D - Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze

Sygn. akt I C 663/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 listopada 2016 r.
Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący: SSR Zenon Węcławik
Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Pietrukiewicz
po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 r. w Kamiennej Górze na rozprawie
sprawy z powództwa K. K.
przeciwko M. G.
o zapłatę
I. zasądza od pozwanej M. G. na rzecz powódki K. K. kwotę 145,00 zł (sto czterdzieści pięć i 00/100 złotych), z
ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28.11.2015 r.,
II. umarza postępowanie w zakresie cofniętego żądania odsetek,
III. oddala dalej idące powództwo,
IV. zasądza od pozwanej M. G. na rzecz powódki K. K. kwoty 40,06 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt I C 663/16
UZASADNIENIE
Pozwem złożonym w dniu 27.06.2016 r. r. powódka K. K., żądała zasądzenia na jej rzecz od pozwanej M. G. kwoty
205,50 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6.06.2014 r. Wniosła też o zasądzenie zwrotu kosztów procesu w kwocie
69,25 zł, na którą policzyła 30,00 zł opłaty sądowej, 26,75 zł kosztów dojazdu do Sądu, 11,50 zł kosztów kserowania i
1,00 zł za kopertę. Na rozprawie w dniu 23.11.2016 r. powódka ograniczyła żądanie pozwu w zakresie początkowego
terminu ich naliczania i ostatecznie domagała się ich zasądzenia od dnia 28.11.2015 r. ( k. 24 akt ). Uzasadniając
roszczenie naprowadziła, że pozwana – w ramach prowadzonego przez nią handlu odzieżą – sprzedała jej w dniu
6.06.2015 r. żakiet damski za 135,00 zł. Jak się okazało niedługo po zakupie żakietu, miał on wadliwą zarówno stronę
wierzchnią, jak i podszewkę. Wada wykluczała możliwość dalszego normalnego używania żakietu. Z tego względu
powódka w ustawowym terminie złożyła pozwanej oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży żakietu i zażądała
zwrotu jego ceny. Zwróciła jednocześnie pozwanej żakiet. Pozwana – zawiadomiona przez powódkę o wadach żakietu
– odmówiła jego naprawy w zakresie wskazanym przez powódkę. Zgodziła się jedynie na wymianę podszewki. Nie
akceptując odpowiedzi pozwanej, powódka wystąpiła na drogę sądową domagając się zasądzenia kwoty 205,50 zł, na
którą policzyła cenę żakietu wynoszącą 135,00 zł, kwotę 10,00 zł tytułem poniesionych kosztów zwrotu żakietu, kwotę
26,75 zł tytułem kosztów zawarcia umowy – dojazdu do sklepu pozwanej, kwotę 7,00 zł z tytułu opłaty pocztowej za
przesłanie drugiego oświadczenia o odstąpieniu od umowy i kwotę 26,75 zł stanowiącą koszt odbioru żakietu własnym
samochodem. Jako początkową datę naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie powódka wskazała ostatecznie
dzień 28.11.2015 r., w którym pozwana odmówiła powódce uznania reklamacji żakietu.
Pozwana M. G. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Przyznała, że w dniu
6.06.2015 r. sprzedała powódce żakiet damski za 135,00 zł i potwierdziła jednocześnie, że była w nim wadliwa
podszewka, co wykluczało – również jej zdaniem - normalne używanie sprzedanego żakietu. Pozwana twierdziła
jednakże, iż wierzch przedmiotowego żakietu nie był wadliwy.
Ustalono w sprawie następujący stan faktyczny:
Powódka K. K. bywała dość często w sklepie odzieżowym (...) należącym do pozwanej M. G., położonym w centrum K..
W dniu 6.06.2015 r. powódka przyjechała do K. swoim samochodem osobowym R. (...), nr rej. (...), poj. silnika 2.000
cm3 i - po obejrzeniu oraz przymiarce w sklepie pozwanej żakietu damskiego, uszytego przez PPHU (...) – kupiła go
za 135,00 zł. Cena żakietu nie była przeceniona lub negocjowana. Jeszcze tego samego dnia, powódka uczestniczyła
w weselu, będąc ubrana w przedmiotowy żakiet. Tydzień wcześniej była również w sklepie pozwanej i już wówczas
zwróciła uwagę na sporny żakiet, ale wówczas nie była jeszcze zdecydowana, by go kupić.
