Informację dotyczącą polityki lokalizacyjnej zespołów elektrowni

Informacja dotycząca polityki lokalizacyjnej zespołów elektrowni
wiatrowych na obszarze województwa zachodniopomorskiego
oraz w regionach sąsiednich
Stan istniejący
Według stanu na 31 marca 2011 r. moc zainstalowana elektrowni wiatrowych w województwie
zachodniopomorskim wynosi 456 MW (wg danych URE), co stanowi w skali kraju ~ 1,3 % mocy
zainstalowanej w krajowym systemie elektroenergetycznym (wg danych PSE-Operator – 35756 MW
na koniec 2010 r.), ale jednocześnie ~ 34 % mocy zainstalowanej wszystkich elektrowni wiatrowych
w Polsce (1352 MW – stan na 31 marca 2011 r. wg URE, w tym np. woj. pomorskie – 141 MW,
tj. ~ 10 %). W województwie planowane są do uruchomienia kolejne zespoły elektrowni wiatrowych,
na podstawie promes koncesji (stan na koniec 2010 r.) o łącznej mocy ponad 680 MW. Innym, bardzo
istotnym uwarunkowaniem rozwoju energetyki wiatrowej w naszym województwie jest miejscowe prawo
przestrzenne. Na 114 gmin województwa 36 posiada uchwalone plany miejscowe ustalające lokalizacje
farm wiatrowych a w 49 trwają procedury w tym zakresie (stan na połowę 2010 r.).
Dyrektywy unijne i programy odnoszące się do odnawialnych źrodeł energii:
w Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 roku
w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie
uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE.
„Kontrola zużycia energii w Europie oraz zwiększone stosowanie energii ze źródeł odnawialnych wraz
z oszczędnością energii i zwiększoną efektywnością energetyczną stanowią istotne elementy pakietu
środków koniecznych do redukcji emisji gazów cieplarnianych i spełnienia postanowień Protokołu
z Kioto do Ramowej Konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, a także
do wywiązania się z innych wspólnotowych i międzynarodowych zobowiązań w zakresie redukcji
emisji gazów cieplarnianych, wykraczających poza rok 2012.
W komunikacie Komisji z dnia 10 stycznia 2007 r. pod tytułem „Mapa drogowa na rzecz energii
odnawialnej — Energie odnawialne w XXI wieku: budowanie bardziej zrównoważonej przyszłości”
wykazano, że cel przewidujący 20 % udział energii ze źródeł odnawialnych w całkowitym zużyciu
energii i 10 % udział energii ze źródeł odnawialnych w transporcie są celami odpowiednimi
i osiągalnymi oraz że ramy zawierające cele obowiązkowe powinny zapewnić przedsiębiorstwom
długotrwałą pewność potrzebną do dokonywania trwałych inwestycji w sektorze energii odnawialnej,
dzięki którym można zmniejszyć zależność od importowanych paliw kopalnych oraz zwiększyć
wykorzystanie nowych technologii energetycznych. Powyższe cele istnieją w kontekście 20 %
poprawy wydajności energetycznej do roku 2020 określonej w komunikacie Komisji z dnia
19 października 2006 r. zatytułowanym „Plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii:
sposoby wykorzystania potencjału”, popartym przez Radę Europejską w marcu 2007 r. oraz przez
Parlament Europejski w jego rezolucji z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie tego planu działania.
Punkty wyjściowe, potencjał poszczególnych państw członkowskich w zakresie energii odnawialnych
i ich koszyki energetyczne są różne. Dlatego konieczne jest przełożenie całkowitego celu
wspólnotowego na poziomie 20 % na indywidualne cele dla poszczególnych państw członkowskich,
z należytym uwzględnieniem sprawiedliwego i odpowiedniego rozdziału zobowiązań, dostosowanego
do zróżnicowanych punktów wyjściowych i potencjałów państw członkowskich, w tym obecnego
poziomu wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych i struktury koszyka energetycznego. Należy
dokonać tego przez rozdzielenie wymaganego całkowitego zwiększenia wykorzystania energii
ze źródeł odnawialnych pomiędzy państwa członkowskie w oparciu o równe zwiększenie udziału
każdego państwa członkowskiego, ważone PKB i po dostosowaniu w celu odzwierciedlenia
1
ich punktów wyjściowych i przy obliczaniu w odniesieniu do końcowego zużycia energii brutto, biorąc
pod uwagę dotychczasowy wysiłek państw członkowskich w zakresie wykorzystania energii ze źródeł
energii”.
