D - Sąd Okręgowy w Krakowie

Sygnatura akt II Ca 2609/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 stycznia 2014 r.
Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Paweł Szewczyk
Protokolant: osobiście
po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2014 r. w Krakowie
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa (...) Państwowych Spółka Akcyjnaw W.Oddział (...)w K.
przeciwko W. J. i P. J.
o zapłatę
na skutek apelacji strony powodowej
od wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie Wydział I Cywilny z dnia 28 sierpnia 2013 r., sygnatura akt I C 1513/12
1. oddala apelację;
2. zasadza od strony powodowej na rzecz pozwanej W. J. kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów
postępowania odwoławczego.
UZASADNIENIE
Apelacja strony powodowej nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń
faktycznych, które Sąd Okręgowy w całości podziela, albowiem mają one swoje źródło w dowodach, które
ocenione zostały zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Z prawidłowych zaś
ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy wyciągnął trafne wnioski, z którymi Sąd Odwoławczy się zgadza. Prawidłowości
rozstrzygnięcia nie zmienia okoliczność, iż zawarta przez strony umowa, wbrew stanowisku Sądu Rejonowego,
powinna zostać zakwalifikowana jako umowa najmu, a nie dzierżawy. Sąd Rejonowy uznał, że charakter umowy
wynika z jej nazwy i treści. O ile treść umowy jest istotna, gdyż przesądza o zakwalifikowaniu umowy do danego
typu, tego o nazwie umowy już nie można powiedzieć. Mając zatem na uwadze postanowienia umowy koniecznym
jest znalezienie essentialia negotii tej umowy, celem ustalenia z jaką umową mamy do czynienia i w konsekwencji
zastosowanie właściwych przepisów prawa materialnego.
Zgodnie z przepisem art. 693 § 1 k.c. przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać rzecz
do używania i pobierania pożytków (np. zboża, owoców) przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca
zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Natomiast w myśl art. 659§ 1 k.c. przez umowę najmu
wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca
zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W § 1 umowy wydzierżawiający zobowiązał się oddać
pozwanym w dzierżawę teren znajdujący się w C.przy ul. (...)na części dz. Nr (...) o po. 33 m2 z przeznaczeniem na
garaż murowany do parkowania samochodu na okres 5 lat od 1 kwietnia 2006 r. do 31 marca 2011 r. Natomiast § 2 tej
umowy pozwani zobowiązali się płacić miesięczny czynsz według stawki tam określonej i w terminie oznaczonym w §
3. Łączący strony stosunek prawny winien zatem zostać oceniony jako umowa najmu, skoro strony nie przewidziały
możliwości pobierania przez pozwanych pożytków.
W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego.
Przede wszystkim brak jest podstaw, aby przyjąć, że na gruncie rozpoznawanej sprawy termin przedawnienia
powinien wynosić 10 lat. Jak ustalono na wstępie strony łączyła umowa najmu, zgodnie z którą pozwani byli
zobowiązani uiszczać miesięczny czynsz płatny kwartalnie z góry w terminie 14 dni od daty wystawienia faktury.
Czynsz jako świadczenie okresowe ulega, zgodnie z przepisem art. 118 k.c., przedawnieniu trzyletniemu. Ponieważ
umowa nie została skutecznie rozwiązana przez którąkolwiek ze stron przed upływem okresu na jaki została zawarta,
zatem prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że pozwani zobowiązani byli do uiszczenia czynszu za czas trwania umowy,
szczegółowo określony w pozwie. Wobec zasadności podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia co do
roszczeń za okres od 1 lutego 2007 r. do 28 sierpnia 2009 r., roszczenie strony powodowej było zasadne jedynie co do
kwoty 145,72 z faktury z dnia 10 stycznia 2011 r., kwoty 144, 43 z faktury z dnia 5 października 2010 r., i kwoty 578,
12 z faktury z dnia 30 września 2010 r., tj. łącznie do kwoty 868, 37 zł. Chybione jest w tym kontekście stanowisko
apelującej jakoby Sąd Rejonowy popełnił błąd określając termin liczenia odsetek. Wskazać należy, że strony w § 2 i
3 umowy określiły termin płatności przyjmując, że czynsz będzie płatny kwartalnie z góry w terminie 14 dni od daty
wystawienia faktury. Rację ma apelująca, że zapłata czynszu była niezależna od faktu wystawienia faktury i winna być
dokonywana zgodnie z harmonogramem umowy. Jednakże fakt wystawienia faktury miał decydujące znaczenia dla
ustalenia, czy pozwani pozostawali w zwłoce z zapłatą czynszu, a tym samym czy uprawnione, a jeśli tak to od jakiej
daty, było naliczenie odsetek. Wystawienie faktury decydowało zatem o wymagalności roszczenia strony powodowej,
która mogła dochodzić odsetek ustawowych w przypadku braku zapłaty po upływie 14 dni od daty wystawienia faktury.
Jednoczenie uwzględniając, iż faktury będące podstawą żądania zapłaty, zostały doręczone pozwanym wraz pismem
z dnia 23 lipca 2012 r., w którym strona powodowa wyznaczyła ostateczny termin zapłaty na dzień 31 lipca 2012 r.,
przyjąć należało, że zgodnie z art. 481 k.c., odsetki należą się od dnia 1 sierpnia 2012 r.
Mając na uwadze powyższe rozważania apelacja podlegała oddaleniu jako nieuzasadniona, o czym Sąd Odwoławczy
orzekł na podstawie art.385 k.p.c. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 K.p.c. zasądzając od przegrywającej
strony powodowej na rzecz pozwanej W. J. kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego na
które składa się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone w stawce minimalnej.
Uzasadnienie sporządzono stosownie do treści art. 50513 §2 k.p.c.