Egzamer
Transkrypt
Egzamer
Terminy egzaminu gimnazjalnego w roku szkolnym 2014/2015: a) część humanistyczna – 21 kwietnia 2015r.(wtorek) - z zakresu historii i wiedzy o społeczeństwie – godz. 9:00 - z zakresu języka polskiego – godz. 11:00 b) część matematyczno-przyrodnicza – 22 kwietnia 2015 r.(środa) - z zakresu przedmiotów przyrodniczych – godz. 9:00 - z zakresu matematyki – godz. 11:00 c) język obcy nowożytny – 23 kwietnia 2015 r. (czwartek) - na poziomie podstawowym – godz. 9:00 - na poziomie rozszerzonym – godz. 11:00 Jeśli podczas sprawdzania prac egzaminacyjnych stwierdzone zostanie niesamodzielne rozwiązywanie zadań przez ucznia, to jego sprawdzian zostanie unieważniony. Decyzję w tej sprawie podejmuje Dyrektor Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej, w porozumieniu z Dyrektorem Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. W tym przypadku uczeń przystępuje ponownie do sprawdzianu w terminie ustalonym przez dyrektora CKE. Warto wcześniej przygotować legitymację szkolną oraz przybory: pióro lub długopis z czarnym tuszem, ołówek, gumkę, a w drugim dniu ponadto: linijkę, ekierkę, cyrkiel i kątomierz. Nie ma nic bardziej stresującego, niż stwierdzenie w czasie wykonywania zadań, że potrzebny jest np. cyrkiel, a nie ma go wśród przyniesionych przyborów! W przeddzień egzaminu trzeba przygotować odpowiednie ubranie (na egzaminie obowiązuje strój uroczysty). Odpowiednia ilość snu ma ogromne znaczenie. Przed każdą częścią egzaminu trzeba zadbać o lekkie i pożywne śniadanie, przypomnieć o zabraniu do szkoły legitymacji szkolnej i odpowiednich przyborów. Każda z części egzaminu rozpoczyna się o godzinie 9.00, jednak uczeń powinien przyjść do szkoły przynajmniej 20 minut wcześniej. To pozwoli uniknąć stresu. Proszę pamiętać o tym, że na egzamin nie można się spóźnić! Pamiętaj! Spóźnieni uczniowie nie zostaną wpuszczeni do sali egzaminacyjnej i nie przystąpią do egzaminu! Na salę egzaminacyjną można wnieść jedynie legitymacje i przybory szkolne. Maskotki, telefon komórkowy itp. muszą być pozostawione w domu lub w wyznaczonym miejscu szkole. W czasie pracy z zestawem egzaminacyjnym uczeń nie może opuszczać sali egzaminacyjnej (w szczególnie uzasadnionej sytuacji przewodniczący zespołu może zezwolić na opuszczenie sali po zapewnieniu warunków wykluczających możliwość kontaktowania się zdającego z innymi osobami – nie dotyczy to sytuacji, w której konieczne jest skorzystanie z pomocy medycznej), musi zachowywać się cicho i w żaden sposób nie przeszkadzać innym zdającym. Nieprzestrzeganie tych zasad może spowodować przerwanie przez przewodniczącego szkolnego zespołu egzaminacyjnego pracy z zestawem egzaminacyjnym i unieważnienie części egzaminu! Członkowie Zespołu Nadzorującego mają obowiązek również przestrzegać określonych zasad – nie wolno im rozmawiać z uczniami, pomagać uczniom w rozwiązywaniu zadań, poprawiać prac uczniów. Mogą odpowiadać na pytania zdających, ale jedynie dotyczące spraw formalnych na początku każdej z części egzaminu, przed zapisaniem w widocznym miejscu godziny rozpoczęcia i zakończenia pracy z arkuszem egzaminacyjnym. Na 10 minut przed zakończeniem każdej części egzaminu przewodniczący zespołu powinien przypomnieć uczniom o przeniesieniu odpowiedzi na kartę odpowiedzi. Ciekawe linki: Egzamer.pl to serwis dla uczniów, którzy przygotowują się do najważniejszych egzaminów: sprawdzianu szóstoklasisty egzaminu gimnazjalnego matury Znajdą tu gotowe testy online złożone z pytań i zadań takich samych typów, jakie obowiązują na prawdziwym egzaminie. Testom towarzyszą raporty