Nunchaku - Fanpoint
Transkrypt
Nunchaku - Fanpoint
Nunchaku ヌンチャク Rodzaj broni obuchowej w formie dwóch pałek połączonych ze sobą za pomocą łańcucha lub linki - dziś nylonowej, dawniej wykonanej z włosów z końskiego ogona… [Wikipedia] ogólne określenie nunchaku oznacza wariant tej broni, w której dwie pałki są połączone ze sobą w sposób trwały łańcuchem lub linką. „Dwie połączone pałki” lub „para połączonych kijów” – tak brzmi dosłowne tłumaczenie nazwy tej broni, która w języku chińskim brzmi Shuangjiegun, a na Okinawa nazywana jest Nunchaku. Natomiast w języku japońskim można spotkać także określenie Sôsetsukon. Jednakże podczas gdy to ostatnie [Sôsetsukon 双節棍] 双節棍 jest po prostu bezpośrednią transkrypcją chińskich ideogramów nazwy Shuangjiegun, to okinawańskie określenie Nunchaku zostało zapożyczone z dialektu Fuzhou (miasto portowe w prowincji Fujian), w którym ta broń nazywana była Nunchiekun lub Nunjiegun ヌンチェクン. ヌンチェクン Dla uproszczenia w kolejnych akapitach tego artykułu przyjmuje się, że KOBUDO POLSKA Jednak zasadniczo broń musi posiadać niewiele specyficznych właściwości aby zostać zaklasyfikowana jako nunchaku, dlatego ciężko jest jednoznacznie rozpoznać która z nich jest jej pierwotnym „pochodzeniem” a co tylko późniejszą adaptacją. Jest więc całe mnóstwo przedmiotów, które albo mogły służyć do celów użytkowych takich jak nunchaku, albo wychodząc z pierwotnego zastosowania nunchaku rozwinęły się do jego użycia jako broń, np.: Popularny cep, składający się z długiego i krótkiego kija, który znany jest na Okinawa pod nazwą Kurumanbo i w takiej formie jest też nauczany. fu) było wraz z jej łykiem (Choma) podstawą wielu tekstyliów pochodzących z Okinawa. Starookinawańska uprząż dla konia Muge ムーゲー, ムーゲー, której część połączona sznurem była przygryzana przez konia. W takiej formie jest używana do dzisiaj jako wariant nunchaku. Uprząż konna w Chinach i na Okinawa (Muge) Rodzaj pałeczek do wybijania rytmu (taktu), które są używane w niektórych okinawańskich tańcach ludowych. Narzędzie Kura クーラ, クーラ które służyło do obrabiania kory bananowców Basho 芭蕉 Włókno tej rośliny (Ito – Basho) i produkowany z niej materiał (Basho- www.facebook.com/kobudo.polska 1|Strona wina, ale ten obawiał się że wino jest zatrute (jak i on sam często czynił) i wahał się czy je przyjąć. Na to Tai Cu złapał ze śmiechem kubek i opróżnił go do dna mówiąc: „Nie potrzebuję chwytać się takich sposobów”. Cesarz Chao K'ung Yin znany później jako Song Taizu Ostatnią braną pod uwagę możliwością jest ta, według której nunchaku jest udoskonaleniem Shaozi 哨子 (Shaozigun ( 哨子棍 ) lub Sanjiegun 三節棍 Shaozi Shaozigun Shao 哨 można przetłumaczyć jako fajka / flet lub jako posterunek. Z kolei Zi 子 ma wiele możliwych znaczeń: „dziecko”, „konar/gałąź”, „małe coś” lub „północ”. Słowo Gun 棍 jest w tym kontekście rozumiane jako „kij/pałka”. Z tego też jak widać istnieje wiele możliwych kombinacji tłumaczenia tej zbitki słów, jak np. „pałka stróżującego dziecka” lub „kij nocnej straży”. Aby jednak poznać bliżej zarówno Shaozi jak i Sanjiegun musimy cofnąć się do 960 r.n.e. i starej, chińskiej legendy związanej z cesarzem Song Taizu. KOBUDO POLSKA Wtedy to Chiny podzieliły się na dwa regiony: część południową i północną. Region południowy składał się z dziesięciu mniejszych prowincji. Natomiast w regionie północnym w przeciągu kilku dziesięcioleci zmieniło się aż pięć panujących dynastii. Ostatnia z nich – Dynastia Zhou (950-960 n.e.) mianowała niejakiego Zhao Kuangyin na komendanta straży pałacowej. Po śmierci drugiego cesarza dynastii Zhou grupa oficerów obwołała nowym cesarzem Chao