Protokoły sieciowe

Protokoły sieciowe
Protokoły sieciowe
Protokół jest to zbiór procedur oraz reguł rządzących komunikacją, między co najmniej dwoma
urządzeniami sieciowymi. Istnieją różne protokoły, lecz nawiązujące w danym momencie połączenie
urządzenia muszą używad tego samego protokołu, aby wymiana danych pomiędzy nimi była możliwa.
W celu komunikacji między różnymi protokołami wykorzystuje łącza (ang. gateway) - czyli urządzenia,
które tłumaczącą rozkazy jednego protokołu na drugi. Należy pamiętad, że używanie łącz może
spowolnid w znacznym stopniu komunikację pomiędzy systemami. Kolejnym rozwiązaniem może byd
skonfigurowanie komputerów w taki sposób, by wykorzystywały kilka protokołów równocześnie,
jednak i to rozwiązanie może prowadzid do dodatkowego obciążania sieci.
Protokoły sieciowe TCP/IP, IPX oraz NetBEUI
Każdy z węzłów sieci komunikuje się z pozostałymi dzięki nadawaniu określonych informacji według
zasad określonych w standardach protokołów sieciowych. Główne cele oraz model wykorzystania
funkcji sieciowych OSI - Open System Interconnection, ustandaryzowała znana organizacja ISO International Standard Organization. Zdefiniowała ona grupę protokołów, które mogą służyd do
komunikacji międzysieciowej oraz sieciowej. W chwili obecnej na rynku sieciowym stosowana jest
bardzo duża ilośd protokołów transmisji, które nie zawsze pozostają w zgodzie z zaleceniami
organizacji ISO, jednak powszechne ich stosowanie zadecydowało o tym, że stały się one
obowiązującymi standardami.
Do najpopularniejszych protokołów sieciowych należą:
TCP/IP - z angielskiego Transmission Control Protocol / Internet Protocol. Jest to protokół, który
początkowo opracowano dla potrzeb Ministerstwa Obrony rządu Stanów Zjednoczonych. Stał się on
podstawowym protokołem ówczesnej sieci rządowej oraz uniwersyteckiej, która dzisiaj znana jest
pod nazwą Internet. Protokół ten wykorzystuje się bardzo często w sieciach, które oparte są o system
Unix, a także w innego rodzaju sieciach rozległych lub lokalnych. Pracę z wykorzystaniem
opisywanego protokołu umożliwia system NetWare 4.11.
IPX/SPX - z angielskiego Internet Packet Exchange / Sequential Packet Exchange. Jest to protokół,
który jest implementacją protokołu XNS opracowanego przez firmę Xerox, którego dokonała firma
Novell. Bywa również znany pod nazwą IP / IPC / SPP, jaką nadała mu firma Banyan. Jest on
podstawowym protokołem, który wykorzystuje się powszechnie w sieciach opartych o system Novell
NetWare. Protokół IPX jest obecnie najpopularniejszym po TCP / IP protokołem, którego używa się do
transmisji danych poprzez sied.
NetBEUI - z angielskiego NetBIOS Extended User Interface. Jest to protokół, który w roku 1985
opracowała firma IBM na potrzeby niewielkich sieci LAN. Jest on obecnie wykorzystywany w różnego
rodzaju sieciowych systemach operacyjnych, takich jak Windows NT.
Przykład współpracy protokołu TCP z protokołem IP w czasie pobierania określonej strony WWW:
Użytkownik komputera wpisuje w polu adres swojej przeglądarki internetowej odpowiedni adres
WWW.
Mechanizm, na jakim opiera się protokół TCP / IP, dokonuje podziału danego dokumentu HTML na
dużą liczbę pakietów.
Do warstwy protokołu IP przekazywane są pakiety, który dołącza do nich adres komputera
użytkownika zgłaszającego żądanie, jest on dostarczany przez przeglądarkę internetową. Następuje
zapoczątkowanie wysyłania pakietów z informacjami.
W obrębie sieci Internet każdy z pakietów porusza się niezależnie od siebie i jest przerzucany przez
routery do następnych punktów pośrednich. Zależnie od stanu poszczególnych połączeo ich trasy
mogą się nieznacznie od siebie różnid. Możliwa jest również sytuacja, że pakiety przybędą do
adresata niekoniecznie w tej samej kolejności, w jakiej zostały nadane.