wskazujące, co uczeń opanował dobrze, a co musi jeszcze powtórzyć. Dodatkowe zadania pomagają uzupełnić wiedzę i zdobyć nowe umiejętności. Zachęcamy do korzystania z zasobów serwisu EGZAMER, który powstał z myślą o przygotowaniu do egzaminów na koniec szkoły podstawowej, gimnazjum oraz matury. Platforma udostępnia próbne testy online, mobilizuje do pracy oraz zwiększa szanse na każdym egzaminie. Wystarczy rejestracja. Egzamer.pl na facebooku http://szybkanauka.net/ www.kula.gov.pl - przewodnik po polskich miastach - bardzo interesujący -dla najmłodszych dzieci i rodziców :) http://Edulandia.pl/ - powtórki do egzaminów z różnych przedmiotów https://pl-pl.facebook.com/gimnazjalipsa - powtórki do egzaminów z różnych przedmiotów http://bdp.ibe.edu.pl – powtórki do egzaminów z różnych przedmiotów Ciekawe artykuły. Rodzicu, warto przeczytać! O przyczynach niechęci do szkoły Rzadko zdarza się, aby dziecko nie lubiło szkoły tylko dlatego, że trzeba do niej uczęszczać, że wymaga to wysiłku i przystosowania do określonych rygorów. Uczeń nie lubi szkoły wówczas, gdy: - spotykają go w niej niepowodzenia i przykrości ze strony nauczycieli i kolegów, - gdy rodzice mają do niego pretensje, że nie spełnia ich oczekiwań, naraża ich opinię na szwank, stawia ich w sytuacjach przykrych i kłopotliwych. Wiele konfliktów i rozczarowań powstaje w wyniku nieliczenia się dorosłych z potrzebami psychicznymi dziecka. Zadania szkoły traktowane są często wyłącznie w kategoriach obowiązku zdobywania wiedzy i umiejętności. Zapomina się o tym, że lata spędzone w szkole zbiegają się z silnymi potrzebami dziecka w zakresie potwierdzenia własnej wartości, potrzebą autorealizacji i akceptacji. Nieliczenie się z potrzebami psychicznymi dziecka wywołuje jego protest i niezadowolenie. Początkowo to niezadowolenie nie jest sprecyzowane i nie ujawnia się od razu. Narasta ono stopniowo i przybiera różne postaci, m.in. liczne reakcje frustracyjne. Aby temu zapobiec, należy dbać o stworzenie klimatu sprzyjającego rozwojowi osobowości i indywidualności dziecka. Należy wspomagać go w trudnych chwilach, wyzwalać w nim ambicję i mobilizować do przezwyciężania napotykanych trudności. Każdy uczeń powinien świadomie uczestniczyć w procesie zdobywania wiedzy. Aby to było możliwe, musi być emocjonalnie związany ze szkołą, musi czuć się w niej bezpiecznie i widzieć w szkole szansę osiągnięcia sukcesu. Pamiętajmy o tym, że sukcesem dla ucznia mało zdolnego może być utrzymanie się dzięki własnej pracy na poziomie ocen dostatecznych lub dopuszczających i odwrotnie - oceny bardzo dobre u ucznia bardzo zdolnego nie muszą być wynikiem sukcesu, a jedynie wypadkową innych czynników. Każde dziecko musi mieć świadomość i wewnętrzne przeświadczenie, że jego starania i postawa zostaną sprawiedliwie ocenione i doprowadzą do osiągnięcia takich wyników, na jakie faktyczne zasłużyło, do których samo doszło. Jeśli w porę nie usuniemy czynników zniechęcających dziecko do szkoły, wcześniej czy później spotkamy się z jego obojętnością na wszelkie poczynania wychowawcze, z jego wrogością wobec wszystkiego, co wiąże się ze szkołą i nauczycielami. Dzieci są bardzo bystrymi obserwatorami i dostrzegają wszelkie nieprawidłowości w naszym postępowaniu. Mają silnie rozwinięte poczucie sprawiedliwości i są bardzo wrażliwe na wszelkie przejawy krzywdy i upokorzenia. Często mówimy dzieciom o życzliwości i szacunku dla innych ludzi, zapominając równocześnie, że jedna rzucona w gniewie obelga może podważyć wszystkie nasze dotychczasowe poczynania wychowawcze. Pamiętajmy, że w kontaktach z