– jako wielką i wspaniałą rodzinę, ale taką, co ma ogromne obowiązki i nigdy
nie ustaje w opiece.
Syn zapoczątkowuje stwarzanie określonych rodzajów dzieci
wszechświatowych, podczas gdy Duch odpowiedzialny jest wyłącznie za
powołanie do bytu licznych klas osobowości duchowych, które sprawują
opiekę i służą pod kierownictwem i przewodnictwem tej właśnie Matki-Ducha.
Przy stwarzaniu innych rodzajów osobowości wszechświatowych, zarówno
Syn jak i Duch działają razem, a w każdym akcie stwórczym jedno nie czyni
nic bez porady i aprobaty drugiego.
4. GABRIEL – GŁÓWNY ADMINISTRATOR
Gwiazda Jasna i Poranna jest uosobieniem pierwszej idei tożsamości i ideału
osobowości, jaka została poczęta przez Syna Stwórcy oraz przejaw
Nieskończonego Ducha we wszechświecie lokalnym. Cofając się wstecz, do
wczesnych dni wszechświata lokalnego, do czasów przed zespoleniem Syna
Stwórcy i Matki Ducha więzią związku stwórczego, do czasów przed
rozpoczęciem stwarzania wszechstronnej rodziny synów i córek, pierwszy
wspólny akt wczesnych i dobrowolnych związków tych dwu Boskich osób
przyniósł w rezultacie stworzenie najwyższej osobowości duchowej Syna i
Ducha, Gwiazdy Jasnej i Porannej.
W każdym wszechświecie lokalnym stwarzana jest tylko jedna taka istota,
pełna mądrości i majestatu. Ojciec Uniwersalny i Wieczny Syn mogą stwarzać
i stwarzają nieograniczoną ilość Synów, dorównujących im boskością, ale
Synowie ci, w związku z Córkami Nieskończonego Ducha, mogą stwarzać w
każdym wszechświecie tylko jedną Gwiazdę Jasną i Poranną, istotę podobną do
nich samych, mającą pod dostatkiem cech wziętych z ich natur, ale nie z ich
stwórczych prerogatyw. Gabriel z Salvingtonu jest w swej boskości i naturze
taki jak Syn Wszechświata, chociaż jest znacznie ograniczony w atrybutach
Bóstwa.
Pierworodny syn rodziców nowego wszechświata jest osobowością unikalną,
posiadającą wiele wspaniałych cech, niezbyt wyraźnie dostrzegalnych u obojga
rodziców; jest istotą o niebywałej wszechstronności i bardzo utalentowaną. Ta
niebiańska osobowość posiada boską wolę Syna, połączoną z twórczą
wyobraźnią Ducha. Myśli i działania Gwiazdy Jasnej i Porannej zawsze w pełni
będą reprezentować zarówno Syna Stwórcy jak i Stwórczego Ducha.
Istota taka dobrze potrafi zrozumieć zarówno duchowe zastępy seraficzne jak i
materialne, ewolucyjne istoty obdarzone wolą i potrafi nawiązać z nimi pełen
zrozumienia kontakt.
Gwiazda Jasna i Poranna nie jest stwórcą, ale jest wspaniałym administratorem,
osobistym, administracyjnym reprezentantem Syna Stwórcy. Oprócz
stwarzania i dawania życia, Syn i Duch nigdy nie omawiają ważnych zagadnień
wszechświatowych bez Gabriela.
Gabriel z Salvingtonu jest głównym administratorem wszechświata Nebadonu i
arbitrem we wszystkich odwołaniach w sprawach wykonawczych administracji
wszechświata. Szef administracyjny wszechświata został stworzony ze
wszystkim, co potrzebne do jego pracy, ale zdobywał on również
doświadczenie wraz z rozwojem i ewolucją naszej kreacji lokalnej.
Gabriel jest głównym urzędnikiem, wdrażającym w życie
superwszechświatowe rozporządzenia dotyczące nieosobowych spraw
wszechświata lokalnego. Większość spraw związanych z masowym sądzeniem
i zmartwychwstaniami na koniec systemu sprawiedliwości, orzekanymi przez
Pradawnych Czasu, także jest zlecana do wykonania Gabrielowi i jego
personelowi. Tym samym Gabriel jest wspólnym, głównym administratorem,
zarówno dla władców superwszechświata jak i wszechświata lokalnego. Ma on
pod swoją komendą utalentowany korpus asystentów administracyjnych, nie
objawionych ewolucyjnym śmiertelnikom, stworzonych do wykonywania tej
właśnie pracy. Oprócz tych asystentów, Gabriel może zatrudnić każdą albo i
wszystkie klasy istot niebiańskich, które działają w Nebadonie i jest on także
naczelnym dowódcą „wojsk, które są w niebie” – niebiańskich zastępów.