K’ung Yin, chociaż ten wcale tego na początku nie chciał. Tym samym jednak została utworzona kolejna, nowa dynastia Song, która ogłosiła miasto Kaifeng swoją stolicą. Nowy cesarz stał się później sławny pod imieniem Taizu. Jedną z pierwszych rzeczy, którą zarządził Taizu jako nowy cesarz to wysłanie swoich oficerów z pokaźnym uposażeniem na emeryturę, a następnie zreformował służby wojskowe tak, że podobny proces jak w jego przypadku nie mógł się już więcej powtórzyć. Natomiast rodzina poprzedniego cesarza Zhou została oszczędzona i uczynił z nich wysokiej rangi urzędników na swoim dworze. Trzy południowe prowincje zostały już wcześniej podbite przez Zhou. Dalsze pięć Taizu mógł wkrótce przejąć. Taizu był prostolinijnym człowiekiem, na którego słowie można było polegać. W 971 r. n.e. zwyciężył królestwo Nan-Han, po czym kazał przyprowadzić do siebie pokonanego króla Liu. Podał mu kubek www.facebook.com/kobudo.polska Zanim Chao K’ung Yin został cesarzem był naczelnym dowódcą armii będąc prawdziwym geniuszem strategii militarnych oraz sztuk walki. Także później, kiedy był już cesarzem, nie zaniechał bynajmniej treningów sztuk walki. Jego ulubioną bronią była długa dzida, i kiedy tylko znalazł ku temu sposobność wyzywał któregoś ze swoich wojowników na pojedynek. Któregoś jednak dnia został sam wyzwany na pojedynek przez jednego z młodszych oficerów, który stanął do pojedynku przeciwko cesarzowi z mieczem i go pokonał. Podczas pojedynku młody dowódca pociął swoim mieczem cesarską dzidę na trzy części. Cesarz pozbierał trzy części swojej dzidy i opracował z nich trójczłonnową pałkę (Sanjiegun), w której połączył wszystkie trzy części pałki ze sobą za pomocą łańcucha. Później używał tylko dwóch części pałki (Shaozi), którą nazwał Ta Shao Zi. Jak tylko mistrzowsko wyszkolił się w opanowaniu nowej broni ponownie stanął do pojedynku z młodym oficerem i tym razem pokonał go z pomocą swojej nowej broni. Dzisiaj najbardziej rozpowszechnione warianty można podzielić na dwie grupy: - typowo „chiński” model jest w przekroju okrągły, rozszerzający się stożkowo w kierunku zewnętrznego końca (dalszego od łańcucha) i połączony właśnie łańcuchem. 2|Strona ści trzech środkowych palców ręki. Pod pojęciem „linka” rozumiane są różne materiały, które były stosowane do połączenia pałek na przestrzeni dziejów np.: włókna, włosie, lub nawet jedwab. Marugata nunchaku - typowo „okinawańskie” nunchaku jest także rozszerzające się stożkowo w kierunku zewnętrznego końca, jednakże w przekroju ośmiokątne i połączone linką (Himo)a nie łańcuchem (Kusari). Dawniej używano do tego linki uplecionej ze słomy lub końskiego włosia. Dostosowanie długości Himo. Tradycyjnie nunchaku wykonywane było z chińskiego klonu lub japońskiego czerwonego dębu. Jednakże wraz z rozwojem techniki, w dzisiejszych czasach praktycznie nie istnieją żadne granice materiałowokolorystyczne, z których można wykonać tą broń. Należy jednak zaznaczyć, że niekoniecznie niesie to ze sobą polepszenie właściwości lub/i użyteczności zastosowania tej broni [przyp. KOBUDO POLSKA]. Hakkakukei Nunchaku Nunchaku składa się zazwyczaj z dwóch, równej długości kawałków twardego drewna. Ich długość (ok. 35 cm) jest dobierana indywidualnie do długości przedramion użytkownika broni. Jak już wcześniej zostało napisane grubość pałek zwiększa się w kierunku ich zewnętrznych końców. Do klasycznych wariantów tej broni można zaliczyć: Hakkakukei nunchaku – dwie pałki, równej długości o przekroju ośmiokątnym (od góry do dołu): korzenie, włókna kory, konopie, włosie z końskiego ogona, włosy ludzkie, jedwab, łańcuch. Rozpowszechnioną