System monitoringu i oceny funduszy UE w Polsce

Zastosowanie metodologii
monitorowania i ewaluacji
przewidzianej dla środków
funduszy strukturalnych i
Funduszu Spójności do
byłych inwestycji
centralnych
Zespół do spraw monitoringu wdrażania oraz ewaluacji programów
finansowanych z funduszy pomocowych
Grant Banku Światowego
A. Wprowadzenie
Niniejszy raport został przygotowany na podstawie:
1. prac, które wykonano w pierwszej fazie działań Zespołu ds. monitoringu wdrażania i
ewaluacji programów finansowanych z funduszy pomocowych UE w Polsce zakończonej
przygotowaniem w marcu br. raportu diagnostycznego pt. „Inwentaryzacja działań
podejmowanych w Polsce w sferze monitoringu funduszy pomocowych ze szczególnym
uwzględnieniem funduszy Unii Europejskiej”,
2. raportów ekspertów zagranicznych opracowanych w fazie drugiej prac Zespołu dotyczących
systemów monitoringu i oceny w Francji, Irlandii, Niemiec, Wielkiej Brytanii (w
szczególności Szkocji), a także Węgier w aspekcie monitoringu środków przedakcesyjnych
Unii Europejskiej, jak również raportu cząstkowego pt. „System wskaźników monitoringu i
oceny środków pomocowych w Polsce”,
3.raportu „System monitoringu i oceny funduszy
strukturalnych i Funduszu Spójności w
Polsce” przyjętego przez Komitet Integracji Europejskiej w dniu 14.12.2001.
4. opracowań i dokumentów Komisji Europejskiej i rządu polskiego dotyczących systemu
wdrażania
funduszy
strukturalnych
i
monitorowania
pomocy
publicznej
oraz
wykorzystywanych pomocniczo materiałów Banku Światowego,
2
B. Założenia generalne
1. Zakres prac dotyczy monitoringu i oceny (ewaluacji) zgodnie z definicjami stosowanymi w Unii
Europejskiej1:

Monitoring jest to element procesu bieżącego zarządzania środkami publicznymi, mający na
celu zapewnienie prawidłowości i wydajności wdrażania programów finansowanych z tych
środków, poprzez zbieranie wiarygodnych danych o tych programach, porównywanie ich z
zakładanymi wskaźnikami oraz podejmowanie przy udziale partnerów samorządowych,
gospodarczych i społecznych decyzji o zmianach w tych programach.

Ewaluacja jest to ocena realizacji programów pod względem porównania faktycznych rezultatów z
planowanymi, szerszego wpływu społeczno-ekonomicznego (impact assessment) oraz porównania
poniesionych nakładów z rezultatami (analiza efektywności).
2. Termin inwestycja centralna jest mylący. Sugeruje, że jest to inwestycja, której znaczenie
wybiega ponad znaczenie lokalne lub regionalne, a decyzje o przyjęciu jej do realizacji, terminie
wykonania oraz wysokości i źródłach finansowania muszą zapadać na szczeblu rządu i
parlamentu. W praktyce, dzięki silnemu lobby politycznemu wśród inwestycji centralnych
często pojawiały się inwestycje o znaczeniu jedynie lokalnym, bez wpływu na wykonywanie
zadań publicznych na szczeblu kraju. Takie postępowanie prowadzi do formalnego
przeniesienia odpowiedzialności za daną inwestycję na wysoki poziom administracji publicznej,
z pogwałceniem zasady pomocniczości, a często wręcz utrudnia nadzór nad realizacją
inwestycji.
3. Błąd powyższy częściowo wyeliminowano po wprowadzeniu drugiej fazy reformy
samorządowej. Niektóre inwestycje centralne przekazano do zadań finansowanych z budżetów
samorządowych (wojewódzkich i powiatowych) w ramach kontraktów wojewódzkich.
4. Zgodnie z ustawą o finansach publicznych byłe inwestycje centralne noszą nazwę inwestycji
wieloletnich. Są to inwestycje, które są finansowane lub dofinansowywane z budżetu państwa, a
ponadto ich okres realizacji przekracza rok budżetowy, a wartość kosztorysowa jest wyższa od
kwoty określonej w rozporządzeniu ministra właściwego ds. finansów publicznych,
1
Wg Rozporządzenia Rady Europejskiej nr 1260/1999 z 21 czerwca 1999 roku wprowadzającego ogólne zasady
Funduszy Strukturalnych. W ustawie o zasadach wspierania rozwoju regionalnego stosowane jest pojęcie ocena.
3
określającym szczegółowe zasady, tryb i terminy opracowania materiałów do projektu ustawy
budżetowej.
3. Inwestycje wieloletnie są ujmowane w wykazie stanowiącym załącznik do ustawy budżetowej.
Wykaz zawiera:

