Czytaj całość

Będzie to opowieść o przyjaźni. A także o tropikalnym upale w maju. I jeszcze o grupie Polaków
odkrywających ojczyznę Don Kichota. Choć od pewnego czasu przestali myśleć po polsku i przestawili
się na „słoneczny” język, zamiast ręki na powitanie całują się dwa razy w policzek i nawet zaczęli
zapominać jak napisać „gżegżółka”, to w gruncie rzeczy są tacy sami jak Wy. Każda przygoda ma swój
początek- oni dobrnęli już do końca. Ale to tylko nasze rozważania. Tymczasem na jednym z mniej
uczęszczanych terminali chopinowskiego lotniska…
…..młodzi transportowali swoje bagaże. Jak się okazało pojemność niektórych walizek, toreb,
plecaków i innych nośników ubrań i pamiątek z Polski okazała się niewystarczająca. Zaczęły się wielkie
poszukiwania wolnej przestrzeni w jakimkolwiek z wcześniej wymienionych obiektów. Buty w walizce,
szczoteczka w plecaku, spodnie w torbie koleżanki, a cola (najlepsza na wszelkiego rodzaju dolegliwości) i
ptasie mleczko dla Hiszpanów.... ups to właśnie trzeba było dokupić. Jak się okazało za ceny dla
milionerów rodem z amerykańskich filmów. Stanowczo nie polecamy lotniskowych sklepów w Polsce.
Rozkoszując się ową colą, czekaliśmy niecierpliwie na nasz samolot. Lot bardzo spokojnie upłynął na
długich dialogach typu:
-Ej, pamiętasz jak się mówiło „miło mi państwa poznać”?
-Hm..... zaraz sobie przypomnę...hm...yyyy....no dobra, poddaję się. Proszę pani!!!
(jako początkujący poligloci potrzebowaliśmy niewielkiego wsparcia ze strony nauczycielek i w
ten sposób wszelkie schodki językowe zostały pokonane)
Madryt powitał nas upałem. Szok termiczny był tym większy, że dodatkowo targaliśmy na sobie
kurtki, bluzy i chustki. Lotnisko Madrid Barajas pożegnało nas około godziny 17, byśmy mogli przywitać
się z naszymi kochanymi Hiszpanami. Nauczycielki Carmen i Mar ubrane w biało czerwone barwy i z
pamiątkowymi polskimi kolczykami witały nas tradycyjnie dwoma „cmok, cmok” w policzek . W szkole IES
Perez Galdos czekała kolejna miła niespodzianka – wystawa z pobytu w Lublinie. Niespodzianek jeszcze
nie koniec! Przybyli nasi przyjaciele. Uścisków, uśmiechów i radości nie dałoby się zliczyć, mimo że
powitanie było jeszcze troszkę zdystansowane. Dręczyły nas wątpliwości typu: „zwracać się na pan czy
ty?” lub „ej, czy to na pewno mój Hiszpan?”. Nasze obawy okazały się niepotrzebne, ale przecież
zamartwianie się to jedna z naszych cech narodowych. Następnie każdy został przetransportowany do
swojego nowego hiszpańskiego domu. Tutaj nasze drogi się rozdzieliły, więc nie możemy obiektywnie
opowiedzieć jednej wersji wydarzeń. W skrócie wyglądało to zapewne tak: powitanie wszystkich w
domu, głęboki oddech i poznanie nowego miejsca, chwila zastanowienia jak powiedzieć „miło mi
państwa poznać”, no i na koniec powolne otwieranie walizek, by zawartość nie znalazła się nagle w całym
pokoju. Po tych czynnościach spotkaliśmy się wszyscy razem, by zwiedzić okoliczny park i zajrzeć do
galerii handlowej La Vaguada. Tak skończył się dzień ...pierwszy?
Dzień 1 - czwartek
Pobudka rano. W zależności od odległości dzielącej nas od szkoły musieliśmy wstać 5, 10 lub 30
minut wcześniej. Przyzwyczajeni do codziennych śniadań robionych przez nasze mamusie oczekiwaliśmy
na kanapeczki, herbatkę lub mleczko, a okazało się że nasze marzenia zostaną spełnione dopiero w
szkole. Na początek prezentacja o Madrycie z pięknym podkładem muzycznym. Dostaliśmy plany metra,
schematyczne mapy stolicy i plany centrum wraz z zabytkami. Od razu zabraliśmy się do odnajdywania
szkoły, domu, parku i centrum handlowego. Wszystko okazało się dużo trudniejsze niż powinno być.
Szesnaście różnych linii metra, dziesiątki stacji i tysiące różnych dziwnie brzmiących ulic na jednym
centymetrze kwadratowym mapy – tego było po prostu za wiele.
