Pobierz dokument

Jakub Wojciechowski
W Barcinie żył i działał Jakub Wojciechowski ludowy pisarz i
pamiętnikarz. Urodził się we wsi Nówiec w powiecie śremskim w
dniu 3 lipca 1884 roku, zmarł w Barcinie 17 czerwca 1958 roku.
Wojciechowski młodość męską spędził na obczyźnie w
Niemczech, dokąd wyjechał w poszukiwaniu pracy. Po powrocie
do ojczyzny w 1924 roku osiadł najpierw w Łabiszynie, a potem
na stałe w Barcinie. Pracował w pobliskim Wapiennie. W 1929
roku przy ulicy Kościelnej w Barcinie wybudował niewielką
czynszówkę. Był on autorem wyróżnionego pierwszą nagrodą
pamiętnika, nadesłanego na konkurs ogłoszony w 1922 roku
przez Polski Instytut Socjologiczny w Poznaniu na pamiętniki
robotników. Wspomnienia Wojciechowskiego wydane zostały
staraniem Instytutu w roku 1930 pt. „Życiorys własny robotnika”.
Ludowy pisarz stał się sławny, widziano w nim klasyka tego
rodzaju literatury. W 1935 roku nagrodzono go Złotym
Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. Zyskał szczerą przyjaźń Tadeusza Boya
Żeleńskiego, który jak sam twierdził był pod urokiem tego samorodnego talentu. Pisał on tak
o pamiętniku Wojciechowskiego: „Książka o ogromnej wartości literackiej, a wolna od
literatury – cóż za odpoczynek, cóż za smakołyk dla nas, literatów, przekarmionych
papierami! Gdyby nie ów błogosławiony konkurs, ten czterdziestoletni robotnik byłby żył
sobie nadal nie dowiedziawszy się nigdy, że w nim siedzi pisarz, artysta”. Tadeusz Boy
Żeleński stał się protektorem Wojciechowskiego; promował jego osobę i twórczość, pomagał
finansowo, słał książki i recenzje, umieszczał w czasopismach artykuły Barcinianina.
Wojciechowski na zaproszenie Boya gościł w Warszawie. Był w kancelarii Prezydenta, w
teatrach i kawiarniach. Dyskutował z Tuwimem, Słonimskim i Iwaszkiewiczem, znał
Tetmajera i Weyssenhofa. W tym okresie Boy Żeleński ułożył nowy wybór opowiadań
Wojciechowskiego zatytułowany „Raz kiedyś a obecnie”, który został wydany w Bibliotece
Boya. O książce tej i jej autorze tak pisał Boy w felietonie: „Być może, że książka znów
ściągnie na biednego Wojciechowskiego gromy za niemoralność. Ale jeżeli ten dobry mąż,
kochający ojciec rodziny, niezłomny Polak, gorliwy obywatel, zacny i uczynny człowiek,
nieskazitelnie uczciwy, dobry, prosty i skromny będzie uznany niemoralnym, wówczas
świadczyłoby to, że z tym pojęciem moralności jest coś nie w porządku”. W 1937 roku z
wizytą do sławnego Barcinianina przyjechali Witold Gombrowicz, Jerzy Andrzejewski i
Paweł Zdziechowski. Krótko przed śmiercią Wojciechowski napisał szereg opowiadań pt.
„Ciąg dalszy mego życiorysu już w kraju”. Pochowany jest na cmentarzu parafialnym w
Barcinie z żoną Marianną Wojciechowską z d. Kocioł (15.7.1880-13.7.1958) w prostym i
pozbawionym krzyża grobie.
Czesław Michałek
Pan Czesław Michałek urodził się 1 listopada 1919 roku w
miejscowości Chomiąża Księża w powiecie żnińskim. Uczył się
szkole podstawowej w Jadownikach. Następnie przez trzy lata
uczęszczał do szkoły zawodowej w Żninie, gdzie zdobył zawód
stolarza. Po szkole przeszedł dwuletnie przysposobienie obronne i
pracował w stolarni. W maju 1940 został wywieziony do majątku
w miejscowości Góra do prac polowych. Stamtąd uciekł do
Barcina. W trakcie okupacji pracował w dwóch niemieckich
stolarniach, został aresztowany i pobity przez gestapo. W latach
1938 – 1945 działał w straży pożarnej w Jadownikach, a w 1945 roku został przeniesiony do
Ochotniczej Straży Pożarnej w Barcinie. Czesław Michałek pracował jako stolarz w stolarni
Leona Strzeleckiego w Barcinie, PGR w Krotoszynie, prowadził stolarnię i tartak. W 1970
roku przeszedł na rentę. Czesław Michałek pełnił funkcje Prezesa i Naczelnika Ochotniczej
Straży Pożarnej w Barcinie. Dożywotnio jest Honorowym Prezesem OSP Barcin. Od
20.06.1977 r. do 22.04.2006 r. pełnił funkcję Prezesa Zarząd Miejsko-Gminnego ZOSP RP.