nazwę i lokalizację inwestycji,

nazwę inwestora,

planowane efekty rzeczowe inwestycji,

termin rozpoczęcia i zakończenia inwestycji,

planowaną wartość kosztorysową inwestycji

źródła finansowania inwestycji w podziale na:

nakłady finansowane z budżetu państwa,

nakłady finansowane z:

środków własnych inwestora,

kredytu lub pożyczki objętej poręczeniem lub gwarancją Skarbu Państwa,

innych źródeł, w tym dotacje od jednostek samorządu terytorialnego i funduszy
celowych,

nakłady do poniesienia i źródła ich finansowania w roku budżetowym oraz w dwóch
kolejnych latach
4. Ustawa o finansach publicznych wprowadziła również pojęcie programu wieloletniego.
Programy wieloletnie mogą być ustanowione wyłącznie w celu realizacji zadań dotyczących:

obronności i bezpieczeństwa państwa,

ochrony środowiska,

rozwoju gospodarki, w tym restrukturyzacji wybranych dziedzin,

rozwoju nauki,

ochrony ogólnonarodowego dziedzictwa kulturowego.
5. Programy wieloletnie ujmowane są w wykazie stanowiącym załącznik do ustawy budżetowej.
W wykazie dla każdego programu określa się:

nazwę programu,

jednostkę organizacyjną realizującą program lub koordynującą jego wykonanie,

cel programu,

zadania, które mają być sfinansowane z budżetu państwa,
4

okres realizacji programu,

łączne nakłady, w tym z budżetu państwa, na realizację programu,

wysokość wydatków w roku budżetowym oraz w dwóch kolejnych latach
6. Należy dążyć do możliwie głębokiego ujednolicenia zasad monitorowania i ewaluacji
programów finansowanych lub dofinansowywanych jedynie ze środków polskich z zasadami
dotyczącymi programów finansowanych lub dofinansowywanych z funduszy pomocowych.
Każde odstępstwo od jednolitych zasad monitorowania i ewaluacji wymaga szczegółowego
uzasadnienia. Mnogość odmiennych zasad prowadziłoby do skomplikowania pracy
administracji publicznej, podniosło koszty szkoleń pracowników i prowadzenia monitoringu i
ewaluacji, a ponadto utrudniło porównywalność efektywności realizacji programów
finansowanych środkami pochodzącymi z różnych źródeł finansowania.
7. Oprócz byłych inwestycji centralnych monitoringiem i ewaluacją należy objąć nowe inwestycje
wieloletnie i programy wieloletnie. W dalszej części raportu, jeśli nie będzie to specjalnie
zaznaczone, monitoring i ewaluacja będą się odnosiły zarówno do byłych inwestycji centralnych
jak również do inwestycji i programów wieloletnich.
8. Monitoring obejmuje zarówno monitoring rzeczowy, będący elementem zarządzania poprzez
cele określone w programach operacyjnych, jak i monitorowanie wskaźników finansowych
