Sergij Isaryk, Grenadierów 4

Sergij Isaryk,
Grenadierów 4, 85-533 Bydgoszcz
Sposób projektowania i wytwarzania implantów podokostnowych w
implantoprotetyce stomatologicznej za pomocą technik projektowania
wspomaganych komputerowo.
Przedmiotem wynalazku jest sposób projektowania i wytwarzania implantów
podokostnowych stosowanych w implantoprotetyce stomatologicznej - za pomocą
technik projektowania wspomaganych komputerowo korzystnie CAD 3D - Computer
Aided Design 3D, oraz wykonania metodami szybkiego prototypowania RP - Rapid
Prototyping, DMLS - Direct Metal Laser Sintering - bezpośredniego laserowego
spiekania proszków metali implantów podokostnowych z tytanu lub stopów metali
oraz wykorzystania ich jako filarów w implantoprotetyce stomatologicznej.
Z istniejącego stanu techniki oraz zgłoszeń patentowych i patentów, znanych
jest szereg implantów stomatologicznych oraz sposoby wykonywania implantów.
Ze zgłoszenia PL 31490, znany jest implant korzenia zębowego utworzony jest z
metalowego korpusu (1) implantu, który w pobliżu swojego dolnego, zaokrąglonego
końca ma poprzeczne otwory przelotowe (2). Korpus (1) implantu ma kształt
zwężający się ku dołowi. W jego powierzchni zewnętrznej (3) są umieszczone
równolegle i usytuowane w odstępach od siebie rowki obwodowe (4), które przy dnie
1
(5) i w miejscu przejścia (6) do każego z sąsiednich odcinków (3a) powierzchni
zewnętrznej są zaokrąglone.
Z patentu PL 191004 znany jest sposób wytworzenia implantów aktywnych
biologicznie o ustalonym czasie biodegradacji i odpowiednich właściwościach
mechanicznych, pozwalających na swobodne wszczepianie. Sposób polega na tym,
że włókna organiczne, korzystnie w postaci włókniny lub krótkiego, ciętego włókna,
poddaje się wstępnemu procesowi utleniania w temperaturze 200 - 280°C w czasie
0,5 - 4 godzin, do uzyskania koncentracji tlenu w strukturze włókna elementarnego
od 10 - 50% wagowych, po czym poddaje się je procesowi karbonizacji w atmosferze
beztlenowej w temperaturze 900 - 1200°C, a następnie otrzymaną włókninę chłodzi
się i poddaje procesowi aktywacji w atmosferze czystego tlenu przez 5 - 60 minut w
temperaturze 300 - 350°C i nasyca roztworem polimeru, korzystnie polikwasu
mlekowego i chlorku metylenu o stężeniu 5 - 40% wagowych, w warunkach naprężeń
ściskających, uzyskany laminat kompozytowy suszy się w warunkach podciśnienia
od 0,8 - 0,1 atm przez 10 minut do 15 godzin, a następnie nakłada się drugą warstwę
postaci błonki o grubości do 0,7 mm, wytworzonej z polimeru resorbowalnego, o
stężeniu w rozpuszczalniku 5 - 40% wagowych, łącząc ją z laminatem w warunkach
podciśnienia 0,1 - 0,8 atm w temperaturze 40 - 50°C przez 10 minut do 2 godzin.
Z patentu PL 20349 znany jest sposób wytwarzania implantu ceramicznego
Sposób polega na sporządzeniu suchego zestawu, składającego się z węglanu
wapnia o uziarnieniu poniżej 100<$Emu>m Emu ilości od 50 do 90% wag., związków
pierwiastków z grupy litowców i/lub z grupy berylowców w łącznej ilości do 10% wag.
i
hydroksyapatytu
i/lub
ortofosforanu
wapniowego
i/lub
oksyortofosforanu
wapniowego w ilości do 40% wag., dodaniu doń środków roztwarzających i
uformowaniu kształtki. Kształtkę wypala się w atmosferze obojętnej lub utleniającej w
temperaturze od 470 do 710ºC oraz w razie potrzeby obrabia mechanicznie i czyści.
