Pod redakcją Ryszarda Patera CZĘŚĆ III

CZĘŚĆ III
Pod redakcją Ryszarda Patera
1
2
3
4
Noty biograficzne
Abramowicz Leon (1879-1924) - pierwszy dyrektor Państwowej Szkoły
Przemysłu Drzewnego w Hajnówce. Urodził się w 1879 r. w Białej Podlaskiej w
rodzinie mieszczańsko-ziemiańskiej (ojciec zmarł, kiedy Leon miał 18 lat).
Pomocy rodzinie udzielał brat ojca ks. kanonik Wincenty Abramowicz. W roku
1905 został zesłany na daleki wschód do ciężkich robót, był przykuty do taczki,
przeżył głód. Ciężkie lata pomogła mu przeżyć pracownica kuchni obozowej
Maria, Rosjanka, późniejsza żona Leona. Leon Abramowicz ukończył studia w
1913 r. we Władywostoku i uzyskał tytuł inżyniera technologa budowy mostów.
Pracował w Omsku w Dyspozytorskim Wydziale Służby Ruchu Kolejowego. W
czasie rewolucji 1917 r. przebywał w Rosji. Do Polski wrócił w 1921 r. z mocno
nadszarpniętym zdrowiem. W 1922 r. został skierowany z Warszawy do
Białowieży na stanowisko dyrektora Szkoły Przemysłu Drzewnego. Po dwóch
latach szkoła została przeniesiona do Hajnówki. Warsztaty szkolne umieszczono
w pomieszczeniach małego tartaku. W 1924 r. dyrektor inż. Leon Abramowicz
rozpoczął budowę budynku szkolnego i organizowanie szkoły. Po negatywnej
kontroli władz zwierzchnich postanowił zrezygnować z pracy. Kiedy szykował
się do wyjazdu do Wilna, niespodziewanie zachorował na zapalenie płuc i po
kilku dniach zmarł, 15 sierpnia. Został pochowany na cmentarzu katolickim w
Hajnówce.
Ackiewicz Jerzy - ks. proboszcz parafii Św. Dymitra, urodził się 7 lutego 1957
r. w Koniuszkach, gmina Nowy Dwór. Ukończył: Prawosławne Seminarium
Duchowne w Warszawie (1979 r.), Wyższe Prawosławne Seminarium
Duchowne w Jabłecznej (1983 r.) oraz Chrześcijańską Akademię Teologiczną w
Warszawie (1994 r.).
Po wstąpieniu w związek małżeński z Marią, z domu Wojciulik, 19 sierpnia
1979 r. z rąk metropolity warszawskiego i całej Polski Bazylego na św. górze
Grabarce otrzymał święcenia diakońskie. Na prezbitera został wyświęcony
tydzień później w Warszawie.
Pierwszą parafią ks. Jerzego było Kuraszewo. Jako młody kapłan przeprowadził
generalny remont domu parafialnego, wybudował nowe budynki gospodarcze,
ogrodził i wyremontował kaplicę koło wsi Lady, przeprowadził wiele prac
wewnątrz świątyni parafialnej.
W 1988 r. został oddelegowany do parafii Puchły. Podczas sprawowania funkcji
proboszcza doprowadził do odrestaurowania fresków, odmalowania wnętrza
cerkwi i wstawienia krat w oknach świątyni. W 1990 r. we wsi Soce, należącej
do parafii Puchły, wybudował kaplicę, w której każdego roku w dniu św.
proroka Eliasza odprawiana jest św. Liturgia. W 1991 r. ks. Jerzego Ackiewicza
oddelegowano do Hajnówki, gdzie pełnił funkcję wikariusza w parafii pw. św.
Trójcy. W maju 1996 r. w Hajnówce powstały dwie nowe parafie. Nowo
5
erygowaną parafię pw. św. Dymitra, jej zorganizowanie i budowę świątyni,
powierzono proboszczowi ks. Jerzemu Ackiewiczowi. Jest również kapelanem
Aresztu Śledczego w Hajnówce. 9 września 2009 r. obchodził jubileusz 30-lecia
święceń kapłańskich. Za swe zasługi był wielokrotnie nagradzany. M.in.
krzyżem z ozdobami (2003) i Orderem św. Marii Magdaleny II stopnia (2007).
Androsiuk Michał - ur. 02.12.1959 r. w Hajnówce. Pisarz, publicysta,
dziennikarz. Pracował w jako nauczyciel, kamieniarz, dziennikarz radiowy. Jest
członkiem Stowarzyszenia Literackiego Białowieża. Pisał książki w języku
białoruskim: „Bieły koń” – zbiór opowiadań. Białystok 2006. Wydawnictwo:
Białoruskie Zrzeszenie Literackie Białowieża. Publikacja ukazała się dzięki
pomocy finansowej Ministerstwa Kultury. „Miascowaja grawitacja” – zbiór
opowiadań. Białystok 2004 .Wydawnictwo: Białoruskie Zrzeszenie Literackie
Białowieża. Publikacja ukazała się dzięki pomocy finansowej Ministerstwa
Kultury. „Firma” – zbiór opowiadań. Białystok 2006. Wydawnictwo:
Białoruskie Zrzeszenie Literackie Białowieża. Publikacja ukazała się dzięki
pomocy finansowej Ministerstwa Kultury. "Wagon drugiej klasy" (2010) jest
jego pierwszym tekstem literackim napisanym po polsku. Powieść, uznana przez
krytyków za olśniewającą, mistrzowską, była nominowana do Literackiej
Nagrody Europy Środkowej Angelus za 2010 rok oraz nagrody Prezydenta
Miasta Białegostoku im. Waldemara Kazaneckiego. W 2012 r. został laureatem
nagrody literackiej im. Wiesława Kazaneckiego za „Białego konia”.
Andrzejewska Zenobia - urodziła się 26 listopada 1913 r. w Kutnie. Ukończyła
Studium Nauczycielskie o kierunku geografia. Pracę nauczycielską rozpoczęła
w 1937 r. w Różanem Stoku i Dworczanach. Z Hajnówką związana jest od 2
października 1939 roku, kiedy to rozpoczęła pracę jako nauczycielka w Szkole
Podstawowej nr 1 w Hajnówce. W okresie niemieckiej okupacji od 1 czerwca
od 1941 do 15 czerwca 1944 r. czynnie włączała się w nauczanie hajnowskich
dzieci. Lekcje prowadziła w domu swoich rodziców przy ulicy Bohaterów
Warszawy. Nauką objęła 15 uczniów na poziomie klas III – VI szkoły
powszechnej. Główny nacisk położyła na nauczanie języka polskiego,
matematyki, historii, przyrody i geografii. W wyniku zabiegów hajnowskich
nauczycielu od 1 lutego 1942 – 30 czerwca 1943 r. w Hajnówce działała jawna
szkoła polska na poziomie szkoły powszechnej, gdzie większość nauczycieli
była oficjalnie zatrudniona, w tym i Zenobia Andrzejewska. W tym samym
czasie Zenobia Andrzejewska realizowała w domu z czteroma chłopcami
program I klasy gimnazjum. Po zamknięciu szkoły, od 1 lipca 1943 r. była
zatrudniona jako praktykantka – telefonistka na Kolejkach Leśnych. Poza
godzinami pracy nadal prowadziła tajne nauczanie. Największa fala represji
wobec nauczycieli w Hajnówce miała miejsce tuż przed wyzwoleniem. W jej
wyniku 15 czerwca 1944 r. nastąpiły aresztowania wśród nauczycieli. Zenobia
6
Andrzejewska została aresztowana wraz ze swoją siostrą i wywieziona do obozu
koncentracyjnego Ravensbruck, (jej numer obozowy: 43648). Po powrocie z
obozu koncentracyjnego do 1953 r. pracowała w Szkole Podstawowej nr 1 w
Hajnówce, w latach 1959-1972 w Szkole Podstawowej nr 5, po 35 latach pracy
w 1972 roku odeszła na emeryturę. Po wojnie poza pracą zawodowa w szkole
prowadziła kursy dla analfabetów. Ponadto pod jej kierunkiem prężnie działało
PTTK, którego członkowie, uczniowie szkoły podstawowej aktywnie
uczestniczyli w imprezach krajoznawczo-turystycznych. Ponadto czynnie
udzielała się w pracy samorządowej. Była aktywną działaczką związku
Nauczycielstwa Polskiego i Polskiego Związku Więźniów Politycznych.
Zenobia Andrzejewska odznaczona została: Złotym Krzyżem Zasługi (1964),
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977), Krzyżem Komisji
Edukacji Narodowej (1980), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski
(1998), Krzyżem Oświęcimskim. Zmarła w 1999 r. W 2010 r. jej imieniem
nazwano Salę Geograficzną w Zespole Szkół nr 1 w Hajnówce.
Antoniuk Jarosław urodził się w 1963 r. w Hajnówce. Ukończył Państwową
Wyższą Szkołę Teatralną (obecnie Akademia Teatralna) w Warszawie. Od 1987
r. mieszka i tworzy w Łomży. W latach 1987 -1994 był głównym instruktorem
ds. teatru w Miejskim Domu Kultury - Domu Środowisk Twórczych. W 1994 r.
został dyrektorem Teatru Lalki i Aktora w Łomży, który za jego kadencji
uzyskał nowoczesną siedzibę przy Placu Niepodległości 14. Wyreżyserował
m.in.: Dziejba leśna (1996), Madejowe loże (1999), Sklep z zabawkami (2001),
Opowieść o Lejzorku Rojtszwańcu (2003), Kominiarczyk (2005). Zrealizowane
przez niego spektakle otrzymały nagrody i wyróżnienia na festiwalach
krajowych i zagranicznych. Jako reżyser współpracuje z teatrami
zagranicznymi, a jego ostatni spektakl, Karius i Baktus, zrealizowany w
Lutkarsko Kazaliste w Mostarze, otrzymał Grand-Prix zagrzebskiego festiwalu
PIF (Pupteatra Internacia Festivalo - w języku esperanto) - za najlepszy spektakl
dla dzieci. Pełni funkcję dyrektora Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego
"Walizka", jednej z bardziej cenionych imprez teatrów lalkowych w Europie
Środkowej. Jest laureatem nagrody Marszałka Województwa Podlaskiego za
twórczość artystyczną.
Antoniuk Marek – urodził się w Hajnówce w 1972 r., uczył się w SP nr 2 i
ZSZ, reprezentował MKS Hajnówka do 1992 r. Z drużyną zdobywał tytuł
mistrza województwa młodzików, juniorów i seniorów. Był również członkiem
zespołu mistrza województwa szkół ponadpodstawowych ZSZ. W czasie
studiów na AWF reprezentował II – ligowy AZS Warszawa oraz I – ligowy
zespół AZS Politechnika Warszawa. Po powrocie ze studiów próbował z
trenerem Wesołowskim stworzyć zespół II – ligowy w Bielsku Podlaskim. Tam
się nie udało, lecz powiodło się w Białymstoku z zespołem Cezar. W sezonie
7
letnim startował w siatkówce plażowej. W 1999 r. – srebrny medalista MP (w
parze ze Zbigniewem Żukowskim), w 2000 r. – 5. miejsce MP w siatkówce
plażowej, w 2001 r. brązowy medal w Pucharze Polski ( w parze z Damianem
Lisieckim). Brał udział w rozgrywkach o awans do IO w Sydney oraz w
turniejach World Tour. 1.01.2001 r. objął stanowisko dyrektora OSiR. Z okazji
50-lecia nadania praw miejskich zorganizował bieg po Puszczy Białowieskiej
przy wielkim zaangażowaniu inicjatora biegu – Aleksandra Prokopiuka. Bieg
ten spotkał się z uznaniem zawodników i wszedł na stałe do kalendarza polskich
imprez biegowych. W tym samym roku zorganizował turniej eliminacyjny do
MP w siatkówce plażowej, ogółem rozegrano 6 takich turniejów. W 2002 r.
przy OSiR-ze powstała drużyna II ligi w siatkówce mężczyzn z inicjatywy
Marka Antoniuka i Jacka Wesołowskiego z Bielska Podlaskiego, dzięki
wsparciu władz miasta. Sponsorem drużyny został Zakład Kotlarski Mariusza
Kubackiego. Siatkarze występując pod nazwą Moderator zajęli 3. miejsce w II
lidze w sezonie 2002/2003, a w następnym sezonie wywalczyli awans do serii
B. Coraz wyższy poziom reprezentowany przez hajnowską drużynę sprawił, że
w turnieju o Puchar Burmistrza Hajnówki w 2005 r. wystąpiły czołowe polskie
zespoły – Skra Bełchatów, Mostostal Kędzierzyn, Deleckta Bydgoszcz, a w
rozgrywkach o Puchar Polski Moderator spotkał się z AZS Olsztyn.W sezonie
2005/06 po 3 meczach na pozycji libero, niespodziewanie zakończył karierę
zawodniczą, pozostając nadal w sztabie szkoleniowym. W 2006 roku
zrezygnował z pracy w OSiR-ze i poświęcił się prowadzeniu zakładu
budowlanego. W tym samym roku wziął udział w wyborach na burmistrza
Hajnówki. Kiedy w sezonie 2006/07 drużyna prowadzona przez Adama
Aleksandrowicza zajmowała po I rundzie miejsce spadkowe, w II rundzie M.
Antoniuk przyszedł z pomocą trenerowi w prowadzeniu zespołu, lecz duże
straty z I rundy nie pozwoliły uchronić przed spadkiem do II ligi.
Antowska Jolanta - Na co dzień pracuje w Starostwie Powiatowym w
Hajnówce. Jest też prezesem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki od
2009 r. Nominowana do tytułu Hajnowianin 2010 r. za organizację finału
Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Swoją przygodę z orkiestrą rozpoczęła
w 2000 roku jako wolontariusz. To właśnie dzięki zaangażowaniu i determinacji
Jolanty, Hajnówka jest jednym z wielu miast, w którym odbywa się finał
Orkiestry. Sama zajmuje się jego organizacją, zarażając młodych hajnowian
wolontariatem. To jak ważnym i potrzebnym wydarzeniem w życiu młodzieży
jest Orkiestra, potwierdza fakt, iż w tym roku do Jolanty zgłosili się
nastolatkowie z Bielska Podlaskiego, chcący zostać wolontariuszami Wielkiej
Orkiestry Świątecznej Pomocy. Jak się okazało, brakuje tam takiej osoby jak
Jolanta Antowska.
Awksentiuk Mirosław - urodzony w 1964 r. w Hajnówce, ukończył
Technikum Elektryczne w Białymstoku, następnie Wyższą Szkołę Finansów i
8
Zarządzania w Białymstoku w zakresie zarządzania i marketingu. Studia
podyplomowe w zakresie pozyskiwania funduszy z Unii Europejskiej. Od 1984
roku pracował w Rejonie Telekomunikacyjnym, zajmował się paszportyzacją
sieci telekomunikacyjnej w Hajnówce i na terenie powiatu. Od 1994 roku radny
z ramienia Unii Pracy. Członek Zarządu III kadencji Rady Miejskiej. Z chwilą
powołania na stanowisko sekretarza miasta Hajnówka z dniem 1.03.2001 r.
złożył rezygnację z pełnienia roli radnego i członka Zarządu. Od 2005 roku jest
prezesem Klubu Sportowego "Puszcza”, od 2007 r. piastuje stanowisko
dyrektora Ośrodka Sportu i Rekreacji. Od 2003 roku jest prezesem
Hajnowskiego Stowarzyszenia „Sami Sobie”.
Bachowski Antoni - Urodził się w 1892 roku, w miejscowości Kwacata w woj.
krakowskim. Ukończył studia rolnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przed
wybuchem II wojny światowej pracował w Brześciu, będąc wizytatorem szkół
rolniczych. Gdy władze sowieckie nakazały opuszczenie strefy nadgranicznej, w
1940 r. przyjechał z rodziną do Hajnówki, z którą się związał na kilkanaście lat.
Pracował w nowo otworzonym polskim gimnazjum, podczas okupacji
niemieckiej był kierownikiem polskiej szkoły powszechnej. Po wyzwoleniu
naszych terenów przez wojska sowieckie, jako kierownik wydziału oświaty
przystąpił do organizacji szkolnictwa w Hajnówce. Został dyrektorem
Państwowego Gimnazjum Ogólnokształcącego, kierując jednocześnie
Gimnazjum Przemysłowym Stolarskim. W pierwszych latach działalności, w
szkole pracowała jego córka Irena i zięć Jarosław Dobrzański, a córka Maria
została pierwszą absolwentką szkoły w 1947 roku. Później uczniami Liceum
byli wnukowie dyrektora: Barbara (matura w 1959), Bogusław (1963), Marek
(1965) i Ewa (1973) Dobrzańscy, prawnuczka Małgorzata Janiuk (1990) oraz
praprawnuczka Ewa Ziniewicz. Antoni Bachowski w 1953 roku wyjechał do
Wrocławia, gdzie pracował w Urzędzie Wojewódzkim, w Wydziale Rolnictwa.
W 1955 roku został dyrektorem nowo utworzonego Państwowego Technikum
Rolniczego w Ludowie Polskim i pracował w nim do emerytury, do 1958 roku.
Baszun Jerzy – ur. w 1957 r. w Hajnówce, mgr w-f, lekkoatleta. Rozpoczął
treningi będąc w drugiej klasie Technikum Drzewnego, przyprowadzony do
trenera Jana Kozaka przez kolegów, którzy nie chcieli dopuścić do zmarnowania
sprinterskiego talentu. Robił bardzo szybkie postępy i już w IV klasie ustanowił
rekord województwa białostockiego w biegu na 100 m – 10,78, nie pobity przez
21 lat. W biegu na 200 m uzyskał 21,8. Służbę wojskową odbył w Wawelu
Kraków, później występował w Górniku Zabrze, gdzie odnosił największe
sukcesy i w AZS Gliwice. Najlepsze wyniki uzyskał w 1980 roku. Zdobył wtedy
brązowy medal w sztafecie 4x100 m w barwach Górnika na Mistrzostwach
Polski oraz zajął 5. miejsce w biegu na 100 m. Miał szansę na występ w
sztafecie 4x100 m w Moskwie. Jego rekordy życiowe, to 10,54 na 100 m i 21,61
na 200 m. Pracował jako nauczyciel szkoły średniej w Zabrzu.
9
Bednarczyk Marian – pierwszy ksiądz wywodzący się z parafii hajnowskiej.
Urodził się w Końskich, w 1936 roku rodzice przeprowadzili się do Hajnówki.
Uczęszczał do szkoły powszechnej i Liceum Ogólnokształcącego, które
ukończył w 1953 roku. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w
Drohiczynie nad Bugiem. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1959 roku, w
Drohiczynie. Początkowo pracował w diecezji drohiczyńskiej następnie na
terenie diecezji siedleckiej. W styczniu 1964 roku rozpoczął posługę kapelana
Sióstr Nazaretanek w Łukowie, którą pełnił – z kilkumiesięczną przerwą na
pobyt na studiach w Rzymie – aż do śmierci. W roku 1978 uzyskał stopień
naukowy doktora teologii. Był założycielem i pierwszym dyrektorem w latach
1990–2004 Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego im. Kardynała Stefana
Wyszyńskiego w Łukowie. Był wykładowcą akademickim w Instytucie
Teologicznym w Siedlcach, w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji
Siedleckiej w Opolu Nowym. W dowód uznania Ojciec Święty Jan Paweł II, 18
maja 1997 roku nadał mu tytuł Kapelana Jego Świątobliwości (prałata), a biskup
siedlecki Jan Wiktor Nowak mianował go 24 czerwca 1997 roku Kanonikiem
Gremialnym nowo utworzonej Kapituły Łukowskiej. Zmarł 3 marca 2010 roku.
Belter Jan - działacz partyjny, ur. się w 1895 roku w Aleksandrowie
Kujawskim, s. Mateusza i Magdaleny. Po ślubie z Franciszką z Nieszawy, w
1922 roku „za chlebem” wyjechał do Hajnówki, gdzie znalazł pracę.
Początkowo mieszkał w ziemiance, w okolicach dzisiejszej ulicy Armii
Krajowej, potem w pobliżu zakładu, na osiedlu Chemiczna. Pracował w fabryce
chemicznej „Grodzisk”. W Hajnówce wstąpił do związków zawodowych i
Polskiej Partii Socjalistycznej. Był jednym z jej liderów w ówczesnym
powiecie Bielsk Podlaski. Jeden z organizatorów przedwojennych strajków w
fabryce chemicznej. Blisko współpracował z przedstawicielem lewicowego
skrzydła PPS, Stanisławem Duboisem. Po wojnie, gdy komuniści z PPR
spacyfikowali ruch socjalistyczny w Polsce, wstąpił do PZPR. Zmarł w
grudniu 1981 roku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia
Polski, Złotym Krzyżem Zasługi.
Belter Wacław – ur. się w Aleksandrowie Kujawskim w 1918 r., razem z
rodziną przybył do Hajnówki w 1922 r. W latach 1952-76 był prezesem PSS
„Społem”. W tym okresie nastąpił b. duży rozwój spółdzielni. W 1959 roku
oddano do użytku biurowiec i restaurację „Hajnowianka”, a w 1961 roku
pawilon handlowy. W 1962 roku zorganizowano punkt „Praktyczna Pani”, w
1963 roku zbudowano masarnię, a w 1964 roku Wytwórnię Wód Gazowanych i
Rozlewnię Piwa. Otwarto kawiarnię. 1 lipca 1967 roku Spółdzielnia straciła
samodzielność i stała się oddziałem Wojewódzkiej Spółdzielni Spożywców w
Białymstoku. W 1973 r. oddano do użytku duży sklep w budynku ZSDD przy
ul. Waryńskiego, a w roku następnym Spółdzielczy Dom Towarowy. Zmarł w
1978 r.
10
Berger Tadeusz (1914-2005) - urodził się w 1914 r. w miejscowości
Sieroszewice, powiat Ostrów Wielkopolski. Wyemigrował z rodziną do Francji
w 1921 r. W ramach przeciwdziałania wynaradawiania emigrantów wrócił do
Polski w 1926 r. jako 12-latek i wylądował w Wołkowysku, gdzie uczył się w
szkole podstawowej i w gimnazjum. Po 4 latach nauki wskutek zamknięcia
bursy szkolnej wyjechał do Warszawy skąd w 1932 r. w grupie 10 repatriantów
trafił do Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Hajnówce. Młodzi
chłopcy wolny czas spędzali najczęściej przy grach sportowych, z którymi mieli
styczność podczas pobytu za granicą. Do gry wciągali młodych robotników
hajnowskich zakładów. Po przyjeździe do Hajnówki nauczyciela WF Stanisława
Niewiadomskiego sport zaczął przybierać formę zorganizowaną. Do najbardziej
zaangażowanych sportowców należał T. Berger. Uprawiał piłkę nożną,
siatkówkę , koszykówkę , lekką atletykę i poznawał tajniki gry w tenisa. Przed
wojną należał do organizacji sportowej PWL przemianowanej w 1937 r. na HKS
Puszcza. Cieszył się renomą wśród kolegów, którzy zrobili go kapitanem
drużyny piłkarskiej. Należał do najlepszych zawodników drużyny, która
wywalczyła awans do A klasy i nie zagrała w niej ani jednego meczu z powodu
wybuchu II wojny światowej.
Po wojnie grał w hajnowskich drużynach piłkarskich TUR, OMTUR, ŻubrUnia, Sparta. Należał do najlepszych piłkarzy w województwie, o czym
świadczy fakt powołania do reprezentacji województwa w 1949 r. na mecz z
Siedlcami. Karierę przerwała mu poważna kontuzja. Odnosił również sukcesy
na korcie będąc mistrzem województwa w grze pojedynczej i w deblu oraz
drużynowo. W latach pięćdziesiątych zdobył uprawnienia instruktora
piłkarskiego. Trenował drużyny Unii, Spójni, Sparty i WKS. Po utworzeniu
Klubu Sportowego Puszcza został trenerem drużyny seniorów doprowadzając ją
do tytułu mistrza okręgu w 1958 r. Stworzył zręby drużyny, która już pod
opieką jego wychowanka - Włodzimierza Krutela, dwukrotnie zdobyła Puchar
Polski na szczeblu wojewódzkim. Był nauczycielem WF w Zespole Szkół
Zawodowych, gdzie wyłowił wiele piłkarskich talentów, m. in. Piotra
Sieliwonika. Jako trener drużyny juniorów Puszczy doprowadził ją do tytułu
mistrza okręgu w 1964 r. Z drużynami juniorów brał udział w rozgrywkach
ogólnopolskich. Jego zespół grał m.in. z drużyną słynnego "łowcy talentów"prof. W. Motoczyńskiego, ponosząc jednak sromotną porażkę. Na początku lat
siedemdziesiątych przekazał trenerską pałeczkę młodszym. W 2001 r. kibice
wybrali go hajnowskim trenerem XX wieku. Tadeusz Berger zmarł 15 listopada
2005 r., pochowany jest na cmentarzu katolickim.
Biegluk Marcin – dziennikarz, ur. 25.09.1976 r. w Hajnówce. Absolwent 1 LO
w Hajnówce (1995), Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych na
Uniwersytecie Warszawskim. Od stycznia 2002 r. pełnił funkcję dyrektora
wydawniczego pism młodzieżowych Axel Springer Polska. Zajmował się
11
rozwojem tytułów kobiecych wydawnictwa (miesięcznik "Olivia", tygodnik
"Pani Domu", poradniki "Pani Domu Poleca", dwutygodnik "Na Żywo", "Cienie
i Blaski" oraz "Sekrety Serca"). W ciągu ponad dwóch lat zarządzania
"Dziewczyną" i "Popcornem", magazyny te umocniły swoją pozycję. Obydwa
tytuły były liderami sprzedaży i czytelnictwa wśród miesięczników dla
młodzieży w Polsce. "Dziewczyna" była również niekwestionowaną liderką we
wpływach reklamowych wśród miesięczników dla nastolatek, a "Popcorn"
jednym z niewielu magazynów w tym segmencie notującym stały wzrost
sprzedaży. W 2007 r. został równocześnie dyrektorem wydawniczym dziennika
"Fakt" (Axel Springer Polska), a od 10.01.2011 r. przejął nadzór nad
dziennikami sportowymi wydawnictwa: „Przeglądem Sportowym” i „Sportem”.
Bielawski Arkadiusz – ur. w Hajnówce w 1964 r., absolwent I LO z 1983
roku. W szkole podstawowej i średniej uprawiał akrobatykę w KS Puszcza
Hajnówka, trzykrotnie zdobywał medale Mistrzostw Polski Juniorów. Ukończył
Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i Wyższą Szkołę Policji w
Szczytnie. W Policji od 1990 roku, kierował Komisariatem Kolejowym i
Komisariatem V w Białymstoku. W latach 2009-2011 był Komendantem
Powiatowym Policji w Hajnówce.
Bielecki Grzegorz - nadleśniczy Nadleśnictwa Hajnówka od 24.02.2006 r. Ur.
w 1952 r. w Łukowie. Absolwent technikum leśnego w Rogozińcu i Wydziału
Leśnego Akademii Rolniczej w Poznaniu. Pracował w Białymstoku w Biurze
Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej, następnie w Regionalnej Dyrekcji Lasów
Państwowych i jako, dyrektor Biebrzańskiego Parku Narodowego. Pełnił
również funkcję dyrektora Krajowego Zarządu Parków Narodowych z siedzibą
w Warszawie, z której został odwołany po zmianie rządu. Z powodu kłopotów
ze znalezieniem. pracy, przez dwa lata pracował w Niemczech w prywatnej
polskiej firmie. Po powrocie do kraju, w 2005 roku zatrudniony został ponownie
w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymstoku. Na stałe mieszka
w Białymstoku.
Bierwiaczonek Bolesław (1916-1939) – jedyny polski bohater z okresu II
Wojny Światowej w Hajnówce. Urodzony we wsi Woreńce koło Wilna w 1916
roku. W roku 1937 został powołany do służby wojskowej, skierowany do
Szkoły Podoficerskiej CKM w Nowogródzkiej Brygadzie Kawalerii w
Baranowiczach. Po ukończeniu szkoły otrzymał stopień kaprala i służył w 3
Pułku Strzelców Konnych im. Hetmana Stefana Czarnieckiego w Wołkowysku.
1 września 1939 r. kpr. Bolesław Bierwiaczonek brał udział w odpieraniu ataku
niemieckiego samolotu na wieś Jatwież. 4 września jego pułk wyruszył
pociągiem z garnizonu Wołkowysk i 5 września przybył do Czerwonego Boru.
Pociąg w czasie rozładunku został zaatakowany przez dwa niemieckie samoloty.
Ckm-y kierowane przez Bolesława Bierwiaczonka i innych zmusiły
12
napastników do odwrotu. 16 września oddział, w którym służył Bierwiaczonek
przybył do Hajnówki. 17 września weszły do Hajnówki niemieckie czołgi i
rozpoczęła się potyczka na ulicy Lipowej, podczas której jeden czołg został
rozbity, dwa uszkodzone. Gdy zaatakowała niemiecka piechota, żołnierze
polscy wycofali się do wsi Lipiny. Podczas ostrzeliwania przez Niemców
pozycji polskich Bolesław Bierwiaczonek został ranny odłamkiem pocisku w
głowę. Rany okazały się śmiertelne, zmarł podczas ewakuacji oddziału w
kierunku Białowieży, we wsi Budy, gdzie został pochowany. W roku 1964 Cech
Rzemiosł Różnych w Hajnówce ufundował tablicę nagrobną i ogrodził mogiłę.
Przez wiele lat opiekowała się nią młodzież szkolna z Zespołu Szkół
Zawodowych pod kierunkiem nauczycieli Juliusza Ojrzanowskiego i Jerzego
Słowikowskiego. Kiedy mogiła znalazła się na terenie prywatnym, na polecenie
ministra ds. Kombatantów gen. Grudnia zwłoki ekshumowano w dn. 20.11.1973
r. i przeniesiono na cmentarz wojenny w Białymstoku, wbrew woli
mieszkańców wsi Budy. Jednak o bohaterze nie zapomniano. 7 września 1985 r.
w Hajnówce, u zbiegu ulic 1 Maja i L. Waryńskiego (obecnie 3 Maja i S.
Batorego) został odsłonięty kamienny obelisk z tablicą pamiątkową
upamiętniającą postać kpr. Bolesława Bierwiaczonka, który pośmiertelnie
został mianowany plutonowym oraz odznaczony dwukrotnie Krzyżem
Walecznych. Dzięki determinacji mieszkańców Bud 23.11.2008 r. przy drodze
z Bud do Białowieży, po 69 latach od chwili śmierci, stanął pomnik plut.
Bolesława Bierwiaczonka przeniesiony z prywatnej posesji.
Blomberg Paweł – trener siatkówki pochodzący z Radomia. Był trenerem m.in.
Czarnych Radom, Skry Bełchatów, Wifamy Łódź, Chemika Bydgoszcz, SMS
Łódź. Zespoły Czarnych, Skry i Chemika wprowadził do najwyższej klasy
rozgrywek. Z Pronarem Parkiet Hajnówka jest związany od 2007 roku. W
pierwszym roku pracy zespół awansował do I ligi, w której zajął 5. miejsce. W
trzecim roku pracy w Hajnówce w wyniku kłopotów finansowych nie udało się
zebrać pełnego składu, Pronar spadł z I ligi. W kolejnym roku trener miał do
dyspozycji zupełnie nowy zespół, składający się w większości z juniorów.
Mimo tego Pronar Parkiet zajął 6. miejsce gwarantujące pozostanie w II lidze.
Praca Pawła Blomberga jest dobrze oceniana przez hajnowian, czego dowodem
jest tytuł „Zasłużony dla powiatu hajnowskiego w 2009 roku”, zwycięstwa w
latach 2008 i 2009 w Plebiscycie na najpopularniejszego trenera Ziemi
Hajnowskiej oraz nominacja do plebiscytu „Hajnowianin 2010 Roku”.
Bodakowski Anatol – dr medycyny, ur. 03.02.1934 r. w Hajnówce. Po
ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego nr 9 rozpoczął studia na Wojskowej
Akademii Medycznej w Łodzi, następnie przeniósł się na Akademię Medyczną
w Białymstoku. Jako lekarz chirurg pracował w Szpitalu Powiatowym w
Hajnówce oraz Poradni Chirurgicznej. Sprawował wiele funkcji zawodowych i
13
społecznych. Był kierownikiem Przychodni Obwodowej w Hajnówce,
Powiatowym Inspektorem Sanitarnym, przez długie lata, aż do przejścia na
emeryturę, był kierownikiem Poradni Chirurgicznej. Pełnił funkcję prezesa
PCK, przewodniczącego Zw. Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia,
społecznie opiekował się członkami Związku Inwalidów Wojennych. Za swoją
czterdziestoletnią pracę w służbie zdrowia był nagrodzony wieloma
odznaczeniami państwowymi i resortowymi. Po przejściu na emeryturę w 1999
r. wyjechał z małżonką do Gdańska. Zmarł 21.12.2002 r.
Bogdanowicz Mieczysława - Pracę zawodową rozpoczęła w 1982 roku. W
1994 roku objęła stanowisko prezesa PSS Społem w Hajnówce. Przejęła
spółdzielnię znajdującą się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Między innymi
dzięki jej staraniom i załogi udało się wyprowadzić spółdzielnię z kryzysu i
wypracować wyniki pozwalające na dalszy rozwój. Dzięki niej spółdzielnia
znalazła się wielokrotnie w Klubie Gazel Biznesu, czyli w gronie najbardziej
dynamicznie rozwijających się firm. W 2009 roku Społem otrzymało tytuł
"Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego” – za szczególne zasługi na rzecz
rozwoju gospodarczego powiatu. W 2010 roku firma wyróżniona w III edycji
konkursu Gepardy Biznesu – za wkład w rozwój Powszechnej Spółdzielni
Spożywców Społem w Hajnówce. Spółdzielnia znalazła się też wśród
najbardziej dynamicznych firm pod względem wzrostu wartości rynkowej.
Mieczysława Bogdanowicz jest laureatką XII edycji konkursu na najlepszych
spółdzielczych menadżerów "Prymus 2010” organizowanego przez Zarząd
Krajowej Rady Spółdzielczej i magazyn "Tęcza Polska”. Laureatka plebiscytu
„Hajnowianin 2011 roku”.
Bonda Katarzyna – urodziła się w Hajnówce w 1977 r. Jest absolwentką
Szkoły Podstawowej nr 1, Liceum Ogólnokształcącego z Dodatkową Nauką
Języka Białoruskiego w Hajnówce. Podczas nauki w ogólniaku zainteresowała
się dziennikarstwem. Pisała do Gościńca, Kuriera Podlaskiego (1996-98) –
pisanie informacji i pierwszych reportaży. W latach 1998-2004 studiowała na
Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
Jednocześnie pracowała jako dziennikarka w następujących redakcjach: Express
Wieczorny (1998-99) – sprawozdawca sądowy, dział reportaży-pisanie tekstów;
Super Expres (1999-2001) – reportaże; Tygodnik Naj (2001-2003) – własne
kolumny otwarciowe; Miesięcznik Zdrowie (2003-2004) – własne teksty
psychologiczne, poradniki; Tygodnik Newsweek Polska (2004-2006) reportaże, raporty społeczne; Tygodnik Wprost (2008)- pisanie tekstów, TVP
S.A (2008-2009) – redakcja multimediów. Współpracowała z pismami: Focus,
Marie Claire, Playboy, Uroda, Sukces, CKM, Podróże, M jak mama, Vita, Viva,
Villa, Moda na Zdrowie, Polska The Times i wielu innymi. W 2007 r. zajęła się
pisaniem książek kryminalnych, wprowadzając nowy typ detektywa –
psychologa policyjnego. Profiler Hubert Meyer, bohater kryminałów Bondy, po
14
raz pierwszy wystąpił na kartach jej debiutanckiej powieści „Sprawa Niny
Frank” (2007), nominowanej do Nagrody Wielkiego Kalibru (w 2011 roku
wydanej w wersji skróconej jako „Dziewiąta runda”) a następnie w „Tylko
martwi nie kłamią” (2010). Bonda zajmuje się także dokumentem kryminalnym.
Do tej pory ukazały się jej autorstwa: „Polskie morderczynie”(2008) i „Zbrodnia
niedoskonała” (2009). Obecnie oprócz pisania książek zajmuje się również
pisaniem scenariuszy filmowych. Jest współautorką filmu dokumentalnego
Stanisława Trzaski "Życie za śmierć", który powstał na podstawie jednej z jej
książek. Wykłada w szkole kreatywnego pisania „Pasja Pisania” w Warszawie.
Jest członkiem zarządu Stowarzyszenia Film 1,2. Wyróżniona nagrodą „Debiut
Roku” przed wydawnictwo „Media Express”. Jest ekspertem kanału
dokumentalnego Crime&Investigation Network. Studentka scenariopisarstwa
Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi i
stypendystka europejskiego programu ScripTeast dla scenarzystów.
Bondaruk Aleksander - Jest prezesem spółki Ceramika Budowlana
"Lewkowo”. Podczas swojej długoletniej pracy bardzo wiele zrobił dla rozwoju
gospodarczego powiatu hajnowskiego. Jego szczególne zasługi dotyczą nie
tylko dziedziny gospodarczej, ale także dziedziny społecznej, sportowej,
rozwoju, jak i promocyjnej. Pracę w Ceramice Budowlanej Lewkowo
rozpoczynał od tworzenia, budowy zakładu, który w tamtych czasach był
jednym z największych i najnowocześniejszych zakładów ceramicznych w
Polsce. Zakład daje miejsca pracy mieszkańcom powiatu. W różnych okresach
znalazło w nim zatrudnienie od 150 do 400 osób. W latach 2008-2009 zakład
został zmodernizowany, unowocześniony o nowe linie technologiczne, min:
nowoczesny węzeł formowania wyrobów ceramicznych, linię technologiczną
suszenia, system automatycznego załadunku i transportu wyrobów oraz wzór
przemysłowy pustaka akustycznego. Inwestycja daje perspektywę rozwoju,
istnienia i konkurowania w gospodarce rynkowej. Całość inwestycji wyniosła
około 11 mln zł, z tego 6,3 mln zł dofinansowano ze środków UE z Programu
Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, w ramach Priorytetu 4 – Inwestycje w
innowacyjne przedsięwzięcia. Podczas swojej pracy został uhonorowany
wieloma nagrodami i wyróżnieniami, min.:
- Srebrnym Krzyżem Zasługi nadanym przez Prezydenta Rzeczpospolitej
Polskiej;
- Złotą Odznaką im. Króla Kazimierza nadaną przez Konfederację Budownictwa
i Nieruchomości;
- Złotą Odznaką za zasługi dla ceramiki budowlanej nadaną przez Kapitułę
Związku Producentów Ceramiki Budowlanej;
- Odznaką Honorową za zasługi dla budownictwa nadaną przez Ministerstwo
Infrastruktury,
-odznaką „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego”.
15
Przedsiębiorstwo było wielokrotnie wyróżniane i nagradzane za swoje wyroby,
między innymi pięciokrotnie Certyfikatem "Fair Play”, Certyfikatem
"Najwyższa jakość w budownictwie”, Jest podwójnym laureatem tegorocznej
edycji konkursu Nasze Dobre Podlaskie. Otrzymał certyfikaty za Najlepszy
Artykuł Przemysłowy oraz za Najpopularniejszy Produkt Podlasia, przyznany w
sms-owym plebiscycie przez Czytelników "Porannego”.
Bołoz Franciszek (1885-1976) – ur. 18.09.1885 r. w Piwnicznej koło Krynicy.
Już jako mały chłopak przejawiał zamiłowania w kierunku rzeźbiarstwa,
dlatego rodzice postanowili wysłać go na naukę rzeźby. Mając 15 lat rozpoczął
naukę w czteroletniej Szkole Zawodowej w Nowym Sączu – specjalność rzeźba
ornamentowa. Szkołę skończył z wyróżnieniem , w 1904 r. rozpoczął pracę
początkowo jako czeladnik, później jako mistrz w fabrykach i zakładach w Jaśle
i Bochni. W 1906 roku sprowadził go do Nowego Targu Józef Jonczy,
właściciel fabryki mebli, w której pracował do wybuchu I wojny światowej.
Projektował i wykonywał meble w modnym wówczas stylu secesji, a ponadto
robił galanterię stolarską opartą na motywach góralskich: m. in. bogato
rzeźbione kasetki, ciupagi, które dla turystów-ceprów stanowiły pożądana
pamiątkę pobytu w górach. W Nowym Targu góral spod Piwnicznej ożenił się z
miejscową góralką Marią Para. Mieli troje dzieci: Tadeusza, Mariana i Halinę.
Ciężar ich wychowania spadł na Marię, gdyż Franciszek jako poddany Jego
Cesarskiej Mości Franza Josefa został wcielony do armii austriackiej. Walczył
na froncie wschodnim, potem włoskim i po słynnej klęsce Austrii pod Piawą
dostał się do niewoli. Gdy w 1918 r. we Włoszech i Francji zaczęło się tworzyć
polskie wojsko gen. Hallera, zgłosił się na ochotnika i jako polski żołnierz
wrócił do kraju. Nie oznaczało to powrotu na łono rodziny. Z żoną i dziećmi
widywał się w czasie urlopów. Pozostały wolny czas poświęcał ulubionemu
rzeźbieniu w stylu góralskim. Prawdopodobnie ktoś z Warszawy zobaczył jego
rzeźby, bo wkrótce otrzymał propozycję pracy instruktorskiej w tworzącej się
szkole przemysłu drzewnego w Hajnówce. Staraniem całej rodziny odnaleziono
miejscowość na mapie. Franciszek pojechał tam, w zupełnie nieznane strony.
Spodobała mu się mała osada przycupnięta na skraju puszczy. Zwolnił się z
wojska i w 1927 r. zamieszkał w Hajnówce. Poświęcił się pracy z młodzieżą.
Przekazywał chłopcom to, co sam umiał najlepiej. Wykładał stolarstwo,
snycerstwo, projektowanie i wykonanie mebli, a później intarsję. Początkowo
mieszkał sam, żona z dziećmi dołączyła do niego w 1931 r., po ukończeniu
przez chłopców gimnazjum. Przez kilkadziesiąt lat pracy w hajnowskiej szkole
dał się poznać jako doskonały pedagog i nauczyciel zawodu. W okresie
międzywojennym warsztaty drzewne hajnowskiej PSPD zasłynęły jako
wykonawca doskonałych, wysokiej jakości mebli. Projektantem i jednocześnie
nadzorującym wykonanie był Franciszek Bołoz. Jego meble i artystyczne
wykonane w drewnie dekoracje zdobiły przed wojną gabinety w ministerstwach
16
i innych wysokich urzędach oraz zagraniczne placówki handlowodyplomatyczne w Mediolanie, Londynie, Sztokholmie. Każda jego praca
wykraczała swym artyzmem daleko poza granicę zwykłego kunsztu
rzemieślniczego. Rzeźby indywidualne, eksponowane w tym okresie na różnych
wystawach zdobywały nagrody i uznanie. Na międzynarodowej wystawie
zorganizowanej w 1933 r. w Mediolanie jego prace zostały zaliczone do
najlepszych. Po wojnie w 1944 r. był wśród pierwszych, którzy organizowali w
Hajnówce Zasadniczą Szkołę Zawodową. To były ciężkie dni – brak było
narzędzi, sal wykładowych i pomieszczeń na warsztaty. Zapał uczniów i trud
nauczycieli pozwoliły przezwyciężyć wszystkie trudności. Efektem tego było
zajęcie pierwszego miejsca na zorganizowanej w 1948 roku w Białymstoku
wojewódzkiej wystawie prac uczniów szkół zawodowych. Hajnowska ZSZ
zaprezentowała na wystawie komplet mebli zaprojektowanych przez Franciszka
Bołoza. W uznaniu zasług w szkolnictwie zawodowym był wielokrotnie
nagradzany i wyróżniany m.in. Złotym Krzyżem Zasługi. Po przejściu na
emeryturę nadał zajmował się snycerką, robiąc wprawdzie drobne przedmioty
ale o dużym smaku artystycznym. Twórca hajnowskiej szkoły intarsji. Zmarł w
Hajnówce 1.09.1976 r., razem z żoną pochowany na cmentarzu katolickim, z
dala od swoich gór.
Bołoz Tadeusz (1910-1992) - Artysta malarz, nauczyciel, organizator teatru
amatorskiego w Hajnówce, inicjator i wieloletni komisarz ogólnopolskich
plenerów. Urodził się 8.08.1910 roku w Nowym Targu. Po ukończeniu studiów
w Wilnie na Wydziale Sztuk Pięknych odbył roczny staż w Baranowiczach w
liceum i gimnazjum. Zajmował się też grafiką użytkową, projektowaniem
wnętrz, wystaw i organizowaniem szkolnego teatrzyku kukiełkowego. Tam
zastała go wojna. Z końcem 1939 roku powrócił do rodziców do Hajnówki,
rozpoczął pracę w gimnazjum przemianowanym na sowiecką dziesięciolatkę o
nazwie Pełna Średnia Polska Szkoła, jako nauczyciel rysunku, kreślarstwa i
geografii. Utworzył tu teatr szkolny. Jego uczniem i zarazem członkiem zespołu
teatralnego był Stefan Treugutt. Podczas okupacji niemieckiej pracował razem
z ojcem Franciszkiem, w biurze projektowym jako kreślarz. Po wojnie osiedlił
się w Białymstoku. Pracował jako nauczyciel akademicki w Szkole Sztuk
Pięknych, jako wykładowca i dyrektor w Liceum Sztuk Plastycznych. Przez
pewien okres pracował też jako referent plastyki w Wydziale Kultury i Sztuki
Urzędu Wojewódzkiego. Jesienią 1945 roku jako jeden z organizatorów
uczestniczył w wystawie artystów plastyków miasta Białegostoku. Organizował
oddział Związku Polskich Artystów Plastyków , którego był potem wieloletnim
prezesem. Wierny swym teatralnym zainteresowaniom pracował w miejscowym
teatrze jako scenograf. W roku 1947 gdy powstał Teatr Węgierki był
współprojektantem wystroju jego wnętrza, jednocześnie współpracował z
teatrem lalek, dla którego projektował scenografię i lalki. W początkach lat
17
pięćdziesiątych pracował w delegaturze "Cepelii" jako kierownik nadzoru
artystycznego. Bołoz z wielką pasją poświęcał się pracy społecznej. Ponad 10
lat kierował pracami Nauczycielskiego Ogniska Plastycznego, w których
uczestniczyli nauczyciele rysunku z całego województwa. Będąc prezesem
Zarządu Związku Polskich Artystów Plastyków w roku 1965 roku był
współorganizatorem pierwszego pleneru malarskiego w Białowieży, które na
stałe weszły do kalendarza Ministerstwa Kultury i Sztuki. Od 1970 roku przez
pięć kolejnych lat był komisarzem pleneru rzeźbiarskiego w Hajnówce. W
1971 r. zapoczątkował i zorganizował pierwszy plener meblarski. W tym
samym roku w Lewkowie Starym z jego inicjatywy odbył się jedyny plener
ceramiczny. Zasłużył się dla naszego regionu jako pełen pomysłów i inicjatyw
organizator powojennego życia artystycznego. Ceniony malarz, czynny w życiu
artystycznym i towarzyskim do ostatnich chwil życia. Zmarł w styczniu 1992
roku, pochowany na cmentarzu katolickim w Hajnówce.
Borowik Anatol – ur. w Hajnówce, absolwent LO 9 w 1972 r. Bard. Muzyk.
Poeta. Filolog polski, Kulturoznawca. Wychowanek wrocławskiego Ośrodka
Teatralnego "Kalambur" i wrocławskiego Teatru "Misterium". Miłośnik i
wykonawca pieśni B. Okudżawy. Z grupą sesyjnych muzyków od lat propaguje
i przypomina twórczość Mistrza... Zafascynowany twórczością: J. Brela, Ż.
Biczewskiej, J. Baez, L. Cohena. Żeglarz. Fotograf. Miłośnik natury, w
szczególności: Bieszczad i jeziora Wigry. Miłośnik zwierząt- swoich
mniejszych braci. Przyjaciel Kotki imieniem Pipi L. Obywatel Świata, ale
zdecydowanie człowiek Kresów i Pogranicza Wschodniego jako kulturowego
tygla narodu. Mąż Iwonny, ojciec Radka (oboje artyści plastycy) Wydał płytę z
21 pieśniami Bułata Okudżawy.
Borowik Nadzieja - matematyk. ur. 23.03.1938, Hajnówka. Absolwentka LO 9
w Hajnówce (1956 r.), Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie (1962 r.) mgr matematyki zastosowań technicznych - specjalność aerodynamika;
Politechniki Warszawskiej - doktor nauk matematycznych (obrona rozprawy
1981). Pracowała w latach 1961-70 w Technikum Elektrycznym w
Białymstoku, Państwowej Szkole Telewizyjnej i Studium Nauczycielskim; od
1.10.1970 - w Wyższej Szkole Inżynierskiej i Politechnice Białostockiej w
Białymstoku. Staż naukowy w Międzynarodowym Centrum Matematycznym
im. Stefana Banacha (1979 rok). Wygłoszenie komunikatu na Światowym
Kongresie Matematycznym (Warszawa 1983). Wygłoszenie kilkunastu
komunikatów na konferencjach naukowych z zakresu: geometria różniczkowa,
dydaktyka matematyki. 20 publikacji, w tym: praca magisterska "Wypływ gazu
z naczynia nieskończonego z prędkością dźwięku" (ZNPB 1979 Nr 5); rozprawa
doktorska „Różniczkowanie kowariantne w różniczkowej przestrzeni Finslera"
(P. Warszawska 1980 r.). Podręcznik: "Indukcja zupełna w zadaniach" Wyd.
Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1993; skrypt "Wybrane zagadnienia z
18
matematyki wyższej" PB. Podręcznik "Klucz do studiów przez matematykę repetytorium z zadaniami". Wyróżnienia: w okresie 1961-70: 9 nagród
pieniężnych, w tym nagroda Okręgowego Ośrodka Metodycznego za
prowadzenie "Matematyki Wiodącej” w byłym woj. białostockim; w okresie od
1.10.1970 r.: kilkanaście nagród od JM Rektora oraz medal 40-lecia
Politechniki Białostockiej i WSI. Odznaczenia: srebrna odznaka Zasłużony
Białostocczyźnie, medal 40-lecia PRL, Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż
Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej. Przez kilka lat była z
upoważnienia JM Rektora opiekunem chóru Politechniki Białostockiej.
Bortnik Bogusław urodził się w 1956 r. w Bielsku Podlaskim, absolwent
Liceum Ogólnokształcącego im. T. Kościuszki w Bielsku Podlaskim. Mając 9
lat za namową starszego brata wstąpił do klubu LZS „Śmiały”, gdzie trenował
pod okiem Stanisława Petruka. Po wyjeździe trenera do Hajnówki przyjeżdżał
do niego raz w tygodniu na konsultacje, a trenował indywidualnie w Bielsku
Podlaskim. W 1972 roku został mistrzem okręgu białostockiego w kategorii
seniorów i zwyciężył w międzyokręgowym meczu łuczniczym Warszawa –
Białystok. W 1973 r. zdobył dwa złote medale podczas finałów III
Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w Krakowie używając zamiast
celownika zwykłej szpilki. Jesienią okazał się wielką rewelacją Mistrzostw
Polski seniorów rozegranych w Rzeszowie zdobywając srebrny medal w
wieloboju. Takie wyniki dały mu awans do reprezentacji kraju. W 1974 r. w I
Turnieju Klasyfikacyjnym seniorów w Poznaniu, zajął 6. miejsce. Po tym
turnieju na polecenie Wojewódzkiej Federacji Sportu w Białymstoku przeszedł
do Klubu Sportowego Jagiellonia Białystok. Po kilku latach wyjechał do
Bydgoszczy.
Borys Klaudiusz - urodzony w Hajnówce. Basista zespołu Błękitny Nosorożec.
Zespół powstał na początku lat 90-tych, kiedy to wykrystalizował się w miarę
stały skład. Pierwszym znaczącym sukcesem był festiwal w Kielcach w 1993r,
gdzie publiczność przyznała "NOSOROŻCOWI" nagrodę w postaci sesji
nagraniowej w Warszawskim studio "CCS". Materiał ten (17 utworów) został
wydany przez Białostocki "ROCK'N'ROLL" w postaci kasety pt. "A JEDNAK".
Po tym wydarzeniu nasiliła się działalność koncertowa. "B.N." pojawił się w
telewizyjnym programie ekologicznym "Śmietnik", gdzie prezentował kawałek
pt. "Przyjaciel". Zespół dużo koncertuje Dyskografia: "A JEDNAK", "jak
długo", "Piosenki", "muzyka przeciwko rasizmowi", "Barykady"
Bronicki Zygmunt – ks. proboszcz parafii pw. Św. Cyryla i Metodego w
Hajnówce. Ur. w 1957 r. w Sypniach. Szkoła Podstawowa w Sypniach (19641972). Liceum Ogólnokształcące w Drohiczynie (1972-1976). Wyższe
Seminarium Duchowne w Drohiczynie (1976-1982). Święcenia diakońskie Drohiczyn 20 czerwca 1981 r. Święcenia kapłańskie - Drohiczyn 25 czerwca
19
1982 r., z rąk ks. bp. Władysława Jędruszuka.
Kolejne miejsca pracy: wikariusz parafii: Bielsk Podlaski - Matki Bożej z Góry
Karmel (03.08.1982 - 06.07.1984 Rudka (07.07.1984 - 17.06.1986); Ostrożany
(18.06.1986 - 05.07.1987); Siemiatycze (06.07.1987 - 29.04.199: Węgrów Wniebowzięcia NMP 30.04.1992 - 02.09.1995 proboszcz parafii: Hajnówka św. Cyryla i Metodego (03.09.1995-).
Urzędy i funkcje diecezjalne/pozadiecezjalne: członek Rady Kapłańskiej
(06.08.1991-03.08.1998); diecezjalny duszpasterz młodzieży (1992-1994);
kapelan pomocniczy w Ordynariacie Polowym Wojska Polskiego (15.06.199830.04.2002) członek Komisji ds. nauki i formacji chrześcijańskiej I Synodu
Diecezji Drohiczyńskiej (08.12.1994-24.05.1997) asystent Diecezjalny
Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży (27.05.1995-18.10.1995); kapelan
Zakładu Karnego i Aresztu Śledczego w Hajnówce (19.09.1996-); kierownik
Sekcji Młodzieżowych Organizacji Katolickich przy Wydziale ds. Młodzieży
(18.10.1995-23.12.2002); członek Komisji ds. administracyjnosponsoringowych Diecezjalnego Komitetu Organizacji Pielgrzymki Jana Pawła
II w Drohiczynie (20.06.1998-10.06.1999). Tytuły/odznaczenia: magister
teologii (22.06.1995). Imieniny: 2 maja.
Budzyński Zbigniew - urodził się 4 listopada 1958 r. w Hajnówce. Absolwent
Instytutu Wychowania Plastycznego Uniwersytetu M.C. Skłodowskiej w
Lublinie. Uzyskał dyplom z grafiki w pracowni Grzegorza Dobiesława
Mazurka. Przez wiele lat był dyrektorem (1991-2009) i nauczycielem plastyki w
Szkole Podstawowej nr 2 w Hajnówce. Jego pasją jest malarstwo. Maluje
farbami olejnymi. Na szczególną uwagę zasługują jego prace rysunkowe ołówek, tusz, pastele, ilustracje książek oraz prace graficzne - akwaforta i
akwatinta. Zainteresowania: turystyka, muzyka, grafika komputerowa.
Wystawy: 1989- wystawa poplenerowa – Narew, 1991- wystawa studentów
IWA – Majdanek, 1992- wystawa dyplomowa w Galerii Towarzystwa Sztuk
Pięknych – Lublin, 1993- Hajnowski Dom Kultury – Hajnówka, 1995- "Mała
Galeria" Miejskiej Biblioteki Publicznej – Hajnówka, 1996- Muzeum Kultury
Białoruskiej (wystawa indywidualna) – Hajnówka, 1998- "Mała Galeria"
Miejskiej Biblioteki Publicznej – Hajnówka. 2005- wystawa indywidualna
"Widoczki sentymentalne" Galeria Muzeum i Kultury Białoruskiej w Hajnówce.
Współtwórca Galerii „Ławeczka” w Hajnówce ul. 3 Maja 54.
Bura Piotr – długoletni dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1. Pracę rozpoczynał
w 1953 r. w Topolanach, posiadając niepełne średnie wykształcenie
pedagogiczne. W ciągu krótkiego czasu dał się poznać jako wzorowy
nauczyciel i wychowawca, ale również jako aktywny działacz posiadający duże
zdolności organizacyjne. Z małej wiejskiej szkoły awansował wkrótce na
stanowisko kierownika szkoły w Orzeszkowie, później zaś w Czeremsze. Przez
kilka lat był zastępcą kierownika największej szkoły w powiecie-hajnowskiej
20
Tysiąclatki SP 2. Piotr Bura zaocznie skończył liceum pedagogiczne, nieco
później studium nauczycielskie oraz studia. W 1966 roku został dyrektorem
Szkoły Podstawowej nr 1. Ponieważ w szkole były trudne warunki lokalowe, od
początku swojej dyrektorskiej pracy czynił starania o ich poprawę. W roku
1969 szkoła miała ponad tysiąc dzieci i pracowała na dwie zmiany. Nowy
budynek z salą gimnastyczną, biblioteką i stołówką otrzymała w 1970 r. W 1974
r. szkoła otrzymała imię gen. Karola Świerczewskiego. Lekcje odbywały się w
pracowniach specjalistycznych. Były okresy ożywionej działalności szkolnego
koła PTTK i harcerstwa. W czasie wakacji budynek wykorzystywany był na
kolonie letnie. W 1990 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę. Za swoją
działalność i wyniki pracy odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Buszko Mikołaj – ur. w 1949 r. w Nowosadach. Po ukończeniu Technikum
Drzewnego studiował na SGGW w Warszawie. W 1979 r. został dyrektorem
Hajnowskiego Domu Kultury. W 1982 r. zainicjował i organizował Dni
Muzyki Cerkiewnej, przemianowane z czasem na Międzynarodowe Festiwale
Muzyki Cerkiewnej. Organizator sesji naukowych i sesji dyrygenckich,
współtwórca Hajnowskiej Jesieni Poetyckiej, założyciel Fundacji "Muzyka
Cerkiewna" w 1996 r., współautor albumu "Cerkwie w malarstwie". W 2002 r.
utworzył nowy festiwal w Białymstoku. W 2003 r. zainicjował w Białowieży
imprezę muzyczną „Peretocze” będącą muzyczną pamięcią o dawnym
sąsiedztwie narodów zamieszkujących Puszczę Białowieską, a także żywą
nauką o tradycji, dorobku i kulturowym dziedzictwie regionu. Inicjator
obchodów Roku Neverlego. Jego dorobek był wysoko oceniony. W 1996 r.
został laureatem III stopnia w konkursie im. Zygmunta Glogera. W 2000 r.
zdobył I miejsce w II Edycji nagrody im. Aleksandra Patkowskiego w
Sandomierzu za zorganizowanie 18 Festiwali Muzyki Cerkiewnej w Hajnówce.
W 2006 r. otrzymał brązowy medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” za
wybitnie zasługi dla kultury województwa podlaskiego.
Chmielewski Witold – ur. w 1918 r. w Czerlonce, zatrudniony w Fabryce
Chemicznej w 1937 r. Od pierwszych dni po wyzwoleniu uczestniczył w
odbudowie zakładu. Razem z Marianem Stachniewiczem ruszył na
poszukiwanie wywiezionych przez Niemców maszyn i odnaleźli je w Siedlcach.
Był cenionym przez kierownictwo zakładu pracownikiem, zasłużonym
racjonalizatorem i wynalazcą. Przez wiele lat pracował w laboratorium
badawczym. W r. 1958 był współtwórcą nowej technologii produkcji witaminy
„C”, węgla medycznego. Wynalazek ten został opatentowany. Minister Nauki i
Szkolnictwa Wyższego przyznał mu trzy nagrody za opracowanie i wdrożenie
do produkcji węgli aktywnych ACT1 POL-7, „Hermes” i „Heros”. Za swoją
pracę otrzymał wysokie odznaczenia państwowe: Krzyż Kawalerski Orderu
Odrodzenia Polski, Złoty, Srebrny Krzyż Zasługi i inne. Pracował w zakładzie
21
41 lat. W tym samym zakładzie pracowali jego dwaj synowie Henryk i
Aleksander. Zmarł w 1998 r.
