Karta pracy 3

KARTA PRACY 3
Cichy dialog w plastelinie
Cel:
Technika i forma
działania:
Ograniczenia
wiekowe:
Materiały
i pomoce:
Miejsce:
Przygotowanie:
Wstęp
– motywacja:
Zasady:
Postępowanie:
Rozwój komunikacji pozawerbalnej i uważnej obserwacji partnera
dialogu
Rozcieranie kolorowej plasteliny na kartonie, zabawa w komunikację
w parach.
Od lat 10
Plastelina – kilka kolorów (ilość zależnie od liczby uczestników), grube
kartki w kształcie kwadratu (25 x 25 cm), spokojna muzyka, karty do
podziału w pary.
Pomieszczenie, w którym uczestnicy mogą siedzieć naprzeciwko siebie.
Tniemy papier na odpowiedniej wielkości kartki i przygotowujemy
komplety plasteliny w różnych kolorach dla każdego z uczestników.
Pomieszczenie organizujemy w ten sposób, żeby uczestnicy mogli
siedzieć naprzeciwko siebie. Puszczamy muzykę, nastawiając głośność
odpowiednio do potrzeb. Na stołach rozkładamy kartki i pakiety
z plasteliną.
Znaleźliście się w miejscu, gdzie nie wolno używać głosu. Spotkaliście
się z osobą, z którą chętnie nawiązalibyście rozmowę i lepiej ją poznali.
Człowiek często chowa się za słowami, wyrażając się w inny sposób,
często pokazuje to, co normalnie pozostaje skryte. Teraz macie możliwość
wypróbowania tego na własnej skórze. W paczce przed wami znajdują się
wasze środki wyrazu. Wasze słowa, odczucia i emocje zmieniły się
w kolorową plastelinę.
Oczyma uzgodnicie ze swoim partnerem, kto zacznie wasz dialog.
Podczas „rozmowy” będziecie się wymieniać, obserwując nie tylko
reakcje waszego partnera, ale też swoje wrażenia z jego „słów”. Do
wyrażania się używajcie kolorowej plasteliny rozcieranej na kartce przed
wami. Dobrze by było, gdybyście swoim dialogiem wypełnili całą
powierzchnię kartki, ale nie jest to konieczne. Celem nie jest stworzenie
wspólnego obrazu, ale sam proces komunikacji i jego rozwój.
Na początku dzielimy grupę w pary za pomocą kart. Poszczególne pary
sadzamy przy stole, zapoznając z tym, o co chodzi, i zasadami dialogu.
Podczas działania puszcza się łagodną muzykę, która podkreśla spokój,
wspomaga koncentrację i relaks.
Nie przeszkadzamy uczestnikom podczas pracy, obserwujemy tylko
rozwój poszczególnych dialogów. Przed końcem czasu patrzymy, jak
daleko pary posunęły się w dialogu, i w razie potrzeby czas przedłużamy
lub skracamy. Przed zakończeniem dobrze jest poinformować
uczestników, ile czasu im pozostaje i zwrócić ich uwagę na to, że może
jeszcze kiedyś spotkają się, żeby dokończyć dialog.
Po skończeniu pracy wszystkie „dialogi” rozkładamy na jednym
wspólnym stole, żeby każdy mógł je obejrzeć i wyrażamy końcową
refleksję.
Zakończenie
– refleksja:
Używamy mówiącego przedmiotu – mówiącej plasteliny o przyjemnym
kształcie, którą posyłamy sobie dookoła. Każdy może, ale nie musi,
wypowiedzieć się na dany temat.
Możliwe pytania: 1) Spróbujcie jednym słowem wyrazić, jaki był wasz
dialog (np. dynamiczny, nudny, pełen pasji, niepewny itp.). Powiedzcie
pierwsze określenie, które wpadnie wam do głowy.
2) Myślicie, że nowego człowieka można lepiej poznać tym sposobem
czy poprzez tradycyjną rozmowę? Dlaczego?
3) Czy ten sposób zrobił na was wrażenie i czy wypróbujecie go kiedyś
w swoim życiu osobistym?
Uwagi:
Działanie można dostosować do kategorii wiekowej i warunków.
Możliwości podziału w pary jest cały szereg, zależy od nas, z jakiego
sposobu skorzystamy. Optymalna liczba uczestników to 20 osób.