druga europejska konferencja

DRUGA EUROPEJSKA KONFERENCJA
MINISTRÓW ODPOWIEDZIALNYCH ZA
INTEGRACYJNĄ POLITYKĘ NA RZECZ
OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH
Malaga, Hiszpania, 7-8 maja 2003
"Poprawa jakości życia osób niepełnosprawnych wzmocnienie spójnej polityki
na rzecz i poprzez pełne uczestnictwo"
Deklaracja Polityczna
(CONFMIN-IPH (2003) 3 final)
8 maja 2003
http://www.coe.int/soc-sp
DRUGA EUROPEJSKA KONFERENCJA MINISTRÓW
ODPOWIEDZIALNYCH
ZA
INTEGRACYJNĄ
POLITYKĘ
NA RZECZ OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH
RADA EUROPY
Malaga, Hiszpania, 7-8 maja 2003
"Poprawa jakości życia osób niepełnosprawnych - wzmocnienie spójnej polityki
na rzecz i poprzez pełne uczestnictwo"
Deklaracja Polityczna
(CONFMIN-IPH (2003) 3 final)
8 maja 2003
http://www.coe.int/soc-sp
Druga Europejska Konferencja Ministrów
odpowiedzialnych za integracyjną politykę
na rzecz osób niepełnosprawnych
POPRAWA JAKOŚCI ŻYCIA OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH WZMOCNIENIE SPÓJNEJ POLITYKI
NA RZECZ I POPRZEZ PEŁNE UCZESTNICTWO"
Malaga, Hiszpania, 7 – 8 maja 2003r.
Deklaracja Polityczna
1. Wprowadzenie
Z inicjatywy rządu hiszpańskiego, w dniach 7 - 8 maja 2003 r. odbyła się w Maladze Druga
Europejska Konferencja Ministrów odpowiedzialnych za integracyjną politykę na rzecz osób
niepełnosprawnych, której przewodniczył Eduardo ZAPLANA, Minister Zatrudnienia i Spraw
Socjalnych Hiszpanii.
Uczestnicy Konferencji wybrali na wiceprzewodniczących Dr Luis PAIS ANTUNES,
Sekretarza Stanu ds. Pracy Portugalii (7 maja) i Dr Vlado DIMOVSKI, Ministra Pracy,
Rodziny i Spraw Socjalnych Słowenii (8 maja).
Główny temat Konferencji brzmiał: "POPRAWA JAKOŚCI ŻYCIA OSÓB
NIEPEŁNOSPRAWNYCH - WZMOCNIENIE SPÓJNEJ POLITYKI NA RZECZ I
POPRZEZ PEŁNE UCZESTNICTWO", w ramach którego podjęto dwa podtematy: 1.
"Upowszechnianie praw obywatelskich oraz pełnego uczestnictwa osób niepełnosprawnych
poprzez tworzenie skutecznego prawa i skutecznej polityki, pozwalających na zapewnienie im
równych szans", 2. "Opracowywanie nowatorskich rozwiązań w zakresie różnych służb,
zmierzających do zaspokojenia potrzeb osób z niepełnosprawnością, postrzeganych jako
konsumentów". Zostały także przedyskutowane jako zagadnienia wzajemnie powiązane
propozycje dotyczące zwiększenia integracji kobiet niepełnosprawnych i osób
niepełnosprawnych wymagających wsparcia.
Zasadniczym założeniem Konferencji było przyjęcie wspólnie wypracowanych zasad, które
powinny stanowić osnowę przyszłej polityki na rzecz osób niepełnosprawnych i zapewnić
dostęp do służb publicznych. Mając powyższe na uwadze, Ministrowie przedyskutowali
dokonania i niedociągnięcia dotychczasowej integracyjnej polityki na rzecz osób
niepełnosprawnych oraz formy działań mających na celu sprostanie nowym wyzwaniom.
Wymienili oni poglądy, podzielili się własnymi doświadczeniami oraz poddali pod dyskusję
środki już podjęte lub planowane na szczeblach krajowym, europejskim i międzynarodowym,
służące poprawie jakości życia osób niepełnosprawnych.