Chołołowicz Piotr – ur. w 1971 r. w Hajnówce, muzyk, akordeonista,
absolwent i pracownik Akademii Muzycznej w Katowicach, pracował również
w Burgtheater w Wiedniu. Współzałożyciel trio akordeonowego Ars Harmonica
z którym koncertował w Polsce i w wielu krajach Europy. Był laureatem
konkursów akordeonowych w Austrii, Bułgarii, Szwajcarii i Polsce. Autor i
współautor muzyki filmowej ("Tuning"- reż. Igor Sterk - Grand Prix na
Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Mannheim/październik 2005). W
2009 roku zagrał akordeonistę w filmie "Kochaj i tańcz". Jako członek zespołu
Button Hackers zdobył I nagrodę w krajowym konkursie Festiwalu Jedynki w
Sopocie w 2006 r. (II nagroda w konkursie międzynarodowym).
Chrabołowski Stanisław – urodził się 25 czerwca 1921 r. w miejscowości
Daniłowo Duże koło Łap. Do Hajnówki przyjechał w 1950 r., gdy Hajnówka z
gminy przekształciła się w miasto. Otrzymał pracę w charakterze ogrodnika.
Nad wszystkim miałem pieczę jako ogrodnik miejski, tworzył też ogród,
inspekty w miejscu obecnego Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej przy ul.
Parkowej. Wówczas Hajnówka tonęła w kwiatach, miasto pięciokrotnie zdobyło
główną nagrodę w czystości miast w województwie białostockim. Kwiaty były
nasadzone w taki sposób, że wyglądały jak wstęga i zakwitały coraz to nowe
gatunki. Drzewa przycięte były równiutko i starannie. Był wielokrotnie
nagradzany i odznaczany przez zwierzchników. W zieleni miejskiej
przepracował 28 lat. Później znalazł nowe zatrudnienie w ogrodach
przyszpitalnych, ale już nie przy kwiatach. Został hodowcą warzyw. Pracował
tam 12 lat, do emerytury. Zmarł w 2010 r., jest pochowany na cmentarzu
katolickim.
Chraniuk Regina - urodziła się w 1927 roku w Czerlance (obecnie
Czerlonka), w środku Puszczy Białowieskiej. Kiedy miała 3 lata, zmarł ojciec,
po czym rodzina przeprowadziła się do Hajnówki, na ul. Bielską. Regina
Chraniuk rozpoczęła naukę w XX-leciu międzywojennym, kontynuowała za
sowietów, a po wojnie - w gimnazjum. W 1946 roku z rodziną wyjechała do
Wrocławia, gdzie był ojczym i brat. Po czterech latach wróciła do Hajnówki.
Maturę zdała w liceum dla dorosłych, Pracowała w przedszkolu jako
wychowawczyni, była kasjerką w „wielobranżówce”, ale przede wszystkim
zajmowała się domem. Po śmierci męża, za radą córki-nauczycielki, zajęła się
pisaniem wspomnień. 28 listopada 2007 roku „Wspomnienia z dzieciństwa
1927-1944” jej autorstwa zdobyły najwyższą, II nagrodę w województwie (I
nagrody nie przyznano) w konkursie „Ocalić od zapomnienia” Uniwersytetu w
Białymstoku i Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Białymstoku. Przez 53 lata
22
śpiewała w chórze kościelnym w parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego. W
chórze śpiewał również mąż i syn.
Ciapało-Pius Czesław – ur. w 1942 r. w Hajnówce, artysta malarz. W latach
1963-64 studia na Wydziale Artystyczno-Dydaktycznym oraz Konserwacji
Zabytków (technologia malarstwa) Uniwersytetu im. M. Kopernika w Toruniu.
W 1969 r. uzyskał dyplom z wyróżnieniem Akademii Sztuk Pięknych w
Warszawie w pracowni prof. Aleksandra Kobzdeja. Dodatkowo specjalizacja w
zakresie Problemów Malarstwa w Architekturze u prof. Witolda Millera.
Po okresie figuratywnym inspirowanym erotyką (lata 1968-1973) Pius Ciapało
kreuje monumentalne symfonie wizualne (strukturalne utwory składające się z
wielu obrazów) multiplikujące motyw form podobnych, poddanych specyficznej
grze światła i koloru, porównywanego do brzmienia muzycznego według
określonego porządku gam i tonacji.
Symfonia Programowa PORY ROKU (1974 r.) - utwór gigant: 540x2100 cm;
ORATORIUM KOSMICZNE (1975 r.) - utwór przestrzenny 7+1 obrazów o
wym. 175x135 cm każdy;
Symfonia Niekomercyjna Nr 3 ZIELONA (lata 1976-1978) - wym. utworu
350x675 cm;
CAPRICCIO Kaprys Wielki (1980 r.) - wym. utworu 525x405 cm;
Symfonia Trzynastu Błękitnych FERALNA (lata 1976-1981) - wym. utworu
700x405 cm;
PASAŻ (1979 r.) - kompozycja 13 obrazów wznoszących się i opadających w
przestrzeni;
STUDIUM (1979 r.) - struktura barwy a system dźwięków (analogia
kolorystyczna do gamy C-dur ;
RZECZ CZARNA (1981 r.) - "Mniejsza" jako szkic i "Większa" - kompozycje a
10 obrazów;
Minisymfonia "ZWIERCIADLANA" - struktura 12 obrazów malowanych na
szkle;
Symfonia Analityczna KRYSZTAŁKOWA (lata 1982-1984);
MINIATURY CON VARIATIONI (lata 1983-1986);
3 dwustronne Parawany Symfoniczne KONCERTUJĄCE (lata 1983-1985) o
wym. 175x300 cm każdy; Obrazy a capriccio - komputerowe: złote Gruzińskie
(lite - 27 kaprysów) i srebrne Bałtyckie (ażurowe - 34 kaprysy) z lat 1984-86.
W latach 1988-89 – visiting professor w Eastern Illinois Universitety w
Charleston w USA. Od tego czasu maluje cykle 5-cio i 8-mio kątnych obrazów
iluzjonistycznych z serii „Architektonicznych” inspirowanych nowoczesną
architekturą centrów wielkich miast, a także WIEŻĘ BABEL - walące się
pionowe poliptyki - struktury 7-częściowych kompozycji iluzjonistycznych.
Brał udział w ponad 100 wystawach zbiorowych, problemowych, biennale i
festiwalach w kraju i poza granicami, w sympozjach i plenerach krajowych,
23
międzynarodowych i zagranicznych. Zorganizował 31 indywidualnych wystaw
premierowych w Warszawie, w kraju i za granicą. Wczesne obrazy autora
Symfonii można spotkać w kolekcjach w Polsce, Anglii, Austrii, Brazylii, Danii,
Francji, Niemiec, Japonii, Szwecji, Ukrainy, USA i Węgier. Osobna wielka
kolekcja prac znajduje się w zbiorach Ashkenazy Galleries, Los Angeles
(California, USA).
Za swą twórczość Pius Ciapało otrzymał wiele wyróżnień, nagród, dyplomów i
medali. Jest rzeczoznawcą Ministra Kultury i Sztuki d/s oceny współczesnego
malarstwa. Animował i prowadził przez 10 lat GALERIĘ AKADEMICKĄ. Jest
profesorem na Wydziale Humanistycznym Akademii Podlaskiej w Siedlcach. Z
siedlecką Uczelnią związany od 1984 r. Od 1987 roku docent, a od 1990 r.
profesor nadzwyczajny.
Cimoszewicz Włodzimierz - polityk, prawnik, dyplomata. Minister
Sprawiedliwości od 26 października 1993 do 1 marca 1995, prezes Rady
Ministrów od 7 lutego 1996 do 31 października J997 i trzykrotny minister spraw
zagranicznych od 31 października 2001 do 4 stycznia 2005. Marszałek Sejmu
RP od 5 stycznia 2005 roku do 19 października 2005. Od roku 2006
wykładowca na Uniwersytecie w Białymstoku, gdzie był kierownikiem Ośrodka
Polityki Zagranicznej na Wydziale Prawa. Jest kawalerem Orderu Zasługi
Republiki Francuskiej i Orderu Zasługi Republiki Greckiej. Żona Barbara,
dwoje dzieci: córka Małgorzata Natasza Cimoszewicz- Harlan i syn Tomasz.
4 października 2001 roku W. Cimoszewicz wydzierżawił od Nadleśnictwa
Hajnówka znajdującą się na terenie Puszczy Białowieskiej nieużytkowaną i
zdewastowaną leśniczówkę Nieznany Bór, łącznie z zabudowaniami
gospodarczymi i posesją (około 0,25 ha). Po przeprowadzeniu kapitalnego
remontu, zamieszkał tutaj wraz z żoną Barbarą.
Czaban Anatol - ur. 1959 w Hajnówce – generał dywizji pilot Wojska
Polskiego, instruktor-pilot, doktor nauk wojskowych. Absolwent Liceum
Ogólnokształcącego nr 10 w Hajnówce (1978), Wyższej Oficerskiej Szkoły
Lotniczej w Dęblinie (1982) oraz Wojskowej Akademii Lotniczej w ZSRR
(1991). Ukończył studia podyplomowe w Akademii Wojennej Sił Powietrznych
(Air War College) w Maxwell w Stanach Zjednoczonych (2001), Wyższy Kurs
Bezpieczeństwa Europejskiego w Centrum im. Marshalla w GarmischPartenkirchen w Niemczech oraz studia podyplomowe w zakresie integracji i
bezpieczeństwa europejskiego w Wyższej Szkole Humanistycznej w Pułtusku
(2001). Posiada tytuł doktora nauk wojskowych uzyskany w Akademii Obrony
Narodowej. W 2004 r. mianowany na generała brygady. W latach 2005–2006
Zastępca Szefa Generalnego Zarządu Rozpoznania Wojskowego P-2 Sztabu
Generalnego Wojska Polskiego. Od 1 stycznia 2007 roku do 1 lipca 2007 roku
szef Zarządu Analiz Wywiadowczych i Rozpoznawczych P-2 Sztabu
24
Generalnego Wojska Polskiego. Następnie do 1 lipca 2010 roku szef szkolenia
Sił Powietrznych RP. 15 sierpnia 2009 roku w Belwederze Prezydent RP, Lech
Kaczyński wręczył mu nominację na generała dywizji. 5 lipca 2010 roku został
asystentem szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ds. Sił Powietrznych.4
sierpnia 2011, po upublicznieniu 29 lipca tego samego roku przez Komisję
Badania Wypadków Lotniczych Lotnictwa Państwowego pod przewodnictwem
Jerzego Millera Raportu końcowego z badania zdarzenia lotniczego nr
192/2010/11 samolotu Tu-154M nr 101 zaistniałego dnia 10 kwietnia 2010 r. w
rejonie lotniska Smoleńsk Północny (tzw. katastrofy smoleńskiej), urzędujący od
dwóch dni minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak zwolnił go (podobnie
jak szereg innych osób) z zajmowanego stanowiska służbowego. Odznaczenia:
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2003), Złoty Krzyż Zasługi
(1997), Srebrny Krzyż Zasługi (1993), Lotniczy Krzyż Zasługi (2009).
Czapla Zenon urodził się w 1949 r. w Hajnówce. Po ukończeniu ZSZ podjął
pracę w Zakładach Mechanicznych „Hamech” w Hajnówce. W okresie letnim
był na hajnowskim basenie instruktorem pływania i ratownikiem. Obserwował
treningi łuczników, z ciekawości spróbował strzelić.. i połknął bakcyla
łucznictwa. Po objęciu stanowiska konserwatora stadionu, mógł więcej czasu
poświęcać na trening i b. szybko zaczął osiągać liczące się wyniki nie tylko w
województwie, ale również i w kraju. Po roku treningów zajął drugie miejsce w
mistrzostwach województwa i był również drugi w międzyokręgowym meczu
łuczniczym Warszawa – Białystok. W następnym roku po dobrych startach w
zawodach wojewódzkich i ogólnopolskich znalazł się ogólnopolskiej kadrze
„B”. W turnieju kwalifikacyjnym kadry „B” zajął 8. miejsce oraz zdobył
wicemistrzostwo okręgu, co pozwoliło na start w Mistrzostwach Polski w
Rzeszowie, gdzie zajął 25. miejsce. W 1974 r. wystartował w I Turnieju
Klasyfikacyjnym seniorów w Poznaniu, zajmując 19. miejsce. W mistrzostwach
województwa zajął drugie miejsce, wystartował w Mistrzostwach Polski w
Krakowie zajmując znów 25. miejsce. W 1975 r. zwyciężył w Mistrzostwach
Województwa i wystartował w Mistrzostwach Polski w Prudniku zajmując 36.
miejsce. Po odejściu trenera Petruka zajął się „Puszczy” pracą szkoleniową
wspomagając jeszcze młodzież. Dzięki usilnej pracy w 1978 roku „Puszcza”
awansowała do II ligi. Po dwóch sezonach drużyna spadła do niższej klasy, a Z.
Czapla zakończył karierę sportową nadal trenując łuczników do czasu
rozwiązania sekcji w 1984 roku. Przez wiele lat pracował w Ośrodku Sportu i
Rekreacji na stanowisku kierownika obiektu. W 2006 r. pełnił obowiązki
dyrektora OSiR. W 2009 r. przeszedł na zasiłek emerytalny.
Czarkowski Tadeusz - ur. w 1911 roku w miejscowości Stok Lacki. W 1922 r.
przybył z rodziną do Hajnówki. W 1929 r. ukończył Szkołę Przemysłu
Drzewnego i podjął pracę w warsztacie szkolnym. Pracował jako nauczyciel
25
zawodu, przekazując młodzieży swoją miłość do środowiska naturalnego, do
pracy i piękna przedmiotów wykonanych z drewna. Po wojnie był zatrudniony
w Zakładach Przemysłu Drzewnego. Ukończył zaocznie Wydział Technologii
Drewna SGGW w Warszawie. Przez wiele lat kierował działem BHP.
Doskonały obserwator natury, oddany bez reszty swojej pracy. Swoje
spostrzeżenia opisywał w wierszach i opowiadaniach, które publikował w
hajnowskiej prasie. Jego ulubionym zajęciem było wykonywanie obrazków
metodą intarsji, polegającą na wykładaniu powierzchni przedmiotów
drewnianych ornamentami z kawałków różnych gatunków drewna. Przez całe
życie rejestrował w pamiętnikach losy swojej rodziny na tle wydarzeń
historycznych, co znalazło wyraz w książce „Ślady stóp na ziemi” wydanej w
2002 r. przez jego dzieci. Był autorem tablicy przedstawiającej dzieje parafii
pw. Podwyższenia Krzyża Świętego wiszącej do dziś w przedsionku kościoła.
Zmarł w 2004 r.
Czarnecki Cezary (1940–2004) - urodził się w Chotyłowie, do Hajnówki
przybył z rodzicami i rodzeństwem w 1962 r. Przez 8 lat był pracownikiem
administracji samorządowej - sekretarzem miejskiej rady narodowej.
Współorganizował prace samorządu, był zaangażowany w rozwój Hajnówki przede wszystkim w budownictwo mieszkaniowe i infrastrukturę społeczną:
żłobki, przedszkola i szkoły. W następnych latach był sekretarzem KM PZPR, a
w latach 1975-78 dyrektorem ds. ekonomicznych w HZPML, w 1978-1989
prezesem WSS "Społem, Oddział w Hajnówce. rozwijając sferę handlu o
charakterze spółdzielczym. Jednocześnie w latach 1978-1982 był radnym Rady
Miejskiej i przewodniczącym jednej z komisji. W 1985-88 działał w PGKiM a
później pracownikiem administracji rządowej i ponownie samorządowej - w
Starostwie Powiatowym w Hajnówce, skąd odszedł na zasiłek przedemerytalny.
Uczestniczył w działalności wielu organizacji społecznych: Front Jedności
Narodu, Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Towarzystwo Krzewienia
Kultury Fizycznej, Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, ale szczególne zasługi
posiadał w działalności Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki, był jego
współorganizatorem a w latach 1980-84 prezesem. To dzięki jego staraniom i
zabiegom Towarzystwo opublikowało pierwszy przewodnik po Hajnówce jak
również inne wydawnictwa, co przyciągnęło wielu Hajnowian do uczestnictwa
w pracy Towarzystwa.
Czykwin Mikołaj - od 1998 r. pełni funkcję przewodniczącego Zarządu
Oddziału w Hajnówce Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów.
W zasięgu działania Oddziału znajdują się koła terenowe w Białowieży,
Czyżach, Dubiczach Cerkiewnych, Kleszczelach, Narwi oraz w mieście
Hajnówka. Dzięki aktywnej postawie i olbrzymiemu zaangażowaniu Pana
Mikołaja Czykwina udaje się każdego roku sprowadzić kilkanaście ton
26
żywności dla najbardziej potrzebujących członków stowarzyszenia. W trakcie
swojej ponad 10-letniej już pracy dla Związku dał się poznać jako dobry
organizator. To dzięki niemu i z jego inicjatywy udało się zorganizować wiele
spotkań kulturalno – rozrywkowych, w tym wycieczek w ciekawe zakątki
Polski, które w znaczący sposób integrują uczestników tych przedsięwzięć.
Niewątpliwie Pan Mikołaj Czykwin przyczynił się do znaczącego rozwoju
Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów na terenie Powiatu Hajnowskiego.
Otrzymał tytuł „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego” przyznany w 2009 r.
Dawidziuk Monika – aktorka, urodzona w 1980 roku w Hajnówce.
Debiutowała 17.03.2001 r. w roli Wiedźmy w "Makbecie" Williama
Shakespeara w reż. Tomasza Obary na scenie Teatru im. Stefana Jaracza w
Olsztynie. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej we
Wrocławiu, którą ukończyła w 2005 r. W czasie studiów występowała w
sztukach Teatru PWST: Decydujące starcie czyli próba (2004); Moralność Pani
Dulskiej – Mela Dulska (2005); Czarownice z Salem – Tituba (2005); Frida,
zraniony ptak – Frida (2005). Następnie pracowała w Grupie ATP Wrocław,
gdzie wystąpiła w sztuce Arabska noc w jej reżyserii (2006). W Teatrze
Muzycznym Capitol we Wrocławiu grała w sztukach Śmierdż w chmurach
(2006), Opętanie, czyli wzdęte łono. Ballada, proza (2007); Hair – Jeannie
(2010); Fotoplastikon – scenariusz i reżyseria (2010). W 2009 r. wystąpiła
gościnnie w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze w sztuce
Trzy siostry w roli Nataszy (2009). Grała w filmach: Kameleon (2001); Swoimi
słow@mi (2006); w serialach: Pierwsza miłość - Zuza, fotoreporterka w
redakcji studenckiej gazety "Indeks" (2004 - 2012; serial tv); Złoty półksiężyc
(39) w 2005 r. i Mściciel w 2006 r. w serialu Fala zbrodni ; Męczeństwo
Mariana – Jola (2006); Sex FM (14)– Dorotka (2007); Niesamowite historie –
Sylwia (2009-2009); Nie ma dymu bez kaczki (58) w Licencji na wychowanie –
asystentka Pawła (2010); Róża –ewolucje kaskaderskie (2011).
Dawidziuk - Iwacik Mikołaj - urodził się w 1944 roku w położonej na
Podlasiu Usnarszczyźnie. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 10 w
Hajnówce z 1962 r. Studiował w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk
Plastycznych na Wydziale Tkaniny. Dyplom uzyskał w 1969 roku w Pracowni
Projektowania Tkaniny Drukowanej st. wykł. Hanny Orzechowskiej, Pracowni
Tkaniny Unikatowej prof. Janiny Tworek-Pierzgalskiej i Pracowni Malarstwa
prof. Stanisława Fijałkowskiego. W roku 1971 podjął pracę na stanowisku
asystenta. Od roku 1989 prowadzi Pracownię Malarstwa. Tytuł profesora
uzyskał w roku 2000. Twórczość w zakresie malarstwa i rysunku. Jego prace
były wystawiane w Polsce, Białorusi, Szwecji, W. Brytanii, b. Czechosłowacji,
Francji. Wiele obrazów artysty znajduje się w prywatnych kolekcjach i muzeach
m.in. w Polsce i Białorusi. Autor książki Unia w Kuraszewie : historia neounii
27
w Kuraszewie na tle polityki państwa polskiego w latach 1919-1939, wyd.
Stowarzyszenie Muzeum Małej Ojczyzny w Studziwodach, 2008.
Dąbrowska Ewa – absolwentka I LO w Hajnówce z 2002 roku. W 2001 roku
wraz z Anną Sajewicz wygrały Ogólnopolski Konkurs Wiedzy o Filmie
zdobywając indeks na wyższą uczelnię w Polsce bez egzaminu. Wybrała jednak
studia w Niemczech, w 2010 roku znalazła się wśród 20 najlepszych
zagranicznych absolwentów uczelni niemieckich. Otrzymała nagrodę DAAD
(Niemieckiej Centrali Wymiany Akademickiej im. Jakuba i Wilhelma
Grimmow) i razem z innymi laureatami była gościem kanclerz Niemiec, Angeli
Merkel. Obecnie jest doktorantką Instytutu Gospodarki Światowej we
Frankfurcie.
Dąbrowski Bazyl – absolwent prawa administracyjnego na UMCS i filologii
germańskiej na UAM w Poznaniu. Przez 10 lat pracował jako nauczyciel
germanista w LO z BJN. Jego uczniowie osiągali sukcesy na ogólnopolskich
olimpiadach z języka niemieckiego. Będąc dyrektorem szkoły w roku
szkolnym 1991/92 rozpoczął budowę nowego budynku szkolnego. Później zajął
się prowadzeniem własnej działalności gospodarczej. Prowadził własną firmę
eksportowo-importową. Od 1994 r. w Radzie Miasta.
Demianowicz Makary – poseł na Sejm II kadencji. Ur. 19.1.1923 r. w osadzie
Miejczyce, w rodzinie chłopskiej. W rodzinnej miejscowości skończył szkołę
podstawową, a podczas okupacji sowieckiej uczył się w niepełnej szkole
średniej typu radzieckiego. W roku 1944 wyjechał na przymusowe roboty do
Prus Wschodnich. Rok 1945 pełnił służbę czynną w Armii Czerwonej. Po
zdemobilizowaniu wrócił do Milejczyc i pomagał matce w gospodarstwie
rolnym. W roku 1947 przeszedł przeszkolenie kursowe, po którym został
zatrudniony w Powiatowym Oddziale ZSCh w Bielsku Podlaskim w charakterze
inspektora ku1turalno-oświatowego i przysposobienia rolniczego i wojskowego.
W tym okresie wstąpił do Stronnictwa Ludowego w Bielsku Podlaskim. W
latach 1948-1951 uczęszczał do 4-1etniego Technikum Rolniczego w Blichu
koło Łowicza. Po jego ukończeniu pracował w POM jako agronom na rejon
spółdzielni Czyże, Mochnate, Krzywa, potem Rajsk, Chraboły, Plutycze,
Deniski. W latach akademickich 1951/1952 - 1954/1955 byłem studentem
Wydziału Zootechnicznego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Ze
względu na zastój w działalności ZSL w roku 1954 wstąpił w szeregi
kandydackie PZPR przy POP SGGW w Warszawie. Po ukończeniu studiów i
uzyskaniu dyplomu inżyniera zootechnika rozpoczął pracę w swoim zawodzie w
powiecie Hajnówka przy POM w charakterze starszego zootechnika, gdzie
został przeszeregowany na członka PZPR, a potem sprawował obowiązki
sekretarza POP do chwili przeniesienia służbowego do Powiatowego Zarządu
28
Rolniczego w charakterze starszego zootechnika PZR w Hajnówce. W
wyborach do Sejmu II kadencji 20.01.1957 r. wystartował z listy PZPR w
okręgu wyborczym w Bielsku Podlaskim z 5. miejsca. Brał udział w pracach
komisji sejmowej Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego. W latach 1957-62 był
dyrektorem Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Hajnówce.
Demiaszkiewicz Aleksander Wiaczesław – Urodził się w 1952 roku w
Białowieży, profesor dr hab. nauk weterynaryjnych, parazytolog. Absolwent LO
9 w Hajnówce z 1971 roku. W 1977 roku ukończył SGGW i na krótko podjął
pracę w Państwowym Zakładzie Leczniczym w Białowieży. W 1979 roku
przeszedł do Instytutu Parazytologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, w
którym obecnie jest dyrektorem ds. naukowych. Kieruje także Pracownią
Zwierząt Dzikich. Habilitował się w 1996 roku. Tytuł profesora otrzymał w
2001 roku. Jest członkiem Komitetu Parazytologii PAN, członkiem Rady
Naukowej Ogrodu Zoologicznego w Warszawie. Autor lub współautor ponad
220 publikacji, jednej monografii i siedmiu rozdziałów w książkach
dotyczących pasożytów zwierząt dzikich.
Dobrzański Jarosław (1920-1971) - urodził się 20 marca 1920 roku na terenie
dzisiejszej Białorusi w Pińsku (dawne województwo poleskie). Wychowywał
się w rodzinie inteligenckiej. Ojciec był prawnikiem a matka ekonomistką.
Młodość i początki pracy Jarosława przypadły na trudne czasy wojenne. Losy
ówczesnych zawirowań politycznych sprawiły, że Jarosław Dobrzański znalazł
się w Hajnówce. Tu rozpoczął swoje nowe życie, swoją pierwszą pracę, tu też
został pochowany. Wczesne życie rodzinne rozpoczął małżeństwem z Ireną
Bachowską zawartym 05.08.1940 roku. Był troskliwym ojcem, opiekunem i
wychowawcą czwórki ukochanych dzieci: Barbary, Bogusława, Marka i Ewy.
Pracę zawodową rozpoczął w Fabryce Chemicznej jako laborant zmianowy w
czerwcu 1940 roku i pozostawał na tym stanowisku do lutego 1941. Postępy i
zaangażowanie w pracy, usytuowały go w fabrycznej grupie badawczej (luty
1941 – czerwiec 1941). Do czasu wyzwolenia Hajnówki w sierpniu 1944,
pracował jako majster w laboratorium fabrycznym. Po wyzwoleniu od września
1944 do września 1948 roku pracował jako nauczyciel chemii i fizyki w
Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Hajnówce.
Następnie, w styczniu 1949 roku wyjechał do Warszawy, gdzie został
zaangażowany jako kierownik techniczny Wytwórni Chemicznej „Okęcie”.
Pracując tam sprowadzał z Fabryki Terpentyny w Hajnówce m.in. półfabrykat
do wytwarzania gwajakolowego syropu od kaszlu typu „pini”.
W lipcu 1950 wrócił do Hajnówki i kontynuował pracę w Zakładzie Suchej
Destylacji Drewna. Był początkowo kierownikiem laboratorium, a od listopada
1952 roku kierownikiem kontroli technicznej zakładu. W latach pięćdziesiątych
Jarosław Dobrzański w trybie zaocznym ukończył czteroletnie studia chemiczne
29
na Uniwersytecie Warszawskim. Po wybudowaniu i oddaniu do eksploatacji w
1953 roku Wydziału węgli aktywnych granulowanych, został w sierpniu 1954
roku jego kierownikiem.
W sierpniu 1956 Jarosław Dobrzański został powołany na stanowisko dyrektora
naczelnego Zakładów Suchej Destylacji Drewna. Wówczas zakład był nie tylko
wytwórcą dóbr materialnych, ale musiał też spełniać dodatkowo funkcje
polityczno-społeczne. Nakładano więc na fabrykę rozmaite zadania
inwestycyjne typu miastotwórczego (budowa ZDK „Górnik”, bloków
mieszkalnych, basenu kąpielowego i inne). Zobowiązywano do finansowego
patronatu nad działalnością kulturalno-oświatową (Zespół Pieśni i Tańca,
dziecięce Ognisko Baletowe, młodzieżowy klub „Entuzjaści” i inne).
W latach 1957-63 Jarosław Dobrzański został pierwszym prezesem
nowopowstałego Hajnowskiego Klubu Sportowego „Puszcza”.
Dyrektor Jarosław Dobrzański pracował nad wyeliminowaniem szkodliwego
oddziaływania zakładu na otaczające środowisko. Jego osobistym sukcesem
było uzyskanie decyzji na budowę nowego oddziału suchej destylacji drewna,
oddanego do użytku w kwietniu 1974 roku.
Za swoją wszechstronną, wieloletnią działalność związaną z rozwojem fabryki,
Jarosław Dobrzański był wielokrotnie nagradzany i uhonorowany wieloma
rozmaitymi dyplomami i nagrodami. Szczególną miłością darzył myślistwo i
grzybobranie. Był aktywnym członkiem Hajnowskiego Koła Łowieckiego. Po
piętnastu latach nieprzerwanej pracy na stanowisku dyrektora naczelnego
fabryki, choroba wymusiła odejście na rentę (31.07.1971). Zmarł nagle 2
kwietnia 1975 roku. (Opr. Michał Turonek).
Dowgird Adam (1913-1994) - lekarz chirurg, nauczyciel i wychowawca kilku
pokoleń lekarzy, organizator ochrony zdrowia, budowniczy szpitali w
Hajnówce i w Białymstoku, przychodni, obiektów sportowych. Dyrektor
Szpitala w Hajnówce (1947-53), Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego im.J.
Śniadeckiego w Białymstoku.
Adam Jan Dowgird urodził się 13 listopada 1913 r. w majątku Dowgirdowo
powiatu Rosienie na Litwie. Był wychowankiem Polskiego Gimnazjum w
Poniewieżu, które ukończył w 1931 r. Następnie podjął studia na wydziale
matematyczno-przyrodniczym na Uniwersytecie w Kownie, po pewnym czasie
przeniósł się na wydział lekarski uzyskując w 1938 r. dyplom lekarza.
W tym czasie brał czynny udział w życiu społecznym Polaków na Litwie,
między innymi w latach 1933-34 był prezesem Zjednoczenia Studentów
Polskich w Kownie. Dysponując zdolnościami sportowymi, jako zawodnik
,,Sparty" Kowno dwukrotnie zdobył mistrzostwo Litwy w czwórkach ze
sternikiem oraz mistrzostwo w piłce siatkowej.
Pracę zawodową rozpoczął jako stażysta w Klinikach Uniwersyteckich, a od
1940 r. pracował w Wilnie między innymi w Szpitalu Chirurgicznym dla jeńców
30
wojennych pod kierunkiem prof. Machejdy i w Szpitalu Czerwonego Krzyża.
Uczestniczył czynnie w ruchu oporu, pełnił funkcję komendanta podokręgu
Armii Krajowej na Litwę Kowieńską (pseudonim ,,Dominik", ,,Florian"). Swoją
żonę Walentynę Dowejko, wywodzącą się z osiadłej szlachty na Litwę, sąsiadkę
rodu Miłoszów, młodą pielęgniarkę, poznał w 1941 r., aby po roku w Wilnie
uwieńczyć ten związek węzłem małżeńskim. Wkrótce przychodzi na świat ich
córka Anna, potem w roku 1946 rodzi się syn Maciej i w 1948 r. syn Michał.
W roku 1944 w stopniu podporucznika wstąpił do Wojska Polskiego, obejmując
stanowisko lekarza w 4 Zapasowym Pułku Piechoty. W 1946 r. przebywał w
Kleszczelach w Szpitalu Polowym, skąd dojeżdżał do Hajnówki wykonywać
operacje.Za namową wojewody Jerzego Sztachelskiego został zdemobilizowany
w stopniu kapitana i podjął pracę zawodową w cywilnej służbie zdrowia. W
1947 r. Antoni Jędruszek, ówczesny dyrektor szpitala mieszczącego się obok
Tartaku, zainicjował budowę nowego szpitala w okolicy cmentarza katolickiego,
w miejscu baraku zbudowanego przez Rosjan w 1940 r. Gminna Rada
Narodowa na posiedzeniu w dn. 11 maja 1947 r. postanowiła udać się do
ministra zdrowia w sprawie budowy szpitala i skierowania do Hajnówki Adama
Dowgirda. Już jako dyrektor szpitala A. Dowgird pojechał do starostwa w
Bielsku Podlaskim i dzięki uporowi uzyskał 4 mln zł, które pokwitował na
kawałku papieru a pieniądze przywiózł, jak twierdził, w worku pod pachą.
Zbudowano drewniany szpital, który zdaniem władz wojewódzkich stanowił
pułapkę dla chorych, a przetrwał około 45 lat.
Obok pracy zawodowej i wielu prac społecznych A. Dowgird znajdował czas na
sport. Brał udział w meczach piłkarskich w drużynie Old Boy, po zbudowaniu
kortu przy Zespole Szkół Zawodowych grał z zamiłowaniem w tenisa ziemnego
dochodząc do tytułu mistrza województwa w deblu z S. Drylem w barwach
Budowlanych Białystok. Po przejściu do pracy w Wojewódzkim Szpitalu
Zespolonym im. Śniadeckiego, już jako dyrektor Szpitala wybudował kompleks
kortów, utworzył klub Śniadecję, w której sukcesy odnosił jego syn Maciej,
późniejszy drużynowy mistrz Polski w barwach Legii. Lubił obcować z
przyrodą, był zapalonym myśliwym. Jego przyjacielem i rywalem z boiska był
niezapomniany Aleksy Zin, wielce zasłużony dla Hajnówki.
Adam Dowgird zdobył uznanie przy operacjach chirurgicznych klatki
piersiowej. Jako pierwszy w Polsce rozpoczął operacje ostrego zapalenia
pęcherzyka żółciowego oraz krwawiących wrzodów żołądka i dwunastnicy. W
1963 r. uzyskał tytuł dr habilitowanego.. Opublikował 47 prac naukowych.
Pełnił funkcje konsultanta wojewódzkiego i regionalnego chirurgii. Za swoje
zasługi został odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim i
Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, tytułem Zasłużonego Lekarza.
Pracował nieprzerwanie do 1980 r. Zmarł 27 maja 1994 r. w Białymstoku. Był
uważany przez hajnowian mimo pracy w Białymstoku za "swojego doktora",
gdyż nigdy w potrzebie nie odmawiał pomocy.
31
Drewnowski Julian (1910-1992) - urodził się w Ancutach, w rodzinie
chłopskiej. Matka posłała go na nauki do cukierni p. Mładeli - cukiernika na
cały Białystok. Tam pobierał nauki i odbywał praktyki. Nauka trwała 2 lata. 25
marca 1935 roku zdał egzamin i otrzymał tytuł "czeladnika cukierniczego". Po
powrocie z niewoli niemieckiej w 1945 r. uruchomił w Narwi pożydowską
piekarnię i wydawał chleb na kartki. Po zawiązaniu się Samopomocy Chłopskiej
zrezygnował z pracy i wyjechał w 1947 roku do Hajnówki. Przy ulicy Buczka
w Hajnówce wynajął domek u państwa Niwińskich i otworzył małą cukierenkę.
Po interwencji skarbówki, poszedł do pracy w tartaku , a następnie na krótko za
radą znajomych został kierownikiem restauracji w Bielsku Podlaskim, a że
wymagał od współpracowników rzetelnej pracy, nie układało się, więc odszedł.
Razem z żoną, która zrezygnowała z pracy w PSS-ie, uruchomili mały sklepik
na końcu ul. Buczka. On wytwarzał, piekł, dekorował, a ona te wspaniałe
słodkości sprzedawała. Lody przez wiele lat wytwarzane były ręcznie. W
okresie zbliżających się świąt, kolejki po ciasto były aż na ulicy. Torty należało
obstalować na 3 tygodnie wcześniej, bo moce przerobowe były ograniczone.
Doskonałe pączki wędrowały do Akademii Medycznego w Białymstoku,
Polskiej Akademii Nauk w Białowieży. 8 osób pobierało u niego nauki i
praktyki. Dziś są wytrawnymi cukiernikami w całej Polsce, jeden jest
kierownikiem w Hortexie.
Julian Drewnowski przez 40 lat był cukiernikiem. Przez 10 lat towarzyszył
hajnowskiej piłce nożnej. Nie opuścił żadnego meczu. Był stałym kibicem,
członkiem zarządu klubu "Puszcza". Bardzo lubił tańczyć, nawet po pierwszym
wylewie przetańczył całą noc na rodzinnym weselu. Był bardzo uparty. Kolejne
wylewy (4) paraliżowały organizm, a on zaparcie ćwiczył walcząc z chorobą.
1 grudnia 1975 roku na zawsze rozstał się z pracą, od stycznia 1976 roku
cukiernia przestała istnieć. Sam Julian Drewnowski walczył jeszcze przez wiele
lat z chorobą, najpierw na wózku inwalidzkim, a później ok. 5 lat w łóżku.
Zmarł 14 marca 1992 roku.
Dubas-Urwanowicz Ewa– prof. nadzwyczajny; absolwentka z 1967 roku.
Studiowała historię na Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu studiów w
1975 roku podjęła pracę na uczelni. Na Wydziale Historycznym Uniwersytetu
Warszawskiego w 1983 roku zdobyła tytuł doktora. W 1999 roku uzyskała
habilitację, a rok później została profesorem nadzwyczajnym na Wydziale
Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku. Interesuje ją:
historia nowożytna Polski i powszechna XVI–XVIII wieku, funkcjonowanie
instytucji parlamentarnych, polityka w Rzeczypospolitej w XVI–XVIII wieku w
kontekście dziejów europejskich oraz możnowładztwo– magnateria –
arystokracja w państwie polsko-litewskim na tle dziejów elit Europy ŚrodkowoWschodniej. Pracuje w Zakładzie Historii Nowożytnej (XVI – XVIII)
32
Uniwersytetu w Białymstoku. Jej matka, Irena Juchnowicz uczyła się w
hajnowskiej szkole w roku szkolnym 1939/40, wujek Edmund uczył śpiewu w
latach 1944 –1947, a babcia Eliza Krzewska była nauczycielem języka
niemieckiego w roku szkolnym 1962/63. Uczniami ogólniaka było jej
rodzeństwo: Maria i Wiesław oraz szwagierka Jolanta Kochańska.
Dubois Stanisław Józef (ur. 9 stycznia 1901 w Warszawie, zm. 21 sierpnia
1942 w KL Auschwitz) – działacz Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS),
Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (OM TUR),
publicysta. Brał udział w powstaniu śląskim i wojnie polsko-bolszewickiej
1920. Był twórcą i przewodniczącym Czerwonego Harcerstwa TUR. W latach
1928-1933 sprawował mandat posła II i III kadencji Sejmu RP, a od 1938 –
radnego Warszawy. Pracował na stanowisku sekretarza redakcji gazety
Robotnik. Jako przeciwnik rządzącej po 1926 sanacji został w 1930 uwięziony
w twierdzy brzeskiej, a następnie skazany w "procesie brzeskim" na trzy lata
więzienia. Stanisław Dubois wspierał strajkujących robotników Zakładów
Drzewnych w Hajnówce, biorąc udział w zebraniu w dniu 27 kwietnia 1932 r.
Brał udział w wojnie obronnej 1939, a następnie w lewicowej konspiracji
antyhitlerowskiej. Niespełna rok po klęsce Polski został aresztowany i trafił do
obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie uczestniczył w obozowej
konspiracji rotmistrza Witolda Pileckiego. Rozstrzelany w 1942. W dniach 10
i 11 stycznia 1981 roku odbyła się w Hajnówce sesja naukowa poświęcona
Działalność polityczna Stanisława Dubois, zorganizowana przez Instytut
Historii Filii UW w Białymstoku oraz Komisje Historyczna RW FSZMP w
Białymstoku .
Dynkowski Jan - ur. W 1955 r. w Sandomierzu, absolwent II LO
Sandomierzu (1974), w 1980 ukończył Wydział Weterynarii Akademii
Rolniczej w Lublinie
i podjął pracę w Hajnówce. W okresie od 01.09.1980 do 31.12.1990 pracował
na kolejnych stanowiskach w PZLZ w Hajnówce, aktywnie działając społecznie
na rzecz lokalnej integracji lekarzy medycyny i weterynarii, propagator sportu w
środowisku weterynaryjnym. Od 01.01.1991 do chwili obecnej Rejonowy/Powiatowy Lekarz Weterynarii w Hajnówce. W 2000 r. uzyskał
specjalizację "Epizootiologia i Administracja Weterynaryjna". Działacz
społeczny. W latach 1966 - 1978 aktywny członek ZHP - Chorągiew Kielce /
Hufiec Sandomierz, Honorowy Obywatel Fromborka, Honorowy Obywatel
Bieszczad. Od 1989 do czasu rozwiązania członek Komitetu Obywatelskiego
Ziemi Hajnowskiej, (1990 - 1992 r. przewodniczący KOZH ). Od 1988 aktywny
członek Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych Oddział Białystok.
Członek Rady Północno-Wschodniej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej.
33
Organizator licznych szkoleń dotyczących chorób zwierząt domowych i
leśnych.
Dziewiatowski Antoni (1917-95) – ks. mitrat, proboszcz i budowniczy Soboru
Św. Trójcy w Hajnówce, dziekan okręgu hajnowskiego. Urodził się 9.08.1917
roku w miejscowości Borówki woj. wileńskie, w rodzinie chłopskiej. Szkołę
podstawową ukończył w Woropajewie. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku
1938, po ukończeniu Seminarium Duchownego w Wilnie, po czym wstąpił na
Wydział Teologiczny Uniwersytetu Warszawskiego. Wybuch II wojny
światowej uniemożliwił mu dalszą naukę i z tego względu studia teologiczne ks.
A. Dziewiatowski ukończył w 1961 r. uzyskując stopień magistra teologii. Po
zakończeniu kampanii wrześniowej, objął samodzielną parafię w miejscowości
Snów koło Baranowicz, gdzie pozostawał do wybuchu wojny niemieckosowieckiej. Następnie został przeniesiony do nowo utworzonej parafii Czerwień
koło Mińska. W 1942 roku zgodnie z propozycją biskupa, wyznaczony został do
zorganizowania życia religijnego parafii przy soborze św. Sofii w Połocku,
gdzie pełnił funkcję proboszcza do nadejścia frontu i ewakuacji ludności. W
1944 roku biskup grodzieński skierował księdza do nowej parafii znajdującej się
na wyzwolonych terenach polskich we wsi Ploski koło Bielska Podlaskiego,
dzięki jego zaradności parafia szybko doczekała się świątyni. Do Hajnówki
przybył w 1951 roku, gdzie od razu zaplanował rozbudowę przystosowanego
do potrzeb eucharystii pozyskanego od nadleśnictwa budynku oraz budowę
nowej cerkwi. Zainicjował i doprowadził do powstania świątyń we wsi
Orzeszkowo oraz na parafialnym cmentarzu w Hajnówce. Był również twórcą
prawosławnej kapliczki we wsi Górne. Rozpoczęta w 1973 roku budowa
Soboru Św. Trójcy poprzedzona była blisko pięcioletnim staraniem o
pozwolenie, w nieprzyjaznych dla wiary realiach PRL-u. Pierwsza odprawiona
msza w nowej cerkwi w 1982 roku, zamknęła trudny wieloletni okres
pierwszego jej etapu powstawania. 11.10.1992 r. odbyła się konsekracja głównej
świątyni soboru z jej trzema ołtarzami, a tym samym formalne zakończenie jego
budowy. Wzrastająca liczba prawosławnych mieszkańców Hajnówki sprawiła,
że ksiądz Antoni Dziewiatowski i skupiona wokół niego Rada Parafialna
zainicjowali budowę dwóch kolejnych świątyń prawosławnych w Hajnówce.
Obecność księdza Antoniego Dziewiatowskiego w Hajnówce pozostawiła po
sobie nie tylko wspaniałe budowle, ale również wypracowywaną przez lata
tolerancję religijną i zrozumienie. Wieloletnia przyjaźń z katolickim
proboszczem Alfonsem Trochimiakiem zaowocowała pierwszymi
ekumenicznymi nabożeństwami w kościele i cerkwi. Zalewie kilkumiesięczna
śmiertelna choroba zabrała Księdza Antoniego w wieku 78 lat, kiedy wciąż
sprawował funkcję proboszcza. Za swoje ziemskie zasługi, oprócz odznaczeń
kościelnych ks. Antoni Dziewiatowski został uhonorowany Krzyżem
Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz brązową i srebrną odznaką
34
Zasłużony Białostocczyźnie. 17.05.1992 r. abp Bazyli uhonorował go orderem
św. Marii Magdaleny. Stopień księdza mitrata nadany przez Synod Biskupów
Prawosławnych w Warszawie otrzymał w 1984 roku. (Opr. J. Zachaj).
Dziewiatowski Sergiusz – ks. Mitrat płk, dziekan Prawosławnego Ordynariatu
Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Urodził się w Ploskach w 1946 roku . W
Hajnówce od 1951 roku. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im M.
Skłodowskiej Curie w 1964 r.. Ukończył Chrześcijańską Akademię Teologiczną
w Warszawie. Ożenił się z wnuczką proboszcza łódzkiej parafii, a w 1978 roku
przyjął święcenia. Został proboszczem w cerkwi św. Wiery, Nadieżdy, Lubwi i
ich matki Sofii w Sosnowcu.
Figacz Justyna – aktor lalkarz. Absolwentka LO nr 1 w Hajnówce z 2001 r. Z
teatrem zetknęła się w młodzieżowym zespole teatralnym, prowadzonym w
HDK przez Alicję Sobuń od września 1998 r. Podczas Podlaskiego Forum
Teatralnego w listopadzie 2001 r. jury nagrodziło ją „Złotą Maską” za rolę Pani
Dulskiej w sztuce „Moralność Pani Dulskiej”. Ukończyła Akademię Teatralną
w Warszawie, Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku w 2007 r.
Występowała w Unia Teatr Niemożliwy w Warszawie w 2007 r. i w
Państwowym Teatrze Lalki "Tęcza" w Słupsku jako aktorka i reżyserka od 14 I
2008 do 31 VIII 2010 r.
Fijałkowski Stanisław - ur. 4 listopada 1922 w Zdołbunowie, polski malarz i
grafik. Do Hajnówki przeniósł się z rodzicami w 1937 r. W gimnazjum uczył się
początkowo w Bielsku Podlaskim, a w okresie od 1939 do 1941 r. w Hajnówce.
W latach 1944-45 przebywał na robotach przymusowych w Królewcu. W 1945
roku zdał egzamin maturalny i złożył egzaminy na pierwszy rok studiów w
Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Białymstoku, gdzie
wykładowcą był związany z Hajnówką Tadeusz Bołoz. Po pierwszym roku
studiów przeniósł się do Łodzi, gdzie studiował w latach 1946-1951 w łódzkiej
PWSSP będąc uczniem Władysława Strzemińskiego i Stefana Wegnera, a
opiekunem jego dyplomu był Ludwik Tyrowicz. W latach 1947-1993 był
pracownikiem PWSSP w Łodzi, w 1983 został profesorem tej uczelni, a w roku
2002 otrzymał jej doktorat honorowy. W różnych latach wykładał gościnnie za
granicą: w Mons (1978, 1982), w Marburgu (1990), a przez rok akademicki
1989/1990 prowadził zajęcia na uniwersytecie w Giessen.
Filipczuk Jan (1910-95) - urodził się 30.08.1910 roku we wsi Pogorzelce,
gmina Białowieża. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do Średniej
Szkoły Technicznej w Brześciu, którą ukończył z wynikiem bardzo dobrym,
uzyskując tytuł technika - mechanika. W 1933 r. rozpoczął pracę w Fabryce
Chemicznej - Spółka Akcyjna "Grodzisk", która była poprzedniczką późniejszej
HPSDD. W ciągu 42 lat nieprzerwanej pracy przeszedł wszystkie szczeble
35
pracownicze do stanowiska zastępcy dyrektora ds. technicznych. Zaraz po
wyzwoleniu w 1944 roku jako kierownik produkcji przystąpił wraz z innymi
pracownikami, nie szczędząc sił i trudu, do dźwigania ze zniszczeń wojennych
swego zakładu, a szkody wyrządzone przez okupanta hitlerowskiego były
niezwykle dotkliwe.
Jan Filipczuk był całą duszą oddany "Chemicznej". Znał się doskonale na
wszystkich procesach technologicznych, był racjonalizatorem. Wiele czasu
poświęcał udoskonaleniom technicznym, wiele jego wniosków i usprawnień
wprowadzono do produkcji. Otrzymał cztery odznaki "Zasłużonego
Racjonalizatora Produkcji". Pod jego nadzorem w miejsce starej, zużytej
aparatury wprowadzano się nową, wydajniejszą i oszczędniejszą. Zakład
przechodził na produkcję nowych wyrobów, poszukiwanych na rynku.
Nie miał wyższego wykształcenia, ale swoją wiedzą przewyższał tych, którzy je
posiadali. Rzadko można było znaleźć go w biurze, wolał być tam, gdzie dzieją
się rzeczy najciekawsze, tj. na produkcji, wśród ludzi. Był prawdziwą "złotą
rączką", nie stronił od żadnej roboty na terenie zakładu. Bywało nawet tak, że
leżał ubrudzony smarami pod jakąś maszyna, która wymagała naprawy.
Znając zdolności i umiejętności Jana Filipczuka centralne władze resortowe
delegowały go w 1964 r. do Chińskiej Republiki Ludowej w celu nadzoru
montażu zakładu suchej destylacji drewna na wzór HPSDD. Na delegacji
przebywał przez sześć miesięcy, za swój trud został odznaczony chińskim
medalem "Przyjaźń".
Wraz z innymi inżynierami Jan Filipczuk opracował zasady uruchomienia
produkcji technicznego kwasu octowego, będącego cennym produktem dla
przemysłu włókienniczego. Produkcję uruchomiono w 1967 roku.
Był pracownikiem obowiązkowym, zdyscyplinowanym, cieszył się autorytetem
wśród załogi, był ceniony przez władze zwierzchnie. Cichy, spokojny,
bezkonfliktowy, Za swoją pracę otrzymał szereg odznaczeń państwowych i
resortowych, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i medal MON "Za Zasługi dla Obronności Kraju".
Nie stronił od życia kulturalnego, brał czynny udział w zespole pieśni i tańca
przy Zakładowym Domu Kultury "Górnik”.
W swoim warsztacie tokarskim w wolnych chwilach wytaczał z drewna różne
przedmioty. takie jak świeczniki, lampy nocne gabinetowe, półeczki i żyrandole,
które przeznaczał na upominki dla znajomych i przyjaciół. Dla Soboru Świętej
Trójcy w Hajnówce Jan Filipczuk wytoczył i wykonał kilka pięknych anałojów
(rodzaj pulpitu o poziomym lub nieco nachylonym blacie, na którym kładzie się
księgi liturgiczne lub ikony).
Jan Filipczuk zmarł 15.08.1989 r. i pochowany został na cmentarzu
prawosławnym w Hajnówce. (Opr. Eugeniusz Tyc).
Fiszer Marek – w 1978 r. przejął szkolenie akrobatów Puszczy, od 1982 do
36
1984 r. w MKS. Mimo, że jego wychowankowie zdobyli więcej medali, niż za
czasów trenera Siei, zawodnicy uważają, że część z nich była efektem pracy
poprzedniego trenera. Trzeba jednak przyznać, że nowy trener potrafił
wykorzystać umiejętności zawodników w piramidach. Największe osiągnięcia
akrobaci uzyskali po 4 latach pracy, na które na pewno trener Sieja nie miał już
wpływu. M. Fiszer nie potrafił jednak wytworzyć takiej atmosfery, jak trener
Sieja. Był to okres wielkich przemian politycznych i gospodarczych w Polsce,
które spowodowały upadek gospodarczy kraju i miały wpływ na stopniowy
upadek sekcji. Po wyjeździe trenera ze względów rodzinnych sekcję rozwiązano
w 1984 r.
Fłorenko Aleksy – ur. się 6 lutego 1922 r. w obwodzie rostowskim. W 1941 r.
został powołany do wojska. Od kwietnia do grudnia 1943 r. uczył się w
oficerskiej szkole artylerii przeciwczołgowej. W marcu 1944 r. znalazł się na
linii frontu. W lipcu oddział Fłorenki znalazł się w okolicy Puszczy
Białowieskiej. Doszło do walki z czołgami hitlerowskimi, w czasie której
zginął. Zniszczył on kilka czołgów, a potem będąc ranny rzucił się z granatem
pod czołg nieprzyjacielski. 25 września 1944 r. Rada Najwyższa ZSRR
pośmiertelnie przyznała Fłorence tytuł Bohatera Związku Radzieckiego, Order
Lenina i Medal Złotej Gwiazdy. 1 września 1966 r. Jego imieniem, bohatera
ZSRR, porucznika Aleksiejewa Wasiljewicza Fłorenki została nazwana Szkoła
Podstawowa nr 2 - pomnik Tysiąclecia w Hajnówce.
Gagan Piotr - ur. 1952 r. w Hajnówce. Absolwent Studium Kultury i Oświaty
dla Dorosłych w Warszawie. Maluje od 1972 r. Pierwsze prace powstawały pod
kierunkiem hajnowianina Czesława Czarneckiego, który był jego wielkim
autorytetem. Jemu też poświęcił swoją pierwszą wystawę
indywidualną. Zajmuje się malarstwem sztalugowym. Stale poszukuje nowych
tematów i środków artystycznego wyrazu. Malarstwo Piotra Gagana bierze swój
rodowód z nurtu realistycznego. Formalnie poszukiwania artysty zmierzają w
stronę "koloryzmu" - i to jest najmocniejszy atut jego twórczości. Na szczególną
uwagę zasługują pejzaże Puszczy Białowieskiej i okolic. Wystawy m. in.: 1997 Muzeum Kultury Białoruskiej w Hajnówce Białowieski Ośrodek Kultury w
Białowieży, 1998 - Ośrodek Edukacji Przyrodniczej w Białowieży, 1999 "Mała Galeria" Miejskiej Biblioteki Publicznej w Hajnówce Gminny Ośrodek
Kultury w Czeremsze, 2000 - Jednostka Wojskowa skład Hajnówka, 2003 Międzynarodowy Plener Malarski pod patronatem Metropolity Warszawskiego i
Całej Polski "Sawy" i pani Jolanty Kwaśniewskiej w Supraślu.
Geniusz Wincenty – felczer medycyny. Od 1924 roku służył pomocą i opieką
medyczną mieszkańcom Hajnówki przez ponad 25 lat. Mieszkał na ul.
Warszawskiej. Zmarł w 1952 roku, pochowany jest na cmentarzu katolickim.
37
Gmiter Mieczysław – ur. w 1946 r. , absolwent LO 9 z 1964 r., wykształcenie
wyższe. Właściciel zakładu stolarskiego. Od 24.03.1989 r. kierownik Komitetu
Obywatelskiego Ziemi Białostockiej Biuro Wyborcze w Hajnówce. W 1990 r.
został przewodniczącym rady nadzorczej PSS „Społem”, 6.06.1990 r. został
wybrany na burmistrza Hajnówki. Odwołany ze stanowiska w 1993 r. W 2010
r. wystartował w wyborach na burmistrza Hajnówki.
Gniewszew Jerzy – prof. nauk technicznych, komandor Marynarki Wojennej.
Urodził się w Białowieży w 1926 roku. Szkołę powszechną ukończył w 1939
roku. W czasie okupacji uczył się prywatnie i pracował jako tłumacz na
Kolejkach Leśnych w Grudkach. Po wyzwoleniu przyjął posadę nauczyciela w
Szkole Powszechnej w Białowieży. Po roku przerwał pracę i kontynuował
naukę w Liceum Fizyczno-Matematycznym w Hajnówce, w którym uzyskał
maturę w 1947 roku. Podjął studia w Łodzi, by po roku przenieść się do
Instytutu Budowy Okrętów w Leningradzie, które ukończył w 1954 roku. Po
powrocie do kraju podjął pracę jako konstruktor w Centralnym Biurze
Konstrukcji Okrętów w Gdańsku-Wrzeszczu. Stąd po roku przeszedł do
Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. W 1984 roku uzyskał tytuł doktora
habilitowanego nauk technicznych na Wojskowej Akademii Technicznej, a w
1990 roku profesora nadzwyczajnego i wkrótce zwyczajnego nauk
technicznych. Na uczelni pełnił funkcję szefa Katedry Teorii Konstrukcji i
Żywotności Okrętów oraz szefa Katedry Wiedzy Okrętowej Wyższej Szkoły
Marynarki Wojennej. Był także przedstawicielem wojskowym w Stoczni
Marynarki Wojennej. Wykładał na Politechnice Gdańskiej i w Wyższej Szkole
Morskiej. Był promotorem wielu prac magisterskich i doktorskich. W sierpniu
1991 roku został przeniesiony w stan spoczynku jako komandor Marynarki
Wojennej. Odznaczony licznymi medalami, w tym Krzyżem Kawalerskim
Orderu Odrodzenia Polski, złotym medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
oraz medalem „Zasłużony dla Marynarki Wojennej”. Zmarł w 2002 roku,
pochowany jest na cmentarzu w Białowieży.
Golonko Zenobiusz - urodził się w Orzeszkowie. We wczesnej młodości
ruszył w świat w poszukiwaniu lepszego startu w dorosłe życie. Po 12 latach
służby wojsku rozstał się z armią. Otworzył w Warszawie własną firmę, po
kilku latach wrócił w rodzinne strony. Na początku lat 90. przejął po rodzicach
gospodarstwo w Orzeszkowie, dokupił ziemi i nastawił się na agroturystykę.
Wykopał stawy, posadził las, założył zoo i zaczął budować pensjonat z
rezydencją dla siebie i rodziny. Uruchomił też w rodzinnej gminie filię swej
warszawskiej firmy. Przez kilka lat był koordynatorem Wielkiej Orkiestry
Świątecznej Pomocy w Hajnówce. Zasłynął jako pomysłodawca i organizator
różnych imprez, w których najbardziej znana, to Agroturystyczne Mistrzostwa
Świata w rzucie obcęgami kowalskimi. Otworzył chińską restaurację „Biała
Róża” w słabo funkcjonującym Muzeum Białoruskim. Jednak z czasem musiał
38
zmienić lokal i zamknąć restaurację. Zajmuje się głównie ośrodkiem
agroturystycznym „Kupała”, którego utrzymanie kosztuje rocznie kilkadziesiąt
tysięcy zł. Jest tam hodowla koni, kóz i owiec oraz strusi i ptactwa. W 2011 r.
ukończył budowę niezwykle okazałego hotelu agroturystycznego. W piwnicy
jest basen z salonem odnowy biologicznej i bilardownia z barkiem. Na parterze
duża kuchnia połączona z obszerną ogólną jadalnią oraz prywatne mieszkanieapartament. Na poddaszu są trzy apartamenty i solarium, a na samej górze wieża
obserwacyjna z lunetami i miniobserwatorium astronomicznym
Górski Stefan (1924-2003) - czołowy tenisista stołowy woj. białostockiego na
przełomie lat 40-tych i 50-tych. Przyczynił się do zdobycia w 1950 roku przez
Unię Hajnówka tytułu drużynowego mistrza województwa. Dwukrotnie był
indywidualnym wicemistrzem województwa, brał udział w Mistrzostwach
Polski. Urodził się w Michałowie. Po ukończeniu Liceum Pedagogicznego
otrzymał nakaz pracy we wsi Sadłowina w powiecie Suwalskim. Stamtąd
ściągnął go do Hajnówki Aleksy Zin w celu wzmocnienia drużyny tenisa
stołowego. Pracował jako nauczyciel matematyki w Szkole Podstawowej nr 2.
W latach 1955-65 był dyrektorem szkoły. Zmarł po długiej chorobie 31
października 2003 r.
Grabiak Barbara - ur. 1962 r. w Białymstoku. Absolwentka Wydziału Prawa
w Białymstoku. Pracownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w
Hajnówce. Uczestniczka konkursów Przeglądu Sztuki Nieprofesjonalnej
organizowanej w Hajnowskim Domu Kultury. Kilkakrotnie nagradzana i
wyróżniana, m.in. w 2001 r. - za kolekcję obrazów pt. "Żal" i "Kaczeńce", w
2002 r. - za obraz "Ptaki". W 2003 r. swoje prace prezentowała na autorskiej
wystawie w "Małej Galerii" Miejskiej Biblioteki Publicznej w Hajnówce.
Grabiak - Dziedzik Katarzyna - Pochodzi z Hajnówki, absolwentka
hajnowskiego LO im. Marii Curie-Skłodowskiej w 1988 r. oraz politologii ze
specjalnością dziennikarską Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Adama
Mickiewicza w Poznaniu. Przez 12 lat była dziennikarką TVP S.A. Początki
pracy w telewizji poznańskiej, później przeniosła się do TVP3 Białystok, gdzie
zajmowała się tematyką unijną i samorządową, prezenterka "Obiektywu".
Rzecznik prasowy Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, obecnie
Uniwersytetu w Białymstoku.
Grabiak Władysław – ur. w 1944 r. w Hajnówce, w 1963 r. ukończył LO nr 9.
