język angielski - Akademia Morska – Wydział Mechaniczny

Transkrypt

WYDZIAŁ MECHANICZNY
PROGRAM STUDIÓW
Rodzaj studiów: studia stacjonarne pierwszego stopnia – inżynierskie
(obowiązuje od 2008/2009)
Kierunek:
Mechanika i Budowa Maszyn
Specjalność:
plan wspólny dla całego roku /ESOiO, TRUOiP, IEI/
Lp.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
ROK I
Przedmiot
SEMESTR I
/ESOiO, TRUOiP, IEI/
Kod Godzin Godziny zajęć tygodniowo Punkty
w sem. W
C
L
P
S ECTS
Socjologia
S3
30
2
2
Historia techniki
S4
30
2
1
Bezpieczeństwo pracy i ergonomia
S5
30
2
2
Matematyka I
S7
90E
2
4
8
Fizyka I
S8
75E
2
3
7
S15
Nauka o materiałach I
30
2
2
S16
Podstawy inżynierii wytwarzania I
30
2
2
S18
Elektrotechnika i elektronika I
45
2
1
4
Ochrona środowiska
S21
30
2
2
Ogółem w I semestrze:
390
18
8
30
Zgodnie z regulaminem nie dopuszcza się długu punktowego po semestrze I
SEMESTR II
Kod Godzin Godziny zajęć tygodniowo
w sem.
W
C
L
P
S
E1
30
2
Język angielski (ESOiOO)
1. Język angielski (TRUOiP)
T1
30
2
I1
30
2
Język niemiecki (IEI)
2. Podstawy informatyki
S2
45
1
2
3. Wychowanie fizyczne
S6
15
1
4. Matematyka II
S7
60E
2
2
5. Fizyka II
S8
45
1
2
6. Mechanika techniczna I
S9
45E
2
1
S12
7. Grafika inżynierska I
60
2
2
S15
8. Nauka o materiałach II
45E
1
2
S16
9. Podstawy inżynierii wytwarzania II
30
1
1
S18
10. Elektrotechnika i elektronika II
30
2
11. Zajęcia wojskowe /105 godz./
W1
x
ET37
12. Praktyka morska I
*
PM
Lp.
Przedmiot
I36
Punkty
ECTS
(2)
(2)
(2)
3
0,5
4
3
4
4
3
2
2
(2,5)
Ogółem w II semestrze:
405
10
6
9
2
30
* - Praktyka morska – 4-6 tygodnie
W sem. II odbywają się obowiązkowe szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i szkolenia
specjalistyczne.
Lp.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
Lp.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
ROK II
Przedmiot
SEMESTR III
Kod Godzin Godziny zajęć tygodniowo
w sem.
W
C
L
P
S
E1
(30)
(2)
Język angielski (ESOiOO)
T1
(30)
(2)
Język angielski (TRUOiP)
I1
(30)
(2)
Język niemiecki (IEI)
Wychowanie fizyczne
S6
15
1
Matematyka III
S7
60
2
2
Fizyka III
S8
15
1
Mechanika techniczna II
S9
60E
2
2
Wytrzymałość materiałów I
S10
45
2
1
S12
Grafika inżynierska II
30
2
S13
Podstawy konstrukcji maszyn I
30
2
S15
Nauka o materiałach II
15
1
Podstawy inżynierii wytwarzania III S16
60
4
Termodynamika techniczna I
S17
60
2
2
S19
Automatyka i robotyka
30E
2
Metrologia i systemy pomiarowe
S20
45
1
2
Zajęcia wojskowe /105 godz./
W2
Ogółem w III semestrze:
495
13
10
8
2
Rok II
Przedmiot
Język angielski
Wychowanie fizyczne
Wytrzymałość materiałów II
Mechanika płynów
Grafika inżynierska III
Podstawy konstrukcji maszyn II
Termodynamika techniczna II
Automatyka i robotyka
Siłownie okrętowe I
Okrętowe silniki tłokowe I
Maszyny i urządzenia okrętowe I
Chemia wody, paliw i smarów
Praktyka morska II
14. Zajęcia wojskowe /105 godz./ E
Ogółem w IV semestrze:
Punkty
ECTS
(2,5)
(2,5)
(2,5)
0,5
3
1
4
3
3
2
1
2
4
2
2
30
SEMESTR IV
/ESOiO, TRUOiP/
Kod Godzin Godziny zajęć tygodniowo Punkty
w sem. W
ECTS
C
L
P
S
E1
30
2
2,5
S6
30
2
1
S10
60E
1
1
2
4
S11
45
2
1
3
S12
15
1
2
S13
75E
2
2
1
4
S17
30
2
2
S19
30
2
2
E24/T25
30
2
2
E26/T25
30
2
2
E29/T27
15
1
1
E33/T28
30
1
1
2
ET37
4-6
2,5
tyg.
W3
420
11
6
9
2
30
WYDZIAŁ MECHANICZNY
PROGRAM STUDIÓW
Rodzaj studiów: studia stacjonarne pierwszego stopnia – inżynierskie
(obowiązuje od 2008/2009)
Kierunek:
Mechanika i Budowa Maszyn
Specjalność:
EKSPLOATACJA SIŁOWNI OKRĘTOWYCH I OBIEKTÓW
OCEANOTECHNICZNYCH
/ESOiO/
Lp.
Rok III
Przedmiot
SEMESTR V
Kod Godzin
w sem.
Język angielski
E1
45E
Wychowanie fizyczne
S6
30
Podst. konstrukcji maszyn III+CAD S13
45
Podstawy eksploatacji maszyn
S14
30
ET23
30
Budowa i teoria okrętu
ET24
30E
Siłownie okrętowe II
ET26 45E
Okrętowe silniki tłokowe II
ET27 30E
Kotły okrętowe I
E28
60
Turbiny okrętowe
ET29
45
Mech. i urządzenia okrętowe II
ET30
30
Chłodnictwo i klimatyzacja I
Automatyka okrętowa I,
E32
30
E35a
Podstawy napędu statku**
30
Urządzenia platform wiertniczych**
E35b
E36a
Ekspl. siłowni z silnik. tłokowymi **
30
E36b
Ekspl. siłowni turbinowych**
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13a.
13b.
14a.
14b.
14c. Ekspl. siłowni platform wiertniczych**
Ogółem w V semestrze:
Lp.
1.
Rok III
Przedmiot
Praktyka morska III
Ogółem w VI semestrze:
/ESOiO/
Godziny zajęć tygodniowo
W
C
L
P
S
3
2
2
1
2
1
1
1
1
1
2
2
2
1
1
2
1
1
1
1
1
Punkty
ECTS
3
1
4
1
2
2
3
2
3
2
2
2
2
1,5
2
1,5
E36c
510
17
8
8
1
SEMESTR VI
/ESOiO/
Kod Godzin
w sem.
W
C
L
P
S
E37 Min. 4
miesiące
Min. 4
miesiące
30
Punkty
ECTS
30
30
Lp.
Rok IV
Przedmiot
SEMESTR VII
Kod Godzin
w sem.
Język angielski
E1
15
Technologia remontów
E22
60
E24
8
Siłownie okrętowe III
E25
7
Zarządzanie bezp. eksploatacją statku
E26
8
Okrętowe silniki tłokowe III
E27
7
Kotły okrętowe II
ET29 38E
Mech. i urządzenia okrętowe III
E30
7
Chłodnictwo i klimatyzacja II
E31
37
Elektrot. i elektronika okrętowa
E32
8
Automatyka okrętowa II
E34
30
Symulator siłowni okrętowej
E36a
Ekspl. siłowni z silnik. tłokowymi **
15
E36b
Ekspl. siłowni turbinowych**
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
13a.
13b.
13c. Ekspl. siłowni platform wiertniczych**
14. Seminarium dyplomowe
15. Praca dyplomowa
Ogółem w VII semestrze:
**- Przedmioty do wyboru
/ESOiO/
W
C
L
P
S
1
2
1
1
1
1
1
1
1
1
1
1
2
1
Punkty
ECTS
1
3
0,5
0,5
0,5
0,5
2,5
0,5
2,5
0,5
1
1
E36c
30
D
30
E
270
5
1
5
2
D
7
1
15
30
KOD: E1
Przedmiot:
JĘZYK ANGIELSKI
Specjalność: EKSPLOATACJA SIŁOWNI OKRĘTOWYCH I OBIEKTÓW
OCEANOTECHNICZNYCH –
PLAN ZAJĘĆ PROGRAMOWYCH
Semestr
II
III
IV
V
VII
Punkty
ECTS
2
2,5
2,5
3
1
Liczba godzin w tygodniu
A
C
L
2
2
2
3
1
-
Liczba godzin w semestrze
A
C
L
30
30
30
45
15
-
ZWIĄZKI Z INNYMI PRZEDMIOTAMI
Przedmiot bazuje na wiedzy przekazywanej w ramach przedmiotów zawodowych, umożliwia
komunikację
ZAKRES WIEDZY DO OPANOWANIA
Po wysłuchaniu przewidzianych programem zajęć student powinien:
ZNAĆ
słownictwo zawodowe w zakresie nazw narzędzi, urządzeń, części maszyn, awarii systemów okrętowych
siłowni i niesprawności, komend i poleceń, rozkładów alarmowych, instrukcji obsługi sprzętu awaryjnego,
dokumentacji technicznej; wykazać bierną znajomość języka angielskiego (tłumaczenie na język polski
wszystkich tekstów, w tym technicznych omawianych w trakcie zajęć)
UMIEĆ
rozumieć polecenia i komendy wydawane ustnie oraz instrukcje związane z utrzymaniem, przeglądem i
naprawą urządzeń, z bezpieczeństwem załogi i statku, prowadzić dialog i wypełniać typowe formularze
aplikacyjne, formularze zamówień i specyfikacji remontowych, arkuszy pomiarowych i weryfikacji części.
Wykazać czynną znajomość języka angielskiego (tłumaczenia na język angielski poprawnie gramatycznie),
umiejętność wypowiedzi na ogólne tematy w zakresie języka technicznego i sytuacji dnia codziennego.
Napisać list motywacyjny oraz CV. Zaliczyć test Marlins’a.
LITERATURA
1. Buczkowska W., “English across Marine Engineering “, Fundacja Promocji Przemysłu Okrętowego
i Gospodarki Morskiej, Gdańsk 2003;
2. Blakey T.N., “English for Maritime Studies”, Prentice Hall, 1997;
3. P. van Kluiyven International Maritime Language Program, podręcznik + CD, Alkmar 2005;
4. White L., “Engineering workshop”, Oxford, 2003;
5. Puchalski J., ”Ilustrowany angielsko – polski słownik marynarza”, Trademar 2003
6. Glendinning E i N “Electrical and Mechanical Engineering”, Oxford, 2004;
7. M.Gunia M., K.Mastalerz K., “Workshop on English for Mechanical Engineering Students”, AM
Szczecin 2004;
8. program komputerowy MarEng. Learning Tool, projekt unijny 2007;
9. Safety Digest – wybrane artykuły;
10. Murphy R., “English Grammar in Use”, Cambridge University Press, 2004;
11. Engine Room Simulator – silniki, Unitest, Gdańsk;
12. Lutzer J., Spincic A. “English in Marine Engineering Communication”, Rijeka 2001.
Kod: S2
Przedmiot:
PODSTAWY INFORMATYKI
Semestr
II
Punkty
ECTS
3
A
C
L
1
2
A
C
L
15
30
Automatyka, Matematyka, Fizyka, Grafika inżynierska
ZNAĆ
Zasady działania komputera osobistego oraz systemu operacyjnego, a także możliwości edytora tekstu i
arkusza kalkulacyjnego. Oprócz tego student powinien znać sposób pisania programów w językach
wysokiego poziomu.
1. Budowa komputera, rodzaje systemów operacyjnych,
2. Podstawy języka programowania Delphi wraz z podstawami programowania obiektowego.
3. Podstawy systemu dwójkowego i szesnastkowego.
UMIEĆ
1. Edytować teksty w edytorze Microsoft Word z uwzględnieniem zaawansowanego formatowania tekstu,
tworzenia przypisów i automatycznego tworzenia spisu treści.
2. Wykonywać obliczenia w arkuszu kalkulacyjnym Microsoft Excel z uwzględnieniem formatowania
komórek, wstawiania wykresów, aproksymacji linią trendu i operacji warunkowych.
LITERATURA
1. Stephen Morris, „Delphi to proste”, Wyd. RM, ISBN 83-7243-193-0, www.rm.com.pl.
2. Andrzej Pasławski, „Programowanie w Delphi 5.0”, Wyd. e2000, ISBN
www.edition2000.com.pl
3. Dowolny podręcznik do programu Microsoft Word;
4. Dowolny podręcznik do programu Microsoft Excel.
83-87297-51-8,
2
Kod: S3a
Przedmiot:
SOCJOLOGIA
Semestr
I
Punkty
ECTS
2
A
C
L
2
-
A
C
L
30
-
Bezpieczeństwo pracy i ergonomia, Historia techniki
ZNAĆ
Psychologiczne i socjologiczne mechanizmy funkcjonowania:
1. osobowości człowieka w warunkach normalnych i trudnych (stresowych: zagrożenia, utrudnienia,
deprywacje potrzeb, przeżycia trumatyczne)
2. zachowań ludzi w grupach formalnych i nieformalnych na statku morskim jako instytucji totalnej
3. zachowań patologicznych w pracy: mobbing, pracoholizm, wypalenie zawodowe oraz uzależnienia:
alkoholizm, narkomania, nikotynizm i inne dewiacyjne zachowania.
UMIEĆ
1. zastosować wiedzę z socjologii w praktyce (w szkole i na statku morskim)
2. prawidłowo komunikować się z ludźmi i odrzucać zachowania nieasertywne (agresję, uległość i
manipulację).
LITERATURA
1.
2.
3.
4.
5.
6.
Borucki Z., Osobowość a przystosowanie zawodowe marynarza, GTN, Gdańsk 1981.
Kozak S., Psychologiczne podstawy kierowania zespołem, Wyd. Akademii Morskiej, Gdynia 2000.
