kołnierz usztywniający

UZASADNIENIE
Pozwem U. B. żądała zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W., kwoty 4.000 zł. z ustawowymi
odsetkami od dnia 20 grudnia 2013r. tytułem zadośćuczynienia za obrażenia ciała odniesione w następstwie wypadku
komunikacyjnego, który miał miejsce w dniu 5 lipca 2013r. oraz 1283,56 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 20
grudnia 2013r. tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia. Powódka wniosła także o zasądzenia kosztów
procesu według norm przepisanych.
W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w
tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana zarzuciła, że obrażenia
powódki oraz znikome uszkodzenia pojazdu którym się poruszała, nie dają podstaw do przyjęcia że pozostają w
związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 5 lipca 2013r. Pozwana wskazała, że z dokumentacji medycznej wynikają
znaczne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa powódki, a przedstawione przez powódkę rachunki mają związek z
leczeniem tych zmian.
Pismem z dnia 9 lipca 2014r. powódka cofnęła żądane odszkodowanie o kwotę 75,88 zł. podtrzymując je w pozostałej
kwocie 1207,68 zł. Nadto pismami z 30 stycznia 2015r. i 5 marca 2015r. powódka rozszerzyła żądanie zadośćuczynienia
do kwoty 20.000 zł., wnosząc o zasądzenie ustawowych odsetek od kwoty 16.000 zł. od dnia 20 grudnia 2013r.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 5 lipca 2013r. powódka wraz z mężem uległa wypadkowi komunikacyjnemu polegającym na tym, że w F.
(...) w którym jechała jako pasażer na przednim fotelu, dwukrotnie uderzył jadący z tyłu pojazd. Sprawca wypadku
zawarł z pozwaną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody
spowodowane ruchem tych pojazdów.
okoliczności bezsporne
Bezpośrednio po zdarzeniu powódka została przewieziona do Szpitala (...) w G. gdzie rozpoznano u niej skręcenie
odcinka szyjnego kręgosłupa. Zlecono powódce noszenie miękkiego kołnierza ortopedycznego oraz farmakoterapię,
wykonanie badania MR i skierowano do dalszego leczenia w poradni ortopedycznej. Powódka nosiła kołnierz
ortopedyczny przez okres 2 tygodni. Ze względu na długie kolejki w ramach świadczeń wykonywanych przez NFZ,
badanie MR wykonała prywatnie płacąc 410 zł., a za nierefundowany kołnierz ortopedyczny 29,99 zł. Odniesiony uraz
był bolesny, szczególnie gdy powódka zdejmowała kołnierz ortopedyczny, odczuwała ból głowy który uniemożliwiał
jej normalne funkcjonowanie. Powódka nie może dźwigać, obowiązki domowe przekazała mężowi. Czuje strach przed
jazdą samochodem jako pasażer, nie prowadzi już samochodu jako kierowca.
Powódka przyjmowała zalecone przez lekarza środki farmakologiczne w tym przeciwbólowe, których koszt wyniósł
łącznie 327,69 zł. Po wypadku przeszłą rehabilitację w ośrodku (...) której koszt wyniósł 440 zł.
dowód: zeznania świadka B. B. /k.53/, powódki /k.53/, dokumentacja medyczna /k.9-15/, paragony, rachunki /
k.16-20/
W następstwie wypadku u powódki biegły ortopeda traumatolog uznał 15 % uszczerbku na zdrowiu z tytułu zespołu
szyjnego mieszanego kręgosłupa, o charakterze pourazowym oraz 5 % z tytułu nerwicy pourazowej. Biegły wskazał,
że u powódki występowała przed wypadkiem, leczona choroba zwyrodnieniowa uszkodzonej części kręgosłupa, której
przebieg i dynamika zostały nasilone wskutek wypadku. Brak zdaniem biegłego możliwości precyzyjnego oddzielenia
skutków wypadku od istniejącej przed wypadkiem choroby zwyrodnieniowej, w aktualnym obrazie klinicznym
powódki. Zdaniem biegłego dolegliwości bólowe u powódki przez okres pierwszego miesiąca miały charakter znaczny
i nadal utrzymują się w stopniu umiarkowanym, a rokowania zdrowotne na przyszłość są negatywne.
dowód: opinia biegłego ortopedy z dnia 30.12.2015r. /k.102-104/
Ustalając stan faktyczny sprawy, Sąd oddalił wniosek dowodowy z uzupełniającej opinii biegłego, złożony przez
pozwanego, bowiem opinia podstawowa, w zakresie dotyczącym urazu kręgosłupa powódki - uzupełnienia
nie wymagała. Biegły jednoznacznie wskazał, że w obecnym obrazie klinicznym powódki, nie ma możliwości
oddzielenia skutków wypadku od istniejącej przed wypadkiem choroby zwyrodnieniowej. Jednocześnie wyczerpująco
wytłumaczył, dlaczego wobec tego nie pomniejszył ustalonego uszczerbku na 15%.
Sąd nie uznał także za trafnych argumentów pozwanej, jakoby rozpoznany przez biegłego 5% uszczerbek z tytułu
nerwicy pourazowej został jedynie w oparciu o „niepotwierdzone skargi subiektywne”. Wszak proces diagnozowania
opiera się m.in. na tzw. wywiadzie medycznym, który z istoty rzeczy takie skargi zawiera. Powódka zeznając
przed Sądem również wskazała, że po wypadku nie prowadzi samochodu i czuje strach przed jazdą jako pasażer.