Przyszła kolej na upragnione śniadanie. Co prawda musieliśmy poczekać, aż panie w kawiarence
przygotują czekoladę (tak piliśmy prawdziwą czekoladę na śniadanie) , a w międzyczasie zwiedziliśmy
partnerską szkołę.. Prawdę mówiąc sam budynek nie wzbudził w nas olbrzymiego podziwu, lecz co
innego sprawiło, że poczuliśmy się wyjątkowo. Uprzejmość ludzi. Każdy nauczyciel mówił nam „hola!”, a
uczniowie nie patrzyli na nas jak na przybyszy z obcej planety, lecz potencjalnych nowych znajomych.
Znaleźliśmy wśród nich chłopca mówiącego po polsku (Polak Polaka zawsze znajdzie) i przyszłych
„wymieńców”, którzy nie zdecydowali się w tym roku. Wreszcie przyszedł czas na słynne „churros con
chocolate”. Ostrzegam: tylko dla wielbicieli za słodkich słodyczy. Po kilku churros (ciastem przypominają
nasze gniazdka) i kubeczku czekolady większość potrzebowała szklanki wody. Wszystko zależy od stopnia
wytrzymałości, ponieważ jedni poddawali się po dwóch ciasteczkach, a inni z chęcią wcinali ósme.
I nareszcie nasze pierwsze wyjście. Dwie przesiadki w metrze i już byliśmy na miejscu. W Puerta
del Sol. To jest środek Hiszpanii. Nie żartujemy. To od tego placu liczy się odległości i tutaj świętuje się
nadejście Nowego Roku. Zegar, widoczny od razu po wyjściu z metra, wybija 12 sekund, podczas których
trzeba zjeść 12 winogron. Na tym placu gromadzą się wszystkie dziwactwa stolicy, czyli ludzie bez głów,
czarownice, ludzie z gazety czy też z metalu. Wszystko to oczywiście dla pieniędzy. Puerta del Sol to tylko
pierwszy przystanek, na którym robiliśmy zdjęcia z niedźwiadkiem (symbolem Madrytu), fontanną czy też
słynnym zegarem. Krótki spacerek wzdłuż uliczek wypełnionych sklepami dla tak zwanych
„guiri”(dowcipne określenie Hiszpanów na „blade twarze”, czyli turystów z reszty kontynentu) i
znaleźliśmy się na Plaza Mayor, czyli głównym placu stolicy. Tu organizowane są koncerty, wystąpienia i
wszelkie imprezy kulturalne. Chwila odpoczynku i pędzimy dalej , tym razem do Plaza de Villa, gdzie
znajduje się dawny ratusz. Niestety nie możesz, drogi czytelniku, poczuć tego co my, lecz postaramy Ci się
to opisać. Wyobraź sobie pełnię lata w Polsce. Masz już w głowie tę myśl? To dodaj do tego jeszcze 5
stopni Celsjusza, tłok i palmy w środku miasta. Widzisz to? No to właśnie taki krajobraz czekał na nas tam
na początku maja! Krótkie spodenki, przewiewne spódnice i bluzki na ramiączkach były dla nas
koniecznością. Kontynuujmy naszą wędrówkę uliczkami Madrytu. Przeszliśmy obok niezwykłej,
monumentalnej katedry (Catedral de la Almudena). I okazało się, że Hiszpanie uważają ją za najbrzydszą
katedrę swojego kraju. To niemożliwe, że taki kolos uchodzi za brzydactwo. Gdy weszliśmy do środka,
wprawiła nas w osłupienie. Sklepienia kolebkowe i łukowo – żebrowe (popisujemy się wiedzą z lekcji
plastyki) wieńczyły całość dzieła, tym piękniej że były różnokolorowe i niezwykle „żywe”. Naszą kolejną
zdobyczą okazał się Pałac Królewski. Cóż, musielibyście to po prostu zobaczyć. Nie wiemy jak opisać
przepych komnat wykonanych z jedwabiu, alabastrów z każdego zakątka Hiszpanii, w których
znajdowały się żyrandole z mechanizmami poruszającymi każdą diamentową kropelką lub zegary
ciągnięte przez miedziane słonie, poruszające trąbami i uszami. To po prostu trzeba zobaczyć! Jako że w
Madrycie dzień kończy się przeciętnie 5 godzin później niż u nas, musieliśmy zajrzeć do parku. W
przerwie między katedrą a pałacem urzędowaliśmy w parku z egipską świątynią Templo del Debod (z
którego rozpościerał się widok na całą panoramę stolicy). I tak skończył się dzień pierwszy.
Dzień 2 - piątek
Zaczęliśmy od warsztatu wachlarzy. Nieprawdopodobne, jak mało Polaków ma do tego talent...
(oczywiście my nie zaliczamy się do tej grupy). Mar (nauczycielka) opowiedziała całej grupie o języku
tego niewinnie wyglądającego przedmiotu. Jak się okazało w czasach dworskich mogły one wyrazić
miłość, zainteresowanie, zaakceptować lub odrzucić oświadczyny i poopowiadać nieco plotek.