Efektem Konferencji w Maladze jest Deklaracja Ministrów w sprawie osób
niepełnosprawnych "Dążenie ku pełnemu uczestnictwu jako pełnoprawnych obywateli",
dająca początek opracowaniu ambitnego i szczegółowego, niemniej elastycznego
Europejskiego Planu Działania realizującego, na szczeblach krajowym i międzynarodowym,
zasady zainspirowane w czasie Drugiej Konferencji Europejskiej.
Ponadto, Konferencja stanowi wkład do Europejskiego Roku Osób Niepełnosprawnych 2003,
ogłoszonego przez Radę Unii Europejskiej w dniu 3 grudnia 2001 r.
W konferencji uczestniczyli Ministrowie odpowiedzialni za integracyjną politykę na rzecz
osób niepełnosprawnych z krajów członkowskich Rady Europy i krajów posiadających status
5
obserwatora, a także ich reprezentanci.1 Uczestnikami byli także przedstawiciele Komitetu
Ministrów i Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, Kongresu Władz Lokalnych i
Regionalnych Europy (CLRAE), Komisarza Praw Człowieka Rady Europy, Banku Rozwoju
Rady Europy i kilku komitetów sterujących Rady Europy, Komisji Wspólnot Europejskich
oraz obserwatorzy z Międzynarodowej Organizacji Pracy (ILO), Organizacji Współpracy i
Rozwoju Gospodarczego (OECD), a także organizacji rządowych i pozarządowych.2
1
Albania, Andora, Armenia, Austria, Belgia, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Chorwacja, Republika Czeska,
Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Malta,
Meksyk, Niemcy, Norwegia, Portugalia, Polska, Rosja, Rumunia, Serbia i Czarnogóra, Słowacja, Słowenia,
Stolica Apostolska, Szwajcaria, Szwecja, Ukraina, Węgry, Wielka Brytania, Włochy, Stany Zjednoczone
Ameryki Północnej
2
Europejska Akcja Niepełnosprawnych (European Action of the Disabled - AEH), Europejska Unia
Niewidomych (European Blind Union - EBU), Europejskie Forum Niepełnosprawnosci (European Disability
Forum - EDF), Europejska Unia Głuchych (European Union of the Deaf - EUD) Międzynarodowe
Stowarzyszenie Autism-Europe (International Association Autism Europe - IAAE), Międzynarodowa Federacja
Osób z Niepełnosprawnością Fizyczną (International Federation of Persons with Physical Disability - FIMITIC),
Zdrowie Psychiczne Europa (Mental Health Europe -MHE).
6
2. Deklaracja Polityczna
Deklaracja Ministrów w Sprawie Osób Niepełnosprawnych
"Dążenie ku pełnemu uczestnictwu jako pełnoprawnych obywateli",
przyjęta w Maladze
1.
My, czyli Ministrowie odpowiedzialni za integracyjną politykę na rzecz osób
niepełnosprawnych, zgromadzeni w dniach 7 - 8 maja 2003 r. w Maladze, na zaproszenie
rządu hiszpańskiego, uczestnicząc w Drugiej Europejskiej Konferencji Ministrów, która
została zorganizowana przez Radę Europy.
1. Świadomi tego, że
2.
celem Rady Europy, jak stanowi jej Statut, jest "osiągnięcie większej jedności między
jej członkami, by chronić i wcielać w życie ideały i zasady, stanowiące ich wspólne
dziedzictwo, oraz by ułatwić ich postęp ekonomiczny i społeczny";
3.
Pierwsza Konferencja Ministrów odpowiedzialnych za integracyjną politykę na rzecz
osób niepełnosprawnych odbyła się w Paryżu, w dniach 7 - 8 listopada 1991 r., pod hasłem
"Samodzielne Życie dla Osób z Niepełnosprawnością", doprowadziła do przyjęcia przez
Komitet Ministrów Rady Europy Zalecenie Nr R(92) 6 dotyczące spójnej polityki na rzecz
osób niepełnosprawnych;
4.
ochrona i upowszechnianie praw człowieka i podstawowych wolności oraz korzystanie
z nich w pełni jest niezbędne dla aktywnego uczestniczenia osób niepełnosprawnych w życiu
społecznym, oraz że zasada wyrównanych szans dla osób niepełnosprawnych stanowi
zasadniczą wartość, wspólną dla wszystkich państw członkowskich Rady Europy;
5.