Wyciąg z Dyrektywy 2009/28/WE:
„Artykuł 1 Przedmiot i zakres
Niniejsza dyrektywa ustanawia wspólne ramy dla promowania energii ze źródeł odnawialnych.
Określa ona obowiązkowe krajowe cele ogólne w odniesieniu do całkowitego udziału energii ze źródeł
odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto i w odniesieniu do udziału energii ze źródeł
odnawialnych w transporcie. Ustanawia ona zasady dotyczące statystycznych przekazów między
państwami członkowskimi, wspólnych projektów między państwami członkowskimi i z państwami
trzecimi, gwarancji pochodzenia, procedur administracyjnych, informacji i szkoleń oraz dostępu energii
ze źródeł odnawialnych do sieci elektroenergetycznej. Określa ona kryteria zrównoważonego rozwoju
dla biopaliw i biopłynów.
Artykuł 2 Definicje
Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się definicje zawarte w dyrektywie 2003/54/WE.
Stosuje się również następujące definicje:„energia ze źródeł odnawialnych” oznacza energię
z odnawialnych źródeł niekopalnych, a mianowicie energię wiatru, energię promieniowania
słonecznego, energię aerotermalną, geotermalną i hydrotermalną i energię oceanów, hydroenergię,
energię pozyskiwaną z biomasy, gazu pochodzącego z wysypisk śmieci, oczyszczalni ścieków
i ze źródeł biologicznych (biogaz);
Artykuł 3 Obowiązkowe krajowe cele ogólne i środki w zakresie stosowania energii ze źródeł
odnawialnych.
1. Każde państwo członkowskie dba o to, aby jego udział energii ze źródeł odnawialnych, obliczany
zgodnie z art. 5–11, w końcowym zużyciu energii brutto w 2020 r. odpowiadał co najmniej jego
krajowemu celowi ogólnemu dla udziału energii ze źródeł odnawialnych w tym roku, określonemu
w trzeciej kolumnie tabeli w załączniku I część A. Te obowiązkowe krajowe cele ogólne są zgodne
z celem zakładającym 20 % udział energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii
brutto we Wspólnocie w 2020 r. Celem łatwiejszego osiągnięcia celów określonych w tym artykule
każde państwo członkowskie promuje wydajność i oszczędność energetyczną i do nich zachęca.
4. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby jego udział energii ze źródeł odnawialnych
we wszystkich rodzajach transportu w 2020 r. wynosił co najmniej 10 % końcowego zużycia energii
w transporcie w tym państwie członkowskim.
2
ZAŁĄCZNIK I
Krajowe cele ogólne w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu
energii brutto w 2020 r.
A. Całkowite cele krajowe
Udział energii ze źródeł
odnawialnych w końcowym
zużyciu energii brutto, 2005 r.
(S2005)
Docelowy udział energii ze źródeł
odnawialnych w końcowym zużyciu
energii brutto, 2020 r. (S2020)
Belgia
2,2 %
13 %
Bułgaria
9,4 %
16 %
Republika Czeska
6,1 %
13 %
Dania
17,0 %
30 %
Niemcy
5,8 %
18 %
Estonia
18,0 %
25 %
Irlandia
3,1 %
16 %
Grecja
6,9 %
18 %
Hiszpania
8,7 %
20 %
Francja
10,3 %
23 %
Włochy
5,2 %
17 %
Cypr
2,9 %
13 %
Łotwa
32,6 %
40 %
Litwa
15,0 %
23 %
Luksemburg
0,9 %
11 %
Węgry
4,3 %
13 %
Malta
0,0 %
10 %
Niderlandy
2,4 %
14 %
Austria
23,3 %
34 %
Polska
7,2 %
15 %
Portugalia
20,5 %
31 %
Rumunia
17,8 %
24 %
Słowenia
16,0 %
25 %
Republika Słowacka
6,7 %
14 %
Finlandia
28,5 %
38 %
Szwecja
39,8 %
49 %
Zjednoczone Królestwo
1,3 %
15 %”
Dyrektywa 2009/28/WE nie odnosi się do zasad lokalizacji zespołów elektrowni wiatrowych.
