Rozdział 5 - Marnotrawny Kościół

Objawienie Jana Apostoła
Rozdział 5
5:1
I widziałem w prawej dłoni tego, który, siedział na tronie, księgę zapisaną wewnątrz i
zewnątrz, zapieczętowaną siedmioma pieczęciami. BW
I ujrzałem na prawej ręce Zasiadającego na tronie księgę zapisaną wewnątrz i na
odwrocie zapieczętowaną na siedem pieczęci. BT
I zobaczyłem w prawej ręce Tego, który siedział na tronie, zwój zapisany wewnątrz i na
zewnątrz, opieczętowany siedmioma pieczęciami.NP
Piaty rozdział księgi Objawienia kieruje naszą uwagę na ZWÓJ. Nasze rozważania
rozpocznijmy więc od przecytania kilku pożytecznych informacji na temat zwojów w czasach
apostoła Jana. Informacje te pochodzą z komentarza do Księgi Objawienia napisanego przez
Williama Barclay.
"Zwróćmy uwagę na to, że w ręku Bożym był zwój, a nie księga. W starożytności, aż do
drugiego wieku po Chr., dzieła literackie istniały w formie zwojów, a nie ksiąg. Zwojem był
papirus, składający się z pojedynczych kart o wymiarach 25 cm na 20 cm. Poszczególne karty
łączono ze sobą w zależności od wielkości danego utworu literackiego. Pisano w kolumnach
o szerokości ok. 8 cm pozostawiając u góry i u dołu margines o szerokości ok. 6 cm,
odległość między kolumnami wynosiła ok. 2 cm. Zwój z obu końców był nawijany na
drewniane wałki, posiadające z obu stron wystające uchwyty. W czasie czytania jedną ręką
rozwijało się zwój z jednego wałka, a drugą nawijało się go na drugi wałek. Następujące
zestawienie pozwoli nam wyobrazić sobie wielkość zwoju. Drugi i Trzeci List Jana, List
Jakuba i List do Filemona mieściły się na jednej karcie papirusu; zwój Listu do Rzymian miał
prawie cztery metry długości, Ewangelii Marka – ok. 6 m, Ew. Jana – ponad 7 m, Ew.
Mateusza – ponad 9 m, Ew. Łukasza i Dzieje Apostolskie – prawie 10 m. Zwój samej księgi
Objawienia miał ponad 4,5 m długości. Tego rodzaju zwój znajdował się w ręku Bożym.
Należy tu zwrócić uwagę na dwie rzeczy.
1. Zwój był zapisany od wewnątrz i zewnątrz. Papirus wytwarzano z substancji pochodzącej z
sitowia rosnącego w delcie Nilu. Łodygi tego sitowia ponad 4 m wystawały nad wodą i
prawie 2 m sięgały pod powierzchnię wody; były tak grube jak przegub ludzkiej ręki. Z łodyg
tych wyjmowano rdzeń, który następnie krajano ostrym nożem. Podłużne paski układano
pionowo, a następną warstwę układano na nich poziomo, całość zwilżano wodą z Nilu,
dodawano lepkiej substancji i sprasowywano ze sobą. Otrzymywany w ten sposób produkt
ubijano drewnianym młotkiem i wygładzano pumeksem; w ten sposób powstawała substancja
bardzo podobna do białego papieru.
Z opisu tego wynika, że z jednej strony papirusu włókna przebiegały poziomo (nazywano ją
recto) i na tej stronie pisano, gdyż łatwiej było pisać wzdłuż włókien. Tę zaś stronę, po której
włókna przebiegały pionowo, nazywano verso i bardzo rzadko na niej pisano.
Jednak papirus był materiałem bardzo drogim i dlatego ten, kto miał wiele do napisania, pisał
na obu jego stronach. Kartę zapisaną po stronie verso nazywano opistograf, co znaczy kartę
1
zapisaną po drugiej stronie. Juwenaliusz mówi o młodym aktorze, trzymającym w ręku
manuskrypt tragedii Orestesa zapisany po obu stronach, a więc bardzo długi. Zwój w ręku
Bożym też był zapisany po obu stronach; zarówno recto jak i verso były pokryte pismem.
2. Zwój ten był zapieczętowany siedmioma pieczęciami. Wskazuje to na dwie rzeczy.
a) Po zapisaniu zwój był zawiązywany nićmi, których zakończenia lakowano i pieczętowano.
Zwykle spisany testament pieczętowano siedmioma pieczęciami. Według prawa rzymskiego
siedmiu świadków opieczętowywało zwój swoimi pieczęciami i mógł on być otwarty tylko
wtedy, gdy wszyscy siedmiu lub ich przedstawiciele byli przy tej czynności obecni. Zwój ten
można określić jako wolę Bożą, Jego ostateczne zdanie na temat spraw tego świata.
b) Siedem pieczęci może również świadczyć o wyjątkowej tajemnicy zwoju. Treść pisma jest
tak ważna, że chroni je siedem pieczęci. Pieczęcie na grobie Jezusa miały służyć jego
zabezpieczeniu (Mt 27,66); apokryficzna Ewangelia Piotra mówi o zapieczętowaniu tego
grobu siedmioma pieczęciami. Pieczęcie zabezpieczały przed bezprawnym otwarciem zwoju
czy grobu."
"I widziałem w prawej δεξιαν (deksian) prawicy dłoni tego, który, siedział (Siedzącego) na
tronie, księgę βιβλιον (biblion) zwój zapisaną wewnątrz i zewnątrz"
Co ważne zwój był dwustronnie zapisany. Nabrzmiały treścią, nic dziwnego, że Jan zapragnął
wejrzeć w zwój. Co jest w nim zapisane? Pan obiecał wcześniej Janowi, że objawi mu to co
ma się stać potem. Jan czeka na ten moment. Być może w tym zwoju jest zapisane to co ma
wydarzyć się w przyszłości. David M. Levy w książce „Objawienie, ostatnie Słowo Boga”
pisze, „że zwój jest rodzajem księgi wieczystej albo aktu własności, reprezentującego prawo
Chrystusa do planety Ziemi. Chociaż ten pogląd jest częściowo prawdziwy, wydaje się
jednak, że znaczenie zwoju jest szersze. Jest też interpretacja głosząca, że zwój zawiera zapis
przyszłych wydarzeń, opis historii, która ma się wydarzyć. Objawia sądy, które Bóg wyleje na
ziemię, a także drugie przyjście Chrystusa, który pełnoprawnie obejmie swoje dziedzictwo,
realizując akt własności nabyty przez odkupienie planety Ziemi, i zaprowadzi swoje
sprawiedliwe rządy w Tysiącletnim Królestwie. Ten ostatni pogląd najlepiej opisuje
zawartość zwoju.”
5:2
Widziałem też anioła potężnego, który wołał głosem donośnym: Któż jest godny
otworzyć księgę i zerwać jej pieczęcie? BW
I ujrzałem potężnego anioła, obwieszczającego głosem donośnym: Kto godzien jest
otworzyć księgę i złamać jej pieczęcie? BT
„Zobaczyłem też potężnego anioła ogłaszającego donośnym głosem: Kto jest godny
otworzyć zwój i zerwać jego pieczęcie?” NP.
Najpierw Jan zobaczył zwój, a potem potężnego, ισχυρον (ischyron) mocnego, silnego anioła,
który donośnym µεγαλη (megalē) wielkim głosem zawołał; „Kto jest godny otworzyć zwój?
Ten donośny głos przerywa uwielbienie i niczym grzmot rozlega się i dudni po Niebie, na
ziemi i pod ziemią.
2
Ten potężny anioł znowu pojawi się w Objawieniu w (10:1 i 18:21)
„I ujrzałem innego potężnego anioła, zstępującego z nieba, obleczonego w obłok, i tęcza była
nad jego głową, a oblicze jego było jak słońce, a nogi jego jak słupy ogniste, i w prawej ręce
miał otwartą książeczkę. Nogę prawą postawił na morzu, a lewą na ziemi. I zawołał
donośnym głosem tak, jak ryczy lew. A kiedy zawołał, siedem grzmotów przemówiło swym
głosem.” Apok. 10:1-3 BT
„I potężny jeden anioł dźwignął kamień jak wielki kamień młyński, i rzucił w morze,
mówiąc: Tak z rozmachem Babilon, wielka stolica, zostanie rzucona i już się wcale nie
znajdzie.” Apok. 18:21 BT
Potężny anioł był prawdopodobnie ogromny. Tutaj potęga anioła przejawia się dodatkowo w
jego potężnym głosie, który przenika cały wszechświat. Jak echo grzmotu rozlega się po
całym wszechświecie. Anioł zadaje pytanie; czy jest ktokolwiek godny tego zadania, aby
przybyć i otworzyć księgę?