( dowód: paragon na k. 5 akt, kserokopia dowodu rejestracyjnego na k. 6 akt, zeznania powódki K. K. z dnia 23.11.2016
r. na k. 24v. – 25v. akt i zeznania pozwanej M. G. z dnia 23.11.2016 r. na k. 25v. – 26 akt )
W pierwszej połowie lipca 2015 roku powódka miała kolejne wesele i również na nim była ubrana w sporny żakiet. Do
tamtego czasu nie widziała żadnych wad żakietu. Na weselu jedynie trochę poplamiła żakiet i zdecydowała się tydzień
po weselu go wyprać. Po ręcznym wypraniu żakietu ze środkiem do tkanin delikatnych dostrzegła, że jego wierzchnia
strona zmechaciła się i skurczyła, zaś podszewka rozchodziła się po bokach i w rękawach. Następne wesele powódka
miała w październiku 2015 roku, jednak nie zdecydowała się już na wystąpienie na nim w spornym żakiecie.
( dowód: zeznania powódki K. K. z dnia 23.11.2016 r. na k. 24v. – 25v. akt )
Przesyłką pocztową nadaną w dniu 10.11.2015 r. powódka zwróciła pozwanej wadliwy żakiet. Wraz z przesyłką,
powódka przekazała pozwanej pisemne oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży żakietu z dnia 6.06.2015
r. i zażądała zwrotu ceny żakietu wraz z kosztami reklamacji wynoszącymi 10,00 zł. Opłata pocztowa od przesyłki
powódki wynosiła 10,00 zł. Pozwana otrzymała ja w dniu 13.11.2015 r.
( dowód: pismo powódki na k. 9 akt, dowody nadania przesyłki na k. 7 i 8 akt, zeznania powódki K. K. z dnia 23.11.2016
r. na k. 24v. – 25v. akt i zeznania pozwanej M. G. z dnia 23.11.2016 r. na k. 25v. – 26 akt, )
Pismem z dnia 23.11.2015 r. pozwana uznała częściowo reklamację żakietu przez powódkę, to jest przyznała, że jest
wadliwa tylko podszewka i zaoferowała jej wymianę na nową za zgodą powódki. Nie uznała zgłaszanej przez powódkę
wadliwości wierzchniej strony żakietu.
( dowód: pismo pozwanej na k. 10 akt, koperta na k. 11 akt, zeznania powódki K. K. z dnia 23.11.2016 r. na k. 24v. –
25v. akt i zeznania pozwanej M. G. z dnia 23.11.2016 r. na k. 25v. – 26 akt )
W odpowiedzi na stanowisko zajęte przez pozwaną w załatwieniu reklamacji, powódka skierowała do niej pismo z dnia
3.12.2015 r., nadane na poczcie w dniu 4.12.2015 r. W piśmie tym oświadczyła pozwanej ponownie, że zrezygnowała z
umowy z dnia 6.06.2015 r. Tym razem jednak, zażądała od pozwanej kwoty 178,75 zł tytułem zwrotu ceny żakiet oraz
kosztów jego zakupu i reklamacji.
( dowód: pismo powódki na k. 13 akt, dowód nadania przesyłki na k. 12 akt, zeznania powódki K. K. z dnia 23.11.2016
r. na k. 24v. – 25v. akt i zeznania pozwanej M. G. z dnia 23.11.2016 r. na k. 25v. – 26 akt )
Bezsporne w sprawie było, że - wobec nie zadośćuczynienia przez M. G. wezwaniom K. K. – w dniu 19.05.2016 r
powódka zabrała wadliwy żakiet ze sklepu pozwanej.
Znanym powszechnie faktem ( dostępnym w Internecie ) jest, że odległość pomiędzy K. i O. – najkrótszą trasą biegnącą
drogą publiczną - wynosi 16 km ( art. 228 k.p.c. ).
Sąd zważył:
Powództwo należało uznać co do zasady za usprawiedliwione, jednak co do wysokości zasługiwało na akceptację
jedynie częściowo.
Pozwana miała status przedsiębiorcy ( art. 43 1 k.c. ), sprzedała bowiem powódce żakiet we własnym imieniu i w
zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, powódka zaś będąc konsumentem ( art. 22 1 k.c. ) nabyła go w celu
niezwiązanym z działalnością zawodową lub gospodarczą ( towar konsumpcyjny ).