w „W celu zwiększenia konkurencyjności Europy, utrzymania jej przewagi technologicznej,
powstrzymania zmian klimatycznych i poprawy bezpieczeństwa energetycznego europejski sektor
energetyki wiatrowej uruchomił we współpracy z Komisją Europejską i państwami członkowskimi
10-letni program badawczo-rozwojowy pod nazwą Europejska Inicjatywa na rzecz Energetyki
Wiatrowej (European Wind Initiative – EWI). Program jest częścią tzw. SET-Planu (Strategic Energy
Technology Plan – Plan dotyczący strategicznych technologii energetycznych) opublikowanego
w listopadzie 2007 r. przez Komisję Europejską, którego celem jest zwiększenie, koordynacja oraz
koncentracja działań, za pomocą których Unia Europejska będzie wspierać niskoemisyjne technologie
energetyczne, np. wykorzystujące energię wiatru, i uczyni je bardziej opłacalnymi
oraz konkurencyjnymi. Program będzie skupiał się na czterech zagadnieniach technologicznych: nowe
turbiny i komponenty, technologie morskie, integracja z siecią energetyczną, ocena zasobów
oraz planowanie przestrzenne.
3
Kluczowymi działaniami badawczymi w zakresie energetyki wiatrowej są m.in. następujące:
-
ulepszenie fazy projektowania i rozmieszczania farm wiatrowych,
-
opracowanie standardów dotyczących planowania przestrzennego dla całej Unii Europejskiej”.
Plan zagospodarowania przestrzennego województwa zachodniopomorskiego
Plan
zagospodarowania
przestrzennego
województwa
zachodniopomorskiego,
uchwalony
19 października 2010 r. (Dz. Urz. Woj. Zach. z 2010 r. nr 136 poz. 2708), wprowadził cztery kategorie
działań realizujących kierunki zagospodarowania przestrzennego: ustalenia, zalecenia, projekty i
rekomendacje.
Ustalenia są to działania lub zasady, które gminy muszą uwzględniać w praktyce planistycznej, przy
tworzeniu studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz miejscowych
planów zagospodarowania przestrzennego.
Zalecenia to działania lub zasady, które nie muszą być przez gminy uwzględniane w ww. dokumentach,
a które samorząd województwa zaleca do wdrożenia jako wyraz polityki zagospodarowania
przestrzennego województwa.
Projekty i rekomendacje są niezobowiązującymi propozycjami podjęcia określonych działań.
Polityka lokalizacyjna zespołów elektrowni wiatrowych na obszarze województwa kreowana przez
plan wojewódzki:
Rozdz. 3.3.
3.3.6.
Cele i kierunki zagospodarowania przestrzennego województwa
Ochrona dziedzictwa kulturowego i krajobrazu
Kierunek 1. Ochrona i wyeksponowanie dziedzictwa kulturowego
Zalecenia
4. Wykluczenie
z
lokalizacji
inwestycji
wielkokubaturowych, wielkoprzestrzennych,
dominat
wysokościowych
obszarów
zapewniających
ekspozycję
sylwetek
historycznych jednostek osadniczych oraz
dominant krajobrazowych.
Lokalizacja/obszar
działania
Wg wykazu w pkt 1.
Uwaga
Dotyczy obszarów kulturowo-krajobrazowych (OKK)
wskazanych do uwzględnienia w polityce przestrzennej
jednostek
samorządu
terytorialnego wyszczególnionych w pkt 1 Zaleceń.