"Potem widziałem, a oto drzwi były otwarte w niebie, i głos poprzedni, który słyszałem, jakby
głos trąby rozmawiającej ze mną, rzekł: Wstąp tutaj, a pokażę ci, co się ma stać potem."
Obj. 4:1
Niech bieg wydarzeń się rozpocznie.
5:3,4
I nikt w niebie ani na ziemi, ani pod ziemią nie mógł otworzyć księgi ani do niej wejrzeć.
I płakałem bardzo, że nie znalazł się nikt godny otworzyć księgę ani do niej wejrzeć. BW
A nie mógł nikt - na niebie ani na ziemi, ani pod ziemią - otworzyć księgi ani na nią
patrzeć. A ja bardzo płakałem, że nikt nie znalazł się godzien, by księgę otworzyć ani na
nią patrzeć. BT
Zobaczyłem też potężnego anioła ogłaszającego donośnym głosem: Kto jest godny
otworzyć zwój i zerwać jego pieczęcie? I nikt w niebie ani na ziemi, ani pod ziemią nie
mógł otworzyć zwoju ani do niego zajrzeć. I bardzo płakałem, że nie znalazł się nikt
godny otworzyć zwój ani do niego zajrzeć. NP.
Przeczytajmy trzy fragmenty ze Starego Testamentu. Zwój jest symbolem zapisanych w
proroctwach objawień Bożych dotyczących teraźniejszości i przyszłości. Bóg chce aby ludzie
poznawali proroctwa dotyczące przyszłości. Nie czyni z tego misterium. W tajemnicy
pozostawia jedynie dzień i godzinę, ale znaki każe nam bacznie obserwować.
"Gdyż Pan wylał na was ducha twardego snu i zamknął wasze oczy, to jest proroków, i zakrył
wasze głowy, to jest jasnowidzów. Dlatego z widzeniem tego wszystkiego jest u was tak, jak
ze słowami zapieczętowanej księgi; gdy się ją poda temu, który umie czytać, i powie:
Przeczytaj to, proszę, wtedy on odpowiada: Nie potrafię, gdyż to jest zapieczętowane; A gdy
się poda księgę takiemu, który nie umie czytać, i powie: Przeczytaj to, proszę, wtedy on
odpowiada: Nie umiem czytać. I rzekł Pan: Ponieważ ten lud zbliża się do mnie swoimi
3
ustami i czci mnie swoimi wargami, a jego serce jest daleko ode mnie, tak że ich bojaźń
przede mną jest wyuczonym przepisem ludzkim," Izaj. 29:10-13
„Ty zaś, synu człowieczy, słuchaj, co Ja mówię do ciebie! Nie bądź przekorny jak dom
przekory! Otwórz swoje usta i zjedz, co ci podaję! A gdy spojrzałem, oto ręka była
wyciągnięta do mnie, a w niej zwój księgi. I rozwinął go przede mną. A był zapisany z jednej
i z drugiej strony. Były zaś na nim wypisane skargi, jęki i biadania.” Ezech. 2:8-10
„ Zaiste, nie czyni Wszechmogący Pan nic, jeżeli nie objawił swojego planu swoim sługom,
prorokom.” Amos. 3:7
W dalszym ciągu głównym tematem piątego rozdziału jest Zwój. Kiedy pobieżnie czytamy
Księgę Objawienia, ten zwój wydaje się, że jest takim małym, niezauważalnym elementem, ot
taka malutka książeczka. Podobnie, naszej uwadze umyka płacz Jana. Tymczasem to jest
niezmiernie ważny zwój w dziejach ludzkości, gdyż zawiera objawienie tego, co Bóg
postanowił dla przyszłego biegu świata i rodzaju ludzkiego. Jest to też akt notarialny nadający
prawo dziedziczenia przez wiernych zwycięzców, majątku niebiańskiego. To też jest
niezmiernie ważny szloch, może dzięki temu, kto wie, mamy dzisiaj księgę Objawienia do
swojej dyspozycji. Warto było żałośnie zapłakać, aby dowiedzieć się co tam jest w tym
Zwoju napisane.
Dziękuje Bogu za pomysł i możliwość rozważania jednego, dwóch wersetów z księgi
Objawienia dziennie. Wczoraj nosiłem w myślach zwój, myślałem, jak ważny to musi być
zwój, chyba najważniejszy w historii piśmiennictwa. Dzisiaj noszę, bardziej w sercu niż w
myślach, płacz, szloch, a właściwe głośne zawodzenie apostoła Jana. Modlę się, Panie i ja nie
jestem godzien, i ja chciałbym wejrzeć w Twoje tajemnice. Zajrzeć poza drzwi przyszłości,
choćby przez dziurkę od klucza. U Jana widzimy wielką determinację, wielkie pragnienie
poznania planów Bożych i woli Bożej. Wiem, że bez Baranka nadal będę bezsilny, nadal będę
poddany wszelkiej możliwej diabelskiej dezinformacji, nadal będę zgadywał co się dzieje
wokół mnie. Jak mało dzisiaj jest w nas takiej jak u Jana determinacji, tego pragnienia
poznania proroctw Bożych.
Co zawiera zwój? Opisuje sąd nad światem i przedstawia ostateczny triumf Boga i jego
Kościoła nad wszelkim złem. Opisuje zwycięstwo ludu Bożego, Bożą pomstę za niewinną
krew wiernych przelaną za świadectwo Jezusa. Opisuje zapalczywość gniewu Bożego.
Zawartość tego zwoju to prawdopodobnie kolejne rozdziały księgi Objawienia. To nie jest
Ewangelia taniej łaski, że Bóg kocha wszystkich i poklepuje wszystko przyjaźnie po plecach,
że nie potrzeba żadnego wysiłku, żadnego pragnienia, żadnej gorącej pasji dla Pana.
I płakałem εκλαιον (eklaion) płakałem rzewnie, lamentowałem bardzo. Jan płakał z dwóch
powodów. Po pierwsze miał wielkie pragnienie wejrzenia w plany Boże, i ogromną
paraliżującą bezsilność, że nie może zaglądnąć do tego zwoju, po drugie, że nikt nie był
godzien otworzyć pieczęci i zaglądnąć do zwoju.
Philip E. Hughes w swoim komentarzu do Objawienia pisze; „Ten konkretny anioł widziany
jest jako potężny, ponieważ woła głosem donośnym wobec całego świata (na temat
przejawów mocy aniołów patrz 10:1-3 i 18:21), zapraszając: “Któż jest godny otworzyć
księgę i zerwać jej pieczęcie?“ Ale na zaproszenie nikt nie odpowiada, gdyż nikt spośród
całego stworzenia “w niebie ani na ziemi, ani pod ziemią“, żaden człowiek nie mógł zerwać
pieczęci i do niej wejrzeć. Ten brak możliwości nie należy przypisywać brakowi siły
4
fizycznej, lecz niezdolności moralnej. Nikt nie mógł otworzyć księgi, ponieważ nikt nie był
godny, a ta niezdolność wynika z konsekwencji grzechu. Powszechność grzechu człowieka,
jeden z dominujących tematów Pisma, jest z mocą przedstawiona przez Św. Pawła w
Rzymian 3:9 n, gdzie z naciskiem stwierdza, że “nie ma ani jednego sprawiedliwego“ i
“wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej“. Nic dziwnego, że Św. Jan bardzo płakał, gdyż
nie ma niczego bardziej godnego ubolewania i bardziej nieszczęsnego w historii ludzkości niż
nasza całkowita niegodziwość jako grzesznych istot przed obliczem naszego Stwórcy. Nie ma
niczego bardziej żałosnego niż fakt, że przez naszą własną bezbożność pozbawiliśmy się całej
naszej godności.”
Słowo εκλαιον (eklaion) oznacza żałobny płacz, lament po starcie kogoś bliskiego. Ten sam
wyraz występuję w opisie historii wskrzeszenia córeczki Jaira. "A wszyscy płakali i żałowali
jej. On zaś rzekł: Nie płaczcie, nie umarła, lecz śpi," Łuk. 8:52
Oto na oczach Jana rozgrywa się jakiś dramat. Jest pilna potrzeba wejrzeć w zwój, to sprawa
życia albo śmierci, a tymczasem nikt w całym wszechświecie nie może tego zrobić. Wzrasta
napięcie. Czy ten płacz Jana coś zmieni?