Absolwent Szkoły Górniczo-Hutniczej na kierunku inżynierii materiałowej. Po
ukończeniu studiów przez 10 lat związany był z wojskiem. Do Hajnówki wrócił
w 1977 r. Przez rok kierował tzw. poligonem budowlanym. Później pracował
w HPSDD jako kierownik działu inwestycji. Następnie przeniósł się do HPPD,
gdzie objął stanowisko kierownika lakierni, po czym przeniósł się do Działu
39
Inwestycji. W 1990 r. z rekomendacji Komitetu Obywatelskiego Ziemi
Hajnowskiej został wybrany przez Sejmik Wojewódzki kierownikiem Urzędu
Rejonowego w Hajnówce, z którego odszedł w 1995 r. Przez kilka lat pracował
na kontrakcie za wschodnią granicą. W latach 1999-2003 pracował w
Hamechu. Obecnie jest na emeryturze.
Gredel-Iwaniuk Marta – instruktor „Studia Piosenki Estradowej” przy HDK
od 2007 r. Muzyka towarzyszy jej od najmłodszych lat. Jako solistka
reprezentowała zarówno Hajnowski Dom Kultury jak i wokalny zespół Zniczka.
Z czasem pojawiła się u niej chęć rozwijania swoich umiejętności pod okiem
profesjonalistów. W roku 2001 ukończyła Prywatną Szkołę Artystyczną "DUX"
w Bielsku Podlaskim w klasie śpiewu solowego. W 2006 roku otrzymała
Dyplom ukończenia Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie
Filia w Białymstoku na wydziale instrumentalno pedagogicznym. W lipcu 2010
roku ukończyła Podyplomowe Studium Emisji Głosu w Akademii Muzycznej
im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Od września 2010 r. jest studentką
Podyplomowego Studium Logopedycznego na Uniwersytecie Białostockim.
Uczestniczyła w różnych seminariach i warsztatach m.in.: "Wychowanie przez
sztukę", ogólnopolskim seminarium dla wokalistów w Białymstoku oraz
warsztatach "Uwolnij głos". Jej wychowankowie osiągają sukcesy w
festiwalach i konkursach piosenki w kraju i za granicą.
Grochowska Janina z d. Bohdanowicz – ur. w 1929 r. w samym sercu
Puszczy Białowieskiej na uroczysku Halinka k/Topiła (obecnie Białoruś).
Podczas okupacji niemieckiej uczęszczała na tajne lekcje do Pelagii Ponieckiej
i Ewy Grodzkiej. Po wojnie uczyła się w Gimnazjum i Liceum
Ogólnokształcącym w Hajnówce, w 1948 r. zdała maturę i po pomyślnym
zdaniu egzaminów rozpoczęła studia matematyczne na Uniwersytecie
Warszawskim. Po uzyskaniu magisterium w 1952 r. uzyskała 3-letni nakaz
pracy do Państwowego Instytutu Hydrologiczno-Meteorologicznego w
Warszawie. Potem w Wyższej Szkole Inżynierskiej prowadziła zajęcia z
analizy matematycznej, a następnie na Politechnice Warszawskiej, która
wchłonęła WSI. Po zrobieniu doktoratu brała udział w Seminariach i Zjazdach
Polskiego Towarzystwa Matematycznego oraz w wielu konferencjach. Na
konferencji w Płocku i w Żylinie na Słowacji wygłosiła referaty ze swoich prac
matematycznych. Na Politechnice poznała Bogusława Grochowskiego, wyszła
za niego za mąż. Na emeryturę przeszła w 1990 r., ale nadal pracowała na
różnych Wydziałach Politechniki Warszawskiej na studiach dziennych i
zaocznych. W uznaniu jej zasług w pracy zawodowej została odznaczona
Złotym Krzyżem zasługi. Cały czas utrzymuje kontakt z Hajnówką – pisze
40
artykuły do Gazety Hajnowskiej, z okazji jubileuszu Liceum odbyła spotkanie z
młodzieżą szkolną, bierze udział w spotkaniach organizowanych przez MBP.
Grochowski Bogusław Ryszard – prof. dr hab. matematyki, ur. 22.07.1923 r.
we wsi Tłucznia w pow. ciechanowskim. Uczył się w Gimnazjum w Pułtusku.
Podczas okupacji niemieckiej, wprost z łapanki trafił na roboty do Prus
Wschodnich. Po powrocie z Niemiec ukończył Liceum w Pułtusku, następnie
studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył w 1951 r.
W tym samym roku rozpoczął pracę w Katedrze Geometrii Wykreślnej na
Politechnice Warszawskiej u prof. dr Edwarda Otto. Po zrobieniu doktoratu
pracował dodatkowo na SGGW. Napisał skrypt do geometrii wykreślnej w 1962
r. Na Politechnice uzyskał stopień docenta i tytuł profesora nadzwyczajnego.
Był cenionym specjalistą geometrii wykreślnej i perspektywy. Otrzymał
odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski „Polonia Restituta”,
medal z okazji 50-lecia Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Mąż
hajnowianki Janiny Bohdanowicz. Polubił Podlasie: Hajnówkę, Puszczę
Białowieską, ludzi tu mieszkających i pragnął tu być pochowany. W marcu
2011 r. po długiej i ciężkiej chorobie został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Hajnówce.
Gromacki Daniel - Urodzony 1981 roku w Hajnówce. Absolwent UMCS,
kierunek: Informacja Naukowa i Bibliotekoznawstwo oraz Lubelskiej Szkoły
Sztuki i Projektowania, kierunek: Techniki Malarskie i Pozłotnictwo.
Obecnie pracuje w Bibliotece Pedagogicznej CEN Filia w Bielsku Podlaskim
oraz w firmie ST.ART Sławomir Makal (prace konserwatorskie w Cerkwi
Narodzenia NMP w Bielsku Podlaskim). Brał udział w wystawach zbiorowych
w Lublinie, Hajnówce, Białymstoku oraz w Kraslavie na Łotwie, w
indywidualnej wystawie w Domu Nauczyciela w Hajnówce. Wielokrotny
zdobywca I Nagrody Przeglądu Sztuki Nieprofesjonalnej Ziemi Hajnowskiej,
uczestnik Międzynarodowego Pleneru Malarskiego w Kraslavie (Łotwa).
Posługuje się technikami malarskimi: olej, akwarela, tempera, gwasz, akryl oraz
szeroką wiedzą z zakresu technik pozłotniczych. Obraca się wokół tematyki
ikony, martwej natury, aktu.
Gryc Alla - bibliotekarka z ponad 30-letnim stażem w Miejskiej Bibliotece
Publicznej w Hajnówce, całkowicie oddana pracy zawodowej, jak i pracy
społecznej. Od wielu lat jest członkiem Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki,
którego przez kilka lat była Prezesem, a od 2009r. objęła funkcję sekretarza
stowarzyszenia. Jest laureatką I Plebiscytu - Hajnowianin Roku 2007.
Popularność i uznanie przyniosło jej wydanie albumu "Hajnówka w starej
fotografii". Optymistycznie nastawiona na każdą propozycję, która ma na celu
promocję Ziemi Hajnowskiej. Otwarcie przyjęła pod swoje skrzydła grupę
młodych, aktywnych animatorów kultury, którzy zorganizowali z jej wsparciem
41
I Festiwal Muzyki Rockowej ROCKOWISKO HAJNÓWKA 2009. Otrzymała
tytuł "Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego" w 2010 r., Odznakę Honorową
Województwa Podlaskiego, wyróżnienie w konkursie na bibliotekarza roku
2010. Otrzymała najwięcej głosów w wyborach do Rady Miasta. W 2012 r.
została przewodniczącą Rady Miasta.
Grygoruk Jaroslaw - pochodzi z Kuraszewa, urodzony w Narwi. Ukończył
Liceum Ogólnokształcące nr 9 w Hajnówce, studiował na Politechnice
Białostockiej na Wydziale Budownictwo i Inżynieria Środowiska-kierunek
Ochrona Środowiska. Pracę magisterską „Waloryzacja otuliny Puszczy
Białowieskiej” napisaną pod kierunkiem dr Włodzimierza Kwiatkowskiego
obronił 15 lipca 1997 roku. Pracę w Urzędzie Miasta w Hajnówce rozpoczął 15
października 1997 roku w ramach umowy o zatrudnienie absolwenta na
stanowisku referenta w Referacie Gospodarki Komunalnej, mieszkaniowej i
Ochrony Środowiska. Po szkoleniu w Szkole Podchorążych Rezerwy CSCS w
Pile, od 1 lutego 1999 roku podjął pracę w tym samym Referacie. 1 marca 2003
roku powierzono mu obowiązki kierownika Referatu Polityki Gospodarczej. Od
1 października 2007 roku jest sekretarzem Urzędu Miasta, pełniąc również
funkcję kierownika Referatu Polityki Gospodarczej.
Grześkiewicz Marek - dziennikarz, ur. 30.10.1951 w Hajnówce.
Wykształcenie: wyższe, dziennikarskie. Współpracownik "Sztandaru Młodych"
1978-1984, prowadzący zakładową gazetę "Fasty" 1986 r., od 1987 roku w
"Gazecie Współczesnej". Własna działalność gospodarcza 1991-1994,
współwydawca spisu telefonów woj. białostockiego, wydawca książki·
telefonicznej woj. olsztyńskiego, krótko właściciel zakładu stolarskiego.
Publikacje: kilka udanych chyba potrafiłby znaleźć; w tym w gazetach
ogólnopolskich -"Przegląd Tygodniowy", "Prawo i Życie" i inne. Dziennikarz
roku 1988 "Gazety Współczesnej", III nagroda w konkursie tego dziennika pod
nazwą: "Portret człowieka aktywnego", II nagroda - rok 1989 - w konkursie
ogólnopolskim o samorządach pracowniczych, nie dopuszczony do konkursu
"Gazety Wyborczej" tekst pt. "Schlany jak Chrystus" - o szopce w kościele w
Suchowoli.
Grzybowski Krzysztof – W latach 2008-10 roku był wikarym w parafii p.w.
Podwyższenia Krzyża Świętego. Otrzymał tytuł Hajnowianin roku 2009 za
pracę z hajnowskimi dziećmi. Z jego inicjatywy powstała świetlica Promyk
Dnia a następnie cały kompleks składający się na Centrum Kultury Katolickiej.
Znajdują tam zajęcie dzieci z całego miasta, nie tylko katolickie - bezpłatnie
uczą się tańca, śpiewu, rysują i odrabiają lekcje. Młody kapłan aktywnie włączył
się w życie Hajnówki. Dzięki niemu w czasie Świąt Bożego Narodzenia w
Hajnówce po raz pierwszy zagościła żywa szopka, która przyciągała tłumy
42
dzieci i dorosłych różnych wyznań. Ksiądz Krzysztof koordynował także
przygotowania i przebieg Balu Charytatywnego i Pikniku Rodzinnego.
Hejft Roman - profesor zwyczajny, urodzony 02.07.1948 roku w Hajnówce.
Matura w 1966 roku w Liceum Ogólnokształcącym nr 9 w Hajnówce. W 1972
roku uzyskał dyplom magistra inżyniera na Wydziale Maszyn Roboczych i
Pojazdów na Politechnice Warszawskiej. Liczne odznaczenia państwowe i
resortowe m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Medal Edukacji Narodowej, Medal
Komitetu Techniki Rolniczej PAN. Ponad 200 publikacji naukowych w tym 22
patenty. Żonaty, żona - psycholog, córka magister europeistyki.
Pracował jako: starszy konstruktor, zastępca głównego technologa w Zakładach
Przemysłu Maszynowego Leśnictwa w Hajnówce (w latach 1972-74), asystent
na Wydziale Mechanicznym Politechniki Białostockiej (w latach 1974-82),
doktorat na Uniwersytecie Technicznym w Dreźnie (1983), adiunkt (w latach
1983-93), habilitacja na Akademii Rolniczej w Lublinie (1992), profesor
nadzwyczajny (od 1993 r.), kierownik Katedry Maszyn i Urządzeń Przemysłu
Spożywczego (od 1993 do 2006 r.), prorektor d/s studenckich i dydaktyki
Politechniki Białostockiej (w latach 1996-1999), profesor nauk technicznych
(2003), dyrektor Instytutu Agrobiznesu PWSZ w Suwałkach (w latach 20052007), rektor Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Suwałkach (od
09.10.2007). Od 2008 r. znów pracuje na Politechnice Białostockiej jako
kierownik Katedry Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego. Wielokrotne
nagrody Rektora Politechniki Białostockiej. Liczne odznaczenia państwowe i
resortowe m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Medal Edukacji Narodowej, Medal
Komitetu Techniki Rolniczej PAN. Ponad 200 publikacji naukowych w tym 22
patenty.
Hładowski Władysław - ks. doc. dr hab., urodził się 2 maja 1913 r. w
Kuszelewie k. Nowogródka (obecnie na Białorusi). Do Szkoły Powszechnej (kl.
1-4) uczęszczał najpierw w Kuszelewie (1921-1925), a następnie (kl. 5-6) w
Nowogródku (1925-1927). Niższe Seminarium Duchowne ukończył w
Nowogródku (1927-1928) i Drohiczynie (1928-1930). W latach 1930-1932
pobierał naukę w Gimnazjum Biskupim w Drohiczynie, a od 1932 do 1938 r.
studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Pińsku. Studia filozoficznoteologiczne uwieńczył święceniami kapłańskimi, które otrzymał w katedrze
pińskiej 3 kwietnia 1938 r., z rąk bp. Kazimierza Bukraby (1885-1946),
ówczesnego biskupa pińskiego (1932-1946).
W czasie swojej długiej posługi kapłańskiej pełnił następujące funkcje: prefekta
Gimnazjum Biskupiego w Drohiczynie (1938-1939), wikariusza parafii
Dziadkowice (1939-1942) i Hajnówka (25 kwietnia 1942-1 października 1946).
W latach 1946-1950 odbywał studia z zakresu teologii dogmatycznej na
Uniwersytecie Warszawskim. Następnie był wikariuszem w parafiach: Bielsk
43
Podlaski (15 września 1950-26 września 1953) i Strabla (14 września 1951 -16
października 1951). Pracując w parafii Strabla, został mianowany jej
administratorem (7 lipca 1953), a następnie proboszczem (26 września 1953).
Na tym stanowisku pozostał do 10 września 1957 r., kiedy to objął stanowisko
rektora nowo utworzonego Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie.
Ten urząd pełnił przez trzydzieści jeden lat, aż do czasu przejścia na emeryturę
19 października 1988 r. W czasie pracy dydaktyczno-naukowej opublikował
szereg książek, rozpraw i artykułów, przede wszystkim z zakresu teologii
fundamentali ekumenizmu. U schyłku życia, mając 82 lata, wydał drukiem
swoje "Wspomnienia", w których m.in. opisał swój pobyt w Hajnówce.
W uznaniu zasług został odznaczony godnością kanonika honorowego Kapituły
Katedralnej (3 marca 1960), kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej (21
stycznia 1965), Kapelana Jego Świątobliwości (25 kwietnia 1988) oraz prałata
honorowego Jego Świątobliwości (23 lutego 1997). Ze strony miejscowej
społeczności otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Gminy Drohiczyn (18
czerwca 1998). Zmarł 22.09.2004 r., pochowany na cmentarzu w Drohiczynie.
Homlala - Ostrowska Barbara (80) – talentem sprinterskim błysnęła podczas
czwórboju lekkoatletycznego. Trenowała w Szkole Podstawowej nr 5 i w KS
Puszcza, pod kierunkiem mgr Jana Kozaka. Największy sukces odniosła w 1994
r., wygrywając Mały Memoriał im. J. Kusocińskiego w biegu na 300 m – 42,35,
co było równoznaczne z tytułem mistrzyni Polski młodziczek. Wielki,
niewykorzystany talent sprinterski. Jej rekordy życiowe, to 12,73 na 100 m,
26,36 na 200 m, 42,35 na 300 m i 63,17 na 400 m. Po ukończeniu I LO podjęła
studia na Politechnice Białostockiej, reprezentując uczelnię w zawodach
akademickich. Obecnie pracuje w Policji.
Hryniewicka – Kacperczyk Krystyna - urodziła się w Kętrzynie w 1948 r. Na
czas nauki w szkole średniej przeniosła się do Hajnówki do Liceum
Ogólnokształcącego nr 9. W dziewiątej klasie (drugiej klasie szkoły średniej)
wystąpiła w międzyszkolnych biegach przełajowych, odnosząc zwycięstwo
wśród juniorek. Trenowała pod kierunkiem mgr Witolda Łapińskiego, później
nawiązała współpracę z trenerem Zbigniewem Dondziłło, który doprowadził ją
do występów w reprezentacji Polski. Po ukończeniu Studium Nauczycielskiego
w Ełku w 1969 r. rozpoczęła studia na Akademii Wychowania Fizycznego,
trenując jednocześnie w warszawskiej Skrze. Olimpijka z 1972 r. w
Monachium. Startowała w biegu na 400 m i w sztafecie 4x400 m (niestety
upuściła pałeczkę w biegu eliminacyjnym). W 1974 r. w Mistrzostwach Europy
w Rzymie zdobyła brązowy medal w sztafecie 4x400 m. W Halowych
Mistrzostwach Europy wywalczyła brązowy medal w sztafecie 4x2 okrążenia.
Dwukrotnie ustanawiała rekordy świata na dystansie 400 m przez płotki (56,51
w 1974 r. i 55,44 w 1978 r.), 6 - krotna mistrzyni Polski na 400 m, 400 m ppł i
w sztafecie 4x400 m. Biegała pięknie, dostrzeżono również jej urodę,
44
wybierając ją Miss Mistrzostw Europy w Rzymie w 1974 r. Obecnie mieszka w
Chicago. Nadal uprawia sport, startując w Mistrzostwach Świata weteranów z
dużym powodzeniem. W 1998 r. zdobył wicemistrzostwo świata w biegu na 2
km z przeszkodami . Rekordy życiowe - 11,7 na 100 m, 23,8 - 200 m, 51,77 400 m, 1,59,8 (RP) - 800 m, 55,44(RŚ) - 400 m ppł. Reprezentowała kluby:
Puszczę Hajnówka, Jagiellonię Białystok, Skrę Warszawa.
Iwaszczyńska Kira – absolwentka LO 9 w Hajnówce w 1962 r. oraz
pedagogiki specjalnej WSP. Mieszkała w Hajnówce do 1970 r.; obecnie w
Skierniewicach. W latach 60-tych współorganizatorka Klubu Literackiego ZNP
w Hajnówce. Debiutowała w roku 1967 na łamach "Kameny", jej wiersze
drukowane były w czasopismach "Na przełaj", " Walka Młodych", "Kontrasty",
tomiku "Zapisać siebie poezja i proza hajnowian" (Hajnówka 1995).
Jacuński Józef -doktor chemii, nauczyciel i dyrektor Państwowej Szkoły
Przemysłu Drzewnego w Hajnówce w latach 1927-1940. Wywieziony na
Syberię na początku 1940 roku, gdzie zmarł w łagrze. Dzięki znajomościom z
Prezydentem Mościckim, z którym studiował na uniwersytecie w Szwajcarii,
zdobył kredyt na rozbudowę szkoły. W wydziale stolarskim produkowano
meble wystawiane na targach w Mediolanie, na potrzeby gabinetów
ministerialnych.
Jakowluk Anatoliusz – prof. zw., dr hab. na Politechnice Białostockiej na
Wydziale Mechanicznym w Katedrze Mechaniki i Informatyki Stosowanej,
specjalność: mechanika analityczna, mechanika ciała stałego, reologia Ur. w
1929 r. Uczył się w Gimnazjum Białoruskim, a po jego likwidacji w Gimnazjum
Ogólnokształcącym w Hajnówce. Ukończył studia w 1956 r. na Politechnice
Warszawskiej. Praca w Wojskowej Akademii Technicznej w Katedrze
Mechaniki Teoretycznej i Wytrzymałości Materiałów 1954-1968 i w Instytucie
Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa w latach 1957-62, kier. Zespołu Badania
Mostów Kolejowych, obroniona praca doktorska w Politechnice Wrocławskiej
1966; stopień dr. hab. z wyróżnieniem uzyskał w 1970 r. w Politechnice
Wrocławskiej. Zatrudniony w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Białymstoku
1968 (od 1974 Politechnika Białostocka) na stanowisku kierownika Zespołu
Mech. Techn. i kier. Laboratorium Reologii Tworzyw; kier. Zakładu Mechaniki
Stosowanej 1978; kierownik Katedry Mechaniki Stosowanej 1984. Uniwersytet
Warszawski Filia w Białymstoku, 1983-1985 - drugie miejsce pracy. Staże
naukowe: Institut Probl. Proćn. Akademii Nauk USSR, Kiev, 1971; styp. nauk.
Uniwers. w Lund, 1972; DAAD Techn. Hochsh. Darmstadt, 1982. Tytuł prof.
nadzw. 1978, prof. zw. 1988 r. Wypromowanych 15 doktorów, kierowanie
stażami długotrwałymi: pięcioma krajowymi i jednym zagranicznym. Liczba
prac oryginalnych 98, łącznie publikacji ponad 250, książek 17, ekspertyz 6,
patentów 3. Wybrane podręczniki i książki: Wibropełzanie w metalach, 1967
45
WNT; Mechanika techniczna i ośrodków ciągłych. Ćwiczenia laboratoryjne,
1977 PWN; Procesy pełzania i zmęczenia w materiałach, 1993 WNT; (pod
red.): Mechanika Teoret. i Podstawy Teor. Mechan. i Robotów w 3 tomach: t. l.
Historia Mechaniki i Kinematyka, t. 2. Dynamika, t. 3, Mechanika analityczna,
dynamika maszyn i robotów, 1993 Wyd. Pol. Biał. Obecnie istnieje uznana
Białostocka Szkoła Mechaniki Ciała Stałego, w której organizowane są
cyklicznie co trzy lata "International Symposium on Creep and Coupled
Processes" (1983, 1986, 1989, 1992, 1995). Nagrody: I st. - Ogólnopolski
Konkurs Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej na prace
z mechaniki doświadczalnej 1968; Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego w
dziedzinie: badań naukowych 1971 - III st. i 1982 - II, kształcenie kadry
naukowej 1974, 1980, 1984 - III; wyróżniających się podręczników: 1976,1978
- III st. Wyróżnienia: Złoty Krzyż Zasługi 1976, Krzyż Kawalerski Orderu
Odrodzenia Polski 1979, Medal Komisji Edukacji Narodowej 1983, srebrna i
złota odznaka Zasłużony Białostocczyźnie 1978, 1984, Medal 40-lecia PRL
1985. W 1998 r. otrzymał tytuł Doktora Honoris Causa Białoruskiego
Narodowego Uniwersytetu Informatyki i Radioelektroniki.
Jakubowicz Janina - Bibliotekarka. Ur. 22.12.1940 w Hajnówce. Ukończyła
Liceum Ogólnokształcące nr 9 w Hajnówce, następnie bibliotekoznawstwo i
informację naukową. 1.02.1961 r. została instruktorem w Bibliotece Publicznej
w Hajnówce. Od 1.10.1967 r. pełniła obowiązki dyrektora Miejskiej Biblioteki
Publicznej w Hajnówce. W kwietnia 1996 r. przeszła na emeryturę. Była
organizatorem komputeryzacji czynności bibliotecznych w MBP w Hajnówce.
Inicjatorka wydania zbioru poezji i wierszy hajnowian "Zapisać siebie". Autorka
opracowania "Hajnowska kolekcja regionalna", zawierającego wykaz różnego
typu dokumentów, często bardzo starych i prawie nieosiągalnych, dotyczących
historii Hajnówki. Za swoją pracę otrzymała odznaczenia: srebrna odznaka
Zasłużony Białostocczyźnie, Zasłużony Działacz Kultury, dyplom Ministra
Kultury i Sztuki, Medal 40-lecia, Złoty Krzyż Zasługi.
Jałoza Łukasz – siatkarz, ur. w Hajnówce w 1985 r. Siatkarską karierę
rozpoczął w szkolnej drużynie Liceum Ogólnokształcącego z BJN. W drugiej
klasie przeniósł się do Warszawy, by grać MOS Wola Warszawa, jednym z
najlepszych klubów juniorskich w Polsce. Z zespołem dwukrotnie sięgnął po
tytuł mistrza Polski juniorów, wraz ze Zbigniewem Bartmanem został
wicemistrzem Polski w siatkówce plażowej. W 2004 r. został powołany do
reprezentacji Polski juniorów na turniej w Miliczu. W tym samym roku został
studentem pierwszego roku fizjoterapii na studiach dziennych na Akademii
Medycznej w Lublinie. Był wybrany Starostą pierwszego roku studiów.
Podpisał kontrakt na występy w I-ligowej drużynie Avii Świdnik. 17
46
października 2004 r. podczas powrotu z meczu zginął wraz z dwójką kolegów w
wypadku pod Lublinem.
Janowski Mikołaj – radny Sejmiku Podlaskiego, członek Zarządu. Ur. w 1962
r. w Hajnówce, wykształcenie wyższe - Szkoła Główna Gospodarstwa
Wiejskiego, rolnik - gospodarstwo 50 ha, v-ce prezes ZW PSL. Kierownik Biura
Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, które tworzył
od podstaw.
Januszkowski Cyryl – tancerz i choreograf, w okresie przedwojennym razem z
żoną Tamarą tworzyli parę tancerzy o światowej sławie. Człowiek o dużej
kulturze, ogładzie i wdzięku osobistym wyróżniał się wschodnim akcentem. Ur.
24.05.1904 r. na Kresach. Po wojnie w roku 1945, razem z żoną przystąpił do
utworzenia Prywatnego Studium Choreograficzne, Niewiele osób myślało o
rozwoju kulturalnym miasta. Jednak determinacja i upór państwa
Januszkowskich sprawiły, że szkoła rozpoczęła działalność. Placówka zyskała
ogromne poparcie ówczesnego wojewody, a późniejszego Ministra Kultury,
Stefana Dybowskiego. Głównym celem Studium choreograficznego było
wykształcenie zawodowych tancerzy. Największą trudnością w jego realizacji
okazały się warunki lokalowe. Studium nie miało własnej, stałej siedziby. W
1950 roku w wyniku reformy szkolnictwa nastąpiło upaństwowienie Studium
Choreograficznego i nadanie mu nazwy Państwowe Ognisko Baletowe. Przeszło
ono wówczas pod patronat Ministerstwa Kultury i Sztuki. Placówka niejako
rozszerzyła zakres swego oddziaływania. Celem Ogniska Baletowego stało się
„roztańczenie” dzieci i młodzieży, ich umuzykalnienie, a także wyrobienie w
nich wdzięku i kultury tanecznej. Od 1957 r. Cyryl Januszkowski kierował
grupą taneczną Zespołu Pieśni i Tańca w Zakładowym Domu Kultury Zakładów
Suchej Destylacji Drewna „Górnik”. W latach 1959-1961 zespół występował na
Ogólnopolskich Dożynkach na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie. W 1960
r. przystąpił do utworzenia w „Górniku” młodzieżowego zespołu baletowego.
W tajniki sztuki baletowej wtajemniczani byli co roku ochotnicy w wieku 7-17
lat. Zespół występował w Domu Wojska Polskiego w Warszawie, dawał
program na akademii 1-Majowej w Białymstoku, na uroczystości 70-lecia
Związku Zawodowego Pracowników Leśnych i Przemysłu Drzewnego, podczas
uroczystości 50-lecia ZSDD, objeżdżał z tańcami wsie powiatu hajnowskiego.
Na wojewódzkich eliminacjach Festiwalu Kulturalnego Związków
Zawodowych hajnowski zespół zdobył jeden z dyplomów. Wszędzie
przyjmowano go entuzjastycznie. W 1975 r. przeszedł na emeryturę. Był
współpracownikiem Wojewódzkiego Domu Kultury, autorem choreografii
sztuk wystawianych w Teatrze Dramatycznym w Białymstoku. Zmarł
02.05.1988 r.
47
Jasiukiewicz Czesław - ur. się w 1912 r. w Ostrowcu Wileńskim. Ukończył
gimnazjum w Wilnie. W 1929 roku wstąpił na ochotnika do wojska. Gdy
wybuchła wojna, brał udział w obronie Warszawy. Później trafił do niewoli
sowieckiej, z której uciekł w rodzinne strony. W 1941 r. wstąpił w szeregi
Ruchu Oporu w Wilnie. Został uwięziony w Miednikach, uciekł z obozu i
wstąpił do Wojska Polskiego. Był zastępcą dowódcy Szkoły Oficerskiej
Łączności w Sieradzu. Ze względu na przynależność do AK zrezygnował ze
służby, odszedł do rezerwy w stopniu majora. Szukając miejsca
przypominającego rodzinną miejscowość na Wileńszczyźnie, trafił do
Hajnówki. W 1955 roku podjął pracę na stanowisku kierownika Zakładu
Produkcji Leśnej „Las” przy ul. Armii Krajowej. Stopniowo zaczął go
rozbudowywać-uruchomił przetwórstwo runa leśnego, zakład drzewny,
utworzył park samochodowy. W zakładzie zaczęto wyrabiać precyzyjne
pudełka na sprzęt optyczny, na eksport wysyłano grzyby i jagody. Zadbał
również o to, że syn oraz wnuk zostali żołnierzami zawodowymi. Odznaczony
Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i licznymi medalami polskimi i
radzieckimi za udział w walkach. Zmarł 22.06.1971 r., został pochowany na
cmentarzu w Hajnówce.
Jesiołowski Władysław – ur. w 1916 r., w wieku 17 lat rozpoczął pracę w
Zakładach Drzewnych jako zwykły pracownik na placu. We wrześniu 1939 roku
brał udział w obronie Warszawy, po kapitulacji znalazł się w niewoli
niemieckiej, skąd uciekł w grudniu 1939 roku, by ponownie stanąć do pracy w
hajnowskim tartaku. Brał udział w odbudowie zniszczonego w czasie wojny
zakładu. Rozwijał swoje umiejętności, był cenionym fachowcem w dziale
mozaiki. Wzorowy pracownik zaangażowany w pracę społeczną. Aktywista
związkowy, przewodniczący komisji socjalno-bytowej przy Radzie Zakładowej,
członek Zarządu Głównego i Okręgowego Związku Zawodowego Pracowników
Przemysłu Leśnego i Drzewnego. Był również członkiem komisji
mieszkaniowej w Miejskiej Radzie Narodowej w Hajnówce. Od 1949 roku
należał do PZPR. Pełnił różnorodne funkcje – był członkiem KZ PZPR, w
kwietniu 1971 roku został wybrany na członka Komitetu Wojewódzkiego
PZPR. Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy. Zmarł w 2005 roku.
Jezierska Janina – artysta plastyk, projektantka mebli. Ur. 25.10.1945 r.
Audincourt Francja. Wykształcenie: Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk
Plastycznych w Poznaniu. Wydział Architektury Wnętrz; specjalizacja:
wzornictwo przemysłowe; mgr sztuki; 1971 r. dyplom w pracowni prof. R.
Hołasa. Po studiach praca w przemyśle w Bydgoszczy. Od 1975 projektowanie
wnętrz z wyposażeniem - kin, sklepów, kawiarni, ośrodków rehabilitacyjnych,
sal terapeutycznych itp. Od 1985 r. projektowanie wzornicze na rzecz dzieci opracowanie ławeczki ergonomicznej z siedziskiem do szkół itp. Projektowanie
wzornicze na rzecz dzieci niepełnosprawnych - siedziska stabilizujące, miejsce
48
pracy w szkole dziecka niepełnosprawnego, torów do nauki chodzenia i innego
sprzętu do sal rehabilitacyjnych oraz indywidualne projekty i realizacje dla
indywidualnego odbiorcy - dziecka niepełnosprawnego. Pokaz sprzętu na
Sycylii w 1992 r., w 1993 r. w Rawennie. Uczestnik i organizator siedemnastu
Ogólnopolskich Plenerów Meblarskich w Hajnówce. Od 1994 roku organizator i
kierownik Ośrodka Wzornictwa dla Dzieci Niepełnosprawnych w Hajnówce.
Realizacje wielu sal terapeutycznych w ośrodkach w Otwocku, Gdańsku,
Rzeszowie, Szczecinie, Hajnówce, Warszawie i innych miastach. Wyposażenie
w sprzęt ergonomicznych sal klasowych szkół społecznych i klas
integracyjnych. Organizator Dziecięcych Plenerów Plastycznych i Młodzieży
Akademickiej w Hajnówce w Ośrodku Wzornictwa dla Dzieci
Niepełnosprawnych. Członek Zarządu ZPAP w kadencji 1990-93.
Przewodnicząca Stowarzyszenia Twórczego Studio Form Wzorniczych
"Hajnówka". 1984 - Biennale Sztuki Dziecka - Poznań BWA; 1985 - Instytut
Wzornictwa Przemysłowego "Wzornictwo Dzieciom"; 1985 - Przestrzeń dla
dziecka Muzeum Sztuki - Łódź; 1985 - IWP - Warszawa; 1986 - Muzeum
Sztuki Łódź; 1986 - Galeria Sztuki Współczesnej Warszawa; 1987 - Wrocław
Muzeum Architektury, 1987 - BWA - Białystok; 1988 - Warszawa IWP; 1990 Praga, Berlin; 1992 - Messyna na Sycylii - Międzynarodowa wystawa sprzętu
rehabilitacyjnego; 1993 - Rawenna Włochy - Międzynarodowa wystawa sprzętu
rehabilitacyjnego. Publikacje - Projekt, Desing, Techniczeska Estetyka,
przestrzeń bez barier i inne. Prezentacja twórczości: Samarkanda, Tallin, Berlin,
Petersburg. Wyróżnienia: 1984 - zespołowa nagroda Wojewody Białostockiego
(za twórczość); 1987 - Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w
Białymstoku; 1987 - Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i
młodzieży; 1990 - Wojewody Białostockiego (za twórczość); 1991 Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych za wzornicze opracowanie
wyposażenia sali terapeutycznej dla dzieci niepełnosprawnych (konkurs); 1995 list gratulacyjny Wojewody Białostockiego; 1989 - Srebrny Krzyż Zasługi. 2005
r. - Brązowy Medal "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis". Wykładowca na
Wydziale Architektury Politechniki Białostockiej. Autorka licznych opracowań
z zakresu architektury wnętrz oraz opracowań wzorniczych na rzecz osób
niepełnosprawnych. W dniu 14 listopada 2011 r. na Wydziale Architektury i
Wzornictwa Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu rozprawę habilitacyjną
obronił pracownik naszego Wydziału - dr hab. arch. wnętrz Janina Jezierska.
Rozprawa habilitacyjna nosiła tytuł "Projektowanie uniwersalne form
wzorniczych dla osób niepełnosprawnych".
Jędruszek Antoni (1900-1974) - Urodził się 1 grudnia 1900 roku we wsi
Skomorochy Małe w województwie lubelskim. Szkołę średnią ukończył w
Chełmie Lubelskim w 1921 r., zaś studia medyczne na Uniwersytecie Stefana
Batorego w Wilnie. W 1927 roku otrzymał dyplom lekarza. Pracę zawodową
49
rozpoczął w 1929 roku w ośrodku zdrowia w Kuźnicy Białostockiej, a następnie
w Sokółce objął kierownictwo Szpitala Powiatowego. Do Hajnówki przybył w
roku 1934 i rozpoczął pracę jako lekarz w Ośrodku Zdrowia. Okazał się nie
tylko prawdziwym lekarzem, ale i dobrym organizatorem hajnowskiego
lecznictwa. Z jego inicjatywy powstał w Hajnówce oddział PCK. Zainicjował
budowę przychodni przyfabrycznej przy Zakładach Drzewnych Lasów
Państwowych, w której od 1935 roku jako lekarz fabryczny pracował z dr
Trzpilem. Zorganizował w 1936 roku Stację Opieki nad Matką i Dzieckiem,
później mały szpitalik dla dzieci (30 łóżek) pod opieką PCK. Jego sylwetkę jako
lekarza na terenie Hajnówki w latach międzywojennych prezentowała Polska
Kronika Filmowa z bardzo pochlebnym komentarzem. Działalność tę przerwała
wojna 1939 roku. Dr Jędruszek już we wrześniu 1939 roku jako działacz PCK
zorganizował w mieście dwa punkty sanitarne dla potrzeb wojsk polskich. W
grudniu 1939 roku w pomieszczeniach przeznaczonych na przychodnię, a
zbudowanych tuż przed wojną przez Ubezpieczalnię Społeczną dr Jędruszek
uruchomił pierwszy szpital, za aprobatą władz sowieckich. Pracował tu przez
okres okupacji m. in. z dr Regirerem. Pracując w szpitalu jako dyrektor i lekarz
jednocześnie, zajmował się leczeniem wszystkich chorób, a także małą chirurgią
i ginekologią. Pracował w szpitalu i prowadził leczenie domowe, lecz przez cały
okres okupacji współpracował z ruchem oporu, udzielając pomocy rannym
żołnierzom narażając życie swoje i rodziny. Ale czym było życie wobec
tragicznych wydarzeń wojny. Pomimo wielkiego ryzyka jak groźba kary śmierci
za pomoc udzielaną partyzantom, dr Jędruszek do końca wojny udzielał pomocy
rannym. Często bezpośrednio w lasach Puszczy Białowieskiej. W lesie nad
rzeką Łutownią prosperował partyzancki szpital polowy. Po wyzwoleniu, jako
działacz PCK w znacznym stopniu przyczyniał się do zaopatrzenia hajnowskich
placówek służby zdrowia w nieodzowne do pracy urządzenia i środki
farmaceutyczne będące w gestii tej organizacji. Już w roku 1945 hajnowski
szpital liczył 95 łóżek. Poza lecznictwem żywo angażował się w sprawy całego
miasta. Był animatorem i opiekunem amatorskiego teatru hajnowskiego (istniał
w latach 1944 - 1956). Nie szczędził własnych środków materialnych, czasem
kilka dolarów UNRRY w ramach darów PCK przeznaczał na akcję wspierania
aktor6w, był blisko zaprzyjaźniony z grupą teatralną i Siekierzyńskimi. W 1947
roku przeniósł się do Bydgoszczy, gdzie był początkowo dyrektorem Szpitala
Miejskiego, a następnie Wojewódzkiego. Zmarł w Bydgoszczy w 1974 roku. W
Hajnówce mieszkał i pracował przez czternaście lat. W trudnym okresie
historycznym organizował początki lecznictwa szpitalnego. Wielu rannym
udzielił pomocy, a może nawet ocalił życie -przechowywał Żydów, którzy
doczekali wyzwolenia w 1944 roku. (Opr. A. Gryc)
Jędrzejewska Diana - ur. w 1983 r. w Hajnówce. Ukończyła Akademię
Teatralną w Warszawie Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. Aktorka
50
lalkarz Teatru Lalki, Maski i Aktora „Groteska” w Krakowie od 2008 roku.
wystąpiła w następujących sztukach teatralnych: Sen nocy letniej – Puk (2007),
Dyl Sowizdzrzał - Nele, Boelkin, Anna (2007), Kot w butach - Kot zwany
później Kotem w butach (2008); Calineczka - niezwykłe przygody (2009);
Hommage a` Chagall (2009); Don Kichote- Siostrzenica, Córka, Jędrek, Dama,
Wieśniaczka III (2009); O Kasi, co gąski zgubiła – Kasia (2010); Dokąd
pędzisz, koniku?- Konik (2011); Aksamitny Królik- Chłopiec (2011); Amelka,
Bóbr i Król na Dachu – Mruksa (2011).
Juszczuk Michał- ur. w 1958 r. w Hajnówce. Absolwent filozofii Uniwersytetu
im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Pracę zawodową rozpoczął jako wykładowca
Historii Filozofii i Etyki w Akademii Medycznej w Białymstoku. Obecnie jest
nauczycielem filozofii i WOS w Zespole Szkół z Dodatkową Nauką Języka
Białoruskiego. Debiut literacki na łamach "Twórczości" w 1985 r. Pisze wiersze
i ikony.
Kabac Halina – ur. się w 1944 r. na obecnych terenach Ukrainy. W
Częstochowie przeżyła lata szkolne i pierwszą pracę. Z wykształcenia jest
polonistką, ukończyła także Studium Bibliotekarstwa i Informacji Narodowej.
Od 1963 r. zamieszkała w Hajnówce. Wieloletnia nauczycielka języka
polskiego w LO 9. Debiutowała w 1968 roku na łamach białostockich
Kontrastów. W 1970 r. uzyskała III nagrodę w Literackim Konkursie
Leninowskim za wiersz „Obrońcom Leningradu”. Autorka tomików "Leśne
drogi" (Białystok 1988), "Treny- pamięci Ludy Prosowskiej" (Hajnówka 1997).
Wiersze Haliny Kabac publikowano w wydawnictwach zbiorowych "Zeszyt
Literacki Nauczycieli" (Białystok 1972), "Epea I "- Almanach literacki
(Białystok 2002). W 2004 r. ukończyła Studium Ikonograficzne w Bielsku
Podlaskim. Pisze ikony i wiersze.
Kabac Jan – architekt, absolwent LO 9 w Hajnówce, WA PW, rozpoczął drogę
zawodową w białostockim „Miastoprojekcie”, od końca lat 1980-tych prowadzi
własną, autorską pracownię projektową, jednocześnie od 1980 roku związany
jest jako nauczyciel akademicki z Wydziałem Architektury Politechniki
Białostockiej. Jest autorem (często z Zespołem) projektów takich obiektów jak
Cerkiew Narodzenia Świętego Jana Chrzciciela w Hajnówce, siedziba Urzędu
Skarbowego w Bielsku Podlaskim, budynek TP S.A. w Białymstoku, siedziba
firmy APS w Białymstoku, budynek Wydziału Elektrycznego PB, hala sportowa
PB, Hala Sportowa UwB, a także najbardziej chyba autorskiego - Cerkwi Św.
Ducha przy ul. Antoniukowskiej w Białymstoku.
Kabac Wiktor - urodził się w 1935 roku w Minkówce. W 1950 roku rozpoczął
Liceum Pedagogiczne w Bielsku Podlaskim. Edukacje pedagogiczną zakończył
w roku 1959 kończąc – wydział sztuki i rysunku Studium Pedagogicznego w
51
Łodzi. W 1974 otrzymał dyplom Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu
Mikołaja Kopernika w Toruniu. Studiował malarstwo pod kierunkiem
Stanisława Borysowskiego. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w
Hajnówce jako nauczyciel wychowania plastycznego.
Artysta posługuje się wieloma technikami; tworzy w kamieniu, rzeźbi w
drewnie. Maluje techniką olejną, ale jego ulubione formy to pastele, rysunek i
grafika. Jeszcze podczas studiów w 1972 r. eksponował prace na wystawach : w
Białymstoku, Warszawie, Berlinie. Jego prace uczestniczyły w ponad 30
wystawach w kraju i za granicą. Malarstwo i grafiki eksponuje na wystawach
indywidualnych i zbiorowych cyklicznie organizowanych w placówkach kultury
i różnych galeriach. Wiktor Kabac jest inicjatorem wielu wystaw zbiorowych, w
których promuje twórczość młodych artystów.
Z jego inicjatywy i dzięki jego zaangażowaniu i pracy społecznej powstały w
Hajnówce: Mała Galeria Miejskiej Biblioteki Publicznej , Galeria „Hajno” w
Muzeum Kultury Białoruskiej, Mała Galeria w Zamiejscowym Wydziale
Inżynierii Środowiska Politechniki Białostockiej i Galerie w Budach i Narewce.
W 2004 r. stworzył Galerię „Hajno” pod patronatem Towarzystwa Przyjaciół
Hajnówki. Jest gospodarzem galerii i menadżerem, jednocześnie komisarzem
organizowanych w niej wystaw. Wystawom często towarzyszą uroczyste
wernisaże, nieraz łączone z wieczorami poezji, muzyką czy „Rozmowami o
sztuce”. Wernisaże, które weszły na stałe do kalendarza uroczystości miejskich,
zawsze skupiają liczne grono hajnowian, wciąż wzrasta krąg osób
zainteresowanych sztuką. Właściwie Wiktor Kabac jest komisarzem wszystkich
wystaw i wernisaży organizowanych w różnych galeriach i placówkach naszego
miasta. Zintegrował środowisko artystyczne powiatu powołując Regionalne
Centrum Integracji Twórczej, założył też grupę „Hajno” zrzeszającą środowisko
twórcze.
Był inicjatorem, organizatorem i wieloletnim komisarzem kilku plenerów
malarskich i uczestnikiem słynnych ogólnopolskich plenerów rzeźbiarskich
odbywających się w Hajnówce w latach 70 -tych. Jest autorem licznych
realizacji pomnikowych, w tym sakralnych m.in. kapliczki w Topile, św.
Franciszka w Drohiczynie, pomnika ofiar mordu w okresie okupacji sowieckiej,
obelisków- kaprala Bierwiaczonka i 3 Pułku Strzelców Konnych, krzyży
powstańczych oraz autorem i współtwórcą największego w Polsce drewnianego
pomnika ku czci pomordowanych w 1943 roku mieszkańców Hajnówki.
Obecnie zabiega o ustawienie w Polsce krzyża upamiętniającego ofiary mordów
w Kuropatach na Białorusi.
Jedną z technik plastycznych artysty jest płaskorzeźba. Warto wspomnieć o
tych, których jest współautorem, znajdują się one w Hajnówce: w sali ślubów
USC - mitologia ślubu w obrazach od porwania panny młodej do
przyprowadzenia wybranki do ołtarza, przepiękne mozaiki - w bibliotece
Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Curie Skłodowskiej. Wnętrze holu
52
Zespołu Szkół z BJN zdobi mozaika o tematyce regionalnej. W wykonaniu
Wiktora Kabaca są również architektura wnętrza małej sali konferencyjnej w
„Leśnym Dworku” i Izba Pamięci dr Tadeusza Rakowieckiego. Jest to miejsce,
gdzie odbywają się lekcje biblioteczne dla dzieci i młodzieży szkół powiatu
hajnowskiego popularyzujące sylwetkę dr Tadeusza Rakowieckiego. Tę Izbę
zwiedzają osoby indywidualne i wycieczki odwiedzające nasze miasto.
Wiktor Kabac jest też wielkim pasjonatem i znawcą historii naszego miasta,
jego kultury materialnej, etnografii i zabytków. Zabiega o kształtowanie
świadomości młodego pokolenia poprzez organizację warsztatów i spotkań
edukacyjnych. Zabytkowe, nieistniejące już, często zapomniane obiekty i
zakątki regionu utrwala w swoich grafikach, publikował je na łamach „Gościńca
Hajnowskiego” w cyklu „Kronika Starej Hajnówki”. Jest współautorem
wydawnictw : „Zapisać siebie- poezja i proza hajnowian”, „W kręgu Puszczy
Białowieskiej” - jako członek kolegium redakcyjnego. Był w zespole
założycielskim i redakcyjnym Gościńca - pisma Komitetu Obywatelskiego
rodzącej się w Hajnówce Solidarności. Należał do Komitetu Organizacyjnego
Solidarności.
Jest nie tylko sympatykiem natury i obrońcą Puszczy, należy do
współzałożycieli Towarzystwa Ochrony Krajobrazu i Towarzystwa Ochrony
Puszczy Białowieskiej. Zdecydowanie w jej ochronie wypowiada się na łamach
prasy i w mediach lokalnych, z jego udziałem Radio Białystok i TV Białystok
realizowało liczne programy i reportaże.
Jest instruktorem teatralnym. Przez wiele lat prowadził w Hajnówce amatorskie
zespoły. Jednym z najważniejszych był teatr amatorski przy Klubie ZNP.
Wiktor Kabac był jego inicjatorem i założycielem, pisał sztuki, reżyserował je i
tworzył do nich scenografię. Teatr ten zdobywał nagrody na przeglądach
związkowych teatrów amatorskich: dwukrotnie pierwsze miejsce w
województwie i Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki na Przeglądzie
Ogólnopolskim w Łodzi. Wiktor Kabac był też wieloletnim kierownikiem
Klubu ZNP. Dom Nauczyciela w Hajnówce, w którym się mieścił, słynął z
bardzo ciekawych spotkań autorskich , przeglądów, wystaw i koncertów.
Jest Białorusinem głęboko przywiązanym do tradycji naszych okolic i
skutecznie promującym twórczość artystyczną młodego pokolenia plastyków i
fotografików, szczególnie tych, którzy w pracach podkreślają piękno i
niezwykłe walory Puszczy Białowieskiej oraz wielokulturowość nasze małej
ojczyzny.
Otwarty, bezpośredni, łatwo nawiązujący kontakty, przyciąga do siebie
pasjonatów różnych dziedzin. Swój czas bez ograniczeń poświęca pracom
społecznym, był współorganizatorem Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki i do
dziś jest jednym z jego najaktywniejszych działaczy. W Hajnówce jest znany
jako artysta plastyk, społecznik, zwyczajny człowiek wielkiej klasy z uporem
zabiegający o realizację zaplanowanych zadań. W plebiscycie Gazety
53
Współczesnej wybrano Wiktora Kabaca „Hajnowianinem roku 2004”. W 2006
r. otrzymał Nagrodę i Medal Zygmunta Glogera przyznany przez Społeczne
Stowarzyszenie Prasoznawcze "STOPKA" z Łomży.
Krystyna Hryniewicka–Kacperczyk (ur.1948)–urodziła się w Kętrzynie. Na
czas nauki w szkole średniej przeniosła się do Hajnówki. Uczyła się w Liceum
Ogólnokształcącym nr 9. W dziewiątej klasie (drugiej klasie szkoły średniej)
wystąpiła w międzyszkolnych biegach przełajowych, odnosząc zwycięstwo
wśród juniorek.
Trenowała pod kierunkiem mgr Witolda Łapińskiego, później nawiązała
współpracę z trenerem Zbigniewem Dondziłło, który doprowadził ją do
występów w reprezentacji Polski.
Po ukończeniu Studium Nauczycielskiego w Ełku w 1969 r. rozpoczęła studia
na Akademii Wychowania Fizycznego, trenując jednocześnie w warszawskiej
Skrze.
Olimpijka z 1972 r. w Monachium. Startowała w biegu na 400 m i w sztafecie
4x400 m (niestety upuściła pałeczkę w biegu eliminacyjnym). W 1974 r. w
Mistrzostwach Europy w Rzymie zdobyła brązowy medal w sztafecie 4x400 m.
W Halowych Mistrzostwach Europy wywalczyła brązowy medal w sztafecie
4x2 okrążenia. Dwukrotnie ustanawiała rekordy świata na dystansie 400 m
przez płotki (56,51 w 1974 r. i 55,44 w 1978 r.), 6 – krotna mistrzyni Polski na
400 m, 400 m ppł i w sztafecie 4x400 m. Biegała pięknie, dostrzeżono również
jej urodę, wybierając ją Miss Mistrzostw Europy w Rzymie w 1974 r.
Obecnie mieszka w Chicago. Startowała w Mistrzostwach Świata weteranów z
dużym powodzeniem. W 1998 r. zdobył wicemistrzostwo świata w biegu na 2
km z przeszkodami . Rekordy życiowe – 11,7 na 100 m, 23,8 – 200 m, 51,77 –
400 m, 1,59,8 (RP) – 800 m, 55,44(RŚ) – 400 m ppł.
Reprezentowała kluby: Puszczę Hajnówka, Jagiellonię Białystok, Skrę
Warszawa.
Kaczko Mirosław – absolwent LO 9 w 1980 roku, jest maklerem papierów
wartościowych (licencja nr 9), absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego,
Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych oraz Szkoły Głównej Handlowej.
Był organizatorem rynku wtórnego akcji BIG-u (obecnie Millennium) i
dyrektorem pierwszego w powojennej historii Rzeczpospolitej biura
maklerskiego. Pełnił funkcję dyrektora zarządzającego funduszem
inwestycyjnym w T FI FIDELIA S.A. oraz dyrektora departamentu zarządzania
aktywami w PTE EPOKA S.A. Był również doradcą zarządu Banku
Współpracy Europejskiej S.A. w zakresie zaangażowania kapitałowego banku.
W ECM DM jest zatrudniony na stanowisku dyrektora departamentu
zarządzania aktywami.
54
Kamińska Maria – lekarz stomatolog. W Hajnówce rozpoczęła pracę w 1924
roku. Pracowała przez okres okupacji i po wyzwoleniu, do 1968 roku a więc
przez 44 lata. Mieszkała na ul. Warszawskiej. Po śmierci Eweliny Laskowskiej
zabitej w puszczy przez niedźwiedzia w 1942 r. Maria Kamińska wzięła na
wychowanie jej najmłodszą córkę, Danusię, którą wykształciła na stomatologa.
Całe życie przepracowała w przychodni, o każdej porze dnia i nocy można było
do niej pójść i zawsze uzyskać pomoc. Prowadziła otwarty dom, w którym
zwykle było pełno gości. Mieszkali u niej ks. Władysław Hładowski,
nauczyciel Włodzimierz Preferansow. W mroźną zimę 1979/80 roku pojechała
do Warszawy odwiedzić swoich znajomych. Tam zmarła na zawał mając
ponad 80 lat.
Karpiuk-Dąbrowska Ilona – ur. w Hajnówce, absolwentka LO z DBJN w
Hajnówce (1999 r.); ukończyła policealną dwuletnią Akademię Filmu i
Telewizji w Warszawie z dyplomem reżysera, co przełożyło się na współpracę z
akcją "Filmowe Podlasie Atakuje" i grupą filmową "Hermanos de Chamuco".
Jest również animatorem Fundacji Nowe Media. Śpiewała z zespołami:
„Homan”, „Zniczka”. Działalność z zespołem „Ilo&friends” – nagranie dwóch
płyt: „Pa darozie” i „Słanieczniki”; działalność koncertowa: debiut podczas
wieczoru poświęconego pamięci T. Sołoniewicz (maj 2005), nagroda na
festiwalu „Jesień Bardów 2005” oraz udział w kolejnych edycjach festiwalu w
roli gościa (2006 – 2010), koncerty na Podlasiu i w Polsce (Kraków, Toruń,
Warszawa), dwukrotny koncert na antenie Radia Białystok, występ na żywo w
TVP 1 (III.2006), występ podczas wręczenia nagród Primus Inter Pares (2008),
Festiwal Basowiszcza (2008), Koncert na schodach Muzeum, koncert w ramach
festiwalu „Inny Wymiar” (2009), spektakl „Tożsamość” przygotowany
wspólnie z SDK ”DanceOFFnia”. W 2011 r. otrzymała stypendium na wydanie
płyty „Nowa opowieść o kolędzie”. Znajdą się na nim utwory z koncertu
„Szczodry wieczar dobrym ludziam”, pokazywanego pod koniec stycznia
w Gródku, Bielsku i Hajnówce. Działalność z zespołem „5set5” – udział w
wydawnictwach: Muzyczny Białystok i Verda Disco, działalność koncertowa:
nagroda na festiwalu Basowiszcza 2005 i koncerty w roli gościa (2006-2008),
koncerty w Białymstoku („Muzyka ponad Podziałami, Solidarni z Białorusią,
WOŚP) i Polsce (Koncert podczas Jarmarku Wigierskiego (2006), „Kobieta zza
wschodniej granicy” (Kraków 2006).Działalność popularyzatorska i
okołomuzyczna: organizator Basowiszcza (2002-2006), współpraca ze
Stowarzyszeniem Rodziców na Rzecz Dzieci i Młodzieży Uczących się Języka
Białoruskiego AB-BA w Białymstoku (kółko teatralne z elementami
muzycznymi, artystyczne letnie kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży,
współpracuje z Radiem Racja (autorska audycja o muzyce współczesnej) oraz
Tygodnikiem Niwa. Udział w sympozjonach „Warto zapytać o kulturę” –
opublikowany tekst „W kalejdoskopie wrażeń” w wydaniu książkowym z V
55
sympozjonu traktującego o roli artysty i sztuki w budowaniu mostów pomiędzy
ludźmi, zróżnicowanymi grupami artystycznymi, narodowymi, religijnymi i
etnicznymi.
Karpiuk Małogorzata – uczestniczka III edycji programu „Idol” w 2003 r.
Miała wówczas 18 lat i była uczennicą ZS z DNJB w Hajnówce. W 2003 r.
zdobyła I miejsce na ogólnopolskim festiwalu "Białoruska Piosenka 2003". Była
wokalistką folkowego zespołu "Krywi" oraz występowała w szkolnym zespole
„Zniczka”. Do „Idola” została zakwalifikowana po zaprezentowaniu
białoruskiej piosenki ludowej "Za tumanam". Profesjonalność jej śpiewu oraz
wyjątkowość repertuaru zyskała ogromna sympatię oceniających. Każdy jej
występ zyskiwał bardzo pozytywne opinie surowej, wymagającej, często
złośliwej i bezlitosnej komisji "Idola". Podczas programu wykonała następujące
piosenki: 19.10. – piosenka z musicalu „Metro”; 2.11. – piosenka Grzegorza
Ciachowskiego-„Telefony”; 16.11. - utwór Alicji Keys „ Fallin”; 23.11. Rhythem is a dancer Snapa, po którym odpadła programu zajmując 7. miejsce.
Kiersnowska Joanna - urodziła się w Hajnówce i dorastała w cieniu Puszczy
Białowieskiej, której niezmienność i trwałość o każdej porze dnia i roku stała
się, po osiągnięciu dojrzałości nieustającym źródłem jej inspiracji twórczej. Z
wykształcenia jest malarką i grafikiem, absolwentem PWSSP w Łodzi.
Ukończyła wydział grafiki warsztatowej i malarstwa w pracowni Stanisława
Fijałkowskiego. Ulubiona techniką tworzenia jest pastel, akwarela oraz olej.
Kiersnowski Zbigniew - hajnowianin, japonista i tłumacz. Absolwent LO 9 w
Hajnówce z 1969 r. Studiował i pracował w Japonii. Autor przekładu
kilkudziesięciu tomów mangi. W przekładzie Zbigniewa Kiersnowskiego
ukazało się już 18 komiksów z cyklu Brzoskwinia i 11 komiksów z cyklu Eden.
Oraz opowiadania Junichiro Tanizaki "Opowieść o mojej miłości do matki".
Ostatnio przetłumaczył baśń Miyoko Matsutani "Tatsu Taro - syn smoka",
Piękna baśń japońskiej autorki otrzymała Nagrodę im. Hansa Christiana
Andersena i została przetłumaczona na wiele języków. Obecnie tłumacz pracuje
nad przekładem zbioru baśni i legend japońskich.
Kiryluk Aleksander – dr hab., prof. nadz. PB w Białymstoku - nauk
technicznych w zakresie inżynierii środowiska. Ur. 20.07.1950, Nowokornino,
woj. białostockie. Wykształcenie: absolwent LO nr 10 w Hajnówce w 1968 r.,
studia rolnicze w latach 1968-1973 w Szkole Głównej Gospodarstwa
Wiejskiego w Warszawie. Dyplom magistra inżyniera rolnictwa w 1973 r. Staż
zawodowy w IMUZ ZD Biebrza w zakresie łąkarstwa i torfoznawstwa. Praca
naukowa w SGGW w latach 1974-1977. Od 1977 r. praca na Białostocczyźnie
56
w sektorze rolnictwa i w zagadnieniach melioracji i łąkarstwa. Doktorat w 1996
r. na temat wpływu melioracji na środowisko przyrodnicze, obroniony na
Politechnice Białostockiej. Aktualnie adiunkt na Wydziale Budownictwa i
Inżynierii Środowiska PB. Radny Miejsko-Gminny Rady Narodowej w Supraślu
w latach 1984-198 i 1988-1992. Koncepcja badań nad ochroną zasobów
przyrodniczych gleb torfowych i torfowisk niskich (1995). Publikacje w
dziedzinie rolniczego wykorzystania terenów zmeliorowanych: w
wydawnictwach: Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Instytucie
Melioracji i Użytków Zielonych, Polskim Towarzystwie Gleboznawczym w
latach 1995-1996. Artykuły popularnonaukowe, ekspertyzy pomelioracyjne na
potrzeby rolnictwa regionu północno-wschodniego. Odznaczenia: Brązowy
Krzyż Zasługi (1987), Srebrna Odznaka NOSITWM (1988).
Koc Michał - ur. w 1950 r. w Hajnówce, rzeźbiarz ludowy Rzeźbić zaczął po
ukończeniu pracy zawodowej. Motywem jego prac są ludzie różnych profesji i
zainteresowań. Ulubionym materiałem jest drewno lipowe. Od 2004 r. bierze
udział w przeglądach sztuki nieprofesjonalnej ziemi hajnowskiej.
Kojło Stefan – prof. nauk ekonomicznych. Urodził się w Dubinach w 1933 r.
Po X klasie LO 9 w Hajnówce, kontynuował naukę w Warszawie, gdzie zdał
maturę i studiował na SGPiS uzyskując w 1961 roku tytuł magistra ekonomii.