Dokument Europejskiego Ruchu na rzecz Niepełnosprawnych Drugiej Konferencji
Ministerialnej Rady Europy na temat niepełnosprawności pod hasłem "Od słów do czynów"
został przyjęty przez Forum Europejskich Organizacji Pozarządowych w dniu 8 kwietnia 2003
r. w Madrycie;
6.
istnieją zasadnicze różnice między państwami członkowskimi Rady Europy w zakresie
ich polityki, gospodarki i sytuacji społecznej oraz tego, że szereg krajów, szczególnie tych
będących w okresie transformacji, może okazać mniejsze przygotowanie do sprostania
wymogom nowoczesnej polityki na rzecz osób niepełnosprawnych i w związku z tym
wymagać większego zakresu doradztwa i dalszej pomocy;
7.
polityka w zakresie osób niepełnosprawnych stoi w obliczu politycznych,
ekonomicznych, demograficznych, kulturowych i technologicznych wyzwań w wyniku wielu
różnorodnych zmian, jakich Europa doświadcza w ostatnim dziesięcioleciu, a które wpływają
na jakość życia społeczeństwa, pociągając za sobą różnorodne wymagania przy jednoczesnym
oferowaniu nowych możliwości służących rozwojowi spójnej polityki na rzecz osób
niepełnosprawnych;
8.
dwa aspekty w sposób szczególny dotyczą osób niepełnosprawnych: z jednej strony
rosnąca w Europie liczba osób w podeszłym wieku, co należy brać pod uwagę przy
opracowywaniu każdej przyszłej strategii na rzecz spójności społecznej, dążąc do
przeciwdziałania zależności od służb wspierających te osoby w ciągu całego życia oraz
zachowania odpowiedniej jakości życia w starszym wieku; z drugiej zaś dzięki osiągnięciom
naukowym w dziedzinie medycyny i poprawie warunków życia, osoby z fizycznym lub
umysłowym upośledzeniem żyją dłużej i korzystają z pełni życia, generując tym samym nowe
potrzeby w zakresie usług, pomocy finansowej i ochrony praw człowieka;
9.
rok 2003 został ogłoszony przez Unię Europejską Rokiem Osób Niepełnosprawnych,
którego podstawowym celem jest szersze uświadomienie społeczeństwu prawa osób
niepełnosprawnych do wyrównanych szans oraz upowszechnianie korzystania w pełni z tych
7
praw na równych zasadach;
10.
Komitet Ad Hoc Narodów Zjednoczonych podjął prace prowadzące "do rozpatrzenia
propozycji przygotowania wszechstronnej i integralnej konwencji międzynarodowej
zapewniającej promocję oraz ochronę praw i godności osób niepełnosprawnych";
11.
prace realizowane przez Komitet Rady Europy ds. Rehabilitacji i Integracji Osób
Niepełnosprawnych wpłynęły na rozszerzenie współpracy międzyrządowej w ramach
Porozumienia Częściowego w dziedzinie spraw socjalnych i zdrowia publicznego;
12.
osiągnięć Rady Europy i innych organizacji międzynarodowych oraz instytucji, a także
dokonań wymienionych w Załączniku do niniejszej Deklaracji;
2. Potwierdzamy
13.
nasze zobowiązanie do zapewnienia praw człowieka i podstawowych wolności
każdemu człowiekowi, podlegającemu jurysdykcji naszych państw, jak stanowi Europejska
Konwencja Praw Człowieka, oraz to, że wszystkie istoty rodzą się wolne i równe pod
względem godności i praw, a zawarty w nich potencjał przyczynia się w sposób
konstruktywny do rozwoju i dobro stanu społeczeństwa, jak również że wszyscy ludzie są
równi wobec prawa i na równi przysługuje im ochrona tego prawa;
14.
że stwarzane warunki dla pełnego i skutecznego wdrażania praw człowieka muszą
pozostawać, jak stanowią o tym europejskie i inne międzynarodowe instrumenty służące
ochronie praw człowieka, wolne od jakichkolwiek form dyskryminacji lub różnic, również w
stosunku do osób niepełnosprawnych;
15.
naszą wolę, wyrażoną w czasie Pierwszej Konferencji Ministrów odpowiedzialnych za
politykę na rzecz osób niepełnosprawnych (Paryż, 1991 r), upowszechniania spójnej polityki
na rzecz osób niepełnosprawnych, a także to że Zalecenie Nr R (92) 6 zatytułowane "Spójna
polityka na rzecz osób niepełnosprawnych", inspirujące kraje do przyjęcia środków
legislacyjnych i strategicznych prowadzących do osiągnięcia postępu na drodze do pełnego
uczestnictwa, jest dokumentem, który powinien stanowić podstawę przyszłych działań;
16.