3.3.10. Rozbudowa infrastruktury technicznej, rozwój odnawialnych źródeł energii i usług
elektronicznych
Kierunek 3. Ograniczenie zużycia paliw węglowych i wzrost wykorzystania odnawialnych źródeł energii
Ustalenia
1. Rozwój energetyki wiatrowej w oparciu o wytyczne do planowania miejscowego, stanowiące,
że lokalizacja zespołów elektrowni wiatrowych – zdefiniowanych jako grupa elektrowni wiatrowych, w której
największa odległość pomiędzy poszczególnymi elektrowniami nie przekracza 2 km – musi respektować
wskazania ze studium krajobrazowego uwzględniającego powiązania widokowe, szczególnie w odniesieniu
do następujących obszarów istniejących i projektowanych:
- parki krajobrazowe wraz z otulinami,
- zespoły przyrodniczo-krajobrazowe,
- obszary chronionego krajobrazu,
- obszary kulturowo-krajobrazowe,
- panoramy i osie widokowe,
- przedpola ekspozycji z dróg (ważniejszych ciągów komunikacyjnych) i czynnych linii kolejowych
na przyrodnicze dominanty przestrzenne i sylwetki historycznych układów. osadniczych,
- wnętrza krajobrazowe – polany leśne, a zwłaszcza doliny oraz rynny rzek i jezior,
- tereny wypoczynkowe w pasie nadmorskim i pojezierzy
Zalecenia
1. Lokalizacja zespołów elektrowni wiatrowych (zdefiniowanych jak wyżej) przy przyjęciu następujących
zaleceń:
- minimalna odległość pomiędzy zespołami elektrowni wiatrowych 5 km,
4
- odległość od budynków zabudowy mieszkalnej min. 1000 metrów.
2. Wykorzystanie dla celów energetyki wiatrowej części obszaru morza w polskiej strefie ekonomicznej
(w odległości powyżej 12 mil morskich od brzegu) na podstawie przepisów odrębnych.
Projekty
1. Studium lokalizacji farm elektrowni wiatrowych w województwie.
Zasady lokalizacji zespołów elektrowni wiatrowych w niektórych województwach
oraz w Brandenburgii i Meklemburgii-Pomorzu Przednim
Województwo dolnośląskie
W projekcie planu zagospodarowania przestrzennego województwa zapisany jest kierunek: Wytwarzanie
energii przy użyciu urządzeń wykorzystujących siłę wiatru – rozwój energetyki wiatrowej na obszarze
województwa – preferowana lokalizacja na obszarach potencjalnie najmniej konfliktowych dla lokalizacji
elektrowni wiatrowych (kategoria IV) wyznaczonych w „Studium przestrzennych uwarunkowań lokalizacji
elektrowni wiatrowych na Dolnym Śląsku”. W przywołanym studium zostały określone kategorie obszarów
wielkoprzestrzennych z przypisanymi im wagami:
Lp.
Kategoria obszaru
Wartość obszaru
(4 – bardzo duża,
1 – niewielka)
I.
Obszary całkowicie wyłączone z lokalizacji:
• Parki narodowe, rezerwaty przyrody,
• Parki kulturowe.
4
II.
Lokalizacje wysokiego ryzyka (niebezpieczne):
• Obszary ważne dla ptaków – strefy A i B,
• Obszary szczególnie cenne dla nietoperzy – strefa I,
• Strefa zintegrowanej ochrony walorów przyrodniczych,
krajobrazowych i kulturowych.
3
III.
Lokalizacje dużego ryzyka (zagrożone):
• Obszary potencjalnie ważne dla ptaków – strefa C,
• Trasy przelotów i żerowania gęsi – strefa D,
• Bufor dla stref ptasich A i B,
• Obszary potencjalnie ważne dla nietoperzy – strefa II,
• Lądowe korytarze ekologiczne.
Lokalizacje najmniej konfliktowe (bezpieczne):
• Pozostałe tereny województwa.
2
IV.
1
Nie są tutaj określone wprost konkretne zasady lokalizacji zespołów elektrowni wiatrowych,
z podaniem odległości od obiektów przestrzennych typu: obszary chronione, tereny zabudowy
mieszkalnej itp.
Województwo lubuskie
W obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego województwa nie są określone zasady
lokalizacji zespołów elektrowni wiatrowych. W 2008 r. Zarząd Województwa Lubuskiego zlecił wykonanie
dokumentu pn. "Studium rozwoju systemów energetycznych w województwie lubuskim do roku 2025,
ze szczególnym uwzględnieniem perspektyw rozwoju energetyki odnawialnej", ukazującego szczegółowy
stan infrastruktury energetycznej na terenie województwa lubuskiego, jego problemy oraz możliwości
rozwoju. W opracowaniu tym również brak jest określonych zasad lokalizacji zespołów elektrowni
wiatrowych.