Praca magisterska związana była z Hajnówką. Podczas studiów napisał
(wyróżnioną później) pracę seminaryjną na temat możliwości tempa rozwoju
gospodarczego na przykładzie Albanii i Mongolii. W 1970 roku został doktorem
nauk humanistycznych broniąc pracę na temat drogi przyśpieszenia rozwoju na
podstawie Mongolii. Po obronie pracy doktorskiej w 1973 roku zaproponowano
mu pracę w Mongolii, gdzie przez cztery lata pracował jako konsul w polskiej
ambasadzie. Szczegółowo poznał nieznany dla Polaków kraj, a swoje
doświadczenia zawarł w książkach: Mongolia wciąż nieznana (1973), za którą
otrzymał wyróżnienie za literaturę zagraniczną Polskiego Instytutu Spraw
Międzynarodowych i nagrodę Pedagoga MEN, Informator turystyczny
Mongolia (1980), Halo! Tu Ułan Bator (1983). Po powrocie do kraju pracował
w PAN zajmując się badaniami krajów Dalekiego Wschodu – Mongolią,
Chinami i Wietnamem. Napisał pracę habilitacyjną – Gospodarka Wietnamu,
wydaną w 1985 przez PWE. W 1989 roku wygrał pierwszy otwarty konkurs na
służbę w pracy zagranicznej ogłoszony przez ministra Skubiszewskiego i
wyjechał jako radca handlowy na kraje indochińskie do Hanoi. Wrócił do kraju,
gdy zaproponowano mu pracę na uczelni prywatnej ALMAMAR Wyższa
Szkoła Ekonomiczna, gdzie zorganizował Katedrę Handlu Zagranicznego.
Później przeniósł się do Warszawskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej i
Kolegium Varsovienses. Pracował jeszcze w Wyższej Szkole Zarządzania im.
57
Jańskiego oraz w Mazowieckiej Szkole Humanistyczno-Pedagogicznej w
Łowiczu. Autor szeregu artykułów w zeszytach naukowych WSE.
Kondratiuk Michał - ur. w Dubinach k. Hajnówki. Prof. zwycz. dr hab.,
pracownik naukowy pracownik Katedry Filologii Białoruskiej Uniwersytetu w
Białymstoku; znawca zagadnień w zakresie językoznawstwa słowiańskiego i
bałtyckiego, badania gwar wschodniosłowiańskich i polskich oraz onomastyki
na pograniczu polsko-białorusko-ukraińskim i słowiańsko-bałtyckim w
północno-wschodniej Polsce i na Białorusi. Od 1998 roku – kierownik naukowy
konferencji polsko-białoruskich z cyklu Droga ku wzajemności organizowanych
przez Białoruskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne w Polsce i Związek
Polaków na Białorusi oraz uniwersytety w Białymstoku i w Grodnie. Członek
wielu organizacji, m.in. Polskiego Towarzystwa Językoznawczego i
Międzynarodowej Asocjacji Białorutenistów.
Kopciał Janusz – ur. 8.06.1941 r. w Suchej, po ukończeniu studiów
polonistycznych w latach 1963-69 pracował jako nauczyciel języka polskiego i
niemieckiego w Liceum Ogólnokształcącym nr 9 w Hajnówce. Po kilku latach
pracy w Białymstoku przeniósł się do Suwałk. W latach 1977-79 był dyrektorem
WDK, później pracował w Urzędzie Wojewódzkim. Na początku lat
dziewięćdziesiątych podjął pracę w Wydawnictwie „Hańcza”, gdzie był
dyrektorem, redaktorem, a w niemałej części autorem lub współautorem ponad
50. książek poświęconych Suwalszczyźnie. Za monografię „Suwałki - miasto
nad Czarną Hańczą" w 2006 r. otrzymał kilka znaczących nagród: trzecią w
swej kategorii na Ogólnopolskim Przeglądzie Książki Krajoznawczej i
Turystycznej w Poznaniu; medal i wyróżnienie imienia Zygmunta Glogera w
16. Edycji ogólnopolskiego konkursu Stowarzyszenia „Stopka" w Łomży,
prestiżową nagrodę Prezydenta Suwałk „Włócznia Jaćwingów" za wydarzenie
kulturalne roku oraz nagrodę Marszałka Województwa Podlaskiego.
Korkus Józef – dyrygent orkiestr dętych. Urodził się w Zawadach koło
Częstochowy 08.11.1941 roku. Od dzieciństwa związany był z muzyką. Od
jedenastego roku życia rozpoczął naukę w szkole muzycznej w Częstochowie.
Poznał tam tajniki gry na akordeonie. Ukończył szkołę średnią grając również
na puzonie w 1961 roku. Opanował w niej także grę na instrumentach takich jak
trąbka, gitara i fortepian. Za namową brata wyjechał po szkole w 1961 roku do
Piotrkowa Trybunalskiego by rozpocząć pracę w Fabryce Maszyn Górniczych
„PIOMA”. W przyzakładowym Domu Kultury założył młodzieżowy zespół
muzyczno – wokalny. W 1968 r. pomógł w organizowaniu orkiestry dętej.
Został instruktorem nauki gry na instrumentach dętych blaszanych Następnie
został zastępcą dyrygenta, kończąc Studium dla Dyrygentów Orkiestr Dętych.
W 1988 roku przeniósł się do Hajnówki i objął stanowisko dyrygenta istniejącej
58
wówczas orkiestry przyzakładowej Zakładów Drzewnych HPPD (orkiestra
została rozwiązana w 1990 roku) oraz podjął się utworzenia Młodzieżowej
Orkiestry Dętej przy Zasadniczej Szkole Zawodowej w Hajnówce. Pierwszy
występ młodej orkiestry w 1989 roku nastąpił już po półrocznej nauce gry na
instrumentach. W orkiestrze szkolnej Józef Korkus przepracował 20 lat. Ze
względu na trudności finansowe orkiestrę rozwiązano. Brak inicjatywy władz
szkolnych zadecydował, że Starostwo Powiatowe podjęło w 2008 r. starania o
stworzenie orkiestry dętej pod patronatem Ochotniczych Straży Pożarnych.
Józef Korkus, przebywający od dwóch lat na emeryturze, zajął się całością
spraw organizacyjnych. Zaproponował, by utworzyć przy orkiestrze zespół
mażoretek. Praca przy organizacji orkiestry zajmowała mu po 12 godzin
dziennie. Był tam nie tylko dyrygentem ale również i zaopatrzeniowcem,
kwatermistrzem. Oficjalnie działalność orkiestry zaczęła się 1 stycznia 2009 r.
Po kilkunastu miesiącach pracy 1 maja 2010 r. pałeczkę dyrygenta przekazał
swemu wychowankowi Krzysztofowi Romaniukowi. Dzięki pracy Józefa
Korkusa z młodzieżą szkolną, przez ostatnie kilkanaście lat wyrosło w
Hajnówce pokolenie muzyków, z których wielu związało swą przyszłość z
zawodem muzyka.
Korzun Anatol (1939-2007) -urodził się 01.08.1939 w Orzeszkowie koło
Hajnówki. Absolwent Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja
Kopernika w Toruniu. Dyplom uzyskał w roku 1975 w pracowni prof.
Stanisława Borysowskiego. Wystawiał od roku 1969 w Polsce i za granicą.
Pięciokrotnie był stypendystą MKIS i instytucji wojewódzkich. Na swoim
koncie ma liczne nagrody artystyczne i nagrody specjalne - srebrny medal za
upowszechnianie plastyki w Wojsku Polskim oraz brązowy medal za zasługi dla
obronności kraju. Prace w zbiorach m.in. Zachęty w Warszawie, biur wystaw
artystycznych w Polsce. Po wystawie w 2004 r. "Magia przestrzeni" w Galerii
Elektor w Warszawie pisano: Pejzaże tego artysty mają znamiona metaforyczne
i metafizyczne. Są wieloznaczne, wielowarstwowe. Interpretacja tych obrazów
daje duże możliwości: mogą być marzeniem, ale także ostrzeżeniem przed
katastrofą, nieszczęściem. Nie jest to jedynie malarstwo opowiadające, jest to
sztuka wizyjna, nasycona metaforami, jednocześnie syntetyczna, pełna prostej
urody i klimatu tajemniczości. Związany z Hajnówką, gdzie pracował jako
nauczyciel plastyki w LO z DNJB. Twórca loga Hamechu. Za życia w
Hajnówce miał tylko dwie wystawy. Po śmierci w 2007 r. , jego prace
wystawiano w Muzeum Białoruskim w 2008 r. i w MBP w Hajnówce w 2010 r.
Kosidło Sławomir - ur. w Hajnówce, absolwent LO z 1973 r. Po ukończeniu
Akademii Medycznej w Białymstoku w 1979 r. rozpoczął pierwszą pracę w
pracowni endoskopii w Państwowym Szpitalu Klinicznym w Białymstoku,
gdzie przeszedł kolejne szczeble kariery pełniąc m.in. stanowisko ordynatora
59
chorób wewnętrznych. W 1985 r. obronił doktorat. W ostatnich latach ukończył
studia podyplomowe i szkolenia, odbył staże w renomowanych szpitalach w
Brukseli, Utrechcie i Kopenhadze. W latach 1995-2002 pracował w szpitalu w
Hajnówce jako ordynator oddziału chorób wewnętrznych, potem krótko jako
dyrektor w Bielsku Podlaskim, a od marca 2003 do końca grudnia 2008 r. w
Augustowie. Jako dyrektor szpitala w tym mieście przez ostatnie dwa lata i
siedem miesięcy odniósł duży sukces. Placówka przynosząca wcześniej trzy
miliony zł długów rocznie przestała się zadłużać. W latach 2009 – 2011 był
dyrektorem Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego im. Jędrzeja Śniadeckiego w
Białymstoku.
Kossak Simona (1943-2007) – Profesor, biolog z wykształcenia, leśnik z
zamiłowania. Urodziła się w Krakowie dnia 30 maja 1943 r. w znanej
artystycznej rodzinie, wychowała w Kossakówce. Jest córką Jerzego, wnuczką
Wojciecha, prawnuczką Juliusza – trzech malarzy rozmiłowanych w koniach,
ojczystym krajobrazie, polskiej historii. Jest siostrzenicą Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej oraz Magdaleny Samozwaniec. Przez 36 lat mieszkała w
Puszczy Białowieskiej w starej leśniczówce „Dziedzinka”. Jak sama mówiła:
podziękowaniem za te szczęśliwe lata „u Pana Boga za piecem” jest jej książka
„Saga Puszczy Białowieskiej” (2001 r.).
Studia wyższe odbyła w latach 1965-1970 na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi
Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i uzyskała tytuł magistra biologii,
specjalność - psychologia zwierząt. Stopień naukowy doktora nauk leśnych
nadała jej w 1980 r. Rada Naukowa Instytutu Badawczego Leśnictwa w
Warszawie na podstawie rozprawy doktorskiej pt.: "Badania nad sytuacją
troficzną sarn na siedlisku boru mieszanego świeżego w Puszczy Białowieskiej".
W 1991 r. Rada Naukowa IBL nadała jej stopień naukowy doktora
habilitowanego nauk leśnych na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt.:
"Środowiskowe i wewnątrzgatunkowe uwarunkowania zachowań pokarmowych
sarn w środowisku leśnym". Obie prace zostały wyróżnione a w 2000 r.
otrzymała tytuł naukowy profesora nauk leśnych.
Simona Kossak po ukończeniu studiów w 1970 r., pracowała w Zakładzie
Badania Ssaków PAN w Białowieży na stanowisku asystenta (1971-1974) i
starszego asystenta (1974). Od 1975 r. zatrudniona w Instytucie Badawczym
Leśnictwa w Zakładzie Lasów Naturalnych w Białowieży; w latach 1975-1980
na stanowisku asystenta, w latach 1980-1993 - na stanowisku adiunkta, w latach
1993-1997 - docenta, a od 1997 r. - profesora. Od 2002 r. była zatrudniona na
stanowisku profesora na Zamiejscowym Wydziale Zarządzania Środowiskiem
Politechniki Białostockiej w Hajnówce, jako wykładowca ekologii. Dnia 1
stycznia 2003 r. pracowała na stanowisku kierownika Zakładu Lasów
Naturalnych IBL w Białowieży.
Dorobek twórczy prof. Simony Kossak obejmuje ogółem ponad 150
60
oryginalnych opracowań naukowych, artykułów popularno - naukowych,
niepublikowanych dokumentacji naukowych oraz 4 książki ( "Opowiadania o
ziołach i zwierzętach". "Wilk -morderca zwierząt gospodarskich?"', "Saga
Puszczy Białowieskiej" i ostatnio album pt. „Park Narodowy w Puszczy
Białowieskiej” ). Jej działalność naukowa ma charakter interdyscyplinarny
zawiera, bowiem wiele nurtów współczesnych badań przyrodniczych związany
z ochroną przyrody. Na szczególną uwagę zasługują prace z zakresu ekologii
behawioralnej ssaków łownych i chronionych bytujących w środowisku leśnym.
W szeregu czasopism kulturalno – oświatowych i przyrodniczo-leśnych
regularnie zamieszczała artykuły popularyzujące wyniki badań oraz problemy
szeroko rozumianej ochrony przyrody. Do tego dorobku należy dodać częste
spotkania z młodzieżą szkolną i akademicką oraz z mieszkańcami
Białostocczyzny, jak również codzienne (od 2001 r.) audycje w Radio Białystok
poświęcone popularyzowaniu wiedzy przyrodniczej, cykliczne i okazjonalne
wystąpienia telewizyjne oraz autorskie filmy przyrodnicze prezentowane i
nagradzane na licznych ogólnopolskich i międzynarodowych konkursach oraz w
trakcie autorskich spotkań.
W latach 1992-1995 Simona Kossak samodzielnie prowadziła Biuro MaB
programu UNESCO pracując na rzecz spopularyzowania potrzeby ochrony
bioróżnorodności Puszczy Białowieskiej. Brała czynny udział w szkoleniach z
udziałem pracowników lasów państwowych, parków narodowych i
pozarządowych organizacji ekologicznych. Była członkiem Polskiego
Towarzystwa Ekologicznego. Uczestniczyła w pracach pierwszej kadencji Rady
Naukowo-Społecznej LKP "Puszcza Białowieska", była też członkiem
Wojewódzkiej Komisji Ochrony Przyrody. Od 1991 r. była członkiem Rady
Naukowej IBL, od 1999 r. redaktorem naczelnym Wydawnictw IBBL, od 2000
r. była członkiem Lokalnej Komisji Etycznej do Spraw Doświadczeń na
Zwierzętach w Białymstoku. Od 2005 r. przewodniczyła Radzie Naukowej
Białowieskiego Parku Narodowego a od 2006 r. podjęła się jako redaktor
naczelny trudu uratowania kwartalnika naukowego „Parki Narodowe i
Rezerwaty Przyrody”.
W uznaniu zasług na polu nauki i popularyzowania ochrony przyrody, prof. dr
hab. Simona Kossak została w 1997 r. otrzymała Złotą Odznaką, a w
październiku 2000 r. uhonorowana Złotym Krzyżem Zasługi. Za
popularyzowanie idei ochrony przyrody w 2003 r. otrzymała medal im. Wiktora
Godlewskiego. Za swą działalność na antenie radiowej została niedawno
uhonorowana nagrodą Osobowość Radiowa Roku 2003 r. przez Radio Gdańsk.
Była promotorem i recenzentem licznych prac dyplomowych i rozpraw
naukowych, autorem nowatorskich rozwiązań łączących techniczne metody
ochrony linii komunikacyjnych z tajnikami behawioru zwierząt narażonych na
kolizję ze środkami transportu. Zmarła po długiej chorobie 15 marca 2007 w
Białymstoku, pochowana na cmentarzu w Porytem.
61
Kostera Irena z d. Radziwoniuk – ur. się 16 grudnia 1938 r. w Hajnówce ,
Sybiraczka. Wraz z rodziną wywieziona do Kazachstanu 13 kwietnia 1940 roku,
a wróciła do Hajnówki 6 marca 1946 roku. Ukończyła Liceum Pedagogiczne w
Bielsku Podlaskim w 1958 roku, zaocznie filologię polska na Uniwersytecie
Warszawskim (1972), Studium Podyplomowe Bibliotekarstwa na Uniwersytecie
Gdańskim (1983). Była nauczycielką w Szkole Podstawowej nr 2, potem w
Szkole Podstawowej nr 5. Od początku zaangażowana w działalność Klubu
Nauczycielskiego, miłośniczka teatru, współtworzy sekcję dramatyczną w
Domu Nauczyciela, uczestniczy w konkursach recytatorskich, występuje w
sztukach dramatycznych m. In. „Klucz do przepaści” K. Gruszczyńskiego,
„Ziemia” wg wybranych tekstów Bergmana (reżyseria i scenografia W. Kabac).
W latach 1965-1974 pracowała w Zasadniczej Szkole Zawodowej. Obok zajęć
dydaktycznych prowadzi koło teatralne grupujące utalentowaną młodzież z
ZSZ, Technikum Drzewnego, Technikum Mechanicznego, które prezentowało
w szkole i poza nią spektakle „My z II połowy XX wieku” wg poezji T.
Różewicza i M. Hillar (nagroda wojewódzka), „Śluby panieńskie” A. Fredry i
„Kordian” J. Słowackiego w interesującej scenografii W. Kabaca (społecznie).
W 1974 roku przechodzi do Liceum Ogólnokształcącego nr 9. Uczy języka
polskiego i wierna swojej pasji wychowania poprzez sztukę prowadzi grupę
teatralną „Żak”. Wystawiają „Antygonę” Sofoklesa, „Serca w miłości uparte”
wg „Dziadów” Mickiewicza, „Prometeusz w okowach” Ajschylosa. W 1978
roku odchodzi na stanowisko nauczyciela-bibliotekarza do Biblioteki
Pedagogicznej. Od 1 września 1981 roku aż do przejścia na emeryturę jest
kierowniczką tej placówki (pod zmieniającymi się nazwami). Od 2006 r. jest
członkiem zarządu Hajnowskiej Fundacji Muzyki Kameralnej i Organowej.
Pisała artykuły do gazetki parafialnej „Dobra Nowina”. Od 2010 roku jest
przewodniczącą Koła Terenowego Związku Sybiraków w Hajnówce. Za swoją
działalność uzyskała następujące odznaczenia: Medal Komisji Edukacji
Narodowej (1987), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1989), Krzyż
Zesłania Sybiru (2006), Złoty medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej
(2011), medal „PRO MEMORIA” (2011).
Kostera Stanisław – ur. w 1935 r. w Hajnówce. Pracę zawodową rozpoczął
jako nauczyciel szkoły podstawowej w Wojnówce, a następnie po odbyciu
zasadniczej służby wojskowej w latach 1955-57 był kierownikiem Szkoły
Podstawowej nr 3 w Hajnówce. Później był zatrudniony w Prezydium
Powiatowej Rady Narodowej na stanowisku zastępca inspektora szkolnego ds.
kultury i oświaty dorosłych. Podczas pracy zawodowej studiował zaocznie w
Wyższej Szkole Inżynierskiej w Białymstoku uzyskując tytuł inżyniera
budownictwa lądowego. W 1973 r. został powołany na stanowisko zastępcy
naczelnika powiatu hajnowskiego, a po likwidacji powiatu w 1975 roku został
zastępcą Naczelnika Miasta Hajnówka. W latach 1976-89 pełnił funkcję
62
Naczelnika Miasta. Podczas jego urzędowania Hajnówka dwukrotnie zdobyła
tytuł wicemistrza w Ogólnopolskim Konkursie „Mistrz Gospodarności”, a w
1986 roku tytuł „Mistrza Gospodarności”. W tym czasie nastąpił intensywny
rozwój budownictwa wielorodzinnego. Powstały cztery nowe osiedla
budownictwa wielorodzinnego: Reja, Centrum, Mazury i Lipowa.
Uruchomiono. Uruchomiono komunikację miejską, oddano do użytku dworzec
PKP, rozpoczęto i poważnie zaawansowano budowę szpitala. Za swoją pracę
zawodową i działalność społeczną był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał
wysokie odznaczenia państwowe: Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Orderu
Odrodzenia Polski.
Kot Jarosław - Od 2004 roku jest prezesem Przedsiębiorstwa Usług
Komunalnych. Znacząco przyczynił się do rozwoju zakładu. W momencie
objęcia funkcji prezesa, firma zajmowała się głównie wywozem nieczystości.
Zatrudniała 30 osób, a jej obrót wynosił zaledwie 2 mln złotych. Obecnie PUK
jest najszybciej rozwijającą się spółką podległą miastu. Dziś firma zatrudnia 65
osób, a jej obroty sięgają 13 mln złotych.
Dzięki przedsiębiorczości Jarosława Kota, firma znacząco rozszerzyła zakres
swojej działalności. Od 2010 roku PUK prowadzi kompleksową działalność we
wszystkich dziedzinach branży budowlanej, wykonuje różnego rodzaju prace
ziemne. Zakład prowadzi jednocześnie sprzedaż materiałów budowlanych. W
tym roku otwarty został również Zakład Zagospodarowania Odpadów
podlegający spółce PUK.
Zakład zdobył także część terenu należącego do hajnowskiej firmy Hamech, na
którym prowadzone są kolejne inwestycje (budowa parkingów, składu
budowlanego oraz sklepu z materiałami budowlanymi).
Kowalczuk Piotr – dzwonnik Soboru Św. Trójcy, zmarł 25.11.2003 r. w wieku
53 lat. Wychowany w tradycji katolicko-prawosławnej był bardzo przywiązany
do cerkwi. Na każde zawołanie duchownego chętnie wykonywał wszelkie
polecenia i umiał taktownie załatwić każdą sprawę. Zbierał po całej Hajnówce
wyposażenie dla Domu Miłosierdzia. Kościołowi rzymskokatolickiemu pw. Św.
Cyryla i Metodego ofiarował ikonę świętych braci. Był niezastąpionym
pomocnikiem ks. Mitrata Antoniego Dziewiatowskiego przy budowie Soboru
Św. Trójcy. Z jego dzwonnicy Piotr uderzał szczególnie żarliwie dzwonem
Tryzwonem, wyrażającym chrześcijańską radość, która zawsze przepełniała
duszę dzwonnika.
Kowalik Kazimierz - w latach 1940-43 walczył w szeregach Armii
Radzieckiej. Z chwilą powstania Pierwszej Dywizji im. T. Kościuszki
był jednym z pierwszych oficerów, którzy przeszli z szeregów Armii
Radzieckiej, by szkolić żołnierzy w pododdziałach Wojska Polskiego. W I
63
Armii WP jako dowódca kompanii ciężkich karabinów maszynowych
uczestniczył w historycznej bitwie pod Lenino. W dalszych walkach o
wyzwolenie Polski był trzykrotnie ranny. Koniec wojny zastał go szpitalu,
do którego trafił po odniesieniu ran w bitwie o Szprewę 16 kwietnia 1945 r.
Za bohaterską postawę przez cały okres wojny był wielokrotnie odznaczany, m.
in. dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz Medalem Zasłużony na Polu
Chwały. W latach sześćdziesiątych przyznano mu wysokie odznaczenie
radzieckie - Order Czerwonej Gwiazdy. Po wyleczeniu frontowych ran przez
dziesięć lat był współorganizatorem życia na Ziemiach Odzyskanych. Pracował
wówczas w województwach gdańskim i olsztyńskim na odpowiedzialnych
stanowiskach. Był m. in. pierwszym przewodniczącym MRN w Mikołajkach.
W 1959 r. Kazimierz Kowalik przyjechał do Hajnówki i rozpoczął pracę w
Prezydium PRN na stanowisku starszego agromelioranta w Powiatowym
Inspektoracie Wodnych Melioracji. Jego pasją życia była aktywna praca
społeczna. Był przez wiele lat przewodniczącym rady zakładowej przy Prezydium PRN, członkiem egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR, prezesem
Powiatowego Oddziału Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej, członkiem zarządów LOK i Klubu Oficerów Rezerwy, instruktorem strzeleckim,
prowadzonej przez siebie społecznie sekcji strzeleckiej przy Prezydium PRN.
Posiadał uprawnienia sędziego Polskiego Związku Strzeleckiego.
Kozak Mikołaj - Doktor nauk ekonomicznych, nauczyciel akademicki, działacz
młodzieżowy i partyjny. Urodził się 13 sierpnia 1936 roku w Białowieży. W
1955 roku ukończył Liceum Ogólnokształcącego w Hajnówce. Studiował na
Wydziale Ekonomicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych w Warszawie
(uk. 1966) oraz na Wydziale Ekonomiki Produkcji Szkoły Głównej Planowania
i Statystyki (uk. 1971). Stopień doktora nauk ekonomicznych uzyskał w WSNS
w 1976 roku.
W latach 1959-1960 pracował na stanowisku kierownika Wydziału
Organizacyjno-Prawnego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Hajnówce.
Pełnił też funkcję powiatowego radnego (1960-1963). W latach 1967-1971 był
przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego ZMS w Białymstoku.
Od 1971 roku pracował w szkolnictwie wyższym. Początkowo w WSNS w
Warszawie, a od sierpnia 1974 roku w Uniwersytecie Warszawskim. W latach
1980-1981 był zastępcą dyrektora Instytutu Nauk Ekonomicznych Filii UW w
Białymstoku.
Od 1981 do 1989 roku pełnił funkcje z wyboru - początkowo I Sekretarza KM
PZPR, a następnie Sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Białymstoku.
W latach 1969-1973 i 1984-1990 był radnym WRN w Białymstoku. Pełnił
funkcję zastępcy przewodniczącego WRN i przewodniczącego Wojewódzkiej
Komisji Odznaczeń Państwowych i Regionalnych. Nauczycielem akademickim
pozostawał do 1990 roku, kiedy to ze względu na stan zdrowia odszedł z pracy
64
zawodowej.
Odznaczony Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1968),
Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżami - Kawalerskim (1977) i Oficerskim
Orderu Odrodzenia Polski (1984), Medalem 40-lecia Polski Ludowej
(1984),Odznakami - Honorową, Srebrną i Złotą „Zasłużony Białostocczyźnie”
(1971, 1974 i 1980). Mieszka w Białymstoku. (oprac. Piotr Bajko)
Krupicz Bazyli – absolwent LO 9 w Hajnówce z 1962 roku, profesor
nadzwyczajny Politechniki Białostockiej dr hab. inż. – pochodzi z Dobrowody;
po ukończeniu studiów pracował jako technolog w Centralnym Biurze
Konstrukcyjno-Technologicznym przy Zakładach Naprawczych Taboru
Kolejowego w Mińsku Mazowieckim (1968–1971); asystent na Wydziale
Mechanicznym Politechniki Białostockiej (1971–1979); adiunkt (1979–2005);
profesor nadzwyczajny na Wydziale Mechanicznym Politechniki Białostockiej
(od 2005); prodziekan ds. studenckich i dydaktyki Wydziału Mechanicznego PB
(1983–1988); prorektor ds. studenckich i dydaktyki Politechniki Białostockiej
(od 2005). W latach 1997–2009 był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Ziemi
Kleszczelowskiej.
Krutel Włodzimierz (1933-2006) rozpoczął karierę piłkarską w hajnowskiej
Unii. Jako jedyny hajnowski piłkarz z tego okresu podjął studia. W 1957 roku
ukończył w Leningradzie Akademię Wychowania Fizycznego. Po powrocie do
kraju nadal grał w piłkę nożną w Puszczy i kontynuował edukację trenerską .
Uzyskał najpierw II, a w 1960 roku - I stopień trenera klasy państwowej. W
latach 1962 - 63 pomagał prowadzić kadrę Polski juniorów starszych. Jako
trener seniorów KS Puszcza ( od 1962 r.), dwukrotnie doprowadził hajnowian
do zdobycia Pucharu Polski na szczeblu wojewódzkim oraz Pucharu Podlasia.
W 1975 roku, kiedy był selekcjonerem kadry juniorów województwa
białostockiego, reprezentacja województwa zajęła IV miejsce na Centralnej
Spartakiadzie Młodzieży w Suwałkach. W latach 1981-82 trampkarze Puszczy
zdobyli mistrzostwo i wicemistrzostwo województwa. Największe zdobycze
pracy trenerskiej z ostatnich lat to: mistrzostwo województwa trampkarzy
starszych, mistrzostwo województwa juniorów starszych oraz IV miejsce
seniorów OSiR w klasie A w sezonie 1996 - 97. Uroczyste pożegnanie
Włodzimierza Krutela odbyło się w 1997 roku, podczas meczu OSiR-u z
Cresovią II Siemiatycze, w obecności prezesa BOZPN Józefa Maliszewskiego,
wiceprezesa Piotra Dobrzyńskiego, dyrektora OSiR p. Andrzeja Ludwiczaka i
trenera trampkarzy p. Janusza Ludwiczaka W plebiscycie na najlepszego trenera
Ziemi hajnowskiej XX wieku kibice umieścili Włodzimierza Krutela na 4.
miejscu. Włodzimierz Krutel zmarł w czerwcu 2006 r. w szpitalu w
Białymstoku.
65
Krzewska Eliza - Urodziła się ona 26 czerwca 1898 r. w Rydze (Łotwa). Jej
ojciec, Jan Render był Łotyszem, a matka Hanna, Niemką. Była to rodzina
protestancka. W 1914 roku Eliza ukończyła trzy klasy rosyjskiego gimnazjum
żeńskiego w Rydze, a w 1915- jedną klasę z przygotowaniem pedagogicznym
do pracy w charakterze guwernantki. W latach 1915-20 pracowała jako
nauczycielka w szkole kolejowej w Rydze. W tym czasie wychodzi za mąż za
Polaka i w 1921 roku przyjeżdża do Polski. W następnym roku rozpoczyna
pracę w leśnictwie w Białowieży. Do pracy nauczyciela wraca w okresie rządów
radzieckich i przez dwa lata szkolne (1939/40 i 1940/41) pracuje w rosyjskiej
dziesięciolatce. Podczas okupacji niemieckiej pracuje w polskiej szkole średniej,
ucząc języka niemieckiego. Po wojnie w 1944 roku rozpoczyna pracę
nauczycielki w białoruskiej szkole podstawowej. I właśnie ze szkolnictwem
białoruskim E. Krzewska mocno związała swoją drogę zawodową. Aresztowana
w 1945 r. i wywieziona w głąb Związku Radzieckiego, do Hajnówki wróciła
pod koniec lat 40. W 1950 roku rozpoczęła pracę w liceum białoruskim.
Uczyła języka rosyjskiego i niemieckiego. Nauczyciele i uczniowie pamiętają ją
jako staruszkę z młodą duszą. Była zawsze wesoła, miła kulturalna, gotowa
wciąż pomagać innym... Uznawała tylko jedną twardą regułę - bronić ucznia,
dawać szansę nawet tym, którzy na nią nie zasłużyli”.
Kubacki Kazimierz (1932-98) – mgr inż., urodził się we wsi Wrońsk, powiat
laski, województwo łódzkie, w Hajnówce od 1933 r. Po ukończeniu liceum
studiował w Instytucie Przemysłowym w Doniecku, gdzie ukończył studia na
Wydziale Mechanicznym Instytutu i uzyskał dyplom magistra – inżyniera. W
roku 1957 wrócił do Hajnówki i podjął pracę w Hajnowskich Zakładach
Przemysłu Drzewnego jako inspektor w Dziale Inwestycji. W latach 1959 1960 pracował w Dziale Mechanicznym Zakładów Suchej Destylacji Drewna, w
latach 1960- 63 w Hajnowskim Zakładzie Przemysłu Maszynowego Leśnictwa
na stanowisku zastępcy dyrektora do spraw technicznych i w latach 1963 - 1975
ponownie w ZSDD, juz na stanowisku głównego mechanika. W latach 1975 1991 nauczał zawodu w Technikum Mechaniczno - Drzewnym. W okresie
pracy w ZSDD był zaangażowany w działalność nad ograniczeniem i likwidacją
szkodliwych oparów i ścieków powstających w procesach technologicznych. Za
wdrożenie pracy: "Osadzanie smoły w ściekach i uzdatnianie wody metoda
napowietrzania w celu zmniejszenia fenoli w wodzie ściekowej odprowadzanej
do rzeki Leśna" otrzymał nagrodę II stopnia Naczelnej Organizacji Technicznej.
W 1983 roku opracował konstrukcję i technologię produkcji kotla wodnego na
ekologiczne paliwo o nazwie "Moderator" i zorganizował jego produkcję na
skalę przemysłową. W połowie lat 80. utworzył Zakład Energetyki Cieplnej,
zatrudniający kilkudziesięciu pracowników; do 1998 r. kierował nim osobiście.
Kazimierz Kubacki sfinansował budowę pomnika pamięci osób w dzielnicy
Judzianka zamordowanych przez Niemców w czasie II wojny światowej, jak
66
również krzyża przy szosie Hajnówka - Białowieża, w miejscu zamordowania w
1923 roku Józefa Bułak-Bałachowicza. Przekazywał również środki finansowe
na potrzeby społecznych organizacji działających w Hajnówce.
Za pracę w przedsiębiorstwach państwowych otrzymał następujące odznaczenia
i wyróżnienia: Srebrny Krzyż Zasługi (1969), Zasłużony Białostocczyźnie
(1973), Odznaka Tysiąclecia Państwa Polskiego (1974) oraz brązowy i srebrny
medal za zasługi dla Polskiego Związku Łowieckiego, którego był wieloletnim
członkiem. Zmarł nagle 31.10.1998 roku i został pochowany na cmentarzu w
Hajnówce.
Kuczko Andrzej – ur. w 1956 r. w Hajnówce, brat Jerzego, z powodzeniem
walczył w zawodach ogólnopolskich w kolarstwie szosowym. Członek kadry
narodowej juniorów w roku 1974, reprezentant LZS Spółdzielca i Poloneza
Warszawa. Największe sukcesy odnosił w roku 1974 – 2. miejsce podczas
Wyścigu Dożynkowego w Pleszewie, 4. miejsce w Memoriale P. Nerki, 4.
pozycja w Wyścigu Orlików we Wrocławiu.
Kuczko Jerzy - ur. się w Hajnówce w 1955 r. Będąc uczniem LO nr 9 zaczął
odnosić pierwsze sukcesy w kolarstwie w kategorii młodzików i juniorów.
Dzięki dobrej jeździe indywidualnej został mistrzem Polski młodzików w 1971 i
mistrzem Polski LZS juniorów w 1972 r. Reprezentował Polskę w wyścigach
międzynarodowych, startował w ME Juniorów, zajmując 17. miejsce. Podczas
służby wojskowej w latach 1974 - 76 reprezentował CWKS Legię - startując w
Tour de Pologne, Wyścigu Przyjaźni, Wyścigu Dookoła Jugosławii, w Słowacji.
W 1978 r. przeniósł się do FSO Stal (późniejszy Polonez), gdzie startował z
Ryszardem Szurkowskim. W roku 1980 zdobyli mistrzostwo Polski w jeździe
parami na szosie. W MP w jeździe indywidualnej zajął 6. miejsce w 1979 r., 9.
miejsce rok później. W tym samym roku wygrał kryterium uliczne w Berlinie
Zachodnim. Był znany z postawy fair play - w 1974 r. podczas wyścigu w
Dubnicy oddał swój rower Stanisławowi Szoździe, a w 1978 r. podczas
indywidualnych MP w jeździe na czas oddał koło Tadeuszowi Mytnikowi,
tracąc szansę na dobre miejsce. Za ten gest został wyróżniony w konkursie
"Sztandaru Młodych” nagrodą Fair Play. Jurkowi niewiele brakowało, by
wystąpić w Wyścigu Pokoju i Igrzyskach w Moskwie. Uznano, że jest
nierozwojowy i postawiono na młodzież. Wówczas wyjechał z Polski i w latach
osiemdziesiątych trenował z powodzeniem młodych kolarzy w RFN. Obecnie
prowadzi własne przedsiębiorstwo.
Kuczyński Sławomir (65) – był uczniem ZSZ, reprezentował SZS- AZS
Białystok, wychowanek trenera W. Sidorskiego. Medalista WSM – w 1982 r.
wygrał na 400 i 800 m, w 1983 r. był pierwszy na 400 m, w 1984 r. ponownie
zwyciężył na 400 i 800 m. Reprezentował województwo białostockie w IX i XI
67
OSM w 1982 i w 1984 r. Rekordy życiowe: 400 m – 51,12, 800 m – 1,56,82.
Kulik Sławomir- ur. 1959 r. w Hajnówce. Absolwent Wydziału Biologii i Nauk
o Ziemi UMCS w Lublinie. Nauczyciel Zespołu Szkół w Dubiczach
Cerkiewnych. Jego pasją są: fotografia, poezja, podróże i ekologia. Fotografuje
głównie Puszczę Białowieską i architekturę Podlasia. Laureat wielu konkursów
fotograficznych. Debiutował w roku 1997 wierszami: "Dobry dzień i Tutejszy"
w zbiorku poezji białoruskiej.
Kulwanowski Leonard – wieloletni dyrektor Szkoły Podstawowej nr 5 (od
1965 do 1995 ). W latach 60. grał w drużynie siatkówki LZS „Kolorowi”
Hajnówka, występującej w lidze międzywojewódzkiej. Od 2002 r. wiernie
kibicuje hajnowskim siatkarzom występującym w rozgrywkach II bądź I lig. Po
przejściu na emeryturę przyczynił się do utworzenia w Hajnówce Uniwersytetu
Trzeciego Wieku. Działania w tym celu rozpoczął już w roku 2007, przy
ogromnym wsparciu Jadwigi Rudzińskiej-Patejuk. Od 2002 r. Leonard
Kulwanowski działał w Radzie Miasta, w latach 2006-2010 pełnił funkcję przewodniczącego Rady Miasta w Hajnówce.
Kuradczyk Henryk - powszechnie znany w Hajnówce jako "Kargul". Malarski
talent, który zawsze budził wielki podziw, pozwolił mu stworzyć w życiu kilka
tysięcy prac. Urodził się w 1951 r. w Kownie. Do Hajnówki przyjechał z
rodzicami, kiedy miał 6 lat. Jako kilkunastolatek rozpoczął swoje samodzielne
życie w Supraślu, gdzie ukończył liceum plastyczne. Pracował na Śląsku jako
górnik w kopalni, w Bieszczadach jako drwal przy wyrębie lasów, ale ponieważ
jego obrazy wciąż znajdowały odbiorców, wkrótce zaczął żyć wyłącznie z ich
sprzedaży. Wielkie uznanie dla talentu skłoniły początkującego artystę do
podjęcia dalszej nauki w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Przez rok
uczęszczał na zajęcia jako wolny słuchacz, ale kiedy nadszedł termin
egzaminów wstępnych, przeważyła niestety chęć zabawy i szumne plany
studiowania odeszły szybko w zapomnienie.
Kwiatkowski Bronisław - urodził się 5 maja 1950 w Mazurach, miejscowości
w powiecie Kolbuszowskim, gminie Raniżów. Ukończył Technikum Leśne w
Krasiczynie. W 1973 ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk
Zmechanizowanych we Wrocławiu. Generał B. Kwiatkowski to także absolwent
Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie (lata 1977-1980)
oraz Akademii Dowodzenia Związkowych Sił Zbrojnych Niemiec (niem. die
Bundeswehr, lata 1990-1992) w Hamburgu. Posiadał znajomość języków:
angielskiego, niemieckiego i rosyjskiego. Na pierwsze stanowisko liniowe –
dowódcy plutonu – skierowano go do 29 Pułku Czołgów 11 "Drezdeńskiej"
Dywizji Pancernej w Żaganiu. W 1974 został dowódcą kompanii w tej jednostce
wojskowej. Od 1980 do 1982 kierował sztabem 16 Batalionu Powietrzno68
Desantowego z Krakowa, po czym służył w Dowództwie 6 "Pomorskiej"
Dywizji Powietrznodesantowej w Krakowie, od 1986 6 "Pomorskiej" Brygady
Powietrzno-Desantowej, a od 1989 6 Brygady Desantowo-Szturmowej im. gen.
bryg. Stanisława Sosabowskiego. Pełnił kolejno funkcje oficera operacyjnego
(lata 1982-1983), szefa Wydziału Operacyjnego (lata 1983-1986) oraz szefa
Sztabu (lata 1986-1990). W 1990 został szefem Oddziału Operacyjnego w
Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie, a
od 1993 był szefem Oddziału Rozpoznania i Walki Radioelektronicznej w
Sztabie Krakowskiego Okręgu Wojskowego w Krakowie. W latach 1995-1996
dowodził Polskim Kontyngentem Wojskowym w ramach misji pokojowej ONZ
rozdzielania wojsk na Wzgórzach Golan (UNDOF). Następnie objął stanowisko
dowódcy 6 Brygady Desantowo-Szturmowej im. gen. bryg. Stanisława
Sosabowskiego w Krakowie. W 2000 wyznaczono go szefem Sztabu Korpusu
Powietrzno-Zmechanizowanego w Krakowie, który w 2002 przeformowano na
2 Korpus Zmechanizowany. W 2003 został zastępcą dowódcy Wielonarodowej
Dywizji Centrum-Południe, w ramach I zmiany Polskiego Kontyngentu
Wojskowego w Iraku po II wojnie w Zatoce Perskiej. Po powrocie do Polski w
2004 był zastępcą dyrektora Centrum Szkolenia Sił Pokojowych NATO (ang.
Joint Force Training Center) w Bydgoszczy. W 2005 ponownie przebywał w
Iraku jako Szef Szkolenia Misji Szkoleniowej NATO (ang. NATO Training
Mission – Iraq). Następnie był zastępcą dowódcy 2 Korpusu
Zmechanizowanego. 15 sierpnia 2005 otrzymał awans na stopień generała
dywizji. Od 18 lipca 2006 do 24 stycznia 2007 dowodził Wielonarodową
Dywizją Centrum-Południe podczas VII zmiany Polskiego Kontyngentu
Wojskowego na misji stabilizacyjnej w Iraku. 20 kwietnia 2007 został
wyznaczony na dowódcę Dowództwa Operacyjnego SZ. 3 maja 2007 prezydent
Lech Kaczyński awansował gen. dyw. Bronisława Kwiatkowskiego na stopień
wojskowy generała broni. W związku z reorganizacją, w dniu 15 sierpnia 2007
objął stanowisko dowódcy operacyjnego Sił Zbrojnych. Zginął 10 kwietnia 2010
w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku. 15 kwietnia 2010
Marszałek Sejmu Bronisław Komorowski, wykonujący obowiązki Prezydenta
RP, postanowieniem Nr 112-8-2010 mianował go pośmiertne generałem. 24
kwietnia 2010 Bronisław Kwiatkowski został pochowany na Cmentarzu
Salwatorskim w Krakowie. Odznaczenia: Krzyż Oficerski Legii Zasługi USA
(2011, pośmiertnie), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2010,
pośmiertnie), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2004), Krzyż
Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2000), Krzyż Komandorski Orderu
Krzyża Wojskowego (2007), Złoty Krzyż Zasługi, Złoty Medal "Siły Zbrojne w
Służbie Ojczyzny", Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju", Medal
Złoty za Długoletnią Służbę (2009), Medal Pamiątkowy Wielonarodowej
Dywizji Centrum-Południe w Iraku, Wielki Oficer Orderu Zasługi (2008,
Portugalia), Medal ONZ za misję UNDOF, Odznaka Instruktora
69
Spadochronowego. Żona Krystyna pochodziła z Hajnówki, poznali się w 1978
r. w czasie praktyki z "urządzania lasu" w Puszczy Białowieskiej. Ślub wzięli
pięć lat później. Dom wybudował w ulubionym miejscu w Krakowie - na
Ruczaju. Do tego stopnia nie chciał stamtąd odchodzić, że kiedy był szefem
sztabu w 2. Korpusie Zmechanizowanym w Krakowie, odmówił objęcia
dowództwa dywizji na drugim końcu Polski. Wolał swój dom, spacery na
Wawel i na malownicze Podgórze oraz działalność w Bractwie Kurkowym i
fundacji Prometeusz pomagającej doświadczonym przez los dzieciom. Co roku
gen. Kwiatkowskim pomagał w zorganizowaniu balu dla dwóch tysięcy dzieci podopiecznych fundacji w hali Wisły. Ostatecznie o wyjeździe poza Kraków
zdecydował dopiero awans na szefa dowództwa operacyjnego.
Leszczyński Jarosław – absolwent LO z 1982 r., najlepszy hajnowski tenisista
stołowy. W 1981 r. podczas turnieju w Słupsku odniósł duży sukces mistrzostwo Polski juniorów wśród amatorów. W 1982 r. zdobył swój pierwszy
z dziewięciu tytułów mistrza województwa. W latach 1983 - 87 reprezentował
III - ligowy Metalowiec Białystok, a od roku 1988 rozpoczął występy w II ligowych klubach białostockich. Przez 6 lat grał w Kłosie Solniczki, w latach
1994 - 95 w Juvenii Białystok, a od 1997 do 2000 roku w ABC Bagbud
Giżycko. Podczas występów w tych klubach odniósł wiele sukcesów: 1989 wicemistrzostwo Polski Zrzeszenia LZS w Zamościu; 1990 - 3. miejsce w
turnieju strefowym do Mistrzostw Polski; 1993 - 2. miejsce w drużynowych
akademickich mistrzostwach Polski rozgrywanych w Olsztynie (w barwach
Białegostoku razem z Kisielewskim i Sieńczyło); 1995 - 3. miejsce w
drużynowych akademickich mistrzostwach Polski rozgrywanych w
Częstochowie. W roku 1995 dzięki staraniom J. Leszczyńskiego reaktywowano
sekcję tenisa stołowego w Hajnówce. Zespół w składzie: J.Leszczyński, Dariusz
Żornaczuk i Eugeniusz Tomaszuk przez dwa sezony występował w
rozgrywkach amatorskiej białostockiej II ligi, pokrywając koszty występów z
własnej kieszeni. W roku 1999 wygrał w Grajewie mistrzostwa województwa
weteranów, a w dwóch następnych latach zajmował drugie miejsce. W latach
2001, 2002 znów odniósł sukcesy na arenie ogólnopolskiej. W rozgrywanych od
kilku lat w grudniu w Bełchatowie turniejach OPZZ, będących Mistrzostwami
Polski Amatorów J. Leszczyński zdobył brązowe medale, a drużynowo z
reprezentacją Białegostoku złote medale. W swojej bogatej karierze sportowej
Jarosław Leszczyński wygrał 20 turniejów tenisowych. Był członkiem szerokiej
kadry narodowej, lecz ze względu na okres stanu wojennego nie wystąpił w
Mistrzostwach Krajów Demokracji Ludowej, do których był zgłoszony. Za
swoje zasługi sportowe został uhonorowany w 1998 r. Odznaką za Zasługi dla
Polskiego Związku Tenisa Stołowego. Oprócz tenisa stołowego uprawiał
również tenis ziemny i koszykówkę w lidze okręgowej. W tenisie ziemnym
odniósł duży sukces wygrywając w 1995 r. mistrzostwa Polski Banków PBK.
70
Wcześniej w 1991 r. roku wygrał pierwszy turniej amatorów na nowo otwartym
korcie OSiR-u, w późniejszych latach należał do czołowych zawodników
Hajnówki. Jego osiągnięcia zostały dostrzeżone przez kibiców, którzy wybrali
Go najpopularniejszym sportowcem Ziemi Hajnowskiej 2002 r. W ostatnich
latach zajmował się nie tylko tenisem. W 2006 roku przy pomocy Podlaskiej
Rady PKOL założył w Hajnówce Klub Olimpijczyka i został jego pierwszym
prezesem. Zginął w wypadku samochodowym 16 października 2008 r.
Leszczyński Konstanty (1933-87) - zasłużony dla naszego miasta działacza
społecznego, samorządowego i gospodarczego, całe swoje krótkie życie (zmarł
w wieku 54 lat) poświęcił unowocześnieniu Ziemi Hajnowskiej, a zwłaszcza
samej Hajnówki. Konstanty Leszczyński był długoletnim przewodniczącym
Miejskiej Rady Narodowej, czyli odpowiednikiem dzisiejszego burmistrza.
Jednocześnie był wieloletnim przewodniczącym powiatowej organizacji
Związku Młodzieży Polskiej i włożył dużo wysiłku w kierowaniu młodzieży
robotniczej i chłopskiej z Ziemi Hajnowskiej na wyższe studia. Według
dzisiejszych kryteriów był typowym socjaldemokratą, któremu zawsze bliskie
były problemy życiowe prostego człowieka.
Urodził się 05.10.1933 roku we wsi Makówka k/Narwi w rodzinie małorolnego
chłopa. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Narwi, natomiast średnie
wykształcenie zdobył w Technikum Ekonomicznym w Ełku, które ukończył w
roku 1954. Już w szkole średniej był jednym z głównych organizatorów
Związku Młodzieży Polskiej. Pracę zawodową rozpoczął w Gminnej
Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" w Narwi w charakterze księgowego. W
końcu 1954 roku, został wybrany przez organizację młodzieżową na
przewodniczącego Powiatowego Związku Młodzieży Polskiej w Hajnówce i
jednocześnie zatrudniony na stanowisko prezesa Gminnej Spółdzielni
"Samopomoc Chłopska". W roku 1961 został wybrany przewodniczącym
Miejskiej Radu Narodowej, którym był do roku 1974. W latach 1974 - 75 był
sekretarzem Powiatowej Rady Związków Zawodowych. Z kolei w latach 1975 87 był wiceprezesem do spraw produkcji i gastronomii w Spółdzielni
Spożywców "Społem" w Hajnówce. Był też stałym, terenowym
korespondentem "Gazety Białostockiej" i informował mieszkańców
Białostocczyzny o tym, co dzieje się w Hajnówce. Ożenił się w 1959 roku z
Anną Wierzbicką, pielęgniarką, obecnie przebywającą na emeryturze.
Wychowali jednego syna.
Za zasługi dla rozwoju Hajnówki i Ziemi Hajnowskiej Konstanty Leszczyński
został odznaczony m. in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
(1976 r.), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984 r.), brązową,
srebrną i złotą odznaką Zasłużony Białostocczyźnie. Zmarł nagłe 6 czerwca
1987 roku i został pochowany na cmentarzu w Hajnówce.
71
Lewandowski Mirosław – ur. się w Hajnówce w roku 1964. W 1980 r. zaczął
uprawiać łucznictwo pod okiem trenera Zenona Czapli. Po pół roku treningów
awansował do reprezentacji województwa i zakwalifikował się na Igrzyska
Młodzieży Szkolnej. W następnym roku był 6. na Mistrzostwach Polski i 6. w
Pucharze Polski. Po skończeniu Technikum Drzewnego uczył się w Studium
Ogrodniczym w Białymstoku, gdzie równocześnie trenował łucznictwo w
drugoligowym klubie Podlasie. Potem studiował w Białej Podlaskiej w
Akademii Wychowania Fizycznego. Tam przestał strzelać z łuku, gdyż nie było
na miejscu sekcji łuczniczej. Od roku 1992 jest magistrem ze specjalizacjami
nauczycielską oraz trenera kulturystyki drugiej klasy. W 1993 r. wyjechał do
Pragi ze sprzętem łuczniczym i wstąpił do klubu Slavia Praga. Występował w I
lidze, gdzie strzelał z łuku klasycznego. Plasował się w pierwszej dziesiątce
zawodników czeskich. Od 1995 r. zaczął przygodę z łukiem bloczkowym. Po
roku treningów pojechał na Mistrzostwa Polski do Żywca i zajął pierwsze
miejsce, rok później był drugi startując w barwach Łucznika Żywiec, w
którym trenerem był Jan Lach- trener kadry narodowej. Z tym klubem zdobył
również drużynowe mistrzostwo Polski. Do 2000 r. zdobywał na MP medale w
łukach klasycznych i bloczkowych. Ostatni raz startował w Zamościu i zdobył
brązowy medal. Był również uczestnikiem Mistrzostw Czech i ma w kolekcji
medal srebrny i brązowy. Ze sportem nie zerwał, gra regularnie w tenisa, pływa
i strzela rekreacyjnie z łuku, startuje w Igrzyskach Polonijnych. Kolekcjonuje
obrazy Vlastimila Hofmana.
Lewczuk Bożena – nauczycielka, pomysłodawca utworzeniu w Hajnówce
szkoły muzycznej. W efekcie rozmów z burmistrzem w połowie roku 2008
zawiązało się stowarzyszenie "Unisono”, które zajęło sie uruchomieniem i
prowadzeniem Społecznej Szkoły Muzycznej I stopnia. Uczy się tu dziś 31
dzieci w klasie fortepianu, saksofonu, gitary i skrzypiec. W 2010 roku otrzymała
tytuł „Zasłużony dla powiatu hajnowskiego”. Nominowana w plebiscycie
„Hajnowianin 2008 roku”.
Lipiński Edward - urodził się 14 lutego 1937 r. w Łomży .Ukończył filologię
polską na Uniwersytecie Gdańskim i Podyplomowe Studium Organizacji i
Zarządzania Oświatą w Sulejówku. W roku 1959 rozpoczął pracę w szkole
podstawowej w Olchówce koło Narewki. W Hajnówce mieszka od 1970 roku.
Pracował jako wizytator rejonowy w wydziale oświaty, a od 1975 r. jako
nauczyciel języka polskiego w Zespole Szkół Zawodowych. Uczył także w
Zespole Szkół Leśnych w Białowieży oraz w Zespole Szkół Rolniczych. W
1987 r. przeszedł na emeryturę i na dwa lata wyjechał do New Britoin w
Stanach Zjednoczonych. Pisać próbował w latach wczesnej młodości, poważniej
spojrzał na swoją twórczość w okresie pracy zawodowej w Zespole Szkół
Zawodowych. Pisał wiersze na uroczystości szkolne i dla samego siebie. Pisze
72
dzienniki, wiersze, fraszki, haiku, aforyzmy, które nazywa okruchami,
sporadycznie bajki. Debiutował w prasie w 1995 r. w hajnowskim „Gościńcu”.
Utwory jego publikowane były również między innymi , w „Gazecie
Hajnowskiej”, „Nad Narewką”, „Głosie Nauczycielskim”, „Kontaktach”,
„Piśmie Kulturalnym”, „Panoramie Hajnowskiej” i w licznych wydawnictwach
pokonkursowych. Drukuje też w kwartalniku Nauczycielskiego Klubu
Literackiego w Białymstoku. Jego wiersze ukazały się w tomikach: „Szukam
słów, które określą drogą..”, „Mgły i mgiełki” , „W cieniu radości”, „Zapach
ziemi”. Jest prezesem hajnowskiego Klubu Literackiego, który powstał przy
MBP w Hajnówce 6 marca 1998 r. Był sekretarzem Towarzystwa Przyjaciół
Hajnówki w latach 1996-2005. Laureat wielu ogólnopolskich konkursów
literackich. W 1997 r. w IV Ogólnopolskim Konkursie „Sianokosy poetyckie”
w Drohiczynie uzyskał III nagrodę. W II Ogólnopolskim Konkursie Literackim
w Nowym Targu w 2000 roku uzyskał I nagrodę za aforyzm -"Kobieta jak
parasolka - bez trzonka traci na wartości", I nagrody w konkursie jednego
wiersza w Łomży w 2002 roku, III nagrody w konkursie literackim „Sianokosy
Poetyckie” w Białymstoku.
Ponadto wiersze Edwarda
Lipińskiego
prezentowane były kilkakrotnie na antenie Polskiego Radia Białystok. Jego
utwory znajdują się w wydawnictwach zbiorowych, takich jak: „Miłość jak
ziarno odwagi. Antologia poezji religijnej. [Białystok 2000}, „Epea” 1 i 3.
Almanach [Białystok 2002 i 2003}, Danuta i Włodzimierz Masłowscy
„Aforyzmy polskie” – antologia {Kęty 2001}, D i W. Masłowscy „Księga
aforystyki polskiej XXI w. Potęga myśli”, [Katowice 2002]; „Zapisać siebie”,
proza i poezja hajnowian [Hajnówka 1995] , „Poza milczeniem” { Hajnówka
2002] , „Uwolnić myśli” [Hajnówka 2003], „W kręgu Puszczy Białowieskiej”
[Warszawa – Białowieża 2004], D. i W. Masłowscy „Księga aforyzmów”
[Warszawa 2005], Józef Bułatowicz „Z fraszką przez stulecia [XV – XX w.]
Antologia. [ Kęty 2005], D. i W. Masłowscy „Wielka księga myśli polskiej”.
Aforyzmy, przysłowia, sentencje. [Warszawa 2005], „Czerwcowe wiersze”
[Łomża 2007], „Na skrzydłach słów” Antologia NKL w Białymstoku.
[Białystok 2009], „ Opętani wierszem” Antologia [Białystok 2010] , „ Wybór
wierszy IX, X, i XVIII Konkursu poezji religijnej im. ks. prof. Józefa
Tischnera
[Ludźmierz 2001, 2002 i 2010 - wydania książkowe].
Obecnie Edward Lipiński jest na emeryturze i mieszka w Hajnówce. Jest
członkiem Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku.
Litwin-Widera Joanna – aktorka, absolwentka LO 1 w Hajnówce w 1996 r. Od
czwartej klasy szkoły podstawowej brała udział w konkursach recytatorskich,
docierając do przeglądu wojewódzkiego. W szóstej klasie wystąpiła w
przedstawieniu szkolnym. Pierwszy kontakt z teatrem miała Młodzieżowej
Grupie Teatralnej “Dzieci Ewy” prowadzonej przez Ewę Korkus. Po ukończeniu
hajnowskiego ogólniaka w 1996 r. uczyła się aktorstwa w Studium Aktorskim w
73
Teatrze im. Jaracza w Olsztynie. Jeszcze w Studium zagrała Lillę Wenedę w
dramacie Juliusza Słowackiego. W latach 1999-2008 pracowała w Teatrze
Zagłębia w Sosnowcu. Joanna Litwin długo grała postacie dzieci - w
"Calineczce", w "Przygodach Tomka Sawyera", ze względu na filigranową
posturę i niewinną twarzyczkę. Drzemiąca w aktorce ekspresja, w zestawieniu z
łagodnym wyglądem dała piorunującą mieszankę. Taka była Albertynka w
"Operetce", Małgorzata w adaptacji powieści Bułhakowa, a nade wszystko
podwójna rola Violi i Cezaria w "Wieczorze trzech króli", którą uważa za
przełomową w swojej karierze. Laureatka nagrody „Kreaton” (aktorka sezonu
2006/2007). W 2008 r. przeniosła się do Teatru Śląskiego im.Wyspiańskiego w
Katowicach. Następnie związała się z Teatrem STU w Krakowie, obecnie ze
sceną Polską Tesinskiego Divadla w Czeskim Cieszynie (od 2009). Zagrała w
filmie "Młyn i krzyż" w reżyserii Lecha Majewskiego w towarzystwie gwiazd z
Hollywood - Charlotty Ramling, Michael`a Yorka, Rutgera Houera.
Litwiniec Maria (55) - lekkoatletykę zaczęła trenować pod wpływem starszych
braci, uprawiających biegi średnie. Ona wybrała sprinty, jej trenerem w LO 9
był mgr Witold Łapiński. W 1973 zdobyła brązowy medal Mistrzostw Polski
juniorów starszych w Wałbrzychu, w sztafecie 4x100 m, w barwach MKS AZS
Białystok. Najlepsze wyniki: 100 m – 12,2, 200 m – 25,1, 400 m – 57,7, 4x100
m – 48,94 w sztafecie MKS AZS Białystok. Ukończyła ART w Olsztynie.
Pracuje w hajnowskim Sanepidzie.
Lubowicka Marlena (1985) - rozpoczęła swoją karierę od występów w biegach
przełajowych i w czwórboju. W 1998 r. w Mistrzostwach Województwa w
czwórboju zajęła indywidualnie 2. miejsce, natomiast 17.06.98 r., razem z
zespołem SP nr 1, wystąpiła w Mistrzostwach Polski w czwórboju w Kielcach,
zajmując drużynowo 6. miejsce, natomiast indywidualnie znalazła się na 9.
miejscu, będąc najlepszą w rzucie piłeczką palantową – 55,50. Swoje
predyspozycje rzutowe wykorzystała w rzucie oszczepem, dochodząc do
wyniku 39,25. Podczas Małego Memoriału im. J. Kusocińskiego zdobyła
brązowy medal wynikiem 38,90. Wychowanka mgr Włodzimierza Romaniuka.
Po ukończeniu gimnazjum podjęła naukę w szkole ponad gimnazjalnej w
Białymstoku. W 2004 r. w barwach klubu Podlasie Białystok zdobyła tytuł
mistrzyni Polski juniorek wynikiem 42,97. Wystąpiła w meczu juniorów Polska
– Rumunia. Następnie ukończyła studia wychowania fizycznego w Białej
Podlaskiej. Przedwcześnie zakończyła karierę sportową z powodu ciężkiej
kontuzji ręki.