Kozak S., Socjologia grupy, Wyd. Akademii Morskiej, Gdynia 2000
Kozak S., Patologie wśród dzieci i młodzieży, Wyd. Difin, Warszawa 2007.
Milian L., Zarys ergonomii okrętowej, cz. I i II, Wyd. WSM, Gdynia 1982. Skrypt.
Tokarski S., Kierownik w organizacji, Wyd. Difin, warszawa 2007.
3
Kod: S3b
Przedmiot:
IMPOSTACJA GŁOSU I
KULTURA SŁOWA
Semestr
I
Punkty
ECTS
2
A
C
L
2
-
A
C
L
30
-
brak
ZNAĆ
1. Zasady prawidłowej techniki posługiwania się głosem i wykorzystywania jej w praktyce.
2. Dykcja, fonetyka i higiena głosu mówionego i śpiewanego. Retoryka.
3. Zapis nutowy. Sposoby realizowania ekspresji muzycznej.
UMIEĆ
1. Posługiwać się głosem i wykorzystywać go w praktyce śpiewu.
LITERATURA
brak
4
Kod: S4
Przedmiot:
HISTORIA TECHNIKI
Semestr
I
Punkty
ECTS
1
A
C
L
2
-
A
C
L
30
-
Socjologia, Bezpieczeństwo pracy i ergonomia, Podstawy eksploatacji maszyn, Ochrona
środowiska, Podstawy napędu statku.
ZNAĆ
Najważniejsze wynalazki w kolejności powstawania istotne dla rozwoju cywilizacji, w szczególności zaś:
1. Pochodzenie słów: inżynier, technika, maszyna, projektowanie.
2. Najdawniejsze wynalazki i pierwsze maszyny.
3. Najdawniejsze materiały.
4. Najdawniejsze źródła energii i urządzenia zwielokrotniające siłę.
5. Historię rozwoju techniki wojskowej.
6. Historię transportu.
7. Historię napędu maszyn.
8. Historię żeglugi i napędu okrętowego.
9. Historia urządzeń mieszkalnych.
10. Historię rozwoju wykładanych przedmiotów kierunkowych.
11. Wielkich wynalazców i badaczy.
UMIEĆ
•
•
•
Rozpatrywać technikę w ujęciu historycznym i socjologicznym.
Rozpatrywać rozwój techniki w relacji do otaczającego nas środowiska, w tym jej wpływu na degradację
środowiska.
Rozpatrywać rozwój techniki w odniesieniu do stwarzanych zagrożeń dla obsługującego ją człowieka.
LITERATURA
1. B. Orłowski, Z. Przyrowski: Księga wynalazków. Instytut Wydawniczy Nasza Księgarnia. Warszawa
1982.
2. M. White: Leonardo da Vinci – pierwszy uczony. Amber. Warszawa 2000.
3. J. Miciński: Księga statków polskich. Tom I i II. Wydawnictwo Oskar. Gdańsk 1997.
5
Kod: S5
Przedmiot:
BEZPIECZEŃSTWO PRACY
I ERGONOMIA
Semestr
I
Punkty
ECTS
2
A
C
L
2
-
A
C
L
30
-
Podstawy eksploatacji maszyn. Ochrona środowiska. Eksploatacja siłowni okrętowych. Podstawy
inżynierii wytwarzania. Technologia remontów. Zarządzanie bezpieczną eksploatacją statku.
ZNAĆ
•
Podstawowe pojęcia dotyczące ergonomii w tym: bezpieczeństwa, ochrony pracy, zarządzania
bezpieczeństwem, zasady humanizacji pracy i projektowania antropocentrycznego, przyczyn i
skutków wypadków przy pracy.
•
Podstawy prawne ochrony pracy w Polsce. Źródła obowiązków dotyczących bezpieczeństwa i higieny
pracy.
Czynniki fizjologiczne. Koszt fizjologiczny i energetyczny pracy fizycznej dynamicznej i statycznej.
Termoregulacja. Rytmy biologiczne.
Czynniki psychologiczne i społeczne. Społeczne środowisko pracy. Stres psychospołeczny w pracy.
Wymiary ciała ludzkiego jako czynnik determinujący strukturę przestrzenną obiektu technicznego i
przestrzeni pracy.
Środowisko pracy i podstawowe zagrożenia w nim występujące i środki ich zapobiegania.
•
•
•
•
UMIEĆ
•
•
Ocenić ergonomiczność obiektów technicznych
Dostrzec zagrożenia występujące w środowisku pracy i odpowiednio je odparować.
LITERATURA
1. Nauka o pracy – bezpieczeństwo, higiena, ergonomia. Praca zbiorowa, redakcja naukowa Koradecka
D., wyd. CIOP Warszawa 2000r.
2. Ocena ryzyka zawodowego. Praca zbiorowa, redakcja naukowa Zawieska W.M., wyd. CIOP
Warszawa 2001r.
3. Hempel L., Człowiek i maszyna. Model techniczny współdziałania. WKiŁ Warszaw
6
Kod: S6
Przedmiot:
WYCHOWANIE FIZYCZNE
Semestr
II
III
IV
V
Punkty
ECTS
1
1
1
1
A
C
L
1
1
2
2
-
A
C
L
15
15
30
30
-
brak
ZNAĆ
1. zasady gry w piłkę siatkową, nożną, koszykówkę;
2. zasady stylów pływackich: klasycznego, kraula i grzbietowego;
3. zasady konkurencji lekkoatletycznych.
UMIEĆ
1.
2.
3.
4.
5.
6.
wykonać podstawowe ćwiczenia fizyczne: przewroty; przerzuty.
pływać stylem klasycznym, kraulem i grzbietowym;
wykonać nawrót do stylu klasycznego i kraula;
wykonać skok startowy;
grać w gry zespołowe;
wykonać ćwiczenia konkurencji lekkoatletycznych.
LITERATURA
brak
7
Kod: S6
Przedmiot:
MATEMATYKA
Semestr
I
II
III
Punkty
ECTS
8
4
3
A
C
L
2
4
2
2
2
2
-
A
C
L
30
60
30
30
30
30
-
Fizyka, Podstawy informatyka, Automatyka i robotyka, Przedmioty zawodowe
ZNAĆ
1.
2.
3.
Własności funkcji liniowej, kwadratowej, wielomianów, funkcji wykładniczej, logarytmicznej. Własności
funkcji trygonometrycznej, wzory redukcyjne. Definicje i twierdzenia dotyczące liczb zespolonych i działań na
liczbach zespolonych. Działania na wektorach na płaszczyźnie i w przestrzeni. Równanie prostej na
płaszczyźnie, równanie prostej i płaszczyzny w przestrzeni. Definicje i twierdzenie dotyczące badania
przebiegu zmienności funkcji jednej zmiennej wraz z punktami przegięcia i wypukłością.
Definicje i twierdzenie dotyczące macierzy, wyznaczników i rozwiązywania układów równań liniowych.
Podstawowe twierdzenie dotyczące rachunku różniczkowego funkcji wielu zmiennych. Podstawy rachunku
całkowego funkcji jednej zmiennej i funkcji wielu zmiennych (całka pojedyncza, całka nieoznaczona, całka
oznaczona, całka niewłaściwa, całka wielokrotna).
Podstawowe twierdzenia dotyczące obliczania całek krzywoliniowych nieskierowanych i skierowanych oraz
całek powierzchniowych niezorientowanych i zorientowanych. Podstawowe metody rozwiązywania
niektórych typów równań różniczkowych zwyczajnych i cząstkowych. Kryteria zbieżności szeregów
liczbowych i funkcyjnych, szereg Fouriera. Podstawowe własności przekształcenia prostego i odwrotnego
Laplace’a.
UMIEĆ
1.
2.
3.
Rozwiązywać równania i układy równań algebraicznych, niewymiernych, wykładniczych i logarytmicznych.
Rozwiązywać równania trygonometryczne. Wykonywać działania na liczbach zespolonych. Wyznaczać
równanie prostej na płaszczyźnie, równanie prostej i płaszczyzny w przestrzeni, wykorzystując rachunek
wektorowy. Badać przebieg zmienności funkcji jednej zmiennej rzeczywistej wraz z punktami przegięcia i
wypukłością.
Rozwiązywać równania macierzowe i układy równań liniowych. Stosować rachunek różniczkowy funkcji
wielu zmiennych. Obliczać całki nieoznaczone, całki oznaczone, całki niewłaściwe, całki wielokrotne oraz
stosować je w zagadnieniach geometrycznych i fizycznych (objętość, pole powierzchni bocznej bryły
obrotowej, długość łuku krzywej, momenty statyczne, środek ciężkości).
Wykorzystywać całkę krzywoliniową do obliczania pola obszaru, masy łuku. Wykorzystywać całkę
powierzchniową niezorientowaną i zorientowaną do obliczeń pola powierzchni. Zastosować podstawowe
metody rozwiązywania niektórych typów równań różniczkowych zwyczajnych i cząstkowych. Badać
zbieżność szeregów liczbowych i funkcyjnych. Zastosować przekształcenia Laplace’a do rozwiązywania
równań i układów równań różniczkowych.
LITERATURA
1.
2.
3.
4.
5.
Kołowrocki Krzysztof, Matematyka, Wykład dla studentów, część 1, Fundacja Rozwoju AM, 2002;
Mc Quarrie Donald A., Matematyka dla przyrodników i inżynierów, część 1,2 3, PWN, Warszawa, 2006
Stankiewicz W., Wojtowicz J., Zadania z matematyki dla wyższych uczelni technicznych, Warszawa 1995.
Żakowski Wojciech, Matematyka, część 1, WN-T, Warszawa 1977.
Trajdos Tadeusz, Matematyka, część 3, WN-T, Warszawa 1977.
8
Kod: S8
FIZYKA
Przedmiot:
Semestr
I
II
III
Punkty
ECTS
7
A
C
L
2
3
1
2
1
A
C
L
30
45
15
30
15
Mechanika techniczna, Mechanika płynów, Nauka o materiałach,. Termodynamika techniczna.
Elektrotechnika i elektronika, Chemia wody, paliw i smarów, Ochrona środowiska. Matematyka.
ZNAĆ
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Definicje i jednostki podstawowych wielkości fizycznych oraz związki między nimi.
Podstawowe prawa zachowania (masy, pędu, momentu pędu, energii i ładunku) dla rożnych układów
mechanicznych (punkt materialny, zbiór punktów, bryła, płyn), termodynamicznych (gaz doskonały i
gazy rzeczywiste, układy wielofazowe i mieszaniny, maszyny cieplne) i elektrycznych (pola elektryczne,
obwody elektryczne, proste maszyny elektryczne)
Zasady dynamiki i termodynamiki.
Oddziaływania między obiektami fizycznymi (grawitacyjne, elektryczne i magnetyczne) oraz zależności
je opisujące, także w ujęciu polowym w tym fale elektromagnetyczne.
Definicje wielkości fizycznych oraz metody ich pomiaru wraz oceną dokładności.
Metody pomia3rów bezpośrednich i pośrednich wielkości fizycznych i ważnych stałych fizycznych oraz
metody statystycznej obróbki wyników pomiarów..
Właściwości przestrzeni fizycznej (względność długości i czasu, równoważność grawitacji i
bezwładności).
Modele budowy atomu i jądra atomowego, cząsteczek i ciała stałego.
Właściwości promieniowania elektromagnetycznego – fal elektromagnetycznych i światła.
Prawa rządzące przemianami energii w ujęciu kwantowym, struktury poziomów i pasm energetycznych
w atomach, cząsteczkach i ciele stałym.
Prawa rządzące oddziaływaniem promieniowania z atomami, cząsteczkami i ciałem stałym.
Przemiany jądrowe i procesy energetyczne im towarzyszące.
Właściwości światła i zjawisk zachodzących w prostych przyrządach optycznych.
Prawa rządzące procesami oddziaływania światła i materii oraz wielkości opisujące jej właściwości
optyczne.
Właściwości elektryczne i magnetyczne materii oraz pole magnetyczne Ziemi.
UMIEĆ
•
•
Definiować wielkości fizyczne i ich jednostki (długości, czasu, prędkości i przyspieszenia liniowych i
kątowych, siły, momentu siły, pracy, mocy, ciśnienia, lepkości, temperatury, pojemności cieplnej,
natężenia prądu, ładunku elektrycznego, natężenia pola elektrycznego, pola indukcji elektrycznej,
potencjału elektrycznego, pojemności elektrycznej, oporu elektrycznego, natężenia pola magnetycznego
i indukcji magnetycznej oraz indukcyjności)
Opisać związki między podstawowymi wielkościami fizycznymi i podstawowe prawa zachowania.
9
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Opisać i zinterpretować ważne zjawiska takie jak: ruch postępowy i obrotowy ciał, zderzenia sprężyste i
plastyczne, swobodny spadek ciał, rzuty oraz zsuwanie i staczanie się ciał na równi pochyłej,
oddziaływania grawitacyjne, zagadnienie dwu ciał, ruchy planet i prędkości kosmiczne, ciśnienie
hydrostatyczne i dynamiczne, ściśliwość gazów, rozszerzalność termiczną ciał stałych ciekłych i
gazowych, wymianę energii w przemianach gazowych i przemianach fazowych, ograniczenia zamiany
ciepła na pracę wynikające z II zasady termodynamiki, oddziaływania elektryczne i magnetyczne na
ładunki elektryczne, parametry pola elektrycznego, prawa rządzące przepływem prądów elektrycznych
w obwodach (prawa Ohma i Kirchoffa), skutki magnetyczne prądu elektrycznego i zjawisko indukcji
elektromagnetycznej, w tym samoindukcji.
Opisać fizyczne1 właściwości ciał takie jak, masa, gęstość, sprężystość, moment bezwładności, lepkość,
ściśliwość, rozszerzalność termiczna, pojemność cieplna, opór elektryczny, pojemność elektryczna,
indukcyjność.
Opisać zjawiska zachodzące w modelowych układach fizycznych takich jak: ciało w polu grawitacyjnym
Ziemi, równia pochyła, oscylator harmoniczny, gaz doskonały, silnik Carnota, ładunek w polu
elektromagnetycznym, obwód elektryczny i układy obwodów.