5:5
A jeden ze starców rzecze do mnie: Nie płacz! Zwyciężył lew z pokolenia Judy, korzeń
Dawidowy, i może otworzyć księgę, i zerwać siedem jej pieczęci. BW
I mówi do mnie jeden ze Starców: Przestań płakać: Oto zwyciężył Lew z pokolenia
Judy, Odrośl Dawida, tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci. BT
Wtedy jeden ze starszych zwrócił się do mnie: Przestań płakać! Oto zwyciężył Lew z
plemienia Judy, korzeń Dawidowy, aby otworzyć zwój i siedem jego pieczęci. NP
Jeszcze jedna myśl do wczorajszych rozważań dotyczących szlochu apostoła Jana. Nie myślę,
że Jan chciał płaczem wymóc coś na Bogu, tak jak to czynią dzieci na rodzicach. To był płacz
wynikający raczej z ludzkiej bezsilności, z poczucia braku godności i kompetencji, aby wziąć
zwój i złamać pieczęć. Płacz Jana nie był bynajmniej wyrazem wymuszenia czegoś na Bogu,
ale emocjonalnym opowiedzeniem Bogu jego pragnienia poznania woli Bożej. Kto jest
godny?
Jeden z Prezbiterów mówi do Jana, przestań płakać, bo oto jest zwycięzca. Lew z pokolenia
Judy. Księga Objawienia podkreśla bardzo wyraźnie żydowskie korzenie Pana Jezusa.
Podkreśla mesjański charakter Baranka o którym mowa w wierszu następnym. Księga
Objawienia nie jest oderwana od proroctw Starego Testamentu. Prorocy zapowiadali, że te
hebrajskie, mesjanistyczne tytuły dają prawo Mesjaszowi do panowania i do otwarcia zwoju.
To bardzo ciekawa i ważna myśl.
Pierwsze określenie to Lew z plemienia Judy. W 1 Moj. 49:8-10 znajdujemy odniesienie do
tego tytułu: „ Juda - ciebie będą sławić bracia twoi, Ręka twoja będzie na karku wrogów
twoich, Tobie kłaniać się będą synowie ojca twego. Szczenię lwie, Juda; synu mój, Z łupu,
synu mój, się podniosłeś; Czai się jak lew i jak lwica, któż go spłoszy? Nie oddali się berło od
Judy. Ani buława od nóg jego, Aż przyjdzie władca jego, I jemu będą posłuszne narody.”
5
Drugie określenie to Korzeń Dawidowy. To także jest myśl pochodząca ze znanego proroctwa
Izajasza.
„I wyrośnie różdżka z pnia Isajego, a pęd z jego korzeni wyda owoc. I spocznie na nim Duch
Pana; Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni Pana. (…) I
stanie się w owym dniu, że narody będą szukać korzenia Isajego, który załopocze jako
sztandar ludów; a miejsce jego pobytu będzie sławne.” Izaj. 11:1-2; 10 Na te słowa powołuje
się też apostoł Paweł w Liście do Rzymian. „I znowu: Chwalcie Pana, wszyscy poganie, I
niech go wysławiają wszystkie ludy. I znowu Izajasz powiada: Wyrośnie odrośl z pnia
Jessego I powstanie, aby panować nad poganami; W nim poganie nadzieję pokładać będą.”
Rzym. 15:11-12
Słowo ριζα (riza) korzeń, występuje jeszcze w kilku miejscach Nowego Testamentu. Są to
bardzo ciekawe fragmenty. W Rzymian 11:16 i 18 czytamy, że korzeń uświęca gałęzie i
dźwiga ich ciężar na sobie. W 1 Tymoteusza 6:10 czytamy, że korzeniem złego jest miłość
pieniędzy. Od korzenia bierze się życie rośliny, korzeń karmi roślinę, utrzymuje ją stabilnie
podczas silnych wiatrów. Jezus jest takim korzeniem, podstawą, fundamentem i to z
królewskiej linii Dawida.
„Ja, Jezus, wysłałem anioła mego, by poświadczył wam to w zborach, Jam jest korzeń i ród
Dawidowy, gwiazda jasna poranna.” Obj. 22:16
Przypomnę, że w Obj. 3:7 czytaliśmy o tym, że Jezus jest w posiadaniu klucza Dawida. Klucz
Dawida to symbol władzy Dawidowego Mesjasza nad bramami Królestwa Bożego „A do
anioła zboru w Filadelfii napisz: To mówi Święty, prawdziwy, Ten, który ma klucz Dawida,
Ten, który otwiera, a nikt nie zamknie, i Ten, który zamyka, a nikt nie otworzy.” Jest to
bezpośrednie odniesienie do wersetu z Izajasza 22:22. „I położę na jego ramieniu klucz domu
Dawida, i gdy on otworzy, to nikt nie zamknie, a gdy on zamknie, to nikt nie otworzy.”
„ Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu,
i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju. Potężna
będzie władza i pokój bez końca na tronie Dawida i w jego królestwie, gdyż utrwali ją i oprze
na prawie i sprawiedliwości, odtąd aż na wieki. Dokona tego żarliwość Pana Zastępów.” Izaj.
9:5-6
Zaprawdę tylko Ten „Lew z pokolenia Judy, korzeń Dawidowy” jest godzien.
5:6,7
I widziałem pośrodku między tronem a czterema postaciami i pośród starców stojącego
Baranka jakby zabitego, który miał siedem rogów i siedmioro oczu a to jest siedem
duchów Bożych zesłanych na całą ziemię. I przystąpił, i wziął księgę z prawej ręki tego,
który siedział na tronie, BW
I ujrzałem między tronem z czworgiem Zwierząt a kręgiem Starców stojącego Baranka,
jakby zabitego, a miał siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest siedem Duchów Boga
wysłanych na całą ziemię. On poszedł, i z prawicy Zasiadającego na tronie wziął księgę.
BT
I zobaczyłem Baranka jakby zabitego, stojącego między tronem i czterema stworzeniami
6
oraz między starszymi. Miał On siedem rogów i siedmioro oczu, które są siedmioma
duchami Boga rozesłanymi na całą ziemię. Podszedł [On] i wziął [zwój] z prawej ręki
Tego, który siedział na tronie, NP
Jeden ze starszych pocieszając Jana mówi mu o Lwie z pokolenia Judy, o korzeniu Dawida, o
kimś kto jest bardzo silny. Tymczasem Jan ujrzał, stojącego, niepozornego Baranka αρνιον
(arnion), (nie dorosłego barana amnos), ale młodego, jakby zabitego εσφαγµενον
(esfagmenon) który był zabity, brutalnie zamordowany. Silny Lew, a zarazem słaby, jakby
nieżywy Baranek. To połączenie, zestawienie cech Pana Jezusa, min. posłuszeństwa, pokory i
majestatu wyraża wiele innych fragmentów Bożego Słowa. "Byłem umarły, lecz oto żyję na
wieki wieków" Obj. 1:18
Idea Baranka składanego za grzechy przewija się od Abrahama, poprzez święto Paschy, cały
świątynny system ofiarniczy, poprzez proroctwa zapowiadające Baranka Mesjasza, wyznanie
Jana Chrzciciela, aż po księgę Objawienia.
„Znęcano się nad nim, lecz on znosił to w pokorze i nie otworzył swoich ust, jak jagnię na
rzeź prowadzone i jak owca przed tymi, którzy ją strzygą, zamilkł i nie otworzył swoich
ust.” Izaj. 53:7; „Nazajutrz (Jan Chrzciciel) ujrzał Jezusa, idącego do niego, i rzekł: Oto
Baranek Boży, który gładzi grzech świata.” Jan. 1:29
„Wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem, zostaliście wykupieni z marnego
postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego, Lecz drogą krwią Chrystusa, jako
baranka niewinnego i nieskalanego. Wprawdzie był On na to przeznaczony już przed
założeniem świata, ale objawiony został dopiero w czasach ostatnich ze względu na was,” 1
Piotr. 1:18-20
O tym Baranku czytał eunuch w Dziejach Apostolskich. „A ustęp Pisma, który czytał, był ten:
Jak owca na rzeź był prowadzony I jak baranek milczący wobec tego, który go strzyże, Tak
nie otwiera ust swoich;” Dz.Ap. 8:32
Komentarz roboczy do Nowego Przymierza podaje bardzo interesujące zestawienie. „Baranek
to określenie Jezusa pojawiające się 29 razy w Księdze Objawienia. Nawiązuje ono do dzieła
odkupienia, do sposobu pokonania zła, określa też podstawę wszystkiego, co w życiu
wierzącego nowe. Baranek otwiera księgę dziejów (5,6.7; 6,1), Jemu wszystko składa hołd
(5,8-14; 5,11-13; 7,9n), Jego dzień nadchodzi (6,16n), w Jego krwi obmywają swe szaty
zbawieni (7,14); On prowadzi odkupionych do wód żywych (7,17), w Jego krwi jest
zwycięstwo nad szatanem (12,11), za Nim podążają 144.000 (14,1.4), Jego pieśń śpiewają
aniołowie (15,3), On jest Panem panów i Królem królów (17,14); Jego wesele nadchodzi
(19,7.9; 21,9); imiona Jego apostołów są na fundamentach nowego Jeruzalem (21,14); On jest
światłością i świątynią nowego Miasta (21,22n); wejdą do niego tylko zapisani w Jego
księdze (21,27); z jego tronu wypływa woda życia (22,1.3).”
