SuperStar - Marilyn Monroe

FilmStar
Styczeń
Nr 1/2013(113)
Cena 3,50zł(wtym 7% vat)
W tym numerze:
Marilyn, Marilyn...
Ikona ofiara
Marilyn Monroe („MM”), właśc.
Norma Jeane Mortenson, Norma Jeane Baker (ur. 1 czerwca 1926 w Los
Angeles, zm. 5 sierpnia 1962 tamże)
− amerykańska modelka i aktorka
filmowa, gwiazda filmowa, legenda
światowego kina lat 50. i 60. XX w.
Jako modelka prezentowała kostiumy
kąpielowe. 29 lipca 1946 została zauważona przez Howarda Hughesa, szefa studia
filmowego RKO, a w sierpniu wezwana do
biura Bena Lyona, kierownika ds. obsady.
Tam obrała pseudonim sceniczny Marilyn
(imię Marilyn Miller (1898–1936), aktorki,
wybrane przez Lyona) Monroe (nazwisko
panieńskie matki), lecz pierwszy kontrakt
(za namową agenta) podpisała z wytwórnią
filmową 20th Century Fox. W latach 19471948 wystąpiła w kilku filmach, z których
żaden nie odniósł większych sukcesów i wytwórnia filmowa 20th Century Fox nie przedłużyła z nią kontraktu. Wróciła do zawodu
modelki oraz wstąpiła do szkoły aktorskiej.
W 1949 pozowała nago do zdjęć, które w
1953 (kupione przez Hugh Hefnera) ukazały się w pierwszym numerze Playboya. W
1950 zagrała małe role w kilku filmach, dwie
z nich zauważyli widzowie i producenci. W
1952 (już jako znana aktorka) po raz pierwszy jako „platynowa blondynka” wystąpiła
w filmie Małpia kuracja, a w 1953 w filmie
Mężczyźni wolą blondynki, który przyniósł
jej status gwiazdy i sławę. Platynowe blond
włosy i malowane na policzku znamię,
charakterystyczne znaki uwodzicielskiego
stylu, były tak naprawdę inspirowane wizerunkiem artystycznym Jean Harlow, aktorki lat trzydziestych wylansowanym w filmie
Platynowa blondynka (1931). W początku
lutego 1952 poznała Joego DiMaggio, słynnego baseballistę, a 14 stycznia 1954 po raz
2
drugi wyszła za mąż. 27 października 1954,
po 274 dniach burzliwego małżeństwa (ona
niewierna, on zazdrosny) rozwiedli się. 15
września 1954 wystąpiła w słynnej scenie
z uniesioną podmuchem z kanału wentylacyjnego metra białą sukienką, w trakcie realizacji filmu Słomiany wdowiec w Nowym
Jorku. Podczas zdjęć Monroe, spotkała tam
aktorkę Ginę Lollobrigidę. 12 grudnia 1955
spotkała podczas premiery filmu Tatuowana
róża aktorkę Jayne Mansfield. 29 czerwca
1956 po raz trzeci wyszła za mąż za Arthura
Millera, dramaturga, dokonując konwersji
na judaizm reformowany. Podczas małżeńtwa Marilyn dwukrotnie poroniła, co odbiło się na jej zdrowiu psychicznym. Marilyn
przestała dogadywać się z mężem i zdecydowała odejść. 20 stycznia 1961, po przeszło
czterech latach małżeństwa, para rozwiodła
się. Rozstanie przypieczętowali wspólnym
filmem (o sobie) Skłóceni z życiem, którego
scenariusz napisał Miller, a wystąpiła w nim
Marilyn. Nadużywała alkoholu i barbituranów, popadała w coraz częstsze i dłuższe
depresje, chorowała na bulimię, sprawiała
coraz większe problemy na planie, opóźniając realizację filmów. Niechęć reżysera do
aktorki oraz złe traktowanie jej przez wytwórnię Fox (oskarżającą ją niesłusznie o
opóźnianie zdjęć) spowodowało rozwiązanie
umowy z wytwórnią. Kroplą przelewającą
czarę było opuszczenie planu, aby zaśpiewać
Happy Birthday z okazji 45 urodzin Johna
F. Kennedy’ego.5 sierpnia 1962 znaleziono
ją martwą w jej domu w Brentwood w Los
Angeles, nagą na łóżku ze słuchawką telefoniczną w dłoni.
Od chwili jej śmierci mija ćwierć wieku.
Mimo to wciąż nie wiadomo, co wydarzyło się tamtego wieczoru w sypialni aktorki.
Czy było to przypadkowe przedawkowanie?
Udana próba samobójcza? Może morder-
stwo? Wyniki sekcji zwłok są prawie jednoznaczne. Postałość 49 tabletek odnalezionych w jelitach Marilyn zabiłaby konia. Na
jej ciele nie było śladów przemocy. Ale zeznania Greensona i Murray, którzy jako ostatni widzieli Marilyn żywą i jako pierwsi po
śmierci, w kilku miejscach się różnią. W pokoju Marilyn nie było zamka, a wykładzina
w holu jest tak puszysta, że dokładnie zasłania szparę pod drzwiami do sypialni Marilyn. Inny ślad prowadził do braci Kennedych. Sierżant Franklin z policji Los Angeles
zeznał, że podczas patrolu 5 sierpnia po Rusbury Drive w Beverly Hills zatrzymał pędzącego z prędkością 120 kilometrów na godzinę
mercedesa. Jego pasażerami byli: przyjaciel
Kennedych, Peter Lawford, doktor Ralph
Greenson oraz gubernator Robert Kennedy.
