Untitled
Transkrypt
Untitled
glob_oblicze_0.qxp 2007-11-22 17:21 Page 1 glob_oblicze_0.qxp 2007-11-27 11:15 Page 7 Spis treści Przedmowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11 Podziękowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15 Rozdział 1 Natura globalizacji i jej technologiczne narzędzia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Globalizacja z perspektywy przechodnia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Globalizacja na przełomie tysiącleci . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Pojęcie i etapy globalizacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Technologiczne narzędzia współczesnej globalizacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Pozycja jednostki w globalizacyjnym pędzie internetowym . . . . . . . . . . . . . . 17 17 21 23 30 53 OBLICZE I Globalizacja językowo−kulturowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57 Rozdział 2 Język komunikacji słownej i wzorce kultury masowej w globalnym świecie . . 59 Globalizacyjna wieża nie−Babel z amerykańskim akcentem . . . . . . . . . . . . . . 59 Dyktat kultury globalnego McŚwiata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78 OBLICZE II Globalizacja ekonomiczno−handlowa i globalizacja rynku pracy . . . . . . . . . . 97 Rozdział 3 Globalny rynek produkcji, usług i wymiany handlowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99 Globalizacyjne eldorado, czyli outsourcing . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99 Azjatyckie Tygrysy globalizacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 106 Rynek pracy w zglobalizowanym świecie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124 Pracownik w trybach globalizacyjnej machiny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 134 Czy w XXI wieku jest miejsce dla związków zawodowych? . . . . . . . . . . . . 144 „Korozja” charakteru pracowników wciągniętych w tryby globalizacyjnej ekonomii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 148 Rozdział 4 Globalne superkoncerny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153 Świat globalnych (amerykańskich) kolonii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153 Koncerny narkotykowe i globalny handel seksem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 176 OBLICZE III Globalizacja demograficzno−społeczna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 189 Rozdział 5 Globalizacja a przeludnienie świata i choroby . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191 Populacja ludności we współczesnym świecie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191 Choroby jako efekt przeludnienia i mobilności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 212 glob_oblicze_0.qxp 2007-11-22 18:09 Page 8 Globalne dylematy z globalnymi chorobami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 230 Globalny problem z wagą – umieranie z głodu i z otyłości . . . . . . . . . . . . . . 234 Rozdział 6 Globalizacja a bogactwo i bieda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Polaryzacja bogactwa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Oblicza globalnej biedy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Krańcowa bieda w oczach obywateli Zachodu i podejmowane przez nich próby wspierania ubogich . . . . . . . . . . . . . . . . . . Obraz bogactwa w dzisiejszym globalizującym się świecie . . . . . . . . . . . . . . 241 241 252 262 283 OBLICZE IV Globalizacja ekologiczna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 291 Rozdział 7 Globalizacja a klęska środowiska naturalnego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Zarys obecnego stanu globalnego ekosystemu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Problem globalnego ocieplenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Dzisiejsze zasoby Ziemi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Globalny wzrost konsumpcji jako czynnik sprzyjający zagładzie planety . . . Koncepcja rozwoju ekonomicznego nastawionego na utrzymanie równowagi ekologicznej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Rozdział 8 Narody i jednostki w globalizacyjnym zawirowaniu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Społeczno−narodowościowe konsekwencje globalizacji . . . . . . . . . . . . . . . . Postawy wobec globalizacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Globalizacyjna struktura międzynarodowego kierownictwa i światowych finansów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Formy sprzeciwu wobec globalizacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Podejścia do globalizacji – bez miecza i masek gazowych . . . . . . . . . . . . . . 293 293 296 312 324 338 353 354 370 380 383 388 Rozdział 9 Przyszłość globalnego świata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . USA – wciąż numer jeden . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ekonomiczno−polityczny brydż przy globalnym stole . . . . . . . . . . . . . . . . . . Prawdopodobny scenariusz wielkiego przesunięcia wpływów na świecie . . Epilog . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Apel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 395 396 398 402 413 417 Bibliografia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Indeks nazwisk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Indeks rzeczowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A summary . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 419 437 442 447 glob_oblicze_0.qxp 2007-11-22 17:21 Page 9 Przedmowa Kilka lat temu producenci pewnego telewizyjnego programu informacyjnego po− prosili mnie o pomoc w przygotowaniu felietonu na temat powodów, z jakich lu− dzie pomagają innym w codziennych sytuacjach. Szukając odpowiedzi na to py− tanie, wybrałem się na zatłoczoną stację nowojorskiego metra. Postanowiłem sprawdzić, ilu przechodniów zatrzyma się, aby wrzucić pieniądze do kapelusza ulicznego muzyka. Kiedy dysponowałem już wiarygodną miarą odsetka prze− chodniów skłonnych do udzielenia pomocy grajkowi, nieznacznie zmieniłem wa− runki badania. Tym razem każda ze zbliżających się do niego osób widziała, jak ktoś inny (jeden z moich współpracowników) sięga do kieszeni i wrzuca do kape− lusza kilka monet. Wyniki przeszły moje najśmielsze oczekiwania. Przechodnie, którzy widzie− li, jak inna osoba pomaga ulicznemu muzykowi, czynili to samo ośmiokrotnie częściej niż ludzie, którzy nie byli świadkami aktów życzliwości. Jeszcze bardziej interesujące okazały się dane, które zgromadziliśmy już po zakończeniu ekspery− mentu. Kiedy zapytano osoby, które wrzuciły pieniądze do kapelusza, dlaczego to zrobiły, żadna z nich nie upatrywała przyczyn swojej decyzji w fakcie, że widzia− ła, jak ktoś inny wspomaga grajka datkiem. Badani wskazywali inne powody: „Podobała mi się piosenka, którą grał”, „Było mi go żal” albo „Miałem trochę drobnych w kieszeni”. Ponieważ jednak obie sytuacje badawcze różniły się tylko jednym elementem – obecnością pomocnej osoby – wiedzieliśmy, że żaden z wy− mienionych przez badanych czynników nie miał dużego znaczenia. Czynnikiem decydującym była hojność innej osoby. Mimo to ani jeden z uczestników naszego badania nie wskazał prawdziwej przyczyny. Błędne przekonania uczestników tego eksperymentu ilustrują pewną prawi− dłowość psychologiczną: otóż, ludzie mają trudności z dostrzeganiem przyczyn własnych zachowań w działaniach innych osób. To poważny błąd, który będzie nabierał jeszcze większego znaczenia wraz z postępem