Województwo pomorskie
W obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego województwa są określone następujące
zasady lokalizacji zespołów elektrowni wiatrowych:
Przy określaniu lokalizacji elektrowni wiatrowych należy uwzględniać uwarunkowania wynikające
w szczególności z ich oddziaływania na obszary objęte różnymi formami ochrony przyrody, tereny
5
położone w strefach ekspozycji obiektów dziedzictwa kulturowego, tereny w otoczeniu lotnisk wraz
z polami wznoszenia i podejścia do lądowania.
Przy planowaniu lokalizacji elektrowni wiatrowych konieczne jest również uwzględnianie lokalizacji
i sąsiedztwa terenów zabudowy mieszkaniowej oraz aktywnego wypoczynku, infrastruktury liniowej,
lasów oraz akwenów i cieków wodnych, pasów technicznych i ochronnych brzegów morskich oraz innych
farm wiatrowych.
Lokalizacje elektrowni wiatrowych muszą uwzględniać możliwość przesyłu wyprodukowanej energii,
z zachowaniem możliwie jak najmniej negatywnego oddziaływania linii elektroenergetycznych
na komponenty środowiska.
W opracowanym w 2003 r. „Studium możliwości rozwoju energetyki wiatrowej w województwie
pomorskim” proponuje się zachowanie następujących minimalnych odległości od:
·
·
·
·
·
·
·
·
dróg o nawierzchni utwardzonej i linii kolejowych – 200 m;
linii elektroenergetycznych niskiego i średniego napięcia – 1 długość ramienia wirnika;
wysokich i najwyższych napięć - 3 długości ramienia wirnika;
ściany lasu – 200 m;
brzegów rzek i jezior o powierzchni 1 - 10 ha – 200 m;
akwenów wodnych powyżej 10 ha – 500 m;
brzegu morza – 2 800 m;
odległość pomiędzy farmami o liczbie siłowni od 6 – 15 sztuk – minimum 5 km, i od 10 do 30 sztuk –
minimum 10 km.
Zaleca się ograniczenie liczby siłowni w ramach jednego parku do 30 sztuk. Korzystniejsze
z punktu widzenia przestrzeni wydaje się również dla osiągnięcia planowanej mocy farmy, dobieranie
większych mocy pojedynczych siłowni, przy jak najmniejszej ich liczbie.
Brandenburgia
Na przykładzie Planu Rozwoju Regionalnego „Wykorzystanie energii wiatru, pozyskiwanie i zapewnienie
surowców naturalnych” w Regionie Uckermark-Barnim.
W planowaniu rozwoju regionalnego Regionu Uckermark-Barnim pod lokalizację znaczących funkcji
przestrzennych zostały wyznaczone m.in. tzw. obszary przydatności, czyli tereny, które nadają się pod
lokalizację
określonych
przedsięwzięć
o
ważnym
znaczeniu
dla
danego
regionu,
w tym przypadku są to tereny przeznaczone pod lokalizację zespołów elektrowni wiatrowych. Tylko na
tych terenach można lokalizować zespoły elektrowni wiatrowych. Planowanie i budowa elektrowni
wiatrowych poza wyznaczonymi w tym celu obszarami przydatności jest wykluczona. Minimalna
powierzchnia obszaru przydatności została ustalona na 10 ha. Generalnie ma to zapewnić umieszczenie
przynajmniej dwóch elektrowni wiatrowych na jednym obszarze przydatności. Minimalna odległość
pomiędzy obszarami przydatności wynosi z reguły 5 km. Wyznaczenie tej minimalnej odległości służy
ochronie krajobrazu na danym terenie przed obejmującymi duży obszar technogenicznymi zmianami,
a jednocześnie zapewnia utrzymanie części historycznego krajobrazu kulturowego regionu.