że wzmocnienie praw obywatelskich i pełnego uczestniczenia osób z
niepełnosprawnością wymaga wyposażenia jednostek w umiejętności do sprawowania
kontroli nad własnym życiem, co może pociągać za sobą konieczność zastosowania środków
szczególnego wsparcia.
3. Zważywszy, że
17.
naszym głównym celem w kolejnym dziesięcioleciu jest poprawa jakości życia osób
niepełnosprawnych i ich rodzin, kładąc szczególny nacisk na ich integrację i pełne
uczestniczenie w życiu społecznym, ponieważ zaangażowane i otwarte społeczeństwo
przynosi korzyść całemu narodowi;
18.
środki służące poprawie jakości życia osób niepełnosprawnych powinny opierać się na
rzetelnej ocenie sytuacji, potencjału i potrzeb tych osób oraz opracowywaniu nowatorskich
rozwiązań w zakresie niezbędnych służb, z uwzględnieniem ich preferencji, uprawnień i
warunków;
19.
odpowiednia strategia pozwalająca na osiągnięcie tego celu powinna znaleźć swój
wyraz w przyszłym Planie Działania w celu eliminowania wszelkich form dyskryminacji osób
niepełnosprawnych, niezależnie od wieku, kładąc szczególny nacisk na kobiety
niepełnosprawne oraz osoby niepełnosprawne wymagające daleko idącego wsparcia, żeby
mogły one korzystać w pełni z praw człowieka i podstawowych wolności oraz praw
obywatelskich;
8
20.
konieczne jest zintegrowane podejście do opracowania krajowej i międzynarodowej
polityki oraz ustawodawstwa, odzwierciedlających w pełni potrzeby osób niepełnosprawnych
we wszystkich odnośnych sferach, a w szczególności w tak kluczowych dziedzinach, jak
dostęp do mieszkania, edukacja, poradnictwo zawodowe i szkolenie, zatrudnienie,
architektura środowiska, transport publiczny, informacja, opieka zdrowotna i ochrona
socjalna;
21.
zasadniczym celem jest tworzenie odpowiednich warunków ekonomicznych,
społecznych, edukacyjnych, środowiskowych, zdrowotnych i zatrudnienia, chcąc zapewnić
każdej osobie niepełnosprawnej szansę zachowania do końca życia maksymalnej wydolności
oraz przeciwdziałać niepełnosprawności;
22.
edukacja jest zasadniczym instrumentem służącym integracji społecznej, należy podjąć
kroki dla zapewnienia dzieciom z niepełnosprawnością możliwości włączenia się w główny
nurt życia szkolnego, a o ile leży to w interesie dziecka, umożliwić mu przejście ze szkoły lub
wyższych szczebli edukacji do pracy i rozwinięcie w nim potrzeby nieustannego uczenia się
przez całe życie;
23.
równy dostęp do zatrudnienia stanowi klucz do uczestniczenia w życiu społecznym,
należy dokonać postępu w zakresie integracji osób niepełnosprawnych na rynku pracy,
najlepiej na otwartym rynku pracy, przesuwając punkt koncentracji na ocenę ich możliwości i
wdrażanie aktywnej polityki, biorąc pod uwagę to, że mając w dyspozycji zróżnicowaną siłę
roboczą dzięki zapewnieniu osobom niepełnosprawnym dostępu do normalnych rynków
pracy, przysparzamy dodatkowe wartości całemu społeczeństwu;
24.
niezwykle ważne dla zwiększenia autonomii i współdziałania osób niepełnosprawnych
we wszystkich dziedzinach życia jest zrozumienie społecznego charakteru technologii oraz
możliwie najlepsze wykorzystanie potencjału kryjącego się w nowych technologiach;
25.
w wyniku osiągnięć naukowych w dziedzinie zdrowia i poprawy warunków życia,
osoby z upośledzeniem fizycznym, psychicznym lub umysłowym żyją dłużej, tworząc tym
samym nowe potrzeby i wyzwania w zakresie zapewnienia im odpowiedniej opieki, którym
można sprostać jedynie dzięki rozwiązaniom nowatorskim;
26.
