List pasterski na I niedzielę Adwentu

List pasterski na I niedzielę Adwentu
Czas oczekiwania"Adwent ma być czasem budzenia serca i sumienia. Ma nam dopomóc w wyjściu
naprzeciw Chrystusowi, który nas szuka. Ma ożywiać naszą wrażliwość na Jego wierną obecność w
Kościele, w naszych rodzinach, środowiskach i wspólnotach, a szczególnie w ludziach najbardziej
potrzebujących" - pisze Prymas Polski abp Wojciech Polak w Liście na pierwszą niedzielę Adwentu.
1. Adwent - czas czuwania I Niedziela Adwentu, która rozpoczyna nowy rok liturgiczny, przygotowuje
nas do dobrego przeżycia Uroczystości Narodzenia Pańskiego. Ten wyjątkowy okres wprowadza nas
jednocześnie w jeszcze głębszą tajemnicę. Adwent jest przede wszystkim czasem odkrywania wielkich
dzieł Boga, ożywienia wiary i nawrócenia serca. Na tym właśnie polega postawa czuwania w oczekiwaniu
na ostateczne spotkanie z Panem, które jest przecież sensem i celem naszego życia (por. 1 Kor 1, 9).
Dzisiejszy fragment Ewangelii podpowiada nam, że czuwanie nie rodzi się z lęku czy kalkulacji, lecz z
pragnienia spotkania. Jest więc owocem zaufania i wiary. Człowiek z ewangelicznej przypowieści
powierzył losy własnego domu swoim sługom, wyznaczając im odpowiednie zadania. Także i my
winniśmy odkryć jak bardzo Chrystus nam zaufał, składając w nasze ręce dar zbawienia, a równocześnie
powierzając troskę o naszych braci i siostry. Odpowiedzieć na to zaproszenie może tylko ten, kto nie ma
nieczułego czy uśpionego serca, lecz prawdziwie czuwa (por. Iz 63, 17; Mk 13, 36-37). A jak wyjaśniał
św. Jan Paweł II: Czuwam to znaczy, że staram się być człowiekiem sumienia. Że tego sumienia nie
zagłuszam i nie zniekształcam. Nazywam po imieniu dobro i zło, a nie zamazuję. Wypracowuję w sobie
dobro, a ze zła staram się poprawić, przezwyciężyć je w sobie. To taka podstawowa sprawa, której nigdy
nie można pomniejszyć, zepchnąć na dalszy plan (Jan Paweł II, VI Światowe Dni Młodzieży, 1991 r.).
Adwent ma być czasem budzenia serca i sumienia. Ma nam dopomóc w wyjściu naprzeciw Chrystusowi,
który nas szuka. Ma ożywiać naszą wrażliwość na Jego wierną obecność w Kościele, w naszych rodzinach,
środowiskach i wspólnotach, a szczególnie w ludziach najbardziej potrzebujących. Wraz z nowym rokiem
liturgicznym otrzymujemy od Pana Boga dar nowego czasu, wiarę, nadzieję i miłość silniejsze od naszych
wątpliwości oraz łaskę, która zwycięża ludzki grzech i wspiera aż do końca (por. 1 Kor 1, 5-7). 2. Nowy
rok duszpasterski Czuwanie, które rodzi się z miłości, nie może trwać tylko przez chwilę. Domaga się
konsekwencji i oddania. Z tego właśnie powodu Adwent i początek roku liturgicznego otwierają
równocześnie nowy rok duszpasterski. Przygotowując się do obchodów 1050. rocznicy Chrztu Polski,
będziemy go przeżywać pod hasłem: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię! Wsłuchiwanie się z wiarą w
Słowo Boże, życie sakramentalne i posługa miłosierdzia, a także wiele szczegółowych inicjatyw
duszpasterskich, mają nam dopomóc w dojrzałym przyjęciu Chrystusowego wezwania do czuwania, do
wiary w Ewangelię i nawrócenia. Szczególną okazją ku temu będzie także rozpoczynająca się w tym roku
w archidiecezji gnieźnieńskiej Nowenna przed Jubileuszem 1050. Chrztu Polski. Trwające w naszych
parafiach przez dziewięć miesięcy duchowe przygotowanie, zakończy się w Wigilię Paschalną w 2016
roku. Oczekując na przyjście Pana, pragniemy kształtować w sobie postawę nawrócenia. O potrzebie
nawracania się słyszymy bardzo często. Owszem, słyszymy, ale czy stawiamy konkretne kroki na drodze
naszego nawrócenia? Pozwólmy więc, aby słowa papieża Franciszka o potrzebie duszpasterskiego
nawrócenia, o świeżości Ewangelii i o nowych drogach głoszenia Chrystusa dotknęły serca każdej i
każdego. Jakże nie przywołać w tym miejscu tak często powtarzanych słów bł. Matki Teresy z Kalkuty,