Obszary wykluczone z możliwości lokalizacji elektrowni wiatrowych:
- zabudowa mieszkaniowa ze strefą ochronną 1000 m;
- obszary specjalne, wskazane jako uzdrowiskowe (kurorty i kliniki), ze strefą ochronną 1200 m;
- zabudowa mieszkaniowa na obszarach pozamiejskich, pojedyncze domy i niewielkie osiedla
ze strefą ochronną 800 m;
Zgodnie z dotychczasowymi doświadczeniami pracy elektrowni wiatrowych o mocy 1,5 do 3 MW
(wielkość standardowa), z uwagi na ochronę przed emisjami powinna zostać zachowana odległość
od 500 do 800 m od sąsiadujących obszarów zamieszkanych. Wyznacznikiem są próbki emisji
(pomiary) zgodnie ze „Wskazówkami technicznymi dotyczącymi ochrony przed hałasem” oraz punkty
odniesienia „Wskazówek do ustalenia i oceny emisji optycznych z turbin wiatrowych” (cień rzucany
przez elektrownie wiatrowe), wydanych przez Podkomisję ds. hałasu wchodzącą w skład Komisji
6
-
-
-
Krajów Związkowych ds. ochrony przed emisjami (LAI). Ze względu na zamiar długotrwałego
wykorzystywania obszarów przydatności oraz w związku z przewidywaniem, że w przyszłości będą
budowane wyższe instalacje, odległość ochronna do terenów mieszkalnych została zwiększona
do 1000 m. Szczególnie wrażliwe obszary uzdrowiskowe wymagają jeszcze większej odległości
ochronnej, a mianowicie 1200 m. Te uzasadnione Ustawą o emisjach odległości są rezultatem
rzucanego przez coraz wyższe elektrownie wiatrowe coraz dłuższego cienia, który negatywnie wpływa
na tereny mieszkalne. Na obszarach pozamiejskich, ze względu na tzw. uprzywilejowany stan
faktyczny, elektrownie wiatrowe nie mają negatywnego wpływu na obszar. Dlatego też wymagany
dystans ochronny wyznaczony został na 800 m. Generalnie, wyznaczone strefy ochronne wynoszące
800, 1000 oraz 1200 m od terenów mieszkalnych są przestrzegane podczas wyznaczania obszarów
przydatności dla energetyki wiatrowej.
prawnie ustanowiony Park Narodowy Doliny Dolnej Odry;
prawnie wyznaczone rezerwaty ochrony przyrody;
Aby przeciwdziałać znacznym i długofalowym zakłóceniom funkcji ochrony w rezerwatach,
wyznaczono odległość ochronną od granic zewnętrznych obszarów chronionych wynoszącą 200 m.
zbiorniki wód stojących o powierzchni powyżej 1 ha i naturalne wody płynące I rzędu ze strefą
ochronną 200 m;
Brzegi wód oraz graniczące z nimi obszary charakteryzują się bogactwem gatunków, a także
ewentualnie przedstawiają wartość wypoczynkową i estetyczną krajobrazowo, więc należy je chronić
wyznaczoną strefą.
powierzchnie leśne ze strefą ochronną 200 m;
obszary ochrony przyrody z koniecznymi odległościami ochronnymi;
obszary o wysokiej wartości estetycznej i dużym stopniu wrażliwości krajobrazowej, wyznaczone
w ramach rzeczoznawczej oceny krajobrazu;
obszary zabytkowe prawnie chronione. Ochronie podlega także naturalne otoczenie zabytku, o ile jest
ono konieczne do jego zachowania, zachowania jego obrazu lub ma znaczenie urbanistyczne;
obszary priorytetowe dla pozyskiwania powierzchniowych surowców naturalnych;
obszary ochrony lotnisk i instalacji zabezpieczających lotniska ze strefą ochronną od 4 do 6 km
od lądowisk, po indywidualnym rozpatrzeniu każdego przypadku;
obszary instalacji militarnych;
obszary Natura 2000:
Obszary objęte Dyrektywą Siedliskową (Dyrektywą Habitatową) oraz obszary objęte Europejską
Dyrektywą Ptasią są częściami składowymi tworzenia i ochrony spójnej europejskiej sieci ekologicznej
„Natura 2000”. Niedopuszczalne są wszelakie zmiany i zakłócenia, oddziaływujące na obszary Natura
2000 i mające wpływ na jej cel, czyli zachowanie i ochronę obszaru. Po rozpatrzeniu konkretnych
przypadków w porozumieniu z właściwym urzędem ochrony środowiska oraz po każdorazowym
przeprowadzeniu oceny oddziaływania na środowisko, części obszarów objętych powyższymi
Dyrektywami zostaną włączone do obszarów, na których lokalizacja elektrowni wiatrowych jest
możliwa.
