Aparatura
Transkrypt
Aparatura
Aparatura IR do rejestracji widm oscylacyjnych Aparatura do rejestracji widm IR i widm Ramana znacznie różni się od siebie co wynika oczywiście z różnego zakresu promieniowania wzbudzającego próbkę w danym eksperymencie jak i podstaw analizowanych zjawisk. Widma IR to przede wszystkim widma absorpcyjne, widma Ramana zaś to widma promieniowania rozproszonego. Spektrometry IR Absorpcja promieniowania może być opisana prawem Lamberta-Beera Przedstawiona powyżej zależność determinuje budowę spektrometrów IR. Spektrometry te musza bowiem pozwalać na rejestrację tak promieniowania padającego na próbkę I0 jak i promieniowania wychodzącego I. Stosunek I/I0 nazywamy przepuszczalnością lub transmitancją próbki. Transmitancja jest często wyrażana w procentach. Aparatura musi także rejestrować zmiany transmitancji w funkcji częstości promieniowania. Opisane powyżej wymagania może spełnić przyrząd pozwalający na operowanie dwiema wiązkami promieniowania o jednakowych parametrach, z których jedna przechodzi przez układ nie absorbujący promieniowanie dając wartość I0, druga zaś przechodząc przez badaną próbkę daje wartość I. Pierwsza z opisanych wiązek jest wiązką porównawczą i często kierowana jest po prostu na kuwetę z rozpuszczalnikiem, kuwetę wypełnioną powietrzem lub na kuwetę zawierającą okienka nie pokryte żadna substancją jeśli ostatecznie badamy np.: filmy na okienkach z odpowiednio dobranych podłoży. Wiązka przechodząca przez kuwetę z substancją analizowaną nazywana jest wiązką badawczą. Schemat spektrofotometru dwuwiązkowego przedstawia rysunek 1. Rys.1. Schemat dwuwiązkowego spektrofotometru do badan w IR. źródło promieniowania, KO- klin optyczny, P- kuweta porównawcza, B- kuweta badawcza, S- szczeliny, SW- sektor wirujący, SD – siatka dyfrakcyjna, ZL- zwierciadło, D- detektor, WZ- wzmacniacz, PFprostownik fazo czuły, SM- serwomotor.(Z. Kęcki, podstawy spektroskopii molekularnej) Promieniowanie ze źródła zostaje rozdzielone na dwie wiązki które są kierowane z pomocą zwierciadeł na kuwetę porównawczą i kuwetę z substancją badaną przy czym na drodze wiązki porównawczej znajduje się klin optyczny. Kolejne zwierciadła kierują obie wiązki na sektor wirujący, który może mieć postać zwierciadła półkolistego. Zwierciadło to przez pół okresu swego obrotu przepuszcza wiązkę porównawczą a przez następne pół okresu odrzuca ją kierując na jej drogę optyczną wiązkę badawczą. Działanie sektora wirującego polega więc na mieszaniu ze sobą obu wiązek z częstością wirowania sektora. Wiązki są kierowane następnie przez szczelinę wejściową za pośrednictwem zwierciadła na siatkę dyfrakcyjną, szczelinę wyjściową i detektor. Detektor przesyła sygnał do wzmacniacza. Jeśli badana substancja nie pochłania promieniowania o danej długości fali to obie wiązki mają identyczną intensywność i po ich zmieszaniu przez sektor wirujący na detektor trafia stały sygnał optyczny, który przetworzony na stały sygnał elektryczny nie jest wzmacniany przez wzmacniacz. Jeśli zaś badana substancja pochłania promieniowanej o pewnej długości to po zmieszaniu obu wiązek o różnej intensywności na detektor trafia sygnał pulsujący z częstością wirowania sektora, zostaje on wzmocniony. Wzmocniony sygnał optyczny uruchamia klin optyczny, który wsuwa się w drogę wiązki porównawczej trwa to tak długo aż intensywności obu wiązek nie zrównają się. W czasie obrotu siatki dyfrakcyjnej do szczeliny wyjściowej dociera kolejno promieniowanie o różnej długości fali, a dzięki sprzężeniu z rejestratorem możliwy jest zapis widma. Najczęściej spotykanym źródłem promieniowania