Ludwiczak Andrzej (1955) – ur. się w Hajnówce, absolwent LO nr 9 w 1974 r.,
Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie w 1978 r. Po jej ukończeniu
był nauczycielem w-f w Warszawie i kierownikiem Domu Kultury w
Legionowie. Po przyjeździe do Hajnówki
nauczycielem w-f w szkołach
74
podstawowych nr 2 i nr 5 oraz LO nr 9. W latach 1990-2000 pełnił funkcję
dyrektora OSiR w Hajnówce. Obecnie jest nauczycielem w Zespole Szkół nr 1
w Hajnówce. Początkowo uprawiał piłkę nożną, a następnie zajął się
lekkoatletyką. W SP nr 1 w Hajnówce trenował piłkę nożną pod kierunkiem mgr
Włodzimierza Krutela. Lekkoatletyce poświęcił się podczas nauki w LO 9.
Czynił szybkie postępy, które doprowadziły go do kadry Polski juniorów. Jego
największym osiągnięciem było zdobycie srebrnego medalu Mistrzostw Polski
juniorów starszych rozgrywanych
w Wałbrzychu (16.06.73) w sztafecie
4x400 m w barwach MKS AZS Białystok. Najlepsze wyniki: 100 m – 10,9,
200 m – 21,8, 400 m – 49,4, 4x100 m - 41,65 w sztafecie AZS Warszawa, skok
wzwyż – 1,95. W 2000 r. został wybrany przez czytelników „Wieści
Podlaskich” najlepszym sportowcem XX wieku w Hajnówce. W 2005 r. zajął 5.
miejsce podczas Mistrzostw Polski oldbojów w siatkówce plażowej w parze z
Mirosławem Muśko.
Ludwiczak Janusz (1957) – ur. w Hajnówce, absolwent LO nr 9 z 1977 r. i
Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie filia Biała Podl. w 1990 r.
Nauczyciel w-f w Szkole Podstawowej w Czyżach w latach 1982-86, SP nr 3 w
latach 1986-1989, SP nr 1 od 1989 r. oraz w Gimnazjum nr 1 do 2009 r.
Członek Zarządu Podlaskiego Zarzadu Szkolnego Związku Sportowego w
Białymstoku, przewodniczący SZS w Hajnówce od 2001, menager sportu w
OSiR Hajnówka od 1990 r. Piłkarz Puszczy w latach 1974-96. Trener piłki
nożnej drużyny seniorów OSiR w latach 1992-95, 1997/98 oraz drużyn
młodzieżowych OSiR i Puszczy oraz tenisa stołowego w latach 90. Piłkarze w
kategorii trampkarzy młodszych OSiR zajęli drugie miejsce w województwie.
Sekretarz Puszczy pod koniec lat 80. W MP w czwórboju lekkoatletycznym
uczniowie SP 1 zajęli 4. Miejsce drużynowo a Tomasz Kowalki był 4.
Indywidualnie. Jego wychowankowie 3-krotnie wygrywali sztafety w biegach
przełajowych szkół podstawowych podczas Igrzysk Młodzieży Szkolnej woj.
podlaskiego. Dariusz Szelest zajął 12. miejsce na MP w biegu na 600 m.
Łabędzki Bogusław Szczepan – Urodzony 26 grudnia 1968 r. w Hajnówce.
Syn Heleny z d. Boguszewskiej i Tadeusza Łabędzkiego. 31 maja 1982 r.
skazany na dwa lata pozbawienia wolności za kolportaż ulotek
antypaństwowych na terenie Hajnówki. Karę zawieszono na okres dwóch lat. W
latach 1982/83 skierowany do kuratorskiego ośrodka wychowawczego.
Po ukończeniu szkoły zawodowej w Hajnówce, a następnie technikum w
Łapach podjął studia na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej
w Warszawie. Studia ukończył w roku 1995 z tytułem magistra teologii oraz
dyplomem LICENTIATUS IN MISSIOLOGIA. W międzyczasie współautor
projektu muzycznego "Śmiejące się lwy". Od roku 1995 zatrudniony w Szkole
Podstawowej w Narewce (obecnie Zespół Szkół). Od 1996 r. wykładowca
75
misjologii na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie.
W roku 2000 podjął studia doktoranckie na Uniwersytecie Kardynała Stefana
Wyszyńskiego w Warszawie, które zostały przerwane szczęśliwym przyjściem
na świat Zuzanny Marty Łabędzkiej, która wyznaczyła nowe kierunki życiu
ojca. Od roku 2001 pracownik Zespołu Szkół Leśnych w Białowieży. Członek
NSZZ Solidarność, Prawa i Sprawiedliwości, Stowarzyszenia Solidarni 2010,
Ruchu Społecznego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, Stowarzyszenia
Historycznego im. Danuty Siedzikówny "Inki".
Radny Rady Miasta Hajnówka w latach 2006-2010. W wyborach
samorządowych 2010 wybrany ponownie głosami 193 mieszkańców 3 Okręgu
Wyborczego w Hajnówce.
Łapiński Witold - ur. 1934 r. w Łapach, mieszka w Hajnówce od 1958 r.,
absolwent Akademii Wychowania fizycznego w Warszawie. Nauczyciel w-f w
LO 9 Hajnówka w latach 1958-98 oraz w LO 10. Odkrywca talentu Krystyny
Hryniewickiej-Kacperczyk- olimpijki z 1972 r., dwukrotnej rekordzistki świata
w biegu na 400 m ppł. 3-krotny zwycięzca współzawodnictwa szkół średnich
woj. białostockiego w latach 1970-72. Jego wychowankowie zdobywali medale
na MP juniorów i MP SZS w lekkoatletyce ( K. Hryniewicka, M. Litwiniec, A.
Ludwiczak, L. Nikulin, S. Sadowski, Z. Świderski, R. Witek).
Ługowoj Jerzy – ur. w 1955 r. w Zabrzu. Po ukończeniu studiów w Poznaniu w
Wydziale Leśnym Akademii Rolniczej przez rok pracował w górach , w
Nadleśnictwie Limanowa. Po rocznym przeszkoleniu wojskowym w Szkole
Oficerów Rezerwy w latach 1981-92 pracował w Nadleśnictwie Browsk, jako
nadleśniczy terenowy. Do 1995 r. pracował w prywatnej firmie zajmującej się
handlem i przeróbka drewna. Następnie 1,5 roku pracował w Regionalnej
Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymstoku na stanowisku specjalisty ds.
ochrony przyrody. Od 1 marca 1997 r. nadleśniczy w Nadleśnictwie Hajnówka.
Po odwołaniu ze stanowiska w 2006 roku podjął pracę w Nadleśnictwie Browsk.
Początkowo był nadleśniczym, obecnie jest zastępcą nadleśniczego
Nadleśnictwa Browsk w Gruszkach.
Łukaszewicz Henryk – ur. 1964 r. w Hajnówce, absolwent Pedagogicznego
Studium Technicznego we Włocławku, Uniwersytetu w Białymstoku oraz
Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego i Sportu w Supraślu. Instruktor
koszykówki. Pracował jako nauczyciel w Zespole szkół Zawodowych w
Hajnówce w latach 1990-2001, w Hajnowskim Centrum Kształcenia
Zawodowego pracował w latach 2001- 2007. W 2004 roku uzyskał tytuł
nauczyciela dyplomowanego. W 2006 roku pełnił obowiązki wójta gminy Orla.
Od 2007 roku wicedyrektor Zespołu Szkół nr 2 z Oddziałami Integracyjnymi w
Hajnówce. Działalność w „Solidarności” od 1990 roku:, pełnił funkcję
76
przewodniczącego NSZZ „S” Pracowników Oświaty i Wychowania w
Hajnówce w latach 1993 – 2006. Pełnomocnik PiS w powiecie hajnowskim.
Radny Sejmiku Podlaskiego od 2010 r., startował w wyborach do Sejmu w 2005
r. Hobby: sport, informatyka. W szkole średniej uprawiał łucznictwo w KS
Puszcza Hajnówka - I miejsce w Mistrzostwach Okręgu Juniorów w
konkurencji Ł-2AB (1983) oraz - I miejsca w Mistrzostwach Okręgu Juniorów
w konkurencjach 2x60m i 2x50m. III miejsce Wojewódzkiej Spartakiadzie
Młodzieży w Łucznictwie (1981). Osiągnięcia zawodowe-egzaminator w
Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Łomży w zawodach: technik mechanik,
operator obrabiarek skrawających, ślusarz. Wielokrotnie nagradzany przez
dyrektorów szkół oraz Burmistrza Miasta Hajnówka za działalność
dydaktyczno-wychowawczą.
Łuksza Mirosława – ur. w 1958 r. w Hajnówce, absolwentka LO nr 9 z 1977 r.
ukończyła filologię polską i rosyjską na Filii Uniwersytetu Warszawskiego w
Białymstoku, dziennikarka, pisarka, tłumaczka, redaktor. Zadebiutowała na
łamach „Niwy” (1973). Od piętnastego roku życia członek Białoruskiego
Stowarzyszenia Literackiego "Białowieża", członek Związku Literatów
Białoruskich. Wyobraźnia, pęd do tworzenia popchnęły ją ku różnym gatunkom
literackim. Pisze poezje, prozę, dramaty, bajki, satyry, felietony i artykuły
publicystyczne. Wydała zbiory prozy w języku białoruskim m.in.: „Zamowa”
(1993), „Jest” (1994), „Wiersze tutejsze” (2003), „Zwierzaczki z tutejszej
paczki” (2009), „Dziki ptak wróbel” (1992), „Wyspa” (1994), „Babskie
historie” (2001), „Dziewczynka i chmurka” (2006), „Historie z tego świata"
(2008). Jej książka „Biały stok” (2012) była nominowana do Nagrody
Literackiej Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego.
Maciejuk Jan – poseł na Sejm PRL II kadencji. Ur. 3.12.1924 r. we wsi
Borysówka, GRN Łosinka, w pow. Hajnówka. Pochodził z rodziny chłopskiej.
Po ukończeniu 5 klas podjął pracę zarobkową. Po śmierci ojca w 1940 r. przejął
całość obowiązków w prowadzeniu gospodarstwa. W 1944 r. został
wywieziony na przymusowe roboty do Prus, skąd uciekł. Po wyzwoleniu
powrócił do rodziny i pracował na gospodarstwie. W 1946 r. wstąpił do PPR.
KP PPR w Bielsku Podlaskim skierowała go do pracy w organach UB, gdzie
pracował do 1951 r. Przez rok pracował w Banku Inwestycyjnym w charakterze
inspektora. Od dnia 1. IX. 1952 r. został przeniesiony do aparatu rad
narodowych. Był przewodniczącym Prezydium PRN w Siemiatyczach,
następnie w Ełku. W 1954 r. został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i
Medalem 10-lecia. W 1955 r. został delegowany na roczna Centralną Szkołę im.
J. Marchlewskiego, po jej ukończeniu przeniesiony do Bielska Podlaskiego,
gdzie został wybrany przewodniczącym PPRN. W wyborach do rad narodowych
został wybrany na członka Wojewódzkiej Rady Narodowej. W wyborach do
77
Sejmu II kadencji 20.01.1957 r. wystartował z listy PZPR w okręgu wyborczym
w Bielsku Podlaskim z 5. miejsca. Brał udział w pracach komisji sejmowej
Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego.
Maksymiuk Jan – urodzony w 1958 roku we wsi Lachy k. Klejnik. Absolwent
LO 9 w Hajnówce z 1977 roku klasy o profilu matematyczno-fizycznym,
wychowawczyni – Maria Romaniuk. Fizyk z wykształcenia, tłumacz literacki z
zamiłowania. Od 1998 roku mieszka w Pradze, gdzie pracuje jako analityk
polityczny w Radiu Wolna Europa/Radiu Swoboda. Na co dzień pisze do
radiowych publikacji internetowych (Newsline i Belarus and Ukraine Report)po
angielsku, w domu rozmawia po podlasku, w pracy po angielsku, białorusku i
ukraińsku, a na ulicy po czesku. Od święta tłumaczy autorow literatury
światowej (Irlandczyków, Amerykanów, Czechów, Francuzów, Norwegów,
Duńczyków) na białoruski oraz Białorusinów (Arłowa, Hlobusa, Babkowa,
Sidaruka) – na polski. Współredaguje białostockie pismoliterackie Pravincyja.
Malhzan Elżbieta - przyrodnik, prof. nadzw. Politechniki Białostockiej,
dziekan Zamiejscowego Wydziału Zarządzania Środowiskiem Politechniki
Białostockiej w Hajnówce w latach 2002-2008. Studia wyższe odbyła na
Wydziale Rolnym SGGW w Warszawie (1962-1967 - inż. rolnik) i Wydziale
Zootechnicznym Akademii Rolniczej w Lublinie (1972-1974 - mgr inż.
zootechnik). W 1980 roku obroniła pracę doktorską pt." Zawartość metali
śladowych i ich znaczenie w rozwoju postnatalnym sezonowych generacji
nornicy rudej" na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu
Jagiellońskiego w Krakowie, uzyskując stopień doktora nauk przyrodniczych.
W 2000 roku Rada Naukowa Instytutu Badawczego Leśnictwa w Warszawie
nadała jej stopień naukowy doktora habilitowanego nauk leśnych na podstawie
wyróżnionej rozprawy habilitacyjnej pt. "Ocena zagrożeń i zanieczyszczenia
środowiska leśnego Puszczy Białowieskiej". W jej dorobku naukowym znajduje
się patent z dziedziny technicznej aparatury naukowej, opublikowanych 34
oryginalnych prac twórczych, 20 artykułów naukowych oraz 12 dokumentacji i
wielu ekspertyz naukowych.
Pracę badawczą rozpoczęła w Zakładzie Parazytologii PAN w Warszawie, gdzie
w Pracowni Biochemii i Biofizyki uczestniczyła w tworzeniu specjalistycznych
laboratoriów chemicznych do badań biologicznych. Brała czynny udział w
realizacji prac naukowych z zakresu fizjologii, biochemii i biofizyki na
modelach parazytologicznych. Ze względów rodzinnych (mąż - mgr inż. leśnik)
w 1970 roku zmieniła miejsce zamieszkania i przeniosła się do Zakładu Badania
Ssaków PAN w Białowieży. W Zespole Fizjologii Ekologicznej i Ewolucyjnej
pracowała na stanowisku asystenta, a następnie adiunkta. W pracy badawczej
stosowała niekonwencjonalne wtedy metody badawcze: instrumentalną
neutronową analizę aktywacyjną oraz pomiary aktywności oksydoredukcyjnej
78
metodą chemiluminescencyjną, jako model badań traktując małe ssaki.
Wykazała m.in. możliwość wykorzystania małego ssaka, nornicy rudej
Clethrionomys glareolus jako bioindykatora zmian środowiska pod wpływem
czynników antropogenicznych. Podczas wieloletnich badań prowadzonych na
całym obszarze Puszczy Białowieskiej, coraz ważniejszą rolę w jej
zainteresowaniach wzbudzały zagadnienia związane z ochroną środowiska
przyrodniczego. W 1983 roku przeszła do Zakładu Ochrony Przyrody Instytutu
Badawczego Leśnictwa w Białowieży (obecny Zakład Lasów Naturalnych),
gdzie uczestniczyła w organizacji i wdrażaniu badań w ogólnokrajowym
temacie pt. " Pomiar zanieczyszczeń powietrza w lasach - monitoring
techniczny" na obszarze makroregionu północno-wschodniej Polski. Za
realizację tego tematu wraz z zespołem pracowników Instytutu otrzymała
nagrodę II-go stopnia Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki
Żywnościowej za szczególne osiągnięcia w dziedzinie nauki i wdrażania
postępu naukowo-technicznego w 1988 r.
Obiekty badań Elżbiety Malzahn znajdują się w północno-wschodniej Polsce regionie o wyjątkowych wartościach przyrodniczych, który ciągle jest za mało
poznany pod względem zagrożeń. Wyniki kompleksowych wieloletnich badań
depozycji zanieczyszczeń powietrza pozwoliły po raz pierwszy ocenić nie tylko
jej poziom, ale także strukturę, trendy zmian i rozkład przestrzenny.
Prowadzony przez nią jednocześnie od 1986 r. monitoring techniczny i
biologiczny w Puszczy Białowieskiej dostarcza aktualnych informacji o
zintegrowanym efekcie wpływu wszystkich współwystępujących
zanieczyszczeń środowiska na organizmy żywe, co jest podstawą do działań na
rzecz ochrony i regeneracji naturalnych ekosystemów leśnych.
W 2002 roku dr hab. Elżbieta Malzahn została mianowana na stanowisko
profesora nadzwyczajnego w Politechnice Białostockiej.
Malzahn Miłka - urodziła się w Białowieży w 1971 r. , absolwentka LO nr 9 w
Hajnówce z 1990 r. Poetka, prozaik, wokalistka, prezenterka radiowa.
Ukończyła filozofię na Uniwersytecie imienia Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Jako poetka debiutowała w 1995 roku. Ma na swoim koncie tzw. laury
poetyckie, druki w wielu pismach literackich oraz debiutancki tomik: Rzeczy
wydarzone (2001, wyd. Wojewódzki Ośrodek Animacji Kultury w Toruniu). W
2001 roku krakowska oficyna Homini wydała zbiór opowiadań pod tytułem
Baronowa późna jesień. W trzy lata później - w roku 2004 - ukazała się powieść
Królowa rabarbaru". Kolejna książka - Nie ma mono ukazała w 2008 r., a w
2009 r. Fronasz. W książce 2008. Antologia współczesnych polskich opowiadań
(FORMA 2008) znalazło się jej opowiadanie Przed-wiersze(m). W dorobku
muzycznym ma elektro-płyty: Mapa (2001) i Seguel (jako Miłka & Jacaszek,
2005) oraz Notes. Była laureatką Krakowskiego Festiwalu Piosenki Studenckiej
w 1995 r., spotkań zamkowych z poezją w Olsztynie, siedleckich spotkań
79
Recital. Założyła wraz z Waldemarem Ślefarskim Galerię Wizji, w postaci
imprez parapoetyckich odważnie łączących fotografię z poezją na zasadzie
odmiennych punktów widzenia (rzecz się działała w Toruniu, w siedzibie Teatru
Wiczy, potem w klubie Od Nowa.), tandem ów wymyślił też i
współorganizował cztery Majowe Buum'y Poetyckie. Pisze również sztuki
teatralne. Mieszka w Białymstoku, pracuje w Radiu Białystok.
Mantiuk Włodzimierz (1938 – 2008) - dr medycyny, ur. się 22 lipca 1938 r.
we wsi Gruzka, powiat Hajnówka. Edukację rozpoczął w Szkole Podstawowej
w Milejczycach, którą ukończył w roku 1952. W latach 1952 – 1954 uczęszczał
do Liceum Ogólnokształcącego w Siemiatyczach, skąd przeniósł się do Liceum
Felczerskiego w Toruniu. W roku 1957 podjął pracę w Punkcie Zdrowia w
Wólce Nurzeckiej, następnie w latach 1956 – 1961 pracował w Punkcie
Zdrowia w Śnieżkach. W roku 1961 rozpoczął studia w Akademii Medycznej w
Białymstoku. W roku 1967, jako jej świeżo upieczony absolwent, zatrudniony
został w Zespole Opieki Zdrowotnej w Hajnówce w charakterze lekarza –
stażysty. Z dniem 03.08.1967 r. rozpoczął pracę w Przychodni Przyzakładowej
Hajnowskich Zakładów Przemysłu Maszynowego i Leśnictwa. W styczniu 1968
r. przeniesiony zostaje do pracy w Powiatowej Przychodni Obwodowej w
Hajnówce, natomiast od lipca tego roku podejmuje dodatkową pracę w
hajnowskim Pogotowiu Ratunkowym, którą kontynuował nieprzerwanie aż do
roku 1982. W dniu 6.06.1969 r. rozpoczął pracę w Poradni Chirurgicznej tejże
Przychodni obejmując z dniem 01.09.1971 r. funkcję Kierownika Poradni.
Następnie przeniesiony został do pracy w Oddziale Chirurgicznym
hajnowskiego Szpitala. W międzyczasie uzyskał pierwszy stopień (1973 r.) oraz
drugi stopień (1978 r.) specjalizacji lekarskiej z zakresu chirurgii ogólnej. Z
dniem 01.07.1978 r. powołany został na stanowisko Zastępcy Ordynatora
Oddziału Chirurgicznego, a następnie, z dniem 01.06.1979 r., na stanowisko
Ordynatora tegoż Oddziału, którą to funkcję pełnił do dnia 15.10.2003 r. Po
odejściu na zasłużoną emeryturę, nie chcąc tracić możliwości niesienia pomocy
swoim długoletnim pacjentom, nadal służył fachową pomocą w Oddziale oraz
Poradni Chirurgicznej Szpitala.
Pełniąc funkcję Ordynatora wykazywał duże zaangażowanie w pracę
kierowanego przez siebie Oddziału. Konsekwentnie starał się budować prestiż
hajnowskiej Chirurgii dążąc w szczególności do systematycznego podnoszenia
jakości świadczonych tutaj usług medycznych oraz przestrzegania właściwych
standardów pracy przez podległych sobie lekarzy. Należy przy tym podkreślić,
iż to właśnie za kadencji Dr Mantiuka (rok 2002) wprowadzona została w
Zakładzie nowatorska metoda przeprowadzania zabiegów operacyjnych
techniką laparoskopową.
Dr Mantiuk dał się poznać również jako aktywny społecznik zaangażowany w
działalność na rzecz mieszkańców miasta i powiatu. Będąc wieloletnim radnym
80
miasta Hajnówka oraz powiatu Hajnowskiego przejawiał wiele cennych
inicjatyw na rzecz rozwoju oraz poprawy warunków sprawowania opieki
zdrowotnej na tym terenie.
Duże zaangażowanie dr Mantiuka w wykonywanie swoich służbowych
obowiązków oraz jego aktywna praca na rzecz Zakładu i społeczności lokalnej
wielokrotnie doceniane były przez władze szczebla wojewódzkiego i
centralnego wyrazem czego były przyznawane mu z tego tytułu nagrody i
odznaczenia. W roku 1979 odznaczony został Brązowym Krzyżem Zasługi,
następnie, w roku 1987 Odznaką „Za wzorową pracę w Służbie Zdrowia”, zaś
w roku 2003, w dowód wybitnych osiągnięć zawodowych oraz nienagannej
pracy w resorcie zdrowia; - odznaką honorową „Za zasługi dla ochrony
zdrowia”. Zmarł 1 lipca 2008 r. po krótkiej i gwałtownej chorobie. W uznaniu
zasług w dniu 13.02.2009 r. Jego imieniem nazwano Samodzielny Publiczny
Zakład Opieki Zdrowotnej w Hajnówce.
Marczak-Faberowa Alicja -prof. nadzwyczajny sztuk muzycznych,
śpiewaczka, pedagog, zatrudniona w Akademii Muzycznej im. Feliksa
Nowowiejskiego w Bydgoszczy na Wydziale Wokalno- Aktorskim od 1X 1982
r. Pierwszy dziekan tego wydziału w latach 1982-1987. Pełniła tę funkcje,
tworząc podwaliny strukturalne, kadrowe i artystyczne pod funkcjonowanie
ważnej dla uczelni i środowiska muzycznego miasta i regionu struktury
kształcenia na poziomie wyższym artystów śpiewaków. Urodzona w Hajnówce
w województwie białostockim. Ukończyła śpiew solowy na Wydziale
Wokalnym Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie [1962].
Stanowisko docenta uzyskała w Akademii Muzycznej w Warszawie [1983], a na
stanowisko profesora nadzwyczajnego mianowana została w 1991 r.
Jako koncertująca śpiewaczka występowała w repertuarze operowym,
kantatowo-oratoryjnym i pieśniarskim, podczas licznych recitali, koncertów
kameralnych, z zespołami i orkiestrami symfonicznymi w kraju i za granicą.
W latach 1956-1958 była artystka chóru kameralnego Filharmonii Narodowej w
Warszawie, a w latach 196o-1978 solistką estrady kameralnej.
Jednocześnie w latach 1962-1968 śpiewała jako solistka na scenie Opery
Śląskiej w Bytomiu. W latach 1977-1980 uczyła śpiewu solowego w Średniej
Szkole Muzycznej w Warszawie. Była recenzentem w przewodach
kwalifikacyjnych artystów-wokalistów, wypromowała wielu magistrów sztuki.
W dorobku artystycznym Alicji Marczak-Faberowej znajdujemy, oprócz
koncertów, także nagrania radiowe, np. Pieśni i tańce Śmierci M. Musorgskiego
z udziałem Orkiestry Polskiego Radia w Krakowie; Demeter K.
Szymanowskiego z udziałem Chóru i Orkiestry Polskiego Radia w Krakowie
pod dyrekcją K.Missony; Pieśni do słów A. Błoka; D. Szostakowicza, Pieśni i
ballady S. Moniuszki. Alicja Marczak-Faberowa jest członkiem Stowarzyszenia
Polskich Artystów Muzyków. Wyróżniona została Medalem Komisji Edukacji
81
Narodowej oraz odznakami honorowymi
„Zasłużony Działacz Kultury”, Za Zasługi dla Miasta Bydgoszczy.
Martysiewicz Sergiusz – w Hajnówce pracował od 1930 r. Od młodości był
działaczem związkowym i KZM. Brał żywy udział w odbudowie zakładów
drzewnych, a pracę zawodową łączył z pracą społeczną i polityczną. Był
mistrzem zmianowym frezarni. Pełnił funkcję sekretarza partyjnej organizacji
oddziałowej, był członkiem Zarządu Głównego Związku Zawodowego
Przemysłu Leśnego i Drzewnego. Jego zasługi wysoko oceniło państwo – został
odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Michalak Lech Jan - urodzony w Hajnówce. 25 lat pracował w Hamechu,
obecnie jest pracownikiem referatu Gospodarki Komunalnej i Ochrony
Środowiska w Urzędzie Miasta. Od 15 lat jest prezesem Polskiego
Stowarzyszenia Diabetyków, a od 11 lat jest członkiem Zarządu Głównego
Stowarzyszenia. Prezes Oddziału Akcji Katolickiej w Hajnówce, członek Rady
Diecezji Drohiczyńskiej. Obecnie trwa jego czwarta kadencja w Radzie
Powiatu. Działacz NSZZ „Solidarność”. Za swoją działalność otrzymał medale
i odznaczenia: Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Zasłużony dla Służby Zdrowia,
Kryształowy Koliber - Społecznik Roku 2004, Medal 25-lecia „Solidarności”,
Medal 25-lecia i 30-lecia Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków, Złota Odznaka
Zasłużony dla Polskiego Stowarzyszenia Diabetyków, Medal Zasługi
(Benemerenti) Diecezji Drohiczyńskiej. W 2011 otrzymał tytuł „Zasłużony dla
Powiatu Hajnowskiego”.
Michałowski Artur - hajnowianin, przyrodnik i ekonomista. Absolwent I
Liceum Ogólnokształcącego w Hajnówce. Studia magisterskie ukończył w 1999
roku na kierunku biologia w Wydziale Biologiczno-Chemicznym Uniwersytetu
w Białymstoku. W 2003 r. uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w
wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu
na podstawie rozprawy pt." Metoda społeczno-ekonomicznej oceny działań na
rzecz zachowania różnorodności biologicznej". Autor i współautor
kilkudziesięciu artykułów i opracowań zwartych z zakresu, ekonomii
środowiska i zasobów naturalnych, zarządzania środowiskiem i różnorodnością
biologiczną. Współautor rozprawy naukowej pt "Sterowanie zachowaniem
różnorodności biologicznej (2003) i autor monografii pt."Informacja w
ekosystemach (2007) i "Działalność gospodarcza a procesy przyrodnicze"
(2009). Pracownik naukowo dydaktyczny Zakładu Gospodarki Przestrzennej i
Polityki Ekonomicznej
Katedry Stosunków
Międzynarodowych
i
Bezpieczeństwa Międzynarodowego Wyższej Szkoły Administracji Publicznej
im. Stanisława Staszica w Białymstoku.
Michałowski Krzysztof (83) - wychowanek mgr Janusza Ludwiczaka z SP nr 1.
82
Jako młodzik w barwach Podlasia w 1998 r. zdobył złoty medal w sztafecie
4x100 m w Małym Memoriale im. J. Kusocińskiego w Kielcach (razem z T.
Sadokierskim), a w roku 2000 podczas Olimpiady Młodzieży w Bielsko – Białej
startował w zwycięskiej sztafecie 4x100 m Podlasia Białystok (rekord Polski
jun. mł. – 42,18) oraz zdobył brązowy medal w biegu na 400 m ppł. - 54,90
(niskie płotki).
Mierzwiński Bolesław – właściciel zakładu kowalskiego, odziedziczył majątek,
energię i charakter po ojcu. Początkowo pracował w drewnianej kuźni
pobudowanej przez niego. W 1938 r. pobudował kuźnię murowaną, która stoi do
dziś. Trudne czasy okupacji niemieckiej a później socjalistycznej władzy w
Polsce, dzięki jego zaradności i pracowitości nie spowodowały upaństwowienia
czy też zamknięcia kuźni. W latach 60. kuźnia była wciąż unowocześniana i
doskonalona, przeżywała swój rozkwit. Wykonywano w niej wszystko, z czym
zwracali się do kowala mieszkańcy. Od spawania delikatnych elementów
parasolek poprzez naprawę dziecinnych wózków-do budowy sieczkarni,
kieratów i innych maszyn rolniczych. Zdarzały się też zamówienia wymagające
umiejętności artystycznych, jak ozdobny świecznik czy żyrandol. W kuźni
wyszkolił wielu przyszłych kowali, cenionych i pożądanych fachowców w
rejonie. Tradycyjne kowalstwo funkcjonowało do końca lat 70.
Mierzwiński Stanisław (dziadek) – Otrzymał w spadku po ojcu kowalską
wiedzę. O Hajnówce, w której powstawały nowe zakłady pracy a w puszczy
karczowano lasy, dowiedział się od hrabiego Zamojskiego, u którego pracował.
Uznał, że znajdzie się tam robota dla kowala, dlatego przyjechał do Hajnówki z
okolic Lublina w 1925 roku. Na wykarczowanych leśnych terenach, w
wynajętym od nadleśnictwa pomieszczeniu, powstała w Hajnówce pierwsza
kuźnia rodziny Mierzwińskich. S. Mierzwiński był postępowy, ciągle się uczył
nowych rzeczy. Wprowadzał nowe technologie do kuźni. Nic dziwnego, że
zdobył dyplom kowalstwa i ślusarstwa nadany przez izbę rzemieślniczą. Miał
wielu uczniów. Jego zajęciem było nie tylko podkuwanie koni, ale również
wykonywanie okuć, obręcz, zgrzewania metali, klepanie lemieszy, łączenie
uszkodzonych elementów narzędzi rolniczych. Był osobą o niespożytej energii i
twardym charakterze. Bardzo się poświęcał w pracy ale nie dbał o zdrowie.
Zmarł w 1935 roku.
Mierzwiński Stanisław (wnuk)- właściciel jedynego w Polsce prywatnego
Muzeum Kowalstwa i Ślusarstwa, istniejącego od 25 lipca 2003 r. na bazie
rodzinnej kuźni, założonej w 1927 r. Z wykształcenia jest technikiem
samochodowym, ale zgodnie z rodzinną tradycją zdobył uprawnienia
czeladnicze do wykonywania zawodu kowala i ślusarza. Po śmierci ojca
prowadził w kuźni warsztat mechaniki pojazdowej. Szkoda mu jednak było
niszczejących narzędzi. Ciągnęło go jednak do kowalstwa. Interesował się
83
wykopaliskami u podnóża Gór Świętokrzyskich, gdzie odkryto stare dymarki,
czyli piece do wytopu żelaza, pochodzące z 1-II wieku p.n.e. Dostał o nich dużo
materiałów i publikacji. Ze wsi Pokrzywnica niedaleko Nowej Słupi przywiózł
kilka oryginalnych kloców żużlowych, które wyciąga się po wytopie z
rozebranego pieca. W 2000 r. zrobił wystawę kowalstwa wspólnie z
Zenobiuszem Golonko i Ewą Czarnecką, które cieszyło się dużym
zainteresowaniem. Tak narodził się pomysł założenia muzeum. Stało się ono
miejscem, w którym można zetknąć się z historią, spróbować własnych sił w
pracy w kuźni i wytopić rudy żelaza. M. Mierzwiński uczestniczy w warsztatach
i festynach archeologicznych, które przybliżają tajemnice tradycyjnego
kowalstwa, wytopu rudy żelaza w ziemnych piecach dymarskich. M.
Mierzwiński był wieloletnim członkiem PTTK, w latach 1999-2001 był
prezesem Zarządu Oddziału.
Mikitin Janusz – mł. inspektor, Komendant Powiatowy Policji w Hajnówce
od dnia 01.04.2011 r., urodzony 17 grudnia 1964 r. w Rudzie Śląskiej, woj.
śląskie, ukończył prawo na Uniwersytecie Wrocławskim, Studium Prawa
Europejskiego w Warszawie, WSPol w Szczytnie; doktor nauk
humanistycznych Uniwersytetu Śląskiego. W resorcie MSWiA od 1987 r.
W latach 1987-1997 - Komisariat Policji V w Rudzie Śląskiej, 1997-2000 - Zca Komendanta Komisariatu Policji V w Rudzie Śląskiej, 2001-2009 wykładowca Szkoły Policji w Katowicach, 2009-2010 -specjalista Wydziału
Prewencji KMP w Katowicach, 2010-2011- Naczelnik Wydziału Prewencji
Komisariatu Policji VI w Katowicach, 2011 - Pierwszy Zastępca Komendanta
Powiatowego Policji w Siemiatyczach. Odznaczony: Srebrnym Medalem za
Długoletnią Służbę, Srebrnym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.
Miłkowski Tadeusz (1929-2004) – dyrektor LO nr 9, nauczyciel biologii.
Urodził się w 1929 roku w Miłkowicach, w powiecie siemiatyckim. Szkołę
średnią ukończył w Siemiatyczach, studia z zakresu biologii w Wyższej Szkole
Pedagogicznej w Gdańsku. Po studiach i odbyciu służby wojskowej przyjechał
do Hajnówki. Podjął pracę w Liceum Ogólnokształcącym posiadającym
tragiczne warunki lokalowe. Kiedy w 1955 r. został dyrektorem, powołał
społeczny komitet budowy liceum. W 1956 roku ruszyła budowa, którą
ukończono w 1959 r.
Tadeuszowi Miłkowskiemu jako dyrektorowi nie było dane wprowadzić 1
października 1959 młodzieży do nowego budynku szkolnego. W lipcu 1959 r.
za zawarcie związku małżeńskiego w kościele został odwołany przez ówczesne
władze polityczne ze stanowiska dyrektora. Szkoły jednak nie opuścił i
pracował jako nauczyciel biologii. Z chwilą utworzenia wieczorowego liceum
ogólnokształcącego został jego dyrektorem. Po utworzeniu nowych
województw, w 1976 r. wyjechał do Sandomierza, a następnie do Tarnobrzega,
84
gdzie pracował w kuratorium jako wizytator biologii. Po kilku latach został
kierownikiem kadr. Następnie awansował na dyrektora zespołu szkół
zawodowych, liczącego ponad półtora tysiąca uczniów. Pracował tam do chwili
odejścia na emeryturę. Uzyskał wiele odznaczeń resortowych i państwowych.
Po przejściu na emeryturę, wrócił do Hajnówki i zamieszkał w
wyremontowanym przez siebie domu wraz ze swoją żoną nauczycielką.
8 marca 2004 roku został pochowany na cmentarzu katolickim w Hajnówce.
Mioduszewski Antoni-ksiądz katolicki, pierwszy proboszcz parafii
hajnowskiej. Urodzony w 1885 r., święcenia kapłańskie otrzymał w 1918 r. w
Wilnie. W Hajnówce przebywał od kwietnia 1923 r. do 8 czerwca 1934 r.
Przeniesiony do Mielnika n/Bugiem. Zmarł w 1971 r.
Miron, imię świeckie: Mirosław Chodakowski (ur. 21 października w
Białymstoku, zm. 10 kwietnia 2010 r. w Smoleńsku) – polski arcybiskup
prawosławny, prawosławny ordynariusz Wojska Polskiego, generał brygady.
Doktor teologii. Ukończył prawosławne seminarium duchowne w Warszawie.
Następnie w 1979 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze św. Onufrego w
Jabłecznej. Jeszcze w tym samym roku wyznaczono go do objęcia godności
przełożonego tejże wspólnoty zakonnej, którą pełnił przez pięć lat. Od 1984 do
1998 kierował monasterem Zwiastowania Najświętszej Marii Panny w Supraślu,
prowadząc jego odbudowę ze zniszczeń dokonanych w czasie II wojny
światowej i doprowadzając do ponownej organizacji męskiej wspólnoty
monastycznej. W 1998 wyświęcony na biskupa pomocniczego diecezji
warszawsko-bielskiej z tytułem biskupa hajnowskiego, w tym samym roku
został również prawosławnym ordynariuszem Wojska Polskiego. Ordynariatem
kierował do swojej śmierci w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M pod
Smoleńskiem 10 kwietnia 2010.
15 kwietnia 2010 r. został pośmiertnie awansowany do stopnia generała
dywizji. 5 lutego 1999 r. otrzymał złoty Medal „Za zasługi dla obronności
kraju”. 15 lutego 1999 w soborze św. Mikołaja w Białymstoku został
odznaczony Orderem Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny I stopnia. 10
października 2001 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu
Odrodzenia Polski. 10 sierpnia 2008 Minister Spraw Wewnętrznych i
Administracji nadał mu złotą odznakę Zasłużony dla Ochrony
Przeciwpożarowej. 20 stycznia 2010 otrzymał tytuł "Zasłużony dla Powiatu
Hajnowskiego". 16 kwietnia 2010 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem
Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczony Missio
Reconciliationis. 9 września 2010 otrzymał pośmiertne wyróżnienie „Zasłużony
dla Miasta Warszawy”. 27 kwietnia 2010 Rada Miejska Hajnówki nazwała
imieniem Mirona (Chodakowskiego) rondo u zbiegu ulic Stefana Batorego, ks.
Antoniego Dziewiatowskiego i Sportowej. Natomiast Rada Miejska Suprasla
85
uchwałą z 25 maja tego samego roku nadała jego imię części ulicy Stanisława
Konarskiego przylegającej do murów monasteru, w którym działał tragicznie
zmarły arcybiskup. 19 listopada 2010 Publiczne Gimnazjum w Narwi otrzymało
imię abp. gen. dyw. Mirona (Chodakowskiego). W pierwszą rocznicę śmierci
arcybiskupa w soborze Świętej Trójcy w Hajnówce została odsłonięta tablica
jego pamięci
Mojsienia Konstanty - ur. 15.08.1923 r. we wsi Wielka Lipa pow. Nieśwież
(obecnie Białoruś) w rodzinie chłopskiej. W 1945 roku przybył do Polski.
Podjął pracę w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym, a następnie w
Spółdzielni Budowlanej „Zręb" w Bielsku Podlaskim. Ukończył studia w
Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu i rozpoczął pracę w charakterze
głównego księgowego w Spółdzielni Kołodziejskiej w Mikłaszewie pow.
Hajnówka. W 1954 r. zostaje powołany na stanowisko dyrektora Technikum
Ekonomicznego w Bielsku Podlaskim, gdzie w 1956 r. zostaje przyjęty w
poczet kandydatów PZPR. Następnie pracował w Powiatowym Zarządzie
BTSK w Bielsku Podlaskim na stanowisku przewodniczącego. Od 1960 r.
podjął pracę w Powiatowym) Zarządzie Gminnych Spółdzielni w Hajnówce
w charakterze prezesa. W latach 1961-1964 na terenie pow. Hajnowskiego
wybudowano około 100 sklepów wiejskich. K. Mojsienia był inicjatorem
powołania do życia Spółdzielni Budowlanej" Czyn" w Hajnówce oraz
przeprowadzenia społeczną metodą komasacji gruntów w niektórych wsiach.
Pełnił przez pewien okres kilka kadencji funkcję radnego Powiatowej Rady
Narodowe w Hajnówce, a za położone zasługi na odcinku rozwoju
hajnowskiej wsi został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu
Odrodzenia Polski. W latach osiemdziesiątych wystąpił z inicjatywą
wybudowania w Hajnówce Muzeum Kultury Białoruskiej i przez kilkanaście
lat kierował pracami Społecznego Komitetu Budowy Muzeum. To on
inicjował na ten cel zbiórki pieniężne wśród społeczności białoruskiej w
Polsce oraz wśród białoruskiej emigracji w Europie Zachodniej i USA.
Przedsięwzięcie - także dzięki staraniom Konstantego Mojsieni - wsparły
również władze Republiki Białoruś, przekazując w darze materiały
budowlane i wyposażenie techniczne, a niemałymi kwotami wspomagał je
budżet państwa polskiego. Zmarł w 2006 r., a 24 lutego 2008 r. uroczyście
odsłonięto tablicę upamiętniającą K. Mojsienię - legendarnego animatora
działań mniejszości białoruskiej na Białostocczyźnie którą wmurowano w
ścianę budynku Muzeum i Ośrodka Kultury Białoruskiej.
Moniuszko Józef - ks. dr kan. urodził się 13.02.1887r. Wyświęcony w
Petersburgu w 1913 r. Na Uniwersytecie Poznańskim uzyskał doktorat filozofii.
Pełnił obowiązki Kapelana Szpitala w Pińsku , był Prefektem Gimnazjum w
Pińsku. Proboszczem parafii hajnowskiej był od 8.12.1939 do 17.08.1947 r.
86
Aresztowany przez gestapo w 1943 r. Obowiązki proboszcza pełnił w tym
czasie ks. Józef Hładowski. Z własnej chęci przeniósł się na proboszcza w
Topczewie. Obowiązki przekazał ks. Barszczewskiemu. Zmarł 25.10.1958 r. w
Drohiczynie i tam jest pochowany.
Mordań Mirosław – ur. w 1968 r. w Hajnówce. W wyborach w 1998 i w 2002
roku został wybrany do Rady Miasta. W latach 1998-2005 był zastępcą
burmistrza Hajnówki. Od 1 kwietnia 2005 roku jest prezesem Spółdzielni
Mieszkaniowej w Hajnówce. Prezes Stowarzyszenia Muzeum i Ośrodka Kultury
Białoruskiej i Stowarzyszenia "Miłośnicy Muzyki Cerkiewnej" w Hajnówce.
Mróz Małgorzata- nauczycielka. Na co dzień uczy sztuki w ZS nr 1 w
Hajnówce. Śpiewa w Chórze Kameralnym parafii Podwyższenia Krzyża
Świętego; prowadziła chóry - dziecięcy i młodzieżowy w Zespole Szkół nr 1, a
od 2006 r. chór „Tutti Cantare” przy LO im. Marii Skłodowskiej - Curie w
Hajnówce a od 2011 r. Chór Kameralny. Jest miłośniczką muzyki dawnej,
znana z oryginalnych, chóralnych interpretacji muzyki rozrywkowej. Oprócz
muzyki zajmuje się amatorsko malarstwem.
Mułenko Wiesław - ur. w Hajnówce. Po ukończeniu w 1973 r. LO nr 9 w
Hajnówce studiował na Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Komisji Edukacji
Narodowej (obecnie Uniwersytet Pedagogiczny) w Krakowie (1973-1977). Od
1977 roku do chwili obecnej zatrudniony w Instytucie Biologii Uniwersytetu
Marii Curie-Skłodowskiej, początkowo w Zakładzie Botaniki Ogólnej, od roku
2005 w Zakładzie Botaniki i Mykologii. Stopień doktora uzyskał w 1986 roku,
doktora habilitowanego w 1999. Od roku 2005 zatrudniony na stanowisku
profesora nadzwyczajnego UMCS. Problematyka badawcza: mikroskopijne
grzyby pasożytnicze roślin naczyniowych – taksonomia, biologia, ekologia,
rozmieszczenie geograficzne oraz udział i rola w naturalnych zbiorowiskach
roślinnych. Jest autorem i współautorem 140 publikacji z zakresu mykologii, w
tym: 80 artykułów naukowych, 4 rozdziałów w książkach, 4 opracowań
monograficznych, redaktorem lub współredaktorem 6 opracowań
monograficznych oraz 30 prac innego typu (komunikaty, recenzje, opracowania
kartograficzne itp.). Interesuje się fotografią przyrodniczą i krajobrazową (6
wystaw autorskich), turystyką górską.
Muśko Andrzej - ur. 1975 r. członek grupy "Hajno". Studiuje na wydziale
fotografii przy PWSFTiTV w Łodzi. Od najmłodszych lat interesuje się
fotografiką. Uczestnik wystaw w galerii "Hayno" w Hajnówce, w galerii "Sioło
Budy", w Domu Kultury w Narewce. Laureat konkursów fotograficznych.
Muśko Włodzimierz - ur. 22.05.1942 r. Był nauczycielem w SP nr 1,
dyrektorem w SP nr 2. Poeta, dziennikarz i rzeźbiarz. Zadebiutował w 1965
87
roku. Wiersze jego zostały wykorzystane w audycji białostockiej rozgłośni
Polskiego Radia. Utwory poetyckie publikowane były w almanachu poezji
„Kształty myśli” – 1967 r., w „Zarzewiu” – 1969 i „Głosie Nauczycielskim” –
1969. Członek grupy "Hajno". Wystawy rzeźby w drewnie w galerii Muzeum
Białoruskiego w Hajnówce, galerii "Sioło Budy", Muzeum Przyrodniczym w
Białowieży oraz Domu Kultury w Narewce. Publikował artykuły o Budach.
Nazarko-Ludwiczak Ewelina - absolwentka LO nr 1 z 1996 r., laureatka
Olimpiady Literatury i Języka Polskiego (2.miejsce w Polsce), absolwentka
Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych
Uniwersytetu Warszawskiego, w ramach których ukończyła socjologię oraz
dziennikarstwo ze specjalizacją PR i marketing medialny. W trakcie studiów
dwukrotnie laureatka stypendium Ministra Edukacji Narodowej za szczególne
osiągnięcia w nauce. Pracowała w zespole ministra Jana Kułakowskiego,
negocjatora Polski o członkostwo w UE, jako specjalista ds. PR.
Doświadczenie zawodowe zdobywała w warszawskiej agencji PR Headlines.
W 2007r. została nagrodzona jako rzecznik prasowy Centrum Zdrowia Dziecka
w Warszawie w I edycji konkursu PRotony w kategorii "Specjalna nagroda
publiczności".
Niechoda Kazimierz – urodzony w miejscowości Szereszów w 1943 r. na
dawnych Kresach Wschodnich. Uczył się w LO 9 w Hajnówce, po maturze w
1962 roku studiował na UMCS w Lublinie, początkowo historię, a następnie
prawo. Po ukończeniu studiów pracował w zawodzie radcy prawnego.
Debiutował w periodyku Kamena w 1969 roku. W latach osiemdziesiątych
ubiegłego wieku wydał w Wydawnictwie Lubelskim tom prozy pt. Zapiski
Józika Buzuka, zaś w roku 2004 ukazał się jego następny tom prozy pt.
Utracony raj, napisany wspólnie z synem Tomaszem, nauczycielem z Lublina,
wielkim pasjonatem Puszczy Białowieskiej. Kazimierz Niechoda swoją
twórczość publikował w czasopismach kulturalnych, ostatnio także w sieci
Brulion, Magia Słowa, Poema, BAR ABBA. Jego proza charakteryzuje się
dużym poczuciem humoru.
Niegierewicz Michał - Ksiądz dziekan prawosławnego Dekanatu
Hajnowskiego. Jest duszpasterzem od 1976 roku. Od roku 1995 jest
proboszczem parafii pod wezwaniem Św. Trójcy. Od samego przyjazdu był
bardzo związany ze wszelkimi działaniami dotyczącymi Festiwalu Muzyki
Cerkiewnej w Hajnówce. Szczególny nacisk kładzie na działalność oświatową i
charytatywną. W 1996 roku założył i prowadzi Prawosławne Studium
Psalmistów. Studiują tu przyszli dyrygenci chórów z całej Polski, ponieważ jest
to jedyna tego typu placówka w kraju. Powołał też Dekanalny Instytut Kultury,
zajmujący się propagowaniem kultury chrześcijańskiej i wszystkim, co jest z
88
tym związane. Jednocześnie parafia prowadzi działalność charytatywną w
kompleksie budynków poszpitalnych, należących do parafii p.w. Św. Trójcy. 1
stycznia 1998 r. powstał tam dom opieki "Samarytanin" obecnie przebywa
ponad 60 pensjonariuszy, a w 2004 r. utworzono Warsztat Terapii Zajęciowej.
W 2007 roku ks. Niegierewicz został laureatem nagrody marszałka
województwa podlaskiego w dziedzinie twórczości artystycznej, a w 2009
uzyskał tytuł „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego”.
Niekrasz Henryk (1918-1978) – lekarz chirurg, ordynator w Szpitalu im. W.
Oczki w Hajnówce. Ur. się w majątku Liberyszki w pobliżu Poniewieża. Po
śmierci ojca w 1920 r. wychowaniem dwóch synów zajęła się matka. W wieku
10 lat rozpoczął naukę w polskim gimnazjum w Poniewieżu. W 1936 r. wstąpił
na Uniwersytet Wileński na wydział lekarski. Po wybuchu wojny wstąpił do
szeregów Armii Krajowej i walczył w 3. Brygadzie „Szczerbca”. W 1944 roku
brał udział w operacji "Ostra Brama". Po rozwiązaniu Armii Krajowej
aresztowany, tak jak inni przez władze sowieckie i wywieziony do miejscowości
Uzłowoja 200 km za Moskwą. Pracował w kopalni węgla jako więzień. W 1946
roku wrócił z Rosji do Liberyszek i natychmiast wraz z matką przy najbliższej
okazji repatriowali do Polski. Już jesienią tegoż roku Henryk podjął studia
medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Do Hajnówki
po raz pierwszy przyjechał w 1946 roku, aby spotkać się z Adamem
Dowgirdem. z którym dobrze znali się z czasów wileńskich. Hajnówka
przypadła mu do gustu. Przy sprzyjających warunkach założył laboratorium
analityczne i przyjeżdżał z Warszawy 1-2 razy w tygodniu, aby tu pracować.
Pierwszy mikroskop, znaleziony zresztą na śmietniku i uzupełniony kupionymi
za własne pieniądze częściami, służył przez wiele lat. Studiując i pracując z
"doskoku" w laboratorium, przyuczał inne osoby do tej pracy, również swoją
żonę, choć była położną. Studia zakończył w 1949 roku. Osiadł w Hajnówce
jako dyplomowany lekarz i na dobre rozpoczął pracę jako asystent doktora
Adama Dowgirda. Po jego wyjeździe w 1953 roku został ordynatorem Oddziału
Chirurgii i pracował 25 lat, aż do śmierci. Oprócz stałej pracy w szpitalu był
ciągle "pod telefonem". Pracował w niedziele i święta. Poprawiał warunki
szpitalne ściągając urządzenia i wyposażenie. Przed śmiercią zdążył wyszkolić
swojego następcę, doktora Włodzimierza Mantiuka, który pod jego okiem
przygotowywał się do egzaminu II stopnia specjalizacji. Zmarł 17 lutego 1978
roku w Białymstoku. (Opr. Miria Zin)
Nieścieruk Mikołaj - ur. w 1957 r. w Hajnówce, inż. Architekt, pracuje
Urzędzie Miejskim. Zastępca burmistrza w 1990-93, zastąpił burmistrza M.
Gmitera w latach (1993-94).
89
Niewiadomski Stanisław-absolwent Centralnego Instytutu Wychowania
Fizycznego w Warszawie był wielce zasłużonym dla hajnowskiego sportu.
Urodził się w roku 1910 w Praszce k/Wielunia. Do Hajnówki przybył w 1933 r.,
został nauczycielem WF w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego. Potrafił
wykorzystać sportowe zainteresowanie młodzieży w grach zespołowych i w
lekkiej atletyce. Trenowani przez niego piłkarze Puszczy zaliczali się do
najlepszych drużyn okręgu. Wybuch wojny nie pozwolił na wykazanie się
trenowanej przez niego drużyny Puszczy w rozgrywkach A klasy. Po
wkroczeniu Sowietów do Hajnówki zdecydował się na ucieczkę do strefy
niemieckiej z byłym dyrektorem PSPD dr Józefem Jacuńskim. Prawdopodobnie
w wyniku denuncjacji zostali złapani. Wywieziono ich na Syberię-dyrektor
Jacuński zmarł w łagrze a S. Niewiadomski trafił do Armii Andersa, gdzie
odpowiadał za kondycję młodych junaków. Po powrocie do kraju nadal uczył w
ZSZ, ze względu na zły stan zdrowia ( spowodowany pobytem na zsyłce)
ograniczył się do prowadzenia WF. Pracował w szkole do końca lat 60-tych.
Zmarł w Hajnówce w 1969 r.
Nikitiuk Borys - ur. 17 marca1933 r. w Teremiskach, zm. 13 września 2005 r.
w Białymstoku. Z wykształcenia historyk. W latach 1949-50 korespondent:
Rolnika Polskiego, Chłopskiej Drogi, Gromady i Polskiego Radia. Po
przeszkoleniu w Krajowym Ośrodku Kształcenia Kadr Dziennikarskich, wraz z
innymi dziennikarzami został skierowany do organizowania redakcji Gazety
Białostockiej. W latach 1963-1969 pełnił obowiązki publicysty, kierownika
działu i członka kolegium redakcyjnego tej gazety. Adiunkt, kierownik Muzeum
Ruchu Rewolucyjnego (od 1990 r. Muzeum Historyczne) w Białymstoku. Autor
setek publikacji prasowych w Niwie, Naszej Wsi, Grodzieńskiej Prawdzie,
Robotniku Białostockim, Kwartalniku Historycznym Związków Zawodowych w
Polsce i Kalendarzu Białoruskim. Autor wydawnictw: Czerwona Hajnówka,
Zwycięstwo opłacone krwią, Z dziejów Hajnówki i jej okolic (1915 -1939),
Ziemia hajnowska: 1939-2003.
Nikulin Eugeniusz - Oficer Wojska Polskiego. Podpułkownik dr inż. Szef
Wojewódzkiego-Regionalnego Sztabu Wojskowego w Kielcach. Ur. 19.06.1953
r. w Hajnówce. Wykształcenie wyższe. Absolwent Wyższej Szkoły Ofic. Wojsk
Rakietowych i Artylerii im. gen. J. Bema w Toruniu, Akademii Sztabu
Generalnego WP oraz podyplomowych studiów w zakresie organizacji i
zarządzania Politechniki Białostockiej. Służbę wojskową rozpoczął w 1973 r. w
Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu. Następnie podjął studia w
WSOWRiArt. Po uzyskaniu szlifów oficerskich służył na różnych stanowiskach
w jednostkach WOW m.in. w Brygadzie Rakiet Operacyjno-Taktycznych w
Orzyszu przez 12 lat w 80. Dywizjonie Artylerii Przeciwpancernej w
Suwałkach, którym dowodził; w Dowództwie Wojsk Rakietowych i Artylerii
90
WOW. Służbę na stanowiskach dowódczych zakończył w Chełmie w 1993 r.
Następnie objął obowiązki zastępcy Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego
w Białymstoku Od marca 1996 r. jest zastępcą Szefa Wojewódzkiego Sztabu
Wojskowego Regionalnego Sztabu Wojskowego Białystok. Był równocześnie
pracownikiem naukowym w Wyższej Szkole Administracji Publicznej w
Białymstoku na Wydziale Bezpieczeństwa Publicznego. W 2007 r. objął
stanowisko Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Kielcach.
Odznaczenia: Srebrny Krzyż Zasługi RP, Złoty Medal Za Zasługi dla
Obronności Kraju.
Nikulin Lech (52) - piłkarz, siatkarz, najbardziej znany jako
średniodystansowiec. W 1969 roku startował w drużynie LO 9, która w
Mistrzostwach Polski szkół średnich w pięcioboju l.a. zajęła 6. miejsce. W 1970
r. był trzeci w Mistrzostwach Polski SZS w biegu na 1500 m wynikiem 4,01,2.
Najlepsze wyniki: 800 m – 1,55,7, 1500 m – 4,01,2, 1500 m prz. – 4,40,4.
Oficer WP.
Nowacki Lech – białowieżanin z urodzenia, ukończył LO 9 w Hajnówce w
1980 roku. Studiował w Lublinie na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej,
w Instytucie Wychowania Artystycznego. Pracował w Domu Kultury i Liceum
Ogólnokształcącym w Tomaszowie Lubelskim, w Szkole Podstawowej w
Tarnawatce k/Tomaszowa Lubelskiego, w Białowieskim Parku Narodowym –
jako grafik oraz w czasopiśmie Parki Narodowe. Jest autorem i wykonawcą
szeregu prac plastycznych. Jest twórcą projektu plastycznego wystawy w
Muzeum Przyrodniczym w Białowieży i w Muzeum Ikon w Supraślu (wspólnie
z dr Tatianą Misijuk) oraz szaty graficznej wydawnictwa Matecznik
Białowieski. Zaprojektował również sztandar Białowieskiego Parku
Narodowego. Redagował lokalną prasę białowieską. Zaprojektował, napisał i
wydał m.in. serię broszur pod hasłem „W powiecie trzech kultur”: Śladami
kolonizacji wielkiej puszczy, W poszukiwaniu Białej Wieży, Ścieżkami starej
Puszczy, Bitymi i żelaznymi drogami i Pod kopułami. Mieszka w Białowieży.
Założył i prowadzi Towarzystwo Projektowe „Kreator”.
Nowicki Jan – lekarz weterynarii, ur. 31.07.1925 r. w Hryniewiczach Dużych.
Po ukończeniu gimnazjum w Bielsku Podlaskim rozpoczął studia na
Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie na Wydziale Weterynarii.
W 1953 r. uzyskał dyplom lekarza weterynarii. Pracę rozpoczął w Hajnówce,
gdzie od 1955 r. pełnił funkcję kierownika Powiatowej Lecznicy dla Zwierząt.
Od 1974 r. pracował na stanowisku Powiatowego Lekarza Weterynarii, a po
likwidacji powiatów-kierownika Terenowego Oddziału Wojewódzkiego
Zakładu Weterynarii w Białymstoku z siedzibą w Hajnówce, do czasu przejścia
na emeryturę w 1989 r. Pociągała go praca społeczna – był przez wiele lat
91
radnym. Za swe zasługi był uhonorowany odznaczeniami państwowymi i
resortowymi. Zmarł 24.09.1996 r., został pochowany na cmentarzu
prawosławnym w Hajnówce.
Nowik Witalis (1934-1986) - Urodził się w 1934 r. w Lewkowie Starym gm.
Narewka w rodzinie inteligenckiej. Ukończył liceum ogólnokształcące w
Hajnówce, w latach 1953-58 pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w
Skupowie. W tej niewielkiej szkole organizował zajęcia sportowe i w 1954 roku
drużyna piłki ręcznej pod jego opieką zdobyła III miejsce w okręgu i występowała
nawet na zawodach w Gdańsku. Od roku 1959 mieszkał w Hajnówce i tu jego
życie związane było ze sportową pracą z młodzieżą i dorosłymi, mimo ukończenia
pomaturalnego studium ekonomiki przedsiębiorstw - nie związanego ze sportem.
Jako aktywny działacz i pracownik Ludowych Zespołów Sportowych i Ośrodka
Sportu i Rekreacji był inicjatorem wielu imprez sportowych w różnych
dyscyplinach-w siatkówce, kolarstwie, szachach, piłce nożnej i innych. Dzięki
jego inicjatywie powstał pierwszy w Hajnówce zespół męski piłki siatkowej,
który przyjął on nazwę LZS „Kolorowi” Hajnówka. Przez jeden sezon drużyna
występowała w lidze międzywojewódzkiej. Od 1974 r. kierował Ośrodkiem
Sportu i Rekreacji. Zmarł w 1986 r. w wieku 52 lat.
Witalis Nowik był wielkim miłośnikiem pracy z młodzieżą, całe swoje życie
poświęcił rozwojowi sportu i kultury fizycznej Ziemi Hajnowskiej. Za swoją
działalność sportową otrzymał: medal „Zasłużony w rozwoju sportu i turystyki“
na 25-lecie LZS, odznaki: „Zasłużony Białostocczyźnie“, „Zasłużony Działacz
LZS“, 1000-lecia Sportu Polskiego „Za zasługi i krzewienie kultury fizycznej i
sportu w Polsce.
Ochryciuk Anatol – urodzony w 1948 r. w Skupowie, gmina Narewka.
Ukończył Liceum Ogólnokształcące nr 10 w Hajnówce. Studia na
Uniwersytecie im. Marii Curie- Skłodowskiej w Lublinie na wydziale ekonomii,
podyplomowe studia na SGPiS ( obecnie Szkoła Główna Handlowa). Po
ukończeniu studiów mieszkał i pracował w Czarnej Białostockiej i Łomży. Do
Hajnówki wrócił w 1982 roku i przez 16 lat pełnił funkcję zastępcy dyrektora
HAMECH-u. Żona Ala jest lekarzem medycyny i wykładowcą na Akademii
Medycznej w Białymstoku, dwie dorosłe córki- Katarzyna i Magdalenazamężne mieszkają w Hajnówce. W latach 1998-2010 był burmistrzem
Hajnówki. W 2010 r. startował bez powodzenia w wyborach do Sejmiku
Wojewódzkiego.