Także Jack Clemmons stwierdził, że coś tu
nie gra. Gdyby Marilyn Monroe połknęła tabletki, ich ślad musiałby pozostać także w jej
żołądku. Ale w żołądku nie znaleziono niczego. Może to świadczyć tylko o jednym – leki
dostały się inną niż doustna drogą. Jaką?
Być może ktoś zrobił Marilyn lewatywę, żeby
nie pozostawiać śladów? Kolejne śledztwa
kończą się podobną konkluzją: „prawdopodobne samobójstwo”. I tylko John Huston,
z którym pracowała przy „Asfaltowej dżungli” i „Skłóconych z życiem”, nie miał wątpliwości: „Gdy musiałem przerwać zdjęcia
podczas kręcenia »Skłóconych z życiem«,
wiedziałem, że jest skazana na śmierć. Nikt
nie mógł jej ocalić. Pomyślałem: za trzy lata
będzie martwa lub zamkną ją w zakładzie
psychiatrycznym. Ale to nie Hollywood ją
zabiło. Zabili ją ci pieprzeni lekarze, którzy
uzależnili ją od lekarstw”.
Marilyn Monroe miała poważne problemy psychiczne już jako młoda dziewczyna.
Winna jest jej matka, Gladys Baker, która
pracowała jako montażystka w Consolida-
ted Film Industries i prowadziła bujne życie
towarzyskie. Nie wiedziała nawet, kim jest
ojciec Marilyn, i nie zamierzała wychowywać córki. Według tego, co twierdziła Marilyn, matka oddała ją na wychowanie już
po dwóch tygodniach po porodzie. Odwiedzała ją rzadko. Dopiero potem wyszło na
jaw, że Gladys od lat chorowała na schizofrenię. W wieku 34 lat nie rozpoznawała już
nikogo, trafiła do szpitala psychiatrycznego.
Marilyn Monroe tułała się. Na pewien czas
trafiła do sierocińca El Centro Avenue.
Zmieniała rodziny zastępcze. W żadnej
nie zaznała prawdziwego ciepła, miłości.
Przeciwnie. Była poniżana i gwałcona przez
swoich ojczymów. Oprócz niewinności straciła jednak raz na zawsze coś znacznie cenniejszego – poczucie stabilizacji i własnej
wartości. Odtąd już zawsze czuła się gorsza
od innych. Robiła wszystko, by zdobyć akceptację. Nie potrafiła jednak nawiązywać
trwałych kontaktów. Bałasię wszystkiego.
Zaczynała mieć kłopoty z zasypianiem. Po
raz pierwszy sięgnęła po leki uspokajające,
kiedy jako 18-latka stała przed obiektywem
aparatu fotograficznego. Zaczęła sięgać po
barbiturany, środki nasenne, amfetaminę.
Często porównywała się do Jean Harlow,
która zmarła w wieku 26 lat. Chodziła na
jej grób i mawiała, że umrze równie młodo.
W 1950 roku próbowała odebrać sobie życie
po raz pierwszy. Połknęła nembutal. Ale tak
naprawdę nie chciała się zabić. Ta próba samobójcza to było wołanie o pomoc.
Gdy zastrzyki przestają działać, jest już
żywym trupem. Wychudzonym ciałem,
przez które – jak zauważa jej przyjaciel Truman Capote – niemal widać udręczoną do
granic możliwości duszę. Miała opuchniętą
twarz, włosy zniszczone wodą utlenioną.
Popadała to w euforię, to skrajną rozpacz.
Godzinami siedziała przed lustrem i wpatrywała się w swoje odbicie, jakby po tej drugiej stronie był ktoś nieznany. Coraz częściej
mówiła o sobie: „Ona”. Twierdziła, że słyszy
głosy. Greenson był pewny, że to początki
schizofrenii. Tamtego feralnego wieczora,
Marilyn też nie mogła zmrużyć oka. Zaczęła
łykać tabletki. Pragnęła już tylko jednego –
odpocząć od życia. Zasnąć. W końcu dopięła
swego...
Niedawno został nakręcony film będący biografią Marilyn Monroe. Ikona seksu
i blichtru Hollywood (Michelle Williams)
przyjeżdża do Londynu, aby wystąpić w filmie u boku Laurence’a Oliviera (Kenneth
Branagh). Towarzyszy jej świeżo poślubiony mąż, dramaturg Arthur Miller (Dougray
Scott), .który jednak szybko wyjeżdża. Podczas pobytu na Starym Kontynencie, gwiazdą zajmuje się młody asystent reżysera Colin
(Eddie Redmayne), który spędzi z nią niezwykły tydzień, za który większość oddałaby
całe życie. Nie wszystko, co się w tym czasie
wydarzy, zapisze się w historii, ale z pewnością pozostanie w sercach dwójki ludzi.
Opracowała: Paula Goszczyńska
3