Warto zasygnalizować pewną istotną rzecz jaką dostrzegamy w tym rozdziale. Chrystus
wystąpił na przód „i wziął księgę z prawej ręki tego, który siedział na tronie.” Pozostał tam,
pozostał w niebiańskim centrum. On zwyciężył, pokonał grzech, diabła i śmierć, teraz jest
godzien przyjąć chwałę, ale i prawo do tego, aby wylać Boży gniew, pomścić krew
wierzących świętych i zrealizować do końca plan Zbawienia. On podszedł, i z prawicy
Zasiadającego na tronie wziął księgę, wtedy cały splendor chwały niebiańskiej skoncentrował
się na zwycięskim Baranku.
7
„Uczyniłeś go na krótko nieco mniejszym od aniołów, Chwałą i dostojeństwem ukoronowałeś
go, Wszystko poddałeś pod stopy jego. A poddawszy mu wszystko, nie pozostawił niczego,
co by mu poddane nie było. Teraz jednak nie widzimy jeszcze, że mu wszystko jest poddane;
Widzimy raczej tego, który na krótko uczyniony został mniejszym od aniołów, Jezusa,
ukoronowanego chwałą i dostojeństwem za cierpienia śmierci, aby z łaski Bożej zakosztował
śmierci za każdego.” Hebr. 2:7-9
Czytamy, że Baranek miał siedmioro rogów i oczu. Liczba siedem występuje bardzo często,
ponad 50 razy w księdze Objawienia. Oznacza ona pełnię. Rogi oznaczają władzę, moc,
autorytet. „I gdy go ujrzeli, oddali mu pokłon, lecz niektórzy powątpiewali. A Jezus
przystąpiwszy, rzekł do nich te słowa: Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi.” Mat.
28:17-18
Siedem oczu, siedem duchów, oznacza pełnię Ducha Świętego jaka jest w Baranku i
wszechwidzącą rolę Ducha Świętego. Podobną myśl czytamy w proroctwie Zachariasza.
„Anioł, który rozmawiał ze mną, powrócił i obudził mnie, jak budzi się kogoś ze snu, I
zapytał mnie: Co widzisz? A ja odpowiedziałem: Widzę, oto jest świecznik cały ze złota, a na
jego szczycie jest czasza. Na niej jest siedem lamp, a lampy, które są na jej szczycie, mają po
siedem knotów. ... Te siedem lamp - to oczy Pana; one to przepatrują całą ziemię.” Zach.
4:1-2,10
„I pokazał mi rzekę wody żywota, czystą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka.
... I nie będzie już nic przeklętego. Będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy jego służyć
mu będą” Obj. 22:1,3
5:8
A gdy ją wziął, upadły przed Barankiem cztery postacie i dwudziestu czterech starców, a
każdy z nich miał harfę i złotą czaszę pełną wonności; są to modlitwy świętych. BW
A gdy wziął one księgi, zaraz ono czworo zwierząt i oni dwadzieścia i cztery starcy
upadli przed Barankiem, mając każdy z nich cytry i czasze złote, pełne wonnych rzeczy,
które są modlitwy świętych. BG
A kiedy wziął księgę, czworo Zwierząt i dwudziestu czterech Starców upadło przed
Barankiem, każdy mając harfę i złote czasze pełne kadzideł, którymi są modlitwy
świętych. BT
a gdy wziął zwój, cztery stworzenia i dwudziestu czterech starszych upadło przed
Barankiem, a każdy z nich miał cytrę i złotą czaszę pełną wonności, którymi są modlitwy
świętych. NP
Zwycięstwo Chrystusa jest zwycięstwem unikalnym. Wzbudza w nas najwyższy szacunek,
uwielbienie i podziw dla Pana. Starsi wraz z istotami żywymi po raz kolejny upadają na
twarz, oddają głęboki pokłon Barankowi. Tylko Ten który jest na tronie i Baranek są godni
przyjąć tą chwałę. Teraz uwielbienie toczy się w trzech kręgach. Pierwszy to dwudziestu
czterech starszych i istoty żywe, drugi to krocie aniołów i trzeci wszelkie stworzenie. Dzisiaj
przyglądniemy się pierwszemu.
8
"Zacznijcie śpiew i w bęben uderzcie, w harfę słodko (mile) dźwięczącą i lirę!" Ps 81:3
Przed Barankiem upada dwudziestu czterech starszych. W swoich dłoniach mają dwie rzeczy
κιθαρας (kitharas) cytry kitary, oraz φιαλας (fialas) czasze, wypełnionych θυµιαµατων
(thymiamatōn) kadzidłem którym są modlitwy świętych.
„Dziękujcie Panu na cytrze! Grajcie mu na dziesięciostrunnej harfie! Śpiewajcie mu pieśń
nową, Grajcie pięknie z okrzykiem radosnym! Ps. 33:2-3; „Wznoście Panu okrzyki radosne,
wszystkie ziemie; Weselcie się, cieszcie się i grajcie! Grajcie Panu na cytrze I głośno
śpiewajcie!” Ps. 98:4-5; Wtedy przystąpię do ołtarza Bożego, Do Boga wesela i radości
mojej, I będę cię wysławiał na cytrze, Boże, Boże, mój...!" Ps. 43:4; „Śpiewajcie Panu pieśń
dziękczynną, Grajcie Panu naszemu na cytrze!” Ps. 147:7
Pierwsza rzecz jaka mieli starsi to, nie harfy w dzisiejszym znaczeniu, ale liry bądź cytry,
instrumenty które często były używane do akompaniamentu przy śpiewie. Wzmianka o tych
instrumentach jest tu czymś naturalnym, ponieważ wiąże się z hymnem, który ma być zaraz
śpiewany, o czym czytamy w następnych wierszach. Tak sobie myślę, że chciałbym kiedyś
zaśpiewać głośno Panu przy akompaniamencie dwudziestu czterech cytr. Może to jest jakaś
wskazówka jak powinny wyglądać dzisiejsze zespoły muzyczne w kościołach. Nie jestem
muzykiem, ale podobno dźwięk cytr podnosi ducha, wycisza, jest dostojny i chyba odbiega od
dźwięku dzisiejszych instrumentów muzycznych używanych do uwielbienia. Poza tym
muzyka tutaj jest tłem dla hymnu, a nawet wydaje mi się, że na ten moment muzyka zanika, a
uwielbienie jest śpiewane a cappella.
Drugą rzeczą jaką mieli starsi to złote czasze, półmiski. Były to naczynia w których w Starym
Testamencie trzymano ofiary płynne i sypkie, również kadzidło. Czasze z kadzidłami
umieszczono na podniesieniu na stole ofiarnym w świątyni. Kadzidło było czymś
drogocennym, wyjątkowym i świętym. Fakt że modlitwy świętych zawarte zostały w złotych
czaszach, wskazuje na to, że w Niebie modlitwy były i są uważane za coś bardzo
drogocennego, są świętością nad świętościami. Czy masz taka świadomość, że dzisiejsza
Twoja modlitwa wypełni złotą czaszę w Niebie?
Hughes w swoim komentarzu pisze; „Wonności te, zauważa Św. Jan, to modlitwy świętych.
W obrządku w przybytku, a później w świątyni rano i wieczór na ołtarzu kadzidlanym
umieszczonym w miejscu świętym, wyłożonym złotem, spalano wonne korzenie; była to
“stała ofiara kadzidlana przed Panem“ (2 Moj. 30:1-8). W ten sposób została przedstawiona
modlitwa Bożego ludu wznosząca się jak miła woń. Prośba psalmisty “niech wznosi się ku
tobie modlitwa moja jak kadzidło“ wyraża jego pragnienie znalezienia akceptacji u Boga (Ps
141:2). Podobnie dla całego ludu czas kadzenia był czasem modlitwy. “Cała zaś rzesza ludu
modliła się na dworze [przed miejscem świętym] w godzinie tej ofiary [ofiary z kadzidła]“.
Łuk 1:9-10 Nie ulega wątpliwości, że modlitwy świętych, gdy ci zmagają się i cierpią w
ziemskiej pielgrzymce, są miłe ich niebiańskiemu Ojcu."
„I zrób z tego wonne kadzidło, mieszaninę, tak jak się robi wonności: posoloną, czystą,
świętą. Rozetrzyj to na proszek i połóż część tego przed Skrzynią Świadectwa w Namiocie
Zgromadzenia, gdzie będę się z tobą spotykał, To będzie dla was świętością nad
świętościami. A kadzidła, które sporządzisz według tego składu, nie sporządzajcie dla siebie.