Z patentu PL 203496, znany jest sposób wytwarzania kompozytowego
implantu bioceramicznego Kształtkę ceramiczną o porowatości otwartej od 50 do
90%, zawierającą od 60 do 85% porów o wielkości od 50 do 2000<$Emu>m,
nasącza się w sposób wymuszony substancją farmakologiczną, składającą się z
nośnika organicznego w postaci wodnego roztworu koloidalnego poli(alkoholu
winylowego) i/lub alginianu sodu i/lub etylocelulozy i/lub chitozanu oraz środka
przeciwbakteryjnego
i/lub
aktywatora
wzrostu
2
tkanki
kostnej
i/lub
środka
przeciwnowotworowego i/lub innego środka leczniczego bądź bioaktywnego. Tak
otrzymany implant odsącza się, suszy i sterylizuje.
Z patentu PL 206534 znany jest Implant dentystyczny do wszczepiania w
ludzką lub zwierzęcą tkankę kostną lub w tkankę kostną uzupełnioną kostnym
materiałem zastępczym
kostną,
na
przykład
Wynalazek dotyczy implantu do wszczepiania w tkankę
implantu
zębowego
lub
implantu
do
zastosowania
ortopedycznego. Implant ma obszary powierzchni (4) pierwszego rodzaju o
właściwościach, na przykład, kostnoscalających, przeciwzapalnych, zwalczających
zakażenie i/lub wzmagających wzrost oraz ma obszary powierzchni (8) drugiego
rodzaju,
obejmujące
materiał,
który
można
upłynnić
przy
pomocy
drgań
mechanicznych. Implant umieszcza się wewnątrz otworu, np. kości żuchwy, poddaje
działaniu drgań mechanicznych, np. ultradźwięków i dociska do kości żuchwy.
Podczas tego procesu podlegający upłynnieniu materiał zostaje upłynniony i
dociśnięty do nierównych powierzchni i porów otaczającej tkanki kostnej, gdzie, po
ponownym zestaleniu, tworzy skuteczne połączenie pomiędzy implantem i tkanką
kostną. Właściwe ułożenie i zwymiarowanie obszarów powierzchni pierwszego i
drugiego rodzaju powoduje, podczas wszczepiania, że upłynniony materiał rozpływa
się, najwyżej w klinicznie nieistotnej ilości, na obszarach powierzchni (4) pierwszego
rodzaju, w taki sposób, że biologicznie scalające właściwości tych obszarów
powierzchni mogą stać się skuteczne natychmiast po wszczepieniu. Ze względu na
to pozytywne połączenie, implant uzyskuje bardzo dobrą stabilność podstawową, co
pozwala na poddanie go naciskowi bezpośrednio po wszczepieniu. Zapobiega to
występowaniu ujemnego skutku jako wyniku nie dociśnięcia implantu i zmniejsza
względne ruchy pomiędzy implantem i tkanką kostną do stopnia fizjologicznego,
sprzyjającego pożądanemu scaleniu kostnemu po wszczepieniu.
Z patentu PL 208679 znane jest Złącze z nasadką na filar implantologiczny
stabilizujące całkowite dośluzowe protezy zębowe. Złącze z nasadką na filar
implantologiczny, stabilizujące całkowite dośluzowe protezy zębowe, charakteryzuje
się tym, że stanowi korzystnie nasadkę elastyczną (i), mającą kształt pierścienia ze
stożkowymi powierzchniami czołowymi, umocowaną na nakostnej części filaru
implantologicznego (2) przy pomocy śruby (7),przy czym nasadka współpracuje
bezpośrednio z wyfrezowanym w siodle protezy(5) gniazdem (4), umożliwiając, po
przekroczeniu zadanej wartości siły tarcia, ruchy protezy wzdłuż osi filaru,
gwarantujące dobry kontakt błony śluzowej z dośluzową powierzchnią protezy.