podczerwonego jest pręt Nernsta czyli ceramiczny pręt z tlenku cyrkonu z dodatkiem tlenków itru i innych tlenków ziem rzadkich. Pręt rozgrzewany jest do bardzo wysokiej temperatury na skutek przepływu prądu, po osiągnięciu temperatury około 1000°C pręt emituje promieniowanie o spektrum porównywalnym z promieniowaniem ciała doskonale czarnego. Innym źródłem promieniowania IR może być globar czyli ceramiczny pręt z węglika krzemu. Kuwety stosowane w spektroskopii IR muszą posiadać odpowiednie własności optyczne, przykłady materiałów stosowanych do ich wytwarzania zawiera tabela 1. Tabela 1 materiały przepuszczające promieniowanie IR. Materiał Szkło Kwarc Szafir LiF CaF2 NaCl AgCl KBr CsI KRS-5 Granica przepuszczalności [μm] [1/cm] 2,5 4000 4,4 2300 6,5 1500 7,0 1400 10,0 1000 2,0 500 28,0 360 32,0 310 60,0 170 50,0 200 Poważny ograniczeniem stosowalności niektórych materiałów jest także ich higroskopijność. NaCl, KBr są wysoce higroskopijne i kuwety z nich wykonane nie nadają się do badania roztworów wodnych. Odporne na wilgoć są obok szkła i kwarcu także szafir, CaF2, AgCl i KRS-5 będący mieszaniną 44% TlBr i 56% TlI. Opisane spektrometry działają na zasadzie fali ciągłej czyli rejestracja widma odbywa się przez zmienianie w sposób ciągły częstości promieniowania. W spektrometrach z transformatą Fouriera rejestruje się interferogram, a następnie poddaje je transformacji Fouriera. Interferogram powstaje na skutek skierowania na badaną próbkę, a następnie na detektor promieniowania o interesującym nas zakresie spektralnym przy czym intensywność promieniowania jest modulowana w czasie. Modulacja ta może być wynikiem samego zjawiska spektroskopowego lub precyzyjnego przesuwu interferometru jak dzieje się w spektrofotometrach z transformatą Fouriera. Ruch interferometru jest jednostajny, a więc wartość przesuwu x/2 jest wprost proporcjonalna do t. Ostatecznie interferogram przedstawia zależność intensywności promieniowania od czasu t lub od różnicy dróg promieniowania w interferometrze. Najczęściej stosowanym interferometrem jest interferometr Michelsona (Rys.2). Wychodząca ze źródła wiązka promieniowania jest kolimowana w wiązkę równoległą i kierowana na półprzepuszczalne zwierciadło BS. Połowa wiązki jest odbijana i kierowana w stronę nieruchomego płaskiego zwierciadła i wraca na BS, druga część przechodzi przez BS i jest kierowana na zwierciadło ruchome gdzie odbija się i wraca na BS, gdzie spotyka pierwszą część wiązki. Na BS następuje interferencja obu części wiązki, a po interferencji wiązka jest kierowana na detektor. Jeśli różnica dróg obu wiązek jest równa zero to spotykają się one na BS zgodnie w fazie i wzmacniają się maksymalnie niezależnie od długości fali. Natomiast w czasie przesuwania się zwierciadła ruchomego o x/2 droga optyczna drugiej wiązki wydłuża się o x i w momencie spotkania wiązki są przesunięte w fazie i interferencja fal o różnych częstościach jest zróżnicowana. W konsekwencji intensywność wiązki jest modulowana w czasie w sposób skorelowany do ruchu zwierciadła. Dgy x jest parzysta wielokrotnością fali następuje maksymalne wzmocnienie, dla wielokrotności nieparzystej następuje wygaszenie. Podsumowując intensywność wiązki jest funkcją typu cosinus opóźnienia optycznego x i częstości promieniowania ̃. Rys. 2 Schemat interferometru Michelsona w spektrometrze FT-IR. - źródło promieniowania, S- szczelina, ZO- zwierciadło ogniskujące, ZK- zwierciadło kolimujące, PZN- płaskie zwierciadło nieruchome, PZR- płaskie zwierciadło ruchome, BS- zwierciadło półprzepuszczalne, B- kuweta badawcza, D- detektor, MK- komputer.