będących funkcją zarządzania finansowego programami.
9. Nieodłącznym elementem monitorowania postępów realizacji programów jest ocena
skuteczności podejmowanych działań, zarówno na podstawie określonych wskaźników
rzeczowych,
osiągniętego
wyniku
finansowego,
jak
i
oceny
sprawności
systemu
administracyjnego uruchamiania środków budżetowych.
10. System monitoringu i ewaluacji musi być przejrzysty i kwantyfikowalny. Służy do
informowania społeczeństwa o postępach programów i ich efektach. Umożliwia także publiczną
ocenę efektywności pracy instytucji publicznych zaangażowanych w proces programowania i
wdrażania działań rozwojowych.
11. System monitoringu i ewaluacji musi być powszechny i elastyczny. Powszechność systemu
oznacza, że jego podstawowe zasady i reguły są stosowane w jednolitym systemie obejmującym
wszystkie fundusze publiczne – w miarę możliwości zarówno krajowe jak i zagraniczne.
5
Elastyczność systemu oznacza, że może być on uzupełniany przez instytucje zarządzające
poszczególnymi programami rozwojowymi o dodatkowe elementy oraz istnieje możliwość
zmian i dostosowań jego zasad na podstawie przeprowadzanych okresowo analiz i ocen
skuteczności działania samego systemu.
12. Ze względu na brak doświadczeń w kompleksowym monitorowaniu wydatków publicznych w
Polsce, zasady wypracowane dla monitorowania i oceny funduszy UE powinny stopniowo
zostać rozciągnięte na wszystkie wydatki publiczne przeznaczane na działania rozwojowe i
modernizacyjne w Polsce. System instytucjonalny dotyczący krajowych środków publicznych
powinien być tworzony komplementarnie do systemu instytucjonalnego funkcjonującego dla
monitorowania i oceny funduszy EU.
C. System instytucjonalny monitorowania i ewaluacji byłych inwestycji centralnych
13. Obowiązek bieżącego nadzorowania realizacji inwestycji centralnych spoczywa na dysponencie
środków budżetowych, wskazanym w załączniku do ustawy budżetowej. Zgodnie z ustawą o
finansach publicznych dysponenci części budżetowych sprawują nadzór i kontrolę nad całością
gospodarki finansowej podległych im jednostek organizacyjnych i w tym celu, nie rzadziej niż
raz na kwartał dokonują okresowych ocen m.in.:


wykorzystania dotacji udzielonych z budżetu państwa,
realizacji zadań finansowanych z budżetu państwa
oraz podejmują, w razie potrzeby, działania zmierzające do prawidłowego wykonania budżetu.
14. Przedmiotem ocen, zgodnie z ustawą, jest m.in.:

zgodność wydatków z planowanym przeznaczeniem,

prawidłowość wykorzystania środków finansowych, w tym zakres zrealizowanych zadań,