Gabriel i jego personel nie są nauczycielami, są administratorami. Nigdy nie
słyszano, aby przerwali swą systematyczną pracę, za wyjątkiem tego okresu,
kiedy Michał wcielił się w istotę stworzoną podczas swego ostatniego
obdarzenia. W trakcie takich obdarzeń, Gabriel zawsze pełni rolę wykonawcy
woli wcielonego Syna a podczas ostatnich obdarzeń faktycznie kierował
wszechświatem, współpracując z Jednoczącym Czasu. Od czasu obdarzenia
Michała, dokonanego w charakterze śmiertelnika, Gabriel związał się ściśle z
historią i rozwojem Urantii.
Śmiertelnicy rzadko stykają się z Gabrielem, kiedy się wznoszą przez
wszechświat lokalny, zanim nie zostaną wprowadzeni w pracę administracyjną
kreacji lokalnej, za wyjątkiem spotkań na tych światach, gdzie dokonują się
obdarzenia oraz w czasie powszechnych i specjalnych apeli zmartwychwstania.
Jako administratorzy, dowolnej klasy czy stopnia, będziecie pracować pod
kierownictwem Gabriela.
5. AMBASADORZY TRÓJCY
Administracja osobowości pochodzących od Trójcy kończy się na rządach
superwszechświatowych. Wszechświaty lokalne charakteryzują się podwójnym
kierownictwem, co zapoczątkowuje ideę ojca i matki. Ojcem wszechświata jest
Syn Stwórcy, matką wszechświata Boska Opiekunka, Stwórczy Duch
wszechświata lokalnego. Jednak każdy wszechświat lokalny jest błogosławiony
obecnością pewnych osobowości z wszechświata centralnego i z Raju. Na czele
tej rajskiej grupy w Nebadonie stoi ambasador Rajskiej Trójcy – Emanuel z
Salvingtonu – Jednoczący Czasu, przydzielony do wszechświata lokalnego
Nebadonu. W pewnym sensie ten wysoki Syn Trójcy jest także osobistym
reprezentantem Ojca Uniwersalnego w sądach Syna Stwórcy, stąd jego imię,
Emanuel.
Emanuel z Salvingtonu ma numer 611.121 i należy do szóstej klasy
Najwyższych Osobowości Trójcy; jest istotą o podniosłym dostojeństwie i
takiej wielkoduszności, że odmawia czczenia i adoracji ze strony wszystkich
istot żywych. Wyróżnia się tym, że jest jedyną istotą w całym Nebadonie, która
nigdy nie ogłosiła podporządkowania się swemu bratu Michałowi. Działa jako
doradca Syna Władcy, ale służy swą radą tylko na życzenie. Podczas
nieobecności Syna Stwórcy może przewodniczyć każdej wysokiej radzie
wszechświata, ale skądinąd nie będzie brał udziału w sprawach
administracyjnych wszechświata, chyba, że go o to poproszą.
Ambasador Raju w Nebadonie nie podlega jurysdykcji rządu wszechświata
lokalnego. Nie ma on również autorytatywnej jurysdykcji w sprawach
administracyjnych rozwijającego się wszechświata lokalnego, za wyjątkiem
nadzorowania związanych z nim braci, Wiernych Czasu, służących w
zarządach konstelacji.
Wierny Czasu, podobnie jak Jednoczący Czasu, nigdy nie proponuje swej rady
ani nie oferuje pomocy władcom konstelacji, chyba, że jest o to proszony.
Ambasadorzy Raju w konstelacji reprezentują końcową, osobistą obecność
Stacjonarnych Synów Trójcy, działających w rolach doradczych we
wszechświatach lokalnych. Konstelacje mają bliższy kontakt z administracją
superwszechświata niż systemy lokalne, które są zarządzane wyłącznie przez
osobowości rodzime dla wszechświata lokalnego.
6. ADMINISTRACJA OGÓLNA
Gabriel jest głównym administratorem i aktualnym zarządcą Nebadonu. Kiedy
Michała nie ma na Salvingtonie, nie ma to żadnego wpływu na uporządkowany
bieg spraw wszechświata. Podczas nieobecności Michała, co ostatnio się
zdarzyło, kiedy w Raju zebrali się Synowie-Mistrzowie z Orvontonu, Gabriel
pozostaje regentem wszechświata. W takich okresach Gabriel zawsze prosi
Emanuela z Salvingtonu o radę we wszystkich zasadniczych problemach.
