–1– Ekran wstępny, tytułowy Na środku ekranu

<Animacja 4>
Ekran wstępny, tytułowy
Na środku ekranu pojawia się tytuł
SPOSOBY PRZEDSTAWIANIA FUNKCJI
Który znika po 3 sekundach
<Lektor>
Tę samą funkcję możemy przedstawiać na różne sposoby.
Rozpatrzmy funkcję f określoną wzorem:
</Lektor>
Pojawia się opis
Dana jest funkcja
<Lektor>
Wyróżnimy najpierw dziedzinę i zbiór wartości funkcji f.
</Lektor>
Dziedzina
Zbiór wartości
Pojawiają się kolejne animowane pętle, podpisy i strzałki
[Z zasady: przy animacji każdy argument funkcji jest czerwony, a każda wartość – niebieska; po animacji
„wyczerniają się”]
<Lektor>
Pokażemy, jak przedstawić tę funkcję w postaci grafu.
</Lektor>
Następnie argumenty 1,2,3,4 przesuwają się ze wzoru do pierwszego zbioru w grafie, a wartości -3,-2,0,1
do drugiego zbioru. Przesuwanie odbywa się parami: argument – wartość (najpierw 1 i do pary: -3,
następnie animowana strzałka od 1 do -3 i kolejne pary analogicznie).
Na koniec pojawiają się niebieskie i czerwone strzałki i podpisy
f
Dziedzina
Zbiór wartości
Znika wzór funkcji, znikają pętle we wzorze (niebieska i czerwona), czerwone strzałki i podpisy, a rysunek
z grafem przesuwa się do góry ekranu.
–1–
<Lektor>
[Przedstawimy tę samą funkcję w postaci tabeli.]
</Lektor>
Argumenty i wartości funkcji po kolei (parami) animują się tak, aby utworzyła się tabelka: następnie
pojawiają się pętle, strzałki i podpisy
x
1
f(x) -3
2
-2
3
0
4
1
Zbiór argumentów
Zbiór wartości
Znika graf, znikają pętle, podpisy i strzałki, a tabelka przesuwa się do góry
X
1
2
3
4
f(x) -3
-2
0
1
<Lektor>
Przedstawiając funkcję na wykresie traktujemy argument i przyporządkowaną mu wartość funkcji jako
parę uporządkowaną. Dzięki temu możliwe jest zaznaczenie odpowiedniego punktu w układzie
współrzędnych.
</Lektor>
W tabelce: odpowiednie argumenty łączą się z wartościami w pary uporządkowane np. (-1,3),
(-1,3)
X
1
2
3
4
f(x) -3
-2
0
1
a następnie animują się na układ współrzędnych.
Następnie animują się linie od punktu do obu osi i pojawiają się współrzędne przy osiach (1 na osi x i -3
na osi y). Tak dzieje się ze wszystkimi parami z tabeli. Na końcu animują się pętle, strzałki i podpisy
Zbiór argumentów
Zbiór wartości
<Lektor>
Podsumujmy: funkcję f przedstawiliśmy w postaci
</Lektor>
Znikają pętle, strzałki i podpisy. Znikają linie od punktów do osi. Tabelka i wykres przesuwają się w dół
(lub trochę zmniejszają, powyżej pojawiają się poprzednie postacie funkcji; wzór i graf.
Na jednym ekranie jest ta sama funkcja przedstawiona na 4 sposoby.
Przy odpowiednich rysunkach pojawiają się podpisy:
WZÓR
<Lektor>
WZORU
</Lektor>
GRAF
–2–
<Lektor>
GRAFU
</Lektor>
TABELA
<Lektor>
TABELI
</Lektor>
WYKRES
<Lektor>
WYKRESU
</Lektor>
</Animacja 4>
–3–