Untitled - Polski Instytut Sztuki Filmowej

Polski Instytut Sztuki Filmowej - Filmoteka Szkolna
Inspiracje literackie w filmie
STOISKO PISF (22-25 maja)
Goście stoiska Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej będą
mieli okazję porozmawiać ze specjalistami z zakresu edukacji filmowej. Tematem przewodnim obecnym na stoisku
Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej będą dwa programy:
Filmoteka Szkolna i Akademia Polskiego Filmu, omawiane szczególnie pod kątem wykorzystania zasobów edukacyjnych dostępnych w Internecie. W marcu szkoły ponadpodstawowe w całym kraju uzyskały bezpłatny dostęp
do wybranych polskich filmów na portalu www.filmotekaszkolna.pl. Z kolei słuchacze Akademii Polskiego Filmu
mogą korzystać ze strony projektu, na której znalazły się
m.in. wideo-wykłady filmoznawców, biogramy twórców
i artykuły dotyczące polskich filmów fabularnych.
WARSZTATY (22-23 maja)
Warsztat: „Jak pisać lepsze opowiadania
wykorzystując techniki scenariopisarskie?”
Prowadzenie: Agnieszka Kruk
W trakcie spotkania uczestnicy przyjrzą się podstawowym technikom, które stosują profesjonalni scenarzyści
przy poszukiwaniu pomysłów, powoływaniu do życia ciekawych postaci oraz konstruowaniu wciągającej fabuły.
Te podane w pigułce informacje mogą pomóc zarówno
tym, którzy poważnie myślą o karierze pisarskiej, udziale
w konkursach literackich bądź scenariopisarskich, jak też
tym, którym ciarki przechodzą po plecach na myśl o pisaniu szkolnego wypracowania.
Warsztat: Inspiracje literackie w filmie.
Warsztat animacji dla gimnazjalistów.
Prowadzenie: Magdalena Bryll, Marta
Stróżycka, Agnieszka Konarska
Uczestnicy będą mieli do dyspozycji stanowiska do animacji wycinankowej. W ramach przygotowanego wcze-
śniej scenariusza będą układać własne scenki i animować je
samodzielnie, pod okiem prowadzących. Sami stworzą postaci i elementy scenografii niezbędne do wykonania filmu.
W ten sposób z papieru, plasteliny, farby, klocków i innych
nieoczekiwanych przedmiotów powstanie krótki film inspirowany motywem książki.
NAMIOT KINOWY (24-25 maja)
Filmy Filmoteki Szkolnej – programu edukacyjnego
Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej
SYZYF
reż. Zdzisław Kudła
„W utworach poetyckich aktualizacja mitu częstokroć dokonywana była poprzez ukazywanie analogii łączących
mitologiczną postać z człowiekiem współczesnym, z jego
doświadczeniami i niepokojami. W Hymnie Syzyfa Romana Brandstaettera motywy mitologiczne powiązane zostają z biblijnymi. Z kolei Urszula Kozioł w wierszu zatytułowanym Wieczny Syzyf przywołuje antyczną opowieść
w rozważaniach na temat kondycji poety i podejmowanych
przezeń wysiłków twórczych. Zofia Dormanowska w liryku
Syzyf nawiązuje do mitologicznej opowieści, przedstawiając podejmowany przez człowieka wysiłek, by nadawać sens
swojemu życiu i ocalić je przed nicością wbrew świadomości, że każdy dzień nieuchronnie przybliża nas do śmierci.
Bogdan Ostromęcki w wierszu Syzyf akcentuje głównie heroiczne zmagania bohatera, który chociaż wie, że nie osiągnie swego celu, podejmuje jednak kolejne próby. Zarówno
motto utworu (Sama walka w drodze na szczyty wystarcza,
aby zapełnić serce człowieka), jak i zamykający wers ukazujący szczęśliwego Syzyfa, zaczerpnięte zostały z eseju Alberta Camusa Mit Syzyfa.”
Dr Justyna Czaja
ŁAGODNA
reż. Piotr Dumała
„Oniryczność, fantastyczna aura i niezwykłość rzeczy
uważanych powszechnie za normalne i naturalne – to
klimat nie tylko filmowych opowieści Dumały. Jest on
bowiem także autorem mniejszych i większych form literackich. w pisarstwie Dumały, obok fantastyki można
dostrzec upodobanie do archetypów i toposów znanych
z literatury i malarstwa. zarówno filmowe, jak i literackie
utwory Dumały posiadają swój szlachetny rodowód, czerpiący z baśni i przypowieści odwołujących się do naszych
ukrytych pragnień, obsesji i fobii. Literackie myślenie fantastycznymi obrazami przenosi więc Dumała na gipsowe
płyty i ożywia dzięki kamerze filmowej.”
Dr Piotr Skrzypczak
PAN TADEUSZ. KSIĘGA I. GOSPODARSTWO
reż. Julian Antonisz
„Epopeja narodowa została przeniesiona na taśmę filmową (z jakąż dosłownością mamy tu do czynienia!) w sposób skrajnie różny od oczekiwań odbiorców. Widzą oni
szkicowe, wibrujące non-camerowe rysunki, następujące
po sobie w momentami szalonym wręcz tempie, słyszą zaś
szaloną, intensywną muzykę, na którą składają się m.in.
wariacje (używam tego słowa także ze względu na jego
dwuznaczność) na podstawie poloneza i muzyki ludowej,
dźwięki pozytywki i – jak można sądzić – mechanicznego
pianina (urządzenia wykorzystywanego podczas projekcji
z okresu początków kina), a do tego głos dziecięcego narratora, zresztą dziewczynki. Wrażenie szoku jest nieuniknione. (...) Antonisz odkrywa zatem – przez hiperbolizację
– te elementy, które chętnie zakrywamy, czytając Mickiewicza w sposób kompensacyjny.”
Dr Przemysław Kaniecki