Dla ciebie będzie to święte, poświęcone tylko dla Pana,” 2 Moj. 30:35-37
9
"Następnie weźmie pełną kadzielnicę rozżarzonych węgli z ołtarza, który jest przed Panem, i
pełne garście miałkiego wonnego kadzidła i wniesie poza zasłonę, I nasypie kadzidła na ogień
przed Panem, aby obłok z kadzidła okrył wieko, które jest ponad Świadectwem, i aby nie
zginąć." 3 Moj. 16:12-13
Książęta plemion izraelskich wśród ofiar składali złote czasze pełne kadzidła. "Złotych czar
było dwanaście, pełnych kadzidła, każda czara po dziesięć sykli według sykla świątynnego.
Wszystkiego złota w tych czarach było sto dwadzieścia sykli." 4 Moj. 7:86
„Niech wznosi się ku tobie modlitwa moja jak kadzidło, A podniesienie rąk moich jak ofiara
wieczorna! Ps. 141:2
5:9,10
I zaśpiewali nową pieśń tej treści: Godzien jesteś wziąć księgę i zdjąć jej pieczęcie,
ponieważ zostałeś zabity i odkupiłeś dla Boga krwią swoją ludzi z każdego plemienia i
języka, i ludu, i narodu, I uczyniłeś z nich dla Boga naszego ród królewski i kapłanów, i
będą królować na ziemi. BW
I taką nową pieśń śpiewają: Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo
zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i
narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, a będą królować na
ziemi. BT
I zaśpiewali nową pieśń tej treści: Godny jesteś wziąć zwój i zdjąć jego pieczęcie, gdyż
byłeś zabity i swoją krwią kupiłeś Bogu [ludzi] z każdego plemienia, języka, ludu i
narodu, i uczyniłeś ich naszemu Bogu królestwem i kapłanami - i będą królować na
ziemi NP
Gdy Baranek wziął zwój prezbiterzy i istoty żywe zaśpiewały pieśń καινην (kainen) nową.
Nie nową w sensie czasu jej powstania (gr neos), ale pod względem natury i wartości. To było
dzieło bezprecedensowego, coś co nigdy wcześniej nie istniało. Prawdopodobnie Jan nie był
w stanie dokładnie tego opisać. Dzisiaj śpiewamy pieśni na ogół ze śpiewnika, bądź ze
„ściany”. Kiedyś słowa pieśni były układane spontanicznie, jak modlitwa, na poczekaniu.
Najczęściej nie zapisywano jej. Po prostu śpiewano ją prosto z serca. Ta pieśń, o której dzisiaj
czytamy jest właśnie taką pieśnią, ułożoną i zaśpiewaną tu i teraz, niepowtarzalną. Choć
dzisiaj często powtarzamy w pieśniach te właśnie słowa z Objawienia, wtedy w wizji Jana
była to pieśń nowa. O nowej pieśni czytamy już w Psalmach:
„Dziękujcie Panu na cytrze! Grajcie mu na dziesięciostrunnej harfie! Śpiewajcie mu pieśń
nową, Grajcie pięknie z okrzykiem radosnym! Bo słowo Pana jest prawe, A wszystkie dzieła
jego dokonane są w wierności.” Ps. 33:2-4; „Włożył w usta moje pieśń nową, Pieśń
pochwalną dla Boga naszego. Ujrzy go wielu i ulęknie się, I ufać będą Panu.” Ps. 40:4; „
Śpiewajcie Panu pieśń nową, bo cuda uczynił! Prawica i jego święte ramię przyniosły mu
zwycięstwo. ... Wznoście Panu okrzyki radosne, wszystkie ziemie; Weselcie się, cieszcie się i
grajcie! Grajcie Panu na cytrze I głośno śpiewajcie!” Ps. 98:1,4-5; „Śpiewajcie Panu pieśń
nową, Śpiewaj Panu, cała ziemio! Śpiewajcie Panu, błogosławcie imię jego, Zwiastujcie co
dzień zbawienie jego! ... Gdyż wielki jest Pan i godzien najwyższej chwały, Godniejszy
trwożnej czci niż wszyscy bogowie.” Ps. 96:1-2,4; „Boże, zaśpiewam ci nową pieśń, Na
harfie dziesięciostrunnej zagram ci.” Ps. 144:9
10
Podobny werset znajdujemy w księdze Izajasza. „Śpiewajcie Panu pieśń nową, pieśń ku
jego czci od krańców ziemi; niech zaszumi morze i wszystko, co w nim jest, wyspy i ich
mieszkańcy.” Izaj. 42:10
Z nową pieśnią spotkamy się jeszcze raz w księdze Objawienia w rozdziale czternastym. „I
usłyszałem głos z nieba jakby szum wielu wód i jakby łoskot potężnego grzmotu; a głos,
który usłyszałem, brzmiał jak dźwięki harfiarzy, grających na swoich harfach. I śpiewali
nową pieśń przed tronem i przed czterema postaciami i przed starszymi; i nikt się tej pieśni
nie mógł nauczyć, jak tylko owe sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy zostali wykupieni
z ziemi.” Obj. 14:2-3
Poza tym w Objawieniu mamy jeszcze, oprócz pieśni inne nowe rzeczy; nowe imię, nowe
Jeruzalem, niebo i ziemię. „I otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie; ani
smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy przeminęły. I rzekł
Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te
są pewne i prawdziwe,” Obj. 21:4-5
Ta nowa pieśń mówi o tym, że Baranek jest godzien złamać pieczęcie i otworzyć zwój. Jest
godzien z dwóch powodów:
Po pierwsze; bo został zabity (dosłownie brutalnie zamordowany) i nabył ηγορασας
(ēgorasas) kupił, krwią swoją wykupił dla Boga ludzi z niewoli grzechu.
„On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale go za nas wszystkich wydał, jakżeby nie
miał z nim darować nam wszystkiego? Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Przecież
Bóg usprawiedliwia. Któż będzie potępiał? Jezus Chrystus, który umarł, więcej,
zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami.” Rzym. 8:3234; „Wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią
swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia.” Hebr. 9:12
Warto zacytować ciekawy fragment komentarza W. Barclaya „Śmierć Jezusa Chrystusa była
śmiercią wyzwalającą. Od początku do końca Nowy Testament mówi o dokonanym przez
Niego wyzwoleniu rodzaju ludzkiego. Oddał On swoje życie jako okup (lytron) za wielu (Mk
10,45). Złożył On siebie samego jako okup (antilytron) za wszystkich (1 Tm 2,6). On odkupił
nas – dosłownie wykupił nas (axagorazein) z przekleństwa zakonu (Gal 3,13). Jesteśmy
odkupieni (lytrostai) nie ludzkim bogactwem, lecz drogą krwią Chrystusa (1 P 1,19). Jezus
Chrystus jest Panem, który nas odkupił (agorazein) (2 P 2,1). Jesteśmy drogo kupieni
(agorazein) (1 Kor 6,20; 7,23). Nowy Testament stale mówi o śmierci Jezusa Chrystusa jako
cenie wyzwolenia człowieka z niewoli, do której zaprowadził go grzech.”
Świadomość jak wysoką cenę zapłacił Syn Boży za wykupienie nas prowadzi do
wdzięczności, świętości i uwielbienia Boga „Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy
Boga w ciele waszym.” 1 Kor. 6:20
Po drugie bo uczynił ich (nas) εποιησας ηµας (epoiēsas hēmas) uczynił nas, naszemu Bogu
królestwem i kapłaństwem. W greckim oryginale jest użyte tutaj słowo nas, nie ich, ale nas.
„I wy sami jako kamienie żywe budujcie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby
składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa. ... Ale wy jesteście rodem
11
wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście
rozgłaszali cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości;” 1
Piotr. 2:5,9
„I uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca swojego, niech będzie chwała i
moc na wieki wieków. Amen.” Obj. 1:6
Na koniec ta nowa pieśń mówi o obietnicy królowania zwycięzców na γης (gēs) ziemi. Ten
wielki zaszczyt jest w zasięgu ręki. Apostoł Paweł pisze do Tymoteusza, że „Jeśli z nim
wytrwamy, z nim też królować będziemy;” 2 Tym. 2:11-12 Apostoł Paweł kieruje te słowa do
ludzi, którzy wytrwają w przeciwnościach, w składaniu świadectwa o Jezusie i okażą się
zwycięzcami. O takich ludziach czytamy w innych miejscach księgi Objawienia: „I uczyniłeś
z nich dla Boga naszego ród królewski i kapłanów, i będą królować na ziemi ( 5:10).