globalizacji. Dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek przedtem, jesteśmy podatni na wpływ działań ludzi z różnych stron świata. Aby móc funkcjonować optymalnie, musimy uzmysłowić sobie fakt, że wszyscy jesteśmy członkami coraz bardziej zglobalizowanego spo− łeczeństwa, a w miarę postępu tego procesu będziemy ulegać coraz silniejszemu wpływowi zachowań setek milionów innych obywateli świata. Przede wszystkim jednak powinniśmy, po pierwsze, zrozumieć, że takie oddziaływania będą się przejawiały w rozmaitych sferach naszego życia, a po drugie, poznać sposób, w jaki będą one wpływały na nasze myśli i zachowania, a zwłaszcza na nasze emocje. Właśnie z tych dwóch względów książka Wilhelminy Wosińskiej jest niezwykle wartościowa. glob_oblicze_0.qxp 10 2007-11-22 17:21 Page 10 OBLICZA GLOBALIZACJI W „Obliczach globalizacji” autorka pokazuje liczne aspekty życia, które znacznie się zmieniły i nadal będą się zmieniały pod wpływem procesu globaliza− cji. Wosińska dowodzi, że nieodparta siła tego procesu będzie odczuwalna wszę− dzie – w miejscu pracy, w wiejskiej zagrodzie, w supermarkecie, w centrum han− dlowym, w banku, w szpitalu, w szkole i na łonie przyrody. Poza tym Wosińska jako psycholog społeczny wyjaśnia, w jaki sposób reakcje emocjonalne na skutki globalizacji wpływają na nasze myśli i działania w każdym z tych środowisk. Wreszcie, autorka uświadamia nam, jak ważną rolę odgrywa każdy z nas, będąc aktorem na globalnej scenie, i zachęca, abyśmy podejmowali celowe działania dla dobra pozostałych aktorów. Jej apel wydaje się całkowicie uzasadniony. Jak do− wiodło badanie, które przeprowadziłem w nowojorskim metrze, nawet najdrob− niejsze gesty pomocy bywają zaraźliwe. A w świecie, którego mieszkańcy żyją w coraz większym tłoku, popychani ku sobie przez mechanizmy globalizacji, trudno wyobrazić sobie coś lepszego niż epidemia dobroci. Robert B. Cialdini glob_oblicze_0.qxp 2007-11-22 17:21 Page 6 glob_oblicze_1.qxp 86 2007-11-22 17:24 Page 86 OBLICZA GLOBALIZACJI z amerykańskimi filmami. Wpływy zachodnie obserwuje się także w kulturze seksu, która coraz bardziej ukazuje swoją globalność, przypuszczając szturm na Państwo Środka. McŚwiat rozrywki: muzyka pop, Hollywood i jego telewizyjne siostry Hegemonia amerykańskiego przemysłu muzycznego i filmowego Popowy przemysł muzyczny jest – zdaniem wielu ekspertów – zdecydowanie nacechowany amerykańskimi preferencjami. Nowość muzyczna najpierw staje się modna w Ameryce, po czym jej wizytówka wędruje w świat. Jest tak na przy− kład z artyzmem afrykańskiej muzyki plemiennej, który nabiera wartości dopiero wtedy, gdy zostanie naznaczony ręką amerykańskiego producenta. Określenia „muzyka światowa” używa się w odniesieniu do tej, która powstawała w krajach zachodnich, a zwłaszcza w USA (Whitness in America, 2001). Pojęcie muzy− ki plemiennej jest redukowane do prymitywnego produktu, a to, co „zachod− nie” lub przynajmniej obrobione na zachodnią modłę – zyskuje miano standardu światowego. Tajemnica wprowadzania w świat wytworów z krajów niezachodnich nie tkwi, naturalnie, w odkrywaniu przysłowiowych pereł w innych kulturach, lecz w umiejętnościach marketingowych zachodnich, głównie amerykańskich profe− sjonalistów, które pozwalają na zdobycie globalnego konsumenta. Oprócz muzyki pop, ogromną efektywnością może się pochwalić amerykański przemysł filmowy. Filmy produkuje się w różnych krajach, ale tylko znikoma ich część przebija się na światowy rynek. Co więcej, widzowie nie chcą ich oglądać – wolą amery− kańską kinematografię. Ta wtargnęła nawet do Cannes, na tamtejszy Festiwal Fil− mowy, dokonując znaczących przesunięć w tym, co krytycy od zawsze cenili sobie w kinie europejskim. W latach 90. Francuzi na przykład produkowali około 150 filmów rocznie; w tym czasie powstawało zaś 450 filmowych obrazów hollywo− odzkich. Dziś powstaje ich każdego roku jeszcze więcej; w 2006 roku liczba ta wyniosła 699 (Dykman, 2007). Choć francuska kinematografia stara się zachować choćby część swojej dawnej atrakcyjności, to aż 60% zysków z kinematografii w tym kraju wędruje do amerykańskiego producenta (Barber, 2001). Podczas gdy amerykański biznes filmowy kontroluje 80% kinematografii we Francji, francuski reprezentuje zaledwie 2% w Ameryce. Francuskie Ministerstwo Kultury wielo− krotnie usiłowało coś w tej kwestii zrobić, ale efekty są jakoś mało widoczne. Na przykład, próbowano zabronić niefrancuskojęzycznym filmom ubiegania się o na− grodę Cezara. Ale nie zapobiegło to krachowi francuskiej kinematografii, która glob_oblicze_1.qxp 2007-11-22 17:25 Page 87 JÊZYKI KOMUNIKACJI S£OWNEJ I WZORCE KULTURY MASOWEJ... 87 święciła triumfy w latach 50. i 60. Choć w Paryżu wyświetla się więcej francu− skich filmów niż węgierskich w Budapeszcie czy niemieckich w Berlinie – Holly− wood całkiem dobrze się miewa w każdej z tych stolic. I w wielu innych także. Przypomnieniem coraz bardziej odległej świetności tego kina miała być, otwarta wiosną 2006 roku w stolicy Francji, wystawa „Paryż w kinie”, obejmują− ca ponadstuletnią historię francuskiej kinematografii w kontekście widoków Pary− ża. Pochodziły one nie tylko z filmów romantycznych (których była większość), lecz także historycznych i fantastycznonaukowych (w tym nawet o latających ta− lerzach). Gloria trwała tylko kilka tygodni, a ci Francuzi, którzy wolą Hollywood, nawet pewnie nie słyszeli o takiej imprezie. Tym mniej zachwycił się nią – czy nawet ją odnotował – świat. Hegemonia Hollywood staje czasem w obliczu nieoczekiwanych wyzwań, spowodowanych renesansem regionalnych kinematografii, takich jak – od nie− dawna – irańska czy południowoamerykańska. Także niemieckie kino zaczyna ostatnio wzbudzać zainteresowanie za granicami własnego kraju. Ale poza sezo− nem festiwalowym lub pojedynczym filmem, który zwróci uwagę szerszej pub− liczności – znów o nich nie słychać. Aż tu nagle w latach 90. pojawiła się konku− rencja ze strony „indyjskiego słonia”. Indyjskie zagrożenie dla Hollywood? Przed kilkoma laty Indie zafundowały sobie swoją fabrykę snów, nazwaną zgod− nie z konwencją globalnych etykietek – Bollywood, czyli bombajski Holly− wood (Corliss, 2004). Wyprodukowane tam filmy wciąż jeszcze nie mają wzięcia u zachodniego widza, który jest niecierpliwy (akcja musi być bowiem szybka, a w bollywoodzkich produkcjach nie jest) i potrzebuje silnego emocjonalnego po− budzenia (akcja musi być brutalna, a takiej kino z Indii nie prezentuje). W sumie bollywoodzkie filmy są mocno przydługie (trwają przeciętnie około trzech go− dzin), nazbyt śpiewne, słodkie i po prostu dla zachodniego widza staromodne. Je− den taki tasiemiec oglądałam (zgodnie z mocnym postanowieniem, że będę doce− niać też inną aniżeli zachodnia kulturę filmową) i nie tylko przetrwałam emisję, ale nawet się popłakałam, gdy (uwaga, to też niehollywoodzki przekaz!) zwycię− żyła miłość do partnera wybranego przez rodziców, a nie do tego, w którym hin− duska bogata piękność się zakochała. Śledząc ten film, zrozumiałam, z jakich po− wodów zachodni widz takich produkcji nie ogląda. Otóż w scenie zalotów, na przykład, piękni i barwnie ubrani aktorzy „bawią się w berka” (zalotnie) i tańczą (oczywiście, śpiewając) wokół drzewa. Potem coś mówią i znów śpiewają, i tań− czą wokół drugiego drzewa, i trzeciego... I gdy dochodzą do – powiedzmy – pią− tego zachodni widz ma tego dosyć. Lecz nie Hindusi (w których gronie oglądałam ten film na wielkiej sali kinowej w stolicy Arizony, podczas jakiegoś indyjskiego festiwalu). Ci biją brawo i wołają: „O, spójrzcie, oni tańczą tak pięknie już wokół szóstego drzewa!”