W chwili, gdy pakiety dotrą do użytkownika komputera, warstwa TCP dokonuje rozpoznania
pakietów składających się na ten sam plik, a następnie łączy je ze sobą. Później zrekonstruowane
dane przekazywane są przeglądarce internetowej, która umożliwia wyświetlenie strony WWW na
ekranie monitora.
TCP / IP
Protokół Internetowy, czyli popularne IP - Internet Protocol, 20 lat temu opracował zespół pracujący
dla Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych. Departament Obrony poszukiwał sposobu na
połączenie ze sobą różnych rodzajów komputerów oraz sieci, które one obsługiwały, w jedną dużą
sied. Cel ten został osiągnięty przy pomocy protokołu warstwowego, który odizolował sprzęt sieciowy
od aplikacji. Opisywany protokół nieznacznie różni się od modelu OSI. Nazywa się go modelem TCP /
IP. Stos protokołów TCP / IP zawiera w sobie cztery różne warstwy funkcjonalne:
Stos protokołów TCP/IP zawiera następujące warstwy funkcjonalne:
Warstwa aplikacji / procesu. Jest to warstwa, która dostarcza rozmaite protokoły do dostępu
zdalnego oraz do współdzielenia zasobów. Telnet, http, smtp i ftp znajdują się oraz działają w obrębie
tej warstwy. Są one zależne od właściwej funkcjonalności warstw niższych.
Warstwa host z hostem. Warstwa ta nawiązuje w luźny sposób do warstw transportu i sesji
wchodzących w skład modelu OSI. W jej skład wchodzą dwa protokoły: protokół datagramów
użytkownika UDP oraz protokół sterujący transmisją TCP. W chwili obecnej, aby coraz lepiej
dostosowad się do nastawionego na transakcje charakteru Internetu, zdefiniowano trzeci z
protokołów. Nosi on kodową nazwę protokołu sterującego transmisją i transakcją - T / TCP. Dzięki
protokołowi TCP możliwa jest połączeniowa transmisja danych między dwoma lub większą ilością
hostów. Dzięki temu protokołowi mogą byd jednocześnie obsługiwane znaczne ilości strumieni
danych, przy zapewnionej kontroli błędów. Pakiety otrzymane w niewłaściwej kolejności są
odpowiednio porządkowane. Innym protokołem IP, wchodzącym w skład warstwy host z hostem, jest
protokół datagramów użytkownika UDP. Dzięki niemu możliwa jest prosta oraz posiadająca niewielki
narzut transmisja danych. Za sprawą prostoty datagramów UDP jest nieodpowiednim protokołem,
jeśli chodzi o zastosowania w niektórych aplikacjach. Nadaje się on jednak doskonale do wyszukanych
zastosowao, które potrafią same zapewniad funkcjonalnośd połączeniową.
Warstwa Internetu. Opisywana warstwa Internetu protokołu IP obejmuje sobą wszystkie procedury
oraz protokoły wymagane do przesyłania danych między poszczególnymi hostami znajdującymi się w
wielu sieciach. Pakiety, które przenoszą dane muszą byd odpowiednio adresowane. Za tą czynnośd
odpowiada właśnie protokół internetowy IP.
Protokóły IPX / SPX
Zestaw protokołów opracowany przez firmę Novell wziął swoją nazwę od dwóch protokołów
głównych: SPX - protokołu sekwencyjnej wymiany pakietów, oraz IPX - protokołu międzysieciowej
wymiany pakietów. Firmowy stos protokołów oparto na protokole systemów sieciowych
opracowanych przez firmę Xerox i wykorzystano go w pierwszych generacjach sieci Ethernet.