wysokość i terminy przekazywania dotacji
15. Dokładny sposób dokonywania okresowych ocen ustala dysponent części budżetowej. Brak jest
upoważnienia ustawowego dla ministra właściwego ds. finansów publicznych do wydania
rozporządzenia, które wprowadziłoby powszechne zasady i formy okresowych ocen realizacji
inwestycji centralnych. Tym bardziej zasadne wydaje się przyjęcie jako zasady wykorzystanie
systemu monitorowania i ewaluacji funduszy UE.
6
16. Dlatego instytucja zarządzająca Podstawami Wsparcia Wspólnoty ( Ministerstwo Gospodarki
wg koncepcji zawartej w raporcie „System monitoringu i oceny funduszy strykturalnych i
Funduszu Spójności w Polsce”) powinna oprócz swych podstawowych zadań wykonywanych na
rzecz funduszy UE, pełnić podobną rolę związaną z realizacją inwestycji centralnych.
17. Trudno sobie wyobrazić, że dwa ośrodki, nawet ściśle współpracujące ze sobą, zajmują się
oddzielnie polityką strukturalną kraju, w zależności od źródła pochodzenia środków. Należy
doprowadzić do wspólnej dyskusji o programach ważnych dla rozwoju Polski bez względu na to
czy będą finansowane z funduszy strukturalnych, Funduszu Spójności, czy też jako inwestycje
wieloletnie i programy wieloletnie – jedynie ze środków krajowych. Również takie rozwiązanie
organizacyjne gwarantuje maksymalne ujednolicenie procedur i dokumentacji obowiązujących
na etapie programowania, weryfikacji, realizacji i rozliczenia po zakończeniu programów.
18. Bolączką inwestycji centralnych jest brak krytycznego podejścia do ich programowania. Nie
należą do wyjątku inwestycje, których okres realizacji zostaje wydłużony o ponad 100% w
stosunku do planowanego, a koszt wykonania jest systematycznie powiększany im bliżej
terminu zakończenia inwestycji. W efekcie, ze względu na brak możliwości finansowych,
realizacja inwestycji przeciąga się na kolejne lata budżetowe co powoduje dalszy wzrost
kosztów inwestycji i bezproduktywne zamrożenie kapitału w inwestycjach w toku, bez
osiągnięcia założonych efektów funkcjonalnych.
19. Dla uporządkowania tej sytuacji niezbędne jest drastyczne zaostrzenie oceny ex-ante. Obecnie
obowiązujące procedury są nieefektywne czego dowiodła praktyka ich stosowania. Tym
bardziej
należy
w
przypadku
inwestycji
centralnych posiłkować
się procedurami
obowiązującymi w przypadku funduszy UE.
20. W przypadku inwestycji centralnych odpowiednikiem instytucji płatniczej dla funduszy UE
powinni być dysponenci części budżetowych ze względu na ich ustawowe uprawnienia do
kontroli i nadzoru wydatkowania środków budżetowych w granicach kwot zapisanych w
ustawie budżetowej oraz prawo do blokowania wydatków budżetowych w przypadku
stwierdzenia niegospodarności, opóźnień w realizacji zadań, nadmiaru posiadanych środków,
naruszeniu zasad gospodarki finansowej. Blokowanie oznacza okresowy lub obowiązujący do
końca roku budżetowego zakaz dysponowania częścią lub całością planowanych wydatków.
7
21. W celu zapewnienia przejrzystości i poprawności realizacji inwestycji centralnych niezbędne jest
utworzenie kompleksowego systemu audytu i kontroli. System ten musi być zgodny z systemem
monitoringu i oceny funduszy UE oraz dotyczyć wszystkich poziomów zarządzania.
22. Instytucje zarządzające poszczególnymi inwestycjami centralnymi powinny m.in. odpowiadać
za:

przygotowanie systemu zbierania danych finansowych i rzeczowych, które posłużą do
przygotowania wskaźników monitorowania i oceny, według których na etapie realizacji
oceniany będzie postęp i efektywność inwestycji,

przygotowanie okresowych raportów na temat przebiegu wdrażania inwestycji,
 przygotowanie oceny wstępnej (ex-ante evaluation) inwestycji,
 dokonanie oceny w połowie okresu programowania (mid-term evaluation) i po jego
zakończeniu (ex-post evaluation),

zagwarantowanie, że wszystkie instytucje biorące udział w realizacji inwestycji zachowują
oddzielny system księgowania, gwarantujący przejrzystość środków przeznaczanych na
inwestycje centralne,

zagwarantowanie prawidłowości operacji finansowych w ramach pomocy w szczególności
poprzez wdrożenie systemu kontroli wewnętrznych,

zagwarantowanie stosowania obowiązujących zasad zawierania kontraktów publicznych
oraz przekazywania informacji o nich,

