4.2 Odyssey - Republika WWW

Adam Felkner
Wykorzystanie niskoorbitalnych systemów satelitarnych
4.2 Odyssey
System Odyssey jest jedną z kilku propozycji systemów satelitarnych opartych o
konstelację MEO. Cechą wyróżniającą go jest to, iż mimo zaawansowanych prac i wielu
obiecujących parametrów został zaniechany. Projekt był prowadzony przez amerykańską
firmę TRW i kanadyjską Teleglobe. Opierać się miał o konstelację 12 satelitów
umieszczonych na 3 płaszczyznach (orbitach) na wysokości 10354 km – prawie takiej
samej jak w przypadku systemu ICO (Inmarsat-P). Wybrano inklinację 55°. Czas działania
satelitów na orbitach ICO jest dłuższy niż na LEO i w przypadku systemu Odyssey był
oceniany na 10÷12 lat. Okres obiegu wokół Ziemi wynosić miał 359,53 minut. Satelita
Odyssey’a mógłby być wówczas widoczny nad horyzontem nawet przez godzinę. Stąd też
przekazywanie połączeń między kolejnymi satelitami – handover zachodziłby bardzo
rzadko, aczkolwiek system byłby w stanie tą procedurę przeprowadzić. Minimalny kąt
elewacji gwarantowany w systemie miał wynosić 22°. Przez 98,5% czasu zapewniono
widoczność co najmniej 1 satelity (dla szerokości geograficznych do 70°). System miał
być typu „bent-pipe” czyli bez komutowania i przetwarzania sygnałów na satelicie oraz
bez połączeń międzysatelitarnych ISL. Maksymalne i minimalne opóźnienie sygnału z
terminala do satelity miało wynosić odpowiednio 44,3 i 34,6 ms. Jako metodę
wielodostępu wybrano CDMA. Każdy satelita mógłby wytwarzać 61 wiązek radiowych –
w systemie łącznie byłoby ich 12⋅61=732. Wiązki te miały być sterowalne tak by
pokrywać obszary lądowe, gdyż takie były założenia systemu.
Tabela 4.2.1 Wykorzystywane częstotliwości:
Terminal → satelita
1610÷1626,5 MHz
Satelita → terminal
2483,5÷2500 MHz
Naziemna stacja przekaźnikowa → satelita
29,5÷30,0 GHz
Satelita → naziemna stacja przekaźnikowa
19,7÷20,2 GHz
Podobnie jak w przypadku wszystkich systemów typu „bent-pipe” wymagana jest
współpraca z siedmioma naziemnymi stacjami przekaźnikowymi, które miały być
połączone ze sobą dedykowanymi liniami naziemnymi. Do obsługi systemu na terytorium
Stanów Zjednoczonych wystarczyłyby tylko dwie naziemne stacje przekaźnikowe
rozmieszczone na wschodnim i zachodnim wybrzeżu. Każda z tych stacji wyposażona
miała być w cztery anteny śledzące odległe od siebie o 30 km. Miało to zapewnić
przestrzenny odbiór zbiorczy. Rozmieszczenie stacji naziemnych planowano w ten sposób
by każda stacja współpracowała jednocześnie z trzema satelitami. System miał zapewniać
usługi takie jak: telefonia, wolną transmisję danych i faksów, czy SMS. Planowano
terminale wielomodowe, tak by abonent korzystał z systemów naziemnych jeśli znajdował
by się w ich zasięgu. Szacowana pojemność systemu Odyssey przy działających 12
satelitach wynosiłaby około 4600 połączeń na jednego satelitę, co w sumie daje pojemność
systemu rzędu 2÷3 milionów abonentów.
Mimo tak wielu obiecujących prognoz system Odyssey został porzucony. Nie oznacza to
bynajmniej, że tak zaawansowane prace poszły na marne. Obecnie firma TRW
współpracuje z ICO Global Communications na systemem ICO, który jest wyjątkowo
podobny do systemu Odyssey.
____________________________________________________________________________________
Akademia Techniczno-Rolnicza w Bydgoszczy
97