3
Z patentu PL
209185 znany jest
Filar implantologiczny do stabilizacji
całkowitych dośluzowych protez zębowych charakteryzuje się tym, że stanowi
korzystnie jednoczęściowy filar (1), pozwalający na bezpośrednie osadzenie nasadki
(2) bez konieczności stosowania dodatkowych elementów mocujących, przy czym
część chwytowa, dostosowana kształtem korzystnie do klucza sześciokątnego, w
części górnej przechodzi płynnie w stożkowe podtoczenie o pobocznicy liniowo lub
parabolicznie ukształtowanej, zakończone kapturem tworzącym zaczep, utrzymujący
nasadkę na implancie, a w części dolnej przechodzi w przewężenie, umożliwiające
pionizację filaru przez doginanie. Implant wraz z zamocowaną nasadką jest
wprowadzany w gniazdo (3), zlokalizowane od strony dośluzowej w siodle protezy.
Ze zgłoszenia 379475 znany jest Implanto-dystraktor stomatologiczny W
przelotowym otworze (1) korpusu (2) usytuowana jest rozporowa śruba (3), której
jeden koniec ma przyporządkowaną oporową stopkę, zaś drugi zakończony jest
łącznikiem (3a) dla części protetycznej. Długość gwintowanego trzonu rozporowej
śruby (3) jest większa niż długość korpusu (2). Na zewnętrznej, nagwintowanej
powierzchni korpusu (2), wykonany jest co najmniej jeden podłużny rowek (2a)
usytuowany równolegle do jego podłużnej osi.
Z patentu PL 21200 znany jest implanto-dystraktor stomatologiczny,
zawierający przelotowy korpus z zewnętrznym i wewnętrznym gwintem, znamienny
tym, że w przelotowym otworze (1) korpusu (2) usytuowana jest rozporowa śruba,
której jeden koniec ma przyporządkowaną oporową stopkę (4), zaś drugi zakończony
jest łącznikiem dla części protetycznej, przy czym oporowa stopka (4), ma postać
śruby z zewnętrznym gwintem, którego linia śrubowa stanowi korzystnie przedłużenie
linii śrubowej korpusu (2). Przyrząd do prowadzenia wierteł drążących łoża pod
implanty stomatologiczne osadzane w bródowym odcinku kości żuchwy Przyrząd do
prowadzenia wierteł drążących łoża pod implanty stomatologiczne, okadzane w
bródowym odcinku kości żuchwy, składa się z płytki, stanowiącej bazę szablonu (1),
ukształtowanej w sposób pozwalający na umieszczenie owalnych wycięć (2),
przeznaczonych pod inserty, prowadzące wiertła służące do wykonania łoża pod
implant
oraz otworu
w insercie
centralnym (3),
nad
grzbietem wyrostka
zębodołowego bezzębnej żuchwy, tak aby po zakończonym zabiegu chirurgicznym
uzyskać pożądane położenie osi implantów. Poziome ułożenie płytki jest ustalane
przy pomocy wkręcanych w końce płytki śrub poziomujących (4), które opierają się o
podłoże zapobiegają chybotaniu się płytki w czasie zabiegów przygotowawczych i
4
podczas wprowadzania implantu w tkankę kostną. Długości śrub i inserty powinny
być dobierane osobniczo do danego ukształtowania kości wyrostka zębodołowego.
Dotychczas nie są znane i stosowane metody wykonywania implantów
w
podokostnowych
implantoprotetyce
stomatologicznej
za
pomocą
technik projektowania wspomaganego komputerowo CAD 3D wg wynalazku.
Sposób według wynalazku przebiega kilkuetapowo: planowanie, wykonanie
,symulacja zabiegu na 3D modelach , wszczepienie i obciążenie IP.
W pierwszym etapie na podstawie tomografii komputerowej przetwarza się
dane z formatu DIACOM w format korzystnie STL, lub inny podobny, oraz tworzy się
wirtualny model kości.
Następnie na wirtualnym modelu kości w formacie korzystnie STL, lub innym
podobnym, z pomocą programu do projektowania trójwymiarowego, wykonuje się
projekt konstrukcji protetycznej, która będzie oparta na implancie podokostnowym
oraz wykonuje się projekt w formie elektronicznej, na wirtualnym modelu kości, w
którym oznacza się formę, wielkość i pozycjonowanie implantu, oraz tor
wprowadzania.
Projekt
może
być
uproszczony i
go
wykonany przy użyciu
diagnostycznych modeli gipsowych.