. glob_oblicze_1.qxp 88 2007-11-22 17:25 Page 88 OBLICZA GLOBALIZACJI Warto dodać, że ostatnio Bollywood produkuje rocznie trzykrotnie więcej fil− mów niż Hollywood, mając jednocześnie większą publiczność (Prestowitz, 2005). A liczby są w każdej dziedzinie jednym z kluczy do sukcesu. Bollywood bywa też hardy. Gdy reżyserzy z Bombaju otrzymują nagrody na międzynarodowych festi− walach i są pytani, czy spodziewają się zaproszenia do amerykańskiej fabryki snów – często odpowiadają, że to Hollywood może czuć się zaszczycone zapro− szeniem do Bombaju, a nie odwrotnie! To niewątpliwy znak, że Indie sięgają po ogólnoświatowy triumf w dziedzinie kultury. Pewnego dnia Bollywood zacznie prawdopodobnie produkować część fil− mów skierowanych także do społeczeństw Zachodu. Jednak dzisiaj i tak ma się dobrze, jak na swoją krótką historię – przecież liczba widzów tego kina równa jest 1/3 ludności świata! Oprócz ponadmiliardowego narodu Indii, filmy Bollywood są oglądane przez Pakistańczyków (nawet w okresie napięć militarnych!), miesz− kańców Bangladeszu i innych państw południowej Azji. Do widzów należą także Rosjanie! (Corliss, 2004). Można więc mówić w tym wypadku o globalnym prze− myśle rozrywkowym i globalnym biznesie. No i nie wiadomo, jak długo twórcy Hollywood mogą spać spokojnie... Do rywalizacji w branży filmowej włączyły się także Chiny. Z najbardziej aktualnych danych wynika (Dykman, 2007), że Chińczycy produkują aż 330 fil− mów rocznie (dla przypomnienia: Hollywood wypuściło w 2006 roku 699 obra− zów). Ich przesłanie opiera się na zupełnie innych wątkach niż tematyka produk− cji amerykańskich i bollywoodzkich. Chińskie kino koncentruje się bowiem głównie na problemach moralno−społecznych. I jeżeli chiński widz z powodu ro− dzimej kinematografii choćby częściowo zrezygnuje z oglądania filmów in− dyjskich, odczuje to ekonomia Bollywoodu. Jednak ze względu na zadziwiającą harmonię, jaka cechuje konkurowanie ze sobą tych dwóch wyłaniających się po− tęg ekonomicznych, być może globalna wymiana kulturowa nabierze nowego wymiaru. Telewizyjne siostry Hollywoodu Wprawdzie programy stacji MTV mają na świecie swoje lokalne wersje języko− we, ale w przekazie telewizyjnym język wydaje się mniej ważny niż obraz towa− rzyszący muzyce, a także rytm i rodzaj samej muzyki. Młode pokolenie szczegól− nie mocno chłonie zachodnią, w tym amerykańską, kulturę pop i, na przykład, śledząca program MTV młodzież z Tokio ma więcej wspólnego z fanami MTV w Londynie czy Warszawie niż ze swoimi rodzicami. McŚwiat rozrywki – jak powiada Barber (2001) – stwarza globalną duszę opartą na preferencjach muzycznych towarów. Na przykład azjatycka wersja MTV nadaje zarówno lokalne hity, jak i przeboje amerykańskie. Zagadka: któ− rych jest więcej? Oczywiście tych drugich, które produkuje McŚwiat, i te odbior− ca po prostu woli! glob_oblicze_1.qxp 2007-11-22 17:25 Page 89 JÊZYKI KOMUNIKACJI S£OWNEJ I WZORCE KULTURY MASOWEJ... 89 MTV zarzuciła gęstą sieć na cały świat. Stwierdzenie to nie jest jednak do końca precyzyjne, gdyż reprezentowany przez nią typ rozrywki właściwie nie do− ciera do Afryki. Na Czarnym Kontynencie jedynie kilka krajów będzie mogło so− bie pozwolić na luksus dostarczenia społeczeństwu takich programów. Zresztą z ich odbiorem też są problemy; wielu Afrykańczyków nie ma po prostu dostępu do telewizora! Krańcowa bieda nie pozwala im wpaść w szeroko otwarte ramiona McŚwiata rozrywki. Docierające niemal wszędzie dzięki urządzeniom satelitarnym programy MTV „pogwałcają swoją treścią lokalne wartości i nie okazują respektu dla – jak mówi metaforycznie Barber (2001) – dżihadu, który stanowi symbol plemiennej tradycji”. Telewizja muzyczna stała się przekaźnikiem wartości McŚwiata w na− wet najbardziej fundamentalistycznych etnicznych enklawach; w jej programach mocno bije bowiem rytm zachodniego stylu życia. Krytycy tej globalnej inwazji oskarżają MTV o tak zwany kulturowy kolonializm. Zamiast skrótu, wymawia− nego po angielsku jako em−ti−vi, używają określenia empty−vi, co oznacza „puste wideo” (wizja), i oceniają lansowaną tam muzykę jako pozbawioną głębokiego sensu. Ale to właśnie ona ma kolosalny wpływ na młodych ludzi, a oni przecież kiedyś obejmą rządy w lokalnych, narodowych stacjach telewizyjnych (odpo− wiednikach BBC, CNN czy NBC) i pokierują sposobem przekazywania infor− macji, bazując na wartościach, które wpajała im owa empty−vi. Jej istotę Bar− ber (2001) charakteryzuje w terminach „ideologii” następującej trójcy: pieniądza, seksu i przemocy. To ona tworzy preferencje przyszłych liderów. By wyobrazić sobie otwartość globalnego konsumenta kultury na tego rodzaju przekazy, trzeba przytoczyć dane liczbowe: w ciągu zaledwie trzech ostatnich mie− sięcy 2005 roku zakupionych zostało 14 milionów iPodów. Jest to czterokrotnie więcej niż w tym samym kwartale poprzedniego roku. 859 milionów piosenek zo− stało zakupionych online przez Apple’s iTunes od roku 2003, czyli od czasu, gdy ta instytucja internetowa powstała (Numbers, 2006). Nie są to utwory – jak łatwo się domyślić – w rytmie muzyki narodowo−plemiennej – to są dźwięki McŚwiata. Osiągnięcie globalnej jednorodności kulturowej wśród konsumentów nie sta− nowi dziś problemu dzięki przekazom reklamowym, które są zrozumiałe dla od− biorcy, niezależnie od tego, jakim językiem się posługuje. W związku z tym zwy− cięzcą na globalnym rynku zostaje ten, kto może sobie pozwolić na częstą emisję reklam w środkach masowego przekazu. Nawet jeśli jest to bardzo kosztowne, per saldo zawsze się opłaca. W USA na przykład – jak podaje Murphy (2000) – w 1996 roku na inwestycje reklamowe w całej sferze mass mediów wydano nie− botyczną sumę 66 miliardów dolarów. Zasada jest prosta: im więcej reklam – tym większa sprzedaż i tym większy zysk. Autorka ta twierdzi, że reklamy tworzą potrzeby materialne, które przekształcają osobowość człowieka, prowadząc do powstania – jak ona to nazywa – „utowarowionego ja”. Ludzie stają się, w wyni− ku perswazji przekazów medialnych – w tym głównie telewizyjnych – komercjal− nymi manekinami, pociąganymi za sznurki przez globalny rynek reklamowy. glob_oblicze_1.qxp 90 2007-11-22 17:25 Page 90 OBLICZA GLOBALIZACJI A właśnie w reklamach – niezależnie od tego, jak elastycznie są dostosowywane do charakteru narodu czy grupy etnicznej – tkwi jednorodna w skali globalnej in− tencja: uprzedmiotowić człowieka, który – pozbawiony własnej świadomości – będzie kupował wciskane mu towary. I to jest – zdaniem autorki – najpoważniej− sza konsekwencja wpływów telewizyjnego McŚwiata. Istotnym wskaźnikiem je− go przywództwa w tworzeniu tych uprzedmiotawiających człowieka reklam jest liczba amerykańskich korporacji na liście największych światowych gigantów medialnych. Piszę o tym w rozdziale 4. Disneyowskie parki rozrywki Rozrywka spod znaku Myszki Miki i Kaczora Donalda opanowała dziś niemal ca− ły świat. Walt Disney World ma ponad 30 lat, a jego tokijska filia już ponad 20. Każdego roku w USA oraz w krajach, gdzie dotarły te parki rozrywki, zwiększa się liczba zwiedzających. Na przykład w stolicy Japonii przez pierwszych 10 lat średnio milion mieszkańców rocznie bawiło się w tamtejszym parku. W roku 1992 (po 10. jubileuszu) było ich tam już 16 milionów rocznie, a w 2005 roku liczba go− ści osiągnęła pułap 25 milionów (Schuman, Ressner, 2005). Oznacza to, że przy kurczącej się szybko populacji narodu japońskiego, każdego