ŚW. TERESY OD DZIECIĄTKA JEZUS

3 października 2016 r.
ŚW. TERESY OD DZIECIĄTKA JEZUS
(Dziewicy i Doktora Kościoła)
S. Theresiae a Jesu Infante Virginis - III classis
Tempora: Feria Secunda infra Hebdomadam XX post Octavam Pentecostes
3 października 2016r. – Poniedziałek – Św. Teresy od Dzieciątka Jezus, Dziewicy i Doktora Kościoła, 3 klasy, kolor
szat: biały, Msza wł., Gloria, bez Credo, prefacja zwykła.
Święta Teresa od Dzieciątka Jezus, zwana także Małą Tereską (dla odróżnienia od św. Teresy z Avila, zwanej
Wielką) albo Teresą z Lisieux, urodziła się w Alencon (Normandia) w nocy z 2 na 3 stycznia 1873 r. jako dziewiąte dziecko
Ludwika i Zofii. Kiedy miała 4 lata, umarła jej matka. Wychowaniem dziewcząt zajął się ojciec. Teresa po śmierci matki
obrała sobie za matkę Najświętszą Maryję Pannę. Przez ponad rok dręczyły ją poważne skrupuły. Jak sama wyznała, uleczenie z tej duchowej choroby zawdzięczała swoim trzem siostrom i bratu, którzy zmarli w latach niemowlęcych. W pamiętniku zapisała, że w czasie pasterki w noc Bożego Narodzenia przeżyła "całkowite nawrócenie". Postanowiła zupełnie
zapomnieć o sobie, a oddać się Jezusowi i sprawie zbawienia dusz. Zaczęła odczuwać gorycz i wstręt do przyjemności i ponęt ziemskich. Ogarnęła ją tęsknota za modlitwą, rozmową z Bogiem. Odtąd zaczęła się jej wielka droga ku świętości. Miała wtedy zaledwie 13 lat.
Rok później skazano na śmierć głośnego bandytę, który był postrachem całej okolicy, Pranziniego. Teresa dowiedziała się z gazet, że zbrodniarz ani myśli pojednać się z Panem Bogiem. Postanowiła zdobyć jego duszę dla Jezusa. Zaczęła się serdecznie modlić o jego nawrócenie. Ofiarowała też w jego intencji specjalne pokuty i umartwienia. Nadszedł czas
egzekucji, lecz bandyta nawet wtedy odrzucił kapłana. A jednak ku zdziwieniu wszystkich, kiedy miał podstawić głowę
pod gilotynę, nagle zwrócił się do kapłana, poprosił o krzyż i zaczął go całować. Na wiadomość o tym Teresa zawołała
szczęśliwa: "To mój pierwszy syn!"
Kiedy Teresa miała 15 lat, zapukała do bramy Karmelu, prosząc o przyjęcie. Przełożona jednak, widząc wątłą i
bardzo młodą panienkę, nie przyjęła Teresy, obawiając się, że nie przetrzyma ona tak trudnych i surowych warunków życia. W tej sytuacji dziewczyna nakłoniła ojca, by pojechał z nią do Rzymu. Leon XIII obchodził właśnie złoty jubileusz swojego kapłaństwa (1887). Teresa upadła przed nim na kolana i zawołała: "Ojcze święty, pozwól, abym dla uczczenia Twego
jubileuszu mogła wstąpić do Karmelu w piętnastym roku życia". Papież nie chciał jednak uczynić wyjątku.
Marzenie Teresy spełniło się dopiero po roku. Została przyjęta najpierw w charakterze postulantki, potem nowicjuszki. Zaraz przy wejściu do klasztoru uczyniła postanowienie: "Chcę być świętą". W styczniu 1889 r. odbyły się jej obłóczyny i otrzymała imię: Teresa od Dzieciątka Jezus i od Świętego Oblicza. Jej drugim postanowieniem było: "Przybyłam tutaj, aby zbawiać dusze, a nade wszystko, by się modlić za kapłanów". W roku 1890 złożyła uroczystą profesję. W dwa lata
potem po raz ostatni odwiedził siostrę Teresę ojciec. Cierpiał już wtedy na zaburzenia umysłowe, ale rozpoznał córkę i powiedział do niej na pożegnanie: "W niebie". Przełożona poznała się na niezwykłych cnotach młodej siostry, skoro zaledwie
w trzy lata po złożeniu ślubów wyznaczyła ją na mistrzynię nowicjuszek. Obowiązek ten Teresa spełniała do śmierci, to jest
przez cztery lata. W zakonnym życiu zadziwiała jej dojrzałość duchowa. Starała się doskonale spełniać wszystkie, nawet
najmniejsze obowiązki. Nazwała tę drogę do doskonałości "małą drogą dziecięctwa Bożego". Widząc, że miłość Boga jest
zapomniana, oddała się Bogu jako ofiara za zbawienie świata. Była wyjątkowo surowo traktowana przez przełożoną, która uważała, że dziewczyna lekkomyślnie i niepoważnie zgłosiła się do Karmelu. Jej stały uśmiech brała za lekkie traktowanie swojej profesji. Teresa cieszyła się z tych krzyży, bo widziała w nich piękny prezent, jaki może złożyć Bogu.