Zastosować podstawowe prawa fizyczne w praktyce na zajęciach laboratoryjnych.
Wykonać pomiary bezpośrednie i pośrednie wielkości fizycznych w praktyce oraz ocenić je krytycznie.
Opisać i zinterpretować wykonywane pomiary i eksperymenty laboratoryjne.
Opisać względność długości i czasu oraz jej wpływ na względności prędkości i równoczesność zdarzeń,
a także zinterpretować, równoważność grawitacji i bezwładności.
Opisać właściwości promieniowania elektromagnetycznego – związki między polami i energię;
Opisać modele budowy atomu i jądra atomowego, cząsteczek i ciała stałego wraz z ich energią.
Opisać właściwości światła jako fali, i strumienia fotonów oraz właściwości promieniowania
laserowego.
Opisać prawa rządzące oddziaływaniem promieniowania z atomami, cząsteczkami i ciałem stałym.
Opisać przemiany jądrowe i procesy energetyczne im towarzyszące.
LITERATURA
1. Oread J. Fizyka. Tom 1. WN-T. Warszawa
2. Halliday D., Resnick R., Walker J. Podstawy fizyki. Tom 1, 2, 3, 4,5. PWN. Warszawa;
3. Masalski J. Masalska M. Fizyka dla inżynierów T. 1 i T. 2 Fizyka klasyczna. WN-T,
Warszawa.
4. Otremba Z. Wybrane zagadnienia fizyki klasycznej. Akademia Morska w Gdyni.
5. Otremba Z. Fizyka współczesna. Akademia Morska w Gdyni.
6. Kaniewski E., Białkiewicz A. Ćwiczenia laboratoryjne z fizyki. I Pracownia. Fundacja Rozwoju WSM;
7. Augustyniak L. Pracownia fizyczna. Akademia Morska w Gdyni.
10
Kod: S9
Przedmiot:
MECHANIKA TECHNICZNA
Semestr
II
III
Punkty
ECTS
4
4
A
C
L
2
1
2
2
-
A
C
L
30
15
30
30
-
Matematyka, Wytrzymałość materiałów, Podstawy konstrukcji maszyn, Okrętowe silniki tłokowe, Budowa i
teoria okrętu, Fizyka
ZNAĆ
Zasady korzystania z podstawowych praw mechaniki ogólnej, umiejętności ich prawidłowego stosowania,
obliczeń i wnioskowania.
• podstawy teoretyczne mechaniki klasycznej tzn. statyki, kinematyki i dynamiki układów mechanicznych
traktowanych jako ciała doskonale sztywne;
• podstawowe prawa mechaniki ogólnej;
• podstawy teoretyczne dotyczące drgań;
• podstawowe sposoby minimalizacji drgań i hałasu oraz ich skutków;
• teoretyczne podstawy do dalszych specjalistycznych przedmiotów kierunkowych.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
•
analizować układy sił działających na rzeczywiste układy mechaniczne znajdujące się w równowadze
statycznej;
analizować ruch rzeczywistych obiektów mechanicznych traktowanych jako ciała doskonale sztywne;
rozwiązywać dowolne układy sił oraz obliczać reakcje zamocowania;
rozwiązywać problemy z zakresu analizy ruchu punktu i układów punktów materialnych;
formułować i rozwiązywać równania dynamiki dla układów punktów materialnych;
opisywać parametry ruchu złożonego układów mechanicznych.
LITERATURA
1.
2.
3.
4.
5.
Krasowski P., Powierża Z. – “Mechanika ogólna” cz. I. Statyka, Wyd. AM w Gdyni, Gdynia 2005.
Misiak J., “Mechanika ogólna” t. I i II, WN-T Warszawa 1996;
Leyko J., “Mechanika ogólna” t. I i II, PWN Warszawa 1997;
Powierża Z., “Mechanika techniczna” Wydawnictwo WSM w Gdyni, Gdynia 1981;
Beer F.P., Johnston F.R. “Mechanics for Engineers”, Mc Graw Hill Book Company, New York, London
1998.
11
Przedmiot
:
Kod: S10
WYTRZYMAŁOŚĆ MATERIAŁÓW
Semestr
Punkty
ECTS
III
IV
3
4
A
C
L
A
C
L
2
1
30
15
1
1
2
15
15
30
Matematyka, Mechanika Ogólna, Podstawy Konstrukcji Maszyn.
ZNAĆ
Podstawowe określenia i definicje. Pojęcie modelu wytrzymałościowego pręta (wprowadzane uproszczenia). Prawo
Hooke’a i zakres jego stosowalności. Warunki wytrzymałościowe: naprężeń i odkształceń. Sposoby wyznaczania
naprężeń i odkształceń w trzech podstawowych przypadkach: rozciągania i ściskania, skręcania prętów o przekroju
kołowym i zginania płaskiego, wraz z przypadkami szczególnymi (cięgna, sprężyny, belki wielopodporowe). Procedury
obliczeniowe w wymienionych przypadkach mających zastosowanie zarówno do prętów statycznie wyznaczalnych jak i
statycznie niewyznaczalnych. Pojęcia: stan naprężeń i stan odkształceń. Uogólnione prawo Hooke’a. Sposób
wyznaczania energii sprężystej w dowolnie obciążonym pręcie. Twierdzenia energetyczne (A. Castigliano, L.
Menabrea). Hipotezy wytrzymałościowe (Saint Venant, Tresca, Huber). Procedurę wyznaczania rozkładów naprężeń w
przekrojach poprzecznych prętów silnie zakrzywionych i zbiorników grubościennych. Warunki stateczności prętów
ściskanych zgodnie z koncepcjami: Eulera, Tetmajera-Jsińskiego i Johnsona-Ostenfelda.Podstawowe, zgodne z
normami, procedury wyznaczania granic: plastyczności (Re) i wytrzymałości (Rm) oraz wartości: modułu Younga (E),
liczby Poissona (ν) i modułu sprężystości postaciowej (G) materiałów konstrukcyjnych. Sposób pomiaru tensometrem
Martensa. Metody pomiarowe techniką tensometrii oporowej. Procedurę wyznaczania atestu rozjemczego lin.
UMIEĆ
Ustalić, na podstawie obciążenia, do którego z trzech podstawowych przypadków zaliczyć stan pręta. Za- stosować
właściwe procedury obliczeniowe do wyznaczenia: wymiarów lub materiału lub obciążenia pręta, wykorzystując
warunek naprężeń, warunek odkształceń lub oba, zarówno w przypadkach statycznie wyznaczalnych jak i
niewyznaczalnych. Określić stan naprężeń i stan odkształceń w dowolnym przypadku obciążenia pręta. Wybrać i
zastosować właściwe procedury obliczeń w przypadku wytrzymałości złożonej, w szczególności: ram, prętów silnie
zakrzywionych i zbiorników grubościennych. Ustalić zakres stateczności prętów ściskanych przez wyznaczenie
naprężeń krytycznych odpowiednią procedurą. Odczytywać z wykresów rozciągania i ściskania podstawowe parametry
wytrzymałościowe materiałów konstrukcyjnych. Poprawnie interpretować wyniki pomiarów dokonywanych metodami
tensometrii oporowej i tensometrem Martensa. Ocenić, decydujący o dopuszczalności dalszego jej użytkowania, stan
liny.
LITERATURA
1.
2.
3.
4.
5.
6.
R. Kurowski, M. E. Niezgodziński, „Wytrzymałość materiałów”, Wyd. IX, PWN, Warszawa 1970.
A. Tarnowski, „Wytrzymałość materiałów – Wykład”, Wydawca: Fundacja Rozwoju WSM w Gdyni, Gdynia
1999.
A. Tarnowski, „Wytrzymałość materiałów – Przykłady i zadania”, cz. I, II, i III, Wydawca: Fundacja Rozwoju
WSM w Gdyni, Gdynia 1999.
Z. Walczyk, „Wytrzymałość materiałów. Teoria i przykłady”, tom I i II, Wydawnictwo Politechniki Gdańskiej,
Gdańsk 1999.
W. Orłowski, L. Słowański, „Wytrzymałość materiałów - przykłady obliczeń”, ARKADY, Warszawa 1978.
P. Krasowski, W. Król, A. Tarnowski, „Wytrzymałość materiałów - Laboratorium”, Wydawca: Fundacja
Rozwoju WSM w Gdyni, Gdynia 1999.
12
Kod: S11
Przedmiot:
MECHANIKA PŁYNÓW
Semestr
IV
Punkty
ECTS
3
A
C
L
2
1
-
A
C
L
30
15
-
Matematyka, Fizyka, Termodynamika techniczna, Metrologia i systemy pomiarowe, Ochrona środowiska,
Siłownie okrętowe, Okrętowe silniki tłokowe, Kotły okrętowe, Turbiny okrętowe, Mechanizmy i urządzenia
okrętowe, Chłodnictwo i klimatyzacja,
ZNAĆ
• Zasadnicze pojęcia i wielkości oraz ich jednostki miary.
• Podstawowe prawa i zasady w mechanice płynów.
• W ramach przepływów jednofazowych znać teoretyczne i praktyczne zagadnienia klasycznej statyki,
kinematyki i dynamiki cieczy i gazów.
• Zastosowania praktyczne równań: ciągłości strugi, Bernoulliego, Torricellego, Naviera-Stokesa,
Prandtla.
• Zasady formułowania równań ruchu.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
Rozwiązywać podstawowe zadania z zakresu mechaniki płynów i jej zastosowań.
Obliczać siły wywierane przez ciecz na ściany naczyń i ciał stałych zanurzonych w cieczy w stanie
równowagi.
Umieć określać rodzaj przepływu płynu.
Interpretować człony równań: pędu, momentu pędu i energii.
Wyznaczać straty ciśnienia w rurociągach.
LITERATURA
1. Jeżowiecka-Kabsch K., Szewczyk H., Mechanika płynów, skrypt Politechniki Wrocławskiej,
Wrocław 2001.
2. Puzyrewski R., Sawicki J., Podstawy mechaniki płynów i hydrauliki. PWN, Warszawa 2000.
3. Gryboś R., Podstawy mechaniki płynów, cz. I. i II, PWN, Warszawa 1998.
4. Bukowski J., Mechanika Płynów, PWN Warszawa 1959.
5. Prosnak W., Mechanika płynów, t. I i II, PWN, Warszawa 1970, 1971.
6. Orzechowski Z., Prywer J., Zarzycki R., Mechanika płynów w inżynierii środowiska. WNT,
Warszawa 1997.
13
Kod: S12
Przedmiot:
GRAFIKA INŻYNIERSKA
Semestr
II
III
IV
Punkty
ECTS
4
3
2
A
C
P
2
2
2
1
A
C
P
30
30
30
15
Podstawy konstrukcji maszyn, Budowa i teoria okrętu, Siłownie okrętowe, Okrętowe silniki tłokowe, Kotły okrętowe,
Turbiny okrętowe, Maszyny i urządzenia okrętowe, Automatyka okrętowa, Podstawy napędu statku.
ZNAĆ
Pojęcie rzutu i metody rzutowania (rzut środkowy i równoległy), niezmienniki rzutowania równoległego, rzuty
Monge’a, przynależność elementów oraz elementy wspólne, równoległe i prostopadłe. Pomocnicze płaszczyzny rzutów
– układ trzech płaszczyzn wzajemnie prostopadłych, użycie kilku pomocniczych płaszczyzn rzutów (transformacja);
obroty i kłady. Zagadnienia dotyczące wielościanów. Powierzchnie obrotowe, stożkowe, walcowe. Zagadnienia
związane z normalizacją w technice, w tym formaty arkuszy, podziałki, grubości, rodzaje i zastosowanie linii
rysunkowych, układ rzutni, tabliczki znamionowe. Istotę i zasady wymiarowania oraz zasady zarządzania dokumentacją
techniczną. Wymiary główne i linie teoretyczne kadłuba statku. Zasady rysowania schematów instalacji siłowni
okrętowych; zasady sporządzania schematów hydraulicznych i pneumatycznych; zasady sporządzania schematów
instalacji elektrycznej. Zasady odwzorowania kształtu brył w rzutach prostokątnych i aksonometrycznych. Zasady
wykonywania widoków, przekrojów i kładów. Zasady zapisu wymiarów, zasady tolerowania wymiarów, kształtu i
położenia oraz oznaczenia chropowatości. Zasady rysowania połączeń gwintowych, spawanych oraz innych połączeń
maszynowych. Zasady rysowania kół zębatych, osi, wałów i łożysk tocznych. Zasady sporządzania rysunków
złożeniowych i wykonawczych. Komputerowe programy wspomagające rysowanie – edytory rysunków. Organizacja
zapisu rysunku do graficznej bazy danych. Konfigurowanie edytora. Podstawowe narzędzia rysunkowe edytora.
Zasady modyfikowania rysunku. Zasady tworzenia rysunków wykonawczych wybranych części maszynowych w
edytorze rysunków. Zasady wymiarowania i kreskowania w edytorze rysunków. Zasady tworzenia bloków
rysunkowych i nanoszenie poprawek.
UMIEĆ
Odwzorować elementy przestrzeni w rzutach prostokątnych, przynależność elementów oraz elementy wspólne.
Odwzorować równoległość i prostopadłość w rzutach prostokątnych. Wykonać transformację układu odniesienia
korzystając z pomocniczych płaszczyzn Wykonywać obroty i kłady. Wykonywać rzuty wielościanów położonych
dowolnie w przestrzeni na płaszczyzny, dokonywać przekroje płaszczyznami, przebicia prostą, rozwinięcia i wzajemne
przenikanie wielościanów. Wykonywać rzuty, przekroje, przenikania i rozwinięcia powierzchni obrotowych,
walcowych i stożkowych. Czytać schematy instalacji siłowni okrętowych, schematy instalacji hydraulicznych i
pneumatycznych, schematy instalacji elektrycznej oraz czytać rysunki techniczne oraz schematy z dokumentacji
technicznej statku. Wykonać rysunek na znormalizowanym formacie, przy zastosowaniu linii rysunkowych
znormalizowanych i właściwie dobranej podziałce. Narysować dowolny element maszynowy w odpowiedniej liczbie
rzutów prostokątnych. Zwymiarować poprawnie rysunek elementu maszynowego, nanieść oznaczenia tolerancji
wymiarów i geometrycznych oraz chropowatości powierzchni. Narysować różne rodzaje połączeń. Wykonać rysunek
złożeniowy zespołu maszynowego oraz rysunek wykonawczy dowolnej części maszynowej. Tworzyć rysunki
wykonawcze wybranych części maszynowych.