Zachwyceni możliwościami, jakie dawał nam wachlarz całe przedpołudnie spędziliśmy na zastanawianiu
się czy kochamy się nawzajem i odpowiadaniu „tak” lub „nie”, ponieważ te trzy znaki były najprostsze do
wykonania. Lecz zanim zaczęliśmy rozmawiać musieliśmy te wachlarze pomalować. Dostaliśmy białe,
materiałowe podkłady, cztery kolory farby, pędzle i do dzieła! No, czy to były dzieła można by się
sprzeczać, ale niewątpliwie powstały zainspirowane naszymi odczuciami z minionych dni. Co oznacza, że
wszystkie były żywe, barwne i niezwykle wesołe. Hiszpanie oczywiście pochwalili owoc naszej pracy,
mówiąc, że możemy zacząć robić to zawodowo, lecz chyba nikt z nas nie skusi się na taki zawód (po
pierwsze: trzeba mieć talent, po drugie: cierpliwość, bardzo wiele cierpliwości). Po warsztatach znowu
wyszliśmy, by podbijać słoneczną stolicę. Tym razem przewodniczki zaprowadziły nas do znanego na
całym świecie Museo del Prado. Jeżeli o nim nie słyszeliście, nie przyznawajcie się waszym nauczycielkom
od plastyki. Dlaczego od plastyki? Bo to właśnie tam można zobaczyć dzieła Velazqueza, Bosha, Rubensa,
Goya czy Caravaggiego. Nie są to reprodukcje 2cmx2cm w szkolnym podręczniku. To były oryginały, które
osiągały czasem wymiary 2mx3m. Mniej zainteresowani sztuką musieli troszeczkę pocierpieć, lecz dla
niektórych była to niezwykła wyprawa do świata mody dworskiej czasów Velazqueza, do
najmroczniejszych zakątków umysłu Goya i zagmatwanych wizji naszego świata przedstawionego przez
Bosha. Kończąc typowo turystyczne zwiedzanie Madrytu udaliśmy się do parku – słynnego Retiro. Tam
mieliśmy okazję zakosztować wypoczynku na hiszpańskiej zielonej trawce, która już zaczynała być żółta
(przypominamy, że były to początki maja). Powracając do domu, po upojnym leniuchowaniu w Retiro,
mieliśmy siły obejrzeć znane Cibeles i puerta de Alcala. Po rozstaniu się z nauczycielkami sami musieliśmy
zorganizować popołudnie/wieczór, więc...po raz kolejny udaliśmy się do parku. I tak spokojnie skończył
się dzień drugi.
Dzień 3 – sobota
-wycieczka do Toledo, w której nie uczestniczyłam, bo byłam na pierwszej komunii świętej
Dzień 4 – niedziela
Niedziela to dzień, który przeżywaliśmy z naszymi rodzinami. Jedni wyjeżdżali do Segovii, by
zaczerpnąć trochę świeżego powietrza, inni zostawali w Madrycie, by całkowicie poznać upalną stolicę,
jeszcze inni spędzali czas w wesołym miasteczku na miarę Disneylandu. Nie możemy opowiedzieć jednej
zgodnej relacji z tego dnia, ale zapewniamy, że każdy bawił się świetnie.
Dzień 5 – poniedziałek
Znowu razem! To miłe uczucie, gdy po całym dniu myślenia po hiszpańsku, nagle wracamy do
polskiego „szczszszszczrzsz” - tak nasze rozmowy rozumieli Hiszpanie. Żar lał się z nieba, a my
wybieraliśmy się na podbicie Alcala de Henares, czyli uroczego miasteczka Miguela Cervantesa.
Spotkaliśmy się z naszym przewodnikiem i czekała nas kolejna przyjemna niespodzianka: dostaliśmy mini
przewodniki po hiszpańsku i po polsku. Wycieczkę zaczęliśmy od jednego z najstarszych uniwersytetów
Hiszpanii. To w nim przyznawane są prestiżowe nagrody Cervantesa (taki hiszpański Nobel w dziedzinie
literatury). Największym zaskoczeniem tego dnia okazała się wiadomość, że właśnie tę nagrodę dostał
dziadek jednej z Hiszpanek! Plakat z jego wizerunkiem można zobaczyć na jednej z głównych uliczek
miasteczka, a wiersze przeczytać w jednej z niezliczonych publikacji. Uniwersytet to nie tylko nagroda
Cervantesa. Odwiedziliśmy salę, w której byli egzaminowani studenci (a trwało to trzy dni), a także
bramy, którymi tę salę opuszczali. Gdy zdałeś, czekała na ciebie otwarta brama glorii, a gdy podwinęła ci
się noga, zasłużyłeś na przejście bramą osłów. Dla nas otworzono Bramę Glorii!