konieczne jest rozwijanie i utrwalanie od najmłodszych lat wśród osób
niepełnosprawnych zdrowych nawyków i warunków życia, pozwalających na zachowanie
dobrego stanu fizycznego i umysłowego w późniejszych latach życia, żeby korzyści płynące z
przedłużonego życia nie prowadziły do zwiększenia liczby osób uzależnionych od służb
wspierających;
27.
konieczne jest dokonanie postępu w zakresie usuwania wszelkich istniejących barier
oraz przyjęcie zasady uniwersalnego projektowania celem przeciwdziałania powstawaniu
nowych barier;
28.
jakkolwiek nieznaczna, to jednak wciąż rosnąca liczba osób niepełnosprawnych
wymaga wysokiego stopnia wsparcia, konieczne jest wzmocnienie struktur wokół tych osób i
ich rodzin, przy zachowaniu dotychczasowego modelu służb społecznych;
29.
sytuacja kobiet niepełnosprawnych w Europie powinna znaleźć się w szerszym polu
widzenia i zasługuje na szczególną uwagę, mając na względzie zagwarantowanie im
samodzielności, autonomii, uczestnictwa i integracji społecznej, należy pamiętać, żeby
podejmowane działania popierały zalecane podejście do kwestii płci w rozwoju polityki na
rzecz osób niepełnosprawnych;
4. Zobowiązujemy się
30.
do pracy na rzecz zwalczania dyskryminacji i ochrony praw człowieka dążąc do
wyrównania szans dla osób niepełnosprawnych we wszystkich dziedzinach życia;
9
31.
do niestosowania jakichkolwiek form dyskryminacji ze względu na przyczynę
niepełnosprawności lub tożsamości osoby niepełnosprawnej;
32.
do zwiększania osobom niepełnosprawnym możliwości prowadzenia samodzielnego
życia w danej społeczności poprzez stopniowe wprowadzanie zasad technologii
umożliwiających włączanie ich do normalnego życia, a także zasady uniwersalnego
projektowania między innymi adaptując środowiska, obiekty użyteczności publicznej,
systemy komunikowania się i warunki mieszkaniowe;
33.
do działania na rzecz zacieśniania współpracy wewnątrz ministerstw i między nimi, ze
szczególnym oddaniem sprawie upowszechniania równości w dostępie do podstawowych
służb, opieki zdrowotnej, systemu prawnego oraz zwiększenia odpowiedzialności w różnych
obszarach aktywności na szczeblach lokalnym, regionalnym i krajowym;
34.
do zwiększania dostępności do usług o odpowiedniej jakości, spełniających potrzeby
osób niepełnosprawnych, które udostępniane są na podstawie odpowiednich kryteriów,
opracowanych w oparciu o dogłębną i rzetelną ocenę, kształtowanych na podstawie własnych
wyborów osób niepełnosprawnych, zapewniających autonomię, opiekę i reprezentację, z
zachowaniem właściwej ochrony, regulacji i dostępu do niezależnej instytucji rozstrzygania
skarg oraz konsolidowania i wzmacniania istniejących środków;
35.
do przemawiania za włączaniem osób niepełnosprawnych do wszystkich sfer życia,
poprzez edukację i zobowiązywanie osób niepełnosprawnych, postrzeganych jako
pełnoprawnych obywateli, do sprawowania kontroli nad ich własnym życie;
36.
do wpływania na postęp w zakresie integracji osób niepełnosprawnych na rynku pracy,
koncentrując się bardziej na ocenie ich umiejętności, w szczególności umiejętności
zawodowych, a także do zwiększania dostępu do doradztwa zawodowego i szkolenia oraz
zatrudnienia;
37.
do uwzględniania w pełni potrzeb dzieci niepełnosprawnych i ich rodzin oraz osób
niepełnosprawnych w podeszłym wieku, nie ograniczając aktualnych zobowiązań wobec osób
niepełnosprawnych w wieku produkcyjnym, niezależnie od tego czy są, czy nie są zatrudnieni,
zwracając uwagę na to żeby zatrudnienie nie stanowiło jedynej miary praw obywatelskich,
sfery uczestnictwa i drogi to ludzkiej godności;
38.
do dalszego popierania badań w dziedzinie nauk podstawowych i stosowanych,
szczególnie w zakresie nowych systemów informatycznych i komunikowania się, mając na
uwadze poprawę wykorzystania środków pomocowych, które umożliwiają wzajemne
oddziaływanie poprzez uczestniczenie we wszystkich sferach życia.