„Zwycięzcy i temu, kto pełni aż do końca uczynki moje, dam władzę nad poganami. I będzie
rządził laską żelazną, i będą jak skruszone naczynia”(2:26). „Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze
mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie”
(3:21).
„I widziałem trony, i usiedli na nich ci, którym dano prawo sądu; widziałem też dusze
tych, którzy zostali ścięci za to, że składali świadectwo o Jezusie i głosili Słowo Boże,
oraz tych, którzy nie oddali pokłonu zwierzęciu ani posągowi jego i nie przyjęli
znamienia na czoło i na rękę swoją. Ci ożyli i panowali z Chrystusem przez tysiąc lat.”
(20:4).
Komentarze:
Bardzo ciekawe tłumaczenie wersetu 10 jest w Mesjańskim Nowym Testamencie. "Uczyniłeś
ich królestwem, aby władał nim Bóg, kohanim (kapłani), aby Mu służyli, i będą rządzić
ziemią." Wg tego mogą w duchowy sposób rządzić, nie będąc na ziemi.
5:11
A gdy spojrzałem, usłyszałem głos wielu aniołów wokoło tronu i postaci i starców, a
liczba ich wynosiła krocie tysięcy i tysiące tysięcy BW
I ujrzałem, i usłyszałem głos wielu aniołów dokoła tronu i Zwierząt, i Starców, a liczba
ich była miriady miriad i tysiące tysięcy, BT
I zobaczyłem i usłyszałem głos wielu aniołów otaczających tron i stworzenia i starszych,
a ich liczba wynosiła miriady miriad i tysiące tysięcy. NP
„I zaraz z aniołem zjawiło się mnóstwo wojsk niebieskich, chwalących Boga i mówiących:
Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie.” Łuk.
2:13-14
W drugim kręgu uwielbienia znajdowali się aniołowie, niezliczona ich ilość. I nie jest to
śpiew, ale głośna deklamacja λεγοντες φωνη µεγαλη (legontes fōnē megalē) mówiący
głosem wielkim. I ta liczba. Miriada – grecki liczebnik główny, oznaczający liczbę 10
000.Używany zazwyczaj w liczbie mnogiej do określania wielkiej liczby, trudnej do
12
policzenia, np. miriady gwiazd. Miriady, µυριαδες myriades, dziesiątki tysięcy. Miriady
miriad to sto milionów i coś jeszcze. Określenie miriad było największą znaną liczbą w
tamtych czasach. Miriady miriad i tysiące tysięcy, ktoś obliczył, że to są setki milionów
aniołów. Jest to ogromna ilość, niezliczona, niepoliczalna. Lecz wy podeszliście … do
niezliczonej rzeszy aniołów, do uroczystego zgromadzenia.” Hebr. 12:22
Podobny opis tak wielkiej ilości istot duchowych w Niebie znajdziemy w księdze Daniela. „A
gdy patrzałem, postawiono trony i usiadł Sędziwy. Jego szata była biała jak śnieg, a włosy na
głowie czyste jak wełna. Jego tron jak płomienie ogniste, a jego koła jak ogień płonący.
Ognista rzeka wypływała i wychodziła sprzed niego. Tysiąc tysięcy służyło mu, a dziesięć
tysięcy razy dziesięć tysięcy stało przed nim; zasiadł sąd i otworzono księgi.” Dan. 7:9-10
Rolą aniołów jest oddawanie chwały Bogu. W liście do Hebrajczyków czytamy, „Niechże mu
oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży. Aniołów swych czyni On wichrami, A sługi swoje
płomieniami ognia; Hebr. 1:6-7
5:12
I mówili głosem donośnym: Godzien jest ten Baranek zabity wziąć moc i bogactwo, i
mądrość, i siłę, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo. BW
mówiących głosem donośnym: Baranek zabity jest godzien wziąć potęgę i bogactwo, i
mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo. BT
i mówili donośnym głosem: Godny jest Baranek zabity wziąć moc i bogactwo, i mądrość,
i siłę, i cześć, i chwałę, i uznanie. NP
„Potem błogosławił Dawid Pana przed całym zgromadzeniem, mówiąc: Błogosławionyś Ty,
Panie, Boże Izraela, ojca naszego, od wieków aż na wieki. Twoją, Panie, jest wielkość i moc,
i majestat, i sława, i chwała, gdyż wszystko, co jest na niebie i na ziemi, do ciebie należy,
twoim Panie, jest królestwo i Ty jesteś wyniesiony jako głowa nad wszystko, Od ciebie
pochodzi bogactwo i chwała, Ty władasz nad wszystkim, w twojej ręce jest siła i moc, w
twojej ręce jest to, aby uczynić kogoś wielkim i mocnym,” 1 Kron. 29:1,10-12
Siedem boskich atrybutów Baranka
Baranek zabity, Odkupiciel jest godzien wziąć”: δυναµιν (dynamin) moc, πλουτον (plouton)
bogactwo, σοφιαν (sofian) mądrość, ισχυν (ischyn) siłę, τιµην (timen) szacunek, zaszczyt,
δοξαν (doksan) chwałę i ευλογιαν (eulogia) błogosławieństwo, wysławienie.
„A gdy postacie oddadzą chwałę i cześć, i złożą dziękczynienie temu, który siedzi na tronie,
który żyje na wieki wieków, Upada dwudziestu czterech starców przed tym, który siedzi na
tronie, i oddaje pokłon temu, który żyje na wieki wieków i składa korony swoje przed tronem,
mówiąc: Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, przyjąć chwałę i cześć, i moc, ponieważ Ty
stworzyłeś wszystko, i z woli twojej zostało stworzone, i zaistniało.” Obj. 4:9,11
Poznanie tych siedmiu wspaniałych cnót, atrybutów Jezusa niech motywuje i nas do
”rozgłaszania cnót tego, który nas powołał z ciemności do cudownej swojej światłości;” 1
Piotr. 2:9
13
Baranek, Lew z pokolenia Judy, jest godny wziąć moc, prawo do potęgi, władzy i
majestatu. Paweł pisze, że dla „ powołanych - i Żydów, i Greków, zwiastujemy Chrystusa,
który jest mocą Bożą i mądrością Bożą. 1 Kor. 1:24 Pan Jezus powiedział „Dana mi jest
wszelka moc na niebie i na ziemi.” Mat. 28:18; „On, który jest odblaskiem chwały i odbiciem
jego istoty i podtrzymuje wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z
grzechów, zasiadł po prawicy majestatu na wysokościach.” Hebr. 1:3 ; „W końcu, bracia moi,
umacniajcie się w Panu i w potężnej mocy jego.” Efez. 6:10 O tym czym jest wzięcie mocy
pisałem obszernie w komentarzu do (4:11).
„Aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam Ducha mądrości i
objawienia ku poznaniu jego, I oświecił oczy serca waszego, abyście wiedzieli, jaka jest
nadzieja, do której was powołał, i jakie bogactwo chwały jest udziałem świętych w
dziedzictwie jego, I jak nadzwyczajna jest wielkość mocy jego wobec nas, którzy wierzymy
dzięki działaniu przemożnej siły jego, Jaką okazał w Chrystusie, gdy wzbudził go z martwych
i posadził po prawicy swojej w niebie Ponad wszelką nadziemską władzą i zwierzchnością, i
mocą, i panowaniem, i wszelkim imieniem, jakie może być wymienione, nie tylko w tym
wieku, ale i w przyszłym;. I wszystko poddał pod nogi jego, a jego samego ustanowił ponad
wszystkim Głową Kościoła,” Efez. 1:17-22
„I stało się, gdy dokończył Jezus tych słów, że się zdumiewał lud nad nauką jego. Albowiem
je uczył jako moc mający, a nie jako nauczeni w Piśmie.” Mat. 7:28-29
Baranek, Odkupiciel jest godzien wziąć bogactwo. Wziąć prawo do wszelkiego bogactwa.
On jest źródłem bogactwa. U niego jest zaopatrzenie, są niekończące się zasoby. Życie jest
wartością, przebywanie w Bożej obecności jest cenne, łaska jest cenna, usprawiedliwienie w
drogocennej krwi jest ogromnym bogactwem. Pan Jezus powiedział: „Nie gromadźcie sobie
skarbów na ziemi, gdzie je mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje podkopują i kradną; Ale
gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie
podkopują i nie kradną.” Mat. 6:19; „ Ja przyszedłem, aby miały (owce) życie i obfitowały.”
Jan. 10:10; „A Bóg mój zaspokoi wszelką potrzebę waszą według bogactwa swego w chwale,
w Chrystusie Jezusie.” Filip. 4:19 Jezus jest nazwany dziedzicem wszechrzeczy.
„Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez
proroków; Ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił
dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył.” Hebr. 1:1-2 ; „I wraz z
nim wzbudził, i wraz z nim posadził w okręgach niebieskich w Chrystusie Jezusie, Aby
okazać w przyszłych wiekach nadzwyczajne bogactwo łaski swojej w dobroci wobec nas w
Chrystusie Jezusie.” Efez. 2:6-7
Branek, jest również αξιον (akson) godny wziąć mądrość, zasługujący, zasługuje na to, aby
wziąć również prawo do mądrości. On jest źródłem boskiej mądrości, jest jej właścicielem,
dysponentem, udziela jej innym. Mając mądrość jest najlepszym Mistrzem i Nauczycielem.
„Aby pocieszone były ich serca, a oni połączeni w miłości zdążali do wszelkiego bogactwa
pełnego zrozumienia, do poznania tajemnicy Bożej, to jest Chrystusa, W którym są ukryte
wszystkie skarby mądrości i poznania. Kol. 2:2-3
„Lecz z niego wy jesteście w Chrystusie Jezusie, który się nam stał mądrością od Boga i
sprawiedliwością, i poświęceniem, i odkupieniem,” 1 Kor. 1:30 „Aby teraz nadziemskie
władze i zwierzchności w okręgach niebieskich poznały przez Kościół różnorodną mądrość
Bożą” Efez. 3:10
14
Baranek, Wódz i Zwycięzca jest godzien również wziąć siłę. Siła o jakiej tu jest mowa to
tężyzna, siła fizyczna, energia. On jest godny prawa do wszelkiej siły we wszechświecie,
ponieważ jest mocniejszym Mocarzem, zwycięzcą nad mocarzem tego świata. „Gdy zbrojny
mocarz strzeże swego zamku, bezpieczne jest mienie jego. Lecz gdy mocniejszy od niego
najdzie go i zwycięży, zabiera mu zbroję jego, na której polegał, i rozdaje jego łupy.” Łuk.
11:21-22 Jezus jest też ponad wszelką siłę fizyczną, siła grawitacji, ponad żywiołami. Biblia
pisze, że jest też Wodzem. Izajasz pisze; „Ja, Pan, jestem twoim Zbawcą, a twoim
Odkupicielem jest Mocarz Jakubowy.” Izaj. 60:16 ; „Tego wywyższył Bóg prawicą swoją
jako Wodza i Zbawiciela, aby dać Izraelowi możność upamiętania się i odpuszczenia
grzechów.” Dz.Ap. 5:31
„Utwierdzeni wszelką mocą według potęgi chwały jego ku wszelkiej cierpliwości i
wytrwałości, z radością.” Kol. 1:11; „Niech dziękują ci, Panie, wszystkie dzieła twoje, A
wierni twoi niech ci błogosławią! Niech mówią o chwale królestwa twego I niech opiewają
potęgę twoją, Aby oznajmiać ludziom potęgę twoją I wspaniałą chwałę królestwa twego! Ps.
145:10-12;
Baranek, korzeń Dawidowy jest godzien wziąć cześć i chwałę. O tym czym jest oddanie
Panu chwały i czci pisałem obszernie w komentarzu do (4:9). Jest tu pokazany boski autorytet
Jezusa jako Króla królów i Pana Panów.
„Wziął On bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki go doszedł głos od Majestatu
chwały: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem. 2 Piotr. 1:17; „Wzrastajcie
raczej w łasce i w poznaniu Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Jemu niech będzie
chwała teraz i po wieczne czasy.” 2 Piotr. 3:18
Siódmą godnością Baranka jest fakt, że jest On godzien wziąć błogosławieństwo, szacunek,
uznanie. „ Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa; który
napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich - w
Chrystusie.” Efez 1:3;
W księdze Psalmów czytamy wiele pięknych wersów o błogosławieniu Boga. Teraz to
błogosławieństwo należy się również Barankowi Bożemu, Jezusowi Chrystusowi i teraz na
oczach Jana pięknie to błogosławieństwo wykrzykują miliony aniołów w Niebie.
„Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela, Od wieku aż na wieki! Amen, Amen! Ps.
41:14; „ Błogosławiony niech będzie Pan! Codziennie dźwiga ciężary nasze Bóg, zbawienie
nasze. Sela,” Ps. 68:20; „Temu, który jeździ na niebiosach, Niebiosach odwiecznych. Oto
odzywa się głosem swym, Głosem potężnym. Uznajcie moc Boga! Majestat jego jest nad
Izraelem, A moc jego w obłokach. Straszny jest Bóg w świątyni swojej; Bóg Izraela daje moc
i siłę ludowi. Niech będzie Bóg błogosławiony! Ps. 68:34-36; „Błogosławiony Pan, Bóg
Izraela, od wieków na wieki! Niech wszystek lud powie: Amen! Alleluja!” Ps. 106:48
Jeszcze raz spotkamy z podobnym uwielbieniem Boga w siódmym rozdziale księgi
Objawienia. „A wszyscy aniołowie stali wokoło tronu i starców, i czterech postaci, i upadli
przed tronem na twarze swoje, i oddali pokłon Bogu, Mówiąc: Amen! Błogosławieństwo i
chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i siła Bogu naszemu na wieki wieków.
Amen.” Obj. 7:11-12
15
5:13,14
I słyszałem, jak wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i w
morzu, i wszystko, co w nich jest, mówiło: Temu, który siedzi na tronie, i Barankowi,
błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków. A cztery postacie mówiły:
Amen. Starcy zaś upadli i oddali pokłon. BW
A wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu, i
wszystko, co w nich przebywa, usłyszałem, jak mówiło: Zasiadającemu na tronie i
Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków! A czworo
Zwierząt mówiło: Amen. Starcy zaś upadli i oddali pokłon. BT
I słyszałem, jak wszelkie stworzenie w niebie, na ziemi, pod ziemią i na morzu wszystko, co w nich jest, mówiło: Temu, który siedzi na tronie, i Barankowi, uznanie i
cześć, i chwała, i moc na wieki wieków. A cztery stworzenia mówiły: Amen. Starsi zaś
upadli i złożyli pokłon. NP
Wszelkie stworzenie
Początkowo myślałem, że to jest bardzo prosty tekst. Napisanie komentarza zajmie mi góra
kwadrans. Ale gdy zacząłem analizować słowa, zaczęły się pojawiać schody i pytania. Co to
znaczy wszelkie stworzenie ? Czy ludzi niegodziwych „którzy są na zewnątrz”, szatana i
demony możemy zaliczyć do „wszelkich stworzeń” w tym miejscu oddających Bogu cześć ?
Co oznacza pod ziemią ? Czy chodzi tutaj o szeol (hades), krainę umarłych? Czy tu jest mowa
o przyrodzie ożywionej i tej nieożywionej ?
Księga Objawienia mówi, że jest jeszcze gdzieś jakieś „zewnątrz”; "Na zewnątrz są psy i
czarownicy, i wszetecznicy, i zabójcy, i bałwochwalcy, i wszyscy, którzy miłują kłamstwo i
czynią je,” Obj. 22:15
„I rzecze do niego: Przyjacielu, jak wszedłeś tutaj, nie mając szaty weselnej? A on oniemiał.
Wtedy król rzekł sługom: Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go do ciemności zewnętrznej;
tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Albowiem wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.”
Mat. 22:12-14
Kilka myśli wstępnych. Jan słyszy "wszelkie stworzenie", nie widzi ale słyszy. Pamiętajmy,
ze nadal mamy do czynienia z widzeniem, nie wszystkie elementy muszą zgrywać się w
czasie chronologicznym i nie są zakotwiczone w czasie. Pewne elementy są abstrakcyjnym
dla nas symbolem. Pan Jezus polecił Janowi ”Napisz więc, co widziałeś i co jest, i co się
stanie potem”, oraz "Wstąp tutaj, (do Nieba) a pokażę ci, co się ma stać potem." Obj. 1:19;
4:1
Słowo κτισµα (ktisma) stworzenie oznacza akt założycielski, utworzenia instytucji, budowy
domu itp. akt tworzenia, tworzenie, stworzenie, jakieś rzeczy utworzenie czegoś z
poszczególnych rzeczy, rozporządzenie. Ciekawe tłumaczenie podaje angielski leksykon
biblijny (after a rabbinical usage (by which a man converted from idolatry to Judaism was
called) W rabinistycznym zrozumieniu to słowo oznaczało prozelitę kogoś kto został
nawrócony z bałwochwalczego pogaństwa na judaizm. Zwrot ‘wszelkie stworzenie’ jest
pewnego rodzaju uogólnieniem.