Odpowiedzialność pozwanej wynika z rękojmi za wady fizyczne rzeczy sprzedanej w lokalu przedsiębiorcy,
unormowanej przepisami art. 556 i nast. Kodeksu cywilnego. Po myśli art. 556 k.c. sprzedawca odpowiada względem
kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną ( rękojmia ). Wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy
sprzedanej z umową, w tym również, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości, które rzecz danego rodzaju powinna
mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia ( art. 5561 § 1 pkt 1
k.c. ). Zgodnie z art. 5562 k.c., jeżeli kupującym jest konsument, a wada fizyczna została stwierdzona przed upływem
roku od dnia wydania rzeczy sprzedanej, domniemywa się, że wada lub jej przyczyna istniała w chwili przejścia
niebezpieczeństwa na kupującego. W świetle zaś art. 557 § 1 k.c., sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z
tytułu rękojmi, jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy.
Wedle treści art. 566 § 1 k.c., jeżeli z powodu wady fizycznej rzeczy sprzedanej kupujący złożył oświadczenie o
odstąpieniu od umowy, może on żądać naprawienia szkody, którą poniósł przez to, że zawarł umowę, nie wiedząc
o istnieniu wady, choćby szkoda była następstwem okoliczności, za które sprzedawca nie ponosi odpowiedzialności,
a w szczególności może żądać zwrotu kosztów zawarcia umowy, kosztów odebrania, przewozu, przechowania i
ubezpieczenia rzeczy oraz zwrotu dokonanych nakładów w takim zakresie, w jakim nie odniósł korzyści z tych
nakładów. Nie uchybia to przepisom o obowiązku naprawienia szkody na zasadach ogólnych.
W świetle ustaleń Sądu poczynionych w niniejszej sprawie uznać należało, że kupiony żakiet w chwili jego wydania
powódce był - w rozumieniu art. 5561 § 1 pkt 1 k.c. - niezgodny z umową, czyli wadliwy. Wada jego była przy tym istotna
( art. 560 § 4 k.c. ), ponieważ stwierdzone w rzeczonym żakiecie usterki nie pozwalały - bez koniecznej jego naprawy
- na normalne i zgodne z przeznaczeniem rzeczy używanie żakietu przez okres, który można zwykle oczekiwać, biorąc
pod uwagę rodzaj rzeczy tej kategorii. Co więcej - z powodu stwierdzenia niezgodności żakietu z umową przed upływem
roku od jego wydania - obowiązywała w sprawie presumpcja istnienia niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową
już w chwili jego wydania. Pozwana jej nie obaliła.
Podnieść też trzeba, że okoliczności sprawy nie pozwalały na przyjęcie, że powódka w chwili zawarcia umowy wiedziała
o niezgodności nabywanego przez nią żakietu z umową lub – oceniając rzecz rozsądnie - powinna była o tym wiedzieć
( art. 557 § 1 k.c. ).
Pismem nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 10.11.2015 r. powódka odstąpiła od umowy zakupu żakietu w trybie
przewidzianym dyspozycją art. 560 § 1 k.c. W piśmie wskazała na istotne usterki kupionej rzeczy oraz zażądała zwrotu
ceny jej zakupu i kosztów reklamacji. Zachowany zostały w ten sposób przez powódkę termin zawity reklamacji
przewidziany treścią art. 568 § 1 – 3 k.c. ( dwa lata od wydania towaru niezgodnego z umową ).
Odstąpienie powódki od umowy było skuteczne i strony umowy obowiązane są
wzajemnie do zwrotu wszystkiego co otrzymały na jej podstawie i przyjęcia świadczeń drugiej strony ( art. 494 § 1
k.c. ). Pozwana więc, miała przede wszystkim obowiązek przyjęcia wadliwego żakietu od powódki ( art. 5614 k.c. ),
po drugie zaś, po zwrocie przez powódkę żakietu powinna była – uznając istnienie jego istotnej wady w podszewce
– zwrócić cenę, nie zaś proponować naprawę rzeczy. Przy tym, powinna była zwrócić cenę niezwłocznie – zgodnie z
nakazem art. 494 § 2 k.c.
Poza tym, pozwaną obciążają koszty przesyłki pocztowej, którą powódka dokonała zwrotu żakietu. Zgodnie bowiem
z art. 5612 § 1 k.c. kupujący, który wykonuje uprawnienia z tytułu rękojmi, jest obowiązany na koszt sprzedawcy
dostarczyć rzecz wadliwą do miejsca, w którym rzecz została wydana kupującemu. Powyższe koszty równe były opłacie
pocztowej wynoszącej 10,00 zł.