dziećmi szkodliwe jest zarówno pięknosłowie, nie mające pokrycia w rzeczywistości, jak i wulgarność czy też brutalność. Sposób wysławiania się niektórych uczniów odbiega od tego, co powszechnie uważane jest za poprawne. Dzieci często używają wyrażeń wulgarnych czy obelżywych, dlatego należy uczulać je na sposób wysławiania się. Samo uczulanie jednak nie wystarczy. Młodzież musi zaakceptować wzór osobowy człowieka kulturalnego i przyjąć jako własny. Pewne grupy młodzieży są przekonane, że wulgarny i brutalny sposób bycia czyni z nich dorosłych. Takie przekonanie godzi w nas, starszych. Musimy pamiętać, że w szkole nie może być miejsca na wulgarność, na obrzucanie kogokolwiek wyzwiskami typu "idiota", "kretyn", "debil", "głupek" itp. Przyczyną negatywnego zachowania ucznia może być także sytuacja rodzinna. Rodzice nie stanowią jednolitej grupy. Większość reaguje prawidłowo na sprawy szkolne, są jednaki tacy, którzy mają wygórowane wyobrażenia o możliwościach swojego dziecka. Nie przyjmują więc do wiadomości, że uczeń może napotykać trudności, mieć niepowodzenia lub źle się zachowywać. Inni znów podchodzą do tego ambicjonalnie oczekując, że ich dziecko nie będzie gorsze od innych. Są i tacy, którzy nie mogą dać sobie rady ze swoim dzieckiem, uważają więc, że szkoła jest od tego, aby wychowywać, podczas gdy na uwagi pod ich adresem reagują zniecierpliwieniem. Wszystkie wymienione postawy rodziców negatywnie wpływają na psychikę dziecka. Jeśli rodzice nie wyrażą woli współpracy ze szkołą, niechęć dziecka do szkoły z pewnością będzie się umacniać i przybierać coraz to drastyczniejsze formy. Rodzice, którzy rozumieją problemy dziecka, powinni podjąć współpracę ze szkołą. Jej pozytywne rezultaty na pewno będą widoczne po pewnym czasie. Muszą mieć większe zaufanie do nauczyciela i muszą sobie zdawać sprawę z tego, że jedynie współdziałanie obu środowisk wychowawczych, rodzinnego i szkolnego, jest skuteczne w kształtowaniu osobowości dziecka. Dlatego należy zacieśniać kontakty obu środowisk i usuwać wszystkie elementy, które rodzą nieufność, brak zrozumienia i wzajemnej akceptacji . Na podstawie: A. Faber, E. Mazlish, Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i szkole. MOTYWACJA TO TAKA SIŁA, BEZ KTÓREJ CAŁA NASZA MĄDROŚĆ I TALENTY NIC NIE ZNACZĄ (R. Wolińska) Chcąc zmotywować do podjęcia pracy, trzeba pamiętać o tym, że: - zarówno pozytywne, jak i negatywne emocje potrafią zakłócić proces uczenia się, dlatego trzeba najpierw uporać się z problemami dnia codziennego, by móc skupić się na nauce. Warto zatem „obgadać” to, co nas gryzie albo wprowadza w euforię. - każdy chce mieć poczucie sprawstwa, czyli wiedzieć, że coś od niego zależy, że potrafi sam coś osiągnąć, dlatego należy wdrażać od najmłodszych lat do samodzielności, która buduje poczucie wartości dziecka, a później dorosłego. Nie odrabiaj lekcji z dzieckiem, siedząc obok, ale bądź blisko i zajmij się codziennymi czynnościami. Niech dziecko prosi o pomoc, o sprawdzenie, pozwól mu się wykazać. W szkole przecież musi liczyć na siebie - schemat dnia, który dotyczy czasu na odpoczynek, sport, naukę, sprzątanie, spotkania z przyjaciółmi itp., wprowadza poczucie bezpieczeństwa. Pozwala nauczyć się planowania pracy - długie wywody, mające na celu zachęcenie do nauki, przynoszą odwrotny skutek, bo nudzą i zniechęcają, szczególnie, gdy zaczynają się od słów: "Ile raz ci mówiłem/am", "Ja chcę tylko, żebyś miał/miała lepiej ode mnie" - nikt nie cieszy się z niepowodzeń, min. słabych ocen, gdyż sprawiają, że człowiek czuje się nikim. Jeśli w domu potwierdzisz