D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Poznaniu

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 lipca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący SSO Małgorzata Winkler - Galicka
Sędziowie SSO Ewa Taberska ( spr.)
SSO Dariusz Śliwiński
Protokolant stażysta Iwona Moskal
Przy udziale Prokuratora Prokuratury Wojskowej del. do Prokuratury Okręgowej A. H.
po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2014 r.
sprawy S. P.
oskarżonego z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Trzciance
z dnia 12 marca 2014 r. sygn. akt II K 919/13
1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
- na podstawie art. 288 § 1 kk w zw. z art. 58 § 3 kk w miejsce kary wymierzonej w punkcie 1, wymierza oskarżonemu
karę grzywny w ilości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć)
złotych,
- opłatę sądową za pierwszą instancję ustala na kwotę 50 złotych,
2. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,
3. kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.
D. M. W. E. T.
UZASADNIENIE
S. P.został oskarżony o to, że w dniu 13 października 2013 roku w miejscowości W.na ul. (...)pow. (...), woj.
(...)działając w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk rzucając metalowym koszem na
śmieci uszkodził tylne prawe drzwi pojazdu marki D. (...)nr rej. (...)w ten sposób straty w wysokości 500 złotych na
szkodę P. P., to jest o czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
Sąd Rejonowy w Trzciance wyrokiem z dnia 12 marca 2014 r. sygnatura akt IIK 919/13 ;
1. oskarżonego S. P. uznał za winnego, popełnienia zarzucanego czynu opisanego, w części wstępnej wyroku, z tym,
że działał będąc uprzednio skazany za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności w ciągu 5 lat
po odbyciu co najmniej 6 miesięcy tej kary, wyczerpującego dyspozycję przepisu art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1
kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wymierzył karę 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy
pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk zawiesił warunkowo na
okres 4 (czterech) lat próby;
2. na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości przez
zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 500 złotych;
3. na podstawie art. 626§1 kpk oraz art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych
( Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223, z późn. zm. ) wymierzył oskarżonemu opłatę w kwocie 300 złotych oraz zasądził na
rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 90 złotych.
Apelację od tego wyroku złożył prokurator i zarzucił rażącą niewspółmierność kary wymierzonej S. P. za przestępstwo
z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk , podczas gdy przesłanki podmiotowe i przedmiotowe przestępstwa, a nadto
konieczność uwzględnienia celów zapobiegawczych i wychowawczych kary, w szczególności potrzeba kształtowania
świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem kary surowszej.
Podnosząc ten zarzut prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku
pozbawienia wolności oraz orzeczenie obowiązku naprawienia szkody.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie.
Przed przystąpieniem do analizy zarzutów apelacji należy zauważyć, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie
jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie
bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje
odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k.,
co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.
Sąd Okręgowy chciałby również podkreślić, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził
postępowanie dowodowe, wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku
rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych, tak co do samego przebiegu
zdarzenia, jak i rozstrzygając kwestie sprawstwa i winy oskarżonego S. P.. Postępowanie dowodowe w niniejszej
sprawie zostało przeprowadzone z należytą starannością i poszanowaniem proceduralnych zasad obowiązujących w
polskim procesie karnym. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez Sąd Rejonowy co do zarzucanego
oskarżonemu czynu została dokonana z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 § 2 k.p.k. i 7
k.p.k. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną, która w szczególności nie narusza granic swobodnej
oceny dowodów i jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził też błędów
logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna
uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo
i w pełni oparty na właściwie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku
postępowania.
Prokurator zresztą nie kwestionuje ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego.
Natomiast o rażącej niewspółmierności kary można mówić wtedy, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach
ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa,
jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (vide: wyrok Sądu
Najwyższego z 11 kwietnia 1985 roku, V KRN 178/85, OSNKW 1985/7-8/60). Z sytuacją rażącej niewspółmierności
kary mamy do czynienia także wtedy, gdy rozmiar represji w rozpoznawanej sprawie jest w sposób oczywisty
nieproporcjonalny w stosunku do dolegliwości wymierzanych podobnym sprawcom w podobnych sprawach. Przy
czym nie chodzi o każdą ewentualną różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury,
iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco”
niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (vide: wyrok Sądu
Najwyższego z 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, OSPriP 1995/6/18).
W ocenie Sądu Okręgowego, czego dowodzi lektura zaskarżonego wyroku, wymierzona oskarżonemu kara za czyn
przypisany kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres
4 lat próby, spełnia opisane wyżej przesłanki wystąpienia owej rażącej niewspółmierności kary, ale nie w rozumieniu
podnoszonej przez prokuratora w apelacji rażącej łagodności, lecz zdaniem Sądu Okręgowego rażącej surowości.