metodą „utrwalania” drewna (tzn. uczynienia go bardziej odpornym na uderzenia) było moczenie go przez określony czas we wodzie. Przez wchłonięcie określonej ilości wody, drewno stawało się bardzo twarde i rzadko łamało lub wyszczerbiało się w czasie walki. Pomiar indywidualnej długości pałek nunchaku. Natomiast długość linki lub łańcucha łączącego pałki odpowiada wg szkoły Matayoshi Kobudo, szeroko- KOBUDO POLSKA Rokkakukei nunchaku - dwie pałki, równej długości o przekroju sześciokątnym. Marugata nunchaku - dwie pałki, równej długości w formie cylindrycznej (okrągłej). Hankei nunchaku - dwie pałki o przekroju cylindrycznym, równej długości, podzielone wzdłużnie na dwie równe połówki. Sansetsukon / Sanbon nunchaku – składa się z trzech, równej długości części. Yonsetsukon / Yonbon nunchaku – składa się z czterech części. www.facebook.com/kobudo.polska 3|Strona Od góry do dołu: Sanbon nunchaku, Yonsetsukon, Hakkakukei nuchaku, Sansetsukon Różnice te dają się zauważyć w poszczególnych szkołach i stylach. Podczas gdy np. w Ryukyu Kobudo Hozon Shinkokai używa się Sanbon Nunchaku składającego się z trzech części o długości ok. 35 cm, to z kolei w szkole Matayoshi Kingai-Ryu używa się Sansetsukon w pierwotnej, chińskiej formie. Zaleta Sansetsukon leży nie tylko w jego ogromnym zasięgu, ale także w wielorakiej możliwości jego zastosowania w walce. Oprócz „klasycznych” technik Furi-Waza broń ta może zostać użyta (w określonych ramach) jako Nitanbo z dodatkową środkową częścią „ochronną”. Uderzenia poszczególnymi częściami broni są wykonywane jak Hanbo lub Tanbo lub trajektoriami „biczopodobnymi”. Generalnie techniki wykonywane za pomocą nunchaku można podzielić na techniki „wahnięć”, techniki uderzeń (Furi) oraz techniki, przy których obie części broni trzymane są w jednej lub obu dłoniach. Ulubione przez wielu techniki wirujące (tzw. „kręcenia nunchaku”) służą jedynie do zmylenia przeciwnika. Nie są to techniki same w sobie - maskują jedynie właściwe techniki uderzeń i/lub służą zmianie gardy. Żaden prawdziwy Kobudoka znajdujący się w obliczu przeciwnika i prawdziwego niebezpieczeństwie nie pozwoliłby sobie na wirowanie nunchaku a’la Bruce Lee w „Wejściu smoka”. Jodan Sakate Tsuki W środowisku okinawańskich mistrzów istnieje swoista rezerwa i powściągliwość w publicznym rozpowszechnianiu Nunchaku-jutsu. Prowadzi to do tego, że co prawda nunchaku jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych na świecie broni Kobudo, jednakże przeróżne powstające „systemy” mają niewiele wspólnego z rzeczywistą tradycją nauczania tej broni. Jest naprawdę bardzo niewielu prawdziwych mistrzów, którzy nauczają prawdziwego, tradycyjnego Nunchaku-jutsu. Natomiast jest naprawdę niezliczona ilość „ekspertów”, którzy rzekomo przekazują ich „wiedzę”. Należy zwrócić przy tym uwagę, że techniki typu Furi jak i techniki Kamae (gardy, uchwytu) mogą być użyte zarówno jako techniki obronne jak i ataku. Trzymając bowiem nunchaku w rękach możemy wykonywać zarazem techniki obrony jak i pchnięcia oraz dźwignie. Artykuł pochodzi ze strony: Niektóre z najbardziej znanych Nunchaku-Kata: Okres powstania Nazwa układu / kata Maezato no Nunchaku Akamine no Nunchaku Matayoshi no Nunchaku Renshugata Sho, Dai Meiji okres Showa okres Showa - Sanbon Nunchaku KOBUDO POLSKA - Przedział czasowy 1868 – 1912 1926 – 1989 1926 – 1989 pochodzenie / twórca Taira Shinken Akamine Eisuke Matayoshi Shinko - - - - Styl Shindōkan Chur Ryukyu Kobudo Ryukyu Kobudo Matayoshi Kobudo Ryukyu Kobujutsu Ryukyu Kobudo, Ryukyu Kobujutsu www.facebook.com/kobudo.polska Tłumaczenie: Maciej Garczyk 4|Strona