Protokół IPX / SPX zyskał na znaczeniu na początku lat osiemdziesiątych, kiedy stał się integralną
częścią systemu Novell Netware. System ten stał się szybko standardem sieciowego systemu
operacyjnego przeznaczonego dla sieci Ethernet pierwszej generacji. Swoją funkcjonalnością IPX
przypomina protokół IP. Stanowi on bezpołączeniowy protokół datagramowy, który nie potrzebuje,
ani nie potwierdza otrzymania transmitowanego pakietu danych. Protokół IPX jest związany z
protokołem SPX, w sposób podobny jak ma to miejsce w wypadku protokołów IP oraz TCP, jeśli
chodzi o porządkowanie kolejności oraz inne usługi połączeniowe czwartej warstwy. Stos protokołów
IPX / SPX obejmuje sobą cztery warstwy funkcjonalne: warstwę dostępu do nośnika, warstwę łącza
danych, warstwę Internetu oraz warstwę aplikacji. Głównym protokołem warstwy aplikacji jest
protokół NCP, który jest protokołem jądra systemu NetWare. NCP może byd bezpośrednio sprzęgany
zarówno z protokołem IPX, jak i SPX. Wykorzystuje się go do współdzielenia plików, poczty
elektronicznej, drukowania oraz dostępu do katalogów. Kolejnymi protokołami, które wchodzą w
skład warstwy aplikacji są: firmowy protokół ogłoszeniowy usługi, protokół informacyjny trasowania
oraz protokół obsługi łącza. SPX, czyli protokół warstwy Internetu stanowi protokół połączeniowy i
można go wykorzystywad w celu przesyłania danych pomiędzy serwerem, a klientem, pomiędzy
dwoma serwerami oraz pomiędzy dwoma klientami. Podobnie jak w przypadku protokołu TCP,
protokół SPX gwarantuje niezawodnośd transmisjom IPS, poprzez zarządzanie połączeniami i
udostępnianie sterowania strumieniem danych. Odpowiada również za korekcję błędów oraz
porządkowanie pakietów.
NetBEUI
Firma IBM opracowała protokół NerBEUI oraz wprowadziła go na rynek w roku 1985. Stanowi on
stosunkowo niewielki, jednak bardzo wydajny protokół komunikacyjny sieci LAN. NetBEUI to
wyłącznie protokół transportu sieci LAN przeznaczony do systemów operacyjnych Microsoftu. Nie
jest on trasowany, s tego powodu jego implementacje są ograniczane do warstwy drugiej, w której
działają jedynie komputery wyposażone w systemy operacyjne Microsoftu. Chociaż staje się to coraz
to mniejszą przeszkodą, to ograniczane są jednak dostępne architektury obliczeniowe oraz aplikacje
technologiczne. Do zalet protokołu NetBEUI należą:
Możliwośd wydajnej komunikacji pomiędzy systemami operacyjnymi lub oprogramowaniem
sieciowym firmy Microsoft.
Możliwośd samodzielnego dostrajania, dzięki czemu idealnie nadaje się do stosowania w
niewielkich segmentach sieci LAN.
Minimalne wymagania dotyczące pamięci.
Doskonała ochrona przed błędami transmisji, a także szybki powrót to stanu normalnej pracy
po wykryciu błędów.
Istotną wadą protokołu NetBEUI jest to, że nie jest on trasowany i nie działa zbyt dobrze w sieciach
WAN.
Do innych popularnych protokołów sieciowych należą:
UDP
SLIP
PPP
IPX/SPX
NetBEUI
FTP
NetDDE
SNMP
SMTP
CSMA/CD
DNS
DHCP
AARP
Gopher
ARP
HTTP
ICMP
POP3
IMAP
SMTP
SSH
IPsec
UDP (ang. User Datagram Protocol – protokół pakietów użytkownika) – jeden z podstawowych
protokołów internetowych. Umieszcza się go w warstwie czwartej (transportu) modelu OSI.
Jest to protokół bezpołączeniowy, więc nie ma narzutu na nawiązywanie połączenia i śledzenie sesji
(w przeciwieostwie do TCP). Nie ma też mechanizmów kontroli przepływu i retransmisji. Korzyścią
płynącą z takiego uproszczenia budowy jest większa szybkośd transmisji danych i brak dodatkowych
zadao, którymi musi zajmowad się host posługujący się tym protokołem. Z tych względów UDP jest
często używany w takich zastosowaniach jak wideokonferencje, strumienie dźwięku w Internecie i gry
sieciowe, gdzie dane muszą byd przesyłane możliwie szybko, a poprawianiem błędów zajmują się
inne warstwy modelu OSI. Przykładem może byd VoIP lub protokół DNS.
SLIP (ang. Serial Line Interface Protocol) - to protokół transmisji przez łącze szeregowe. Uzupełnia on
działanie protokołów TCP/IP tak, by możliwe było przesyłanie danych przez łącza szeregowe.
PPP (ang. Point to Point Protocol) - to protokół transferu, który służy do tworzenia połączeo z siecią
Internet przy użyciu sieci telefonicznej i modemu, umożliwiający przesyłanie danych posiadających
różne formaty dzięki pakowaniu ich do postaci PPP. Steruje on połączeniem pomiędzy komputerem
użytkownika a serwerem dostawcy internetowego. PPP działa również przez łącze szeregowe.