Kolejno
na
podstawie
projektu,
przy
pomocy
technik projektowania
wspomaganych komputerowo, wykonuje się projekt implantu podokostnowego, a
następnie tak wykonany projekt zapisuje się w formacie korzystnie STL lub innym
podobnym.
W przypadkach kiedy tor wprowadzenia IP może być problematyczny
wykonuje się
3D model medyczny kości
i IP w jednej z wybranych
technik
szybkiego prototypowania oraz na 3D modelu sprawdza się tor wprowadzenia i
symulacja zabiegu implantacji .
Następnie po symulacji wprowadzenia i możliwych zmianach konstrukcji IP
na podstawie projektu implantu zapisanego w formacie korzystnie STL lub innym
podobnym za pomocą technik szybkiego prototypowania wykonuje się implant z
tytanu lub stopu metali.
Tak wykonany implant podokostnowy wszczepia się i wykonuje się na nim
tymczasową konstrukcje protetyczną, zaś po korzystnie 12-16 dniach wykonuje się
stałą konstrukcje protetyczną.
5
W sposobie wg wynalazku obciążenie implantów podokostnowych jest
przyłożone na zewnętrzną powierzchnie kości, a nie wewnątrz kości, jak to ma
miejsce przy implantacji za pomocą tradycyjnych implantów dokostnych.
Pełnomocnik
Zastrzeżenia patentowe
1.
Sposób
projektowania
i
wytwarzania
implantów
podokostnowych
stosowanych w implantoprotetyce stomatologicznej, znamienny tym, że
na
pierwszym etapie wykonuje się tomografie komputerową czaszki pacjenta.
Następnie uzyskane dane przetwarza się z formatu DIACOM na format korzystnie
STL lub inny podobny, następnie tworzy się wirtualny model kości, na którym
wykonuje się trójwymiarowy projekt konstrukcji protetycznej implantu opartej na
implancie podokostnowym, oraz wykonuje się projekt w formie elektronicznej na
wirtualnym modelu kości oznaczając formę, wielkość i pozycjonowanie implantu na
kości pacjenta, następnie implant podokostnowy projektuje się w formacie
korzystnie STL lub innym podobnym , wykonuje się 3D model medyczny i implant (
w wybranych technologiach szybkiego prototypowania ) i sprawdza się jego tor
wprowadzania i symulacja zabiegu oraz następnie
wykonuje się sprawdzona
konstrukcja implantu przy użyciu technik szybkiego prototypowania ze stopu metali
lub tytanu, następnie tak wykonany implant wszczepia się i wykonuje się na nim
tymczasową konstrukcje protetyczną, którą po 12-16 dniach, zastępuje się
wykonaną
stałą
konstrukcją
protetyczną,
przy
czym
obciążenie
implantu
podokostnowego przykłada się na zewnętrzną powierzchnie kości.
2.Sposób wg zastrz. 1, znamienny tym, że projekt wykonuje się za pomocą
diagnostycznych modeli gipsowych.
3.Sposób wg zastrz. 1, znamienny tym, że implant wykonuje się z tytanu lub
stopu metali.
Pełnomocnik
6
Skrót opisu
Sposób projektowania i wytwarzania implantów podokostnowych stosowanych
w implantoprotetyce
stomatologicznej,
w
którym na
podstawie
tomografii
komputerowej przetwarza się dane z formatu DIACOM na format korzystnie STL
lub inny podobny, oraz tworzy się wirtualny modelu kości, na którym wykonuje się
trójwymiarowy
projekt
konstrukcji
protetycznej,
opartej
na
implancie
podokostnowym oraz wykonuje się projekt w formie elektronicznej na wirtualnym
modelu kości, na którym oznacza się formę, wielkość i pozycjonowanie implantu
następnie projektuje się implant podokostnowy w formacie korzystnie STL lub
innym podobnym i za pomocą technik szybkiego prototypowania
wykonuje się
implant ze stopu metali lub z tytanu , następnie tak wykonany implant
podokostnowy wszczepia się i wykonuje się
na nim tymczasową konstrukcje
protetyczną, zaś po 12-16 dniach wykonuje się stałą konstrukcje protetyczną, przy
czym obciążenie implantu
podokostnowego
powierzchnie kości.
Pełnomocnik
7
przykłada
się
na
zewnętrzną