39.
do wdrażania form i środków niezbędnych dla skutecznego zachowania równowagi
szans mężczyzn i kobiet oraz aktywnego uczestniczenia osób niepełnosprawnych, szczególnie
kobiet i dziewcząt, w takich sferach, jak edukacja i szkolenie, zatrudnienie, polityka
społeczna, uczestniczenie w podejmowaniu decyzji, seksualność, reprezentacja społeczna,
macierzyństwo, życie domowe i rodzinne oraz zapobieganie stosowania przemocy;
40.
do prowadzenia dalszych analiz zakresu środków i zabezpieczeń, które w sposób
skuteczny pozwalają poprawić życie w społeczności osób niepełnosprawnych wymagających
większego zakresu pomocy oraz do zbierania danych statystycznych niezbędnych dla
formułowania definicji i oceny polityki na rzecz osób niepełnosprawnych;
41.
do uzyskiwania od odpowiedzialnych władz dokładnej oceny potrzeb rodzin dzieci
niepełnosprawnych, pod kątem zapewnienia środków wsparcia, umożliwiających tym
dzieciom dorastanie we własnej rodzinie, włączenie się w nurt życia lokalnego dzieci i
uzyskania odpowiedniego wykształcenia;
10
42.
do uzyskiwania dokładnej oceny potrzeb rodzin zapewniających nieformalną opiekę,
szczególnie tych posiadających dzieci niepełnosprawne lub opiekujących się osobami
potrzebującymi znacznego wsparcia, pod kątem zapewnienia wszelkich form informacji,
szkolenia i pomocy, w tym pomocy psychologicznej, umożliwiając w ten sposób życie w
rodzinie;
43.
do podjęcia prac nad przygotowywaniem programów i zdobywaniem środków,
umożliwiających zaspokojenie potrzeb osób niepełnosprawnych w miarę upływu lat życia;
44.
do rozwijania i utrwalania od najmłodszych lat w tej grupie populacji zdrowych
nawyków i warunków życia, pozwalających na osiągnięcie zawansowanego wieku, żyjąc
aktywnie i zachowując możliwie najlepsze zdrowie fizyczne i psychiczne;
45.
do pracy na rzecz kształtowania pozytywnego wizerunku osób niepełnosprawnych,
współdziałając z różnymi partnerami, w tym również z mediami;
46.
do działania na rzecz włączania osób niepełnosprawnych do procesu podejmowania
decyzji dotyczących ich osobiście oraz organizacji osób niepełnosprawnych do kształtowania
polityki, zwracając szczególną uwagę na osoby z wieloma rodzajami niepełnosprawności lub
skomplikowanymi zaburzeniami oraz tych, którzy nie są w stanie samodzielnie reprezentować
swoich interesów;
47.
do rozwijania szerszego angażowania się i współpracy między partnerami społecznymi
oraz z innymi publicznymi i prywatnymi podmiotami, a także ze wszystkimi innymi
uczestnikami tworzenia polityki;
5. Zalecamy
48.
Komitetowi Ministrów Rady Europy kontynuowanie promowania polityki mającej na
celu zapewnienie pełnych praw obywatelskich i aktywnego uczestnictwa osobom
niepełnosprawnym, przy pełnym udziale państw członkowskich i wzmocnieniu roli Rady
Europy jako płaszczyzny współpracy międzynarodowej w dziedzinie tworzenia polityki na
rzecz osób niepełnosprawnych, zapraszając Komitet ds. Rehabilitacji i Integracji Osób
Niepełnosprawnych oraz inne odnośne komitety Rady Europy do dalszego kształtowania, w
zakresie własnych kompetencji, dominującego nurtu polityki na rzecz osób
niepełnosprawnych;
49.
