5.1 Mocowanie ładunku Informacje ogólne

5.1 Mocowanie ładunku Informacje ogólne

5.1 Mocowanie ładunku
W drogowym transporcie towarów mocowanie ładunków metodą siłową jest
powszechnie stosowanym sposobem
zabezpieczania ładunku. Metoda
siłowa oznacza, że siła napięcia
FV w połączeniu z siłą tarcia FW są
optymalnie zwymiarowane.
Przypasanie następuje poprzez naprężenie pasów mocujących, pod którymi umieszczony został ładunek. Wraz z siłą ciężkości ładunku pasy mocujące i wywoływane
nimi siły oddziałują na ładunek i
powierzchnię ładunkową. Aby ładunek
nie mógł się przesuwać, siły napięcia i
siła ciężkości ładunku muszą zostać do
siebie odpowiednio dopasowane.
W celu zwiększenia współczynnika tarcia
ślizgowego zaleca się ponadto stosowanie
mat antypoślizgowych.
Forma siłowa
W przypadku przypasania ładunek
jest przyciskany do powierzchni
ładunkowej za pomocą środków
mocujących. Wskutek nacisku
zwiększa się siła tarcia, która zabezpiecza ładunek przed przesuwaniem.
Forma kształtowa
Pod pojęciem formy kształtowej
rozumie się załadunek towarów
bezpośrednio do ściany czołowej,
ściany tylnej oraz ścian bocznych.
Jeśli cała przestrzeń ładunkowa jest
w ten sposób szczelnie zapakowana,
wówczas ładunek może być zabezpieczany wystarczająco stabilną
konstrukcją pojazdu.
Informacje ogólne
Metoda wyznaczania wymaganych sił zabezpieczeń
Zgodnie z normą DIN EN 12195-2
dla pasów mocujących wymagane
jest podanie nominalnej siły
napięcia na etykiecie pasa.
Wzór na obliczenie siły napięcia
w przypadku kąta mocowania
wynoszącego 90° jest następujący:
FV = g x (0,8 -µ) : µ
F
liczba pasów = V
1,5 x STF
Przykładowe obliczenia: Dla ładunku o masie 20 000 kg i współczynnika tarcia ślizgowego
(drewna o drewno) wynoszącego μ = 0,5 otrzymujemy:
FV = 20 000 x (0,8 - 0,5) : 0,5 = 12 000 daN
Wymagana siła napięcia FV wynosi wobec tego 12 000 daN. Ze względu
na fakt, że dostępne są rozmaite elementy mocujące, użytkownik powinien
wiedzieć, jaką nominalną siłę napięcia STF można uzyskać przy użyciu
posiadanych pasów mocujących. Nominalna siła napięcia musi wynosić
przynajmniej 10% i nie może przekraczać 50% dopuszczalnej zdolności
mocowania LC.
Uproszczone obliczenia przykładowe zakładają zastosowanie śliskich
przełożeń, tj. podana nominalna siła napięcia STF uzyskiwana jest po obu
stronach pasa.
12 000 daN : 1,5 x 250 daN = 32 pasy ze standardowym napinaczem
12 000 daN : 1,5 x 400 daN = 20 pasy z napinaczem z długą dźwignią
Jak wynika z przykładowych obliczeń, poprzez zastosowanie napinaczy z długą dźwignią uzyskuje się
szczególnie duże siły napięcia.
Możliwe jest również kombinowane
mocowanie metodą kształtową i
siłową:
ładunek można zabezpieczyć w
kierunku jazdy metodą kształtową za
pomocą ściany czołowej, a metodą
siłową przed przesuwaniem na boki.
Należy się jednak upewnić, że
ładunek zabezpieczony jest we
wszystkich kierunkach! Zawsze
zaleca się stosowanie obu metod
równocześnie, gdy nadwozie
pojazdu jest tak skonstruowane,
że ściany czołowe, burty lub kłonice
mogą być wykorzystywane do
zabezpieczenia ładunku.
87
Zgodnie z normami DIN EN 283 i DIN EN 12642 wyróżnia się rozmaite
konstrukcje nadwozi: zabudowy wymienne, nadwozia standardowe
(tzw. „nadwozia typu L”) i o wzmocnionej konstrukcji (tzw. „nadwozia typu XL”).
Maksymalna zdolność mocowania nadwozi:
Zabudowy wymienne i nadwozia
standardowe typu L
Nadwozia o wzmocnionej
konstrukcji typu XL
Ściana
czołowa
40 % obciążenia użytkowego,
maks. 5 000 daN
50 % obciążenia użytkowego,
bez górnej granicy
Ściana tylna
25 % obciążenia użytkowego,
maks. 3 100 daN
30 % obciążenia użytkowego,
bez górnej granicy
Ściany
boczne
30 % obciążenia użytkowego
40 % obciążenia użytkowego
(z wyjątkiem wersji do załadunku
dwupoziomowego)
Podane wytrzymałości dotyczą jedynie
załadunku zabezpieczonego metodą
kształtową. W tym celu ładunek musi
zostać załadowany bezpośrednio pod
obrys przestrzeni ładunkowej.
Budowa tekstylnego środka mocującego. Od 05.2001 r. tekstylne pasy
mocujące muszą być produkowane
zgodnie z normą EN 12195-2 we
wszystkich państwach członkowskich
Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN). Dostępne są jedno- i
dwuczęściowe pasy mocujące. Pierwsze
stosowane są do opasywania i posiadają
tylko jedną etykietę. Drugie składają się
z części krótkiej i części długiej i dlatego
posiadają dwie etykiety. Treść etykiety
określona jest przez normę EN 12195-2.
W przeszłości była mowa o F dop. – dopuszczalnej sile ciągu. Zdolność mocowania LC („Lashing Capacity”) na nowo
określa wytrzymałość maksymalną
pasów. Dodatkowa nowość: oznaczenie
na etykiecie nominalnej siły napięcia
STF. Norma EN 12195-2 zawiera również
opis konfiguracji testowej służącej do
ustalenia STF („Standard Tension Force”):
jeśli do dźwigni ręcznej doprowadzona
zostanie siła ręczna 50 daN, należy
uzyskać nominalną siłę napinającą STF
stanowiącą co najmniej 10 % zdolności
mocowania LC.