Słusznie zatem biegły o specjalizacji także z traumatologii, zaliczył skargi powódki zebrane w wywiadzie w postaci :
niemożności prowadzenia samochodu, nerwowości, nadmiernej potliwości, „bojaźni o wypadek” (k.104v.) jako
następstwo przedmiotowego zdarzenia w sferze zdrowia psychicznego powódki. Wbrew stanowisku pozwanej, skargi
takie nie muszą być potwierdzone dokumentacją medyczną, gdyż powódka mogła nie poszukiwać po wypadku pomocy
odpowiedniego specjalisty. Jednakże w świetle okoliczności sprawy, zeznań powódki w tym zakresie, które Sąd uznał
za wiarygodne, opinie biegłego sądowego należało uznać za trafną.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo w znacznej części należało uznać, za uzasadnione.
Zdaniem Sądu pozwany ponosił odpowiedzialność za przedmiotową szkodę na zasadzie art. 822 §1 k.c. w związku
z art. 34 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) / Dz. U nr 124, poz. 1152 ze
zm.). Z wskazanych przepisów wynika jednoznacznie, że co do zasady zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność
cywilnoprawną w takim zakresie, jak sprawca szkody.
W zakresie wysokości należnego powódce zadośćuczynienia Sąd oparł się na dyspozycji art. 445 § 1 k.c. Zgodnie z
brzmieniem powołanego przepisu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać
poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest złagodzenie doznanej
przez powódkę krzywdy, oraz iż ma charakter kompensacyjny, przez co jego wysokość musi przedstawiać jakąś
ekonomicznie odczuwalną wartość. Z drugiej strony należny mieć na uwadze, iż wysokość zadośćuczynienia nie może
być nadmierna w stosunku do doznanej przez powódkę krzywdy i powinna być utrzymana w rozsądnych granicach.
Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało jednoznacznie, że powódka na skutek wypadku doznała
znacznych cierpień fizycznych, oraz psychicznych. Wskazują na to same obrażenia doznane przez powódkę, jak
również okres leczenia oraz obecnie odczuwane przez powódkę dolegliwości, które wyraźnie zmniejszyły komfort życia
powódki .
Powódka doznała trwałego uszczerbku w części szyjnej kręgosłupa w rozmiarze 15 % oraz 5% uszczerbku z tytułu
nerwicy pourazowej.
Sąd mając na uwadze, że zadośćuczynienie jest świadczeniem jednorazowym, uwzględniając stopień trwałego
uszczerbku na zdrowiu powódki w tym okoliczność, że na 15 % uszczerbek kręgosłupa składają się także jego
schorzenia samoistne występujące przed wypadkiem, zakres cierpień i przebieg rekonwalescencji oraz negatywne
rokowania na przyszłość Sąd doszedł do przekonania, że dostatecznym zaspokojeniem roszczeń powódki z tytułu
zadośćuczynienia na zasadzie art. 445 § 1 k.c. będzie kwota 20.000,00 zł.
Jednocześnie powódka w toku procesu wykazała, swoimi zeznaniami oraz przedłożoną dokumentacją medyczną
że w związku z obrażeniami odniesionymi w wypadku zaszła konieczność zakupu kołnierza ortopedycznego,
przeprowadzenia rehabilitacji, przyjmowania środków farmakologicznych i wykonania badania MR. Poniesione
wydatki z tego tytułu powódka wykazała stosownymi rachunkami w łącznej kwocie 1207,68 zł., którą Sąd zasadził na
zasadzie art. 444 § 1 k.c. oddalając cofnięte powództwo z tego tytułu o kwotę 75,88 zł. bowiem ani powódka roszczenia
w tym zakresie się nie zrzekła, ani pozwany na cofnięcie nie wyraził zgody.
O ustawowych odsetkach od żądanej już w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 10.000 zł. zadośćuczynienia
oraz 1207,68 zł. odszkodowania (wezwanie k. 21) Sąd orzekł na zasadzie art. 817 § 1 k.c. licząc 30 dniowy termin od
dnia zagłoszenia szkody, co miało miejsce w dniu 22 listopada 2013r. (k.37). Wbrew stanowisku pozwanego, skoro
powódka przed procesem żądała 10.000 zł. zadośćuczynienia, to jedynie co do dalszej kwoty 10.000 zł. (a nie 16.000
zł.) rozszerzonego żądania, znajduje zastosowanie zasada, że pozwany pozostawał w opóźnieniu z jej zapłatą po dniu
doręczenia odpisu pisma z rozszerzeniem żądania, co miało miejsce w dniu 18 lutego 2015r. (k.125). W pozostałym
zakresie Sąd żądanie odsetkowe oddalił jako nieuzasadnione.
O kosztach procesu Sąd orzekł na zasadzie art. 100 k.p.c., wkładając na pozwaną obowiązek poniesienia wszystkich
kosztów procesu, bowiem powódka ulegała ze swoim żądaniem w nieznacznej części. Dlatego Sąd zasądził od pozwanej
poniesione koszty procesu przez powódkę: 1.200 zł. kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł opłaty skarbowej od
pełnomocnictwa i 265 zł opłaty od pozwu, oraz wydatki na wynagrodzenie biegłego w kwocie 500,00 zł.
W oparciu o art. 113 ust 1 u.k.s.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanej brakującą kwotę 145,52 zł. wydatkowaną na
wynagrodzenie biegłego i 800 zł. opłaty od rozszerzonego powództwa.
SSR Łukasz Malinowski
ZARZĄDZENIE
1. (...)
2. (...)
3. (...)
4. (...)
G. dnia 21 maja 2015 r.