Protokół PPP określa parametry konfiguracyjne dla wielu warstw z modelu OSI (ang. Open Systems
Interconnection). PPP stanowiąc standard internetowy dla komunikacji szeregowej, określa metody,
za pośrednictwem, których pakiety danych wymieniane są pomiędzy innymi systemami, które
używają połączeo modemowych.
IPX/SPX (ang. Internetwork Packet Exchange/Sequenced Packet Exchange) - to zespół protokołów
sieciowych opracowanych przez firmę Novell. Obecnie są to jedne z najpopularniejszych protokołów,
wykorzystywanych w wielu rodzajach sieci (nie tylko w systemach NetWare).
NetBEUI (ang. Network BIOS Extended USER Interface) - to protokół transportu sieci LAN,
wykorzystywany przez systemu operacyjne firmy Microsoft. NetBEUI jest w pełni samodostrajającym
się protokołem i najlepiej działa w małych segmentach LAN. Protokół ten, ma minimalne wymagania,
jeśli chodzi o użycie pamięci. Zapewnia bardzo dobrą ochronę przed błędami występującymi w
transmisji, oraz powrót do normalnego stanu w przypadku ich wystąpienia. Wadą NetBEUI jest to, że
nie może on byd trasowany i nie najlepiej działa w sieciach typu WAN.
FTP (ang. File Transfer Protocol) - to protokół służący do transmisji plików. Przeważnie usługę ftp
stosuje do przesyłania danych z odległej maszyny do lokalnej lub na odwrót. Protokół ten działa w
oparciu o zasadę klient-serwer i korzystanie z usługi polega na użyciu interaktywnej aplikacji.
Technologia FTP zapewnia ochronę stosując hasła dostępu.
NetDDE - protokół wykorzystujący interfejs NetBIOS (ang. Network Basic Input/Output System),
rozszerza możliwości DDE, aby aplikacje pracujące na różnych maszynach mogły miedzy sobą
wymieniad dane.
SNMP (ang. Simple Network Managment Protocol) - to podstawowy protokół służący do zarządzania
siecią. SNMP (RFC 1157) stanowi standard internetowy, jeżeli chodzi o zdalne monitorowanie i
zarządzanie routerami, hostami oraz innymi urządzeniami sieciowymi.
SMTP (ang. Simple Mail Transfer Protocol) - jest podstawowym protokołem realizującym transfer
poczty elektronicznej, SMTP należy do rodziny protokołów TCP/IP i służy do wysyłania poczty
elektronicznej. Jego definicję zawierają dokumenty STD 10 oraz RFC 821.
CSMA/CD (ang. Carrier Sense Multiple Access with Collision Detection) - to metoda wielodostępu do
łącza sieci z wykrywaniem kolizji oraz badaniem stanu kanałów, stosowana w sieciach Ethernet w
celu przydziału nośnika dla poszczególnych węzłów. Węzeł zaczyna nadawanie, kiedy nie wykryje w
sieci transmisji z innego węzła, sprawdzając przez cały czas, czy nie doszło do kolizji. W przypadku
zaistnienia kolizji próba transmisji zostaje ponowiona po przerwie o losowej długości.
DNS (ang. Domain Name Service) - protokół używany w sieci Internet obsługujący system nazywania
domen. Umożliwia on nadawanie nazw komputerom, które są zrozumiałe i łatwe do zapamiętania
dla człowieka, tłumacząc je na adresy IP. Nazywany czasem usługą BIND (BSD UNIX), DNS oferuje
hierarchiczną, statyczną usługę rozróżniania nazw hostów. Administratorzy sieci konfigurują DNS
używając listę nazw hostów oraz adresów IP. DNS nie posiada centralnego repozytorium
przechowującego adresy IP maszyn w sieci. Dane dotyczące tych adresów dzielone są między wiele
komputerów, zwanych serwerami DNS (nazw domenowych), które są zorganizowane hierarchicznie
w formie drzewa. Początek drzewa nazywany jest korzeniem. Nazwy najwyższego poziomu składają
się z dwuliterowych domen narodowych opartych na zaleceniach ISO 3166 (wyjątek stanowi
brytyjska domen uk). Nadrzędna domena narodowa w Polsce oznaczona jest przez pl. Jeżeli chodzi o
domeny trzyliterowe, ich znaczenie jest następujące:
com - organizacje komercyjne
gov - agencje rządowe
edu - instytucje edukacyjne
mil - organizacje wojskowe
org - pozostałe organizacje.