Podsumowując, powódce należał się zwrot ceny żakietu – 135,00 zł i kosztów jego odesłania pozwanej – 10,00 zł,
łącznie 145,00 zł. Roszczenia dalej idące nie zasługiwały na uwzględnienie w świetle przepisów o rękojmi i nie mogły
być też uwzględnione w formie odszkodowania, nie pozostawały bowiem w adekwatnym związku przyczynowym z
zakupem żakietu ( zob. np. orzeczenie SN z 2 czerwca 1956 r., 3 CR 515/56 - OSN 1957/1/24 i LexPolonica nr 365229 ).
Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa
działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy
lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które
mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie należy się tylko w granicach normalnego związku
przyczynowego. Związek przyczynowy, odgrywa podwójną rolę: z jednej strony decyduje o tym, czy dana osoba
odpowiada w ogóle za wyrządzoną szkodę, z drugiej zaś - zakreśla granice tej odpowiedzialności. W judykaturze i
piśmiennictwie rozróżnia się odpowiedzialność za szkodę w granicach dodatniego oraz ujemnego interesu umownego.
Szkoda w granicach pozytywnego interesu umownego obejmuje uszczerbek powstały wskutek niewykonania lub
nienależytego wykonania zobowiązania. Natomiast negatywnym interesem umownym określa się szkodę powstałą
przez niedojście do skutku zamierzonej umowy. Szkoda w granicach ujemnego interesu umownego obejmuje więc
głównie wydatki poniesione dla jej zawarcia. Przyjąć trzeba, iż obowiązek odszkodowawczy dłużnika ogranicza się
do następstw, które w chwili zawarcia umowy były do przewidzenia w normalnym toku rzeczy, oraz tych, które
można było rozsądnie przewidzieć na podstawie wiedzy o szczególnych okolicznościach danego przypadku. W realiach
sprawy, powódka nie musiała składać ponownego oświadczenia o odstąpieniu od umowy i ponosić związanych z tym
kosztów oraz nie musiała zabierać ponownie wadliwego żakietu ze sklepu pozwanej. Koszty te powinny pozostać przy
powódce, nie można nimi obciążać pozwanej.
Na marginesie można dodać, że – w realiach sprawy – nie miał zastosowania czternastodniowy termin przewidziany
treścią art. 560 5 k.c., zawierający domniemanie zasadności reklamacji, przepis ten bowiem nie dotyczy przypadku
odstąpienia od umowy. Również wskazana przez strony Ustawa z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta
( Dz.U.2014.827 ) nie przewiduje żadnych roszczeń dla kupującego w lokalu przedsiębiorcy konsumenta.
Odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z ostatecznym żądaniem pozwu
od dnia 28.11.2015 r., to jest od daty odmowy przez pozwaną zwrotu ceny żakietu.
Sąd uznał za wiarygodne zeznania stron. W zasadzie ich zeznania były zbieżne, a przy tym logiczne, spójne i korelowały
pozostałym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z dokumentami zakupu i reklamacji. Na podstawie wskazanych
zeznań i pozostałego materiału dowodowego możliwe było ustalenie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności.
Mając na uwadze ustalone w sprawie okoliczności i przywołane motywy, na podstawie cytowanych wyżej przepisów,
orzeczono jak w punktach I i II wyroku.
Wobec cofnięcia pozwu w zakresie żądania odsetek ustawowych za opóźnienie, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w
związku z art. 203 § 1 k.p.c., postępowanie w tym zakresie umorzono ( punkt III wyroku ).
Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje uzasadnienie w dyspozycji art. 100 zd. pierwsze in fine k.p.c. Powódka
wygrała sprawę w 70,60 % i poniosła koszty niezbędne w wysokości 56,75 zł ( 30,00 zł opłaty sądowej i 26,75 zł kosztów
dojazdu do Sądu ). Inne wydatki powódki, jak koperta, kserowanie, itp. nie mieszczą się jako koszty niezbędne do ich
zwrotu w świetle art. 98 § 2 k.p.c. Koszt dojazdu powódki uwzględnia odległość 16 km od miejsca jej zamieszkania do
siedziby Sądu ( 16 km x 2 x 0,8358 zł = 26,75 zł ).