przygotowanie rocznego raportu o nieprawidłowościach.
23. Instytucja zarządzająca koordynuje i sprawdza wydatki instytucji wdrażających oraz potwierdza
je wobec instytucji płatniczej, przeprowadza także bezpośrednią kontrolę w instytucjach
wdrażających dotyczącą przynajmniej 5% wszystkich wydatków na reprezentatywnej próbie.
24. Instytucjami zarządzającymi winny być właściwe dla danej inwestycji ministerstwa lub
wojewodowie. Oczywiście w przypadku inwestycji centralnych o znaczeniu regionalnym swoją
rolę do odegrania ma również samorząd wojewódzki. Do niego należą funkcje polegające na
programowaniu działań rozwojowych
8
25. Inwestycje centralne powinny być włączone do zestawu programów objętych pracą
odpowiednich komitetów monitorujących sektorowych lub regionalnych. Wynika to z
ogólnego podejścia wzajemnego uzupełniania się działań rozwojowych finansowanych ze
środków europejskich i polskich. Takie umiejscowienie inwestycji centralnych wymusi
stosowanie tych samych lub podobnych zasad wyboru inwestycji, zasad ich realizacji i odbioru
efektów końcowych jakie są stosowane wobec programów europejskich. W przypadku gdyby ze
względów formalnych nie było możliwe wykorzystanie Komitetów monitorujących fundusze
europejskie (ze względu na sprzeciw UE) należy stworzyć komitety bliźniacze, koniecznie w
tym samym składzie osobowym za wyjątkiem przedstawicieli UE. Kompetencje i zasady
funkcjonowania takich bliźniaczych komitetów powinny być identyczne z kompetencjami
komitetów monitorujących fundusze europejskie. Jedynie adresatem raportów komitetów w
miejsce Komisji Europejskiej powinien być Minister Gospodarki (Minister Finansów) –
przedyskutować
26. Obowiązkowo inwestycje centralne powinny być przedmiotem zainteresowania komitetu
monitorującego działania regionalne, który pełniłby rolę koordynacyjną pomiędzy wszystkimi
programami regionalnymi i umożliwiłby koordynację działań z zakresu polityki krajowej
realizowanej poprzez kontrakty z działaniami finansowanymi za pomocą środków europejskich.
27. W ramach systemu funduszy strukturalnych występują dwa typy beneficjentów końcowych beneficjenci końcowi, którzy są ostatecznymi odbiorcami usług i inwestycji lub też jednostki
wdrażające (czasem zwane także jednostkami pośredniczącymi), które są odpowiedzialne za
zlecanie końcowemu odbiorcy (w drodze przetargu lub konkursu) realizacji projektu
inwestycyjnego lub wykonania usługi lub też bezpośrednio udzielanie odbiorcom pomocy przez
daną instytucję (na zasadzie grantu globalnego). W przypadku inwestycji centralnych ten drugi
typ beneficjenta nie występuje. Środki finansowe są przekazywane bezpośrednio inwestorowi
bez pośrednictwa innych jednostek. Oczywiście inwestorem może być np. samorząd powiatowy
(inwestycja dotyczy zadań ustawowych tego samorządu), a inwestorem bezpośrednim może być
jednostka budżetowa tego samorządu. W tym przypadku beneficjentem końcowym jest
samorząd powiatowy i on odpowiada przed instytucją zarządzającą i płatniczą za całość
dokumentacji związanej z inwestycją oraz za prawidłowy przebieg jej realizacji. Jednostka
budżetowa pełni jedynie jednostki wykonawczej o charakterze pomocniczym.
28. Beneficjenci końcowi przechowują dokumentację i przygotowują raporty dla instytucji
zarządzających. W związku z tym beneficjenci muszą także stosować jednolite zasady
monitoringu, zarówno finansowego jak i rzeczowego, ograniczonego do niektórych wskaźników
9
– przedstawiać informacje i raporty w formacie ustalonym przez Ministra Gospodarki w