net - organizacje, których działalnośd dotyczy sieci komputerowych
Do każdego węzła w drzewie przypisana jest informacja, zawierająca kolejne nazwy węzłów
oddzielone kropkami, poczynając od określonego węzła a skooczywszy na korzeniu. Przykładowo
etykietą węzła agh w Akademi Górniczo-Hutniczej będzie agh.edu.pl. Komputer w Japonii, który
nadaje pocztę do odbiorcy znajdującego się w tym węźle, wyśle prośbę o rozstrzygnięcie nazwy do
lokalnego serwera nazw (DNS) znajdującego się najbliżej nadawcy. Jeżeli serwer ten nie posiada tej
informacji, skieruje zapytanie do kolejnych serwerów, a te, jeżeli nie będą znały odpowiedzi prześlą
pytanie dalej, aż do administratora domeny, gdzie znajduje się poszukiwany węzeł. Otrzymana
informacja przechowywana jest przez jakiś czas w pamięci podręcznej (buforze) lokalnego serwera
DNS. Jeśli więc poszukiwany adres stosowany jest dosyd często, nie ma potrzeby wysyłania
każdorazowo zapytao do serwera administracyjnego dla danej domeny. Administratorzy dowolnej
domeny, przykładowo pl, mogą dodad do niej zupełnie nowe adresy nie powiadamiając wszystkich
komputerów w świecie o tej sytuacji.
DHCP (ang. Dynamic Host Configuration Protocol) - to standardowy protokół przydzielający adresy IP
poszczególnym komputerom. Serwer DHCP przypisuje adresy IP poszczególnym koocówkom.
AARP (ang. AppleTalk Address Resolution Protocol) - protokół służący przyporządkowaniu adresów w
sieci AppleTalk. AARP tłumaczy adresy z sieci AppleTalk do formatu sieci Ethernet albo Token ring.
Gopher (goniec) - to wczesny protokół oraz program służący do wyszukiwania, wyświetlania i
pobierania dokumentów znajdujących się na zdalnych komputerach lub witrynach. System oparty
jest na menu wspomagającym wyszukiwanie informacji w sieci Internet. Gopher jest poprzednikiem
WWW. Obecnie wszelkie możliwości, które posiadał gopher zostały zaimplementowane w
przeglądarkach WWW. Z komputerami typu gopher można połączyd się klientami WWW,
przeglądając je analogicznie jak klient gopher.
ARP (ang. Address Resolution Protocol) - to protokół sieciowy należący do rodziny TCP/IP (lecz
niezwiązany wprost z transportowaniem danych). Jest on stosowany w celu dynamicznego określania
fizycznych adresów niskiego poziomu, które odpowiadają adresom IP poziomu wyższego dla
określonego komputera Protokół ten ogranicza się do fizycznych systemów sieciowych, które
obsługują emisję pakietów.
HTTP (ang. HyperText Transfer Protocol) - to protokół internetowy, używany do obsługi stron WWW.
HTTP stanowi podstawowy protokół, przy pomocy którego przebiega komunikacja między klientami i
serwerami sieci Web. Jest to protokół poziomu aplikacji dla współpracujących ze sobą,
hipermedialnych, rozproszonych systemów informacyjnych. HTTP jest bezstanowym i generycznym
protokołem zorientowanym obiektowo. Cechą charakterystyczną tego protokołu możliwośd
wpisywania oraz negocjowania reprezentacji danych, co umożliwia budowę systemów niezależnie od
typu transferowanych danych.
ICMP (ang. Internet Control Message Protocol) - jest to rozszerzenie protokołu IP (Internet Protocol).
Protokół ICMP służy generowaniu komunikatów o występujących błędach, wysyłaniu pakietów
testowych oraz komunikatów diagnostycznych związanych z protokołem IP.
Post Office Protocol version 3 (POP3) to protokół internetowy z warstwy aplikacji pozwalający na
odbiór poczty elektronicznej ze zdalnego serwera do lokalnego komputera poprzez połączenie
TCP/IP. Ogromna większośd współczesnych internautów korzysta z POP3 do odbioru poczty.