LITERATURA
1.
2.
3.
4.
Lewandowski Z.: Geometria wykreślna.
Dobrzański T. Rysunek Techniczny Maszynowy. WNT, Warszawa 2006.
Danielewicz J. Rysunek Techniczny Maszynowy i Okrętowy, Wyd. Morskie Gdynia.
Pikoń Andrzej: AutoCAD 200x.
14
Kod: S13
Przedmiot:
PODSTAWY KONSTRUKCJI
MASZYN + CAD
Semestr
III
IV
V
Punkty
ECTS
2
4
4
A
L
P
2
2
2
1
2
1
A
L
P
30
30
30
15
30
15
Matematyka, Fizyka, Mechanika techniczna, Wytrzymałość materiałów, Mechanika płynów, Grafika
inżynierska, Podstawy eksploatacji maszyn, Nauka o materiałach, Podstawy inżynierii wytwarzania,
Metrologia i systemy pomiarowe, Maszyny i urządzenia okrętowe, Chemia wody, paliw i smarów.
ZNAĆ
Cykl życia maszyny i jego etapy. Proces projektowania i jego fazy oraz komputerowe wspomaganie procesu
projektowania. Tolerancje wymiarowe i pasowania części maszyn. Rodzaje tarcia w elementach maszyn.
Smary i ich własności. Hydrodynamiczną teorię smarowania. Zagadnienia związane z łożyskowaniem
ślizgowym i tocznym. Klasyfikację połączeń maszynowych. Połączenia: spawane, zgrzewane, klejone,
gwintowe, śrubowe, kształtowe, cierne. Zagadnienia związane z wytrzymałością zmęczeniowa elementów
maszyn; elementy podatne oraz sprzęgła, ich klasyfikację i ogólne zasady obliczania; zawory, ich
klasyfikację i ogólne zasady obliczania; zasady kształtowania konstrukcyjnego wałów oraz istotę wyważania
dynamicznego wałów. Klasyfikację przekładni, przełożenie kinematyczne i geometryczne przekładni, typy i
rodzaje zębów kół zębatych oraz geometryczne cechy zazębienia, w tym zasadę zazębienia, podstawowe
cechy zazębienia ewolwentowego. Zagadnienia związane z modyfikacją zarysu zębów. Przekładnie o zębach
śrubowych, przekładnie o zazębieniu wewnętrznym, przekładnie stożkowe, przekładnie ślimakowe,
przekładnie cierne i cięgnowe. Istotę smarowania zanurzeniowego i natryskowego przekładni
mechanicznych oraz sposoby smarowania łożysk. Rozkład naprężeń tnących w spoinie pachwinowej,
rozkład sił w połączeniach śrubowych oraz w sprężynach naciskowych, mechanizm włączania sprzęgła
ciernego oraz rozkład ciśnienia w łożysku hydrodynamicznym. Zasady projektowania maszyny z
mechanizmem śrubowym lub łożyskiem ślizgowym oraz zasady projektowania sprzęgła. Zasady
projektowania przekładni zębatej. Edytory graficzne, zasady modelowania oraz narzędzia do modelowania
3D. Zasady korzystania z bazy elementów znormalizowanych. Zasady stosowania metody elementów
skończonych w analizach inżynierskich. Możliwości systemu CAD. Zasady analizy termicznej węzłów
konstrukcyjnych pracujących w wysokich temperaturach.
UMIEĆ
Identyfikować etapy i wymagane własności oraz właściwości maszyny niezbędne dla poszczególnych
etapów cyklu życia maszyny.
Obliczać tolerancje wymiarowe, luzy i wciski oraz uzasadniać dobór chropowatości powierzchni części
maszyn także tolerancji geometrycznych.
Identyfikować rodzaje tarcia w występujące we współpracujących elementach maszyn oraz uzasadnić
korzyści płynące ze stosowania panewek wielowarstwowych w łożyskach ślizgowych.
Identyfikować rodzaje smarów i dobierać ich parametry dla współpracujących elementów maszyn.
Dobierać oraz uzasadniać układy łożyskowania w maszynach.
Identyfikować połączenia maszynowe oraz uzasadniać ich dobór.
Obliczać wytrzymałość zmęczeniowa elementów maszyn
15
Identyfikować rodzaje elementów podatnych oraz sprzęgieł oraz kształtować konstrukcyjnie wał.
Identyfikować i obliczać przekładnie mechaniczne.
Dobierać i obliczać systemy smarowania przekładni mechanicznych oraz łożysk.
Obliczać tolerancje wymiarowe, luzy i wciski oraz uzasadniać dobór chropowatości powierzchni części
maszyn także tolerancji geometrycznych.
Badać i obliczać rozkłady naprężeń w spoinie pachwinowej, rozkłady sił w połączeniach śrubowych oraz w
sprężynach naciskowych, czasy włączania sprzęgła ciernego oraz rozkłady ciśnienia w łożysku
hydrodynamicznym.
Projektować maszyny z mechanizmem śrubowym lub łożyskiem ślizgowym oraz zasady projektowania
sprzęgła.
Projektować przekładnię zębatą.
Posługiwać się narzędziami do modelowania 3D.
Korzystać z bazy elementów znormalizowanych.
Projektować wałek maszynowy z wykorzystaniem systemów wspomaganych komputerowo.
Analizować postaci konstrukcyjne wybranych części maszyn za pomocą metody elementów skończonych.
Analizować pary kinematyczne za pomocą animacji komputerowej (współdziałanie elementów, montaż i
demontaż).
Analizować termicznie węzły konstrukcyjne maszyn pracujące w wysokich temperaturach.
LITERATURA
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
Podstawy Konstrukcji Maszyn pod red. zbiorową Z. Osińskiego, PWN, Warszawa 1999.
Wykład z Podstaw Konstrukcji Maszyn z ćwiczeniami. Skrypty Politechniki Gdańskiej:
B. Siwek - Połączenia spawane, zgrzewane, lutowane i klejone.
R. Maciakowski - Połączenia śrubowe Dietrych, W. Korewa, K. Zygmunt,; Podstawy Konstrukcji
Maszyn, cz. I, II i III, WNT, Warszawa.
Bowden, D. Tabor. Wprowadzenie do trybologii, WNT, Warszawa.
Osiński, W. Bajon, T. Szucki,; Podstawy Konstrukcji Maszyn, PWN, Warszawa.
Niezgodziński, T. Niezgodziński,; Obliczenia zmęczeniowe elementów maszyn, PWN, Warszawa.
Markusik S.; Sprzęgła mechaniczne. WNT Warszawa.
Ochęduszko, ; Koła zębate, tom - I, WNT , Warszawa.
Muller L. - Przekładnie zębate - projektowanie
Wykład z Podstaw Konstrukcji Maszyn z ćwiczeniami. Skrypty Politechniki Gdańskiej: J. Sikora, R.
Maciakowski. Przekładnie zębate.
Pikoń A.: AutoCAD 200x.
Rusiński E., Czmochowski J., Smolnicki T., Zaawansowana metoda elementów skończonych w
konstrukcjach nośnych, Oficyna Wyd. Pol. Wroc., Wrocław, 2000.
Nagórski Z.: Modelowanie przewodzenia ciepła za pomocą arkusza kalkulacyjnego. Wydawnictwo
Politechniki Warszawskiej. Warszawa, 2001.
16
Kod: S14
Przedmiot:
PODSTAWY
EKSPLOATACJI MASZYN
Semestr
V
Punkty
ECTS
2
A
C
L
2
-
A
C
L
30
-
Matematyka, Fizyka, Mechanika techniczna, Wytrzymałość materiałów, Podstawy konstrukcji maszyn,
Termodynamika techniczna, Automatyka i robotyka, Bezpieczeństwo pracy i ergonomia.
ZNAĆ
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Fazy istnienia obiektu technicznego. Elementarny układ eksploatacji. Strukturę systemu eksploatacji.
Fizykochemiczne podstawy eksploatacji maszyn. Procesy tarcia, smarowania i zużywania maszyn.
Podstawy diagnostyki technicznej. Rodzaje badań diagnostycznych. Procesy fizykochemiczne jako
źródła sygnałów diagnostycznych.
Pojęcie procesu użytkowania maszyny. Miary użytkowania i ich zastosowanie. Zakres dokumentacji
techniczno-ruchowej maszyny. Zasady bezpiecznego użytkowania maszyn.
Pojęcie procesu obsługiwania maszyny. Miary obsługiwania i ich zastosowanie. Rodzaje obsług. Cykl
remontowy maszyny. Fazy procesu technologicznego remontu.
Pojęcie i miary niezawodności obiektu technicznego. Rodzaje struktur niezawodnościowych.
Miary ryzyka i miary bezpieczeństwa obiektu technicznego. Związki miar ryzyka z miarami
niezawodności i zagrożeń.
Podstawy projektowania procedur eksploatacyjnych. Komputerowe wspomaganie zarządzania
eksploatacją.
Sposoby odzyskiwania oraz utylizacji zużytych obiektów i materiałów eksploatacyjnych.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
•
•
•
Wskazać, jakie są podstawowe wymagania eksploatacyjne i decyzje eksploatacyjne.
Scharakteryzować przyczyny powstawania uszkodzeń.
Przedstawić i scharakteryzować model obiektu badań diagnostyki technicznej. Podać przykłady metod
diagnozowania stanu technicznego i systemów nadzoru diagnostycznego maszyn.
Określić miary użytkowania maszyn. Wykorzystać informacje zawarte w dokumentacji techniczno-ruchowej w
procesie eksploatacji maszyny.
Określić miary obsługiwania maszyn. Scharakteryzować przykładowy cykl remontowy oraz istotę poszczególnych
faz procesu technologicznego remontu.
Określić funkcje: niezawodności, zawodności, trwałości, intensywności oraz częstotliwości uszkodzeń. Zastosować
typowe rozkłady statystyczne do modelowania niezawodności.
Przeprowadzić analizę ryzyka związanego z eksploatacją maszyny.
Podać przykłady komputerowego wspomagania wybranych zadań eksploatacyjnych.
LITERATURA
1. Będkowski L., Dąbrowski T.: „Podstawy eksploatacji”, Wojskowa Akademia Techniczna, Warszawa
2006.
2. Legutko S.: „Eksploatacja maszyn”, Wydawnictwo Politechniki Poznańskiej, Poznań 2007.
3. Włodarski J.K.: „Podstawy eksploatacji maszyn okrętowych – tarcie i zużycie”, Wydawnictwo
Akademii Morskiej w Gdyni, Gdynia 2006.
17
Kod: S15
Przedmiot:
NAUKA O MATERIAŁACH
Semestr
I
II
III
Punkty
ECTS
2
3
1
A
C
L
2
1
2
1
A
C
L
30
15
30
15
Fizyka, Chemia – szkoła średnia
ZNAĆ
Procesy technologiczne przetwarzania materiałów metalowych (obróbka plastyczna, obróbka cieplna) i ich
wpływ na właściwości materiałów. Podstawowe struktury stopów żelaza. Składniki fazowe i strukturalne.
Wpływ zawartości węgla na właściwości stali. Wpływ pierwiastków stopowych na właściwości stali. Stale
niestopowe i stopowe. Stale spawalne zwykłej i podwyższonej wytrzymałości. Klasyfikacja stali. System
oznaczenia stali wg norm UE. Rodzaje, właściwości i zastosowanie w okrętownictwie stali kadłubowych,
stali odpornych na korozję, żaroodpornych i żarowytrzymałych, stali narzędziowych, stopów metali
nieżelaznych. Nowoczesne materiały łożyskowe: stopy cyny i ołowiu, stopy miedzi i aluminium, stopy
innych metali. Nowoczesne materiały konstrukcyjne. Stale: do pracy w obniżonych temperaturach,
maraging, materiały z pamięcią kształtu, szkła i ceramika szklana. Materiały polimerowe i kompozytowe.
Mechanizmy niszczenia materiałów konstrukcyjnych w eksploatacji: korozja, erozja, kawitacja, nagłe
pękanie i zmęczenie. Korozja naprężeniowa i zmęczeniowa. Pękanie w wyniku pełzania. Przepisy PRS
odnośnie materiałów okrętowych. Metody badań materiałów. Rodzaje obróbki cieplnej stali. Wpływy
hartowania na właściwości stali.
UMIEĆ
Precyzować zamówienia materiałów konstrukcyjnych. Przewidywać zmiany właściwości materiałów
następujące w wyniku poddawania go określonym procesom technologicznym. Przewidywać otrzymane
właściwości stali po zabiegach obróbki cieplnej. Przewidzieć zmiany właściwości materiału następujące w
wyniku oddziaływania czynników eksploatacyjnych. Dobrać znormalizowany typ materiału do określonych
zastosowań technicznych. Praktycznie zastosować metody badań materiałów; badania makroskopowe,
mikroskopowe, pomiary twardości. Rozróżniać struktury stali i żeliw. Przeprowadzić analizę wyników
badań nieniszczących; defektoskopia ultradźwiękowa i radiologiczna. Dobrać parametry i wykonać
wyżarzanie stali. Wykonać badania makroskopowe i mikroskopowe materiałów konstrukcyjnych. Dobrać
parametry hartowania i odpuszczania stali. Określić przypuszczalne przyczyny zniszczenia elementu
konstrukcyjnego. Rozróżnić struktury po hartowaniu i obróbce cieplno-chemicznej.
LITERATURA
1. Cicholska M., Czechowski M.: Materiałoznawstwo okrętowe, Wyd. Akademii Morskiej w Gdyni,
Gdynia 2005.