to uczucie, zniechęcisz do dalszej pracy. Razem z dzieckiem zastanów się, dlaczego oceny są negatywne. Wspólne rozwiązanie problemu może pomóc Twojemu dziecku i Tobie! OSOBOWOŚĆ KSZTAŁTUJE SIĘ NIE PRZEZ PIĘKNE SŁOWA, LECZ PRACĄ I WŁASNYM WYSIŁKIEM (A.Einstein) Łatwo się zniechęcić do pracy, gdy: - nie dostrzega się sukcesów, nawet tych małych, a roztrząsa się porażki, nawet te najmniejsze - ktoś nam rozkazuje ( Siadaj do lekcji!, Posprzątaj !). Nawet jeśli "schowa" to za słowem PROSZĘ (Siadaj do lekcji, proszę!) - zamiast opisać problem, wyjaśnić swój punkt widzenia, zaproponować rozwiązanie ktoś: oskarża (Jesteś taka niechlujna), poniża (Kolejna jedynka, kto zechce chłopaka tępaka?), ośmiesza (Ty to jesteś geniusz, córka napisać przez U), zniechęca (Dopiero tyle zrobiłaś? W tym tempie do jutra nie skończysz!), zawstydza (Wstydź się, twoja młodsza siostra już to potrafi), grozi (Jak tego nie zrobisz, możesz pomarzyć o prezencie pod choinkę) - neguje się uczucia (Czego ty się boisz?; To nie jest trudne, pomyśl) -uogólniamy, używając słów : znowu, ciągle nigdy (Znowu dostałeś tróję, stać cię na więcej; Ciągle są z tobą problemy; Nigdy nie można na tobie polegać) - w domu źle się mówi o szkole i nauczycielach (Co oni tam znowu wymyślili, Ta to już niczego nie nauczy, Ten to się uwziął), bo Wasz stosunek do szkoły i do nauczyciela ma wpływ na stosunek do nauki Waszego dziecka Praca ( w domu, w szkole czy zawodowa) powinna być dla każdego źródłem satysfakcji, budować poczucie wartości, a nie być przykrym obowiązkiem. Bowiem tylko dzięki ciężkiej pracy i systematyczności możemy odnieść w życiu sukces! Na podstawie: A. Faber, E. Mazlish, Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i szkole. „Dla rodziców nie jest najważniejsze, co się dzieje, gdy są przy dziecku, ale to, co się dzieje, gdy ich obok nie ma.” Dr Spencer Johnson Poczucie wartości jest jak trampolina, od której odbijamy się, by osiągać nasze cele. To sposób w jaki myślimy o sobie, a także przeżywamy siebie. Kształtuje się we wczesnym dzieciństwie. W wielkim skrócie można powiedzieć, że myślimy o sobie to, co myśleli o nas nasi rodzice i widzimy siebie tak, jak oni na nas patrzyli. Poczucie wartości, czy inaczej mówiąc - pewność siebie - składa się z kilku rzeczy. Oto 5 zasad, które pomogą wam rodzicom wspierać dzieci, budować w nich pewność siebie i poczucie szczęścia. Słuchaj i przyjmuj myśli i uczucia dzieci. Kiedy dzieci naprawdę wiedzą, że zostały wysłuchane, będą nie tylko czuły się kochane i wartościowe, lecz będą także szybciej rozwijały dojrzałe zachowania. Powstrzymuj się od oceniania tego, co dzieci powiedziały. Pozwalaj im wyrażać swoje pozytywne i negatywne emocje. Poprzez zadawanie pytań okaż dzieciom, że jesteś zainteresowany ich myślami i uczuciami. Zachęcaj dzieci by rozwijały swoje wypowiedzi. Organizuj tak sytuacje, by dzieci doświadczały poczucia sukcesu, a nie porażki. Komunikuj swoje oczekiwania wobec dzieci w konkretny i pozytywny sposób, np. chcę, abyś wyrzucił śmieci, kiedy będziesz wychodził do szkoły. Sprawdź, w jaki sposób dzieci rozumieją sformułowane przez ciebie oczekiwania, np. powiedz, jak rozumiesz moje polecenie. Podaj uzasadnienie dla swoich oczekiwań oraz jasno werbalizuj swoje oczekiwania. Zachęcaj dzieci – określ, jakiej nagrody mogą się spodziewać po wypełnieniu twoich oczekiwań. Proponuj swoją pomoc wprost, np. w jaki sposób mogę ci pomóc? Stwarzaj dzieciom możliwość sprawowania odpowiedzialnej kontroli nad własnym życiem. Stwarzanie dzieciom możliwość przemyślenia ich problemów i podejmowania