7
Meklemburgia-Pomorze Przednie
W Regionalnym Programie Rozwoju Przestrzennego Meklemburgii-Pomorza Przedniego obowiązują
następujące ograniczenia lokalizacji elektrowni wiatrowych:
Bufor – strefa ochronna (m)
Faza I
Faza II
Obszary ochrony wg według Wytycznych Fauna-Flora Habitat
brak
do 500
Europejskie obszary ochronne ptaków i proponowane dalsze obszary
ochrony ptaków
brak
do 1000
Parki Narodowe
brak
500
Rezerwaty biosfery
brak
do 1000
Obszary ochrony krajobrazowej
brak
do 1000
Obszary priorytetowe ochrony przyrody i krajobrazu
brak
do 1000
Wierzchołki i zbocza kształtujące krajobraz
brak
Ochrona pomników historii
brany pod uwagę
dopiero w fazie II
500
wg indywidualnej
oceny
Obszary leśne
200
do 500
Wody przybrzeżne
3000
5000
Duże zbiorniki wód śródlądowych
1000
-
Małe zbiorniki wód śródlądowych 1 do 100 ha
200
-
Rzeki I rzędu
400
-
Obszary o wysokim potencjale krajobrazowym (ocena poziomu 4 i 3)
brak
brak
Potencjalna przestrzeni dla życia różnych gatunków zwierząt
brany pod uwagę
dopiero w fazie II
uwzględnia się
dodatkowe obszary
funkcjonalne
Trasy migracyjne ptaków
brak
do 1000
Osiedla mieszkaniowe
1000
-
Domy jednorodzinne i osiedla pozamiejskie
1000
800
Campingi, domki letniskowe
1000
-
Obszary turystyczne
brak
Miejsca wypoczynkowe nad jeziorami ze szczególnym uwzględnieniem
turystyki krajobrazowej o znaczeniu regionalnym
brany pod uwagę
dopiero w fazie II
Linie napowietrzne średnich i wysokich napięć
100
Trasy komunikacyjne (autostrady, drogi ekspresowe, linie kolejowe)
100
Lotniska
200 - 1000
w zależności
od znaczenia
strefa ochrony
Tereny wojskowe
zewnętrzna strefa
ochrony obszaru
Wielkie obiekty radarowe
strefa ochrony
Minimalna wielkość odpowiednich obszarów
75 ha
Minimalny odstęp między obszarami
5 km
Wnioski
Ustalenia zasad lokalizacji elektrowni wiatrowych w uchwalonym 19 października 2010 roku Planie
zagospodarowania przestrzennego województwa zachodniopomorskiego, które mają rangę „zaleceń”,
nie warunkujących ustaleń polityki przestrzennej w gminie, są spójne z zasadami obowiązującymi
zarówno w Brandenburgii, jak i w Meklemburgii-Pomorzu Przednim, której obszar stanowi historyczną
i naturalną część krainy geograficznej Pomorze, ze Szczecinem jako głównym miastem.
Dane zawarte w niniejszej informacji wskazują na to, że nasycenie lokalizacjami zespołów elektrowni
wiatrowych w naszym województwie zbliża się do optymalnego. Regionalne Biuro Gospodarki
Przestrzennej podejmie w najbliższym czasie inicjatywę organizacji seminarium eksperckiego na temat
uwarunkowań dalszego rozwoju energetyki wiatrowej, które powinno zapoczątkować prace nad
odpowiednim dokumentem planistycznym o charakterze strategii przestrzennej samorządu województwa.
8
Odnawialne źródła energii – województwo zachodniopomorskie - 2010 r.
Źródło: Plan zagospodarowania przestrzennego województwa zachodniopomorskiego – 2010 r.
`
9