2. Dobrzański Leszek A.: Podstawy nauki o materiałach i metaloznawstwo, WNT, Warszawa 2002.
3. Ashby Michael F., Jones David R. H.: Materiały inżynierskie, Własności i zastosowanie, WNT,
Warszawa 1995.
4. Ashby Michael F.: Dobór materiałów w projektowaniu inżynierskim, WNT, Warszawa 1998.
18
Kod: S16
Przedmiot:
PODSTAWY INŻYNIERII
WYTWARZANIA
Semestr
I
II
III
Punkty
ECTS
2
2
2
A
C
L
2
1
1
4
A
C
L
30
15
15
60
Grafika inżynierska, Nauka o materiałach, Wytrzymałość materiałów, Metrologia i systemy pomiarowe,
Podstawy eksploatacji maszyn.
ZNAĆ
Podstawowe techniki wytwarzania, ich sposoby, metody i odmiany. Możliwości poszczególnych sposobów,
metod i odmian w zakresie dokładności wymiarowej i chropowatości powierzchni przedmiotów
obrobionych. Rodzaje i działanie najważniejszych środków technologicznych. Podstawy projektowania
procesów technologicznych obróbki. Zasady postępowania oraz zabezpieczania osobistego zgodnego z
przepisami BHP w różnych rodzajach prac. Nazewnictwo urządzeń i ich podzespołów przy spawaniu,
obróbce mechanicznej oraz narzędzi kontrolno-pomiarowych. Zasady przygotowania urządzeń do rozruchu,
zdania po zakończonej pracy.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
•
•
Wykonać podstawowe roboty ślusarskie.
Wykonać podstawowe zabiegi obróbki na tokarkach i wiertarkach.
Przygotować materiał do określonego rodzaju obróbki.
Mocować materiał obrabiany w przyrządach i urządzeniach w zależności od urządzenia i technologii
wykonania.
Dobrać prawidłowe nastawy parametrów pracy urządzeń.
Dobierać narzędzia pomiarowo kontrolne odpowiednio do wyznaczonych zadań oraz obsługiwać sprzęt
kontrolno- pomiarowy.
Wykonywać podstawowe operacje obróbkowe skrawaniem oraz spajania.
LITERATURA
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
Bartosiewicz J. : Techniki Wytarzania. Wyd. AM w Gdyni, rok 2002.
Bartosiewicz J. : Obróbka skrawaniem i erozyjna. Wyd. Fund. Rozwoju WSM w Gdyni, 1997.
Bartosiewicz J. : Obróbka plastyczna. Wyd. Fund. Rozwoju WSM w Gdyni, rok 1997.
Bartosiewicz J. : Obróbka i montaż części maszyn. Wyd. SiP, Warszawa, rok 1985.
Rosłanowski J.: Praktyka warsztatowa, Wyd. AM w Gdyni, rok 2002.
Jakubiec W., Malinowski J.: Metrologia wielkości geometrycznych, WNT, Warszawa 2004.
Daszyk A. Metrologia długości i kąta- ćwiczenia, Wydawnictwo AM, 2003.
Dudik K, Górski E. Poradnik tokarza, WNT, Warszawa 2000.
Poradnik Inżyniera –Spawalnictwo, WNT, Warszawa 2005.
Mały poradnik mechanika, WNT, Warszawa 1994.
19
Kod: S17
TERMODYNAMIKA TECHNICZNA
Przedmiot
Semestr
III
IV
Punkty
ECTS
4
2
A
C
L
2
2
2
A
C
L
30
30
30
Matematyka, Fizyka, Mechanika płynów, Metrologia i systemy pomiarowe, Maszyny cieplne wirnikowe,
Siłownie okrętowe, Chłodnictwo i klimatyzacja, Okrętowe silniki spalinowe, Kotły okrętowe, Turbiny
okrętowe.
ZNAĆ
•
•
•
•
•
•
•
Zasadnicze pojęcia i wielkości oraz ich jednostki miary.
Podstawowe prawa termodynamiki.
Przemiany gazu doskonałego i półdoskonałego oraz obiegi termodynamiczne silnikowe i chłodnicze.
Podstawy termodynamiki par oraz obiegów parowych silnikowych i chłodniczych.
Podstawy wymiany ciepła i niekonwencjonalne źródła energii.
Teoretyczne podstawy procesu spalania.
Podstawy termodynamiki gazów wilgotnych.
UMIEĆ
•
•
•
Zastosować termodynamikę do opisu zjawisk fizycznych.
Rozwiązywać podstawowe zadania z zakresu termodynamiki i wymiany ciepła (w tym: sporządzać
bilanse energetyczne, umieć obliczać ciepło i pracę, umieć wykonać obliczenia dotyczące podstawowych
przemian i urządzeń cieplnych).
Dokonać pomiaru podstawowych wielkości stosowanych w termodynamice.
LITERATURA
7. Szargut J., Termodynamika. PWN, Warszawa 1991.
8. Staniszewski B., Termodynamika. PWN, Warszawa 1982.
9. Wiśniewski S., Termodynamika techniczna, WNT, Warszawa 1993.
10. Staniszewski B., Wymiana ciepła. PWN, Warszawa 1979.
11. Wiśniewski S., Wiśniewski T. S., Wymiana ciepła. WNT, Warszawa 1994.
20
Kod: S18
Przedmiot:
ELEKTROTECHNIKA I
ELEKTRONIKA
Semestr
I
II
Punkty
ECTS
4
2
A
C
L
2
1
2
A
C
L
30
15
30
Matematyka, fizyka, metrologia i systemy pomiarowe, automatyka i robotyka
ZNAĆ
•
•
•
•
•
Podstawowe zależności opisujące pola elektryczne i magnetyczne, oraz dowolne obwody prądu stałego i
przemiennego i zjawiska w nich zachodzące.
Podstawy teorii głównych rodzajów maszyn elektrycznych i transformatorów.
Podstawowe rodzaje elementów elektronicznych i układów (wzmacniacze operacyjne, zasilacze
stabilizowane).
Sposoby realizacji obwodów prądu stałego i przemiennego oraz praktyczne wyznaczanie ich
parametrów.
Metody pomiarów dla realizacji wybranych eksperymentów.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
Wyznaczać istotne parametry obwodów prądu stałego i przemiennego 1-faz i 3-faz.
Wskazać różnice konstrukcyjne podstawowych rodzajów maszyn elektrycznych oraz walory
eksploatacyjne.
Rozpoznać elementy i ich funkcje w schematach dokumentacji technicznych oraz ich karty katalogowe.
Prawidłowo interpretować zjawiska fizyczne zachodzące w obwodach prądu stałego i przemiennego
Opisać użyte w eksperymencie obiekty i przyrządy pomiarowe oraz omówić zawarte w instrukcji
laboratoryjnej cele.
LITERATURA
1. Hempowicz P. i inni ,: Elektrotechnika i elektronika dla nieelektryków. WNT. Warszawa 1999.
2. Białek R.: Elektrotechnika i elektronika okrętowa. Fundacja Rozwoju Akademii Morskiej w Gdyni
2005.
3. Glinka T.: Maszyny elektryczne wzbudzane magnesami trwałymi. WPŚ Gliwice 2002.
4. Roszczyk S.: Teoria maszyn elektrycznych. WNT Warszawa 1979.
5. Nowak M, Barlik R.: Poradnik inżyniera energoelektronika. WNT Warszawa 1998.
21
Kod: S19
Przedmiot:
AUTOMATYKA I ROBOTYKA
Semestr
III
IV
Punkty
ECTS
2
2
A
C
L
2
2
A
C
L
30
-30
Matematyka, Fizyka, Siłownie okrętowe, Termodynamika, Mechanika techniczna, Elektrotechnika i
elektronika. Metrologia i systemy pomiarowe.
ZNAĆ
Podstawy teoretyczne budowy i działania członów oraz układów regulacji liniowej ciągłej: Liniowość i
linearyzacja. Przekształcenie Laplace’a. Transmitancja operatorowa i widmowa. Charakterystyki czasowe i
częstotliwościowe. Człony układów automatyki. Schematy blokowe. Kryteria stabilności. Wskaźniki jakości
statycznej i dynamicznej. Regulatory. Zasady doboru regulatorów oraz ich nastaw. Struktury układów
regulacji. Układy przekaźnikowe. Podstawy budowy i działania układów przełączających. Podstawy budowy
i działania układów dyskretnych. Podstawy budowy i działania robotów przemysłowych. Metody analizy
właściwości układów automatyki. Metody identyfikacji obiektów regulacji, doboru regulatorów oraz ich
nastaw.
Metody kształtowania stabilności i jakości procesu regulacji. Metody programowania robotów
przemysłowych.
UMIEĆ
•
•
•
•
Dokonywać analiz działanie okrętowych układów regulacji.
Badać i oceniać jakość regulacji.
Diagnozować stan techniczny układów regulacji oraz dobierać ich nastawy.
Programować działanie robotów przemysłowych.
LITERATURA
1. Kaczorek T.: „Teoria sterowania i systemów”, Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1999.
2. Kaczorek T., Dzieliński A., Dąbrowski W., Łopatka R.: „Podstawy teorii sterowania”, MIKOM,
Warszawa 2006.
3. Nise N. S.: „Control system engineering”, John Wiley & Sons, USA 2004.
4. Ogata K.: „Modern control engineering”. Prentice Hall, New Jersey 1997.
5. Morecki A., Knapczyk J.(pod redakcją): „Podstawy robotyki. Teoria i elementy manipulatorów i
robotów”. Wydawnictwa Naukowo-Techniczne. Warszawa 1999.
22
Kod: S20
Przedmiot
METROLOGIA I SYSTEMY
POMIAROWE
Semestr
III
Punkty
ECTS
2
A
C
L
1
2
A
C
L
15
30
Matematyka, Fizyka, Informatyka, Elektrotechnika i elektronika okrętowa, Siłownie okrętowe, Symulator
siłowni okrętowych, Automatyka okrętowa, Technologia remontów.
ZNAĆ
•
•
•
•
•
•
•
Podstawy teorii pomiarów, zasady oceny dokładności pomiaru.
Właściwości przetworników pomiarowych wielkości elektrycznych i nieelektrycznych.
Strukturę i elementy toru pomiarowego (przekładniki, wzmacniacze, tłumiki, prostowniki, filtry, układy
separacji, przetworniki A/C i C/A, układy indykacji i sygnalizacji).
Konfiguracje układowe i właściwości metrologiczne przyrządów pomiarowych analogowych i
cyfrowych.
Instrumentarium pomiarowe podstawowych wielkości elektrycznych i nieelektrycznych dla potrzeb
eksploatacji siłowni okrętowej.
Podstawy akwizycji i opracowania informacji pomiarowej oraz ich wykorzystania w systemach
pomiarowo-kontrolnych, interfejsach pomiarowych, komputerowych sieciach przemysłowych, układach
monitoringu siłowni okrętowej.
*Podstawy słownictwa i opisu w języku angielskim podstawowych układów i procedur pomiarowych
związanych z siłownią okrętową.
*W przypadku, gdy część zajęć audytoryjnych, na mocy decyzji RWM, prowadzona jest w języku angielskim.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
Wyznaczać błąd i niepewność pomiaru na drodze teoretycznej i empirycznej dla różnych torów
pomiarowych.
Dobierać właściwe metody i układy pomiarowe dla różnych obiektów sterowania i monitoringu, w
zależności od warunków i celu pomiarów.
Wyznaczać charakterystyki przetwarzania różnych czujników i układów pomiarowych.
Kalibrować tory pomiarowe.
Diagnozować nieprawidłowości działania i uszkodzenia układów pomiarowych.
LITERATURA
1. Tumański S., Technika pomiarowa, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa, 2007
2. Chwaleba A., Poniński M., Siedlecki A., Metrologia elektryczna, Wydawnictwa NaukowoTechniczne, Warszawa 2003
3. Mindykowski J., Assessment of electric power quality in ship systems fitted with converter
subsystems, Shipbuilding & Shipping, Gdańsk 2003.
23
Kod: S21
Przedmiot:
OCHRONA ŚRODOWISKA
Semestr
ECTS
I
2
A
C
L
2
A
C
L
30
Fizyka, Chemia, Bezpieczeństwo pracy i ergonomia
ZNAĆ
•
•
•
•
Zagrożenia lokalne i globalne dla środowiska.
Wpływ zanieczyszczeń na klimat i warunki życia w środowisku morskim i lądowym.
Urządzenia do ograniczenia, likwidowania i kontroli zanieczyszczeń środowiska morskiego i lądowego.
Międzynarodowe i krajowe przepisy dotyczące kontroli zanieczyszczeń środowiska.
UMIEĆ
•
•
•
•
Przeciwdziałać emisji szkodliwych substancji do środowiska.
Formułować wymagania dotyczące budowy i konstrukcji statku, jego wyposażenia w urządzenia
ochrony środowiska.
Zapobiegać zanieczyszczeniom środowiska i ograniczać skutki zanieczyszczeń.
Rozwiązywać problemy dotyczące ochrony środowiska morskiego i lądowego.
LITERATURA
1. Bonca Z., Freony w okrętowych urządzeniach chłodniczych. „Budownictwo Okrętowe i Gospodarka
Morska”, nr 4, 1994
2. Gronowicz J., Ochrona środowiska w transporcie lądowym. Politechnika Szczecińska 1996
3. Małczyński M., Technika ochrony przed zanieczyszczeniami ze statków. Wyd. Morskie, Gdańsk
1989
4. Międzynarodowa Konwencja o Zapobieganiu Zanieczyszczaniu Morza przez Statki (MARPOL
72/78) Wyd. PRS, Gdańsk 1996
5. Wiewióra A., Ochrona środowiska morskiego . F.R. WSM Szczecin 1997;
6. Prospekty i materiały informacyjne firm produkujących urządzenia do ochrony środowiska.
24
Kod: E22
Przedmiot
TECHNOLOGIA REMONTÓW
Semestr
VII
Punkty
ECTS
3
A
C
L/S
2
1+1
A
C
L/S
30
15+15
mechanika techniczna, mechanika płynów, grafika inżynierska, podstawy konstrukcji maszyn, nauka o
materiałach, termodynamika techniczna, praktyka warsztatowa, okrętowe silniki tłokowe, kotły okrętowe,
mechanizmy i urządzenia okrętowe, siłownie okrętowe.