uzgodnieniu z Ministrem Finansów.
29. Zasady monitoringu rzeczowego i finansowego inwestycji centralnych powinny być takie same
jak obowiązujące dla programów finansowanych z funduszy strukturalnych.
D. Kadry monitoringu i ich przygotowanie
30. Dla prowadzenia efektywnego monitorowania i oceny wykorzystania środków budżetowych na
finansowanie inwestycji centralnych niezbędne jest wykorzystanie kadry przygotowywanej do
monitorowania i ewaluacji funduszy strukturalnych. Dotychczasowe kłopoty z właściwą
realizacją inwestycji centralnych w dużej mierze wynikają z braku przygotowania kadr do
prowadzenia monitorowania rzeczowego i finansowego inwestycji. Należy zaznaczyć, że straty
jakie ponosi budżet państwa, wynikające ze znacznego wydłużenia okresu realizacji inwestycji
oraz nie uzyskanie planowanych efektów rzeczowych z pewnością przekraczają niezbędne
wydatki na zwiększenie liczby etatów, z przeznaczeniem na wzmocnienie zespołów
prowadzących ocenę realizacji inwestycji oraz przeprowadzenie stosownych szkoleń dla
wszystkich osób zajmujących się monitoringiem i ewaluacją.
31. Warunkiem umożliwiającym wykorzystanie tych samych kadr dla monitorowania i ewaluacji
zarówno programów współfinansowanych ze środków europejskich jak i inwestycji centralnych
jest konsekwentne dążenie do ujednolicenia, dla obu typów zadań, zasad, trybu i formy
dokumentacji monitorowania i ewaluacji.
E. Wskaźniki monitorowania i oceny
32. Wskaźniki monitoringu i oceny służą mierzeniu postępu realizacji inwestycji centralnych oraz
ocenie ich efektywności zarówno w ujęciu rzeczowym jak i finansowym.
33. Jako bezwzględną zasadę należy przyjąć przygotowywanie wskaźników, jeśli to możliwe
skwantyfikowanych, na etapie przygotowania poszczególnych projektów inwestycji centralnych,
a
dokładniej muszą być proponowane przez przyszłych beneficjentów na
etapie
przygotowywania wniosków o wsparcie ze środków budżetowych. Oczywiście wskaźniki
powinny być weryfikowane przez odpowiednie instytucje zarządzające a ich przydatność do
monitorowania i ewaluacji może mieć wpływ na wyboru projektów.
10
34. W przypadku byłych inwestycji centralnych, których czas zakończenia przekracza rok 2004,
warto w przypadku braku wskaźników lub nieprzydatności obowiązujących wskaźników,
uzupełnić je o takie, które pozwolą uprościć
monitorowanie tych inwestycji. Podstawą
odniesienia dla konstrukcji systemu wskaźników jest lista rekomendowanych wskaźników
Komisji Europejskiej.
35. Uzupełnianie zestawu wskaźników podstawowych o wskaźniki dodatkowe powinno następować
poprzez uwzględnienie wymogów wynikających potrzeb instytucji zarządzających i
beneficjentów. Wskaźniki te powinny nawiązywać swoją logiką do wskaźników podstawowych,
pozostawiając jednocześnie swobodę instytucjom zarządzającym programami operacyjnymi do
uzupełniania podstawowej listy wskaźników w zależności od ich specyficznych potrzeb.
36. Kryteria doboru wskaźników muszą uwzględniać reguły rekomendowane przez Komisję
Europejską (trafność, stosowność, dostępność, wiarygodność, mierzalność, porównywalność).
37. Podstawowa lista wskaźników oraz zasady ich stosowania powinny zostać określone prawnie i
nadzorowane przez instytucję zarządzającą (ministerstwo Gospodarki). Lista ta powinna zostać
opracowana we współpracy z GUS, a wyjściowa baza danych dla wskaźników powinna być
powszechnie dostępna. W miarę potrzeb lista wskaźników będzie mogła być uzupełniana przez
