SPOTKANIE ODPOWIEDZIALNYCH ZA PALLOTYŃSKIE

SPOTKANIE ODPOWIEDZIALNYCH ZA PALLOTYŃSKIE

Numer 61  Maj 2011
SPOTKANIE ODPOWIEDZIALNYCH
ZA PALLOTYŃSKIE DUSZPASTERSTWO POWOŁANIOWE
W dniach od 4 do 6 kwietnia 2011, w Międzynarodowym Domu Pallotyńskiej Formacji na Via
Giuseppe Ferrari w Rzymie, zebrali się duszpasterze powołaniowi Rodziny Pallotyńskiej
z Europy, USA i Australii. W spotkaniu uczestniczyli: ks. Frank Donio SAC (IC, USA),
ks. Aliaksander Sushynski SAC (PN, Białoruś), ks. Andy Givel SAC (CH, Szwajcaria), ks. Emmet
O’Hara SAC (IR, Irlandia), ks. Andrzej Partika SAC (PN, Polska), ks. Eugene San SAC
(AU, Australia), ks. Gregory Serwa SAC (MD, USA), ks. Wojciech Świderski SAC (WA, Polska),
ks. Mariusz Futyma SAC (FR, Francja), ks. Piotr Klubert SAC (WA, Słowacja-Czechy), ks. Paweł
Goraj SAC (WA, Ukraina), ks. Jochen Ruiner SAC (CJ, Niemcy), S. Maria Landsburger SAC
(Generalat Sióstr Pallotynek Misjonarek), S. Danuta Przybyłek SAC (Pallotynki Misjonarki,
Polska), S. Carmel Therese Favazzo CSAC (Pallotynki Rzymskie, USA) i S. Daniela Siniscalchi
CSAC (Pallotynki Rzymskie, Włochy). Było to już drugie spotkanie tego rodzaju; pierwsze
odbyło się w 2006 roku w Thurles, w Irlandii.
W atmosferze braterstwa i otwartości mieliśmy możliwość, aby podjąć refleksję oraz wspólnie
modlić się w intencji powołań. Duszpasterstwo powołań nie jest bowiem pracą (działaniem)
człowieka, lecz przede wszystkim pracą (działaniem) Boga. Dlatego pierwszym zadaniem tegoż
duszpasterstwa wciąż pozostaje pełna wiary modlitwa. Pallotti uważał, że jest ona „niezawodnym
środkiem, przy pomocy którego otrzymuje się prawdziwe powołania” (por. OOCC I, 153; WP I, 277).
Istotnie, w świecie zachodnim narzeka się dziś często na „powszechny kryzys powołań”, a być
może za mało zwraca się uwagę na głęboki i powszechny „kryzys wiary”. Innymi słowy, problem
powołań jest powiązany z problemem wiary. Jeśli trwała i silna jest wiara, liczne i prawdziwe będą
powołania.
Wspólna refleksja podjęta w czasie spotkania zainspirowana została trzema wystąpieniami.
Pierwsze - Przełożonego Generalnego SAC, Ks. Jakuba Nampudakama: „Duszpasterstwo
powołań: wybór, który promuje życie”; drugie - Sekretarza Generalnego ds. Formacji,
Ks. François Harelimany: „Refleksje na temat pallotyńskiego duszpasterstwa powołań”; trzecie Dziekana Instytutu Duszpasterstwa Powołaniowego Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego,
Ks. Mario Oscara Llanos, salezjanina, który mówił o procesach przemian, a także konkretnych
doświadczeniach duszpasterstwa powołań ostatnich dwudziestu lat.
W toku dyskusji i refleksji uczestników zostały wyłonione następujące uwagi i propozycje:
1. sprawić, aby wszyscy byli świadomi, że duszpasterstwo powołań jest dziś niezbędną
koniecznością; 2. wypracować wspólny program powołaniowy zarówno na poziomie
Prowincji/Regii, jak również na poziomie wspólnot lokalnych; 3. być otwartym na nowe modele
pracy powołaniowej; 4. ustanowić, na poziomie międzynarodowym i dla wszystkich członków
Zjednoczenia, jeden dzień modlitw w intencji powołań, np. każdy 22 stycznia; 5. wspierać,
na poziomie międzynarodowym, program wolontariatu dla stworzenia osobom młodym
możliwości doświadczenia charyzmatu pallotyńskiego; 6. do duszpasterstwa powołaniowego
wybierać i mianować osoby zdolne do nawiązywania kontaktu z młodzieżą, a także przygotowane
do umiejętnego wykorzystywania profesjonalnych środków komunikacji: elektronicznych
i drukowanych; 7. w naszych pallotyńskich jednostkach wysiłki podejmowane w ramach
duszpasterstwa powołaniowego wymagają dobrej koordynacji, a także odpowiedniego
współdziałania z lokalnymi wspólnotami, zarówno diecezjalnymi, jak i parafialnymi;
8. odpowiednio powołana komisja, po uprzedniej analizie aktualnej sytuacji, winna wypracować
projekt dokumentu na temat duszpasterstwa powołaniowego, który służyłby pomocą
odpowiedzialnym za ten sektor duszpasterstwa.
Podsumowując można stwierdzić, że Rodzina Pallotyńska nie tylko zyskuje coraz większą
świadomość ważności wspólnego duszpasterstwa powołaniowego, lecz również uświadamia sobie
coraz bardziej zależność jaka istnieje między wiarą (modlitwą, nieustannym nawracaniem się…)
a kwestią powołań. W swej konferencji Generał Pallotynów wyraził to w sposób dobitny: „Jeśli
styl naszego życia nacechowany jest poszukiwaniem komfortu, rozrywki i uciech tego świata,
zarówno indywidualnie jak i wspólnotowo, nie oczekujmy, aby ktoś się do nas zbliżył. [...] Jeśli
nasze życie i nasza apostolska działalność nie idzie dalej niż letnia egzystencja czy mechaniczna
aktywność, to nie ma sensu zapraszać młodych ludzi do naszych wspólnot. Po cóż mielibyśmy
tłumić i marnować ich życie?” Zdaje się zatem, że odnowa duchowa i apostolska nas samych
i naszych wspólnot, jest największym wyzwaniem oraz najlepszym sposobem, aby przyciągnąć
do nas nowe powołania.
Ks. François Harelimana SAC
Sekretarz Generalny ds. Formacji