ZNAĆ
•
•
•
rodzaje narzędzi stosowanych w demontażu. i montażu maszyn,
zasady demontażu i montażu połączeń rozłącznych oraz nierozłącznych w maszynach i urządzeniach
okrętowych,
zasady wykorzystania materiałów kompozytowych w technologii regeneracji części maszyn.
UMIEĆ
•
•
•
dobrać właściwe narzędzia do prac remontowych,
zachować zasady bezpiecznej pracy podczas remontów,
przeprowadzić regenerację części za pomocą materiałów kompozytowych.
LITERATURA
1. Wrotkowski J, Paszkowski B., Wojdak J. „Remont maszyn. Demontaż, naprawa elementów, montaż”,
WNT Warszawa 1987.
2. Piaseczny L. „Technologia naprawy okrętowych silników spalinowych”, Wydawnictwo Morskie Gdańsk
1992.
3. Jezierski J. „Analiza tolerancji i niedokładności pomiarów w budowie maszyn”, WNT, Warszawa 1994.
4. Jezierski J. „Technologia tłokowych silników wysokoprężnych”, WNT, Warszawa 1999.
5. Legutko S. „Eksploatacja maszyn”, Wydawnictwo Politechniki Poznańskiej, Poznań 2007.
25
Kod: ET23
Przedmiot:
BUDOWA I TEORIA OKRĘTU
Semestr
V
Punkty
ECTS
2
A
C
L
1
1
-
A
C
L
15
15
-
Matematyka, Fizyka, Mechanika techniczna, Wytrzymałość materiałów, Mechanika płynów, Podstawy
napędu statku, Zarządzanie bezpieczną eksploatacją statku.
ZNAĆ
Zasady określania i dokumentowania wymiarów głównych okrętu oraz geometrii kadłuba, podstawy
teoretyczne stateczności początkowej i dynamicznej okrętu i wpływu na nie swobodnych powierzchni
ładunków płynnych, typy statków i ich rozplanowanie przestrzenne, postawy wytrzymałości ogólnej i
lokalnej kadłuba, elementy konstrukcji i wiązań kadłuba, rodzaje pędników i sterów, sposoby sterowania
statkiem, rolę Międzynarodowej Organizacji Morskiej i instytucji klasyfikacyjnych. Kryteria stateczności
okrętu. Zasady dokonywania przeglądów i dokowania statków.
UMIEĆ
•
•
•
•
Interpretować linie teoretyczne.
Wyznaczać: położenie środka ciężkości i wyporu okrętu metodami analitycznymi oraz jego wysokość
metacentryczną.
Określać ilościowo wpływ swobodnych powierzchni ładunków płynnych na stateczność okrętu.
Korzystać z dokumentacji konstrukcyjnej i statecznościowej okrętu.
LITERATURA
1. Staliński J.: „Teoria okrętu”, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1969.
2. Tupper E.: “Introduction to naval architecture”, Butterworth-Heinemann, Oxford 2000.
3. Wewiórski, S., Wituszyński, K.; „Konstrukcja stalowego kadłuba okrętowego”,
Morskie, Gdańsk 1977.
4. Eyres, D. J.; „Ship construction”, Butterworth-Heinemann, Oxford 2001.
Wydawnictwo
26
Kod: ET24
Przedmiot:
SIŁOWNIE OKRĘTOWE
Semestr
IV
V
VI
VII
Punkty
ECTS
2
2
0,5
A
C
L
2
1
1
z
0,5
A
C
L
30
15
15
z
8
Okrętowe silniki tłokowe, Kotły okrętowe, Turbiny okrętowe, Mechanizmy i urządzenia okrętowe,
Chłodnictwo i klimatyzacja, Chemia wody paliw i smarów, Symulator siłowni okrętowej.
Po wysłuchaniu przewidzianych programem zajęć wykładów, ćwiczeń i wykonaniu odpowiednich zadań na
symulatorze siłowni oraz w czasie praktyki eksploatacyjnej na statku powinien:
ZNAĆ
•
•
•
•
Podstawowe rozwiązania siłowni okrętowych.
Podstawy gospodarki energetycznej siłowni.
Podstawy budowy i zasady eksploatacji instalacji
ogólnookrętowych.
Podstawowe rozwiązania systemów siłowni parowych.
siłowni
spalinowych
oraz
instalacji
UMIEĆ
•
•
•
Samodzielnie obsługiwać instalacje siłowni i systemy ogólnookrętowe.
Ocenić wpływ czynników eksploatacyjnych na zachowanie się układu napędowego statku pod
względem energetycznym.
Dobrać prawidłowe parametry pracy siłowni w określonych stanach zewnętrznych.
LITERATURA
1. Urbański P.: Gospodarka energetyczna na statkach. Wydawnictwo Morskie. Gdańsk.
2. Urbański P.: Instalacje spalinowych siłowni okrętowych. Wydawnictwo Uczelniane Politechniki
Gdańskiej.
3. Kowalski A., Krzyżanowski J. : Okrętowe siłownie parowe. Wydawnictwo Uczelniane WSM
Gdynia.
27
Kod: E25
Przedmiot:
ZARZĄDZANIE BEZPIECZNĄ
EKSPLOATACJĄ STATKU
Semestr
VII
Punkty
ECTS
0,5
A
C
L
0,5
A
C
S
7
Bezpieczeństwo pracy i ergonomia, Ochrona środowiska, Praktyka morska.
ZNAĆ
•
•
•
•
•
•
Ogólne zasady bezpieczeństwa pracy na statku.
Elementy systemu nadzoru nad bezpieczeństwem ruchu siłowni.
Elementy systemu nadzoru nad bezpieczeństwem utrzymania ruchu siłowni.
Elementy systemu nadzoru nad bezpieczeństwem zaopatrzenia statku.
Elementy systemu kontroli stanu w zakresie bezpieczeństwa przeciwpożarowego statku.
Elementy systemu kontroli stanu w zakresie ochrony środowiska morskiego.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Przestrzegać wymagane środki bezpieczeństwa dotyczące wykonywania prac niebezpiecznych (z
otwartym ogniem, w przestrzeniach zamkniętych/ograniczonych, na wysokości/poza burtą, itp.).
Określić zakres działań członków załogi podczas różnych alarmów.
Zidentyfikować rozmieszczenie i przeznaczenie maszyn i urządzeń awaryjnych.
Określić zakres obowiązków członków załogi wynikający z kodeksu ISM i ISPS.
Określić zakres procedur wachtowych oraz przyjmowania i zdawania obowiązków.
Zidentyfikować rozmieszczenie i przeznaczenie instalacji i wyposażenia ochrony środowiska.
Scharakteryzować istotę poszczególnych czynności procedury bunkrowania paliwa.
Przedstawić i scharakteryzować najważniejsze dokumenty klasyfikacyjne i konwencyjne z zakresu
bezpieczeństwa eksploatacji i zapobiegania zanieczyszczaniu.
Scharakteryzować istotę poszczególnych czynności procedury utrzymania i monitorowania skuteczności
działania środków bezpieczeństwa przeciwpożarowego.
LITERATURA
1. Międzynarodowa konwencja o bezpieczeństwie życia na morzu. SOLAS 1974.
2. Międzynarodowa konwencja o zapobieganiu zanieczyszczeniu morza przez statki. MARPOL 73/78.
3. Międzynarodowa konwencja o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania świadectw
oraz pełnienia wacht. STCW 1978.
4. Międzynarodowy kodeks zarządzania bezpieczną eksploatacją statków i zapobieganiem
zanieczyszczaniu (Kodeks ISM).
5. Międzynarodowy kodeks ochrony statku i obiektu portowego (Kodeks ISPS).
28
Kod: ET26
OKRĘTOWE SILNIKI TŁOKOWE
Przedmiot
Semestr
IV
V
VIII
Punkty
ECTS
2
3
0,5
A
C
L
2
1
2
0,5
A
C
L
30
15
30
8
Przedmiot bazuje na wiedzy przekazywanej w ramach przedmiotów:
termodynamika techniczna, mechanizmy i urządzenia okrętowe, podstawy konstrukcji maszyn, rysunek
techniczny, matematyka i fizyka.
ZNAĆ:
•
•
•
•
•
•
•
Zasadę działania silników spalinowych.
Wielkości charakteryzujące osiągi silnika.
Procesy zachodzące w silnikach okrętowych jak: proces wymiany ładunku, wtrysku i spalania,
doładowania itp.
Konstrukcję, materiały i techniki wytwarzania ważniejszych elementów konstrukcyjnych okrętowych
silników tłokowych.
Budowę, działanie i właściwości pracy instalacji silnika okrętowego w tym: paliwowej, olejowej,
chłodzenia, sterowania i rozruchu.
Zjawiska towarzyszące pracy silnika: obciążenia cieplne i mechaniczne, drgania i hałas, toksyczność
spalin.
Zasady eksploatacji silnika okrętowego.
UMIEĆ:
•
•
•
•
•
•
Wykorzystać przyrządy i systemy pomiarowe do diagnostyki silnika.
Wykorzystać informacje o wskaźnikach pracy silnika do oceny stanu technicznego.
Wykorzystać mierzone wielkości i wskaźniki pracy silnika do jego prawidłowej eksploatacji.
Eksploatować silniki w zmiennych warunkach.
Wykonywać czynności obsługowe w tym regulacyjne.
Zapewnić bezpieczną i pewna pracę silnika głównego i pomocniczych.
LITERATURA
1. Włodarski J.K., Witkowski K.: Okrętowe silniki spalinowe. Podstawy teoretyczne. Akademia Morska,
Gdynia 2006 r.
2. Piotrowski I., Witkowski K.: Okrętowe silniki spalinowe. TRADEMAR, Gdynia 2003 r.
3. Witkowski K.: Okrętowe silniki spalinowe. Budowa. Wyd. WSM, Gdynia 1996 r.
4. Włodarski J.K.: Stany eksploatacyjne okrętowych silników spalinowych. FR WSM, Gdynia 2001 r.
5. Piotrowski I., Witkowski K.: Eksploatacja okrętowych silników spalinowych. FR WSM, Gdynia 2002.
29
Kod: ET27
Przedmiot:
KOTŁY OKRĘTOWE
Semestr
V
VI
VII
Punkty
ECTS
2
0,5
A
C
L
2
z
0,5
A
C
L
30
z
7
Termodynamika techniczna, Matematyka, Fizyka, Turbiny okrętowe, Mechanizmy i urządzenia okrętowe,
Chemia wody paliw i smarów, Symulator siłowni okrętowej, Siłownie okrętowe
Po wysłuchaniu przewidzianych programem zajęć wykładów, i wykonaniu odpowiednich zadań na
symulatorze siłowni oraz w czasie praktyki eksploatacyjnej na statku powinien:
ZNAĆ
•
•
•
•
Teoretyczne podstawy pracy, budowę i zasadę działania kotłów okrętowych kotłów parowych.
Elementy konstrukcyjne okrętowych kotłów parowych:
Podstawowy osprzęt i armaturę.
Zasady poprawnej i bezpiecznej obsługi kotłów w stanach ustalonych i awaryjnych.
UMIEĆ
•
•
•
•
Samodzielnie uruchomić, nadzorować w czasie pracy i odstawić kocioł parowy.
Ocenić stan techniczny kotła oraz wykonać samodzielnie jego diagnostykę.
Dokonać regulacji palnika kotłowego.
Dokonać konserwacji kotła na czas jego odstawienia z ruchu.
LITERATURA
1. Górski Z., Perepeczko A.: Okrętowe kotły parowe. Fundacja Rozwoju Wyższej Szkoły Morskiej
w Gdyni.
2. Kowalski A., Krzyżanowski J. : Teoria okrętowych kotłów parowych. Wydawnictwo Uczelniane
WSM Gdynia.
30
Kod: E28
Przedmiot:
TURBINY OKRĘTOWE
Semestr
V
Punkty
ECTS
3
A
C
L
2
1
1
A
C
L
30
15
15
Termodynamika techniczna, Automatyka okrętowa, Siłownie okrętowe
ZNAĆ
•
•
•
•
•
•
•
•
•
podział turbin parowych;
teoretyczne podstawy pracy okrętowych turbin parowych i gazowych;
elementy konstrukcyjne turbin parowych i gazowych;
sposoby regulacji mocy turbin parowych (dławieniowa, napełnieniowa, bocznikowa, kombinowana);
sposoby realizacji nawrotności turbin parowych i gazowych napędu głównego;
współpracę turbin z odbiornikami mocy;
instalacje obsługi turbin;
zasady eksploatacji okrętowych turbin parowych i gazowych;
przyczyny uszkodzeń, zasady przeglądów i remontów turbin.
UMIEĆ
•
•
•
wykorzystać posiadaną wiedzę w obsłudze turbin parowych i gazowych;
przygotować siłownię do uruchomienia, dokonać rozruchu, obciążania i odstawiania;
przeprowadzić przegląd turbiny wymagany DTR (dokumentacją techniczno-ruchową).
LITERATURA
1. Cwilewicz R., Perepeczko A., „Okrętowe turbiny parowe”, Fundacja Rozwoju Akademii Morskiej w
Gdyni, Gdynia 2002;
2. Cwilewicz R., „Okrętowe turbiny gazowe”, Fundacja Rozwoju Akademii Morskiej w Gdyni, Gdynia
2004;
3. Perycz S. „Turbiny parowe i gazowe” Ossolineum, Wrocław 1992;
4. Chmielniak T. „Obiegi termodynamiczne turbin cieplnych” Ossolineum, Wrocław 1988.
31
Kod: ET29
Przedmiot:
MECHANIZMY I
URZĄDZENIA OKRĘTOWE
Semestr
IV
V
VI
VII
Punkty
ECTS
1
2
2,5
A
1
2
1
C
L/P
S
1
1
0,5
A
15
30
15
C
L/P
15
z
15
S
8
Matematyka, Fizyka, Chemia, Mechanika, Mechanika Techniczna, Mechanika Płynów, Podstawy
Konstrukcji Maszyn, Rysunek Techniczny, Termodynamika Techniczna
ZNAĆ
Budowę i zasadę działania mechanizmów okrętowych.