opracowanie Planu Działania Rady Europy na rzecz osób niepełnosprawnych, biorąc
pod uwagę rozważania i kwestie podnoszone w czasie Konferencji Ministrów. Plan powinien
zawierać nowe ramy europejskiej polityki na następne dziesięciolecie, opartej na prawach
człowieka i partnerstwie między różnymi podmiotami, ustalone założenia strategiczne i
priorytety służące osiągnięciu pełnych praw obywatelskich i aktywnego uczestniczenia osób
niepełnosprawnych w życiu danej społeczności, dzięki prawidłowo funkcjonującej polityce,
mieszczącej się w granicach możliwości finansowych i zapewniającej trwały rozwój;
50.
by Rada Europy odgrywała aktywną rolę w negocjacjach w kontekście nadchodzących
sesji Komitetu Ad Hoc Narodów Zjednoczonych, mających na celu "rozpatrzenie propozycji
opracowania wszechstronnej i integralnej konwencji międzynarodowej, stwarzającej
podstawy do promowania i ochrony praw i godności osób niepełnosprawnych", wykorzystując
rozległe doświadczenie Rady w zakresie praw człowieka;
6. Zapraszamy
51.
wszystkie państwa członkowskie Rady Europy i kraje posiadające status obserwatora,
a także przedstawicieli europejskich organizacji pozarządowych do uczestniczenia w pracach i
działalności Rady związanej ze wzmacnianiem spójnej polityki na rzecz i poprzez udział osób
niepełnosprawnych
11
7. Pragniemy
52.
dzielić z wszystkimi, w tym także z ludźmi spoza Europy, przekonania, wartości i
zasady odnoszące się do praw człowieka i podstawowych wolności osób niepełnosprawnych,
a także ich praw obywatelskich i pełnego uczestnictwa w życiu społeczności, które zostały
określone w Deklaracji Ministrów Krajów Europejskich, traktując je jako cechy wspólne dla
całej Europy.
***
Kończąc, pragniemy podziękować władzom Hiszpanii za wspaniałą organizację Konferencji
oraz za niezwykle hojną gościnność.
Tłumaczenie: Biuro Informacji Rady Europy
Warszawa, listopad 2003
12
ZAŁĄCZNIK
Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności;
Europejska Karta Społeczna (zrewidowana), a w szczególności art. 15. "Prawo osób
niepełnosprawnych do samodzielności, integracji społecznej i do udziału w życiu wspólnoty";
Europejski Kodeks Zabezpieczenia Społecznego, Protokół do Europejskiego Kodeksu
Zabezpieczenia
Społecznego,
Europejski
Kodeks
Zabezpieczenia
Społecznego
(zrewidowany);
"Strategia na rzecz spójności społecznej" przyjęta w dniu 12 maja 2000 przez Europejski
Komitet ds. Spójności Społecznej;
Zalecenie Nr R (86) 18 Komitetu Ministrów Rady Europy dotyczące Europejskiej Karty
"Sport dla wszystkich: osoby niepełnosprawne";
Zalecenie Nr R (92) 6 Komitetu Ministrów Rady Europy "Spójna polityka wobec osób
niepełnosprawnych"
Rezolucja AP (95) 3 dotycząca karty oceny zawodowej osób niepełnosprawnych;
Zalecenie Nr R (98) 9 Komitetu Ministrów dla państw członkowskich dotyczące kwestii
zależności;
Zalecenie Rec (2001) 19 Komitetu Ministrów dla państw członkowskich dotyczące
uczestniczenia obywateli w lokalnym życiu publicznym;
Rezolucja ResAP (2001) 1 Komitetu Ministrów Rady Europy dotycząca wprowadzenia zasad
projektowania uniwersalnego do programu nauczania wszystkich zawodów zajmujących się
architekturą środowiska ("Rezolucja Tomara")
Rezolucja ResAP (2001) 3 Komitetu Ministrów Rady Europy "Dążąc do pełnych praw
obywatelskich dla osób niepełnosprawnych poprzez nowe technologie inkluzywne";
Zalecenie Nr 1185 (1992) Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy "Polityka w zakresie
rehabilitacji osób niepełnosprawnych";
Zalecenie Nr 1592 (2003) Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy "Dążąc do pełnego
włączenia osób niepełnosprawnych do życia społecznego;
Zalecenie Nr 1598 (2003) Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy "Ochrona języków