Ojrzanowski Juliusz (1915-1976) - Urodził się w Ściborzycach. Do
Hajnówki przybył w 1932 roku , by uczyć się w Państwowej Szkole
Przemysłu Drzewnego. Po zakończeniu nauki postanowił się osiedlić w
Hajnówce przyjmując pracę instruktora w swojej szkole. W latach okupacji
zrywał i przechowywał niemieckie plakaty, pomagał członkom podziemia w
92
zdobyciu paszportów, robił nasłuchy radiowe dla podziemia, opisywał
zachowanie się mieszkańców. Po wojnie był nauczycielem
materiałoznawstwa i technologii drewna w ZSZ. Napisał podręcznik
„Materiały metodyczne do nauczania stolarstwa” , był autorem 40
artykułów oraz recenzji podręczników szkolnych. W 1954 r. wybrano go
prezesem Oddziału ZNP i członkiem Zarządu Głównego ZNP. Uczęszczał na
spotkania autorskie, uczestniczył w wystawach, koncertach, przedstawieniach
teatralnych. Kochał las i drzewa. Często przebywał w Puszczy Białowieskiej,
obserwował jej życie. W szkole pierwszy zorganizował pracownię
materiałoznawstwa i technologii drewna. Gromadził eksponaty. Jego
pracownia była pewnego rodzaju muzeum, sprawiała imponujące wrażenie,
była chlubą szkoły i chętnie pokazywano ją zwiedzającym. Współautor mapy
Puszczy Białowieskiej. Inicjator i współzałożyciel Towarzystwa Przyjaciół
Ziemi Hajnowskiej. Juliusz Ojrzanowski zachęcał też młodzież do brania
udziału w życiu kulturalnym miasta. Sam chodził na wszystkie wystawy,
koncerty i spektakle. Był też opiekunem miejscowego pleneru
rzeźbiarskiego. Inicjator: budowy Statku Hajnówka, nadania imienia
Tadeusza Rakowieckiego Przychodni Obwodowej, budowy Domu
Nauczyciela. Razem z młodzieżą ZSZ opiekował się pomnikiem kpr.
Bolesława Bierwiaczonka na Budach, dążył do uhonorowania jedynego
hajnowskiego bohatera z okresu II wojny światowej. Odznaczony Medalem
X–lecia PRL, Złotą Odznaką ZNP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą
Odznaką Ligi Ochrony Przyrody, Srebrną Odznaką Zasłużony
Białostocczyźnie, Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski. Jego imię nosi
Biblioteka Pedagogiczna w Hajnówce.
Olejniczak Władysława – urodziła się w Łomży, do Hajnówki przyjechała z
rodzicami w 1937 roku. W tym mieście ułożyła swoje dorosłe życie,
wychowała pięcioro dzieci. W młodości zauroczona poezja Marii
Konopnickiej marzyła, że zamieszka w małym dworku na wsi, urodzi dzieci
i będzie pisała dla nich wiersze. Kiedy przyszły na świat, nie miała czasu na
pisanie. Do poezji wróciła w 1980 roku po śmierci męża. Wiersze wypełniły
samotność i przyniosły zadowolenie, dodały otuchy. W 1994 roku Miejska
Biblioteka Publiczna zorganizowała jej wieczór autorski. W 1995 roku
ukazał się tomik poezji hajnowian i twórców z pobliskich okolic „Zapisać
siebie”, w którym znalazł się również wiersz Władysławy Olejniczak.
Olszewski Jerzy Leszek - ur. 1937 r., profesor geografii. Specjalizuje się w
zakresie fitoklimatotogii i ekologii. Kierownik Zakładu Meteorologii i
Bioklimatologii WSP w Kielcach. W latach 1960 - 1987 pracował w Zakładzie
Badania Ssaków PAN w Białowieży, prowadząc w nim Pracownię
Bioklimatologii. Autor około 140 publikacji naukowych, w tym związanych
tematycznie z Puszczą Białowieską , m.in. praca habilitacyjna "Rola
93
ekosystemów leśnych w modyfikacji klimatu lokalnego Puszczy
Białowieskiej", Wrocław 1986.
Omieljaniuk –Szczuka Piotr – ur. 26 czerwca 1960 – zm. 19 lutego 2011. Był
absolwentem I LO, uczył się w klasie o profilu biologiczno-chemicznym, był
wychowankiem pani Janiny Dopierało-Bortniczuk, maturę zdał w 1979 roku.
Ukończył historię na Wydziale Humanistycznym na Filii Uniwersytetu
Warszawskiego w Białymstoku i Studia Podyplomowe w zakresie
Przedsiębiorczości. Stale doskonalił swoją wiedzę na warsztatach i kursach. Był
egzaminatorem maturalnym. W naszej szkole podjął pracę jako nauczyciel
historii w 1989 roku. Za swoją pracę wielokrotnie otrzymywał Nagrody
Dyrektora Szkoły. Był człowiekiem zaangażowanym w różne inicjatywy poza
szkołą. Prowadził w szkole „Koło Historii i Tradycji Regionu” oraz „Klub
Europejski”. Przygotowywał młodzież do licznych olimpiad i konkursów
historycznych, turniejów wiedzy m. in. Olimpiada Wiedzy o Unii Europejskiej,
Olimpiada Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym, Olimpiada Historyczna,
Konkurs „Odważmy się być wolnymi”, Konkurs wiedzy o Hajnówce i regionie.
Był wzorem nauczyciela- wyrozumiały, z przeogromną wiedzą i
doświadczeniem. Nauczyciel, który miał pasję uczenia. Nauczyciel, który
swoimi pasjami potrafił zarazić innych. Umiał opowiadać, wyzwalać
wyobraźnię i przywoływać światy minione. Wyróżniał się wśród nauczycieli. W
garniturze i krawacie przypominał profesora z dobrej, przedwojennej szkoły.
Uczniowie mówili o nim „mój ulubiony nauczyciel”. Taka opinia to nie tylko
zasługa Jego wiedzy, mądrości, ale i wyjątkowej osobowości. Dawał przykład
swoją skromnością. Wykazywał życzliwość i szacunek wobec drugiego
człowieka. Odpowiedzialny – zawsze w każdej sytuacji – prowadzenie lekcji,
pisanie programu, przygotowanie prezentacji, wygłoszenie prelekcji.
Interesował się światem, w całej jego złożoności. Tłumaczył i wyjaśniał nie
tylko zawiłości historyczne, ale umiejętnie komentował rzeczywistość. Świetnie
poruszał się w wielu dziedzinach - historii, literaturze, etnografii, wojskowości,
polityce, ekologii, sztuce. Umiał czerpać z życia. Cieszyć się każdą chwilą.
Zwiedzał nasze Podlasie, Beskid Niski, ale i daleki świat. Był przewodnikiem i
opiekunem dla innych. Podziwialiśmy go za to, że do końca potrafił zachować
ciekawość świata i niebywałą wolę życia.
Onikijuk Tomasz - ur. 1978 r. w Hajnówce. Jego największą pasją jest
fotografia. Fotografuje głównie przyrodę, utrwala piękno krajobrazu i Puszczy
Białowieskiej. Laureat nagród w konkursach fotograficznych m.in. „Podlasie w
obiektywie”, „Portrety Hajnowian”. Pierwszą wystawę -"Zaduszki w
obiektywie Tomasza Onikijuka" - zaprezentował w Małej Galerii MEP w
Hajnówce w 2000 roku. Jego fotografia to gra świateł i barw, a zarazem ciszy,
spokoju. Podgląda również świat kamerą video, efektem tego są filmy
94
dokumentalne: „Jest takie miejsce” 2008 (22’), „Szukając Boga” 2009 (3’50),
„Powroty – Rockowisko Hajnówka 2009” , „Przewłoka wiecznie żywa” 2010
(28’), „Klimaty – Rockowisko Hajnówka 2010”, „Przystanek Hajnówka” 2011
(20`). Współorganizator Festiwalu Muzyki Rockowej ROCKOWISKO
HAJNÓWKA. Ponadto interesuje się sportem, szczególnie piłką nożną. Był
nominowany w plebiscycie „Hajnowianin Roku” w 2009, 2010 r.
Orzechowski „Oziu” Mariusz - bard i poeta z Hajnówki, ur. 1976 r., samouk.
Jest reprezentantem nurtu piosenki mocnej ale i zarazem lirycznej, współczesnej
ale klasycznie inteligentnej, refleksyjnej a zarazem buntowniczej. Pierwsze
teksty napisał pod koniec 1992 roku. Mariusz pracował w domu kultury w
Hajnówce, gdzie prowadził zespół teatralny. Musiał jednak zrezygnować z
tego zajęcia ze względu na brak czasu. Jeździ bowiem po całej Polsce
biorąc udział w różnych festiwalach. Zdobywca II nagrody na wrocławskim
Przeglądzie Piosenki Aktorskiej 2004, III nagrody na 40 Studenckim Festiwalu
Piosenki w Krakowie oraz laureat Spotkań Młodych Autorów i Kompozytorów
Piosenki "SMAK" w Myśliborzu, Biłgorajskich Spotkań z Poezja Śpiewaną i
Piosenką Autorską oraz Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Artystycznej w
Rybniku. W 2004 r. w Rybniku zachwycił jury i publiczność własnymi
świetnymi tekstami i kompozycjami. Mariusz to suma umiejętności
poetyckiej. On niesłychanie inteligentnie posługuje się grą słów, jego
utwory, skonstruowane w sposób niezwykle świadomy, bardzo intymnie
opisują świat. Ponadto dysponuje wyjątkowymi walorami głosowymi, tak
w sferze skali, jak i sferze dynamiki. Obecnie jako aktor, wokalista, autor i
kompozytor współpracuje z Loch Camelot w Krakowie.
Osóbka-Morawski Edward - zasłużony dla bytu i rozwoju Hajnówki w
granicach Polski. Będąc w latach 1944-1947 Premierem Tymczasowego Rządu
Wyzwolenia Narodowego Polski uzgadniał z Rządem Sowieckim w Moskwie
zmianę przebiegu granicy wschodniej. W następstwie tej zmiany Ziemia
Hajnowska łącznie z Hajnówką, Białowieżą i częścią Puszczy Białowieskiej,
znalazły się trwale w granicach Państwa Polskiego. Sprawa ta była bardzo
ważna dla mieszkańców Ziemi Hajnowskiej, którzy w zdecydowanej większości
chcieli mieszkać w Polsce. Edward Osóbka-Morawski urodził się w Warszawie
w roku 1909. W okresie międzywojennym w latach 1930-1939 był jednym z
założycieli Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) będąc nawet przez kilka lat jej
prezesem. 5 października 1939 udał się do radzieckiej strefy okupacyjnej,
zatrzymując się na trzy miesiące w Hajnówce, skąd, za zgodą władz radzieckich,
często wyjeżdżał w sprawach zaopatrzeniowych do różnych miast Zachodniej
Ukrainy i Zachodniej Białorusi. Podczas okupacji był w konspiracji. Po
częściowym wyzwoleniu kraju spod okupacji hitlerowskiej, w lipcu 1944 roku
jako przewodniczący delegacji pojechał do Moskwy w celu ostatecznego
95
załatwienia granicy naszego kraju ze Związkiem Radzieckim na obszarze Ziemi
Hajnowskiej. Trzeba nadmienić, że projekt przebiegu omawianej granicy był już
ustalony decyzją Wielkiej Trójki (Roosvelt, Churchil i Stalin) na Konferencji w
Teheranie, zgodnie z propozycją angielskiego lorda Curzona. Zakładała ona, że
granica wschodnia w obszarze Ziemi Hajnowskiej miała przebiegać po rzece
Orlance, czyli 20 kilometrów na zachód od Hajnówki. W takiej sytuacji Edward
Osóbka-Morawski opracował Polski Plan korekty granicy wschodniej, który
przewidywał zmianę Linii Curzona i włączenie do Państwa Polskiego Ziemi
Hajnowskiej łącznie z Białowieżą i częścią Puszczy Białowieskiej, czyli do
takiego przebiegu granicy, jaki istnieje obecnie pomiędzy Polską a Białorusią.
Rozmowy były bardzo trudne, doszło nawet do osobistego spotkania OsóbkiMorawskiego ze Stalinem zakończonego dla Polski pozytywnie, zgodnie z
założonym planem. Edward Osóbka-Morawski był Premierem Tymczasowego
Rządu do roku 1947, z którego został odwołany prawdopodobnie dlatego, że nie
zgadzał się, co do rozwoju Polski na wzór Związku Radzieckiego. W kolejnych
latach pracował w administracji samorządowej, do odejścia na emeryturę. Zmarł
w roku 1997 i został pochowany w Warszawie.
Ostapczuk Jakub - Z wykształcenia mgr inż. technolog drewna, trener judo II
klasy /4 dan/. Twórca sekcji judo, której zawodnicy odnoszą sukcesy nie tylko
na krajowych matach. W roku 1985 wrócił do Hajnówki i w klubie „Puszcza”
przy akceptacji jego władz zaczął tworzyć sekcję judo. Największe sukcesy
sekcji to tytuł: mistrza Polski młodzików – Katarzyny Gabryszak, mistrza i
brązowego medalisty MP juniorów – Jakuba Ostapczuka /syna/. Przez kilka
kadencji zasiadał w Radzie Miasta Hajnówka, kierował jej pracami.
Ostapczuk Jakub - urodził się w 1987 roku w Hajnówce. Uczył się w SP5,
potem w gimnazjum i LO ZS z DNJB. Trenował judo - przez 11 lat w
hajnowskim klubie HKS „Żubr”, potem 3 lata w warszawskiej „Gwardii”,
następnie w AZS AWF Warszawa. W barwach „Żubra” zajął 3. miejsce w OTK
we Wrocławiu w 2005 r. W tym samym roku z „Gwardią” zdobył drużynowe
mistrzostwo Polski juniorów w judo. Od października 2006 r. rozpoczął studia
na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, które ukończył w 2010
roku. W marcu 2008, w Gdańsku, zdobył drugie miejsce na pucharze Polski do
23 lat. W kwietniu 2008 r., w Warszawie, został indywidualnym, akademickim
mistrzem Polski w judo.
Ostapiuk-Jańczuk Diana Danuta - urodziła się w 1943 r. w Łucku na
Wołyniu. Pochodzi z rodziny twórców (ojciec Karol Staniec był krakowskim
rzeźbiarzem, brat Henryk Staniec to artysta plastyk tworzący na terenie
Opolszczyzny. Córka Joanna Pytel jest artysta grafikiem w Krakowie).
Wykształcenie półwyższe (medyczne) oraz konsultacyjne studium malarskie. Na
Podlasie przybyła z okolic Opola. Obecnie mieszka w Nowosadach.
96
Maluje od ponad 30 lat. Pierwsza wystawa malarska pt. "Kwiaty" odbyła się w
1980 r. w Nysie na Opolszczyźnie. Wystawiała w Polsce i zagranicą-Grecji,
Niemczech i Słowacji, m. in. w klubie misyjnym "Kerygma" w Atenach.
Rokrocznie uczestniczy w Hajnowskim Przeglądzie Sztuki Nieprofesjonalnej, a
jej prace uhonorowano wyróżnieniami i nagrodami. W 2007 r. była laureatką I
nagrody. W swojej ulubionej technice (olej) najczęściej sięga do surrealizmu.
Domeną jej twórczości jest ekspresyjny nostalgiczny pejzaż polski, martwa
natura oraz twarze kobiet.
Ostrowierch Tarasij - jeden z najbardziej znanych sportowców w Hajnówce,
przyjechał do Polski z Kijowa w 1990 r. Urodził się w Kazachstanie, mieszkał w
jednym z krajów kaukaskich w odległości zaledwie 150 km od stolicy Czeczeni.
Studiował medycynę w Kijowie i tam właśnie poznał swoją przyszłą żonę,
rodem z Bielska Podlaskiego, za którą powędrował do ....Hajnówki. Tu
kontynuował swoje zainteresowania sportowe wykonując kilkunastominutowe
przebieżki po Puszczy. Swymi biegami zwrócił uwagę rozpoczynającego
bieganie długodystansowe Aleksandra Prokopiuka, przyszłego popularyzatora
biegania w Hajnówce. W 1993 r. zadebiutował w XV Maratonie Fiata w
Warszawie. Startował we wszystkich Półmaratonach Hajnowskich. W latach
2003-2004 sięgnął już po tytuły mistrza Polski lekarzy i wystąpił w
Mistrzostwach Świata Lekarzy w Niemczech w Ga-Pa, gdzie stanął na podium
w trzech konkurencjach.
Otoka Halina – urodziła się w 1951 r. w Miechowie (Małopolska). Jest
absolwentką Politechniki Szczecińskiej, kierunek: chemia. Do Hajnówki
przyjechała w 1977 r. Pracowała w Hajnowskim Przedsiębiorstwie Suchej
Destylacji Drewna, gdzie była asystentem do spraw badawczych, zastępcą
kierownika kontroli jakości, kierownikiem działu technologicznego i
kierownikiem zbytu. W 1995 roku została dyrektorem „Europostępu”, byłej
Spółdzielni Inwalidów w Hajnówce, pracowała do 31 lipca 2011 r.
Palenik Stefan – znany hajnowski pszczelarz, urodził się w 1913 roku w
Szymkach, w powiecie białostockim, w parafii Jałówka. Ukończył pięć klas
miejscowej szkoły lecz ze względu na trudną sytuację domową nauki nie
kontynuował. Dzięki kierownikowi szkoły uczestniczył aktywnie w
organizowanych tam różnego rodzaju kursach, teatrzykach, przysposobieniu
rolniczym. W 1930 r. brał udział w wystawie lniarskiej w Wilnie, co zachęciło
go do stworzenia w Szymkach Zespołu Przysposobienia Rolniczego przy
organizacji Strzelców Konnych. Zespół po roku uprawy wyselekcjonowanych
nasiona warzyw, otrzymał drugą nagrodę na wystawie w Wołkowysku. W
następnym roku Zespół otworzył we wsi sklep spożywczy, a w 1938 roku dwie
filie sklepu w sąsiednich miejscowościach. Kiedy w 1939 r. wkroczyły wojska
97
radzieckie, zaczęły się różne szarwarki, wywózki, zakładanie kołchozów. Stefan
Palenik chcąc uniknąć wywózki poszedł do pracy na "Torfzawod" koło Pieniek
niedaleko Michałowa, na księgowego i zapisał się do szkoły w Białymstoku,
przygotowującej do pracy nauczycieli. Po zdaniu egzaminów trafił do
Pawluszek koło Świsłoczy, gdzie kierował miejscową szkołą, aż do wybuchu
wojny niemiecko - radzieckiej. Po zakończeniu wojny Stefan Palenik ożenił się
z Antoniną Mielniczak z Mostowlan. Cztery tygodnie po ślubie w dniu 22 lipca
1944 roku został aresztowany przez sowietów. Sąd polowy Trybunału
Wojennego skazał go na dziesięć lat łagrów "za zdradę ojczyzny”. Trafił do
Workuty, pomogli mu przetrwać dobrzy ludzie. W 1955 roku wrócił do Polski i
osiedlił się w Hajnówce. Na emeryturze poświęcił się całkowicie pszczelarstwu.
W najlepszym okresie miał pasiekę składającą się z prawie stu uli. W latach 80.
zbudował ul mający trzy ściany ze szkła, przez które można było obserwować
pracę pszczół. Będąc prezesem Powiatowego Związku Pszczelarzy
popularyzował pszczelarstwo w regionie. Odwiedzały go często wycieczki
szkolne z hajnowskich szkół w ramach lekcji przyrody.
Panasiuk Arkadiusz – urodził się w Białymstoku, absolwent LO nr 1 w
Hajnówce z 1986 roku. W latach 80. muzyk nowofalowych formacji
hajnowskich Jajo Ptaka Dodo, Artystki Ze Spalonego Teatru i The Generacja.
W 1989 roku uzyskał dyplom Studium Kulturalno – Oświatowego w
Ciechanowie, zaś w roku 1994 Szkoły Dziennikarskiej Tygodnika Polityka. Jest
też absolwentem Filologii Rosyjskiej Uniwersytetu Gdańskiego. W 1982 roku
debiutował rysunkiem satyrycznym w dwutygodniku Twórczość Robotników
wydawanym w Warszawie. Felietony, recenzje i artykuły o tematyce
historycznej publikował min. w Gazecie Wyborczej, Polsce Zbrojnej, Polityce,
Przeglądzie Tygodniowym oraz Życiu. W Hajnówce mieszka i pracuje od 2007
roku. Był dziennikarzem Kuriera Hajnowskiego, pisał felietony pt. Widziane z
bliska, zajmował się tematyką policyjno – sądowniczą. Ponadto publikował
liczne materiały dotyczące życia i historii Kościoła Prawosławnego. Pisze też
teksty literackie zamieszczane na blogach i stronach internetowych. Jest
laureatem kilku nagród dziennikarskich i literackich, min. za słuchowisko
radiowe Koniec. W 2011 r. uzyskał nagrodę główną w konkursie dla
dziennikarzy „Razem zmieniamy Podlaskie” za artykuł „Jednolatek ma sto
tysięcy” opublikowany w „Piśmie Kulturalnym” gazecie tutejszej, której był
wydawcą. W 2009 r. wydał książkę "Wśród nocnej ciszy.." poświęconej
tajemniczej śmierci księdza Piotra Popławskiego – prawosławnego proboszcza z
Narwi, a w 2011 r. książkę “Basiu, czy to nie twój brat leciał do Smoleńska?
Abp Miron Chodakowski (1957-2010)”. Od marca 2011 r. jest szefem „Gazety
Hajnowskiej”.
98
Panasiuk Jerzy – ur. w Hajnówce w 1932 r. Był mocno zaangażowany w
sprawy sportowe. W 1950 r. razem z Zarządem Powiatowym LZS w Bielsku
Podlaskim zorganizował w Hajnówce LZS „Iskra”. Grał w piłkę nożną w KS
„Puszcza”, po zakończeniu kariery pełnił funkcję sekretarza klubu w latach
1963-67, niejednokrotnie wykazując się inicjatywą i zaangażowaniem w
prowadzeniu spraw klubowych. Pracował w Zakładach Suchej Destylacji
Drewna na stanowisku kierownika Działu Inwestycji do 1978 r. Był sekretarzem
POP. Dysponującym dobrymi warunkami głosowymi przez wiele lat prowadził
spikerkę na pochodach pierwszomajowych. W 1977 r. kierował zespołem
redakcyjnym hajnowskiego radiowęzła. Działał we Froncie Jedności Narodu.
Za aktywną działalność społeczną w marcu 1977 r. został odznaczony przez
WK FJN Złotym Krzyżem Zasługi. Później pracował w ZOZ na stanowisku zcy dyrektora ds. ekonomicznych. W latach 1982-86 był Sekretarzem KM PZPR.
W latach 1987-1990 piastował funkcję prezesa PSS „Społem”. Następnie
działał w SdRP. W nr 2/97 „Gazecie Tygodniowej” ukazał się jego artykuł
,,Adama Dowgirda - życie humanizmem znaczone”. Był radnym do Sejmiku
Wojewódzkiego. Swoimi spostrzeżeniami z działalności Sejmiku dzielił się na
łamach „Gazety Hajnowskiej”. Zmarł w 2005 r.
Parfieniuk Włodzimierz - Instruktor tsunami, prowadzi szkolenia
międzynarodowe. Ur. w 1967 roku w Hajnówce. Wykształcenie wyższe:
lingwistyka (Uniwersytet Warszawski, 1995) i logistyka (SGH Warszawa,
2002). Biegle włada kilkoma językami (w tym angielskim, rosyjskim i
włoskim). Dyrektor w korporacjach międzynarodowych. Od 1982 roku uprawiał
w Hajnówce styl kyokushin, ale porzucił go widząc niewłaściwe metody
treningowe (okrucieństwo instruktorów wobec uczniów). Tsunami zaczął
uprawiać w 1988 roku pod kierunkiem soke Ryszarda Murata 10 dan w klubie
tsunami przy Uniwersytecie Warszawskim. Był uczestnikiem wielu centralnych
zgrupowań, zwłaszcza w Kazimierzu Dolnym i Warszawie oraz zjazdów
tsunami. W 1990 roku ukończył kurs instruktorski i zaczął nauczać w klubach
tsunami w Warszawie, Piasecznie, Konstancinie, Legionowie i Sochaczewie.
Ukończył dziesięć - prowadzonych przez soke Ryszarda Murata 10 dan kursów instruktorów tsunami, systematycznie podnosząc swój poziom. Z tego
powodu jako drugi przedstawiciel systemu tsunami (po soke Ryszardzie Murat
10 dan) został wpisany na listę wykładowców kursów instruktorskich
Ministerstwa Sportu, i obecnie prowadzi takie kursy dla przedstawicieli różnych
stylów. W uznaniu jego wybitnych umiejętności w 2008 roku soke Ryszard
Murat 10 dan przyznał mu w tsunami mistrzowski stopień 7 dan i tytuł shihan.
Od 1995 roku pełni funkcję wiceprezydenta Federacji Tsunami - Renmei
(Międzynarodowej Federacji Tsunami) i w jej imieniu zajmuje się rozwojem
tsunami w różnych krajach świata. Od 2006 roku jest także
wiceprzewodniczącym Głównej Komisji Rewizyjnej Polskiej Federacji
99
Dalekowschodnich Sztuk i Sportów Walki (zrzeszającej ponad 30
ogólnokrajowych związków różnych stylów). Prowadził wiele szkoleń
tsunami na Białorusi, w Rosji, na Ukrainie, we Włoszech, Anglii, Hiszpanii i na
Cyprze. W 2005 roku na wniosek soke Ryszarda Murata Prezydent RP przyznał
mu Srebrny Krzyż Zasługi. Z upoważnienia założyciela systemu tsunami soke
Ryszarda Murata 10 dan - prowadzi w Federacji Tsunami Renmei wyjątkową
działalność, zajmując się koordynowaniem rozwoju tsunami w wybranych
regionach Polski oraz w wielu innych krajach.
Pater Jan - ur. w 1901 r. we wsi Podole koło Opatowa Kieleckiego. Przybył
do Hajnówki około 1922 r. jako nauczyciel z nakazu pracy. Był
przewodniczącym koła PPS, ściśle współpracował ze Stanisławem Duboisem
przy organizacji strajków w okresie przedwojennym. Podczas okupacji
sowieckiej przez pewien czas ukrywał się u niego przyszły premier OsóbkaMorawski. W 1943 r. został aresztowany na terenie Hajnówki przez SIPO z
Białegostoku i wywieziony do obozu w Stutthofie (Sztutowo), gdzie zginął
16.09.1943 r. Jego żona Barbara zmarła jeszcze przed wojną i została
pochowana na cmentarzu w Hajnówce. Miał 3 dzieci – córkę i dwóch synów,
którzy wyjechali z Hajnowki.
Pater Stanisław (54) – od pierwszego startu w czwórboju (1966 rok, SP nr 2)
rywalizował z Ryszardem Szpilewiczem, który początkowo był lepszym
zawodnikiem. Jego trenerami w Hajnówce byli mgr W. Seweryn i mgr W.
Łapiński w LO 9. W 1971 r. startował w II OSM w Chorzowie zajmując 13.
miejsce – 1,80. Pobił rekord województwa młodzików – 1,83 (jeszcze stylem
przerzutowym), a w następnym roku flopem skoczył 1,91. W 1972 r. po
przejściu do ZSElektr. w Białymstoku pobił dwukrotnie rekord województwa
seniorów – 1,94 i 1,95. W 1976 r. w mistrzostwach województwa wygrał 110 m
ppł, skok wzwyż i dziesięciobój. Był w szerokiej kadrze Polski juniorów
młodszych. Rekordy życiowe: 110 m ppł- 15,5, wzwyż – 2,04, dziesięciobój –
6037 pkt., w dal – 6,39.
Pawlik Stanisław – komendant KPP Hajnówka w latach 1990-2000. Ur. w
1960 r., od 1981 r. w organach bezpieczeństwa. Wcześniej pracował jako
zastępca komendanta RSUW Łapy. Dzięki dobrym wynikom hajnowskiej
jednostki awansował na komendanta Komendy Miejskiej w Białymstoku,
uzyskując stopień mł. inspektora. Komendą Miejską kierował do 2003 r.
Obecnie jest radcą w WKP w Białymstoku.
Pawluczuk Wiera - prezes zarządu Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w
Hajnówce od 2000 r. Wykształcenie wyższe o kierunku technologia
mleczarstwa, prezes zarządu Spółdzielni Mleczarskiej w Bielsku Podlaskim,
100
prezes zarządu Mitex-Sot (firmy produkującej lody). Swoją pracę w Hajnówce
rozpoczęła od gruntownej modernizacji Spółdzielni, która zaowocowała
przystosowaniem do najwyższych standardów, a jednocześnie zwiększeniem
mocy przerobowej zakładu. Jej największym sukcesem było znalezienie
miejsca na trudnym rynku mleczarskim: krajowym i europejskim. Mimo
kryzysu gospodarczego, dzięki jej zarządzaniu, zakład wciąż się rozwija i odnosi
sukcesy. W tym roku OSM Hajnówka w konkursie Ambasador Biznesu dostała
nagrodę wojewody za największy udział eksportu w sprzedaży. Hajnowska
Mleczarnia sprzedaje poza granice kraju ponad 30 proc. swojej produkcji.
Artykuły mleczarskie z tutejszej spółdzielni trafiają głównie do innych krajów
unijnych i Rosji. Do naszych wschodnich sąsiadów sprzedawane są przede
wszystkim sery twarde i trochę twarogów. Specjalnie na potrzeby rynku
rosyjskiego OSM Hajnówka zaczęła produkować Ser Carski. Wiera Pawluczuk
otrzymała także tytuł "Wzorowy Agroprzedsiębiorca RP 2008”, a w 2010 roku
tytuł "Zasłużony dla powiatu hajnowskiego”, za szczególne zasługi na rzecz
rozwoju gospodarczego powiatu. Obecnie Spółdzielnia zatrudnia około 200
pracowników, a liczba dostawców sięga 1800. W planach spółdzielni są kolejne
inwestycje, m.in. budowa nowej solowni serów dojrzewających oraz nowej
kotłowni gazowej. Podejmowane działania pozwolą na zwiększenie skupu i
przerobu mleka do ponad 57 mln litrów rocznie. Towar produkowany przez
Spółdzielnię jest najwyższej jakości, dlatego znajduje wielu nabywców w kraju i
za granicą.
Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska ma na swoim koncie wiele sukcesów oraz
wyróżnień, m.in.:
- 5-krotne zdobycie Tytułu Gazeli Biznesu;
- międzynarodowy certyfikat BRC Global Standard – FOOD – międzynarodowy
standard żywności opracowany przez Brytyjskie Konsorcjum Detalisów;
- 2009- laureat konkursu Agroprzedsiębiorca RP;
- 2008 – Wzorowy Agroprzedsiębiorca RP;
- wicemistrz Podlaskiej Agroligi 2007;
- medal za zajęcie I-go miejsca za ser twarogowy tłusty.
Pawłowska Mirosława - Nominowana za działalność na rzecz Stowarzyszenia
Uniwersytet Trzeciego Wieku w Hajnówce . Uniwersytet działa od 2007 roku,
od 2008 jako stowarzyszenie. Liczba jego członków diametralnie wzrosła, gdy
przed rokiem prezeską została Mirosława Pawłowska. Teraz Uniwersytet ma aż
120 osób. Wykłady odbywają raz w miesiącu, w środy. W związku z otwarciem
"Parku Wodnego” Mirosława Pawłowska, emerytowana nauczycielka wf,
planuje stworzyć i poprowadzić grupę gimnastyki w wodzie. Warto dodać, iż
dotychczas prowadzone przez panią Mirosławę zajęcia gimnastyczne cieszą się
dużym uznaniem. Pieniądze na działalność Uniwersytetu Trzeciego Wieku
pochodzą z projektów adresowanych do urzędu miasta i starostwa powiatowego.
101
Dzięki wsparciu samorządów lokalnych, studenci poznają piękno ziemi
ojczystej, w ramach wycieczek edukacyjno – krajoznawczych. Członkowie
stowarzyszenia rocznie płacą 60 zł. Z tych pieniędzy zarząd stowarzyszenia
dokłada swoim studentom do wycieczek, bo zajęcia są prowadzone przez
nauczycieli nieodpłatnie.
Pełszyński Alfred (1923-1995) – komendant Straży Pożarnej w Hajnówce
latach 1954-70. Urodził się 5 grudnia 1923 roku w Goniądzu. Dwa lata wojny
spędził w obozie w Sztuthof k. Gdańska, z numerem obozowym P23118. Po
ucieczce z obozu wrócił w rodzinne strony. Gdy się ożenił, postanowił z żoną
Anielą objąć gospodarstwo rolne na "Prusach", we wiosce Ogródki. Tam zetknął
się z ochotniczą strażą pożarną, która towarzyszyła mu przez całe życie. Po
ukończeniu Szkoły Pożarnictwa w Łodzi przyjechał w 1954 r. do Hajnówki i
objął stanowisko Komendanta Powiatowego Straży Pożarnych. Szybko
zorganizował ochotniczą straż pożarną, która przez wiele lat, aż do 1970 roku
trwała na posterunku w mieście i we wszystkich gromadzkich radach
narodowych powiatu hajnowskiego. Sam szkolił ludzi, ściągał sprzęt. W
Hajnówce rozbudował starą siedzibę i zbudował wieżę suszarnię. Wspólnie z
PZU zamieniał strzechy słomiane na dachówkę. Organizował młodzieżowe
grupy ochotniczej straży, wyposażał w mundury. W 1970 roku w Hajnówce
powstała Zawodowa Straż Pożarna. Alfred Pełszyński zdobył wyższe
zawodowe wykształcenie, został kapitanem i przeniósł do Siemiatycz. Po kilku
latach ze względów rodzinnych opuścił Siemiatycze i podjął ciężką pracę
Komendanta Straży Pożarnej zabezpieczającej przeładunek materiałów
przemysłowych w stacji przygranicznej PKP Małaszewicze. Na emeryturę
przeszedł 1 grudnia 1981 roku. Zmarł 3 stycznia 1995 roku w Siemiatyczach.
Perszko Jarosław - dr hab. Katedry Architektury Wnętrz Politechniki
Białostockiej. Urodził się w Hajnówce, absolwent LO nr 9 z 1981 roku.
Studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w
Toruniu, uzyskując w 1989 roku dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Rzeźby
prof. Hanny Brzuszkiewicz. Lata 1989-1990 - asystent prof. Adolfa Ryszki w
Zakładzie Rzeźby UMK w Toruniu. Od 1997 r. - pracownik dydaktyczny w
Zakładzie Rysunku, Malarstwa i Rzeźby Wydziału Architektury Politechniki
Białostockiej. Od 2002 roku - adiunkt w Zakładzie Architektury Wnętrz PB.
Inicjator, współzałożyciel i prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia "Artyści
w naturze" (Hajnówka, grudzień 2001). współzałożyciel i prezes
Międzynarodowego Stowarzyszenia „ARTYŚCI W NATURZE” (Hajnówka,
grudzień 2001). Organizator i kurator kolejnych edycji Międzynarodowego
Sympozjonu Artystyczno –Programowego: TOPIŁO –UTOPIA. W swojej
twórczości słynie ze szlachetnej oszczędności, tworzy prace nasycone tajemnicą,
metafizyką, choć w tworzywie niezwykle proste. Zapraszany jest do
102
różnorodnych wystaw i realizacji, jak np. do wystawy Shibui w Muzeum Sztuki
i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie, 2004 roku, Zbierać kamienie –
realizacja na polsko-ukraińskim sympozjum, Zamkowa Góra, Lwów, 2005. J.
Perszko jest również inicjatorem i od pięciu lat organizatorem sympozjonu
TOPIŁO-UTOPIA, którego celem jest wspólna (artystów z różnych stron
świata) refleksja uczestników nad możliwością stworzenia uniwersalnego języka
przekazywania treści i potencjału duchowego inspirowanego miejscem
spotkania, w tym przypadku Puszczy Białowieskiej. W terminie XII 2005 roku –
I 2006 r. 3-letni dorobek sympozjonu prezentowany był na wystawie w
Hajnówce. W 2009 r. został zaproszony do udziału w prestiżowej wystawie pt.
„Czynnik katolicki w sztuce” w Ratyzbonie. Jako pracownik naukowy
Politechniki Białostockiej, odnosi sukcesy poprzez liczne osiągnięcia swoich
studentów. Od wielu lat współpracuje zinstytucjami kultury województwa
podlaskiego, np Teatrem Lalki i Aktora w Łomży (scenografie do sztuk),
Muzeum Podlaskim – wystawy i aranżacje sal wystawowych. Medal Zasłużony
Dla Kultury Polskiej, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Warszawa
2006.
Petruk Stanisław - prekursor łucznictwa w Hajnówce. Ur. się w 1930 r. we
wsi Rymacze, gmina Bereżce, powiat Luboml, woj. Wołyńskie, 4 km za
Bugiem. Uczył się w Rymaczach do wybuchu wojny. We wrześniu tereny
te znalazły się pod władzą sowiecką. Kiedy nacjonaliści ukraińscy
wystąpili zbrojnie przeciwko ludności polskiej zamieszkałej na Wołyniu,
rodzina uciekła z niewielkim dobytkiem wozem konnym do Chełma,
później do Lublina, by ostatecznie osiąść w Wierzchowiskach. Po
przyznaniu dla repatriantów zza Buga gospodarstw, ruszyli do centrum
Polski i w Justynowie koło Łodzi otrzymali do zasiedlenia gospodarstwo.
W Łodzi ukończył liceum ogólnokształcące w 1950 r. Później pracował w
przedsiębiorstwie budowlanym i studiował wieczorowo budownictwo
lądowe. W 1953 r. zetknął się z łucznictwem, które uprawiał przez 20 lat.
W 1956 r. zdobył uprawnienia trenerskie. W 1966 r. przeniósł się do
Bielska Podlaskiego, gdzie pracował na stanowisku głównego inżyniera w
BEP-ie. W Bielsku założył klub łuczniczy LZS „Śmiały”. W 1968 r.
przeniósł się do Hajnówki i podjął pracę w Urzędzie Powiatowym. W
1970 r. założył sekcję łuczniczą w KS „Puszczy” , w której był
zawodnikiem i trenerem. Jego wychowanek Bogusław Bortnik, który
przeszedł ze zlikwidowanej sekcji z Bielska sięgnął po medale Mistrzostw
Polski juniorów i seniorów w latach 1972-73. W 1975 r. po likwidacji
powiatów przeszedł do pracy w JW. W Nieznanym Borze rezygnując z
trenowania łuczników. Obecnie jest na emeryturze.
103
Pieniążek Edward Władysław – lekarz weterynarz, urodził się 25.12.1907 r.
we wsi Handzlówka, pow. łańcucki. W 1933 r. ukończył Akademię Medycyny
Weterynaryjnej we Lwowie i rozpoczął pracę w Kleszczelach. W 1939 odbył
kampanię wrześniową w IX Siedleckiej Dywizji Piechoty. W dniu 17 września
w bitwie pod Kutnem dostał się do niewoli niemieckiej, z której udało mu się
zbiec. Okres okupacji przeżył w rodzinnych stronach, a w 1945 r. wrócił na
Białostocczyznę. Od czasu powstania powiatu hajnowskiego aż do śmierci w
dniu 18.06.1974 r. pełnił funkcję Powiatowego Lekarza Weterynarii. Był
wieloletnim radnym PRN. a także aktywnym członkiem Zrzeszenia Lekarzy i
Techników Weterynarii oraz Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych.
Za swoją długoletnią i rzetelną pracę był uhonorowany: Krzyżem Kawalerskim
Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką
Tysiąclecia Państwa Polskiego, Odznaką " Za wzorową pracę w służbie
weterynaryjnej", Odznaką " Zasłużony dla Białostocczyzny".
Pietroczuk Włodzimierz - urodzony 21.10.1947 r. w Policznej, ukończył
Technikum Melioracji Wodnych, następnie zdobył wykształcenie wyższeprawnicze. Po odbyciu służby wojskowej rozpoczął pracę zawodową. Pracował
w organach bezpieczeństwa w KP MO w Kolnie (1971-73) i w KP MO w
Bielsku Podlaskim (1973-75) jako inspektor operacyjny, w KW MO jako
inspektor (1975-76) i st. inspektor (1976-77), w KMO w Hajnówce (1977-86)
jako st. inspektor. Następnie w latach 1986-89 był Sekretarzem KM PZPR.
Wrócił na krótki okres do pracy w WUSW w Białymstoku i w dn. 31.07.1990 w
stopniu kapitana pożegnał się ze służbą. Po zmianach ustrojowych prowadził
Biuro Doradztwa Podatkowego i działalność gospodarczą. Od 1999 r. jest
Starostą Hajnowskim, obecnie pełni trzecią kadencję.
Pietrzak-Zakrzewska Małgorzata – dr diabetyk, kierownik Niepublicznego
Specjalistycznego Zakładu Opieki Zdrowotnej "DIABETYK" w Bielsku
Podlaskim. Od wielu lat prowadzi zajęcia w Szkole Cukrzycy, których
organizatorem jest Polskie Stowarzyszenie Diabetyków, Oddział Rejonowy w
Hajnówce. Jest to ogólnopolska akcja stowarzyszenia diabetyków w celu
kształcenia i informowania społeczeństwa o groźnej chorobie, jaką jest
cukrzyca. W 10 rocznicę powstania stowarzyszenia diabetyków w Hajnówce
została odznaczona złotym krzyżem zasługi.
Pikulski Zygmunt (1928-2007) – dziennikarz, pisarz. Urodził się w Hajnówce,
tu spędził lata wojny. Nie ominęły go problemy życia pod okupacją niemiecką,
gdyż harował na kolejkach w Puszczy Białowieskiej. Absolwent Liceum
Ogólnokształcącego w Hajnówce z 1948 r. Ukończył i polonistykę na UW, po
której dostał „wilczy bilet”. W latach1954-57 pracował w PIW-ie. Od 1959 r.
pracował na etacie w Kurierze Lubelskim, w którym do emerytury, a nawet
104
trochę dłużej, pisał lubiane przez czytelników felietony futurologiczne. Jako
niestrudzony popularyzator nauki w pisanych co tydzień felietonach ułożonych
w cykle "Przez szkiełko futurologii" oraz "Na progu XXI wieku”, które
ukazały się w Wydawnictwie Lubelskim w ślad za „Obietnicami
parapsychologii" oraz "Niebem nad głową". Bardzo lubił tłumaczyć kryminały
Georges'a Simenona i napisał powieść kryminalną "Pojedynek z upiorem", która
została wydana w 1984 roku. W warszawskich czasopismach drukowano jego
opowiadania: "Nie patrz w lustro", „Planeta absolutna", "Koszmarne sny pani
Farder” i "Teoria bezwzględności". Jako utalentowany student prof. Juliana
Krzyżanowskiego znalazł dzięki niemu zajęcie przy wydawanej w latach 196978 "Nowej księdze przysłów polskich". W2005 r. otrzymał nagrodę im.
Witolda Hulewicza przyznawaną przez Związek Literatów Polskich i Polskie
Radio za intelektualną fermentację w społecznie szeroko dostępnym obszarze.
W 1979 r. w czasie pierwszej wizyty papieża w Polsce uczestniczył w kościelnej
służbie jego ochrony.
Poniecki Edward - najstarszy czynny sportowiec Hajnówki. Ur. w Hajnówce
w 8.07.1937 r. syn Pelagii i Kazimierza Ponieckich. Absolwent LO 9 z 1954 r. i
zaocznego Technikum Przemysłu Leśnego w Zwierzyńcu. Sportową przygodę
zaczynał razem ze starszym o rok bratem Andrzejem w 1946 r. w harcówce,
gdzie poznawał tajniki pingponga. Później swoje umiejętności rozwijał w
„Leśniku”. W 1951 r. za namową Tadeusza Bergera zaczął uprawiać tenis
ziemny. Sukcesy przyszły bardzo szybko, w wieku 16 lat Edek został
najmłodszym mistrzem województwa. Odebrał mistrzostwo Panu Tadeuszowi.
Wygrywał przez trzy lata z rzędu. Do największych sukcesów należy zaliczyć
mistrzostwo tzw. Ściany wschodniej oraz awans w 1957 r. do ćwierćfinału
Mistrzostw Polski Zrzeszenia ,,Spójnia". Przegrał z Detlafem ze „Spójni"
Gdańsk, klasyfikowanym w 20 najlepszych tenisistów w Polsce. Jesienią 1957 r.
poszedł do wojska, do Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Zamościu.
Później trafił do JW w Malborku, występował w klubie „Jurand" Malbork w
rozgrywkach III ligi. Po powrocie do Hajnówki podjął pracę w dziale
zaopatrzenia w Hajnowskim Przedsiębiorstwie Przemysłu Drzewnego, gdzie był
przez kilkanaście lat kierownikiem działu. Ponadto był korespondentem
terenowym „Gazety Białostockiej", do której miał możliwość pisania również o
sporcie. Nigdy nie zapominał o uprawianiu sportu, korzystał z każdej okazji, by
zagrać w przy stole pingpongowym lub na korcie. Kiedy na stadionie OSiR-u w
1991 r. wybudowano korty tenisowe i zorganizowano turnieje tenisowe, starał
się wziąć udział w każdym z nich, plasując się w czołówce w swojej kategorii
wiekowej. W grudniu 1996 r. zainicjował memoriał im. Bogdana Lewczuka w
tenisie stołowym. Również dzięki jego staraniom w sali gimnastycznej Szkoły
Podstawowej nr 5 można było grać w tenisa stołowego. Udziela się społecznie
pomagając w sędziowaniu zawodów sportowych. Prowadzi zajęcia sportowe
105
organizowane przez Uniwersytet III Wieku w Parku Wodnym (pływanie) oraz
sekcję tenisa stołowego w sali gimnastycznej przy Politechnice.
Poniecka Pelagia (1903-1983) - legenda hajnowskich nauczycieli, popularnie
zwana „Pelasia”. Urodziła się w 1903 roku w Skalmierzycach Nowych koło
Kalisza jako jedna z jedenaściorga dzieci małżeństwa Mikułów. Upór,
pracowitość i niespotykane zdolności pozwoliły jej skończyć z wyróżnieniem
szkołę powszechną oraz gimnazjum, a później studia na Uniwersytecie Stefana
Batorego w Wilnie z zakresu filozofii. Pracę magisterską Pelagia Mikuła
obroniła w 1933 roku. Po stażu w średniej szkole w Wilnie oraz później w
charakterze guwernantki w majątku ziemskim dziedziców Rymszów, Pelagia
wyszła za mąż za Kazimierza Ponieckiego w 1934 r. Przeniosła się z mężem do
Hajnówki, który otrzymał tam pracę i mieszkanie. Przez kilka lat dojeżdżała do
pracy w Słonimie. Kiedy podczas okupacji sowieckiej zaistniała możliwość
utworzenia polskiego gimnazjum, włączyła się do jego organizacji. Uczyła
przez dwa lata matematyki i fizyki. Kiedy po wejściu Niemców do Hajnówki
w czerwcu 1941 roku zamknięto szkolnictwo, prowadziła prywatne tzw. tajne
komplety. Ucząc przez 3 lata jak prawdziwy „omnibus” wszystkich
przedmiotów, została zadenuncjowana i aresztowana wraz z mężem. 15 czerwca
1944 roku małżeństwo Ponieckich wywieziono do obozu koncentracyjnego.
Wojnę przeżyła tylko Pelagia, pracując w niewoli przy produkcji broni. Jej mąż
zginął podczas ucieczki z obozu. Pozostała w domu trójka małych dzieci, tylko
dzięki opatrzności losu znalazła opiekę ocalałej ciotki. Po powrocie z obozu w
1945 r. pracowała w Gimnazjum Ogólnokształcącym a później w Liceum
Ogólnokształcącym nr 9 do roku 1977 ucząc matematyki i łaciny. Zaocznie
ukończyła studia matematyczne. Samotnie wychowywała trójkę swoich dzieci
oraz siostrzeńca, którego rodzice zginęli w Powstaniu Warszawskim. Oprócz
wychowania i pracy nauczycielskiej poświęcała również czas na ofiarną pracę
społeczną. Pelagia Poniecka była główną organizatorką spółdzielczości
spożywczej w Hajnówce. Była prekursorem w województwie białostockim
szkolnych spółdzielni uczniowskich. Wielu pamięta słynną spółdzielnię szkolną
„Pszczółka”, przez wiele lat działającą w liceum. Wiara, oficjalne chodzenie do
kościoła oraz odmowa wstąpienia do PZPR nie pozwoliły jej na awanse i
zrobienie kariery zawodowej. Nigdy jednak nie zdradziła swoich ideałów.
Otrzymała za swoją pracę wiele odznaczeń takich jak: Krzyż Kawalerski Orderu
Odrodzenia Polski, złote, srebrne i brązowe Krzyże Zasługi. Zmarła w
Białymstoku w szpitalu pod opieką syna lekarza 23 sierpnia 1983 roku mając 80
lat.
Ponurkiewicz Andrzej – podinsp., Komendant Powiatowy Policji w Hajnówce
od 1.01.2000 r., ur. w 1959 r. w Sokółce, ukończył Politechnikę Białostocką na
wydziale budowlanym. Po stażu w budownictwie pracował w Szkole
106
Podstawowej nr 3, w 1986 r. podjął służbę w RUSW w Hajnówce w sekcji
operac. doch. W 1988 r. ukończył studium podyplomowe Wyższej Szkoły
Oficerskiej w Szczytnie. Zastępca komendanta od 1990 r. Odznaczony
brązowym Krzyżem Zasługi w 1998 r. , srebrnym Krzyżem Zasługi w 2001 r. za
wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z
pracy zawodowej. Obecnie prowadzi kwaterę agroturystyczną "Miodową Chatkę" ,
w Budach Leśnych.
Popek Mieczysław – chorąży pilot, ur. ok. 1917 r. W Hajnówce mieszkał w
okresie międzywojennym. Uczestnik II wojny światowej, m.in. Bitwy o Anglię.
Walczył w Dywizjonie 303 Myśliwskim Warszawskim w Polskim Zespole
Myśliwskim (Cyrk Skalskiego). Stworzonym do prowadzenia wojny
manewrowej na froncie afrykańskim. Zginął w czasie wojny.
Poskrobko Józef Piotr – ks. kan., proboszcz parafii Rzymskokatolickiej w
Hajnówce, magister teologii (25.06.1985). Ur. 29.06.1960 r. w Narwi. Szkoła
Podstawowa w Narwi (1967-1975). Liceum Ogólnokształcące w Białymstoku
(1975-1979). Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie (1979-1985).
Swięcenia diakońskie - Drohiczyn 23 czerwca 1984 r. Swięcenia kapłańskie Siemiatycze 15 czerwca 1985 r., z rąk ks. bp. Władysława Jędruszuka. Kolejne
miejsca pracy: wikariusz parafii: Perlejewo (01.08.1985-30.08.1987); Rudka
(31.08.1987- 24.08.1992); Brańsk (25.08.1992-31.07.1994), Ostrożany
(01.08.1994-31.08.1995); proboszcz parafii: Tokary (01.09.1995-12.08.1998);
Dołubowo (13.08.1998-19.08.2007), Hajnówka-Parafia p.w. Podwyższenia
Krzyża Św. (20.08.2007-). Urzędy i funkcje diecezjalne/pozadiecezjalne:
członek Polskiego Związku Łowieckiego (12.07.1990-); członek Rady
Kapłańskiej (06.08.1991-03.08.1998); członek Kolegium Konsultorów
(06.08.1991-03.0861993); dyrektor Pieszej Pielgrzymki Diecezji Drohiczyńskiej
na Jasną Górę (16.05.1992- 16.04.1993); członek Komisji ds. administracji i
finansów I Synodu Diecezji Drohiczyńskiej (08.12.1994-24.05.1997); członek
Komisji ds. współpracy z BOR i policją Diecezjalnego Komitetu Organizacji
Pielgrzymki Jana Pawia II do Drohiczyna (20,06.1998-10.06.1999); diecezjalny
duszpasterz leśników (28.09.2002-); kapelan myśliwych Koła Łowieckiego
„Żuraw” w Brańsku (12.07.2003-), członek Polskiego Związku Łowieckiego.
Poskrobko Włodzimierz - dr inż. technologii drewna, specjalista suszarnictwa
drewna. Ur. się w 1928 r., w Hajnówce mieszka od 1934. Po ukończeniu
studiów na SGGW w kierunku technologia drewna, podjął pracę w Hajnowskich
Zakładach Przemysłu Drzewnego, w których przepracował 36 lat i uczestniczył
w ich rozbudowie. Był kierownikiem wydziału badawczo-rozwojowego.
Aktywnie działał w Klubie Techniki i Racjonalizacji oraz Naczelnej Organizacji
Technicznej. Inicjator wielu nowatorskich przedsięwzięć w branży drzewnej,
107
przede wszystkim w rozwoju i udoskonalaniu suszarnictwa. W 1971 roku zrobił
przewód doktorski pod kierunkiem doc. hab. dr Olgierda Korczewskiego
„Suszenie półfabrykatów dębowych wybranymi metodami”, który posłużył do
opracowania koncepcji budowy suszarni niskotemperaturowych do podsuszania
trudno schnących liściastych materiałów tartych (wzór użytkowy patentu
544290. Później był autorem jeszcze trzech patentów. Jeden z głównych
twórców płytek podłogowych typu "Hajnówka". Autor około 90 publikacji
naukowo-technicznych w języku polskim, rosyjskim i niemieckim; współautor
podręcznika dla techników przemysłu drzewnego "Technologia drewna". W
1977 r. otrzymał nagrodę „Gazety Współczesnej” za duże zaangażowanie w
pracę zawodową i postawę społeczną. Przez wiele lat sprawował mandat
radnego Miejskiej Rady Narodowej, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego
MRN. Mieszka nadal w Hajnówce, żyje sprawami miasta. Pisał artykuły do
„Gazety Hajnowskiej” dotyczące historii miasta.
Poznański Mirosław - lekarz położnik, urodził się 11 września 1922 w
Białymstoku. Przed wojną skończył Szkołę Podstawową nr 11, potem trzy klasy
Gimnazjum im. Marszałka Piłsudskiego, należał do harcerstwa, był
drużynowym. W czasie kampanii 1939 roku jako harcerz włączony został do
służby pomocniczej przy wojsku, ewakuowany na Wschód dotarł do Słonimia,
gdzie został aresztowany przez Sowietów. Zwolniony, powrócił do domu. W
czasie okupacji sowieckiej kontynuował naukę w szkole kolejowej, potem w
instytucie farmaceutycznym. Po nastaniu okupacji niemieckiej pracował w
parowozowni i hurtowni farmaceutycznej. Wstąpił do Związku Walki Zbrojnej.
Został aresztowany w maju 1944 za przynależność do podziemia i uwięziony na
gestapo w Białymstoku. W lipcu trafił do obozu koncentracyjnego Gross-Rosen,
skąd przewieziono go do podobozu Landeshut (Kamienna Góra). Tutaj
zatrudniony był w fabryce łożysk kulkowych. Po wojnie powrócił do
Białegostoku. W latach 1946-1952 studiował w Akademii Medycznej w
Gdańsku, uzyskując dyplom lekarza medycyny. Staż podyplomowy odbył we
Włocławku, tam też stawiał swoje pierwsze kroki zawodowe. Stąd został
skierowany do pracy na Białostocczyznę. 1 kwietnia 1952 r. podjął pracę w
nowo otwartym Oddziale Ginekologiczno – Położniczym Szpitala
Powiatowego w Hajnówce, obejmując funkcję ordynatora. Był również
kierownikiem Przychodni Kolejowej. Prowadził aktywną działalność społeczną
w kole PCK, w którym przez 28 lat piastował funkcję prezesa zarządu
powiatowego. Z wielkim zaangażowaniem propagował ideę honorowego
krwiodawstwa. Służąc swoją wiedzą i doświadczeniem wychowała młode
pokolenie hajnowskich lekarzy położników, którzy pod jego przewodnictwem
uzyskiwali specjalizację. W październiku 1988 r. przeszedł na zasłużoną
emeryturę i powrócił do rodzinnego Białegostoku. Zmarł 22 stycznia 2009 roku
po krótkiej lecz gwałtownej chorobie.
108
Prokopiuk Aleksander (45) - biegacz i popularyzator biegów w Hajnówce.
Trening biegowy rozpoczął mając grubo powyżej 40 lat. W 1992 r. po raz
pierwszy wziął udział w maratonie w Warszawie, uzyskując 3,58,17.
Uczestniczył w kilkudziesięciu maratonach, w tym w słynnych maratonach w
Berlinie (95,99), w Pradze (97), w Paryżu (01). Reprezentował Polskę w XII
Mistrzostwach Europy Weteranów w Jyyaskyla w Finlandii (00), gdzie zajął 12.
miejsce z czasem 3,36,32. Biegał też dłuższe dystanse: 100 km w Zamościu
(94,95,98,99), w Biel w Szwajcarii (98), biegi 24 – godzinne (96,00). W
Halowych Mistrzostwach Polski Weteranów zdobył brązowe medale w biegu na
3 km w 2000 i 2001 r., a w MP w półmaratonie był 9. (2001). Był inicjatorem i
współorganizatorem Półmaratonu Hajnowskiego w 2001 roku i następnych. W
uznaniu zasług otrzymał tytuł „Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego w 2009
roku” oraz był nominowany do plebiscytów „Wieści Podlaskich” na
najpopularniejszego sportowca Ziemi Hajnowskiej oraz do plebiscytu Kuriera
Hajnowskiego na „Hajnowianina 2007 roku”.
Prończyk Czesław – ur. w 1951 r. w Hajnówce. Wykształcenie średnie
pedagogiczne. Nauczyciel zawodu w warsztatach szkolnych ZSZ.
Przewodniczący Międzyszkolnej Komisji Pracowników Oświaty i Wychowania
NSZZ „Solidarność” w Hajnówce. Zainteresowania – rękodzieła ludowe,
intarsja.
Ptaszyński Kazimierz - urodzony w 1908 roku w Wilnie był absolwentem
wydziału lekarskiego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Krótko
praktykował w szpitalu wileńskim, wiosną 1937 roku otrzymał posadę lekarza
ogólnego przychodni kolejowej w Hajnówce. W 1939 roku został zatrudniony w
nowo utworzonym szpitalu, powstałym w budynku Kasy Chorych na potrzeby
działań wojennych.
Przyjmował chorych w przychodni, z troską doglądał cywilnych pacjentów
szpitalnych, z obowiązku leczył żołnierzy sowieckich i niemieckich. Odbywał
liczne wizyty domowe. W pamięci hajnowian zapisał się jako człowiek
skromny, powściągliwy w słowach i jako niezwykle życzliwy i ofiarny lekarz.
Wspierał swoich pacjentów dobrym słowem, potrzebujących podstawowymi
produktami żywnościowymi, mąką lub cukrem, jakże trudnymi do zdobycia w
okresie okupacji.
Przekazywał partyzantom do puszczy: lekarstwa, opatrunki i paczki
żywnościowe. Dom Ptaszyńskich był miejscem tajemniczych wieczornych
spotkań, licznych wizyt "ludzi z lasu", po których doktor często wychodził z
domu. Wielokrotnie narażał swoje życie, opatrując rannych w puszczy. Zdarzało
się, że nawet w budynku gospodarczym na własnym podwórzu udzielał pomocy.
Doktor w szopie opatrywał rannego, a żona w tym czasie bawiła Niemców
rozmową ugaszczając ich herbatą.
109
Był doskonałym chirurgiem i to uchroniło go przed wywózką na Syberię, był
bowiem potrzebny w szpitalu. Stracił życie za pomoc partyzantom. Rozstrzelany
przez Niemców 17 września 1943 roku na żwirowni w Puszczy Białowieskiej
wraz z rodziną: żoną Heleną, będącą w 9 miesiącu ciąży i trzyletnią córeczką
Alinką. 10 kwietnia 1945 roku ekshumowano ciała ofiar masowego mordu, w
tym rodziny doktorstwa Ptaszyńskich i pochowano na cmentarzu katolickim w
Hajnówce. Każdego roku 17 września w intencji zbiorowo zamordowanych
hajnowian odprawiane jest nabożeństwo, w którym licznie uczestniczą
mieszkańcy miasta, oddając tym samym hołd bohaterskiej postawie dr
Kazimierza Ptaszyńskiego. Dr Kazimierz Ptaszyński mieszkał i pracował w
Hajnówce zaledwie siedem lat, ale był to niezwykle trudny i dramatyczny czas
jego pracy, dla której oddał życie swoje i osób mu najbliższych i najdroższych.