• Teorię, budowę, zasady działania i eksploatacji okrętowych pomp i układów pompowych.
• Teorię procesu sprężania gazów, budowę, zasady działania i eksploatacji okrętowych sprężarek,
dmuchaw i wentylatorów.
• Teorię sedymentacji, wirowania i filtracji, budowę, zasady działania i eksploatacji okrętowych urządzeń
oczyszczających.
• Teorię wymiany ciepła i bilansu cieplnego, budowę, zasady działania i eksploatacji okrętowych
wymienników ciepła: chłodnic, podgrzewaczy, skraplaczy i wyparowników.
• Budowę, zasady działania i eksploatacji okrętowych odsalarek osmotycznych.
• Podstawy teoretyczne, budowę, zasady działania i eksploatacji okrętowych urządzeń hydraulicznych.
• Podstawy teoretyczne, budowę, zasady działania i eksploatacji okrętowych urządzeń sterowych biernych
i aktywnych.
• Budowę, zasady działania i eksploatacji okrętowych urządzeń pokładowych: kotwicznych,
cumowniczych, ładunkowych i wciągarek łodzi ratunkowych.
• Budowę, zasady działania i eksploatacji mechanizmów okrętowych śrub nastawnych.
UMIEĆ
Umieć obsługiwać okrętowe urządzenia pomocnicze w bieżącej eksploatacji i serwisowaniu. Ocenić
poprawność działania okrętowych mechanizmów pomocniczych i zastosować odpowiednie środki w
przypadku działania nieprawidłowego. W szczególności:
• Obsługiwać pompy okrętowe.
• Obsługiwać sprężarki okrętowe.
• Obsługiwać okrętowe wymienniki ciepła.
• Obsługiwać okrętowe urządzenia oczyszczające.
• Obsługiwać okrętowe wymienniki ciepła i odsalarki osmotyczne.
• Obsługiwać okrętowe urządzenia hydrauliczne.
• Obsługiwać okrętowe urządzenia sterowe.
• Obsługiwać mechanizmy okrętowych śrub nastawnych.
• Obsługiwać pochwy okrętowych wałów śrubowych.
• Wykonywać obsługę techniczną okrętowych urządzeń pokładowych.
32
LITERATURA
1. Górski Z., Perepeczko A. Pompy okrętowe. Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Morskiej,
Gdynia 1992.
2. Górski Z., Perepeczko A. Okrętowe sprężarki, dmuchawy i wentylatory. Wydawnictwo Uczelniane
Wyższej Szkoły Morskiej, Gdynia 1992.
3. Górski Z., Perepeczko A. Okrętowe wymienniki ciepła. Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły
Morskiej, Gdynia 1993.
4. Górski Z., Perepeczko A. Okrętowe filtry i wirówki. Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły
5. Górski Z. Wstęp do okrętowej hydrauliki siłowej. Studium Doskonalenia Kadr S.C. Wyższej Szkoły
6. Hempel L., Perepeczko A., Podsiadło A. Elementy przenoszenia mocy napędów okrętowych.
Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Morskiej, Gdynia 1985.
7. Perepeczko A. Instalacje eksploatacyjne zbiornikowców. Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły
8. Perepeczko A. Instalacje zabezpieczające zbiornikowców. Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły
9. Perepeczko A. Okrętowe urządzenia sterowe. Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1983.
10. Orszulok W., Wewiórski S. Wyposażenie pokładowe statku handlowego. Wydawnictwo Morskie,
Gdańsk 1982.
11. Górski Z., Perepeczko A. Okrętowe maszyny i urządzenia pomocnicze, Tom I i II. Wydawnictwo
TRADEMAR, Gdynia 1997/1998.
12. Górski Z. Budowa i działanie pomp okrętowych, Fundacja Rozwoju Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni,
Gdynia 2001.
13. Górski Z. Budowa i działanie okrętowych sprężarek, dmuchaw i wentylatorów. Fundacja Rozwoju
33
Kod: E30
CHŁODNICTWO I KLIMATYZACJA
Semestr
V
VI
VII
Punkty
ECTS
2
0,5
A
C
L
1
1
0,5
A
C
L
15
15
z
7
Wiedza przekazywana w ramach chłodnictwa i klimatyzacji związana jest z wiedzą przekazywana w ramach
takich przedmiotów, jak:
Fizyka, Mechanika płynów, Termodynamika techniczna, Automatyka i robotyka, Siłownie okrętowe
Po wysłuchaniu przewidzianych programem wykładów i wykonaniu ćwiczeń laboratoryjnych student
powinien:
ZNAĆ:
•
•
•
•
•
•
•
Funkcje urządzeń chłodniczych, wentylacyjnych i klimatyzacyjnych na statku i w obiektach
oceanotechnicznych.
Podstawy termodynamiczne działania systemów chłodniczych i klimatyzacyjnych.
Rozwiązania instalacji chłodniczych i klimatyzacyjnych stosowane na statkach morskich i w obiektach
oceanotechnicznych.
Konstrukcję podstawowych elementów urządzenia chłodniczego i klimatyzacyjnego.
Elementy i systemy automatyki stosowane w urządzeniach chłodniczych i klimatyzacyjnych.
Budowę i działanie systemów wentylacyjnych na statkach morskich i w obiektach oceanotechnicznych.
Wybrane zagadnienia z eksploatacji urządzeń chłodniczych i klimatyzacyjnych na statkach morskich.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
•
•
•
Zrozumieć budowę i działanie typowej instalacji chłodniczej i klimatyzacyjnej na podstawie analizy jej
dokumentacji technicznej i inwentaryzacji rzeczywistego systemu.
Przeprowadzić uruchomienie, nadzór nad bieżącą eksploatacją ( kontrola ciśnień, temperatur,
wilgotności względnych, natężenia poboru prądu, hałasu itp. ) i zatrzymanie instalacji chłodniczej i
klimatyzacyjnej.
Wykonywać czynności obsługi okresowej, takie jak: odzysk i uzupełnienie czynnika chłodniczego,
uzupełnienie lub wymiana oleju smarnego w sprężarce, odszranianie chłodnicy powietrza, sprawdzanie
szczelności instalacji, usuwanie stwierdzonych jej nieszczelności, wymiana filtra-odwadniacza.
Przeprowadzać kontrolę i regulację wybranych elementów automatyki w urządzeniach chłodniczych i
klimatyzacyjnych.
Kontrolować działanie przyrządów pomiarowych i sygnalizacyjnych w systemach chłodzenia i obróbki
cieplno-wilgotnościowej powietrza.
Przeprowadzać okresowe przeglądy i remonty urządzeń chłodniczych i klimatyzacyjnych.
Wykrywać i poprawnie reagować na stany awaryjne urządzeń.
Podczas eksploatacji urządzeń bezwzględnie przestrzegać zasad wynikających z obowiązujących
przepisów, m. innymi w zakresie: odzysku, składowania i recyklingu czynników chłodniczych, nisko
zamarzających nośników ciepła ( chłodziw ) oraz olejów chłodniczych.
34
LITERATURA
1. Bonca Z.: „Chłodnictwo okrętowe”, Wydawnictwo Akademii Morskiej w Gdyni, Gdynia 2006.
2. Bonca Z.: „Automatyka chłodnicza i klimatyzacyjna”, Wydawnictwo Akademii Morskiej w Gdyni,
Gdynia 2000.
3. Bonca Z., Depta A.: „Wentylacja i klimatyzacja okrętowa”, Wydawnictwo Akademii Morskiej w
Gdyni, Gdynia 1999.
4. Bonca Z., Dziubek R.: „Budowa i eksploatacja chłodniczych sprężarek wyporowych”,
Wydawnictwo Akademii Morskiej w Gdyni, Gdynia 1993.
5. Bonca Z., Dziubek R.: „Okretowe urządzenia chłodnicze. Laboratorium, część II”, Wydawnictwo
6. Piotrowski I.: „Okrętowe urządzenia chłodnicze”, Fundacja Rozwoju WSM w Gdyni, Gdynia
1994.
7. Studziński A.: „Eksploatacja chłodniowców”, Wydawnictwo TRADEMAR, Gdynia 2005.
8. Bohdal T., Charun H., Czapp M.: „Urządzenia chłodnicze sprężarkowe parowe”, Wydawnictwo
Naukowo-Techniczne, Warszawa 2003.
9. Ullrich H.J.: „Technika chłodnicza. Poradnik. Tom 1”. Wydawnictwo MASTA, Gdańsk 1998.
10. Ullrich H.J.: „Technika chłodnicza. Poradnik. Tom 2”. Wydawnictwo MASTA, Gdańsk 1999.
11. Ullrich H.J.: „Technika klimatyzacyjna. Poradnik”, Wydawnictwo MASTA, Gdańsk 2001.
12. Praca zbiorowa pod red. Z. Boncy: „Nowe czynniki chłodnicze i nośniki ciepła. Poradnik 2004”,
Wydawnictwo MASTA, Gdańsk 2004.
13. Praca zbiorowa pod red. Z. Boncy: „Amoniakalne urządzenia chłodnicze. Tom 1”, Wydawnictwo
MASTA, Gdańsk 2001.
14. Chorowski M.: „Kriogenika – podstawy i zastosowania”, Wydawnictwo MASTA, Gdańsk 2007.
15. Staniszewski D., Targański W.: „Odzysk ciepła w instalacjach chłodniczych i klimatyzacyjnych”,
Wyd. MASTA, Gdańsk 2007.
16. Wasiluk W., Korczak E.: „Wentylacja i klimatyzacja na statkach”, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk
1977.
35
Kod: E31
Przedmiot:
ELEKTROTECHNIKA I
ELEKTRONIKA OKRĘTOWA
Semestr
VII
VI
Punkty
ECTS
2,5
-
A
C
L
1
1
-
A
C
L
15
21
z
Fizyka, Podstawy elektrotechniki, Podstawy automatyki, Podstawy elektroniki i energoelektroniki.
ZNAĆ
•
•
•
•
•
•
•
Sposoby rozruchu, układy regulacji prędkości, hamowanie elektryczne silników obcowzbudnych prądu
stałego
Sposoby rozruchu, układy regulacji prędkości, hamowanie elektryczne silników indukcyjnych
Napędy elektryczne urządzeń pomocniczych w siłowni, na pokładzie oraz elektryczne napędy główne
statków
Symbole graficzne używane w schematach elektrycznych
Rodzaje schematów elektrycznych stosowanych na statkach
Elementy elektroniczne i energoelektroniczne
Prostowniki, sterowniki tyrystorowe prądu przemiennego, przemienniki częstotliwości.
UMIEĆ
•
•
•
•
Dokonać rozruchu, regulacji prędkości i kontroli pracy silników napędowych różnych urządzeń
siłownianych i pokładowych
Identyfikować elementy elektroniczne i energoelektroniczne na podstawie katalogów fabrycznych
Czytać i interpretować wybrane okrętowe schematy ideowe, montażowe i plany
Czytać i interpretować dokumentację elektryczną złożonych urządzeń okrętowych.
LITERATURA
1. J. Wyszkowski, S. Wyszkowski, „Elektrotechnika okrętowa - Napędy elektryczne”, Wydanie II,
Wydawnictwo Fundacji Rozwoju Akademii Morskiej w Gdyni, 2002,
2. J. Wyszkowski, „Elektrotechnika okrętowa - czytanie schematów”, Wydanie IV, Wydawnictwo
Fundacji Rozwoju Akademii Morskiej w Gdyni, 2006,
3. P. Hempowicz i inni, „Elektrotechnika i elektronika dla nieelektryków”, seria Podręczniki
akademickie - Mechanika, WNT, 2004
36
Kod: E32
Przedmiot:
AUTOMATYKA OKRĘTOWA
Semestr
V
VII
Punkty
ECTS
2
0,5
A
C
L
1
1
-
A
C
L
15
15
8
Matematyka, Fizyka, Siłownie okrętowe, Okrętowe silniki tłokowe, Turbiny okrętowe, Podstawy napędu
statku, Elektrotechnika i elektronika okrętowa, Mechanizmy i urządzenia okrętowe, Kotły okrętowe,
Automatyka i robotyka.
ZNAĆ
Dynamika układu regulacji napędu głównego statku. Rozwiązania techniczne systemu automatyzacji siłowni
okrętowej. Rozwiązania układów regulacji silników spalinowych i turbin, instalacji pomocniczych, instalacji
wytwarzania pary oraz wytwarzania energii elektrycznej. Metody doboru nastaw układów regulacji silników
pracujących równolegle. Dobór nastaw układu napędowego ze śruba nastawną. Język dokumentacji układów
automatyki. Wymagania stawiane okrętowym układom regulacji. Rozwiązania i własności układów regulacji
stosowanych w siłowniach okrętowych. Zasady eksploatacji układów regulacji. Rozwiązania oraz metody
eksploatacji układów regulacji siłowni statku, na którym student odbywał praktykę.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
•
Posługiwać się dokumentacją techniczną układów regulacji..
Diagnozować układy regulacji siłowni okrętowej.
Badać i oceniać jakość regulacji.
Eksploatować układy regulacji siłowni okrętowej.
Posługiwać się dokumentacją techniczną układów regulacji.
Przedstawić na seminarium rozwiązanie oraz metody eksploatacji (użytkowania i obsługiwania) systemu
automatyzacji siłowni poznanej podczas praktyki morskiej.
LITERATURA
1. Lisowski J.; „Podstawy automatyki okrętowej”, Wydawnictwo Akademii Morskiej w Gdyni, Gdynia
2008.
2. Śmierzchalski R.: „Automatyzacja systemu elektroenergetycznego statku”. „Gryf”. Gdańsk 2004.