migowych w państwach członkowskich Rady Europy";
Zalecenie Nr 1601 (2003) Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy "Poprawa losu
opuszczonych dzieci znajdujących się w instytucjach opiekuńczych";
Rezolucja 216 (1990) Stałej Konferencji Władz Lokalnych i Regionalnych Europy (obecnie:
Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy CLRAE) (Rada Europy)) dotycząca
rehabilitacji i integracji osób niepełnosprawnych - rola władz lokalnych;
13
Końcowa Deklaracja przyjęta przez Przywódców i Szefów rządów państw członkowskich
Rady Europy w czasie Drugiego Szczytu Rady Europy (Strasburg, październik 1997), którzy
uznali, że "spójność społeczna jest jedną z najważniejszych potrzeb rozszerzonej Europy i
powinna być wdrażana jako niezbędna uzupełniająca forma upowszechniania praw i godności
człowieka";
Rada Europy "Deklaracja Maltańska o dostępie do praw społecznych", 14 - 15 listopad 2002;
Wystąpienie Komisarza Praw Człowieka Rady Europy;
Konwencja Praw Dziecka Narodów Zjednoczonych (1989);
Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Socjalnych i Kulturalnych (1966);
Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (1966)
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (1948);
Standardowe zasady wyrównywania szans osób niepełnosprawnych (1993);
Konwencja o zawodowej rehabilitacji i zatrudnieniu (osób niepełnosprawnych), 1983 (Nr
159) oraz Zalecenie Nr 168 (1983) Międzynarodowej Organizacji Pracy;
Stanowisko oraz ramowy plan działania w zakresie specjalnych potrzeb edukacyjnych,
UNESCO, Salamanka (1994);
Międzynarodowy Plan Działania Wobec Problemów Starzenia się, Drugie Światowe
Zgromadzenie Poświęcone Problemom Starzenia się, Madryt, 8 – 12 kwietnia 2002;
Regionalna Strategia Wdrażania Madryckiego Międzynarodowego Planu Działania Wobec
Problemów Starzenia się, 2002, przyjętego przez Komisję Gospodarczą Narodów
Zjednoczonych do przedstawienia na Europejskiej Konferencji Ministerialnej poświęconej
problemom starzenia się, Berlin, 11 - 13 wrzesień 2002;
Międzynarodowa klasyfikacja uszkodzeń, niepełnosprawności i upośledzeń (ICIDH) (1980)
Światowej Organizacji Zdrowia;
Międzynarodowa klasyfikacja funkcjonowania, niepełnosprawności i zdrowia (ICF) (2001)
Światowej Organizacji Zdrowia;
Rezolucja Rady Unii Europejskiej i przedstawicieli rządów państw członkowskich,
uczestniczących w spotkaniu Rady w dniu 20 grudnia 1996 na temat wyrównywania szans
osób niepełnosprawnych;
Dyrektywa Rady (2000/78/EC) z dnia 27 listopada 2000 w sprawie ustanowienia ogólnych
ram dla równego traktowania przy zatrudnieniu i wykonywaniu zawodu;
Decyzja Rady (2000/750/EC) z dnia 27 listopada 2000 ustalająca program działania
Wspólnoty w zakresie zwalczania dyskryminacji (2002 - 2006);
Decyzja Rady (2001/903/EC) z dnia 3 grudnia 2001 ustanawiająca rok 2003 Europejskim
Rokiem Osób Niepełnosprawnych;
Deklaracja Madrycka "Niedyskryminacja plus pozytywne działania jest drogą do włączania do
14
życia społecznego" przyjęta w czasie Europejskiej Konferencji Organizacji Pozarządowych,
Madryt, marzec 2002;
Deklaracja Barcelońska "Miasto i Niepełnosprawni" (1995);
Deklaracja Europejskich Partnerów Społecznych o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Kolonia, maj 1999);
Deklaracja Partnerów Społecznych na Europejski Rok Osób z Niepełnosprawnością Promowanie wyrównanych szans i dostępu osób niepełnosprawnych do zatrudnienia,
20 styczeń 2003;
Dokument Europejskiego Ruchu na rzecz Niepełnosprawnych Drugiej Europejskiej
Konferencji Ministerialnej Rady Europy na temat niepełnosprawności pod hasłem "Od słów
do czynów" przyjęty przez Europejskie Forum Organizacji Pozarządowych 8 kwietnia 2003 r.
w Madrycie.
Tłumaczenie: Biuro Informacji Rady Europy
Warszawa, listopad 2003
15