Jeden z najstarszych łódzkich obiektów muzealnych „Przyrodnicze” i

Jeden z najstarszych łódzkich obiektów muzealnych
„Przyrodnicze” i stuletni bluszcz
Budynki Muzeum Przyrodniczego Uniwersytetu Łódzkiego wpisane do
rejestru zabytków, zlokalizowane są na terenie zabytkowego parku im. H.
Sienkiewicza założonego, w latach 1894-1897, położonego w centrum Łodzi w
kwadracie ulic Tuwima-Nawrot-Sienkiewicza-Kilińskiego. Wchodziły one w skład
zaplecza gospodarczego parku.
Obiekt usytuowany w pierzei ul. Kilińskiego, zbudowany w roku 1865 pełnił
funkcję mieszkania Głównego Ogrodnika Miasta. Jest to budynek piętrowy z
poddaszem, podpiwniczony, o powierzchni użytkowej 280 m2, kubaturze 669 m3.
Elewacja wschodnia od strony ul. Kilińskiego, porośnięta jest cennym, stuletnim
bluszczem, uznanym za pomnik przyrody. Budynek ten stanowi ważny element
wprowadzający do wejścia w południową aleję parku.
Gmach główny, usytuowany przy centralnej alei parkowej, powstał w dwóch
fazach – część piętrowa, na rzucie litery „L”, w końcu XIX wieku, dostawione od
południa skrzydło w latach 20. wieku XX, z przeznaczeniem dla Wydziału Plantacji
Miejskich. Wejście usytuowano w narożniku zwieńczonym efektowną wieżyczką.
Powierzchnia użytkowa budynku 504 m2, kubatura 1691 m3.
Obiekty, użytkowane od roku 1930 jako Miejskie Muzeum PrzyrodniczoPedagogiczne, należą do najstarszych łódzkich budynków muzealnych. Od 1962 r.
użytkowane przez Muzeum Przyrodnicze Wydziału Biologii i Ochrony Środowiska
Uniwersytetu Łódzkiego.
Z uwagi na zły stan obiektów i konieczność przeprowadzenia prac remontowo
-konserwatorskich, zlecono przygotowanie dokumentacji projektowej remontu Pracowni
Urbanistyki i Architektury – Marek Solnica w Łodzi.
Wykonanie
prac
remontowych
zabezpieczających
i
konserwatorskich
powierzono, wybranej w przetargu nieograniczonym, firmie „MOSAICON”, Maria Potz w
Łodzi. Ich zakończenie przewidziano na koniec grudnia tego roku.
Realizowane prace finansowane są ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa
Narodowego w ramach programu operacyjnego „Dziedzictwo kulturowe” oraz z
funduszy własnych uczelni.
(sb)