roku jedzie tam nie− mal co czwarty obywatel! Coraz częściej nowożeńcy wybierają się w podróż po− ślubną do Walt Disney World, by zaznać rozrywki w powrocie do dziecięcych ma− rzeń, z którymi w małżeńskim życiu raczej trzeba będzie się rozstać. Nie zrażając się kradzieżami własności intelektualnej oraz biurokracją, które panują w Chinach, korporacja Myszki Miki (Mickey & Co.) wkroczyła zdecydo− wanie na terytorium Wielkiego Smoka, próbując podbić serca 1,4−miliardo− wej ludności. Pierwszy wielki krok (bo małe już były – o tym poniżej) postawił właśnie park rozrywki, słynny Disneyland. Na początek, w sierpniu 2005 roku, otwarto park w Hongkongu. Na chińskim rynku, wciąż uzależnionym od komu− nizmu, ale fenomenalnym pod względem ekonomicznym, w tak zwanej Main Land, czyli lądowej części starych Chin, Myszka Miki i jego przyjaciele na pew− no także zrobią furorę. Bliskie realizacji są już plany otwarcia Disneylandu w Szanghaju. Disneyland nie zna bowiem ograniczeń: ani ustrojowych, ani po− koleniowych. Ma po prostu odwoływać się do głębokich ludzkich archetypów, dość skutecznie uśpionych przez współczesne cywilizacje, jednak na szczęście niewymarłych. Dlatego disneyowskie i jej podobne korporacje są po prostu ska− zane na sukces. Gdy przed 50 laty otwarły się podwoje pierwszego Disneylandu w małej ka− lifornijskiej miejscowości Anaheim, architektura budynków na terenie tego parku przypominała typowe małe amerykańskie miasteczko, z wiktoriańskimi budy− neczkami przy głównej ulicy. Niektóre z tych elementów przetrwały – jak podają Schuman i Ressner (2005) – w projektach eksportowanych do innych krajów, w tym do Chin, inne zaś zostały przestylizowane na, chociażby, szanghajskie glob_oblicze_1.qxp 2007-11-22 17:25 Page 91 JÊZYKI KOMUNIKACJI S£OWNEJ I WZORCE KULTURY MASOWEJ... 91 sklepy z początku XX wieku (dodatkowo włączono wiele innych azjatyckich ele− mentów do wystroju wnętrz). W założeniu, w tym chińskim parku miały być nie tylko klasyczne disneyowskie strachy, walki rycerzy z duchami czy jazda na sza− lonych roller−coasters, lecz także mnóstwo towarów z królestwa Myszki Miki – od zabawek, przez animacje filmowe na DVD, po książki i czasopisma. Filmy tej korporacji, takie jak Królewna Śnieżka, miały swoje chińskie premiery już w latach 30., lecz z nastaniem rządów komunistycznych drastycznie zmienił się w Chinach stosunek do „zachodnich bredni”. Dopiero w 1995 roku mógł się tam ukazać film wyprodukowany w wytwórni Disneya. Był nim Król lew. Za nim poszły inne projekcje, które przyjęto tak, jak przewidywał w swojej teorii archetypów (wspólnych ludziom obrazów ich tęsk− not) Carl Gustaw Jung. Niestety, korporacja Myszki Miki czerpie w Chinach znacznie mniejsze zyski ze sprzedaży filmów DVD (biorąc pod uwagę liczbę konsumentów) niż w innych krajach. Przyczyną jest, oczywiście, chińskie pirac− two. Istnieje jednak szansa (korporacja współpracuje w tym zakresie z innymi medialnymi korporacjami), że rząd chiński będzie z nim walczył w bardziej zde− cydowany sposób. Mimo wszystko podbicie serc mieszkańców kraju Wielkiego Smoka i tak się finansowo opłaca. Doświadczenia z parkami rozrywki w innych krajach nauczyły Mickey & Co. – jak sugerują Schuman i Ressner (2005) – kilku rzeczy. Otóż Disneyland w Tokio okazał się od razu ogromnym sukcesem. Ale z Euro Disneylandem były spore kło− poty – poczynając od protestów francuskich farmerów, którzy nie chcieli wpuścić buldożerów przygotowujących grunt pod budowę parku, na wypadkach natury psy− chologicznej kończąc. Te ostatnie wiązały się z kilkoma faux pas, które zniechęciły Europejczyków, a już na pewno Francuzów, do odwiedzania tej tak uwielbianej przez dzieci „oazy amerykańskości”. Otóż, coś na pozór drobnego, niewyczuwalne− go przez amerykańską polityczną poprawność, a mianowicie nieserwowanie wina w restauracjach parku – było we Francji afrontem nie do wybaczenia. Zabrakło też innych odniesień do lokalnych gustów architektonicznych i obyczajów (takich, na przykład, że nastoletnie dzieci piją wino przy stole wraz z rodzicami, podczas gdy w większości stanów Ameryki alkohol serwuje się w restauracjach dopiero 21−lat− kom). Słowem, na tę chwilę, francuski park okazał się wielkim finansowym fia− skiem. Jest to jedyny – jak go nazywa Barber (2001) – Disneyowski Ląd Bankruc− twa. Ale zaraz dowcipnie wyjaśnia – nic w tym dziwnego; przecież w Europie ludzie nie mają marzeń. Ci, którzy je mieli – wyemigrowali do Ameryki! Jak podają cytowani wcześniej autorzy, obecnie inwestuje się dodatkowo około dwóch miliardów dolarów w rekonstrukcję parku pod Paryżem, tym razem większą wagę przywiązując do gustów tutejszych konsumentów. Nauczeni europejskim niepowodzeniem, szefowie korporacji głowią się też, jak uniknąć psychologicznych błędów w Chinach: ile pozostawić z du− cha amerykańskości (który przecież przywiódł ludzi do tego parku rozrywki), a w jakim stopniu uszanować „osobowość” Niebiańskiego Smoka? Chińczycy glob_oblicze_1.qxp 92 2007-11-22 17:25 Page 92 OBLICZA GLOBALIZACJI – w przeciwieństwie do Europejczyków z zachodniej części kontynentu – dopiero wynurzają się z biedy i prawdopodobnie chcą dotknąć tego zakazanego dla nich przez długie dekady świata Ameryki znacznie mocniej. Słowem – chcą Disneylan− du dlatego, że jest amerykański. Może się jednak okazać, że będą rozczarowani, nie odnajdując w nim bliskich Chińczykom elementów ich tradycji. Amerykanie muszą więc w tym względzie wykazać się wielką dyplomacją, najlepiej popartą wcześniejszymi badaniami psychologicznymi. Amerykanizacja versus mozaika kulturowa Wielu specjalistów od współczesnej kultury mówi o niezaprzeczalnym wpływie kultury amerykańskiej na kulturę międzynarodową. Przy czym jedni hołdują temu procesowi, drudzy zaś ubolewają nad jego konsekwencjami. Dzięki satelitarnie przekazywanym programom telewizyjnym ludzie na całym świecie zaczynają ku− pować ubrania i przedmioty uważane za wartościowe w kulturze amerykańskiej, naśladują sposób ich używania, dostrzegają atrakcyjność częstej zmiany produk− tów, uczą się szybkiego tempa życia, akceptują przewagę rywalizacji nad współ− pracą czy oswajają się z wyrafinowaną seksualnością i pełną przemocy agresją – to wszystko niektórzy traktują jak internalizację wartości człowieka nowocze− snego lub wręcz „triumfalny marsz ku modernizacji” (Hannerz, 1996). Inni zaś narzekają na zdominowanie świata przez zachodnie kultury rynko− we, które wymuszają picie coca−coli, oglądanie seriali typu Dallas i zabawę lalka− mi Barbie, zadając w ten sposób cios rodzimym kulturom, co prowadzi do utraty tożsamości etnicznej, zawieszenia zagubionego człowieka w globalnej przestrze− ni. Barber (2001) postrzega ten efekt amerykańskich wpływów jako manipulowa− nie innymi kulturami w celu osiągnięcia jak największego zysku. Jednocześnie ta dokonywana przez show−biznes globalna manipulacja tożsa− mością człowieka czyni z jego osobistej przyjemności wartość ostateczną, usuwając na dalszy plan istotę więzów społecznych oraz poszanowania wartości, których za− chowanie wymaga wysiłku i poświęcenia. W ten sposób ginie – jak wyraża to Ma− ricato (2003) – głębia ludzkiej tożsamości i bogactwo człowieczego ducha. Część autorów jest nieco mniej kategoryczna w twierdzeniach o jednokierun− kowym wpływie kultury amerykańskiej. Na przykład Zwingle (1999) sugeruje, by spojrzeć na wpływy kulturowe bez „dominacyjnych uprzedzeń”. Wtedy można dostrzec, że zderzenie kulturowe ma miejsce w obu kierunkach. Nie tylko bo− wiem azjatyckie