Hajnowianie upamiętnili Jego heroiczną postawę nadając imię doktora
Kazimierza Ptaszyńskiego ulicy, przy której mieszkał.
Puchnarewicz Jarosław - urodził się 11 stycznia 1909 roku w Dmitrowiczach
w powiecie brzeskim byłej guberni grodzieńskiej ( obecnie Republika Białoruś)
w rodzinie inteligenckiej.
W czasie I wojny światowej w 1915 roku znaczną część ludności ewakuowana
została w głąb Rosji przed wkraczająca armią niemiecką. Rodzina
Puchnarewiczów przebywała w Borysowie, Riazaniu i w Syzraniu nad Wołgą,
gdzie Jarosław rozpoczął nauki w szkole podstawowej. W 1921 roku rodzina
powróciła ojczyste strony do Brześcia nad Bugiem, który po traktacie ryskim
znalazł się w granicach II Rzeczypospolitej Polskiej. Rodzina Puchnarewiczów
osiadła w Brześciu, gdzie Józef rozpoczął pracę w tamtejszym Magistracie. W
Brześciu Jarosław Puchnarewicz ukończył szkołę średnia gimnazjalną w 1929
roku uzyskując świadectwo dojrzałości. W 1930 roku wstąpił na Wydział
lekarski Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W 1938 roku po złożeniu
egzaminów państwowych otrzymał dyplom lekarza. Obowiązujący staż
podyplomowy odbył w Szpitalu Miejskim w Brześciu nad Bugiem latem 1939
roku, gdzie pod koniec sierpnia otrzymał także angaż. Zbiegło się to z
wybuchem II wojny światowej, w szpitalu w Brześciu pracował w tragicznych
dniach Września 1939 roku. Następnie aż do stycznia 1940 roku po przyłączeniu
Brześcia do Związku Sowieckiego, jako lekarz rejonowy I Polikliniki w
Brześciu nad Bugiem.
W styczniu 1940 roku przeniósł się do ośrodka medycznego w Kleszczelach. Od
1 stycznia 1940 roku do 30 sierpnia 1944 roku pracował w ambulatorium
rejonowym i szpitalu Kleszczelach ( przerwami w pracy w okresach zmian
władz okupacyjnych). Dnia 01.09.1944 roku został zmobilizowany został do
Wojska Polskiego do Wojskowej Komisji Rekrutacyjnej w Bielsku Podlaskim.
Wobec dramatycznego braku cywilnej służby medycznej na Białostocczyźnie
31.12.1944 roku został zdemobilizowany i skierowany do organizacji służby
110
zdrowia na terenie powiatu Bielsk Podlaski, ścisłe zaś w Narwi, gdzie pracował
w tamtejszym ambulatorium rejonowym do końca 1947 roku. W końcu tego
roku dyrektor szpitala Adam Dowgird zaproponował mu pracę w Szpitalu
Powiatowym w Hajnówce w styczniu 1947 roku początkowo na stanowisku p.o.
ordynatora Oddziału Wewnętrznego i Zakaźno- Gruźliczego. Jednocześnie
pracował także w miejscowym Ośrodku Zdrowia. Po wyjeździe dr Adama
Dowgirda z Hajnówki Jarosław Puchnarewicz objął po nim funkcję dyrektora
Szpitala Powiatowego w Hajnówce. Na stanowisku tym pracował od 1 stycznia
1953 roku do 30 września 1971 roku. Jednocześnie był kierownikiem i lekarzem
Powiatowej Przychodni Przeciwgruźliczej. Po ciężkiej operacji płuc przebytej w
styczniu 1964 roku nie mógł mieć kontaktu z chorobami płucnymi, odejść więc
musiał z Oddziału Ftyzjatrii, nadal jednak pracował na oddziale chorób
Wewnętrznych.
Po zakończeniu pracy w Hajnówce wyjechał do Bielska Podlaskiego, gdzie
mieszkał w wybudowanym przez siebie domu przy ulicy Ogrodowej. Zmarł 14
lipca 1987 roku w Bielsku Podlaskim. Pochowany jest w grobie rodzinnym na
Cmentarzu Prawosławnym w Bielsku Podlaskim.
Odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem
Zasługi,
Odznaką Honorową Zasłużony Białostocczyźnie, Odznaką- Za Wzorową Pracę
w Służbie Zdrowia, Odznaką II stopnia Polskiego Towarzystwa
Ftyzjopneumonologicznego, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego
Punkiel Wiktor - ur. 1929. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w
Hajnówce z 1948 roku. Ekonomista, wykładowca uniwersytecki, autor wielu
artykułów z różnych dziedzin ekonomicznych oraz książek: "Infrastruktura
społeczna Białostocczyzny"1974 Państw. Wydawn. Nauk. w Warszawie.
"Polityka społeczna w skali lokalnej : (próba ujęcia systemowego)" / Wiktor
Pukniel. Dział Wydawnictw Filii UW, 1983. "Studia nad procesami rozwoju
regionu białostockiego w 40-leciu PRL" : praca zbiorowa / pod red. Michała
Gnatowskiego, Witolda Nieciuńskiego i Wiktora Pukniela ; Ośrodek Badań
Naukowych w Białymstoku, Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego
w Białymstoku. Red.OBN, 1985. "Samorządy społeczne : (uczestnictwo
ludności jako wyraz kultury politycznej)" / Dział Wydaw. Filii UW, 1986.
Raczkowski Lucjan (1914-1994) - urodził się 25.10.1914 r. w Mińsku
Litewskim na obecnym terenie Białorusi. W 1925 r. przyjechał z rodzicami do
Polski do miasta Baranowicze. Ukończył tam gimnazjum im. Tadeusza Rejtana i
otrzymał świadectwo dojrzałości. W 1935 r. zdał konkursowy egzamin na
wydział lekarski Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie, gdzie studiował
do 1939 r. W latach 1941-44 podczas trwania okupacji Białorusi przez Niemców
pracował w Szpitalu Miejskim w Baranowiczach w charakterze asystenta111
stażysty na oddziałach: wewnętrznym, chirurgicznym i ginekologicznym.
Pracując uczył się i po złożeniu egzaminu otrzymał dyplom pomocnika
prowizora.
W latach 1945- 1947 pracował jednocześnie w Okręgowym Zarządzie
Aptecznym w Baranowiczach, początkowo w charakterze Kierownika Składu
Aptecznego, a następnie Zastępcy Wojewódzkiego Naczelnika ds. Aptecznych,
a także w Szpitalu Miejskim w Baranowiczach na oddziale położniczym w
charakterze lekarza stażysty. W sierpniu 1947 r. w ramach repatriacji przyjechał
do Polski do Bydgoszczy. W latach 1947-1949 uzupełniał studia medyczne na
Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie po zdaniu egzaminów i
po przedłożeniu wymaganych dokumentów uzyskał dyplom lekarza z prawem
wykonywania praktyki lekarskiej.
W dniu 12 września 1949 r. został powołany do pełnienia służby wojskowej w
charakterze lekarza w jednostce wojskowej stacjonującej koło Hajnówki. Służbę
tę pełnił przez 4 lata i 1 miesiąc. Opuścił jednostkę w stopniu majora.
Jednocześnie pracował w Szpitalu Powiatowym w Hajnówce na oddziałach
chirurgicznym i położniczym jako młodszy asystent.
W 1953 r. zdobył I stopień specjalizacji w zakresie pediatrii, II zaś stopień
uzyskał w 1960 r. w 1973 r. uzyskał I stopień specjalizacji z medycyny
społecznej. Od lutego 1954 r. do kwietnia 1961 r. pełnił funkcję Kierownika
Powiatowego Stacji Pogotowia Ratunkowego. Już w 1953 r. został ordynatorem
Oddziału Dziecięcego i równocześnie był najpierw zastępcą a potem dyrektorem
Szpitala Powiatowego w Hajnówce. W lipcu 1973 r. zorganizował ZOZ w
Hajnówce i w tym trudnym okresie był jego dyrektorem do końca listopada
1976 r. Gdy mu odmówiono włączenia sprawy budowy nowego szpitala do
planu pięciolatki, był zmuszony wszystkimi sposobami poszerzać bazę
hajnowskiej służby zdrowia. Czas jego dyrekcji znaczył nieustające remonty,
adaptacje pomieszczeń, rozbudowa już istniejących, tworzenie i organizowanie
nowych środków zdrowia. Czynił nieustanne starania o budowę nowego
szpitala. Była to sprawa niezwykłej wagi, bowiem wszystkie zabudowania były
drewniane. Jego inicjatywę popierał ówczesny lekarz wojewódzki dr Tadeusz
Szelachowski, gdy jednak miejscowe władze nie przychyliły się do jego starań,
ustąpił ze stanowiska dyrektora ZOZ -u. Powierzono mu wówczas funkcję
Kierownika Działu Organizacyjno- Metodycznego. Po odejściu na emeryturę w
1979 r. do 1991 r. pracował w Poradni Dziecięcej Przychodni Rejonowej Nr 2 w
Hajnówce, oraz w żłobkach i przedszkolach jako starszy konsultant. Był
wyczulony na szeroko rozumiane potrzeby społeczne, od 1958 r. pełnił funkcję
radnego Miejskiej Rady Narodowej przez kilka kadencji. Po wycofaniu z pracy
zawodowej został wytypowany na vice - przewodniczącego Prezydium
Społecznego Komitetu Pomocy w Budowie Szpitala w Hajnówce, gdzie udzielał
się bardzo aktywnie.
112
Rafałko Ewa Barbara - dyrygent Chóru Kameralnego istniejącego przy
Fundacji Muzyki Kameralnej i Organowej w Hajnówce (od lutego 1998 do 4
listopada 2011 roku). Jest absolwentką Wydziału Wychowania Muzycznego
Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie Filii w Białymstoku (w
klasie dyrygowania prof. Violetty Bożeny Bieleckiej). W 1998 roku ukończyła z
wyróżnieniem Podyplomowe Studium Chórmistrzowskie a w 2000 roku z oceną
celującą Podyplomowe Studium Emisji Głosu przy Akademii Muzycznej im. F.
Nowowiejskiego w Bydgoszczy. W czerwcu 2006 roku ukończyła
Podyplomowe Mistrzowskie Studia Wokalne w Akademii Muzycznej im.
Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi w klasie śpiewu solowego prof.
Grażyny Krajewskiej-Ambroziak. Swoje umiejętności doskonaliła ponadto na
wielu kursach chórmistrzowskich i wokalnych. W 2007 roku uzyskała stopień
doktora sztuki muzycznej w dyscyplinie artystycznej – dyrygentura w Akademii
Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Jest zatrudniona jako adiunkt na
Wydziale Instrumentalno - Pedagogicznym Uniwersytetu Muzycznego
Fryderyka Chopina w Białymstoku (prowadzi zajęcia z dyrygowania, czytania
partytur oraz emisji głosu). Pracuje również w Zespole Szkół Muzycznych w
Białymstoku (nauczyciel śpiewu). W 2000 roku została zatrudniona jako
asystentka prof. Jadwigi Gałęskiej-Tritt na Podyplomowym Studium Emisji
Głosu przy AMFN w Bydgoszczy. Od 2010 roku pracuje, jako nauczyciel
śpiewu w Policealnym Studium Wokalno-Aktorskim im. Czesława Niemena w
Białymstoku. Ewa Barbara Rafałko prowadzi aktywną działalność artystyczną
jako dyrygent chóru Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania w Białymstoku,
wreszcie jako członek i opiekun artystyczny Oktetu Wokalnego „Gaudium”.
Prowadząc Hajnowski Chór Kameralny w 1999 roku otrzymała dyplom dla
najlepszego dyrygenta na Festiwalu Muzyki Chóralnej „Łapskie Te Deum”, a w
2005 roku nagrodę dla najlepszego dyrygenta na Międzynarodowym Festiwalu
„Hajnowskie Dni Muzyki Cerkiewnej”. Była również nominowana do nagrody
Marszałka Województwa Podlaskiego w dziedzinie twórczości artystycznej,
upowszechniania i ochrony dóbr kultury.
Rakowiecka Pelagia (24.01.1888 –03.09.1985) - Nauczycielka, aktywna
działaczka „Zarania” „Strzelca” i „Wyzwolenia” . Kurierka - w czasie I-ej
wojny światowej przewiozła przez front zaboru rosyjskiego odręczny rozkaz
Piłsudskiego o tworzeniu POW w zaborze austriackim. Odznaczona Krzyżem 1
Brygady J.P Bojowników Niepodległości. Inicjatorka hajnowskiego ruchu
społecznego okresu międzywojennego, członkini: Obywatelskiej Ligi Kobiet,
Ligi Ochrony Powietrznej i Przeciwgazowej, PCK i zarządu Towarzystwa
Przyjaciół Hajnówki
Rakowiecki Tadeusz (1878-1965) - lekarz, astronom. Urodził się w 1878 r. w
majątku ziemskim Grala Dąbrowizna w powiecie siedleckim. W 1897 r.
113
ukończył gimnazjum w Warszawie i wstąpił na wydział lekarski Uniwersytetu
Warszawskiego. Studia medyczne ukończył w 1902 r. i w 1903 r. rozpoczął
pracę w szpitalu zakaźnym św. Stanisława w Warszawie jako lekarz internista.
W latach 1904-14 był ordynatorem oddziału interny. W latach 1905-6
przebywał jako lekarz na froncie rosyjsko-japońskim w Mandżurii.
T. Rakowiecki lubił poezję, kochał piękno słowa. Jego najbardziej ukochanym
pisarzem był Stefan Żeromski, na temat jego twórczości wygłaszał w
Warszawie. W roku 1909 wydał drukiem książkę p.t. „Duma o Hetmanie
Stefana Żeromskiego”, a w roku 1910 „Szkice krytyczne o twórczości
Żeromskiego”. Za szczyty twórczości Żeromskiego uważał Popioły”,
„Walgierza Udałego”, „Dumę o Hetmanie”. W tym okresie przeczytał książkę
lekarza Jana Jędrzejewicza p.t. „Kosmografia” i rozpoczął samodzielne studia
nieba. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do służby wojskowej w
armii carskiej, pracował w szpitalu dywizyjnym. W 1916 r. w Małopolsce dostał
się do niewoli austriackiej. Po kilku miesiącach został zwolniony i uzyskał
pozwolenie pracy w szpitalu im. Jana Bożego w Lublinie. W latach 192l-22
pracował w szpitalu w Bychowie. Rozwijał zainteresowania astronomią. W
latach 1922-25 był dyrektorem szpitala w Łukowie. Na skutek konfliktów ze
starostą przeniósł się na kilka miesięcy do wsi Sułoszowa, a stąd w 1925 r. i
przybył do Hajnówki i tu mieszkał przez 40 lat.
Tworzył Kasy Chorych w Hajnówce, Białowieży, Bielsku Podlaskim i
Siemiatyczach, był naczelnym lekarzem Kasy Chorych w powiecie Bielsk
Podlaski i przez kilka lat jedynym lekarzem w Hajnówce.
W latach 1928-30 wydał dwutomowe dzieło „Drogi planet i komet”. Książka ta
rozsławiła imię autora na uczelniach polskich i zagranicznych, była zalecana
jako podręcznik studentom wydziałów astronomii, była pierwszym
podręcznikiem wydanym w Polsce w języku polskim z tej dziedziny. W ślad za
nią ukazuje się szereg prac — ogółem 24 publikacje naukowe z zakresu
mechaniki nieba. Chociaż był autorytetem w tej dziedzinie, nie przyjął
propozycji dyrektora Obserwatorium Astronomicznego Uniwersytetu
Jagiellońskiego prof. Tadeusz Banachiewicz objęcia katedry astronomii na
Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Nie dbał również o popłatne
stanowisko w służbie zdrowia, poświęcając cały swój wolny od praktyki
lekarskiej czas astronomii bezinteresownie (za największe swe dzieło „Drogi
planet i komet” nie przyjął honorarium). W latach II wojny światowej pracował
jako lekarz w Hajnówce. Zaraz po zakończeniu wojny przystąpił do tworzenia
Ośrodka Zdrowia.
Był członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Francuskiego
Towarzystwa Astronomicznego w Paryżu, Białostockiego Towarzystwa
Astronomicznego i Toruńskiego Towarzystwa Naukowego. Zmarł po ciężkiej
chorobie 6.04.1965 r. Jest pochowany na cmentarzu katolickim. W stulecie jego
śmierci 3.09.1978 r. Miejskiej Bibliotece Publicznej w Hajnówce nadano Jego
114
imię. W 1998 r. otworzono Izbę Pamięci im. dr Rakowieckiego w SP ZOZ w
Hajnówce.
Rakowski Romuald - urodzony w 1971 r w Hajnówce. Perkusista grup
„Błękitny Nosorożec” od roku 1995 oraz „Czeremszyna” w przeszłości udzielał
się w formacjach: Agonia i Sacrum. Pracuje w Zakładach Mechanicznych
„Hamech”. Amatorsko uprawia biegi długie, uczestnik Półmaratonów
Hajnowskich.
Romaniuk Krzysztof – dyrygent orkiestry dętej. Urodził się w Hajnówce
11.08.1980 roku. W ósmej klasie zainteresował się muzyką, postanowił sam
nauczyć się gry na gitarze. W 1995 roku rozpoczął naukę w Technikum
Drzewno-Mechanicznego przy ZSZ w Hajnówce. Tam po raz pierwszy zetknął
się z możliwością nauki gry na instrumencie dętym - na klarnecie typu
francuskiego. Już po półrocznej nauce mógł rozpocząć występy w składzie
orkiestry szkolnej. Pięcioletnia praktyka muzyczna wpłynęła na decyzję
podjęcia studiów muzycznych. W 2000 roku zdał egzamin i rozpoczął naukę na
studiach zaocznych w Olsztynie na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim,
wydział pedagogiczno-artystyczny, kierunek wychowanie muzyczne. W tym
czasie pracował (do roku 2006) w Zakładach „Pronar” w Narwi jako ślusarz.
Krzysztof Romaniuk zakończył studia w 2005 roku uzyskując tytuł magistra
sztuki o specjalności wychowanie muzyczne W latach 2006-2008 pracował z
orkiestrą szkolną przy ZSZ w Hajnówce jako pomocnik dyrygenta. Dyrygent
orkiestry szkolnej Józef Korkus wprowadzał go w tajniki dyrygentury, sposoby
uczenia młodzieży i inne arkana wiedzy, jakie zdobył podczas swej wieloletniej
praktyki w zawodzie dyrygenta. Od roku 2007 w Zespole Szkół nr 1 w
Hajnówce prowadzi chór szkolny i od roku 2008 w Szkole Podstawowej nr 6 w
Hajnówce pracuje jako instruktor muzyki. Czynnie uczestniczył w procesie
tworzenia orkiestry dętej OSP, by od roku 2009 zostać jej aktywnym członkiem.
Oprócz czasu jaki poświęcał na orkiestrowe próby, prowadził zajęcia nauki gry
na instrumentach dętych stroikowych dla młodzieży w ramach orkiestry OSP. 1
maja 2010 roku został dyrygentem Orkiestry Dętej Ochotniczej Straży Pożarnej
w Hajnówce.
Romaniuk Radosław, ur. w 1975 r. w Hajnówce. Tu skończył szkołę
podstawową, uczył się w ZSZ i liceum, maturę zdawał w Białymstoku.
Ukończył w 2000 roku Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, zaś
w 2005 studia doktoranckie w Zakładzie Literatury XX wieku macierzystej
uczelni. Rok później w Instytucie Literatury Polskiej UW obronił pracę
doktorską Sérénité – dialektyka późnej twórczości Jarosława Iwaszkiewiczam,
napisaną – podobnie jak jego praca magisterska – pod kierunkiem prof. dr hab.
Andrzeja Gronczewskiego.
115
Debiutował trzy razy: wierszami przyniesionymi poloniście Janowi
Zalewskiemu, w almanachu konkursowym w Katowicach i na łamach
białostockiego kwartalnika „Najprościej”.
W 1998 roku debiutował jako krytyk literacki na łamach miesięcznika „Nowe
Książki”, z którym jest związany do dziś. Pierwszy szkic literacki opublikował
w 1999 roku na łamach „Znaku”, zaś debiutem książkowym był tom esejów
poświęcony myśli filozoficzno-religijnej Lwa Tołstoja Dramat religijny
Tołstoja, opublikowany w 2004 roku w Bibliotece „Więzi”. (Książka ta została
wyróżniona wówczas nagrodą Fundacji Kultury). Kolejną jego książką był
wydany rok później tom esejów biograficznych One (Wydawnictwo Książkowe
„Twój Styl”), zawierający portrety czterech żon pisarzy: Nadieżdy
Mandelsztam, Zofii Tołstojowej, Anny Iwaszkieiwczowej i Marii
Kasprowiczowej. Szkic o Marii Kasprowiczowej, rozszerzony i opatrzony
przedmową prof. Romana Lotha, doczekał się oddzielnej publikacji jako książka
Talent do życia. O Marii Kasprowczowej, wydana w 2008 roku nakładem
Stowarzyszenia Przyjaciół Twórczości Jana Kasprowicza w Zakopanem. W
2012 roku ukazał się pierwszy tom jego książki Inne życie. Biografia Jarosława
Iwaszkiewicza ("Iskry").
Opublikował sześć książek edytorskich: dwa tomy Dzienników Jarosława
Iwaszkiewicza (z Agnieszką i Robertem Papieskimi, red. Andrzej
Gronczewski), Listy do córek pisarza (z Anną Romaniuk), Korespondencję
Iwaszkiewicza z Konstantym A. Jeleńskim i Teresą („Reną”) Jeleńską oraz
zbiór listów Konstantego A. Jeleńskiego i Czesława Miłosza.
Obecnie pracuje nad drugim tomem biografii Jarosława Iwaszkiewicza i
dwutomową edycją listów Iwaszkiewicza i Zygmunta Mycielskiego.
Stypendysta Ministra Kultury (2007), Funduszu Promocji Twórczości
Ministerstwa Kultury (2004), Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (2005). Członek
Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
W latach 2000-2005 prowadził zajęcia dydaktyczne na Wydziale Polonistyki
UW, od 2007 roku związany jest jako wykładowca z Instytutem Rusycystyki
UW. Pracuje także jako nauczyciel języka polskiego w Społecznym Gimnazjum
„Startowa” w Warszawie.
Był laureatem wielu nagród w konkursach literackich na terenie całego kraju. W
latach 2002-2009 członek zespołu redakcyjnego kwartalnika „Przegląd
Filozoficzno-Literacki". Jako krytyk literacki współpracuje z miesięcznikiem
„Nowe Książki".
Mieszka w Warszawie i we wsi Orzeszkowo.
Rowiński Kazimierz – działacz kulturalno-oświatowy. W 1953 r. ukończył z
wyróżnieniem Wydział Pedagogiczny Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej
w Warszawie i od tej pory stał się gorącym propagatorem muzyki. W 1963 r. po
osiedleniu się w Hajnówce rozpoczął starania o utworzenie Społecznego
116
Ogniska Muzycznego. Początkowo Ognisko działało w "Górniku", w 1965 r.
zostało przeniesione do "Leśnika". Nauczano w nim gry na pianinie, skrzypcach,
akordeonie i gitarze. Kierowana przez niego placówka poważnie oddziaływała
na kształtowanie muzycznych zainteresowań hajnowskiej młodzieży.
Rozalski Walentyna z d. Żedż - Urodzona 16 lutego 1930 roku w Postołowie,
wywieziona wraz z rodzicami do Gromatuchy – Nowosybirska na Syberii. Po
zakończeniu wojny osiedliła się na Florydzie. Nawiązała współprace ze
Związkiem Sybiraków w Hajnówce, odnajdując w nim byłych Sybiraków z
Gromatuchy. Ofiarowała swoja pomoc finansową w upamiętnieniu wywózek na
Sybir i Kazachstanu mieszkańców Hajnówki i okolic. Tablica Pamięci
odsłonięta 27 czerwca 2004 r. znajduje się w Kościele Podwyższenia Krzyża
Pańskiego w Hajnówce. W październiku 2005 r. będąc bardzo chorą udała się do
Nowosybirska i tam w pobliżu swego miejsca zesłania w Makarach odsłoniła
tablicę z napisem; „Pamięci Polaków zesłanych na Sybir w latach 1939 – 1956.”
Walentyna Rozalski była bardzo czuła na ludzką niedolę i pomagała
indywidualnie członkom Koła Sybiraków. Utrzymywała stały kontakt listowy i
telefoniczny, była bardzo zainteresowana działalnością i problemami Koła
Sybiraków. Chętnie spotykała się z młodzieżą by opowiadać o losach
zesłańców, ich ciężkiej niedoli, aby młodzi nie załamując się pokonywali
wszelkie trudności i przeszkody. Raz w roku przysyłała paczki z zabawkami i
materiałami szkolnymi z prośbą o przekazanie dzieciom z rodzin ubogich. W
2004 r. została odznaczona Honorową Odznaką Sybiraka. Zmarła 3 czerwca
2006 roku w Merritt Island na Florydzie.
Rozbicki Wiesław - pochodzi z Czeremchy. W latach 1959 - 1963 uczył
się w LO nr 9 (obecnie LO nr 1 im. Marii Skłodowskiej - Curie w
Hajnówce). Ponad 40 lat temu wyjechał z Podlasia. Mieszkał w Słu psku i
Bydgoszczy, teraz w Warszawie. Jest absolwentem Szkoły Oficerskiej
Wojsk Pancernych w Poznaniu. Przez wiele lat był dziennikarzem
wojskowej prasy i radia, szefem Wytwórni Filmowej "Czołówka”,
rzecznikiem prasowym ministra obrony narodowej. Jest czło nkiem
Związku Literatów Polskich. Pisze książki o historiach związanych z
wojskiem ("Anegdoty i ploty o generałach”, "Podchorąży zawsze
zdąży...”, "Mam was wszystkich w...”) oraz o rodzinnym Podlasiu. Jego
powieść "Żurawiejka”, w latach 80. była okrzyknięta wydarzeniem
literackim. W książkach wykorzystuje oryginalną mieszankę naszego,
hajnowskiego folkloru językowego.
Rudnicki Piotr – mł. insp., Komendant Powiatowy Policji w Hajnówce od
01.02.2006r. Urodził się 21.07.1956 r. w Piotrkowie Trybunalskim. Ukończył
Uniwersytet Warszawski i jest magistrem administracji. W resorcie MSWiA od
117
01.05.1983r. Pełnił obowiązki Zastępcy Komendanta Komisariatu III RUSW w
Białymstoku od 01.12.1988 r. Zastępca Komendanta Komisariatu III RUSW w
Białymstoku od 01.04.1989 r. Komendant Komisariatu IV Policji w
Białymstoku od 01.02.1993r. Komendant Komisariatu III Policji w
Białymstoku od 05.07.1999r. Komendant Komisariatu I Policji w Białymstoku
od 15.09.2003r. Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi.
Rudzińska-Patejuk Jadwiga (1942-2008) - urodziła się 20 listopada 1942 roku
w Guzewie niedaleko Płocka. Do Hajnówki przyjechała w 1964 r. i pracowała w
LO im. Marii Skłodowskiej- Curie jako nauczycielka języka polskiego. W roku
szkolnym 1971/72 pełniła funkcję dyrektora szkoły. W latach 1989-1991
pełniła funkcje naczelnika miasta. W 1994 roku została radną miejską i na
pierwszej sesji Rady Miasta jednogłośnie wybrano ją na stanowisko burmistrza
Hajnówki. Przez prawie 20 lat była prezesem Towarzystwa Przyjaciół
Hajnówki, w ostatnim czasie prowadziła Uniwersytet Trzeciego Wieku. Zmarła
nagle 19 września 2008 r. Jest pochowana na cmentarzu w rodzinnej
miejscowości męża.
Russko Borys – urodził się w Białowieży w 1929 roku. Tutaj uczęszczał do
szkoły podstawowej. W latach 1945–1946 uczył się w Liceum
Ogólnokształcącym w Hajnówce, później z kilkoma kolegami przeniósł się do
Łodzi, gdzie zdał maturę. Po studiach podjął pracę w Szefostwie Służby
Uzbrojenia i Elektroniki Ministerstwa Obrony Narodowej, skąd odszedł na
emeryturę w 1978 roku, w stopniu pułkownika. W 1992 roku zaczął pisać
wiersze, które ukazywały się na łamach prasy białostockiej. Od 1998 roku
wydał kilkanaście tomików. W roku 1999 został przyjęty do Związku Literatów
Polskich. Publikował też w kilkunastu czasopismach regionalnych i
ogólnokrajowych, m.in. w miesięczniku Sylwan, wydawanym przez Polskie
Towarzystwo Leśne.
Russko - Szurkowska Olga - Rusycystka, nauczycielka, literatka. Urodziła się
10 lipca 1931 roku w białowieskich Podolanach, w zamożnej rodzinie
chłopskiej Emiliana i Nadziei Russko. Po ukończeniu szkoły podstawowej w
Białowieży kontynuowała naukę w gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w
Hajnówce (1945-1951). W tym czasie działała w organizacjach młodzieżowych,
brała także udział w akcji zwalczania analfabetyzmu w rodzinnych Podolanach.
W latach 1951-1954 studiowała filologię rosyjską na Wydziale FilologicznoHistorycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Warszawie, a następnie na
Uniwersytecie Warszawskim, który ukończyła w 1958 roku. Występowała w
Uczelnianym Zespole Pieśni i Tańca. Uczestniczyła w odgruzowywaniu
Warszawy. Pracę jako nauczycielka języka rosyjskiego rozpoczęła w 1954 roku
w Męskim Liceum Ogólnokształcącym, mieszczącym się przy ul. Grochowskiej
118
w Warszawie. W latach 1956-1960 pracowała w Szkole Podstawowej i Liceum
Ogólnokształcącym przy ul. Elektoralnej, a w latach 1960-1965 w Szkole
Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym im. Dobieszewskiego przy ul.
Dolnej w Warszawie. W 1965 r. podjęła pracę w warszawskim Liceum
Ogólnokształcącym im. Jana Kochanowskiego, w którym pracowała do czasu
odejścia na emeryturę w 1984 roku. Będąc już na emeryturze pracowała jeszcze
w latach 1989-1991 w Liceum Medycznym przy ul. Ciołka w Warszawie.
Swoje wspomnienia z dzieciństwa, lat szkolnych i studiów publikowała na
łamach „Głosu Białowieży”, w cyklu „Meandry mojego wędrowania”. Wydała
dwie książki. W "Dziejach białowieskiej rodziny" (Białowieża 2001) zawarła
opisy zdarzeń z dzieciństwa i lat młodzieńczych przypadających na okres
międzywojenny i czasy II wojny światowej. Wspomina też swoich przodków
związanych z Puszczą Białowieską od wieku XIX. W zbiorze opowiadań
"Paraska i inne opowiadania" (Białystok 2003) także odnosi się do rodzinnych
stron Puszczy Białowieskiej. W 2012 roku wydała kolejna książkę nawiązującą
do lat młodzieńczych.
Rygorowicz Olga - Decyzją czytelników Kuriera Porannego została wybrana
Najlepszym Wójtem Powiatu Hajnowskiego w 2008 r. Pełni funkcję Wójta
gminy Hajnówka szóstą kadencję. Uznanie laureatce przyniosła głównie
budowa szkoły podstawowej w Dubinach oraz pozyskanie inwestora do
budowy w Trywieży fabryki materiałów budowlanych.
Rygorowicz-Tarasiewicz Tamara - malarka, urodziła się w Hajnówce. Uczyła
się w Szkole Podstawowej nr 2, później w Liceum Ogólnokształcącym nr 9,
które ukończyła w 1967 r. Po studiach pielęgniarskich w Akademii Medycznej
w Poznaniu pracowała jako pielęgniarka w Narewce, po ślubie z Sergiuszem
Tarasiewiczem przenieśli się do Białowieży. Tam w 1988 r. zainteresowała się
malarstwem, w 1994 roku założyła wspólnie z mężem własną galerię w
wynajętym domu prywatnym w Białowieży, gdzie oprócz obrazów
prezentowano przedmioty kultury materialnej regionu. Zniechęceni atmosferą
wokół jej twórczości- m.in. odmową zapisania do związków twórczych i
niemożnością wystawiania w uznanych galeriach - w 1996 r. Tarasiewiczowie
wyjechali do Stanów Zjednoczonych, gdzie malarstwo Tamary Tarasiewicz
spotkało się z dużym zainteresowaniem. Świadczą o tym liczne wystawy i
zamieszczenie prac w nowojorskim wydawnictwie Book Art Press Publisher w
albumie Nowa Sztuka Międzynarodowa: Zbiór Nowej Twórczości
Współczesnych Artystów Świata. Wydawnictwo poświęciło na prezentacje
twórczości Tamary Tarasiewicz dwie strony.
Rynarzewski Wojciech Gustaw Pius - właściciel baru „U Włodzi”. Urodził
się w 1956 r. w Warszawie. Lecz „mieszkał” tam tylko trzy dni, gdyż jego
119
ojciec, poznaniak- dostał posadę w terpentyniarni w Hajnówce. Jego matka
pochodziła z południa Polski. Z wykształcenia jest mechanikiem, zaś z
zamiłowania fotografem. W wojsku (służył m.in. w Lublinie, na Majdanku)
nauczył się fotografować, potem zrobił papiery czeladnicze. Był
korespondentem „Gazety Współczesnej”. Przez piętnaście lat robił zdjęcia
turystom w puszczy, ażeby się nie nudzić i trochę dorobić, robił wypady za
granicę. Zwiedził wtedy całą Europę i kraje Związku Radzieckiego. Jego
korespondencje chętnie brała prasa. Zbierał rekwizyty do filmu „Biesy”
realizowanego przez Andrzeja Wajdę. To on wskazał realizatorom filmu
budynki carskie na stacji towarowej i osadę Grudki. Film kręcono w kwietniu
1987 r. W latach 80-tych prowadził w Hajnówce zakład fotograficzny,
przywieziony z Białowieży. Po roku założył i prowadził minimarket. Posiadał
68 gatunków piwa- najwięcej w całym województwie. W 1990r. założył
jedyny swego rodzaju bar „U Wołodzi”. Obecnie bar jest nieczynny.
Sacharczuk Roman (65) – treningi sportowe rozpoczął w SP nr 5 u mgr Jana
Kozaka. Pierwsze sukcesy zaczął odnosić w SP nr 2, gdy jego szkolnym
trenerem został mgr Ryszard Szpilewicz. W 1980 r. wygrał bieg na 2 km –
6,20,4, w ramach IX BOMS. W 1982 r. awansował do czołówki krajowej
juniorów młodszych, lecz start w IX OSM w Poznaniu miał nieudany. W szkole
średniej (ZSZ) trenował początkowo pod kierunkiem mgr Włodzimierza
Sidorskiego, później trenował wg planów Romualda Chylińskiego. W roku 1984
zdobył srebrny medal w biegu na 5 km podczas Mistrzostw Polski SZS
rozgrywanych w Białymstoku. Posiadał 2. wynik w Polsce wśród juniorów w
biegu na 5 km – 14,47,41. Po służbie wojskowej w Wawelu Kraków
występował w Jagiellonii Białystok. Najlepsze wyniki uzyskał w 1989 r. na
1500 m – 3,55,49, na 3000 m – 8,23,98, 5000m – 14,45,54 i w maratonie
2,40,31,0 (wynik ten został uzyskany w pierwszym występie w maratonie
podczas drużynowych Mistrzostw Wiednia wygranych przez Jagiellonię). W
1988 r. w Sopocie przebiegł 10 km w czasie 30,05,41. W wojsku trenował pod
kierunkiem Henryka Polaka, a w Jagiellonii jego trenerem był Józef
Stefanowski.
Saczko Eugeniusz – ur. w 1962 r. w Hajnówce. Ukończył LO nr 10 w
Hajnówce. Absolwent UMCS w Lublinie, kierunek geografia. W roku 1986
rozpoczął pracę w Szkole Podstawowej nr 5. W 1991 r. przeszedł do pracy w
LO z BJN. 1 kwietnia 1992 r. objął funkcję dyrektora szkoły. Od 1994 r. jest
radnym miejskim. W latach 1998-2002 oraz od 2010 roku - przewodniczący
Rady Miasta. W 2007 roku wystąpił z wnioskiem o wprowadzeniu języka
białoruskiego jako pomocniczego w administracji w Hajnówce. Kibic siatkówki,
członek amatorskiego zespołu „Pahonia”. W 2002 r. znalazł się w grupie
założycielskiej II-ligowego zespołu siatkówki. Od 2005 roku występuje w nim
(z roczną przerwą) jego syn Daniel. W latach 2007-2012 był wiceprezesem
120
Stowarzyszenia Siatkówki.
Sadokierski Roman – długoletni działacz hajnowskiej „Solidarności”.
Sekretarz Tymczasowej Komisji Terenowej NSZZ "Solidarność" w Hajnówce
w 1989 r. , członek Terenowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność" od
1989 r. W 1998 r. został przewodniczącego hajnowskiej "Solidarności".
Obecnie jest członkiem Prezydium Zarządu Regionu Podlaskiego NSZZ
„Solidarność” odpowiedzialny za kontakty z Organizacjami Zakładowymi i
Oddziałami ZR. W 2009 r. otrzymał Medal zasług dla diecezji drohiczyńskiej za
wielki wkład w powstanie kopca Jana Pawła II a w 2010 r. otrzymał Dyplom
Uznania Diecezji Drohiczyńskiej.
Sadokierski Tomasz (83) – wychowanek mgr Andrzeja Grygoruka z SP nr 6.
Od pierwszego startu
w czwórboju w 1995 r., najlepsze wyniki osiągał w
skoku w dal i w biegu na 100 m Początkowo przegrywał w czwórboju z
Tomaszem Kowalskim, który zajął w MP 4. miejsce. 5 metrów w skoku
w
dal przekroczył w 1996 r. – 5,29. W następnym roku wynik 5,53 dał mu 6.
miejsce w finałach XXVI BOMS. W roku 1998 wygrywał wszystkie zawody w
województwie w swojej kategorii wiekowej, ustanawiając rekord województwa
15 – latków – 6,57. Po ukończeniu podstawówki rozpoczął naukę w ZSMW,
występował w barwach Podlasia Białystok. Jesienią, podczas Małego
Memoriału Kusocińskiego, zdobył złoty medal w sztafecie 4x100 m oraz 2
medale brązowe: w biegu na 100 m – 11,70 i w skoku w dal – 6,35. W roku
2000 przypadły mu 2 złote medale :w sztafecie 4x100 m – 42,18 (rekord Polski
jun. mł.) i w skoku w dal – 7,08 podczas Olimpiady Młodzieży w Bielsku
Białej. Wystąpił również w reprezentacji Polski juniorów młodszych podczas
trójmeczu z Finlandią i zespołem Baltic Team w Białymstoku, zajmując 1.
miejsce w skoku w dal – 7,16.Pierwszy rok startów wśród juniorów starszych
przyniósł srebrny medal w sztafecie 4x100 m oraz mistrzostwo Polski LZS
wynikiem 7,15.Podczas zawodów o klubowy Puchar Europy juniorów w Rennes
odniósł dwa zwycięstwa: w skoku w dal – 7,45 i w sztafecie Podlasia 4x100 m –
42,08.
Sadowski Sławomir (53) – wychowanek mgr W. Łapińskiego. Specjalizował
się w skokach i w biegu przez płotki. W 1970 r. zdobył brązowy medal podczas
Mistrzostw Polski SZS w Rzeszowie w biegu na 110 m ppł (100 cm) – 15,5, a w
skoku wzwyż skoczył 1,80 (rekord województwa juniorów młodszych), co dało
mu w konkursie 6. miejsce. Skakał również w trójskoku – 13,25. Ojciec aktora
Przemysława Sadowskiego.
Sadowska Katarzyna - ur. 1972 w Hajnówce, aktorka Teatru Polskiego w
Szczecinie. W 1997 r. ukończyła PWST w Krakowie. Grała w filmach "Tygrysy
Europy", "Czego boją się faceci", "Ławeczka", "Ryś",
121
Sadowski Przemysław - ur. 18 marca 1975 w Hajnówce, polski aktor
telewizyjny, teatralny i filmowy. Uczęszczał do szkoły muzycznej I stopnia, gra
na fortepianie i gitarze. Zanim ukończył w 1999 studia na Wydziale Aktorskim
Łódzkiej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera,
wcześniej – 28 września 1997 zadebiutował na scenie rolą Elfa w
szekspirowskim spektaklu Sen nocy letniej w Teatrze im. Stefana Jaracza w
Łodzi, z którym związany był w latach 1997–1999. Występował potem w
teatrach: Polskim w Szczecinie (2000) oraz warszawskich: "Scena Prezentacje"
(2000, 2002–2004), Nowym Praga (2005) i Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego
(2006). W roku 2000 wystąpił po raz pierwszy na dużym ekranie w czterech
filmach: Syzyfowe prace na podstawie powieści Stefana Żeromskiego, Pierwszy
milion, Strefa ciszy i Enduro Bojz. Po gościnnym udziale w serialach takich jak
Więzy krwi (2001), Zostać miss (2001), Klan (2001–2002) i Na dobre i na złe
(2002) i jako studencka miłość i adorator tytułowej bohaterki serialu TVN
Magda M. (2006). Od 2002 gra rolę Kacpra Szpunara w serialu Polsat Samo
Życie. W 2006 roku wziął udział w czwartej edycji Tańca z gwiazdami, w
którym zajął czwarte miejsce. Jego partnerką taneczną była Ewa Szabatin. 4
września 2004 ożenił się z aktorką Agnieszką Warchulską, z którą ma syna Jana
(ur. 2005). Z poprzedniego związku ma córkę Małgorzatę (ur. 1997).
Sajewicz Tomasz - ur. w 1979 r. w Hajnówce, absolwent LO z DBJN.
Studiował w Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów
Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Dziennikarz, od 1999 r.
związany z Polskim Radiem. Korespondent na Białorusi, w Iraku, Korei
Południowej i Tajlandii. Obecnie stały korespondent Polskiego Radia w
Chińskiej Republice Ludowej. Podczas pracy w Warszawie współpracował z II
Programem Polskiego Radia, gdzie zajmował się głównie tematami
dotyczącymi sztuki współczesnej. Relacjonował dla Polskiego Radia weneckie
Biennale, Documenta i Manifesta. Publikował w „Przekroju”, „Tygodniku
Powszechnym” i miesięczniku „Press”. W 2010 r. współpracował z Pawilonem
Polski na EXPO 2010 w Szanghaju, gdzie koordynował oprawę medialną
promocji Pawilonu w Chinach oraz organizował wiele wydarzeń artystycznych.
Podczas festiwalu dizajnu Design Attack 2011 pełni rolę kuratora.
Sakiel Jan - ur. 26 I 1958 w Hajnówce. 1978-1983 student Politechniki
Częstochowskiej, Wydz. Budowy Maszyn. 1978-1983 aktywny uczestnik
Duszpasterstwa Akademickiego przy Kurii Diecezjalnej w Częstochowie;
członek Studenckiego Klubu Łączności (krótkofalowców) przy PCz. 1980-1983
w KPN. Od 1980 w NSZ, członek Tymczasowego Komitetu Założycielskiego
NZS na PCz., do 1981 redaktor niezależnego czasopisma „Żak” wydawanego
przez NZS PCz; w 1981 założyciel, redaktor nacz. biuletynu NZS PCz „MiniMax”; współtwórca Niezależnego Wydawnictwa Studenckiego; III-X 1981
122
członek Zarządu Uczelnianego NZS, odpowiedzialny za informację i
wydawnictwa, członek Komisji Koordynacyjnej NZS Częstochowa; w 1981
delegat na I Krajowy Zjazd Delegatów NZS w Krakowie. 1981-1983 w KPN. 3
V 1981 współorganizator pielgrzymki akademickiej na Jasną Górę. 9 V 1981
obserwator podczas I Ogólnopolskiego Zjazdu Regionalnych i Uczelnianych
KOWzP w Warszawie. 15 V 1981 współorganizator demonstracji po zamachu
na Jana Pawła II, 25 V 1981 wiecu w obronie więźniów politycznych. Od X
1981 przew. Komisji Rewizyjnej NZS PCz. Po 13 XII 1981 w ukryciu, 23 XII
1981 zgłosił się na posterunek MO w Hajnówce, internowany w Ośr.
Odosobnienia w Białymstoku, od 15 I 1982 w Suwałkach zwolniony 25 II 1982.
Od III 1983 na emigracji w USA; pracownik firm budowlanych. 1983-1986
członek Ruchu Społeczno-Politycznego Pomost oddział San Diego w Kalifornii,
uczestnik antykomunistycznych pikiet i demonstracji ulicznych. Absolwent
Uniwersytetu Stanowego Nowy Jork w Albany (1996). Od 1999 członek Klubu
Więzionych, Internowanych i Represjonowanych w Białymstoku.
Sakiel Ryszard – hajnowianin, lokalny patriota. Urodził się w patriotycznej
rodzinie, dziadek był na Syberii, ojciec w Armii Krajowej. Ich wspomnienia
spisał dla najbliższych. Podrzuca innym pomysły na książki, artykuły. Cieszy
się, gdy je wykorzystują. Wie dużo o Hajnówce, szczególnie tej przedwojennej.
Hajnówka to miasto, które kocha, pragnie poznawać jego historię i przekazywać
swoją wiedzę innym.
Sakowicz Irena (76) – najwybitniejsza obecnie lekkoatletka Hajnówki. Z
lekkoatletyką zetknęła się podczas startów w czwórboju w SP nr 2. Jej
pierwszym trenerem był mgr Dariusz Jabłoński. Będąc
w I klasie LO 9
rozpoczęła treningi w sekcji lekkoatletycznej KS Puszcza, pod kierunkiem mgr
Jana Kozaka. Jesienią 1991 r. podczas startów w mitingach Grand Prix,
organizowanych przez Puszczę, znalazła się w trójce najlepszych zawodniczek
na 800 m W następnym roku w mitingu Puszczy jest już pierwsza na 800 m z
wynikiem 2,38,3. W roku 1993 w zawodach z okazji Dnia Sportu wygrywa
biegi na 300 m – 44,8 i 800 m – 2,35,4. Na jej talencie poznał się trener Jerzy
Mydlarz. Trenując wg jego wskazówek poprawiła znacznie swoje wyniki na 800
m – 2,24,01 (9. miejsce w województwie),
1000 m 3,07,31 (3.), 1500 m –
5,09,80 (7.). Okres maturalny w 1995 r. nie pozwolił na poprawę wyników.
Podczas II rzutu ligi l.a. zajęła 3. miejsce na 800 m – 2,25,63. Po rozpoczęciu
studiów na Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku trenowała pod
okiem trenera Mydlarza. Zaczęła przedłużać biegane dystanse, bijąc przy okazji
rekordy województwa na 5000 m – 17,44,74, co dało jej 7. miejsce w
Mistrzostwach Polski w Pile, podczas Akademickich Mistrzostw Polski w
Krakowie przebiegła 10000 m w czasie – 37,44,71. W krótszych biegach pobiła
swoje rekordy życiowe: na 800 m – 2,15,4, 1000 m – 2,57,90 i na 1500 m –
123
4,44,13. W tym okresie startowała w wielu biegach ulicznych, kończąc biegi w
czołówce. W sezonie halowym w 1999 r. bardzo dobrze pobiegła podczas
Mistrzostw Polski w hali. Zajęła 4. miejsce na 1500 m i 5. miejsce na 800 m
Została akademicką wicemistrzynią Polski w biegu na 1500 m W roku 2000
odniosła sukces w biegu ulicznym w Goeteborgu, wygrywając wśród kobiet, a
wyprzedziło ją tylko 4. mężczyzn. Jesienią pobiła rekord województwa w biegu
godzinnym – 15016 m. W tym samym roku ukończyła studia. Obecnie mieszka
w Białymstoku, od 2000 r. reprezentuje Juvenię Białystok. Planuje przedłużenie
dystansów i starty w maratonie. Jej najlepsze wyniki: 400 m – 59,36(00), 800
m – 2,10,58(00), 1000 m – 2,48,59(00), 1500 m – 4,29,75 (00), 3000 m –
10,26,94 (98), 5000 m – 17,11,13 (RW-01), 10000 m – 37,44,71(RW-97), 3 km
z prz. – 11,02,34 (RW-00), bieg godzinny - 15016 m (RW-00).
Samojlik Tomasz - urodził się w Hajnówce, absolwent I LO. Po studiach w
Lublinie wrócił w rodzinne strony Jest pracownikiem Zakładu Badania Ssaków
PAN w Białowieży. Od roku 2002 pracuje w Zakładzie Badania Ssaków w
Białowieży gdzie koordynuje projekty unijne oraz rozwija nową dziedzinę
badań – historię przyrodniczą. W roku 2007 obronił na Uniwersytecie
Jagiellońskim w Krakowie rozprawę doktorską „Antropogenne przemiany
środowiska Puszczy Białowieskiej do końca XVIII wieku. Historią Puszczy
zajmuje się więc zawodowo, zwłaszcza, że obecnie skupia się na okresie XIX i
XX wieku, a więc tym, który zadecydował o współczesnym obliczu Puszczy.
Tomasz Samojlik zajmuje się również popularyzacją wiedzy o historii Puszczy
Białowieskiej pisząc artykuły zarówno w publikacjach naukowych, jak
popularnych i prasie codziennej. Jest redaktorem i współautorem popularnej
książki „Ochrona i łowy – Puszcza Białowieska w czasach królewskich”
Białowieża 2005 i współredaktorem (z Piotrem Daszkiewiczem i Bogumiłą
Jędrzejewską) „Puszcza Białowieska w pracach przyrodników 1721 – 1831”,
Warszawa 2004. Swoje ostatnie książki kierował głównie do nastoletnich
czytelników. Wśród dzieci w regionie popularne są opowieści Tomasza
Samojlika o przygodach żubra Pompika: "Zapach wiosny i inne historie", "Letni
zmierzch i inne opowieści", "Żubr Pompik. Tropy na śniegu i inne opowieści”,
”Wilk Ambaras”, "Nauczę cię pływać moja wyderko" oraz komiksy "Ostatni
żubr” (do kolorowania) i „Ryjówka przeznaczenia”. Tomasz znany jest również
jako gawędziarz, z pasją opowiadający o swoich historycznych poszukiwaniach.
Był trzykrotnie nominowany do tytułu Hajnowianina Roku.
Sapieżko Włodzimierz – lekarz wojskowy, ur. 08.02.1942 r. we wsi Puciska.
Szkołę podstawową i Liceum Ogólnokształcące nr 10 ukończył w Hajnówce. W
roku 1973 uzyskał pierwszy a w 1983 drugi stopień specjalizacji z zakresu
chorób wewnętrznych w Centrum Kształcenia Podyplomowego przy Woskowej
Akademii Medycznej w Warszawie. W latach 1968-1992 pracował jako lekarz
124
(pełniąc służbę wojskową) w Jednostce Wojskowej nr 2186 w Hajnówce oraz
jako wolontariusz w Oddziale Chorób Wewnętrznych Przychodni
Rehabilitacyjnej Spółdzielni Inwalidów „Postęp” w Hajnówce, pracowni w
Oddziale Pomocy Doraźnej oraz w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Białymstoku jako członek OKIZ. Był twórcą Poradni Cukrzycowej w ZOZ
Hajnówka, gdzie pracował jako starszy asystent w latach 1993-1997. U schyłku
swojego życia, zmagając się z chorobą pracował jeszcze w Domu Miłosierdzia
„Samarytanin” w Hajnówce. Zmarł 21.08.1998 r. po ciężkiej chorobie.
Sawko Włodzimierz – pochodził z Hajnówki. Aresztowany w 1942 roku przez
hitlerowców, został wywieziony do Pilau. Zaraz po wyzwoleniu wrócił na
Białostocczyznę i podjął pracę nauczyciela w Nowosadach. Po studiach
ekonomicznych w Poznaniu pracował jako wizytator w Dyrekcji Okręgowej
Szkolenia Zawodowego, a od 1955 roku przez 20 lat był dyrektorem Technikum
Mleczarskiego w Białymstoku. W 1964 roku dzięki jego staraniom szkoła
przeniosła się do nowoczesnego budynku przy ulicy Zwycięstwa 28, w którym
mieści się do dnia dzisiejszego.
Seweryn Andrzej - prof. zw. dr hab. inż. na Wydziale Mechanicznym
Politechniki Białostockiej. Urodził się w Hajnówce, w 1981 r. ukończył LO nr
9. Po ukończeniu studiów pracował jako: konstruktor w Toruńskich Zakładach
Urządzeń Okrętowych (w latach 1986 - 1988); asystent na Wydziale
Mechanicznym Politechniki Białostockiej (w latach 1988 - 1993); adiunkt (w
latach 1993 - 1998); profesor nadzwyczajny na Wydziale Mechanicznym
Politechniki Białostockiej (od 1998 r.); kierownik Katedry Mechaniki
Stosowanej (w latach 1999 - 2005); kierownik Katedry Mechaniki i Informatyki
Stosowanej (od 2005 r.); Dziekan Wydziału Mechanicznego Politechniki
Białostockiej (od 2002 r.).
Siekierzyńscy Czesława i Jerzy Paweł - zawodowi aktorzy warszawscy,
grający na scenach Teatru Ludowego w Warszawie, Teatru Polskiego w Łodzi,
Płocku, Wilnie, Petersburgu, Moskwie, Radomiu, Kaliszu. W Lublinie Paweł
Siekierzyński był dyrektorem teatru Halickiego, później Wielkiego,
dyrektorował teatrowi radomskiemu. Należał do zespołu Krakowskiego Teatru
Bagatela. w 1935 roku z teatrem objazdowym przyjechali do Hajnówki. Teatr
się rozpadł, dlatego w Hajnówce zatrzymali się na dłużej. Zamieszkali w
pierwszym czworaku, zaraz obok Domu Leśnika. Pan Paweł podjął pracę w
tartaku, jako urzędnik państwowy, zaś pani Czesława zajęła się organizacją
teatru. Młodych adeptów sztuki uczyła zachowania się na scenie, dobrych
manier, prawidłowej interpretacji tekstu, dykcji i wszelkich niuansów
teatralnych. Teatr wystawiał nową sztukę raz w miesiącu. Były to dramaty,
komedie, farsy, sztuki ludowe czy baśnie fantastyczne dla młodzieży. Dochód z
biletów przeznaczano na uszycie lub zakup garderoby czy potrzebnych
125
atrybutów teatralnych, czasem określone sumy przeznaczano na zakup książek
do biblioteki Leśnika. Z Hajnówki wyjechali w 1946 r.
Sieliwonik Piotr (1952-2000) - był najlepszym piłkarzem wywodzącym się z
Hajnówki. Urodził się w Hajnówce w dzielnicy Chemiczna, niedaleko stadionu
Puszczy. Uczył się w Szkole Podstawowej nr 2 a później w Zespole Szkół
Zawodowych. Tam pod okiem trenera Tadeusza Bergera zaczął rozwijać swoje
piłkarskie umiejętności. Grał w drużynie juniorów Puszczy i reprezentował
szkołę w rozgrywkach Szkolnego Związku Sportowego. W 1968 r. ZSZ w
Hajnówce zdobył mistrzostwo województwa SZS. Już jako junior zadebiutował
z powodzeniem w drużynie seniorów. W sezonie 1972/73 trafił do Husara
Nurzec, ze względu na konieczność odbycia służby wojskowej. Wiosną 1974
roku przeszedł do najlepszego wówczas klubu w regionie - grającego w II lidze
- Włókniarza Białystok. Strzelił 12 bramek w 17 spotkaniach, co jednak nie
uratowało klubu przed spadkiem do III ligi. W kolejnym sezonie, decyzją władz
administracyjnych przeszedł do Jagiellonii. Zespół po barażach awansował po
raz pierwszy w swej historii do II ligi, a Sieliwonik strzelił 5 bramek. W
Jagiellonii występował do sezonu 1981/82, przez cały czas będąc czołowym
napastnikiem, tworząc z Zawiślanem znakomity duet snajperów. Łącznie w II
lidze strzelił dla Jagiellonii 28 goli. Dzięki swojej dobrej i skutecznej grze miał
propozycję gry w drużynie mistrza Polski Górnika Zabrze. Na zakończenie
kariery wrócił na rok do Hajnówki. Był grającym trenerem i jednym z
czołowych strzelców. Puszcza zajęła 2 miejsce w lidze okręgowej (obecnie IV
liga) w sezonie 1982/83 . W następnym roku grał w Sokole Sokółka. Od sezonu
1984/85 związał się na 2,5 roku z białostocką Gwardią, grającą w III lidze,
tworząc bardzo skuteczną parę napastników z Jackiem Bayerem. Jesienią 1986
roku po raz ostatni wybiegł na boiska ligowe. Po zakończeniu kariery często
występował w spotkaniach "oldboyów". Umarł przedwcześnie - 2 marca 2000
roku.
Siemieniuk Iwona – ur. w Hajnówce, absolwentka LO w 1996 r. Studiowała na
Uniwersytecie Warszawskim w latach 1996-200, występowała w Chórze
Akademickim UW. Szkoła Muzyczna I st. - fortepian '94, śpiew '03, Studio
Harmonic - Paris '07, Cambridge University '00, UW '03, Szkoła Aktorska
Machulskich - ASSITEJ '06. Jest osobą wszechstronną, gra w filmach i pisze
scenariusze filmowe. Jako aktorka wystąpiła w następujących filmach: „Jak to
się robi z dziewczynami”, „Pianista” (2002), serial „Fala zbrodni”-3 odcinki
(2006), 4 odcinki (2007), „Pensjonat pod Różą” – 1 odcinek (2006),serial
„Kryminalni” – 1 odcinek (2008), „Nigdy nie mów nigdy” (2009). Autorka
scenariuszy filmowych: Serial „Fala zbrodni” – odcinki 58, 60, 62-63, 65, 6768, 70, 75-77, 79, 82-84, 86, 88, 90-92, 95, 97-98, 101-103 (2003-2008); serial
„Na Wspólnej”- członek zespołu storylinerów i edytorów od odcinka 576,
dialogi (2003-2010); serial „Zakręcone” - odcinki: 2, 5, 7, 12 (2005); serial
126
„Tylko miłość” – scenariusz-adaptacja, odcinki: 1-19, 41-55 (2007-2009); serial
„Brzydula” - odcinki: 40, 47, 74, 78-79 (2008-2009); film „Nigdy nie mów
nigdy” – scenariusz, dialogi (2009).
Siniakiewicz Aleksander – ur. w 1906 r. Już jako 15-latek rozpoczął pracę w
Zakładach Drzewnych. W zakładach pracował nieprzerwanie przez 50 lat przy
remontach i konserwacji wąsko- i szerokotorowej sieci wewnątrzzakładowego
transportu szynowego. Przez długie lata pracował jako robotnik, pod koniec
zatrudnienia został toromistrzem-brygadzistą. Przez cały okres pracy w pełni
zasłużył na miano wzorowego pracownika, dobrego organizatora i opiekuna
młodszych pracowników. Był również działaczem społecznym i
racjonalizatorem. Uczestniczył w wodowaniu statku M/S „Hajnówka. Za
wzorową pracę zawodową i pełne zaangażowanie w działalności społecznopartyjnej był wielokrotnie nagradzany i odznaczany. Najcenniejszym
odznaczeniem był Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Sirak Jerzy – ur. w 1957 r. w Drygałach (warmińsko-mazurskie). Jest
absolwentem prawa administracyjnego Filii Uniwersytetu Warszawskiego w
Białymstoku. Od 1983 roku pracował w samorządzie miejskim i powiatowym.
Był radcą w Kolegium ds. Wykroczeń, Sekretarzem Miasta w latach 1989-90,
prezesem PSS „Społem” (1990-94), w wyborach w 1994 r. wybrany do Rady
Miasta, wrócił do UM jako Sekretarz Miasta. W latach 1999-2010 był
wicestarostą Powiatu Hajnowskiego. Burmistrz Hajnówki od 2010 r. w których
startował z Komitetu Wyborczego Wyborców Koalicja Wyborcza – Ziemia
Hajnowska. Szef lokalnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Prezes Rady
Powiatowej LZS, HKS „Żubr” Hajnówka i Polskiego Komitetu Pomocy
społecznej.