Na rok przed śmiercią zaczęły pojawiać się u Teresy pierwsze objawy daleko już posuniętej gruźlicy: wysoka gorączka, osłabienie, zanik apetytu, a nawet krwotoki. Pierwszy krwotok zaalarmował klasztor w nocy z Wielkiego Czwartku
na Wielki Piątek. Mimo to siostra Teresa spełniała nadal wszystkie zlecone jej obowiązki: mistrzyni, zakrystianki i opiekunki jednej ze starszych sióstr. Zima w roku 1896/1897 była wyjątkowo surowa, klasztor zaś był nie ogrzewany. Teresa
przeżywała prawdziwe tortury. Nękał ją uciążliwy kaszel i duszność. Przełożona zlekceważyła jej stan. Nie oddano jej do
infirmerii ani nie wezwano lekarza. Uczyniono to dopiero wtedy, kiedy stan był już beznadziejny. Jeszcze wówczas zastosowano wobec chorej drakońskie środki, takie jak stawianie baniek. Z poranionymi plecami i piersiami musiała iść do
normalnych zajęć i pokut zakonnych, nawet do prania. Do infirmerii posłano ją dopiero w lipcu roku 1897, gdzie po kilkunastu tygodniach niezwykłych mąk 30 września 1897 roku zmarła, zapowiedziawszy: "Chcę, przebywając w niebie, czynić dobro na ziemi. Po śmierci spuszczę na nią deszcz róż".
3 klasy
Szaty białe
INTROITUS:
Pnp 4,8-9
Pójdźże z Libanu, oblubienico moja, pójdź z Libanu, Veni de Líbano, sponsa mea, veni de Líbano,
pójdź. Zraniłaś moje serce, siostro moja, oblubienico, veni: vulnerásti cor meum, soror mea sponsa,
zraniłaś moje serce.
vulnerásti cor meum.
Ps 112,1
Ps. Chwalcie, o dzieci, Pana, chwalcie imię Pańskie. Laudáte, púeri, Dóminum: laudáte nomen
Chwała Ojcu.
Dómini. V. Glória Patri.
ORATIO:
Panie, któryś powiedział: Jeśli się nie staniecie jako Dómine, qui dixisti: Nisi efficiámini sicut párvudzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego; pro- li, non intrábitis in regnum coelórum: da nobis,
simy Cię, daj nam tak naśladować pokorę i prostotę quaesumus: ita sanctæ Teresiæ Vírginis in huświętej Dziewicy Teresy, abyśmy osiągnęli nagrodę militáte et simplicitáte cordis vestígia sectári,
wieczną. Przez Pana.
ut praemia consequámur ætérna. Qui vivis.
LECTIO:
Iz 66, 12-14
Chwała św. Teresy ogarnęła cały świat jak rzeka. Równocześnie poznano jej „małą drogę dziecięctwa duchowego”, która
polega na ufnym rzuceniu się w ojcowskie ramiona Boga.
Tak bowiem mówi Pan: "Oto Ja skieruję do niej pokój
jak rzekę i chwałę narodów - jak strumień wezbrany.
Ich niemowlęta będą noszone na rękach i na kolanach
będą pieszczone. Jak kogo pociesza własna matka, tak
Hæc dicit Dóminus: Ecce, ego declinábo super
eam quasi flúvium pacis, et quasi torréntem
inundántem glóriam géntium, quam sugétis: ad
úbera portabímini, et super génua blandiéntur
Ja was pocieszać będę; w Jerozolimie doznacie pociechy". Na ten widok rozraduje się serce wasze, a kości
wasze nabiorą świeżości jak murawa. Ręka Pana da
się poznać Jego sługom, a gniew - Jego nieprzyjaciołom.
GRADUALE:
Wysławiam Cię Ojcze, Panie nieba i ziemi, żeś te rzeczy zakrył przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś
je maluczkim. V. Panie, nadziejo moja od młodości mojej.