która zapytana przez dziennikarza o to, co trzeba byłoby zmienić, aby świat był lepszy, odpowiedziała
krótko i dobitnie: mnie i Ciebie. W autentycznym nawróceniu często przeszkadza nam pycha oraz
zrzucanie na innych odpowiedzialności za własne niepowodzenia. Trudno nam wówczas stanąć w
prawdzie o nas samych i zachwycić się na nowo pięknem Ewangelii. Posługując się obrazem z nauczania
papieża Franciszka moglibyśmy powiedzieć, że przypominamy wtedy bardziej pokonanych generałów, niż
zwykłych żołnierzy wciąż walczącego oddziału (Evangelii Gaudium, 96). Pamiętajmy zatem – jak
przypomina Ojciec święty – że mały krok, pośród wielkich ludzkich ograniczeń, może bardziej
podobać się Bogu niż poprawne na zewnątrz życie człowieka spędzającego dni bez stawiania czoła
poważnym trudnościom (EG 44). Nowy rok duszpasterski będzie dla nas sposobnością do ponownego
odkrycia i docenienia wartości sakramentu pokuty i pojednania. Proszę duszpasterzy, szafarzy tego
sakramentu, aby sami przystępując do niego z gorliwością, w swej posłudze w konfesjonale z
miłosierdziem i cierpliwością towarzyszyli wzrastaniu i duchowemu rozwojowi swych sióstr i braci (EG
44). Wszystkich zaś zbliżających się do konfesjonału zachęcam, aby należycie się do tego
przygotowywali. Uczyńmy właściwy rachunek sumienia i z ufnością powierzajmy się miłosierdziu Bożemu.
Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem! (EG 3). 3. Rok Życia Konsekrowanego Ewangelia przyjęta z
wiarą wyznacza każdemu drogę powołania. Żyjąc zgodnie z Bożym zamysłem w małżeństwie i rodzinie, w
kapłaństwie, zakonie czy dziewictwie, każdego dnia mamy nawracać się, czyli dorastać do wielkości daru,
jakim zostaliśmy obdarowani, nie zachowując go tylko dla samych siebie. Z woli papieża Franciszka nowy
rok duszpasterski w Kościele powszechnym jest jednocześnie Rokiem Życia Konsekrowanego. Wdzięczni
za życie i posługę naszych sióstr i braci, pragniemy otoczyć ich naszą modlitwą i zauważyć – jak
http://fatimska.wloclawek.pl - PARAFIA PW MATKI BOŻEJ FATIMSKIEJ WE
Powered
WŁOCŁAWKU
by Mambo
Generated: 3 March, 2017, 18:26
przypomniał Ojciec święty ogłaszając ten szczególny rok – jak wiele jest świętości ukrytej w
klasztorach, ale przez to niemniej owocnej, która sprawia, że konsekrowani są „żywymi ikonami
Boga”. Pragniemy również prosić o nowe powołania do służby Bożej w kapłaństwie i życiu
zakonnym. Niech w naszych parafialnych wspólnotach, zwłaszcza w każdy pierwszy czwartek miesiąca,
zanoszone będzie ufne wołanie kierowane do Pana żniwa (por. Łk 10, 2). Chociaż życie i posługa osób
konsekrowanych często pozostają ukryte, to jednak znajdują się one w samym sercu Kościoła jako
element o decydującym znaczeniu dla jego misji (por. Vita Consecrata, 3). Przez swoją obecność,
modlitwę i apostolskie świadectwo zakonnicy i zakonnice przypominają nam wszystkim, że Chrystus jest
sensem naszego życia (por. VC 16). Swoją służbą i ewangelicznym radykalizmem zachęcają do stawiania
pytań i do poszukiwania na nie odpowiedzi. Dla chrześcijan osoby życia konsekrowanego są więc swego
rodzaju Bożym drogowskazem. Ich świadectwo ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, przeżywane we
wspólnocie i ożywiane modlitwą, pomaga nam przyjmować Bożą wolę, powracać do źródła Ewangelii oraz
jeszcze bardziej ukochać Chrystusa i Kościół. Umiłowani Siostry i Bracia! Niech rozpoczęty nowy rok
liturgiczny i duszpasterski będzie dla nas wszystkich czasem błogosławionym. Módlmy się za siebie
wzajemnie, abyśmy ochotnie podejmowali trud nawrócenia i żyli według Ewangelii, oczekując objawienia
się Pana naszego Jezusa Chrystusa (1 Kor 1,7). Na owocne przeżycie tego czasu wszystkim z serca
błogosławię † Wojciech Polak
Arcybiskup Metropolita Gnieźnieński
Prymas Polski
http://fatimska.wloclawek.pl - PARAFIA PW MATKI BOŻEJ FATIMSKIEJ WE
Powered
WŁOCŁAWKU
by Mambo
Generated: 3 March, 2017, 18:26