Ojciec Melchizedek jest pierwszym asystentem Gabriela. Gdy Gwiazdy Jasnej i
Porannej nie ma na Salvingtonie, jego obowiązki przejmuje pierwszy Syn
Melchizedek.
Rozmaite podadministracje wszechświata mają przydzielone pewne specjalne
zakresy obowiązków. Podczas gdy rząd systemu generalnie dba o dobro swoich
planet, interesuje się zwłaszcza stanem fizycznym istot żywych, ich
problemami biologicznymi. Z kolei władcy konstelacji przykładają szczególną
wagę do warunków społecznych i rządowych, panujących na różnych planetach
i w systemach. Rząd konstelacji zainteresowany jest głównie w jednoczeniu i
stabilizacji różnych domen. Jeszcze dalej wzwyż, władcy wszechświata
zajmują się specyficznie duchowym statusem światów.
Ambasadorów mianuje się rozporządzeniem sądowym a reprezentują oni jedne
wszechświaty dla innych wszechświatów. Konsulowie reprezentują konstelacje,
jedną dla drugiej i dla zarządu wszechświata; mianowani są dekretem
prawodawczym i działają tylko w granicach wszechświata lokalnego.
Obserwatorów deleguje Władca Systemu dekretem administracyjnym, aby
reprezentowali jeden system w innych systemach oraz w stolicy konstelacji; oni
również działają tylko w granicach wszechświata lokalnego.
Transmisje z Salvingtonu kierowane są równocześnie do zarządu konstelacji,
zarządu systemu i do poszczególnych planet. Wszystkie wyższe klasy istot
niebiańskich mogą korzystać z tych służb, aby komunikować się ze swymi
kolegami, rozrzuconymi po wszechświecie. Transmisja wszechświata rozsyłana
jest na wszystkie światy zamieszkałe, niezależnie od ich statusu duchowego.
Nie zezwala się na planetarną komunikację wzajemną tylko tym światom, które
są objęte kwarantanną duchową.
Transmisje konstelacji wysyłane są okresowo z zarządu konstelacji przez szefa
Ojców Konstelacji.
Chronologia jest obliczana, kalkulowana i korygowana na Salvingtonie, przez
specjalną grupę istot. Standardowy dzień Nebadonu równy jest osiemnastu
dniom i sześciu godzinom czasu Urantii, plus dwie i pół minuty. Rok
Nebadonu opiera się na segmencie czasowym, wziętym z krążenia
wszechświata po orbicie wokół Uversy i równa się stu dniom standardowego
czasu wszechświata, co daje około pięciu lat czasu Urantii.
Czas Nebadonu, transmitowany z Salvingtonu, jest czasem standartowym dla
wszystkich konstelacji i systemów w tym wszechświecie lokalnym. Każda
konstelacja prowadzi swoje sprawy według czasu Nebadonu, jednak systemy
mają swój własny czas, tak samo jak poszczególne planety.
Dzień Satanii, tak jak się go liczy na Jerusem, jest troszkę krótszy (1 godzinę, 4
minuty, 15 sekund) od trzech dni czasu Urantii. Powyższe systemy pomiaru
czasu generalnie są znane jako czas Salvingtonu albo czas wszechświata, jak
również czas Satanii albo systemu. Czas wszechświata jest czasem
standardowym.
7. SĄDY NEBADONU
Syn-Mistrz, Michał, zajmuje się zasadniczo tylko trzema rzeczami:
stwarzaniem, podtrzymywaniem i służbą. Nie bierze on osobiście udziału w
czynnościach sądowniczych wszechświata. Stwórcy nigdy nie sądzą istot przez
siebie stworzonych; ta funkcja przysługuje wyłącznie istotom stworzonym,
posiadającym wysokie wykształcenie i rzeczywiste doświadczenie.
Cały aparat sądowniczy Nebadonu jest pod nadzorem Gabriela. Sądy
najwyższe, mieszczące się na Salvingtonie, zajmują się problemami mającymi
ogólne znaczenie dla wszechświata oraz sprawami apelacyjnymi,
przychodzącymi z trybunałów systemu. Jest siedemdziesiąt gałęzi sądów
wszechświatowych a funkcjonują one w siedmiu grupach, po dziesięć sekcji
każda. Wszystkim sprawom, które mają być rozsądzane, przewodniczy dwóch
sędziów, jeden wywodzący się z doskonałości i jeden z doświadczeniem
wznoszenia się.