ALLELUJA:
Alleluja, alleluja. V. Rośnijcie jak róża zasadzona nad
strumieniem wody, wydawajcie woń miłą jak kadzidło
z Libanu, kwitnijcie jak lilia. Roztaczajcie woń, wypuszczajcie wdzięczne gałązki i pieśń pochwalną śpiewajcie, błogosławcie Pana we wszystkich Jego dziełach. Alleluja.
EVANGELIUM:
W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: "Kto właściwie jest największy w królestwie
niebieskim?" On przywołał dziecko, postawił je przed
nimi i rzekł: "Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie
odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do
królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to
dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim.
vobis. Quómodo si cui mater blandiátur, ita ego
consolábor vos, et in Ierúsalem consolabímini.
Vidébitis, et gaudébit cor vestrum, et ossa vestra
quasi herba germinábunt, et cognoscétur manus
Dómini servis eius.
Mt 11,25; Ps 70,5
Confíteor tibi, Pater, Dómine coeli et terræ, quia
abscondísti hæc a sapiéntibus, et prudéntibus,
et evelasti ea párvulis. V. Dómine, spes mea a
iuventúte mea.
Syr 39,17-19
Allelúia, allelúia. V. Quasi rosa plantáta super
rivos aquárum fructificate: quasi Libanus odórem suavitátis habete: florete, flores, quasi
lílium, et date odórem, et frondete in grátiam, et
collaudate cánticum, et benedicite Dóminum in
opéribus suis. Allelúia.
Mt 18,1-4
In illo témpore: Accessérunt discípuli ad Iesum,
dicéntes: Quis, putas, maior est in regno coelórum? Et advocans Iesus párvulum, státuit eum
in médio eórum, et dixit; Amen, dico vobis, nisi
convérsi fuéritis, et efficiámini sicut párvuli,
non intrábitis in regnum coelorum. Quicúmque
ergo humiliáverit se sicut párvulus iste, hic est
maior in regno coelórum.
OFFERTORIUM:
Łk 1,46-48.49
Uwielbia dusza moja Pana, i rozradował się duch mój Magníficat ánima mea Dóminum: et exsultávit
w Bogu, Zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie słu- spíritus meus in Deo salutári meo: quia respéxit
żebnicy swojej; uczynił mi wielkie rzeczy, który możny humilitátem ancíllæ suæ: fecit mihi magna qui
jest.
potens est.
SECRETA:
Prosimy Cię, Panie, niech modlitwa świętej Dziewicy Sacrifícium nostrum tibi, Dómine, quaesumus,
Teresy poleca Tobie nasza ofiarę, aby uroczyście skła- sanctæ Terésiæ Vírginis tuæ precátio sancta
dana ku jej chwale została przyjęta dla jej zasług. concíliet: ut, in cuius honóre sollémniter
Przez Pana.
exhibétur, eius méritis efficiátur accéptum. Per
Dominum.
PRAEFATIO DE COMMUNIS:
Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawien- Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre,
ne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dzięk- nos tibi semper et ubíque grátias agere: Dómine
czynienie, Panie, Ojcze Święty, wszechmogący, wiecz- sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: per
ny Boże, przez Chrystusa, Pana naszego. Przez Niego Christum, Dóminum nostrum. Per quem maTwój majestat chwalą Aniołowie, uwielbiają Państwa, iestátem tuam laudant Angeli, adórant Dominaz lękiem czczą Potęgi, Niebiosa i Moce niebios oraz tiónes, tremunt Potestátes. Coeli coelorúmque
błogosławieni Serafini we wspólnej wysławiają rado- Virtútes ac beáta Séraphim sócia exsultatióne
ści. Z nimi to, prosimy, dozwól i naszym głosom wołać concélebrant. Cum quibus et nostras voces ut
w pokornym uwielbieniu:
admitti iubeas, deprecámur, súpplici confessione dicéntes:
Pwt 32, 10-12
COMMUNIO:.
Wiódł ją i uczył, i strzegł jak źrenicy oka swego. Jak Circumdúxit eam, et dócuit: et custodívit quasi
orzeł rozpostarł swe skrzydła, i wziął ją i nosił na ra- pupíllam óculi sui. Sicut aquila expándit alas
mionach swoich. Pan sam był jej przewodnikiem.
suas, et assúmpsit eam, atque portávit in
húmeris suis. Dóminus solus dux eius fuit.
POSTCOMMUNIO:
Panie, niech niebieskie misterium rozpłomieni nas Illo nos, Dómine amóris igne coeléste mystérium
tym ogniem miłości, dzięki któremu święta Dziewica inflámmet: quo sancta Teresia Virgo tua se tibi
Teresa samą siebie złożyła Tobie w ofierze miłości za pro homínibus caritátis víctimam devóvit. Per
ludzi. Przez Pana.
Dominum.