3. Dokumentacja eksploatacyjne układów automatyki siłowni okrętowej.
37
Kod: E33
Przedmiot
CHEMIA WODY, PALIW I
SMARÓW
Semestr
IV
Punkty
ECTS
2
A
C
L
1
1
A
C
L
15
15
Ochrona środowiska morskiego, Maszyny i urządzenia okrętowe, Siłownie okrętowe, Kotły okrętowe,
Okrętowe silniki tłokowe, Turbiny okrętowe, Ochrona środowiska, Termodynamika techniczna
ZNAĆ
1. podstawowe dane dotyczące wód naturalnych oraz wód technicznych;
2. przyczyny powstawania, rodzaje, własności, szkodliwość i metody usuwania osadów i kamienia
kotłowego, procesy korozyjne urządzeń kotłowych oraz procesy korozyjne, erozji i kawitacji układów
chłodzenia silników okrętowych;
3. preparaty zmiękczające i inhibitory korozji stosowane do układów wodnych;
4. rodzaje wody stosowane na statkach, ich zanieczyszczenia i własności oraz wymagania jakościowe tych
wód;
5. metody oczyszczania i odkażania wody;
6. możliwości usuwania wód zaolejonych i ścieków sanitarno-bytowych ze statku;
7. badania testowe wody, paliw i olejów smarowych za pomocą przenośnych zestawów laboratoryjnych;
8. pochodzenie, skład, przerób zachowawczy i destrukcyjny ropy naftowej;
9. otrzymywanie paliw płynnych i produktów smarowych;
10. wpływ sposobu otrzymywania produktów na ich własności użytkowe;
11. właściwości fizyko-chemiczne i użytkowe paliw płynnych oraz ich wskaźniki;
12. klasyfikację i specyfikację paliw żeglugowych wg ISO i PN;
13. wpływ dodatków do paliw na własności użytkowe;
14. rodzaje olejów smarowych wg ich zastosowania, właściwości fizyko-chemiczne i użytkowe;
15. klasyfikację lepkościową i jakościową olejów;
16. wpływ ilości i starzenia olejów smarowych;
17. zanieczyszczenia olejów smarowych;
18. ocenę stanu jakościowego olejów smarowych na podstawie analiz fizyko-chemicznych;
19. asortyment współczesnych olejów smarowych i dobór zamienników.
UMIEĆ
1. przeprowadzić badania za pomocą przenośnych zestawów laboratoryjnych;
2. pobierać próbki do analizy;
3. interpretować wyniki badań.
LITERATURA
1. Barcewicz K. „Ćwiczenia laboratoryjne z chemii wody, paliw i smarów”, Wyd. AM Gdynia 1999.
2. Stańda J., „Woda do kotłów parowych i parowych obiegów chłodzących siłowni cieplnych”, WNT,
Warszawa 1999.
3. Urbański P., „Woda, paliwa i smary dla statków morskich”, Wyd. Ucz. PG, Gdańsk 1990.
4. Podniało A., „Paliwa, oleje i smary w ekologicznej eksploatacji”, WNT, Warszawa 2002.
5. Kowal A., Świderska-Bróż M., „Oczyszczanie wody”, PWN, Warszawa 2003.
38
Kod: E34
Przedmiot:
SYMULATOR SIŁOWNI
OKRĘTOWEJ
Semestr
VII
Punkty
ECTS
2
A
C
L
2
A
C
L
30
Okrętowe silniki tłokowe, Mech. I urządzenia okrętowe, Automatyka okrętowa, Podstawy napędu statku,
Kotły okrętowe
ZNAĆ
Procedury obsługowe siłowni okrętowej.
• Uruchomienie siłowni od stanu zimnego.
• Przygotowanie do manewrów i manewrowanie silnikiem głównym.
• Dochodzenie do prędkości marszowej.
• Odstawianie siłowni na krótki lub długi postój.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
•
•
Oceniać sprawność urządzeń siłowni okrętowej.
Przygotować siłownię do ruchu i odstawiać ją na postój.
Manewrować silnikiem głównym.
Obsługiwać elektrownie okrętową.
Obsługiwać systemy pomocnicze i ogólnookrętowe.
Prowadzić dziennik maszynowy.
Komunikować się z mostkiem i resztą załogi maszynowej.
LITERATURA
1.
2.
Z. Górski, T. Hajduk, S. Kluj, „Procedury obsługi siłowni okrętowej z silnikiem wolnoobrotowym” –
Tom 1, Akademia Morska w Gdyni, Gdynia, 2005.
Z. Górski, T. Hajduk, S. Kluj, „Procedury obsługi siłowni okrętowej z silnikiem wolnoobrotowym” –
Tom 2, Akademia Morska w Gdyni, Gdynia, 2006.
39
Kod: E35a
PODSTAWY NAPĘDU STATKU
Przedmiot:
Semestr
V
Punkty
ECTS
1,5
A
C
L
2
-
A
C
L
30
-
Okrętowe silniki tłokowe, Turbiny okrętowe, Symulator siłowni okrętowej, Budowa i teoria okrętu.
ZNAĆ
Podstawowe zasady poprawnej współpracy silnika, śruby i kadłuba okrętu, a w szczególności:
• Opory kadłuba okrętu na wodach nieograniczonych I ograniczonych.
• Wpływ warunków zewnętrznych na opór statku.
• Metody określania oporów.
• Rodzaje pędników okrętowych – ich cechy charakterystyczne.
• Charakterystyki hydrodynamiczne śrub napędowych
• Charakterystyki obrotowe i napędowe.
UMIEĆ
•
•
•
Właściwie ocenić aktualny stan obciążenia układu napędowego.
Dobrać najwłaściwszy dla danej sytuacji pogodowej, stanu załadowania oraz zaleceń armatora punkt
pracy układu napędowego.
Przewidzieć konsekwencje ewentualnych przeciążeń okładu napędowego oraz umieć im zapobiegać.
LITERATURA
1. Chachulski K.: Podstawy napędu okrętowego. Wydawnictwo Morskie. Gdańsk.
2. Dudziak : Teoria okrętu. Wydawnictwo Morskie. Gdańsk.
40
Kod: E35b
Przedmiot:
URZĄDZENIA PLATFORM
WIERTNICZYCH
Semestr
V
Punkty
ECTS
1,5
A
C
L
2
-
A
C
L
30
-
Termodynamika techniczna, Automatyka okrętowa, Siłownie okrętowe, Maszyny i urządzenia okrętowe
ZNAĆ
1. rodzaje jednostek górnictwa morskiego;
2. system energetyczny platformy wiertniczej;
3. urządzenia i instalacje służące do wydobycia kopalin płynnych i gazowych, ich magazynowania i
przygotowania do wydania;
4. pokładowe urządzenia i mechanizmy platform;
5. system stabilizacji jednostek;
6. wymagania kodeksu Mobile Offshore Drilling Units (MODU).
UMIEĆ
1.
2.
3.
4.
5.
6.
obsługiwać jednostki górnictwa morskiego;
obsługiwać system energetyczny platformy;
obsługiwać urządzenia i instalacje do wydobycia kopalin płynnych i gazowych;
analizować parametry pracy urządzeń i przewidzieć stany przedawaryjne;
obsługiwać urządzenia pokładowe i mechanizmy pomocnicze platform;
obsługiwać system stabilizacji jednostki.
LITERATURA
1. Górski Z., Perepeczko A. Okrętowe maszyny i urządzenia pomocnicze, Tom I i II. Wydawnictwo
TRADEMAR, Gdynia 1997/1998.
2. Górski Z. Budowa i działanie pomp okrętowych, Fundacja Rozwoju Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni,
Gdynia 2001.
5. Perepeczko A. Instalacje eksploatacyjne zbiornikowców. Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły
41
Kod: E36a
Przedmiot:
EKSPLOATACJA SIŁOWNI Z
SILNIKAMI TŁOKOWYMI
Semestr
V
VII
Punkty
ECTS
1,5
1
A
C
L
2
1
-
A
C
L
30
15
-
Termodynamika techniczna, Automatyka okrętowa, Siłownie okrętowe, Okrętowe silniki tłokowe
ZNAĆ
•
•
•
•
•
•
procedury przygotowania silników tokowych do ruchu;
czynności prawidłowego przygotowania poszczególnych instalacji obsługujących silnik;
zasady poprawnej eksploatacji poszczególnych układów silnika;
zasady przeprowadzenia parametrycznej bieżącej kontroli pracy silnika;
czynności związane z przygotowaniem silnika do zatrzymania i jego odstawienia z ruchu;
zasady eksploatacji silników w stanach szczególnych: w sztormie, na wodach zalodzonych, z
uszkodzoną śrubą okrętową, z wyłączonym cylindrem, z uszkodzoną turbosprężarką.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
analizować parametry pracy silnika;
wykonywać czynności związane z bieżącą i okresową obsługą silnika;
wykrywać niedomagania i usterki, podejmować środki zaradcze;
eksploatować silnik w stanach szczególnych, dobrać parametry pracy silnika w sytuacji ograniczonego
zapasu paliwa;
przygotować silnik do: rozruchu, zatrzymania i dłuższego postoju.
LITERATURA
2. Piotrowski I., Witkowski K.: Eksploatacja okrętowych silników spalinowych. FR WSM, Gdynia 2002 r.
42
Kod: E36b
Przedmiot:
EKSPLOATACJA SIŁOWNI
TURBINOWYCH
Semestr
V
VII
Punkty
ECTS
1,5
1
A
C
L
2
1
-
A
C
L
30
15
-
Termodynamika techniczna, Automatyka okrętowa, Siłownie okrętowe, Turbiny okrętowe, Kotły okrętowe
ZNAĆ
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
teoretyczne podstawy pracy okrętowych turbin parowych;
sposoby regulacji mocy turbin parowych (dławieniowa, napełnieniowa, bocznikowa, kombinowana);
sposoby realizacji nawrotności turbin parowych i gazowych napędu głównego;
współpracę turbin z odbiornikami mocy;
zasady uruchamiania kotłów, nadzoru w czasie pracy i ich odstawiania;
instalacje obsługi turbin;
sposoby diagnostyki turbin;
system zabezpieczeń turbin;
zasady eksploatacji okrętowych turbin parowych;
przyczyny uszkodzeń, zasady przeglądów i remontów turbin;
stany awaryjne turbin;
przepisy towarzystw klasyfikacyjnych dotyczące siłowni turbinowych.
UMIEĆ
•
•
•
wykorzystać posiadaną wiedzę w obsłudze turbin parowych;
przygotować siłownię do uruchomienia, dokonać rozruchu, obciążania i odstawiania;
eksploatować turbinę w stanach niesprawności (awaryjnych).
LITERATURA
Gdyni, Gdynia 2002;
2. Perycz S. „Turbiny parowe i gazowe” Ossolineum, Wrocław 1992;
3. Chmielniak T. „Obiegi termodynamiczne turbin cieplnych” Ossolineum, Wrocław 1988;
4. Balcerski A., „Siłownie okrętowe”, Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Gdańskiej, Gdańsk 1990.
5. Kowalski A., Krzyżanowski J., „Okrętowe siłownie parowe” Wydawnictwo Uczelniane WSM Gdynia.
43
Kod: E36c
Przedmiot:
EKSPLOATACJA SIŁOWNI
PLATFORM WIERTNICZYCH
Semestr
V
VII
Punkty
ECTS
1,5
1
A
C
L
2
1
-
A
C
L
30
15
-
Termodynamika techniczna, Automatyka okrętowa, Siłownie okrętowe, Okrętowe silniki tłokowe, Turbiny
okrętowe
ZNAĆ
•
•
systemy bezpiecznej eksploatacji urządzeń platform wiertniczych;
zasady eksploatacji instalacji platform wiertniczych.
UMIEĆ
•
•
•
•
•
przygotować urządzenia do uruchomienia, nadzorować w czasie pracy, odstawiać;
wykonać czynności diagnostyczno-remontowe urządzeń;
obsługiwać urządzenia hydrauliki siłowej;
obsługiwać urządzenia ochrony środowiska;
obsługiwać instalacje ppoż.
LITERATURA
2. Piotrowski I., Witkowski K.: Eksploatacja okrętowych silników spalinowych. FR WSM, Gdynia 2002 r.
Gdyni, Gdynia 2002;
4. Cwilewicz R., „Okrętowe turbiny gazowe”, Fundacja Rozwoju Akademii Morskiej w Gdyni, Gdynia
2004;
44
Kod: E37
Przedmiot
PRAKTYKI MORSKIE
Semestr
II
IV
VI
Punkty
ECTS
2,5
2,5
30
A
C
L
-
A
C
L
4-6 tyg.
4-6 tyg.
Min. 4
miesiące
Technologia remontów, Siłownie okrętowe, Zarządzanie bezpieczną eksploatacją statku, Okrętowe silniki
tłokowe, Kotły okrętowe, Turbiny okrętowe, Mechanizmy i urządzenia okrętowe, Chłodnictwo i
klimatyzacja, Automatyka okrętowa
ZNAĆ
Instalacje i systemy okrętowe na danym statku, znać zasady eksploatacji tych urządzeń, uczestniczyć w
pracach związanych z bieżącą eksploatacją statku, wykonać wszystkie polecenia zawarte w „Książce
praktyk”.
UMIEĆ
Stosować osiągniętą wiedzę w praktyce eksploatacji siłowni okrętowej.
LITERATURA
Zalecana dla przedmiotów podlegających zaliczeniu po praktyce morskiej.
45

język angielski - Akademia Morska – Wydział Mechaniczny

Transkrypt

Podobne dokumenty

FORMULARZ OGŁOSZENIODAWCÓW 11 września 2015 r

Nazwa: Inżynier budownictwa okrętowego Kod: 214412 Synteza

Język angielski - Akademia Morska – Wydział Mechaniczny

PLAN DZIAŁANIA

Siłownia zewnętrzna już czynna

Szczecin, 12.01.2016 r. Sprawozdanie z działalności Wydziałowego

Oświadczenie rodziców dzieci korzystających z siłowni

Potrójna rola Związku Pracodawców FORUM OKRĘTOWE podczas panelu

II rok Elektronika i Telekomunikacja