Brał udział w akcjach ratowniczych, zajmował się zapewnieniem bezpieczeństwa,
propagowaniem idei pożarniczej, szkoleniem młodej kadry, działalnością kulturalnooświatową i organizacją turniejów wiedzy pożarniczej. Za swoją ofiarną służbę w ochronie
przeciwpożarowej i działalność społeczną otrzymał szereg wyróżnień i odznaczeń.
Uhonorowany został Brązowym (1962), Srebrnym (1969) i Złotym (1974) Medalem Związku
OSP za Zasługi dla Pożarnictwa. Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1984), Złoty Znak Związku
OSP (1987), Medal Honorowy im. Bolesława Chomicza w uznaniu szczególnych zasług dla
rozwoju i umacniania Związku oraz Medal zasłużony dla OSP Barcin (1998). W 2001 roku
Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski uhonorował Czesława Michałka Krzyżem
Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. 19 maja 2006 roku Rada Miejska w Barcinie
Uchwałą nr XLVIII/299/2006 nadała panu Czesławowi Michałkowi tytuł Zasłużony dla
Gminy Barcin. w dwa lata pózniej, 18 września 2008 roku Rada Powiatu w Żninie podjęła
Uchwałę Nr XVI/113/2008 w sprawie nadania panu Czesławowi Michałkowi tytułu
„Zasłużony dla Powiatu Żnińskiego” i uhonorowała Barcinianina tym zaszczytnym tytułem.
Czesław Michalski
Pan Czesław Michalski urodził się 16 października 1935 roku w
miejscowości Tonin. Ma wykształcenie średnie techniczne.
Zawodowo przepracował ponad 50 lat. Był kamieniarzem,
elektromonterem, Kierownikiem Wydziału Elektrycznego. Jego
zainteresowania obejmują muzykowanie, łowiectwo,
numizmatykę i heraldykę, medalierstwo i falerystykę, strzelectwo
sportowe i śrutowe. Grał w orkiestrach: reprezentacyjnej Służby
Polsce, wojskowej, kolejowej „Bydgoszcz” i KCW „Kujawy”.
Obecnie jest członkiem Orkiestry Regionalnej Kujawy. Swoimi
pasjami dzieli się w trakcie prelekcji (np. w Muzeum Okręgowym
im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy), wystaw i pokazów.
Czesław Michalski jest założycielem i prezesem Piechcińskiego
Bractwa Kurkowego. Stowarzyszenie działa od 1990 roku,
prowadzi program podstawowego wyszkolenia strzeleckiego,
przyczynia się do rozwoju sportów obronnych, współpracuje z
placówkami oświatowymi, prowadzi wychowanie patriotyczne, obywatelskie i obronne,
kultywuje tradycje brackie, organizuje imprezy kulturalne i sportowe-rekreacyjne dla
społeczności lokalnej. Dzięki zaangażowaniu Czesława Michalskiego w Piechcinie przy ulicy
Radłowskiej powstała siedziba organizacji i zaplecze do uprawiania sportów strzeleckich.
Czesław Michalski jest członkiem Zarządu i strzelmistrzem Okręgu Bydgoskiego, sędzią
strzelectwa sportowego licencja kl. II, należał do Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego.
Posiada odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi, medale: brązowy, srebrny i złoty za zasługi dla
obronności kraju, medale LOK, odznaki: „50 lat LOK” i „60 lat LOK”, krzyże: Oficerski i
Komandorski Orderu za zasługi dla ZKBS RP, Order Bene Merentibus nr 1. Był Królem
Kurkowym w latach 1993, 1994, 1996 i 2001. 19 maja 2006 roku Rada Miejska w Barcinie
Uchwałą nr XLVIII/300/2006 nadała panu Czesławowi Michałkowi tytuł Zasłużony dla
Gminy Barcin.
Czesław Cieślak
Pan Czesław Cieślak urodził się 3 lipca 1931 roku w Barcinie.
Uczęszczał do miejscowej szkoły podstawowej, a następnie uczył
się w Technikum Ekonomicznym w Bydgoszczy. Pracował w
Wojewódzkiej Przychodni Przeciwgruźliczej, a po powrocie do
rodzinnego miasta na całym etacie w aptece prowadzonej przez
mgr Maksymiliana Chirka, a później mgr Zenona Łuczaka. W
Barcinie równocześnie pracował trzy godziny w bibliotece
kierowanej przez Elżbietę Pankowską. Założył przy barcińskiej
bibliotece Koło Przyjaciół Jakuba Wojciechowskiego, którego
zadaniem było jak najpełniejsze i różnorodne upowszechnianie
kultury. 20-letnia działalność Koła zaowocowała organizacją
imprez popularyzujących postać i twórczość Patrona, wystaw
miejscowych artystów i hobbystów oraz powstaniem Gminnego Pisma Lokalnego „Pogłos
Barcina”. Czesław Cieślak jest niestrudzonym propagatorem osoby i twórczości Jakuba
Wojciechowskiego, uczestniczył w sympozjach poświęconych barcińskiemu
pamiętnikarzowi, a w 1990 roku otrzymał medal i dyplom Jego imienia. Reprezentował
Barcin na wojewódzkiej imprezie „Bydgoszcz 80” przedstawiając postać Wojciechowskiego.