Kiedy użytkownik połączy się z siecią, to korzystając z POP3 może pobrad czekające na niego listy do
lokalnego komputera. Jednak protokół ten ma wiele ograniczeo:
połączenie trwa tylko, jeżeli użytkownik pobiera pocztę i nie może pozostad uśpione,
do jednej skrzynki może podłączyd się tylko jeden klient równocześnie,
każdy list musi byd pobierany razem z załącznikami i żadnej jego części nie można w łatwy
sposób pominąd - istnieje co prawda komenda top, ale pozwala ona jedynie określid
przesyłaną liczbę linii od początku wiadomości,
wszystkie odbierane listy trafiają do jednej skrzynki, nie da się utworzyd ich kilku,
serwer POP3 nie potrafi sam przeszukiwad czekających w kolejce listów.
IMAP (Internet Message Access Protocol) to internetowy protokół pocztowy zaprojektowany jako
następca POP3
W przeciwieostwie do POP3, który umożliwia jedynie pobieranie i kasowanie poczty, IMAP pozwala
na zarządzanie wieloma folderami pocztowymi oraz pobieranie i operowanie na listach znajdujących
się na zdalnym serwerze.
IMAP pozwala na ściągnięcie nagłówków wiadomości i wybranie, które z wiadomości chcemy
ściągnąd na komputer lokalny. Pozwala na wykonywanie wielu operacji, zarządzanie folderami i
wiadomościami.
SMTP - protokół komunikacyjny opisujący sposób przekazywania poczty elektronicznej w Internecie.
SMTP to względnie prosty, tekstowy protokół, w którym określa się co najmniej jednego odbiorcę
wiadomości (w większości przypadków weryfikowane jest jego istnienie), a następnie przekazuje
treśd wiadomości.
SSH (ang. secure shell) to standard protokołów komunikacyjnych używanych w sieciach
komputerowych TCP/IP, w architekturze klient-serwer.
W ścisłym znaczeniu SSH to tylko następca protokołu Telnet, służącego do terminalowego łączenia
się ze zdalnymi komputerami. SSH różni się od Telnetu tym, że transfer wszelkich danych jest
zaszyfrowany oraz możliwe jest rozpoznawanie użytkownika na wiele różnych sposobów. W szerszym
znaczeniu SSH to wspólna nazwa dla całej rodziny protokołów, nie tylko terminalowych, lecz także
służących do przesyłania plików (SCP, SFTP), zdalnej kontroli zasobów, tunelowania i wielu innych
zastosowao. Wspólną cechą wszystkich tych protokołów jest identyczna z SSH technika szyfrowania
danych i rozpoznawania użytkownika. Obecnie protokoły z rodziny SSH praktycznie wyparły wszystkie
inne mniej bezpieczne protokoły, takie, jak np. rlogin czy RSH.
IPsec (ang. Internet Protocol Security, IP Security) to zbiór protokołów służących implementacji
bezpiecznych połączeo oraz wymiany kluczy szyfrowania pomiędzy komputerami. Protokoły tej grupy
mogą byd wykorzystywane do tworzenia Wirtualnej Sieci Prywatnej (ang. VPN).
VPN oparta na IPsec składa się z dwóch kanałów komunikacyjnych pomiędzy połączonymi
komputerami: kanał wymiany kluczy za pośrednictwem którego przekazywane są dane związane z
uwierzytelnianiem oraz szyfrowaniem (klucze) oraz kanału (jednego lub więcej), który niesie pakiety
transmitowane poprzez sied prywatną.
Usługi sieciowe
Internet w dzisiejszych czasach nie jest statyczny, tak jak gazeta. Internet ciągle się zmienia, oferuje
coraz to nowsze usługi. Najważniejszą usługą internetową jest chyba poczta elektroniczna. Usługa ta
umożliwia przesyłanie wirtualnych, elektronicznych listów do innych użytkowników Internetu. Każdy
z użytkowników powinien założyd sobie tak zwaną skrzynkę pocztową, która daje możliwośd
wysyłania i odbierania poczty. Każda skrzynka pocztowa posiada swój własny unikalny adres. Zwykle
składa się on z dwóch części - nazwy użytkownika oraz nazwy komputera, na którym założona jest
skrzynka. Powiedzmy, że komputer nazywa się mojkomputer.pl, zaś nazwą użytkownika jest
imienazwisko. Wówczas adres pocztowy będzie wyglądał następująco:
[email protected]. Znak "@" jest nazywany małpą, a z angielskiego czyta się go jako
"at".