Jurysdykcja sądów wszechświatów lokalnych ograniczona jest w następujących
sprawach:
1. Administracja wszechświata lokalnego zajmuje się stwarzaniem, ewolucją,
podtrzymywaniem i służbą. Trybunały wszechświatowe nie mają zatem prawa
prowadzenia spraw w kwestiach wiecznego życia i śmierci. Nie odnosi się to
do śmierci naturalnej, jakiej doznaje się na Urantii, ale jeśli sprawa dotyczy
prawa kontynuowania bytu, życia wiecznego, musi być odesłana do trybunałów
Orvontonu a gdy decyzja jest niepomyślna dla jednostki, wyroki likwidacji
przeprowadzane są na rozkaz superrządu i środkami jego władców.
2. Zaniedbanie lub odstępstwo któregokolwiek z Synów Bożych wszechświata
lokalnego, narażające na szwank status i uprawnienia tego Syna, nigdy nie jest
sądzone przez trybunały Syna Stwórcy; takie nieporozumienie zostanie
natychmiast przedstawione sądom superwszechświata.
3. Kwestia ponownego przyjęcia, po izolacji duchowej, jakiejkolwiek części
składowej wszechświata lokalnego – na przykład systemu lokalnego – do
wspólnoty z pełnym statusem duchowym w kreacji lokalnej, musi być
zatwierdzona przez wysokie zgromadzenie superwszechświata.
We wszystkich innych sprawach sądy Salvingtonu są ostateczne i najwyższe.
Nie ma odwołania ani ucieczki od ich decyzji i rozporządzeń.
Aczkolwiek ludzkie spory na Urantii czasami wydają się być nieuczciwie
rozsądzane, we wszechświecie panuje sprawiedliwość i Boskie prawo. Żyjecie
w dobrze zorganizowanym wszechświecie i wcześniej czy później będziecie
zależni od istot działających sprawiedliwie, nawet miłosiernie.
8. FUNKCJE PRAWODAWCZE I WYKONAWCZE
Na Salvingtonie, stolicy Nebadonu, nie ma prawdziwych ciał prawodawczych.
Światy zarządu wszechświata zajmują się głównie orzecznictwem.
Zgromadzenia prawodawcze wszechświata lokalnego mieszczą się w zarządach
stu konstelacji. Systemy zajmują się głównie działalnością wykonawczą i
administracyjną kreacji lokalnych. Władcy Systemu oraz ich pomocnicy
egzekwują polecenia prawodawcze władców konstelacji i wykonują
rozporządzenia sądowe wysokich sądów wszechświata.
Chociaż prawdziwego ustawodawstwa nie uchwala się w zarządzie
wszechświata, działają na Salvingtonie różne zgromadzenia doradcze i
badawcze, różnorodnie ustanowione i prowadzone, zgodnie z ich zakresem i
celem działania. Niektóre są stałe, inne są rozwiązywane, gdy spełnią swe
zadania.
Najwyższa rada wszechświata lokalnego składa się z trzech członków z
każdego systemu i z siedmiu reprezentantów z każdej konstelacji. Systemy w
stanie izolacji nie mają reprezentantów w tym zgromadzeniu, ale mogą
przysyłać obserwatorów, którzy uczestniczą we wszystkich obradach i
zapoznają się z nimi.
Sto rad o najwyższej sankcji znajduje się na Salvingtonie. Przewodniczący tych
rad tworzą bezpośredni, roboczy gabinet Gabriela.
Wszystkie wnioski wysokich rad konsultacyjnych wszechświata odsyłane są
albo do ciał sądowniczych Salvingtonu albo do zgromadzeń prawodawczych
konstelacji. Wysokie rady nie mają władzy czy mocy egzekwowania swych
rekomendacji. Jeśli ich rada oparta jest na fundamentalnych prawach
wszechświata, wtedy sądy Nebadonu wydają zarządzenia o wprowadzeniu jej
w życie; ale jeśli ich rekomendacje odnoszą się do warunków lokalnych lub
sytuacji krytycznych, muszą być przekazane do zgromadzeń prawodawczych
konstelacji, aby mogły nabrać mocy zarządzenia a potem do władz systemu,
aby zostały wprowadzone w życie. Te wysokie rady są w rzeczywistości
ciałami superustawodawczymi, ale nie mają uprawnień wprowadzania w życie
ustaw i funkcjonują bez mocy wykonawczej.
Kiedy mówimy o administracji wszechświata w terminach „sądów” i
„zgromadzeń”, należy rozumieć, że te duchowe czynności bardzo się różnią od
bardziej prymitywnych i materialnych spraw prowadzonych na Urantii a
noszących takie same nazwy.
[Przedstawione przez Szefa Archaniołów z Nebadonu].
powrót do spisu treści