nastolatki – jak odnotowuje ta autorka – noszą czapeczki bejsbo− lowe daszkiem do tyłu, ale także białe amerykańskie punki zapożyczają motywy z muzyki południowoamerykańskiej. Ale w końcu okazuje się, że i ten proces nie jest w pełni spontaniczny, gdyż zachodni konsultanci starają się wyczuwać i prze− widywać trendy kultury pop, między innymi zatrudniając nastolatków do śledzenia ciekawych zjawisk kulturowych w slumsach zamieszkiwanych przez emigrantów. glob_oblicze_0.qxp 2007-11-22 17:21 Page 6 2007-11-22 17:28 Page 207 Starość w czerwonym kapeluszu FAKTY I KOMENTARZE glob_oblicze_3.qxp Mimo że producenci i twórcy reklam nadal są ukierunkowani na kulturę młodości, ludzie starzy zaczynają się coraz bardziej liczyć w świecie marketingu. Oddzielną kategorię w kulturze ludzi starych stanowią kobiety; nie tylko te pochodzące z klasy wyższej, które mogą pozwolić sobie na lifting różnych części ciała, liposukcję czy inne wyrafinowane zabiegi kosmetyczne, ale również te należące do klasy średniej i średniej niższej. Wciąż jednak mówimy o klasach przeciętnych według standardów zachodnich. W 1998 roku jedna z takich kobiet po pięćdziesiątce założyła w Arizonie Klub Czerwonych Kapeluszy. Nakrycie głowy o tej barwie jest w istocie prowokującym i nieco rebelianckim wyróżnikiem. Dziś klub ten liczy przeszło 850 tysięcy kobiet z różnych krajów świata. Celem tej społeczności jest utrzymywanie kontaktów towarzyskich opartych na humorze i… pewnej komercyjności, pozwalającej zaspokoić co prawda niezbyt wyszukane zachcianki tych kobiet w „pewnym wieku”. Spełnieniu tych kaprysów służy sieć sklepów Czerwonych Kapeluszy ([email protected]). Oczywiści, sprzedaje się w nich znacznie więcej towarów niż tylko nakrycia głowy. Programy spotkań – lokalnych i globalnych – są bardzo zróżnicowane, poczynając od towarzyskich pogawędek przy herbacie, przez pokazy mody (modelkami są same uczestniczki), przyjęcia z tańcami, na konferencjach dotyczących programu tego ruchu kończąc. Jest w tym klubie – jak stwierdza Walker (2005) – nutka „rebelianckości”, jednak pozbawiona gniewu i sztywności, charakterystycznych dla innych zmarginalizowanych grup (na przykład niektórych grup feministycznych). Kobiety uczą się tu, jak żyć i akceptować siebie, będąc osobą starszą i starą, a czerwony kapelusz dodaje im odwagi i każe światu je zauważyć. O globalnym już dziś zasięgu tego ruchu świadczy między innymi fakt, że 52-letnia – najstarsza wśród zawodników – uczestniczka igrzysk olimpijskich w 2006 roku startująca w konkurencji street luge (tzw. sanki uliczne), znana jako Lucy, miała na głowie czerwony kask, a członkinie tej organizacji, które stać było na przyjazd do Turynu, wołały jak szalone: Go, Lucy, go! Zarażały zresztą tym entuzjazmem – czemu trudno się dziwić – wszystkich kibiców tego sportu. Świat sportu jest bowiem także zabarwiony młodością; wbrew botoksowi i viagrze. Refleksja końcowa: ta interesująca możliwość dotyczy jedynie tych starych i starszych kobiet, które stać na zakup czerwonego kapelusza oraz na zabawy klubowe. Większość kobiet na świecie w wieku powyżej 50 lat nie tylko nie może sobie na to pozwolić, ale w ogóle nie dba o takie „fanaberie”, walcząc nie o przywileje i akceptację, lecz o możliwość przeżycia – dla siebie i swoich wnuków (ich dzieci często bowiem nie żyją, zabite przez AIDS). glob_oblicze_3.qxp 208 2007-11-22 17:28 Page 208 OBLICZA GLOBALIZACJI Bóle w siwej skroni – globalnej i polskiej Sielankowa starość dotyczy wąskiej grupy starszych, bogatych ludzi. Nawet w krajach doskonale prosperujących coraz częściej zadaje się bowiem pytanie, kto na tych emerytów będzie pracował?! Długo żyjących starych ludzi, którzy czują się młodzi, jest coraz więcej i tradycyjny system ubezpieczeń społecznych pęknie w szwach, gdy zacznie wkrótce wypłacać im emerytury. Jest to ważny problem nawet dla najbogatszego kraju świata – Stanów Zjednoczonych, a Geor− ge Bush rozpoczął drugą kadencję swojej prezydentury od próby zreformowania słynnego i – jak dotąd – doskonale funkcjonującego systemu emerytalnego Social Security. Niestety, chciał oszczędności pracowników przekazać w ręce prywat− nych potentatów finansowych i Amerykanie – mając w pamięci skandale dotyczą− ce prywatnych korporacji typu Enron czy WorldCom – nie ulegli perswazjom prezydenta. Zasadniczego przekształcenia wymaga także polski system ubezpieczeń spo− łecznych, obciążony do granic wytrzymałości dziedzictwem gospodarki socjali− stycznej. Nawet dostatnie Niemcy będą musiały zmienić swój system emerytalny, gdyż tzw. iloraz starości (stosunek emerytów do grupy ludzi w wieku produkcyj− nym) wkrótce się podwoi – w połowie tego stulecia na 10 pracujących obywateli będzie przypadać nie 4 emerytów, jak dziś, lecz 8. Podobnie stanie się w innych krajach Europy Zachodniej, gdzie proporcja ta wynosi obecnie średnio 2,5 do 10, a osiągnie 7 do 10 za niecałe pół wieku. Jeśli w celu podtrzymywania psychicznej pomyślności i młodości starsi oby− watele zechcą dłużej pracować, może dojść do walki międzypokoleniowej, która – jak przewidują niektórzy – będzie tak zażarta jak niegdyś walka klas. Szczegól− nie ostra batalia może się toczyć w krajach ubogich, gdzie rosnąć będzie gwał− townie liczba młodych poszukujących coraz mniej dostępnej pracy. Ta walka o pracę będzie czymś więcej niż walką o poziom życia, będzie walką o przetrwa− nie. Starzy mogą być pierwszą armią, którą pozbawi się limitowanego chleba i wody, gdy zasoby będą się kurczyć w postępie geometrycznym, wraz z geome− trycznym wzrostem populacji. Ich mądrość już nie będzie potrzebna. Zasoby wie− dzy historycznego mądrego seniora zastąpią – co zresztą już się częściowo doko− nało – technologie informacyjne. Internet ponoć „wie” wszystko. Ale zanosi się także na zajadłą walkę pokoleń w krajach zachodnich. Powód jest taki sam – brak pracy dla współczesnego młodego pokolenia. Gdy rodzili się potomkowie baby−boomers, byli – jak piszą Czerwiński i współautorzy (2006) – dziećmi upragnionymi i wychowanymi w duchu „najpierw ja”. Teraz jednak, gdy uzyskali dyplomy, nie mają nic poza tym. W rezultacie protestują i – tak jak na fali wystąpień we Francji (w kwietniu 2006 roku) – wołają, że emeryci siedzą na swoich złotych górach, a oni będą musieli wkrótce na nich pracować. A pracy bę− dzie przecież coraz mniej (patrz rozdział 3.). Bunt przeciw utrzymywaniu starych – wyrażony w paryskich protestach – stawać się będzie problemem globalnym. glob_oblicze_3.qxp 2007-11-22 17:28 Page 209 GLOBALIZACJA A PRZELUDNIENIE ŒWIATA I CHOROBY 209 Walka o pracę to tylko jedna z bolączek „starej skroni”. Jest też ból auten− tyczny – po prostu starzy ludzie chorują. A gdy brak pracy, a więc brak oszczęd− ności, łączy się z chorobą, wówczas stary człowiek skazany jest na łaskę losu. No, prawie – w cywilizowanym świecie istnieją przecież domy starców i domy opieki społecznej dla obłożnie chorych. Ale nawet w USA – o czym zapewne także pol− scy telewidzowie mieli okazję się przekonać z relacji na temat huraganu Katrina – warunki życia w nich są ponure. Po prostu system opieki zdrowotnej dla starych ludzi zajmuje z reguły odległe miejsce na liście wydatków rządowych, i to w większości krajów. W zakresie tego rodzaju usług społecznych – jak donosi Walewski (2006) – Polska znajduje się w rozpaczliwym stanie finansowym, a przez to i medycz− nym. Wśród państw europejskich za nami lokują się tylko Rumunia i Albania. Profesjonaliści zatrudnieni w polskich placówkach geriatrycznych narzekają, że