Zgodnie z treścią art. 434 § 2 kpk środek odwoławczy wniesiony na niekorzyść oskarżonego może spowodować
orzeczenie także na korzyść oskarżonego.
Ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny wskazuje, że oskarżony S. P. stał się przypadkową ofiarą niezamierzonej
prowokacji ze strony A. S.. Prowokacja ta faktycznie mogła wzbudzić w nim obawę o naruszenie – co najmniej nietykalności cielesnej oskarżonego. Nadto okazano mu w wulgarnych słowach zlekceważenie przez będących po
spożyciu alkoholu mężczyzn towarzyszących pokrzywdzonemu. Oskarżony podjął przestępne działanie bezpośrednio
w następstwie ich zachowania.
Trafnie także Sąd Rejonowy podniósł, że oskarżony jest osobą stosunkowo w młodym wieku, posiada pracę uzyskując
stały dochód, zamieszkuje wraz z matką, prowadząc przeciętny tryb życia, szczerze i konsekwentne przyznał się do
winy, szkoda jest niewielkiej wartości i oskarżony chce ją naprawić. Oskarżony okazał szczerze skruchę – wyrażoną w
przeprosinach wyrażonych wobec pokrzywdzonego, które zostały przyjęte.
W związku z powyższym nieuprawnionym jest, zdaniem Sądu Okręgowego, twierdzenie prokuratora w apelacji, że:
- „działaniu oskarżonego towarzyszyła ujemna motywacja zasługująca na potępienie, jaką była chęć zemsty”
- „ jego zachowanie wskazują na konfliktowość we relacjach między ludzkich, a także na skłonność do przesadnie
gwałtownych reakcji niestosownych do zaistniałych okoliczności”
- „owa skłonność w tej sytuacji została spotęgowana przez wpływ wcześniej wypitego alkoholu”
- „ S. P. jest osoba nieobliczalną, która nie panuje nad swoimi emocjami i bez zastanowienia podejmuje zbyt pochopne
decyzje”.
Podnieść przy tym należy, że poza stwierdzeniem oskarżonego, że „ był pod wpływem alkoholu” nie przeprowadzono
żadnych badań w tym zakresie oraz nie wykonano także żadnych badań psychiatryczno – psychologicznych, które
zresztą nie były potrzebne, w celu stwierdzenia, czy oskarżony ma problem w opanowaniu swoich emocji w sytuacjach
stresowych.
Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy stwierdza, że kara wymierzona S. P. jako kara rażąco surowa musiała
ulec zmianie. Przestępstwo przypisane oskarżonemu z art. 288 § 1 kk jest zagrożone karą pozbawienia wolności
nieprzekarczającą 5 lat, ponieważ działanie oskarżonego w warunkach art. 64 § 1 kk jest tylko okolicznością, która
ewentualnie mogłaby te karę zaostrzyć.
Zatem istniały warunki do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa z art. 58 § 3 kk i wymierzenia mu kary
grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych każda.
Zdaniem Sądu Okręgowego bowiem kara grzywny jest karą adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego, które nie
jest wysokie. Czyn oskarżonego był przypadkowy, a więc pozbawiony premedytacji i spontaniczny. Oskarżony zdawał
sobie sprawę z jego naganności, wyraził skruchę i przeprosił pokrzywdzonego Mimo zatem istotnej okoliczności
obciążającej, jaką jest uprzednia karalności oskarżonego i działanie w warunkach art. 64 § 1 kk, zdaniem Sądu
Okręgowego kara ta osiągnie swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, jest także dostosowana do możliwości
finansowych oskarżonego. Ponadto oskarżony musi naprawić szkodę i chce ją naprawić.
Natomiast kara proponowana przez oskarżyciela publicznego w apelacji byłaby karą przekraczającą stopień winy
oskarżonego, niesprawiedliwą, i rażąco surową, co sprawiło, że apelacja ta w żadnej mierze nie zasługiwała na
uwzględnienie.
W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
- na podstawie art. 288 § 1 kk w zw. z art. 58 § 3 kk w miejsce kary wymierzonej w punkcie 1, wymierzył oskarżonemu
karę grzywny w ilości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć)
złotych,
- opłatę sądową za pierwszą instancję ustalił na kwotę 50 złotych,
W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.
O kosztach procesu za postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk
D. M. W. E. T.