16
Dodatkowo w słowniku Abramiczównej pojawia się bardzo ciekawe znaczenie tego słowa
jako Świat. Jan w Ewangelii pisze, że Bóg umiłował świat, umiłował stworzenie. W
ostateczności dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa nie tylko człowiek będzie odrodzony,
ale powstanie nowe niebo i nowa ziemia. Zwycięstwo Baranka niesie ze sobą
odrestaurowanie całego stworzenia, całego świata. Być może Jan widzi w już w wizji Nieba,
nową ziemię, czyli widzi to co będzie potem. To bolejące i tęskniące za Bogiem stworzenie z
Rzym 8:19:21, teraz radośnie wraz z aniołami, starszymi i istotami żywymi i wielbi Boga i
Baranka.
„Bo stworzenie κτισεως (ktiseōs) z tęsknotą oczekuje objawienia synów Bożych, Gdyż
stworzenie zostało poddane znikomości, nie z własnej woli, lecz z woli tego, który je poddał,
w nadziei, Że i samo stworzenie będzie wyzwolone z niewoli skażenia ku chwalebnej
wolności dzieci Bożych. Wiemy bowiem, że całe stworzenie wespół wzdycha i wespół boleje
aż dotąd.” Rzym. 8:19-22
„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń
wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Bo nie posłał Bóg Syna na świat, aby sądził świat,
lecz aby świat był przez niego zbawiony. Kto wierzy w niego, nie będzie sądzony; kto zaś nie
wierzy, już jest osądzony dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego. A na
tym polega sąd, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność, bo
ich uczynki były złe.” Jan. 3:16-19
„I rzekł im: Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu (całemu) stworzeniu. κτισει
(ktisei)” Mar. 16:15;„I nie ma stworzenia, które by się mogło ukryć przed nim, przeciwnie,
wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami tego, przed którym musimy zdać sprawę.”
Hebr. 4:13; „ Jeśli tylko wytrwacie w wierze, ugruntowani i stali, i nie zachwiejecie się w
nadziei, opartej na ewangelii, którą usłyszeliście, która jest zwiastowana wszelkiemu
stworzeniu pod niebem, a której ja, Paweł, zostałem sługą.” Kol. 1:23
Pod ziemią...
„I nikt w niebie ani na ziemi, ani pod ziemią nie mógł otworzyć księgi ani do niej wejrzeć.”
Obj. 5:3; „Aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią, I
aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca.” Filip.
2:10-11
Mamy użyty tutaj zwrot „pod ziemią”. Wiliam Barclay pisze w swoim komentarzu „Do pieśni
chwały dołączają swój głos również stworzenia będące pod ziemią. Może to oznaczać
wyłącznie zmarłych, przebywających w hadesie; jest w tym coś zupełnie nowego. Stary
Testament zawsze mówi o całkowitym oddzieleniu zmarłych od Boga i ludzi, gdyż
przebywają oni w mrocznej krainie. „Bo po śmierci nie pamięta się o tobie, a w krainie
umarłych któż cię wysławiać będzie?” (Ps 6,6). „Czy proch może cię wysławiać? Czy może
zwiastować wierność twoją? Jakiż zysk z krwi mojej, z mojego zejścia do grobu?” (Ps 30,10).
„Czy dla umarłych czynisz cuda? Czy zmarli powstaną, aby cię chwalić? Czy opowiada się w
grobie o łasce twojej, a w miejscu zmarłych o wierności twojej? Czy w mrokach cud twój
będzie można poznać, a sprawiedliwość twoją w kraju zapomnienia?” (Ps 88,11-13). „Nie w
krainie umarłych bowiem cię wysławiają, nie chwali ciebie śmierć, nie oczekują twojej
wierności ci, którzy zstępują do grobu” (Iz 38,18). Widzenie Jana zupełnie przekreśla takie
przekonanie. Nawet kraina umarłych nie jest poza zasięgiem panowania zmartwychwstałego
Chrystusa. Nawet spoza grobu wznosi się ku Niemu pieśń chwały.” Nie jestem przekonany co
17
do słuszności tej tezy, uważam, że to są stworzenia żywe. A zatem powstaje otwarte pytanie,
kim są mieszkańcy owego „pod ziemią”. Czekam na Wasze komentarze.
Te dwa wersety stanowią wspaniałe zakończenie, finalne crescendo tego co z Janem
oglądaliśmy i słyszeliśmy w Niebie. Tu wszystko jest na swoim miejscu. Zachowane są
właściwe proporcje pomiędzy słowem, postawą ludzi a muzyką. Na koniec trzy kondygnacje
kosmosu, świata; niebo, ziemia i podziemie z morzem w doskonałym porządku i harmonii,
oddaje chwałę Bogu. A cztery postacie jakby nieustannie mówią, Amen. To wszystko jest
naprawdę.
Zanim złamana zostanie pierwsza pieczęć, zanim atmosfera diametralnie się zmieni
pobądźmy przez chwilę w tej atmosferze niebiańskiego pokoju i uwielbienia.
I słyszałem, jak wszelkie stworzenie, mówiło...
„I słyszałem, jak wszelkie stworzenie, mówiło: Temu, który siedzi na tronie, i
Barankowi, błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków.” Obj. 5:13
Całe stworzenie chwali Pana, wszystko co żyje, czy to w niebie, na ziemi, pod ziemią, czy w
morzu. Nawet pod ziemią. Ileż roślinek i pożytecznych żyjątek żyje pod ziemią. "Na początku
stworzył Bóg niebo i ziemię.(...) I widział Bóg, że to było dobre." 1 Mojż. 1:1, 10
To co stworzył Bóg było dobre. Baranek wziął teraz to dziedzictwo, prawo do tego
stworzenia w swoje ręce. Jest tego godzien, ponieważ zapłacił najwyższą cenę, wziął grzech i
jego skutki na siebie i przelał swoją drogocenną krew. Teraz ta odkupiona własność, oddaje
Temu który siedzi na tronie i Barankowi cześć na wieki wieków. To jest główne przesłanie
Księgi Objawienia. Nie Armagedon, nie Babilon, nie Bestia, nie liczba 666, nie kłopoty w
zborach, ale odkupiona nowa ziemia, zwycięstwo nad diabłem, wieczne Królestwo Boga, to
jest temat tej wspaniałej Księgi.
"I otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozołu
już nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy przeminęły." Obj. 21:4
„ W jego ręku jest życie wszelkiego stworzenia i duch wszystkich ludzi.” Job. 12:10;
„Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś. Cudowne są dzieła twoje I duszę moją
znasz dokładnie.” Ps. 139:14
Nie będzie już upadłych aniołów, zbuntowanych ludzi, nie będzie zła ani grzechu. Cała
przyroda, cały wszechświat uwielbi Boga. W Piśmie Świętym znajdujemy wiele tekstów
mówiących o chwale Bożej w przyrodzie. Szczególnie wyraźnie mówi o tym Psalm 148.
Alleluja. Chwalcie Pana z niebios, Chwalcie go na wysokościach!
Chwalcie go, wszyscy aniołowie jego, Chwalcie go, wszystkie zastępy jego!
Chwalcie go, słońce i księżycu, Chwalcie go, gwiazdy świecące!
Chwalcie go, najwyższe niebiosa I wody nad niebiosami!
Niech chwalą imię Pańskie, Bo On rozkazał i zostały stworzone!
Ustanowił je na wieki wieczne, Ustalił porządek, który nie minie.
Chwalcie Pana z ziemi, Potwory morskie i wszystkie głębiny!
Ogniu i gradzie, śniegu i dymie, Wichrze gwałtowny, co pełnisz jego rozkaz!
18
Góry i wszystkie pagórki, Drzewa owocowe i wszystkie cedry!
Zwierzęta i wszystko bydło, Płazy i ptactwo skrzydlate!
Królowie ziemscy i wszystkie narody, Książęta i wszyscy sędziowie ziemi!
Młodzieńcy, a także dziewice, Starcy razem z dziećmi.
Niech chwalą imię Pana, Bo samo jego imię jest wzniosłe, Chwała jego jest nad ziemią i
niebem!
Alleluja.
Pieczęcie, trąby, czasze...
W dalszej części studium Księgi Objawienia będziemy zastanawiali się nad znaczeniem
siedmiu pieczęci, siedmiu trąb i siedmiu czasz. Dzisiaj przedstawię cztery koncepcje
umieszczenia w czasie wydarzeń toczących się podczas realizacji apokaliptycznego
scenariusza. Wydaje się, że tzw koncepcja tradycyjna jest najbliższa tekstowi Pisma
Świętego. Ciekawa jest równoległa. Podczas studium postaram się coś więcej napisać na ten
temat.
pogląd tradycyjny
pogląd równoległy
19
trąby i czasze w czasie siódmej pieczęci
wylanie czasz podczas zerwana szóstej pieczęci i
trąbienia piątej trąby
Tekst pochodzi ze strony studium internetowego
- Objawienie w 365 dni
http://objawienie365.blogspot.com
20