władze w naszym kraju całkowicie bagatelizują kwestię starzenia się społeczeń− stwa. Tymczasem w 37−milionowym narodzie aż 6,5 miliona osób ma powyżej 65 lat, a za 15 lat będzie to armia 10−milionowa, przy czym populacja będzie wte− dy mniejsza niż dziś. Więcej niż co czwarty Polak zatem będzie stary, a na doda− tek wielu z nich będzie niedołężnych i wymagających specjalistycznej opieki. Jednocześnie – co bardzo ważne – stan portfeli tych obłożnie chorych ludzi nie będzie pozwalał im na samodzielne opłacenie kosztów usług w domach opieki. W znacznie większym stopniu niż w innych, bogatszych społeczeństwach Euro− py, los polskiej „siwej skroni” będzie zależał od sposobu sponsorowania ze strony państwa. A na razie polskie władze decyzyjne – zarówno polityczno−społeczne, jak i pozostające w mizernym, wprost tragicznym stanie służby medyczne – nie uznają leczenia ludzi starych za kwestię priorytetową. Nic dziwnego; przecież w Polsce – jak podaje cytowany autor – żadna dziedzina opieki zdrowotnej nie jest opłacalna, oprócz operacji plastycznych! A geriatria – dodaje Walewski – to wręcz same straty. Ponad 60% pacjentów korzystających w Polsce ze świadczeń medycznych – jak podaje autor – przekroczyło 65. rok życia. Stanowią oni około 12% starych ludzi w Polsce, którzy konsumują aż 33% wydatków państwa prze− znaczanych na ochronę zdrowia. Słowem, są oni chorzy, bardzo chorzy. W Wielkiej Brytanii natomiast 26% mężczyzn i 22% kobiet, i to nie po 65., ale po 85. roku życia, określa swoje zdrowie jako dobre. Tam starość nie jest – jak ekspresyjnie wyraża to Walewski – niedołęstwem. U nas natomiast takich badań nie można by przeprowadzić, ponieważ... brakuje respondentów 85−latków; leżą oni po prostu na cmentarzu. W Polsce próbuje się „coś robić” w tej materii raczej na zasadzie przedsię− biorczości jednostek i ich dobrej woli niż na zasadzie zorganizowanego, formal− nego systemu. Na przykład w Olsztynie działa organizacja Niebieski Parasol (notabene, czy jest on niebieski dlatego, że symbolizuje bliskość nieba?) – w od− różnieniu od wspomnianej wcześniej amerykańskiej radosnej „czerwoności”. W ramach polskiej „niebieskiej” ochrony chorymi i niepełnosprawnymi starszymi glob_oblicze_3.qxp 210 2007-11-22 17:28 Page 210 OBLICZA GLOBALIZACJI ludźmi opiekują się głównie osoby prywatne, niewykształcone medycznie. Jest to raczej wolontariat niż fachowa asysta. Prywatne domy opieki, które mają już dłu− gą tradycję w krajach zachodnich, pojawiły się również u nas. Ale na ich usługi niewielu starszych Polaków i ich rodzin może sobie pozwolić, ponieważ koszty zawierają się w granicach od 1,5 tys. do 3 tys. złotych miesięcznie. Niemniej, wi− dać, że także w segmencie tych z „bolejącą skronią” istnieją równi i równiejsi. Tych pierwszych „równo ubogo bolejących” jest znacznie więcej; tak w skali pol− skiej, jak globalnej. Głodowa śmierć jako główna konsekwencja gwałtownego wzrostu populacji świata Zacznijmy od statystyki. Każdego dnia umiera z głodu 18 tysięcy ludzi. Oto tło tej tragicznej sytuacji, która nawet gdyby uległa częściowej poprawie i tak nie− chybnie będzie się nasilała. Obszar Ziemi niepokryty wodą stanowi 30% powierzchni naszego glo− bu. Przelicza się to na 13 miliardów hektarów, z których zaledwie 11% to pola uprawne, 26% zajmują pastwiska, 30% do niedawna stanowiły lasy, 9% to po− wierzchnia miast i innych osiedli, a 23% nie nadaje się do żadnego zagospodaro− wania – są to tereny górzyste, za bardzo kamieniste, leżące w strefie zbyt mroźne− go lub bardzo suchego, gorącego klimatu, co uniemożliwia wegetację roślin (Pimentel i in., 1999). Ale i owe 11% ziemi uprawnej kurczy się dosłownie z dnia na dzień, m.in. z powodu urbanizacji i budowy autostrad. Jak przedstawia się stosunek powierzchni ziemi uprawnej do liczby ludno− ści? Otóż w roku 1960, gdy populacja świata wynosiła 3 miliardy ludzi, na jedne− go mieszkańca przypadało około 0,5 hektara gruntu. Taka powierzchnia – w opi− nii ekspertów – stanowi standard pozwalający na wyżywienie się i zachowanie zdrowia. Obecnie (stan z ostatniego roku ubiegłego milenium) – jak podają cyto− wani autorzy – wynosi ona 0,27 hektara, czyli połowę tego standardu, i nadal gwałtownie maleje. Oczywiście, rozkład ziemi uprawnej w skali świata jest bar− dzo nierównomierny; ogromna większość mieszkańców Ziemi żywi swoje rodzi− ny z zaledwie ułamka tej powierzchni. Stan ziemi uprawnej ma dla całej ludzkości absolutnie podstawowe znacze− nie, ponieważ około 99% pożywienia człowieka to właśnie płody ziemi. Reszta, czyli 1% – co być może zaskoczy czytelnika (podobnie jak zaskoczyło mnie) – pochodzi z mórz i oceanów oraz z akwenów śródlądowych (Pimentel i in., 1999). A stan ziemi uprawnej jest – jak się okazuje – wręcz krytyczny. Wymie− nieni autorzy podają, że w wyniku erozji traci się 10 milionów ha ziemi uprawnej rocznie. Spowoduje to zmniejszenie produkcji żywności od 15% do 30% już w roku 2020. Wprawdzie produkcja ta może przebiegać w sztucznych warunkach, glob_oblicze_0.qxp 2007-11-22 17:21 Page 6 glob_oblicze_3.qxp 234 2007-11-22 17:28 Page 234 OBLICZA GLOBALIZACJI Globalny problem z wagą – umieranie z głodu i z otyłości Los głodnych i przejedzonych Na jednym krańcu świata nowe milenium witał przeszło miliard ludzi permanent− nie głodnych, na drugim zaś leżeli na sofach przed telewizorami syci, wręcz prze− jedzeni mieszkańcy świata w liczbie dorównującej tym wycieńczonym z głodu, to jest około 1,2 miliarda (Brown i in., 2000). Lekarze i pielęgniarki w Sudanie, pracujący pod egidą „Lekarzy bez granic” – jak referują Gardner i Halweil (2000) – podają wysokokaloryczne herbatniki umierającym z głodu dzieciom, przynoszonym na rękach przez równie wycień− czone z głodu matki. Herbatniki mają podtrzymać ledwie tlące się w tych dzie− ciach życie. Pacjenci ci – o, ironio – mają wydęte brzuchy wskutek drastycznego braku protein, co zaburza balans wody w organizmie. W tym czasie, na nowojorskim Manhattanie pacjenci przywożeni są do szpi− tala z bólem w klatce piersiowej. Najpierw pielęgniarki i lekarze przygotowują ich do operacji na otwartym sercu, a następnie ustalają wizyty u kolegów po fa− chu, którzy odblokują zatkane tłuszczem arterie. Podobnie jak sudańskie dzieci, wielu z tych amerykańskich pacjentów ma wydęte brzuchy – tym razem jednak z otłuszczenia spowodowanego przejadaniem się. W przeciwieństwie do dzieci z Sudanu, które umrą z niedożywienia, większość pacjentów przyjmowanych na Manhattanie przeżyje, by za kilka lat lub wcześniej powrócić do tego szpitala z identycznymi objawami. W międzyczasie wielu z nich podda się kosztow− nej operacji wycinania podskórnych warstw tłuszczu. Notabene, na przełomie mi− leniów w USA przeprowadzano rocznie około 400 tysięcy operacji odsysania warstw tłuszczu. Ale ten tłuszcz „odrośnie” i znów będzie napędzać jeden z naj− szybciej rozwijających się sektorów usług w śmiertelnie obżartej Ameryce – prze− mysł kosmetyczno−chirurgiczny. Właściciele ogromnych brzuchów będą także kupowali książki pod tytułem „Czy jadłby to Jezus?” i chodzili na warsztaty „Die− ta Alleluja” lub na zajęcia gimnastyczne do specjalnych centrów sportowych, na przykład pod wezwaniem Streaching for Jesus (czyli napinając/rozciągając mię− śnie dla Jezusa), gdzie ćwiczeniom towarzyszy czytanie wersetów Biblii. Światowa Organizacja Zdrowia ocenia, że około połowy ludności w każdym kraju – zarówno w hemisferze zachodniej, jak i w rejonie krajów rozwijających się – cierpi z powodu niewłaściwego odżywiania się (Brown i in., 2000; Gardner, Halweil, 2000). Oprócz cytowanych wcześniej liczb dotyczących ludzi zawsze sytych i ludzi permanentnie głodnych (około 1,2 miliarda w każdej z obu grup), glob_oblicze_3.qxp 2007-11-22 17:28 Page 235 GLOBALIZACJA A PRZELUDNIENIE ŒWIATA I CHOROBY 235 pozostałych kilka miliardów to populacja z tzw. ukrytym głodem. Są to osoby, które co prawda nie cierpią z braku żywności, lecz ich organizmy nie otrzymują wystarczającej ilości witamin i minerałów, co sprzyja rozwojowi chorób oraz przedwczesnej umieralności. W tym segmencie populacji odsetek dzieci z niedo− wagą na świecie zmniejszył się w latach 1980–2000 o średnio 10% – z 37% do 27%. Największą poprawę odnotowano w Azji (dzięki ówczesnemu boomowi ekonomicznemu). Tu doszło do spadku z aż 44% do 29%, a w Ameryce Połu− dniowej – z 14% do 6%. Niestety, w Afryce odnotowuje się wzrost liczby wychu− dzonych dzieci – z 26% do 29%. Jednocześnie na wszystkich kontynentach, poza Czarnym Lądem, rośnie odsetek osób z nadwagą. Przyczyny globalnej epidemii otyłości Problem otyłości zaczyna dziś mieć charakter globalny z kilku powodów. Przede wszystkim, poprawa warunków ekonomicznych w krajach Trzeciego Świata spra− wiła, że ludzie przerzucili się z tradycyjnej diety złożonej z ziaren i jarzyn na wy− sokokaloryczną żywność bogatą w tłuszcze i cukry. Było to możliwe dzięki spad− kowi cen mięsa w ogólnoświatowej gospodarce, czemu towarzyszył wzrost dochodów ludzi, przede wszystkim żyjących w miastach. Czynnikiem sprzyjają− cym jest także zmiana statusu kobiet. Podjęcie przez nie pracy nie oznacza jedy− nie ograniczonego czasu na przygotowywanie zdrowszej żywności, lecz także wpływa na zmianę systemu wartości w ramach nowego stylu życia. Coraz więcej kobiet znajduje symboliczne wyzwolenie się z jarzma domowych obowiązków dzięki dostępowi do gotowych, zamrożonych lub sproszkowanych potraw. Poza tym coraz mniej ludzi pracuje fizycznie, a przecież to ten rodzaj pracy jest po− mocny w spalaniu zbędnych kalorii. Kolejnym „sojusznikiem” otyłości jest sie− dzący tryb życia, prawie „epidemia” spędzania czasu przed telewizorem, przesia− danie się z rowerów do samochodów i zarzucanie pieszych wędrówek do pracy czy do sklepów. Oprócz jednostkowych przyczyn szerzenia się otyłości ważna jest – jak suge− rują Gardner i Halweil (2000) – ideologia przemysłu spożywczego, który produ− kuje coraz tańszą żywność, a to oznacza niższe ceny produktów w sklepach, za− chęcające do robienia większych zakupów. Nie trzeba być psychologiem, by wiedzieć, że zamawiając największe danie, niewiele droższe od średniej porcji, i zostawiając jedną czwartą potrawy na talerzu, i tak zjadło się znacznie więcej niż w wypadku niedojedzenia jednej czwartej średniej porcji, której się nie zamó− wiło z powodu zachłanności – przecież większe danie było tylko nieco droższe! Kolejnym trikiem komercyjnym, opartym na tym samym mechanizmie psy− chologicznym, jest nieustanne emitowanie reklam żywności, zlecane przez jej producentów i sprzedawców. Dzięki systemom satelitarnym obrazy hamburgerów glob_oblicze_3.qxp 236 2007-11-22 17:28 Page 236 OBLICZA GLOBALIZACJI ociekających sosem czosnkowym docierają do różnych zakątków świata, a w ślad za nimi wędrują do sklepów reklamowane towary. A telewidz, kierowa− ny odruchem Pawłowa, sięga po nie do lodówki lub wymyka się do restauracji czy sklepu. Korelacja wzrostu ekonomicznego ze zmianą diety na bardziej kaloryczną jest dziś wyraźnie widoczna w Chinach, gdzie w ciągu 20 ostatnich lat nastąpił czterokrotny wzrost dochodów przypadający na jednego obywatela. Doprowadzi− ło to do zmniejszenia się tradycyjnej konsumpcji ryżu, który został zastąpiony wyrobami mięsnymi. Spożywanie mięsa jest przy tym istotną z psychologicznego punktu widzenia oznaką statusu. Podobnie zresztą zaznaczają swoją pozycję ubo− dzy emigranci przybywający do USA czy innych krajów zachodnich, zwiększając konsumpcję produktów atrakcyjniejszych niż ryż, fasola bądź soja. A takiemu sposobowi podnoszenia swojego statusu towarzyszy wzrost obwodu talii. Choć w Chinach wciąż nie wszystkich stać na regularne spożywanie mięsa, coraz więk− szą popularnością cieszą się potrawy smażone na oliwie, które także tuczą (Gard− ner, Halweil, 2000). Na nadwagę cierpi dziś w USA 65–70% obywateli, a 1/3 Amerykanów jest krańcowo otyła, co w wielu przypadkach ma tragiczne konsekwencje, prowadzi bowiem do śmierci. W odróżnieniu od Schlossera (2005), który podaje liczbę 280 tysięcy zgonów rocznie wywołanych chorobami związanymi z otyłością, inni spe− cjaliści szacują ten „plon” na poziomie nawet 400 tysięcy. Osoby bardzo otyłe są przy tym czterokrotnie bardziej narażone na prawdopodobieństwo przedwczesnej śmierci niż ich szczupli rówieśnicy. Sprawa jest „wielkiej wagi”, tym bardziej że do armii skrajnie otyłych dorosłych dołączyły dzieci (o tym poniżej). Co z tym globalnym, a głównie amerykańskim, problemem zrobić?! Problem otyłości w społeczeństwie amerykańskim jest tak poważny, że w Wa− szyngtonie – jak podają Tumulty i Thompson (2006) – słowo „otyłość” pojawia się w 56 dokumentach opracowanych przez obecny Kongres. Na jego forum za− częły odzywać się głosy, by – na wzór ostrzeżeń znajdujących się na paczkach pa− pierosów – na opakowaniach wysokokalorycznych płynów (na razie tylko pły− nów) umieszczać ostrzeżenia o ich szkodliwości dla zdrowia. Inni proponują, żeby zamiast przerwy na przysłowiowego papierosa robić w pracy przerwy na gimnastykę. Są też projekty, by ubożsi obywatele, korzystający z subsydiowa− nych przez państwo kuponów żywnościowych, otrzymywali za tę samą wartość więcej zdrowej żywności, typu owoce czy warzywa. W przeszłości amerykański rząd przeprowadził wiele udanych akcji publicz− nych, których celem było przełamywanie złych nawyków obywateli, takich jak glob_oblicze_3.qxp 2007-11-22 17:28 Page 237 GLOBALIZACJA A PRZELUDNIENIE ŒWIATA I CHOROBY 237 palenie w miejscach publicznych, prowadzenie auta w stanie nietrzeźwym czy niezapinanie pasów bezpieczeństwa podczas jazdy samochodem. Były to zawsze długotrwałe przedsięwzięcia (na przykład kampania przeciwko paleniu w miej− scach publicznych trwała dwa pokolenia; Myers, 2003), a o ich skuteczności de− cydował splot różnych wpływów – od edukacji publicznej, przez stopniową ewo− lucję norm społecznych i wprowadzanie kar, po zwykłe ludzkie zakłopotanie (gdy się człowiek zachowuje inaczej niż inni). Jednak – co słusznie zauważają Tumulty i Thompson (2006) – ze złym odży− wianiem się jest trudniej niż z jakimkolwiek innym nawykiem, gdyż w grę wcho− dzi większa ingerencja w prywatność jednostki. Poza tym wolny rynek przemysłu spożywczego z trudem poddaje się kontroli, to znaczy nie jest dość podatny na „pouczenia” rządowe. Wreszcie, ciężko pracujący ludzie nie mają dziś czasu na przygotowywanie posiłków; spożywają więc różne gotowe produkty, które z na− tury rzeczy są mniej zdrowe niż świeżo przyrządzone. Nie bez znaczenia jest utrzymywanie się niskich cen żywności w Stanach Zjednoczonych. Rosną one znacznie wolniej niż ceny innych towarów. Sfrustrowana niskim statusem amery− kańska klasa średnio niższa wędruje więc co dzień do fastfoodowych restauracji, by choć przez chwilę zapomnieć o własnej „średniości” lub „niższości”. Psycho− logowie mają dużo pracy z uświadamianiem ludziom, że są kowalami własnego losu. Na razie jednak prowadzone są głównie badania sponsorowane przez tych, którzy chcą się dowiedzieć, jak wpływać na konsumenta, by kupował jak najwię− cej junkfoodowych