poszczególne instytucje zarządzające po uzgodnieniu z Ministerstwem Gospodarki.
38. Obok listy wskaźników bardzo istotną sprawa jest także przygotowanie przez Ministra
Gospodarki jednolitej wykładni pojęć i definicji wykorzystywanych w monitoringu. Różne
rozumienie pojęć używanych w monitoringu przez poszczególne instytucje zarządzające może
być przyczyną niskiego stopnia wykorzystywania systemu monitoringu i oceny do zarządzania
programami.
F. Raporty i sprawozdania
39. Jako zasadę należy stosować bieżące przekazywanie informacji dotyczących płatności,
przetargów i kontraktów od beneficjentów do instytucji płatniczej. Powinny być one
poświadczane przez instytucję zarządzającą.
11
40. Można jednak założyć, w przypadku mniejszych sum np. nie przekraczających limitu
ustalonego przez ministra właściwego ds. finansów publicznych, domniemanie prawidłowości –
jeśli nie będzie sprzeciwu ze strony instytucji zarządzającej po otrzymaniu dokumentów,
instytucja płatnicza uznaje wydatek automatycznie. Zagadnienia te należy uregulować poprzez
przygotowanie wytycznych w tym zakresie przez Ministerstwo Finansów.
41. W celu ograniczenia kosztów monitorowania i ilości pracy, sprawozdania instytucji
wdrażających nt. postępów realizacji rzeczowych efektów powinny być przekazywane
kwartalnie do jednostek zarządzających, które na tej podstawie powinny przygotowywać
kwartalne raporty dotyczące realizacji programów, przedstawiane komitetom monitorującym,
oraz instytucji płatniczej. Komórki odpowiedzialne za monitorowanie inwestycji centralnych
powinny przygotowywać kwartalne i roczne raporty z postępów realizacji inwestycji.
G. Baza danych
42. Dla sprawnego monitorowania postępów i umożliwienia wiarygodnej oceny podejmowanych
przedsięwzięć rozwojowych należy dane dotyczące inwestycji centralnych wprowadzić jako
podzbiór do bazy danych umożliwiającej w jednolitym systemie monitorowanie wszystkich
funduszy strukturalnych, a także Funduszu Spójności.
43. Baza danych powinna działać w oparciu o system przesyłu i dostępu do informacji
zapewniający
maksymalne
zabezpieczenie
przed
nieautoryzowanym
dostępem
i
wykorzystaniem danych. Wymóg poufności danych wynika z konieczności gromadzenia danych
finansowych dotyczących inwestycji o znacznej wartości, gromadzenia danych o przetargach,
realizowanych kontraktach, o złożonych wnioskach, itp.
44. Informacje dotyczące płatności (na podstawie faktur) powinny być wprowadzane na bieżąco
przez instytucje wdrażające, natomiast zweryfikowane przez instytucje zarządzające i komitety
monitorujące sprawozdania oraz raporty nt. postępów realizacji zadań w układzie kwartalnym i
rocznym.
45. Baza danych powinna generować dwa rodzaje raportów: finansowe oraz na temat rzeczowych
postępów wdrażania inwestycji. Raporty finansowe powinny zawierać informacje na temat
wartości i harmonogramu wdrażania przetargów, kontraktów oraz harmonogramu płatności, a
także podstawowe informacje na temat efektów realizowanych inwestycji.
12
H. Koszty monitoringu
46. Należy przyjąć zasadę, że koszt monitorowania inwestycji centralnych nie może przekraczać
kosztu monitorowania programów finansowanych z udziałem środków europejskich, czyli 1 – 2
% wartości kosztorysowej inwestycji.
47. Przyjęcie możliwie identycznych zasad monitorowania inwestycji centralnych i programów
europejskich spowoduje znaczne zmniejszenie kosztów przygotowania procedur, dokumentacji,
wskaźników monitorowania, formularzy sprawozdań, bazy danych.
13
14