samodzielnych decyzji pomaga w budowaniu ich poczucia własnej wartości. Informuj, dlaczego czegoś zabraniasz, i co proponujesz w zamian, np. nie możesz dzisiaj iść na basen, ale będziesz mógł pójść w przyszły wtorek. Podejmuj negocjacje, np. porozmawiajmy o tym i ustalmy wspólny, sensowny plan. Wzmacniaj dzieci, by czuły się kochane i zdolne. W procesie budowania poczucia własnej wartości bardziej skuteczne jest wzmacnianie tego, co jest prawidłowe w zachowaniu dzieci, niż narzekanie na to, co bywa niewłaściwe. Bądź precyzyjny, kiedy chwalisz swe dziecko, np. Podoba mi się, jak wspólnie, zgodnie budujecie domek z klocków. Zachowaj również precyzję, gdy udzielasz dziecku nagany np. Trzaskasz drzwiami. Proszę zamykaj drzwi delikatnie. Wzmacniaj dzieci za to kim są oraz za to, co zrobiły, np. Jestem szczęśliwa, że jesteś moją córką. Informuj dzieci, że nadal je kochasz, choć nie akceptujesz niewłaściwego zachowania. Pamiętaj, że po każdej naganie, (która dotyczy zachowania dziecka) musisz dziecko przytulić i zapewnić je, że bardzo je kochasz. Kształtuj pozytywny obraz siebie samego w oczach dziecka. Ponieważ poczucie wartości może być częściowo „przejmowane” od dorosłych, powinniśmy mówić i działać w taki sposób, by zapewnić nasze dzieci, że czujemy się kochani i kompetentni. Dostarczaj dzieciom okazji, by mogły widzieć, że jesteś rzeczywiście szczęśliwy z samym sobą. Powtarzaj dzieciom, że popełnianie błędów jest rzeczą ludzką i że powinny zachować pozytywną samoocenę mimo tych błędów. Skupiaj uwagę na poprawianiu błędów i rozwiązywaniu problemów. Wypowiadaj się w pozytywny sposób o swoich umiejętnościach. Modeluj pozytywną postawę dzieci przez pozytywne stwierdzenia na temat własnych zdolności. Pokazuj, że dobre przygotowanie może prowadzić do odniesienia sukcesu. Informuj dzieci, że zachowujesz dobre samopoczucie także wtedy, gdy popełniasz błędy. Modeluj poczucie własnej wartości u dzieci poprzez spokojne, konkretne reagowanie na krytykę. Pokaż dzieciom, że myślenie o innych daje radość i jest rzeczą przyjemną. Rodzic powinien uczyć dzieci, żeby lubiły siebie i akceptowały swoje zachowanie. Jak udzielać pochwały: - chwal dobre zachowanie dziecka, - mów dziecku, gdy zrobi coś dobrze, - wyrażaj to, co czujesz, np. jestem dumna, szczęśliwa - przytulaj dziecko, - mów mu, że je kochasz. Jak udzielać nagany: - krytykuj złe zachowanie, - mów dziecku, co zrobiło źle, - wyrażaj to, co czujesz, np. jestem rozczarowany, smutny, - przypominaj dziecku, że jest wspaniałe i dobre, a tylko jego zachowanie było złe, - przytulaj dziecko i powiedz mu jak bardzo je kochasz. Książki, które warto przeczytać: Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i szkole Jak mówić do nastolatków, żeby nas słuchały. Jak słuchać , żeby z nami rozmawiały Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci. Twoja droga do szczęśliwej rodziny . Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły Rodzeństwo bez rywalizacji. Jak pomóc własnym dzieciom żyć w zgodzie, by samemu żyć z godnością Szantaż emocjonalny. Jak się obronić przed manipulacją i wykorzystaniem Toksyczni rodzice. Jak się uwolnić od bolesnej spuścizny i rozpocząć nowe życie NAUCZYCIELE OCZEKUJĄ OD RODZICÓW: kultury w zachowaniu obiektywności współpracy pozytywnego nastawienia wobec szkoły dobrych wzorców motywacji dziecka do pracy mądrości życiowej jednomyślności działań nieoceniania nauczyciela przy dziecku wykonywania swoich obowiązków zgodnie z przepisami zawartymi w Ustawie o Systemie Oświaty oraz Kodeksie Rodzinnym i Opiekuńczym Zapraszamy Państwa do współpracy!!!