produktów. Na przełomie lat 80. i 90. otyłość rodem z barów szybkiej obsługi zaczęła się też rozprzestrzeniać w Wielkiej Brytanii. Między rokiem 1984 a 1993 wzrosła dwudziestokrotnie. Obywatele tego kraju zjadają więcej fastfoodowych potraw niż którykolwiek inny naród w zachodniej Europie. Otyłych ludzi jest, na przy− kład, znacznie mniej w Hiszpanii czy we Włoszech i wyraźnie koreluje to w tych krajach z mniejszymi wydatkami na żywność fastfoodową przypadającymi na głowę jednego mieszkańca. Można zaobserwować prawidłowość, że gdziekol− wiek docierają amerykańskie fast foody, tam zwiększają się obwody w biodrach miłośników „szybkiego” jedzenia. Na przykład, w ciągu ostatnich 10 lat potroiła się liczba otyłych nastolatków w Chinach. Podobne zjawisko występuje także w Japonii. Choć w kraju tym nie spełniło się proroctwo o tym, że wskutek jedzenia wołowych hamburgerów za− miast ryb włosy Japończyków staną się tak jasne, jak białych Amerykanów, to podobieństwo do tej nacji liczone centymetrami w talii staje się niezaprzeczal− ne (Schlosser, 2005). Schlosser stwierdza bez ogródek, że – cytuję dosłownie – „Wzrost popularności fast foodów jest jednym z wielu kulturowych wpływów [amerykańskich – przyp. autorki], jakie dokonują się w wyniku globalizacji” (s. 242). Amerykańskie restauracje serwujące „szybkie” jedzenie rosną na całym świecie jak grzyby po deszczu. Od Kalkuty, przez Syberię, po kraje Bliskiego Wschodu – mieszkańcy miast w krajach rozwijających się spożywają podobnie 2007-11-22 FAKTY I KOMENTARZE glob_oblicze_3.qxp 17:28 Page 238 Sprawa amerykańskiej otyłości na ustach całego świata O amerykańskiej epidemii otyłości dyskutuje świat – także Polska. W jednym ze swoich artykułów Szymborski (2005) dowcipnie i zgodnie z prawdą nazwał ten amerykański problem „sprawą wielkiej wagi”. W ciągu ostatnich lat w działalność związaną z tym zagadnieniem zaangażował się były prezydent Bill Clinton. Jest autorytetem, ponieważ sam zawsze kochał junk food i na zdjęciach z młodości przypomina nieco pączka w maśle (także wtedy z jego okrągłego lica biła zawsze niezwykła bystrość i życzliwość dla ludzi). Ostatnio, po problemach z sercem – z układem wieńcowym, a nie romansem w Gabinecie Owalnym – musiał się z tymi potrawami rozstać. Jak opisuje Szymborski, Clinton na spotkaniach z dziećmi zachęca je do podjęcia wyzwania znacznie ambitniejszego niż to, które zapisano na billboardach: „W ciągu 4 tygodni stracisz 20 funtów; tylko za 49,99 dolara!”. Clintonowy apel dotyczy pozbycia się jedynie 45 kalorii dziennie, co jest równoznaczne z wypiciem, na przykład, tylko połowy zawartości puszki coca-coli. W ten sposób każde dziecko może stracić 2 funty rocznie i kończąc szkołę średnią, będzie o 20 funtów (9 kilogramów) smuklejsze. To naprawdę da się zrobić. Zarówno Clinton, jak i specjaliści „od narodowej otyłości” wiedzą, że same apele nie wystarczą bez drastycznych zmian w sposobie przygotowywania menu przez przemysł spożywczy. Jak wspomniałam w rozdziale 4., McDonald’s już dziś jest największym kupcem jabłek. Także niektóre amerykańskie restauracje – głównie te, które odwiedzane są przez osoby dobrze zarabiające – zorientowały się, że im wcześniej wprowadzą smaczne, ale dietetyczne frytki i surówki, tym szybciej odniosą zysk, nic nie tracąc na zmianach nawyków żywieniowych swoich klientów. Problem w tym, że współautorem porad dietetycznych dla większości zwykłych obywateli jest ministerstwo rolnictwa, które przecież odpowiada też za promocję produktów rolnych. Ta sytuacja – jak dowcipnie ujmuje to Szymborski – przypomina postawienie lisa na straży kurnika. Na reklamę zdrowej żywności wydaje się w USA wciąż znacznie mniej niż na promowanie przez przemysł spożywczy produktów fastfoodowych, które dorównują ceną niedrogiej żywności wysokokalorycznej i razem z nią dodają Amerykanom kilogramów. Otyli obywatele to nie tylko obywatele schorowani, lecz także narażeni na dyskryminację. W szpitalach łamią się pod nimi łóżka, w samolotach muszą wykupić dwa siedzenia i cały czas czują na sobie pogardliwe spojrzenia osób szczupłych, a także tych nieco mniej otyłych. Społeczne piętno ludzi otyłych próbują przełamać, na przykład – jak się je „słodko” określa w Polsce – puszyste cheerleaderki, które podczas lokalnych amerykańskich zawodów futbolowych wymachują krągłymi nóżkami wyzierającymi spod krótkich spódniczek. Ale nawet jeśli daje to jakiś pozytywny skutek na drodze do tolerancji, nie trwa długo i ma wątpliwą jakość. Tymczasem producenci leków i preparatów na odchudzanie oraz specjaliści od różnorodnych form – jak to się ładnie nazywa – chirurgicznej kosmetyki ciała zacierają ręce... glob_oblicze_3.qxp 2007-11-22 17:28 Page 239 GLOBALIZACJA A PRZELUDNIENIE ŒWIATA I CHOROBY 239 niezdrową żywność. W założeniach miało to być pożywienie, które można kupić i skonsumować szybko, bez wysiłku, ale niekoniecznie ze smakiem, tymczasem okazało się, że – mimo swojej nazwy junk food, czyli jedzenie−śmieć – miliardom ludzi bardzo smakuje. Amerykański przemysł fastfoodowy ma licznych przeciwników wywodzą− cych się ze zróżnicowanych grup, są to: farmerzy, anarchiści, nacjonaliści, ekolo− dzy, ruchy konsumenckie, wychowawcy, przedstawiciele służby zdrowia, związki zawodowe czy obrońcy praw zwierząt. Jak dotąd jednak, ich głosy protestu brzmią jak szept w porównaniu z gromkim wołaniem konsumentów: „Kochamy hamburgery!”, które wtóruje równie głośnej muzyce z fastfoodowych reklam. Ła− twym do przewidzenia rezultatem takiej kakofonii jest otyłość! Alarm: dzieci otyłe będą żyć krócej niż ich rodzice! Żywność z fast foodów przeniknęła w wielu krajach także na tereny szkół i tam przystąpiła do dzieła tuczenia dzieci. Jak podaje Gupta (2005), w 2005 roku aż 9 milionów amerykańskich dzieci osiągnęło wagę wskazującą na otyłość. Liczba ta podwoiła się w ciągu ostatnich 30 lat (czyli w okresie zaledwie jednego pokolenia) w grupie wiekowej 2–5 lat, a wśród dzieci między 6. a 11. rokiem życia wzrosła trzykrotnie. Dlatego były prezydent USA powtarza w kółko w swoich odezwach do narodu – co zaczynają potwierdzać także prognozy naukowców – że dzieci te mogą stać się pierwszym pokoleniem Amerykanów (ludzkości w istocie), które bę− dzie żyć krócej niż ich rodzice! To problem niezwykle palący. Zaobserwowano (Gupta, 2005), że odsetek otyłych dzieci w różnych stanach Ameryki jest wprost proporcjonalny do liczby junkfoodowych punktów sprzedaży w tych regionach, obejmujących także umieszczane w szkołach automaty z chipsami oraz z wysoko− kalorycznymi napojami. Amerykańskie organizacje konsumenckie próbują wal− czyć o usunięcie przynajmniej ze szkół wysokokalorycznej fastfoodowej żywności oraz napojów i słodyczy, ale walka jest o tyle trudna, że to same szkoły są zaintere− sowane utrzymaniem automatów z coca−colą. Powód? Taki sam jak w wielu in− nych krajach współczesnego świata, mianowicie – niedofinansowanie szkół pań− stwowych. Zgoda na wprowadzenie do placówek oświatowych fastfoodowej żywności pozwala na podreperowanie szkolnego budżetu! Jest to zaprzedawanie duszy diabłu; w tym wypadku – diabłu globalnie korporacyjnemu. Na szczęście, zła passa została przerwana. W połowie 2006 roku – co odno− towała także dość wyraźnie polska prasa (por. Gadziński, 2006) – zakazano sprze− daży coca−coli, pepsi i innych słodkich napojów gazowanych w amerykańskich szkołach. Po tym zwycięstwie nadeszła kolej na chipsy, hot dogi, frytki, pizzę, hamburgery i inne wysokokaloryczne dziecięce junk foody. W Polsce – jak podaje