Inną ważną usługą internetową związaną z pocztą elektroniczną są tak zwane listy dyskusyjne. Dzięki
poczcie elektronicznej możliwe jest zapisanie się do takiej grupy i otrzymywanie wiadomości od
wszystkich jej członków. Kiedy jeden z członków napisze coś na dany temat, informacja ta jest
rozsyłana do wszystkich użytkowników listy. Jest to zatem swego rodzaju forum dyskusyjne.
IRC jest bardzo ciekawą usługą internetową. Z angielskiego skrót ten oznacza Internet Relay Chat.
Dzięki tej usłudze możliwe jest prowadzenie internetowych pogawędek tekstowych z różnymi ludźmi.
Wielu ludzi bardzo często używa takiej formy komunikacji. Na IRCu można wcielid się w konkretną
osobę, można wymyślid inną tożsamośd. Nieśmiali stają się odważni, znikają kompleksy związane z
wyglądem. Obecnie IRC stracił nieco zainteresowania na rzecz różnego rodzaju czatów internetowych
oraz komunikatorów, takich jak gadu-gadu, jednak idea nadal pozostaje ta sama - można
porozmawiad na różne tematy z każdym człowiekiem na świecie bez wychodzenia z domu.
Oczywiście IRC ma swoje ograniczenia, takie jak fakt, że pogawędka jest tylko i wyłącznie tekstowa. Z
tego względu komunikatory mają przewagę nad starym dobrym IRCem, ponieważ mogą obsługiwad
nowe standardy komunikacji - głos i obraz. Jeśli chodzi o IRC i czaty, warto przestrzegad zasad
netykiety, czyli specjalnego savoir-vivre'u internetowego. Na przykład, na kanałach IRCa i na czatach
nie powinno się "krzyczed", czyli używad samych wielkich liter. Oprócz tego oczywiście nie powinno
się przeklinad i obrażad innych użytkowników. Za nieprzestrzeganie podstawowych zasad kultury
można otrzymad tak zwanego "bana", czyli blokadę kanału na dobę, tydzieo lub dożywotnio.
Kolejną usługą, jest usługa pozwalająca na przesyłanie różnych plików pomiędzy komputerami.
Głównie używa się do tego tak zwanego protokołu transferu plików (File Tranfser Protocol - FTP).
Kiedy na jakimś odległym serwerze udostępnione są do ściągnięcia jakieś pliki, najwygodniej jest je
pobrad używając właśnie programów FTP. Jest to o wiele bardziej efektywne niż ściąganie plików ze
stron internetowych, gdzie przepustowośd jest najczęściej żenująco niska. Aby przesład plik za
pośrednictwem protokołu FTP, możemy to zrobid na dwa sposoby. Pierwszy sposób to przesyłanie
plików w trybie binarnym, czyli bit po bicie. Wówczas mamy pewnośd, że nie zostanie on
zniekształcony. Jednak nie zaleca się tego dla plików tekstowych, gdzie niektóre kody znaków mogą
się różnid na różnych komputerach. Do przesyłania plików tekstowych przez FTP jest używany tryb
tekstowy.
Najważniejszą, prężnie rozwijającą się usługą internetową jest WWW. Dzięki tej usłudze możliwe jest
przeglądanie stron internetowych. Stroną internetową nazywamy zbiór dokumentów napisanych
najczęściej w tak zwanym trybie hipertekstowym. Strony internetowe mogą byd tworzone wprost w
języku hipertekstowym, jakim jest HTML, jednak obecnie wykorzystuje się także inne technologie,
takie jak języki skryptowe PHP czy też JavaScript, a także języki programowania, takie jak Java.
Ważną usługą internetową jest możliwośd pracy na odległym komputerze. Jest to tak zwana usługa
Telnet, dzięki której można tego dokonad. Obecnie rzadko używa się tej usługi i pozostała ona
popularna głównie w kręgach informatyków, specjalistów i administratorów systemów
komputerowych.
VoIP (ang. Voice over Internet Protocol) – technologia cyfrowa umożliwiająca przesyłanie dźwięków
mowy za pomocą łączy internetowych lub dedykowanych sieci wykorzystujących protokół IP,
popularnie nazywana "telefonią internetową". Dane przesyłane są przy użyciu protokołu IP, co
pozwala wykluczyd niepotrzebne "połączenie ciągłe" i np. wymianę informacji gdy rozmówcy milczą.