Na sympozjum w Warszawie i Barcinie zaprezentował swoje i zebrane wspomnienia o
autorze „Życiorysu własnego robotnika”. Czesław Cieślak był inicjatorem powstania i jest
opiekunem Izby Tradycji, pierwotnie zlokalizowanej w domu przy ul. Kościelnej, a od 1996
roku w ratuszu. Izba Tradycji początkowo pomyślana jako miejsce poświęcone
pamiętnikarzowi Jakubowi, szybko poszerzona o ekspozycję „Historia Barcina i okolicznych
miejscowości”, stała się kopalnią wiedzy o gminie, jej historii i mieszkańcach oraz miejscem
wychowania dzieci i młodzieży w duchu lokalnego patriotyzmu. Czesław Cieślak jest
ambasadorem i promotorem gminy. Publikował w prasie lokalnej i regionalnej artykuły i
wierszyki. Oprócz historii Barcina interesuje się mikrobiologią lekarską. 19 maja 2006 roku
Rada Miejska w Barcinie Uchwałą nr XLVIII/298/2006 nadała panu Czesławowi Cieślakowi
tytuł Honorowego Obywatela Gminy Barcin.
Dobromira Czajkowska
Pani Dobromirze Czajkowskiej (z domu Zülsdorff) z Barcina –
żołnierzowi Armii Krajowej i więźniarce obozu koncentracyjnego
–Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Aleksander Kwaśniewski
przyznał 9 października 1996 roku Krzyż Armii Krajowej. W
niecały rok później 1 czerwca 1997 roku radni Rady Miejskiej w
Barcinie Uchwałą Nr XXXX/216/97 nadali pani Dobromirze tytuł
Honorowego Obywatela Miasta Barcina. Urodziła się 7 marca
1926 roku w Pleszewie. Gdy miała dwa lata jej rodzice
przeprowadzili się do Barcina. We wrześniu 1939 roku pani
Dobromira miała rozpocząć naukę w szkole średniej w
Inowrocławiu. 15 października 1939 roku Niemcy wyrzucili z
domu małżeństwo Zülsdorffów, trzy córki Dobromirę, Marylę i
Wiesławę oraz ciotkę. Ojciec Stanisław był poszukiwany i musiał
się ukrywać. Kobiety przyjęli państwo Niestatkowie z
Krotoszyna. Na początku grudnia zostały wywiezione do
Szubina. Potem los rzucił je do Szczeglina, Mogilna (gdzie przebywały w klasztorze),
Piotrkowa Trybunalskiego i Starachowic. W Starachowicach 15-letnia Dobromira pracowała
w jajczarni. W zakładzie poznała starszą koleżankę – dowódcę grupy łączniczek oddziału
Armii Krajowej – i wstąpiła do organizacji. Po złożeniu przysięgi ukończyła kurs łączności i
zajmowała się kolportażem gazet. W lutym 1944 roku podczas łapanki hitlerowcy aresztowali
ponad dwadzieścia osób, wśród nich siostry Zülsdorff. Wywieziono je do więzienia w
Radomiu, a potem do obozu koncentracyjnego w Ravensbürck. Stamtąd pani Dobromira
trafiła do filii obozu w Neubrandenburgu, gdzie pracowała w lesie. Praca była bardzo ciężka
dla młodej i chorej dziewczyny. Przeżyła dzięki pomocy starszej siostry, która przekupiła
strażniczki, by Dobromira przeszła do pracy w fabryce. W marcu 1945 roku po nadejściu
Rosjan pani Dobromira z siostrą i kilkunastoma obozowiczkami sześć tygodni wracały do
domu. W 1947 roku pani Dobromira zdała maturę w ILO im. Jana Kasprowicza w
Inowrocławiu. 29 marca 1948 roku wyszła za mąż za Bronisława Czajkowskiego (ur.
11.01.1922 r. – zm. 16.12.1983 r.) kronikarza, historyka, filatelistę, organizatora Izby
Tradycji w KCW „Kujawy” w Bielawach. Urodziła czwórkę dzieci. Były to ciężkie czasy dla
AK-owców. Dopiero w 1975 roku pani Dobromira zdecydowała się wystąpić o potwierdzenie
swego pobytu w obozie koncentracyjnym. Później wstąpiła do Związku Inwalidów
Wojennych RP