Siwek Rafał – ur. w 1981 r. w Hajnówce, absolwent z 2002 r. Technikum
Mechanicznego ZSZ w Hajnówce , ukończył w 2007 r. studia na kierunku:
automatyka i robotyka na Politechnice Białostockiej, broniąc pracę magisterską
pt. „Środowisko programowania robota LEGO Mindstorms”. Był pierwszym
prezesem hajnowskiego oddziału KSM w latach 1999-2004. Od 2004 r. jest
prezesem Zarządu Diecezjalnego KSM Diecezji Drohiczyńskiej, a od 28 lutego
2010 r. kieruje władzami krajowymi tego stowarzyszenia. Podczas jego
działalności powołano 30 oddziałów KSM-owskich, stworzono diecezjalne
biuro KSM w Sokołowie Podlaskim oraz wdrożono projekt Kajakowy Patrol
Św. Franciszka. Pracuje w diecezjalnym biurze tego stowarzyszenia. Ponadto
jest właścicielem jednoosobowej firmy szkoleniowej zajmującej się
warsztatami robotyki ROBOTEAM i prezesem Rady Nadzorczej Fundacji dla
Młodzieży.
127
Skiepko Andrzej - urodził się w Narewce w 1960 roku. Ukończył hajnowskie
LO im. Marii Skłodowskiej-Curie, następnie studiował w Olsztynie na
Akademii Rolniczo-Technicznej oraz w Podyplomowym Studium
Nauczycielskim w Białymstoku. Po powrocie na Podlasie pracował w szkole w
Lewkowie Starym, następnie w OSiR w Narewce, gdzie był dyrektorem. Od
2003 r. był dyrektorem Hajnowskiego Domu Kultury. Wielki społecznik,
trenował dzieci i młodzież, organizował drużyny sportowe, zawody,
spartakiady. W 2010 r. został zastępcą Starosty Hajnowskiego.
Skiepko Jan – ur. 1945 r., z wykształcenia socjolog, w latach 1995-98
kierownik Urzędu Rejonowego w Hajnówce. Działacz partyjny. Przez pewien
czas pracował w Narwi. W 1994 r. został radnym, członkiem Zarządu Miasta,
ale pełnienie tej funkcji zawiesił po objęciu stanowiska w administracji
państwowej. Zmarł 10.11.1998 r.
Skiepko Michał – w 2009 r. otrzymał tytuł „Zasłużony dla Powiatu
Hajnowskiego”. Jest jednym z najwybitniejszych polskich śpiewaków
operowych pochodzącym z powiatu hajnowskiego, z Siemianówki. W 1978 r.
ukończył studia wokalne w Warszawie na Akademii Muzycznej. Najwyższym
jego osiągnięciem jest Złoty Medal, który artysta otrzymał podczas
Międzynarodowego Konkursu im. J.Verdiego we Włoszech w 1979r.
W latach 1963-71 należał do Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska
Polskiego, a od 1971 śpiewał w najlepszych teatrach operowych kraju –
początkowo w warszawskiej Operze Kameralnej, później w Teatrze Wielkim w
Łodzi i Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie. Od 1987 r.
koncertuje w Niemczech, prezentując niezwykle bogaty i zróżnicowany
repertuar. Występował m. in. w takich operach, jak „Traviata” i „Rigoletto”
Giuseppe Verdiego, „Straszny dwór” i „Hrabina” Stanisława Moniuszki, „Król
Roger” Karola Szymanowskiego, „Poławiacze pereł” George’a Bizeta.
W listopadzie 2009 r. zachwycił swoim śpiewem także publiczność hajnowską
zgromadzoną w sali Hajnowskiego Domu Kultury. Podczas występu można
było usłyszeć dzieła klasyki muzycznej wykonane w języku polskim, włoskim,
białoruskim i rosyjskim. Ponownie wystąpił w 2011 r. podczas rozdania nagród
„Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego 2010`”.
Słonicka Halina (1931-2000) - śpiewaczka (sopran). Urodziła się 29 marca
1931 roku w Czemianach k. Kobrynia na Polesiu; ojciec jej był tam
nadleśniczym. Lata dzieciństwa spędziła w Hajnówce, uczyła się w gimnazjum
białoruskim i w gimnazjum ogólnokształcącym. Szkolę średnią ukończyła w
Białymstoku, gdzie miała miejsce jej pierwszy kontakt z operą. Jako uczennica
wystąpiła w konkursie „Szukamy talentów śpiewaczych”, wykonując arię Haiki
128
i walca Caton (z „Casanovy” Różyckiego) i wyśpiewała I nagrodę. Po maturze
znalazła się w Warszawie. I choć została przyjęta na Wydział Architektury
Politechniki Warszawskiej, wybrała średnią szkołę muzyczną i naukę śpiewu u
prof. Magdaleny Haifterowej. Dyplom tej szkoły uzyskała w 1955 roku, będąc
w tym czasie solistką Zespołu Pieśni i Tańca Wojska Polskiego. Z zespołem tym
„zaliczyła” pierwsze występy zagraniczne (ZSRR, Chiny i Korea Północna). Nie
zaniedbała jednak studiów wokalnych. Kontynuowała je (w latach 1955-1960)
w warszawskiej Akademii Muzycznej, także w klasie prof. M. Halfterowej.
Szczególne miejsce w jej rozwoju wokalnym zajęły wówczas konkursy: w
Vercelli (1956, IV nagroda), Moskwie (1957,II nagroda), Hertogenbosch (
1958, II nagroda), Tuluzie (1959,II nagroda), Genewie (1960, II nagroda), Rio
dc Janeiro (1963, II nagroda). W 1957 roku została solistką Opery
Warszawskiej. W 1980 roku rozpoczęła pracę pedagogiczną, początkowo w
Białymstoku na Wydziale Wychowania Muzycznego filii warszawskiej AM, a
potem już w samej stołecznej Akademii. Zmarła 9 września 2000 roku w
Warszawie. Spoczęła na białostockim, prawosławnym cmentarzu, tuż obok
swojej mamy, Olgi. Inskrypcję na pomniku zaproponowali jej uczniowie „Wielka artystka, wybitny pedagog, szlachetny człowiek”.
Smyk Jan – dziennikarz radiowy, ur. 7.06.1951 r. w Dobrowodzie, absolwent
LO w Hajnówce z 1969 roku i Politechniki Warszawskiej, Wydział Mechaniki
Precyzyjnej. Po studiach zaczął pracować w Polskim Radiu w Warszawie w
redakcji rolnej, później w publicystyce w programie I. Następnie podjął pracę
w Polskim Radiu Białystok, był jego Prezesem i Redaktorem Naczelnym. W
czasie studiów publikował w „Politechniku”, „Itd.”, Polskim Radiu, pracował w
Studenckim „Akademik” w Warszawie. W pracy zawodowej-cały wachlarz
publikacji radiowych - od rozmowy poprzez felieton, relacje, publicystykę,
reportaż, aż po scenariusz powieści radiowej. Autor wielu programów, w
których bohaterami są mieszkańcy wsi i małych miasteczek. Bardzo często w
jego utworach pojawia się problematyka mniejszości narodowych i religijnych.
Kilkakrotnie jego reportaże uzyskiwały nagrody na konkursach krajowych i
międzynarodowych. Nagroda prezesa Komitetu ds. Radia i TV, laureat
„Złotego Mikrofonu”, Reportaż Świętego Gabriela śmierć dla życia
wyróżniony I nagrodą na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Słuchowej –
„Macrophon ‘94”, MKFFiM Niepokalanów 2009 i 2010, reprezentował 2krotnie Polskie Radio na Prix Italia. Jest laureatem m.in. Nagrody im. Witolda
Zadrowskiego w Ogólnopolskim konkursie Reportażystów MELCHIORY 2008,
podczas siódmej Gali Polskich Reportażystów "Melchiory 2010" otrzymał
najważniejszą nagrodę - tytuł Radiowego Reportażysty Roku . Dziennikarza
nagrodzono za przejmujące opowieści o Polakach z Kresów, uwikłanych w
tragiczną i wciąż mało znaną historię XX wieku. Inne prace radiowe: Na
Mazurach wesele, Misja dzwonu, Kurs nr 1, Chmura, I piekło i niebo, Ile cię
129
trzeba cenić..., Przypowieść o Świętej Górze, Bliżej nieba, Powołał mnie Pan na
bunt, On jest Łemkiem, Rok miododajny, Rostek, Pińskie lapidarium, Zuchy czuj,
czyli Kurs nr 1. Współpracuje z grupą fotografików fotokasting (etiudy
dźwiękowe do wystaw: Ex oriente lux, Orzechy włoskie po białostocku, do
wystawy Białystok jeden dzień, Light from the east).
Sokół Mariusz – ur. w 1978 r. w Hajnówce, reprezentant sportów siłowych.
Wygrał dwa pierwsze zawody „Hajnowski Herkules”, dwa razy Mistrzostwa
Hajnówki w wyciskaniu sztangi leżąc oraz zawody w siłowaniu na rękę.
Sołoniewicz Tamara (1938-2000) - Wybitna dziennikarka i reportażystka
telewizyjna, twórczyni obrazów tematycznie związanych z Białostocczyzną i
jej mieszkańcami. Pierwszy swój film, który był poświęcony Hajnówce
nakręciła w 1966 r.
Urodziła się 17 września 1938 roku w Narewce. Ukończyła filologię polską na
Uniwersytecie Warszawskim i Podyplomowe Studium Dziennikarskie. Od 1971
roku była związana z Telewizja Polską. Pracowała w Dzienniku Telewizyjnym,
redakcji reportażu Programu I, redakcji społecznej i filmu dokumentalnego. Od
1 października 1999 roku pełniła funkcję dyrektora ds. programowych Ośrodka
Telewizji Polskiej S.A. w Białymstoku. Wykładała również w Wyższej Szkole
Dziennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Białymstoku.
Film dokumentalny to dziedzina, w której Tamara Sołoniewicz osiągnęła
wszystko. Jej filmy zyskały miano autorskich, niepowtarzalnych. Chociaż nie
była tak znana jak telewizyjni prezenterzy, to jej filmy poruszały tysiące
widzów. Tematem większości jej filmów była rodzinna Białostocczyzna.
Reżyserka posługiwała się motywami ikonograficznymi, symbolicznymi
obrazami, często rezygnowała z komentarza na rzecz wymownej ścieżki
dźwiękowej. Wiele jej filmów było nagradzanych na festiwalach w kraju i
zagranicą. Najbardziej znane i utytułowane jej filmy to: "Matecznik" – złoty
Ekran w 1975 roku, "Antygona w stodole” – nagroda Brązowego Lajkonika na
Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Krakowie, "Hela Pacewiczówna z
Zadworzan" – srebrny Lajkonik na FFD, "Ziemia" – Gran Prix FFD, "Wąski tor"
– w 1981 roku nagroda "Solidarności" oraz pierwsza nagroda na Festiwalu
Filmów Społeczno-Politycznych w 1984 r., "Polski podrzutek" – nagroda
Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w 1997 roku. O wszechstronności
działań Tamary Sołoniewicz świadczy chociażby realizacja filmu o polskich
Tatarach do Cyklu „Ginące cywilizacje" na zamówienie Discovery, którego już
niestety nie ukończyła. Pozostawiła 19 filmów. Ostatniego filmu już nie
skończyła.
Zrealizowała jeszcze: „Miasteczko na skraju puszczy” (1966), „Krzyk kobiet”
(1973), „Republika Słońca - Uzbekistan” (1979), „Zjazd w Lubomierzu” (1980),
„Kto za, kto przeciw, kto się wstrzymał” (1980), „Przełom” (1981), „Wąski
130
Tor” (1982), „Kresowa ballada” (1985), „Nieobecny poległ na polu chwały”
(1985), „Chodzi Pawa po Ułance” (1986), „Czy słyszysz jak ziemia płacze”
(1987), „Andrzej i Mania” (1987), „Żertwa” (1988), „A pamięć jest w nas”
(1990), „Jezioro pełne łez” (1991), „Melodia duszy” (1993), „Już niepotrzebni”
(1994), „Łemko ze Żdyni - ciernista droga” (1994), „Wyznania duszy” (1995),
„Przeżycia obywatela Pikutina Timofieja” (1995), „Polski podrzutek I” (1995,
„Gorzkie zwycięstwo” (1997), „Tango bezrobotnych” (1999), „Tatarzy w
Polsce” (2000). Zmarła 18 lipca 2000 roku w Białymstoku, została pochowana
na cmentarzu prawosławnym w Michałowie.
Soroko Sergiusz - ur. 19.07.1915 r. w miejscowości Turzec pod Mołodecznem
– białoruski nauczyciel i działacz polityczny, poseł na Sejm PRL I kadencji
(1952–1956). Urodził się w rodzinie chłopskiej. Uczęszczał do seminarium
nauczycielskiego wBorunach oraz w Wilnie. Walczył w wojnie obronnej Polski,
po czym dostał się do niewoli niemieckiej (1939–1945). Po wyzwoleniu
organizował szkolnictwo ludowe na Podlasiu, działał w PPR (Komitet Miejski
w Hajnówce). Z jego inicjatywy założono Liceum Ogólnokształcącego z
Białoruskim Językiem Nauczania w Hajnówce, którego był dyrektorem. Brał
aktywny udział w białoruskich życiu kulturalnym na Podlasiu, organizując m.in.
kółka teatralne. W 1952 uzyskał mandat posła na Sejm I kadencji w okręgu
Łomża. Zasiadał w Komisji Komunikacji i Łączności.
Sosnowski Rafał – ur. w Hajnówce w 1986 r. Ukończył LO 1 w 2005 r.,
Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie, kierunek rehabilitacja. Po
jego ukończeniu studiuje na drugim kierunku – dietetyka. Od 2 klasy szkoły
podstawowej trenuje judo pod kierunkiem Jakuba Ostapczuka w HKS „Żubr”
Hajnówka. W okresie studiów występował w klubie AZS AWF, w jego barwach
w 2009 r. został akademickim mistrzem Polski w wadze ponad 100 kg. Ze
względu na zmiany przepisów w judo zmienił uprawiana dyscyplinę sportu na
wszechstronne sztuki walki – grappling, w których osiąga duże sukcesy –
zwycięstwa w Grand Prix Polski. W plebiscycie na najpopularniejszego
sportowca i trenera Ziemi Hajnowskiej organizowanego przez „Wieści
Podlaskich” i UM za 2010 r. został wybrany honorowym sportowcem
Hajnówki.
Starun Józef s. Józefa – przez 36 lat był zatrudniony w parafii pw.
Podwyższenia Krzyża Św. w Hajnówce. Był nie tylko kościelnym ale również
w razie potrzeby zastępował organistę. Wszechstronnie uzdolniony, pracowity,
uczciwy, pobożny. Wiele śladów jego pracy zostało przy kościele, na cmentarzu
i plebani. Był żywą historią parafii i budowy kościoła. Śp. ks. Ignacy Wierobiej
sprowadził go z parafii Szereszewo w miejsce jego ojca, który zabił się przy
remoncie dachu kościoła w 1958 r. Ostatnie lata życia spędził w parafii pw. Św.
131
Cyryla i Metodego, gdzie był organistą. Jako pierwszy parafianin z Hajnówki w
1997 r. został odznaczony przez ks. bp. Antoniego Dydycza za zasługi dla
Diecezji Drohiczyńskiej. Zmarł w 2006 r.
Stelmach Irena– absolwentka LO 9 w Hajnówce w 1994 r. Ukończyła
teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Była instruktorem
teatralnym w Mińsku Mazowieckim i nauczycielem języka polskiego w
Hajnówce. Debiutowała w almanachu "Z początkiem, ale bez końca" (Instytut
Wydawniczy "Świadectwo", Bydgoszcz 2002). Wydała zbiór poezji
"Retrospekcje" (Wydawnictwo Artystyczne "Kartki" 2003). Jej zainteresowania
to filozofia. muzyka i teatr. Wiersze "Emily Dickinson" i "Odnaleźć Eldorado"
otrzymały najwyższe noty w konkursach poetyckich i przychylną opinie m. in.
Aeksandra Nawrockiego - redaktora naczelnego "Poezji".
Stefaniak Łucja z d. Puchalska – ur. w 1935 r., po ukończeniu LO 9 w
Hajnówce w 1954 roku studiowała matematykę na Uniwersytecie
Warszawskim. Później podjęła pracę w Zespole Szkół Zawodowych jako
nauczycielka matematyki. W 1974 roku została dyrektorem LO 9. Jej ambicją
była rozbudowa szkoły. Podczas swojej kadencji doprowadziła do budowy
obiektów lekkoatletycznych; zostało dobudowane skrzydło biblioteczne. Bardzo
dbała o otoczenie szkoły. W czasie odbywających się w Hajnówce Plenerów
Rzeźbiarskich artyści wykonywali i przekazywali swoje rzeźby na rzecz
różnych instytucji i szkół, w tym do hajnowskiego ogólniaka – niektóre z nich
do dziś znajdują się na przyszkolnym terenie. Dzięki staraniom mgr Marii
Romaniuk, przy pełnym poparciu pani dyrektor, w liceum wprowadzono zajęcia
informatyki. W 1989 roku uroczyście obchodzono jubileusz 50-lecia liceum
połączony z I Zjazdem Absolwentów. Łucja Stefaniak dążyła do wybudowania
nowej sali gimnastycznej. Powołano nawet Komitet Budowy Sali
Gimnastycznej. Niestety kryzys ekonomiczny, jaki dotknął Polskę pod koniec
lat 80-tych nie pozwolił na realizację planu. W roku 1990, w porozumieniu z
Radą Pedagogiczną podjęła decyzję o zawieszeniu w klasach krzyży i ikon. W
1991 roku odeszła na emeryturę.
Stepaniuk Bazyl - urodzony w 1962 r. w Czyżach. Absolwent Wydziale Prawa
Administracyjnego na Uniwersytecie Warszawskim Filii w Białymstoku. Po
ukończeniu nauki w Zespole Szkół Elektrycznych w Białymstoku podjął pracę
w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej. Podczas stanu
wojennego odbył służbę wojskową. Po ślubie w 1984 r. rozpoczął pracę w
Hajnówce, gdzie pracowała żona. Przez 24 lata pracował w Przedsiębiorstwie
Energetyki Cieplnej, ostatnio na stanowisku kierownika działu pracowniczego.
Od 16 maja 2005 roku pełnił funkcję zastępcy burmistrza miasta Hajnówka.
Jest kibicem „Jagiellonii”, a od 24.04.2007 roku prezesem Siatkarskiego Klubu
Sportowego Hajnówka. W wyborach samorządowych w 2010 r. startował z
132
powodzeniem do Rady Powiatu, lecz zrzekł się stanowiska radnego i przyjął
propozycję dalszej pracy w UM na stanowisku zastępcy burmistrza.
Stepek Paweł – ksiądz katolicki, urodzony w 1877 r. święcenia kapłańskie
uzyskał w 1912 r., proboszcz parafii rzymskokatolickiej w Hajnówce od
30.06.1934 do19.09.1939 r. Opuścił parafię przed nadejściem bolszewików
udając się za Bug. Zmarł 9.08.1953 r.
Stępniewski Wiesław – bibliotekarz, ur. w 1927 r. w Hajnówce. Uczył się w
Gimnazjum Ogólnokształcącym w Hajnówce. W 1949 r. przystąpił do pracy w
Bibliotece Gminnej, będąc kierownikiem do 1953 r. Jako bibliotekarz pobierał
wpłaty za przynależność do biblioteki i kaucję za wypożyczone książki.
Następnie pracował w Bibliotece Powiatowej i Miejskiej Bibliotece Publicznej,
do przejścia na emeryturę. Zmarł 10.11.2009 r.
Sulima Bolesław (1910-2000) wieloletni dyrektor Hajnowskich Zakładów
Przemysłu Drzewnego. Urodził się 6 kwietnia 1910 roku we wsi Siedliszki koło
Łukowa. Po odbyciu służby wojskowej pracował w tartaku jako stolarz. W roku
1939 został zmobilizowany i brał udział w wojnie z Niemcami; przeszedł drogę
frontową od Wielunia do Chełma, gdzie jego oddział został rozwiązany i skąd
wrócił do Hajnówki. Przez czas trwania okupacji sowieckiej i niemieckiej
pracował w tartaku. Po wyzwoleniu Hajnówki 18 lipca 1944 roku, gdy
przystąpiono do usuwania szkód w zniszczonym tartaku, B. Sulima podjął się
wykonania dachu nad spaloną kotłownią i siłownią, co umożliwiło zaopatrzenie
Hajnówki w wodę i energię elektryczną. Następnie przystąpił do uruchomienia
stolarni, w której produkowano komplety kuchenne. B. Sulima, który został
zastępcą kierownika hajnowskiego tartaku zajął się sprowadzeniem
niezbędnych urządzeń, głównie z Ziem Odzyskanych.
Do końca 1951 r. hajnowski tartak podlegał Rejonowi Przemysłu Leśnego w
Białymstoku; z inicjatywy grupy pracowników, wśród których był również B.
Sulima, władze centralne postanowiły powołać samodzielne przedsiębiorstwo Zakłady Przemysłu Leśnego w Hajnówce - a jego dyrektorem został Bolesław
Sulima. Jednocześnie podjęto decyzję o rozbudowie zakładu na nowoczesny
kombinat kompleksowego przerobu drewna iglastego i liściastego na wyroby
finalne. Biuro Projektów "Biprodrzew" opracowało koncepcję, a następnie
dokumentację poszczególnych obiektów produkcyjnych. Pracami
inwestycyjnymi kierował dyrektor zakładu.
W międzyczasie Bolesław Sulima uzyskał tytuł inżyniera technologii drewna na
wydziale Technologii Drewna Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, nadal
kierując zakładem. W latach następnych zmodernizowano ocalałą z wojennej
zawieruchy halę do przecierania drewna liściastego i wybudowano estakadę do
mechanicznego rozładunku i składowania drewna okrągłego.
133
Obok sprawowania funkcji dyrektora wciąż modernizowanego i
rozbudowującego się zakładu Bolesław Sulima udzielał się społecznie na rzecz
miasta: jako wieloletni przewodniczący Komitetu Rodzicielskiego był jednym z
inicjatorów budowy Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie
i powołania Technikum Przemysłu Drzewnego w Hajnówce, a przez trzy
kadencje był prezesem Klubu Sportowego "Puszcza". Był też inicjatorem
utworzenia w zakładzie Zakładowego Koła Inżynierów i Techników Leśnictwa i
Drzewnictwa, które to kolo wystąpiło inicjatywą budowy statku - drewnowca o
nazwie "Hajnówka".
Po 40 latach pracy w zakładzie, który w międzyczasie zmienił nazwę na
Hajnowskie Zakłady Przemysłu Drzewnego, a następnie na Hajnowskie
Przedsiębiorstwo Przemysłu Drzewnego, w 1975 roku Bolesław Sulima odszedł
na zasłużoną emeryturę. W czasie wieloletniej pracy został odznaczony
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II
Stopnia, oraz wieloma innymi odznaczeniami państwowymi, regionalnymi i
branżowymi.
Zmarł w dniu 1 lutego 2000 roku i został pochowany na cmentarzu w Hajnówce.
Swienko Henryk - ur. w 1930 r. w Hajnówce. Studia wyższe skończył w 1955
r. na Uniwersytecie Leningradzkim. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1966 r.
w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, a tytuł profesora nadzwyczajnego nauk
humanistycznych w 1988 r. Wybitny filozof, religioznawca i antropolog,
członek wielu towarzystw naukowych, ceniony nauczyciel akademicki i
wychowawca. Autor ponad 500 publikacji naukowych w tym m.in. książek
"Religia i religie", "Magia w życiu człowieka", "Bogowie, bóstwa i demony".
Swoją wiedzą dzielił się ze słuchaczami WSP w Gdańsku, Politechnice
Warszawskiej, Uniwersytecie Warszawskim i Akademii Nauk Społecznych. Po
wygraniu konkursu od 1.10.1996 r. podjął pracę na Wydziale Filozofii i
Socjologii UMCS na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Był kierownikiem
Zakładu Antropologii Kulturowej. Za działalność naukową i dydaktyczną był
odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym i
Złotym Krzyżem Zasługi oraz wieloma innymi odznaczeniami. Mieszkał w
Warszawie. Zginął tragicznie 21.01.1997 r. w drodze na zajęcia dydaktyczne.
Został pochowany w grobie rodzinnym w Hajnówce.
Szeszko Leonid ks. prot. mgr- proboszcz parafii prawosławnej Narodzenia św.
Jana Chrzciciela w dekanacie Hajnówka diecezji warszawsko-bielskiej. Po
ukończeniu szkoły podstawowej uczył się w liceum w Bielsku Podlaskim. Po
ukończeniu studiów - prawo administracyjne w Białymstoku, w seminarium w
Jabłecznej był wychowawcą, wykładowcą i sekretarzem w monasterze.
Następne trzy lata spędził w Akademii Teologicznej w Siergiejewym Posawie
za Moskwą. W Hajnówce od 27 września 1988 r. ,był wikariuszem parafii
134
Świętej Trójcy, następnie został proboszczem nowopowstałej parafii św. Jana
Chrzciciela. Całkowicie pochłonęła go budowa cerkwi. Ojciec Leonid uczy też
religii w Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie. Jest lubiany
przez dzieci i młodzież. Od wielu lat prowadzi pielgrzymki na Świętą Górę
Grabarkę. Wcześniej organizował także pielgrzymki do Supraśla. Prowadzi
także pielgrzymki do Estonii, Piucktic, Wałnamu, Rygi, Wilna, Żyrowic,
Połocka, Petersburga. Od kilku lat, jego parafia gości grupę sierot z Rosji.
Sznajder Roman – urodzony w 1924 roku w Białowieży, absolwent LO z roku
1947. Zajmuje się architekturą i architekturą wnętrz. Studiował w gdańskiej
PWSSP, dyplom uzyskał w roku 1953 i od tamtego czasu pracował w
„Miastoprojekcie” przy odbudowie Gdańska. Projektował fasady kamienic,
przedproża. W latach 1960–1962 był koordynatorem spraw kolorystyki
Głównego Miasta. Autor wielu wnętrz obiektów użyteczności publicznej i
mieszkań. W gdańskiej PWSSP pracował od roku 1959 do 1998 w Katedrze
Projektowania Architektury Okrętów i Form Przemysłowych, a następnie w
Katedrze Projektowania Form Przemysłowych. W latach osiemdziesiątych
kierował Katedrą Wzornictwa Przemysłowego na Wydziale Architektury i
Wzornictwa.
Szot Bogdan – ur. w Hajnówce w 1967 r., absolwent Liceum Profilowanego w
1986 r. Od 1988 r. związany z Bydgoszczą. Zajmuje się rysunkiem, grafiką
komputerową, a także muzyką, poezją i fotografią. Sam o sobie pisze: „Grafika,
poezja, muzyka... to moje pasje... naprzemiennie, bardzo zazdrosne o siebie,
gdyż każda wymaga i pochłania wiele czasu... Wszytko jest wynikiem
amatorskiej twórczości, własnych przemyśleń, marzeń, fantazji...” Wystawa
grafiki komputerowej „Między niebem a ziemią” w Bydgoszczy w 2010 r.
Szretter Jakub – Jeden z głównych organizatorów partyzantki na terenie
Puszczy Białowieskiej w czasie powstania 1831 roku, także jego czynny
uczestnik. Urodzony w 1771 r. w Hajnowszczyźnie, w rodzinie szlacheckiej
herbu Szeptyckich, syn Krzysztofa i Katarzyny Szubertówny. Nauki pobierał w
Białymstoku, ukończył m.in. Gimnazjum Białostockie. W 1794 roku, mając 23
lata, wziął udział w powstaniu kościuszkowskim. Walczył w korpusie generała
Andrzeja Karwowskiego. Na początku XIX wieku otrzymał nominację na
dowódcę straży świetliczańskiej w Puszczy Białowieskiej. W tym czasie Jakub
ożenił się z Anną Krauzówną. Małżeństwo to doczekało się 8 synów i 4 córek.
Gdy nastała wojna 1812 roku, Jakub miał już 41 lat. Bez wahania stanął z
podległymi mu strzelcami białowieskimi po stronie wojsk napoleońskich,
walcząc o sprawę polską. Brał udział w kilku potyczkach. Raniony pod
Wołkowyskiem, trafił do niewoli rosyjskiej. Udało mu się jednak utrzymać
posadę szefa straży świetliczańskiej. Gdy wybuchło powstanie w 1831 roku,
Jakub Szretter miał już 60 lat. Mimo podeszłego wieku z zapałem zabrał się do
135
werbowania ochotników. Przy boku ojca wiernie stanęli jego synowie – Antoni,
Piotr, Jan, Józef oraz 10-letni wówczas Paweł. W lutym 1831 roku Jakub
przybył do Grodna, do swego bliskiego kuzyna Tomasza Kraskowskiego,
archiwisty gubernatora grodzieńskiego, z wiadomością, że strzelcy puszczańscy
są gotowi do powstania. Główną bazę powstańczą na terenie Puszczy
Białowieskiej ulokowano w uroczysku Podcerkiew. 5 marca powstańcy
dostarczyli tutaj zebraną przez siebie broń. 2 kwietnia z Grodna wyjechał do
Puszczy T. Kraskowski. Po drodze dołączyli do niego Kazimierz Houwalt i
Franciszek Prokopowicz. Cała trójka stawiła się u nadleśnego Eugeniusza de
Ronki. 14 kwietnia z Grodna do Królowego Mostu przybył Karol Niemcewicz
na rozmowy z E. de Ronką, z kolei do obozu powstańczego udał się dr Józef
Szczapiński. Do spotkania K. Niemcewicza z Jakubem Szretterem doszło 21
kwietnia. Tydzień później E. de Ronka wydał rozkaz Antoniemu Szretterowi
strażnikowi straży hajnowskiej, by ten razem ze swoimi podwładnymi przybył
do Białowieży, skąd został wysłany w inne miejsce. 9 maja 200 moskiewskich
ułanów i 50 kozaków napadło na Jakuba Szrettera w Świetliczysku. Zdołał on
wspólnie z synami i 12 strzelcami pokonać napastników, zabijając jednego
oficera oraz 17 ułanów i kozaków. Zabrał im także 20 furgonów z żywnością.
14 i 17 maja oddziały powstańcze pod dowództwem Antoniego Szrettera
stoczyły dwie zwycięskie potyczki z wojskami rosyjskimi pod Halenami.
Tymczasem 17 maja zaatakowany został obóz powstańczy w Podcerkwi.
Powstańców rozproszono, baraki i zapasy żywności zniszczono, a wziętych
tydzień wcześniej jeńców odbito. 21 maja Rosjanie zdobyli powstańcze
magazyny z prowiantem w Połonce, a następnego dnia spalili dwór w
Świetliczyskach, który stał się wówczas główną kwaterą powstańców. Wkrótce
z ambon kościelnych ogłoszony został ukaz carski, obwieszczający, iż za głowę
każdego z walczących Szretterów car wyznaczył 1000 rubli. 23 maja doszło do
spotkania pod Hajnowszczyzną wysłanego na pomoc Sarabiji oddziału pod
dowództwem gen. Lindena, liczącego niecały tysiąc ludzi i dwa działa, z
podążającym dla poparcia powstańców na Litwie oddziałem gen. Dezyderego
Chłapowskiego, liczącym około 900 osób. Doszło do bitwy, w której
zwycięstwo odniósł gen. Chłapowski. Gen. Linden, tracąc 200 zabitych i
rannych, wycofał się z rozbitkami do Białowieży, zajętej ponownie przez
oddziały Sarabiji i Gorskiego. Chłapowski udał się do Berezowa a następnego
dnia przez Narewkę do Masiewa. Tam przyłączył się do niego E. de Ronka z
częścią swych strzelców. Reszta powstańców (około 100 ludzi) została nadal w
Puszczy; dowodził nimi Jakub Szretter. Nazajutrz gen. Chłapowski opuścił
Masiewo i skierował się do Rudni. 26 maja dotarł do Hrynek. W działaniach
powstańczych nastąpiła dłuższa przerwa. Względny spokój na terenie Puszczy,
mocno kontrolowanej wówczas przez wojsko rosyjskie, trwał do 27 lipca. Tego
dnia ścigany przez gen. Stankiewicza oddział gen. Henryka Dembińskiego
wkroczył do białowieskich ostępów. Do jego oddziału dołączyła reszta
136
powstańców białowieskich, łącznie z Szretterami. Szretterowie uczestniczyli
jeszcze w walkach powstańców słonimskich. W czasie bitwy pod Zadworzem
Jakub został ranny w nogę. W sierpniu Szretterowie razem z gen. Dembińskim
dotarli do Warszawy. Jakub Szretter przydzielony został do 3 pułku strzelców
pieszych i mianowany porucznikiem. On i jego synowie – Jan, Antoni i Piotr
odznaczeni zostali złotymi krzyżami Virtuti Militari. Po upadku Warszawy
Szretterowie przedarli się do Prus, a stąd w 1832 roku do Francji. Niestety, Józef
zginął jeszcze podczas przedzierania się do Prus, pod Świedziebną, a Paweł,
dostał się do niewoli i zesłany na Sybir. W 1832 roku majątek Szretterów w
Puszczy został skonfiskowany. Członkowie rodziny Szretterów odegrali ważną
rolę w historii emigracji polskiej we Francji w XIX wieku. Na wygnaniu
Szretterowie aktywnie uczestniczyli w życiu politycznym i kulturalnym
Wielkiej Emigracji. Ich nazwiska można odnaleźć wśród założycieli Instytucji
Czci i Chleba, dobrowolnych podatników Skarbu Narodowego, organizatorów
polskiego szkolnictwa na wychodźstwie. Piotr Szretter napisał pracę pt. „Rys
historyczny powstania w puszczy białowieskiej w roku 1831”. Był także
autorem metody nauczania języka polskiego i kompozytorem. Ułożył słowa i
skomponował "Śpiew Litwina", pieśń o walce powstańców w litewskich lasach.
Jakub Szretter zmarł 2 czerwca 1842 roku w Figeac.
Szwed Wiktor – poeta, dziennikarz, tłumacz. Ur. 23.03.1925 r. we wsi Morze.
W latach 1939-1941 uczył się w sowieckiej dziesięcioklasowej szkole w Orli.
Tam zaczął pisać wiersze, skierowany na olimpiadę twórczości dziecięcej do
Bielska. Nie przestał tworzyć również w okresie okupacji niemieckiej, co
czasem nosiło nawet znamiona działalności konspiracyjnej. Po wyzwoleniu
rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum Białoruskim w Hajnówce, a po
jego zamknięciu przeszedł do podobnego gimnazjum w Bielsku Podlaskim. W
bielskim gimnazjum białoruskim działał wówczas chór, prowadzony przez Jana
Tarnowskiego, który śpiewał też na cerkiewnych nabożeństwach. Część
repertuaru zespołu stanowiły wiersze Wiktora Szweda z muzyką Jana
Tarnowskiego. Ukończył Akademię Nauk Politycznych w Warszawie, Wydział
Dziennikarski oraz Wydział Filologii Polskiej i Słowiańskiej Uniwersytetu
Warszawskiego. Magister filologii białoruskiej. Pracował kolejno w Polskiej
Agencji Prasowej w Warszawie w charakterze dziennikarza, w Instytucie Nauk
Społecznych w Warszawie w charakterze redaktora, w redakcji białoruskiego
tygodnika "Niwa" w charakterze dziennikarza, w Zarządzie Głównym
Białoruskiego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego w Białymstoku w
charakterze sekretarza, w wydawnictwie "Książka i Wiedza" w Warszawie w
charakterze starszego redaktora.
Wydał sześć zbiorów poezji: "Życiowyja ścieżki" (1967), "Dziaciństwa prystań"
(1975), "Drużba" (1976), "Maja zialonaja Zubrowija" (1990), "Rodny schou"
1991), "Wiasiołka" (1991), „Wiersze wybrane” (w tłumaczeniu na język polski,
137
1997), „Wierszy Natalcy” (1998), „Lata wiatr skrzydlaty”, „Śmiech nie grzech”
(w tłumaczeniu na język polski, 2000), „Wybranyja wierszy” (2000), „Maje
Ajczyny” (2003). Współautor podręczników do nauki języka białoruskiego do
kl. VIII "Drużba i praca" (1967) oraz "Nasustracz żyćciu" (1974). Zajmuje się
również przekładami. W jego tłumaczeniu na język polski ukazały się: J.
Szubitydze "Opowieści poleskie" (1973) oraz A. Twardowski "Wiersze" (1985),
a na język białoruski tom poezji A.Szewełło „ Supraskiej duszy śpiewanie”
(2003) oraz setki wierszy polskich poetów. Do ponad 70 wierszy Wiktora
Szweda skomponowano muzykę. Ważne miejsce w dorobku poety zajmuje
twórczość dla dzieci. W tych wierszach autor nawiązuje do tematyki miejsc
ojczystych, przodków, rodzinnej wsi, zwyczajów wiejskich dzieci. Jego poezja
dziecięca nie stroni od dowcipu, jest aforystyczna, odznacza się lakonicznością
wypowiedzi i zaskakującą puentą. Można się z nią spotkać co tydzień w
„Zorce”, dodatku dla dzieci w „Niwie”. Kolejne pokolenia dzieci uczą się
wierszy Szweda na pamięć, recytują i wzorują się na nich w swoich próbach
poetyckich.
Od 1977 roku jest członkiem Warszawskiego Oddziału Związku Literatów
Polskich a od 1988 r. Oddziału Białostockiego ZLP oraz Białoruskiego
Stowarzyszenia Literackiego „Białowieża”. Jest laureatem nagrody Prezydium
Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku za osiągnięcia w dziedzinie
działalności społeczno-kulturalnej i literackiej, laureatem nagrody twórczej
wojewody białostockiego za zbiór wierszy "Maja zialonaja Zubrowija" oraz
laureatem drugiej nagrody na ogólnopolskim konkursie literackim na
tłumaczenie poezji białoruskiej, rosyjskiej i ukraińskiej na język polski.
Odznaczony. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym
Krzyżem Zasługi, odznakami Zasłużony Białostocczyźnie (srebrna) i Zasłużony
Działacz Kultury. W 2011 r. ukazał się dwujęzyczny audiobook autorstwa
Wiktora Szweda. Na audiobooku "Ten świat mnie oczarował..." znalazło się 40
wierszy poety. Nagrane zostały zarówno po polsku - czyta Piotr Szekowski, jak i
po białorusku - czyta je Michał Androsiuk. Na płycie można posłuchać także
samego autora. Nowoczesne wydawnictwo poświęcone twórczości 86- letniego
poety ze wsi Morze wydało Stowarzyszenie Szukamy Polski we współpracy z
Książnicą Podlaską.
Szymańska-Łapińska Zenaida – dr medycyny, ur. 21.02.1949 r. w Rajsku, w
pow. bielskim. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w Bielsku
Podlaskim w 1958 r. pracowała w Wojewódzkiej Przychodni Przeciwgruźliczej
w Białymstoku jako laborantka.W 1961 r. rozpoczęła studia na Wydziale
Lekarskim AM w Białymstoku. W 1968 r. uzyskała dyplom lekarza i rozpoczęła
pracę w ZOZ Hajnówka na Oddziale Płucnym. Od 1982 r. do momentu
138
odejścia na emeryturę pełniła obowiązki zastępcy ordynatora. W trakcie pracy
zawodowej uzyskała I stopień specjalizacji w 1974 r., a w 1983 r. II stopień z
zakresu chorób płuc. W latach 1968-82 pracowała w Oddziale Pomocy Doraźnej
w Hajnówce. Przez wiele lat kierowała Poradnią Gruźlicy i chorób Płuc oraz
Poradnią Antynikotynową w ZOZ Hajnówka. Na emeryturę przeszła 20.02.2000
r. Kilka miesięcy później rozpoczęła zmagania z ciężką i śmiertelną chorobą.
Cieszyła się szacunkiem, przyjaźnią i wdzięcznością pacjentów.
Świąder Janusz - urodził się w Hajnówce w 1942 r., uczył się w SP nr 1 i LO
nr 9. W 1961 r. podjął studia w Lublinie, a potem pracę zawodową jako
dziennikarz . Od 1969 r. w redakcjach; "Sztandar Ludu", "Dziennik Lubelskie" i
"Dziennik Wschodni", a w latach 1975 -1991 również w Polskiej Agencji
Prasowej. Autor licznych publikacji w prasie lubelskiej, krajowej (m.in. w
Przekroju i Głosie Nauczycielskim, Magazynie Wyższych Sfer VIP) i
zagranicznej (londyńskim, polonijnym „ Polish Weekly Magazine Cooltura" i
nowojorskim polonijnym "Super Express USA") oraz w portalach
internetowych -Interia i Wirtualna Polska Kolekcjonuje nagrania z muzyką
operową i symfoniczną. Lubi rozmowy i spotkania z ludźmi filmu, teatru,
estrady czego efektem jest książka "Mój gwiazdozbiór" z ponad 120
wywiadami. Jego pasją są także podróże na odległe kontynenty. Był na Kubie,
w Wietnamie, Korei Północnej i na Tajwanie. Opisał to w "Moich podróżach".
Świderski Zbigniew (55) – trenował bardzo krótko. Po osiągnięciu sukcesów w
kategorii juniorów młodszych, zakwalifikowaniu się do kadry Polski juniorów,
niespodziewanie przerwał uprawianie sportu. Podczas II Ogólnopolskiej
Spartakiady Młodzieży w Chorzowie w 1971 r. zajął 7. miejsce
w biegu na
400 m ppł – 57,5 i był 9. na 400 m – 51,2. W 1972 r. był 6. w Mistrzostwach
Polski juniorów mł. w biegu na 400 m ppł – 56,2. Podczas Mistrzostw Polski
SZS w Białymstoku wygrał bieg na 400 m, był drugi na 400 m ppł – 58,0 i w
sztafecie Juvenii 4x400 m – 3,32,0. Ukończył ZSZ.
Świerszczyński Marian - ks. prałat, proboszcz parafii Rzymskokatolickiej w
Hajnówce. Ur. w Boćkach 18.07.1939 r. Szkołę podstawową ukończył w latach
1946-53; Liceum Ogólnokształcące w Bielsku Podlaskim w latach 1953-57, a
Wyższe Seminarium Duchowne w Drohiczynie w latach 1957-63. Święcenia
diakonalne uzyskał 23 września 1962 r., a święcenia kapłańskie w 29.06.1963 r.
w Drohiczynie z rąk biskupa Władysława Jędruszuka.
Na jego kapłańskiej drodze znalazły się: wikariat w Rudce (1963-65), praca na
stanowisku notariusza Kurii Diecezjalnej w Drohiczynie (1965-66), następnie
wikariaty w parafiach: Siemiatycze (1966-73) i Drohiczynie (1973-79), studia
zaoczne z zakresu liturgiki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1976-80),
wikariat w parafii Ciechanowiec (1979-82), ponownie praca na stanowisku
139
notariusza Kurii Diecezjalnej w Drohiczynie (1982-83) oraz wicekanclerza
Kurii Diecezjalnej w Drohiczynie (1983-85). Kolejny etap stanowiły
samodzielne placówki w parafiach: Wyszki (1985-88) i Drohiczyn (1988-97).
Ostatnią parafią była parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego od 4.02.1997
r. do dnia śmierci 18.06.2007 roku. Podczas pasterskiej posługi pełnił
następujące urzędy i funkcje o charakterze diecezjalnym: duszpasterz Służby
Liturgicznej (1968-94), diecezjalny moderator Ruchu "Światło-Życie" (196894), korespondent diecezjalny Biura Prasowego Episkopatu (1983-85), członek
Rady Kapłańskiej (1985-91), członek Kolegium Konsultorów (1986-91),
członek Komisji Seminaryjnej ds. Wychowania (1988-92), przewodniczący
Komisji ds osób i posług I Synodu Diecezji Drohiczyńskiej (1994-97),
diecezjalny moderator "Domowego kościoła" (1982-2005), dziekan Dekanatu
Hajnowskiego (od 25.03.1997), zastępca przewodniczącego Komisji ds liturgii
Diecezjalnego Komitetu ds Pielgrzymki Jana Pawła II do Drohiczyna (1998-99).
Śp. ks. prał. otrzymał następujące tytuły i odznaczenia: magister teologii
(12.05.1980), kanonik honorowy Drohiczyńskiej Kapituły Diecezjalnej
(6.02.1993), kanonik gremialny Drohiczyńskiej Kapituły Diecezjalnej
(25.03.1997), kapelan Jego Świątobliwości (13.02.2003).
Tabuła Grażyna (s.Angelika) - ur. w Hajnówce, absolwentka LO 9 w
Hajnówce, siostra ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Św. Rodziny. W 1991 r.
wyjechała z Polski na misje w krajach afrykańskich. Od 1998 roku przebywa w
Zambii, w miejscowości Kapiri Mposhi prowadzi przedszkole oraz szkołę
podstawową dla przeszło 1200 dzieci. Z powodzeniem zajmuje się organizacją
pracy prawie 40 nauczycieli oraz działaniami na rzecz rozbudowy obiektów
szkolnych. Placówka należy do najlepszych w kraju - uczniowie zdają egzaminy
państwowe w 100% i z wysokimi notami. Na wniosek dzieci - wychowanków
zambijskiej szkoły i przedszkola - Międzynarodowa Kapituła Orderu Uśmiechu
zdecydowała o przyznaniu w 2009 roku tego wyjątkowego odznaczenia siostrze
Angelice. Wręczenie Orderu Uśmiechu siostrze Angelice odbyło się dwa razy.
Pierwszy raz 11 września w Kapiri Mposhi w misji, w której pracuje siostra
Angelika. Kilka dni później w pięknej watykańskiej rezydencji nuncjusza
apostolskiego w Lusace, stolicy Zambii, odbyła się oficjalna ceremonia
wręczenia „Orderu Uśmiechu” siostrze Angelice. Dekoracji dokonał Pan
Marek Michalak – Kanclerz Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu i
Rzecznik Praw Dziecka RP.
Tarasiewicz Mikołaj – prof. dr hab. nauk chemicznych. Ur. się w Białowieży w
1931 r. Absolwent LO w Hajnówce w 1951 r. Studia wyższe kończył w 1956 r
na Wydziale Chemii Uniwersytetu w Mińsku. W latach 1956-1962 pracował w
Zakładzie Suchej Destylacji Drewna w Hajnówce, a następnie w latach 19621964 jako nauczyciel chemii w LO nr 9 w Hajnówce. Pracę naukową rozpoczął
140
1 września 1964 r. na WSI w Białymstoku. Od 1974 r. pracował nieprzerwanie
przez 27 lat w Zakładzie Chemii Filii Uniwersytetu w Białymstoku. Stopień
naukowy doktora nauk chemicznych uzyskał w 1970 r., habilitował się w 1974
r. W latach 1974-1991 zajmował stanowisko docenta a następnie profesora
nadzwyczajnego. Krzewił także kulturę fizyczną wśród młodzieży w zakresie
piłki nożnej i pływania. Przez wiele lat działał w związku pływackim. Zmarł w
2001 r.
Tatarczyk Witold (1928-2008) - Nauczyciel, historyk, autor ponad 80 broszur,
książek i maszynopisów. Publicysta, poeta, działacz społeczny, przewodnik
turystyczny. Ur. w 1928 r. w Choroszczewie k. Milejczyc, zmarł 3 marca 2008
r. w Hajnówce. Pierwszą pracę podjął w 1945 r. jako nauczyciel w
Choroszczewie, a od 1952 r. na stałe osiadł w Hajnówce. W okresie tym
pracował też w Kasie Chorych przy okazji tej pracy odkrył w sobie
zainteresowanie medycyną i ziołolecznictwem W latach 1953 – 1985 był
nauczycielem w Zespole Szkół Zawodowych nauczał historii, wychowania
obywatelskiego, propedeutyki, geografii, higieny, wychowania obronnego i
pracę tę kontynuował jeszcze przez siedem lat po odejściu na emeryturę. W
latach 1966-1970 pracował w Powiatowym Komitecie PZPR. W 1975 r. uzyskał
dyplom magisterski na wydziale historii Uniwersytetu Łódzkiego. Gromadził
dokumenty, zdjęcia, relacje różnych osób dotyczące historii Hajnówki, okolic i
Podlasia. W dorobku ma ponad 80 broszur odzwierciedlających zainteresowania
autora z zakresu ziołolecznictwa, historii, przyrody, obrzędów i obyczajów wsi
polskiej na Podlasiu. Jest autorem dwutomowej monografii Dzieje Hajnówki do
1944 roku i Dzieje Hajnówki 1944 – 2000. Był przewodnikiem PTTK. W 1969
r. organizował Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Hajnowskiej, a w 1977 –
Towarzystwo Przyjaciół Hajnówki, którego był aktywnym członkiem i
działaczem.
Tichoniuk Agnieszka - ur. 1982 r. w Hajnówce. Absolwentka LO im. M. Curie
- Skłodowskiej w Hajnówce z 2001 r., ukończyła historię sztuki na
Uniwersytecie Wrocławskim we Wrocławiu. Grafik komputerowy, fotografik,
rysownik, autorka publikacji „6 lat ogólnopolskiego konkursu fotograficznego
Podlasie w obiektywie” (2010 r.), „Słownika Białoruskich Artystów” (2011 r.),
albumu „Rybak & Rybak” (2009 r.), ilustratorka książki „Zapomnianych
tajemnic czar” (2006 r.) oraz pisma „Po sąsiedzku” (2007 r.), autorka licznych
materiałów reklamowych min. pocztówek, ulotek, plakatów . Twórca logo
Muzeum i Ośrodka Kultury Białoruskiej w Hajnówce. Od kilkunastu
zaangażowana w projekty animacyjne w Hajnówce i w regionie, min. :
współorganizator Etno – projektu „Jakubowo” (2001-2003 r.), koordynator
projektu „Plener malarski – Hajnówka. Brama do Puszczy” realizowanego w
ramach obchodów Jubileuszu 60 – lecia praw miejskich Hajnówki, autorka i
141
aranżerka stałej wystawy etnograficznej „Rzemiosło na białoruskiej wsi
Podlasia” w Muzeum i Ośrodku Kultury Białoruskiej w Hajnówce, twórca stałej
galerii sztuki współczesnej w Muzeum Białoruskim w Hajnówce, organizator
licznych wystaw sztuki współczesnej,
współorganizator Ogólnopolskiego
Festiwalu Muzyki Rockowej „Rockowisko Hajnówka” (od 2009 r.) ,
współorganizator „Letniego kina plenerowego” z okazji Jubileuszu 60 – lecia
Praw miejskich Miasta Hajnówka , współpomysłodawca filmu „Przystanek
Hajnówka”, współorganizator „Maratonu Filmowego Pogoń za filmem” (od
2010 r.), licznych warsztatów dla młodzieży – plastycznych, etnograficznych,
garncarskich, dziennikarskich, teatralnych, organizator licznych wystaw sztuki
tradycyjnej i współczesnej. Od kilku lat działacz społeczny w Muzeum i
Ośrodku Kultury Białoruskiej w Hajnówce, od 2009 r. pracuje jako Historyk
sztuki w Muzeum i Ośrodku Kultury Białoruskiej w Hajnówce. Członek
Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki (od 2009 r.). Interesuje się
fotografią, grafiką komputerową, sztuką, plakatem, etnografią, ikonopisaniem,
rysunkiem. Nagradzana w konkursach plastycznych.
Tichoniuk Bazyli – prof. zw. dr hab. Urodził się w 1940 r. w Skupowie. Szkołę
średnią - Liceum Ogólnokształcące nr 10 w Hajnówce ukończył w 1959 r. Po
Studium Nauczycielskim w Ełku, specjalność: rysunek i prace ręczne, podjął z
nakazu pierwszą pracę zawodową w Szkole Podstawowej nr 2 w Hajnówce. W
tym okresie zaprojektował, do dziś obowiązujący
herb Hajnówki.
Zrezygnował z dającej satysfakcję pracy, by podjąć studia dzienne w Wyższej
Szkole Pedagogicznej w Opolu na filologii rosyjskiej. Po studiach
zaproponowano mu asystenturę na WSP. Po kilku latach, tj. w roku 1976, ożenił
się, rok później urodziła się jedyna córka. W Opolu pracował nieprzerwanie aż
do 1990 roku. Później związał się na stałe z WSP w Zielonej Górze (obecnie
Uniwersytet Zielonogórski), gdzie jest dyrektorem Instytutu Filologii
Wschodniosłowiańskiej.
-magister filologii rosyjskiej, Gwara wsi Skupowo, Wyższa Szkoła
Pedagogiczna im. Powstańców Śląskich w Opolu (1969)
-doktor nauk humanistycznych, Nazwy terenowe powiatu bielskiego,
hajnowskiego i siemiatyckiego (analiza językowa i toponimiczna) ,
Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Powstańców Śląskich w Opolu (1977),
-doktor habilitowany nauk humanistycznych, Antroponimia południowej
Białostocczyzny w XVI wieku, Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Powstańców
Śląskich w Opolu (1988),
-tytuł profesora na wniosek Rady Wydziału Neofilologii Uniwersytetu im.
Adama Mickiewicza w Poznaniu (2002).
Tichoniuk Tomasz - ur. 1979 r. w Hajnówce. Absolwent LO z BJN w
Hajnówce, ukończył studia wyższe Animacji Społeczno – kulturalnej na
142
Uniwersytecie Warszawskim w Warszawie. Po studiach wrócił do Hajnówki by
działać na rzecz jej rozwoju i promocji. Od kilkunastu lat animator kultury w
mieście i regionie, założyciel i perkusista zespołów „Veritas” ( laureat Festiwalu
„Basowiszcza” w 1998 r.) i „Kumy”. Autor kilkudziesięciu projektów
animacyjnych zrealizowanych w mieście i w regionie, współorganizator Etno –
projektu „Jakubowo” (2001 – 2003), pomysłodawca i organizator
ogólnopolskiego konkursu fotograficznego „Podlasie w obiektywie” (7 edycji
od 2005 r.), „Portrety Hajnowian”(2005 – 2008 r.), polsko – białoruskich
koncertów „Muzyka bez zastrzeżeń” (od 2004 r.), festynów etnograficznych
„Kultura na schodach Muzeum” (7 edycji – ok. 30 festynów, od 2005 r.),
założyciel młodzieżowej grupy „Etno” (2004 – 2007 r.), DKF „Środa” (20052008), młodzieżowej grupy teatralnej „Sieweńka” (od 2009 r.), biuletynu
informacyjnego Muzeum Białoruskiego w Hajnówce „Listek kulturalny” (2004
– 2007 r.), „Art. Zine „Korek” (2003 r.), organizator i pomysłodawca
Ogólnopolskiego Festiwalu Muzyki Rockowej Rockowisko Hajnówka (od 2009
r.), organizator „Letniego kina plenerowego” z okazji jubileuszu 60 – lecia praw
miejskich Miasta Hajnówka, pomysłodawca filmu „Przystanek Hajnówka”,
organizator maratonu filmowego „Pogoń za filmem” (od 2010 r.), licznych
warsztatów dla młodzieży – plastycznych, etnograficznych, garncarskich,
dziennikarskich, teatralnych, organizator licznych wystaw sztuki tradycyjnej i
współczesnej. Od 2004 r. pracuje jako animator kultury w Muzeum i Ośrodku
Kultury Białoruskiej w Hajnówce, od 2010 r. p.o. dyrektora tamże. Wiceprezes
Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki od 2009 r., członek zarządu Stowarzyszenia
Muzeum i Ośrodek Kultury Białoruskiej w Hajnówce od 2010 r. Interesuje się
fotografią, muzyką, etnografią. Był nominowany do tytułu „Hajnowianin 2009
Roku” w plebiscycie Kuriera Porannego.
Tomaszewski Henryk – jako 3-miesięczne dziecko w 1923 r. trafił za
przyczyną ojca, bezrobotnego niegdyś mieszkańca podwarszawskiego Błonia do
Hajnówki. Ojciec podjął pracę w Zakładach Chemicznych, w 1939 r. w tym
samym zakładzie zaczął terminować jako nastolatek Henryk Tomaszewski.
Razem z umiejętnościami fachowymi, kształtował swój światopogląd. W
okresie władzy sowieckiej został wytypowany na kurs spawalniczy. Kiedy
wrócił, wybuchała wojna niemiecko-sowiecka. Jak wielu innych, trafił na roboty
przymusowe w głąb Niemiec, gdzie pracował w fabryce chemicznej. Po wojnie
wrócił do Hajnówki. Razem z ojcem rozpoczęli służbę w Urzędzie
Bezpieczeństwa początkowo w Hajnówce, później w Białymstoku. Po wypadku
spowodowanym wybuchem miny, kiedy zmarł ojciec, Henryk zrezygnował z
pracy w UB i wrócił do pracy w Hajnówce do Zakładów Chemicznych. Przez
wiele lat mieszkał w baraku osiedla fabrycznego. W 1973 roku przeniósł się do
nowoczesnego bloku zakładowego przy ul. Batorego. W 1951 r. sprawował
funkcję pierwszego przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej, po czym
143
znów wrócił na Chemiczną. Pełnił funkcję mistrza, męża zaufania, społecznego
inspektora pracy. Działał w partii-był członkiem pierwszego Komitetu
Gminnego PPR w Hajnówce, zakładowego POP, w związkach zawodowych,
racjonalizatorem. Zmarł w 2002 r., został pochowany na cmentarzu katolickim.
Tomaszuk Grzegorz – ur. w 1954 r., inżynier technologii żywności, ukończył
podyplomowe Studium Menadżerskie przy Wydziale Ekonomicznym
Uniwersytetu Warszawskiego. Prawie całe swoje dotychczasowe życie
zawodowe związany jest z Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki
Zdrowotnej w Hajnówce. Swoją pracę w tej jednostce rozpoczął w 1988 roku
obejmując funkcję zastępcy dyrektora ds. ekonomiczno – eksploatacyjnych.
Następnie, w okresie 1996r. – 2000r. zajmował stanowisko zastępcy dyrektora
ds. techniczno – eksploatacyjnych. W tym czasie zajmował się przede
wszystkim nadzorem nad pracami wykończeniowymi prowadzonymi na terenie
nowowybudowanego kompleksu obiektów szpitalnych zlokalizowanych przy ul.
Lipowej, a także nadzorem nad działaniami logistycznymi związanymi z
przeniesieniem do nowej siedziby poszczególnych oddziałów i komórek
organizacyjnych szpitala oraz zagospodarowaniem i zaadaptowaniem dla ich
potrzeb poszczególnych pomieszczeń budynku. W kwietniu 2000 r. objął
funkcję p.o. Dyrektora SP ZOZ w Hajnówce, którą sprawował do sierpnia 2000
r., kiedy to w rezultacie rozstrzygniętego postępowania konkursowego, został,
na mocy uchwały Rady Powiatu Hajnowskiego powołany na stanowisko
dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Hajnówce.
W trakcie pełnienia swojej funkcji dał się poznać jako dobry organizator pracy
z wizją przyszłości rozwoju zakładu. Dzięki aktywnej postawie i olbrzymiemu
zaangażowaniu utworzono w strukturach SP ZOZ nowe oddziały, min. Oddział
Psychiatryczno – Odwykowy, Oddział Rehabilitacyjny, Szpitalny Oddział
Ratunkowy, Zakład Opiekuńczo – Leczniczy, a także w 2009r. w zakładzie
uruchomiono Pracownię Tomografii Komputerowej. Dzięki jego
przedsiębiorczości i staraniom udało się przeprowadzić w zakładzie wiele
przedsięwzięć inwestycyjnych, min. remonty Oddziału Chirurgii Ogólnej,
Oddziału Chirurgii Urazowo – Ortopedycznej, termomodernizację budynku
Przychodni Rejonowej Nr 1 w Hajnówce, oddanie do użytku nowej siedziby
Zakładu Pielęgnacyjno – Opiekuńczego oraz przeniesienie do pomieszczeń
szpitala przy ul. Lipowej Oddziału Gruźlicy i Chorób Płuc. Samodzielny
Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Hajnówce zarządzany przez Pana
Grzegorza Tomaszuka został uhonorowany wieloma nagrodami i
wyróżnieniami, min.:
- 2003r. – uzyskał tytuł Szpitala z Sercem w ramach akcji „Szpital z Sercem”,
której założeniem było promowanie dziecięcych oddziałów szpitalnych
dążących do zapewnienia chorym dzieciom jak największego komfortu leczenia;
- 2006r. – uzyskał tytuł Szpitala Przyjaznego Dziecku nadawany z inicjatywy
144
Światowej Organizacji Zdrowia ( WHO) i Funduszu Narodów Zjednoczonych
na Rzecz dzieci ( UNICEF);
- 2009r. – wdrożył System Zarządzania Jakością i uzyskał Certyfikat ISO.
Radny Rady Miasta Hajnówka od 1986 r.
Tołwiński Wojciech - Od 2002 r. ordynator oddziału chirurgicznego SPZOZ w
Hajnówce. Wniósł dużo pracy w rozwój hajnowskiej chirurgii, był
organizatorem I Podlaskiego Forum Chirurgii Małoinwazyjnej, które odbyło się
w Białowieży. Zainteresowanie sympozjum przerosło oczekiwania
organizatorów. Chirurdzy z całej Polski byli pod ogromnym wrażeniem
zorganizowanego przez pana Wojciecha sympozjum oraz jego dokonań jako
ordynatora hajnowskiej chirurgii. Wojciech Tołwiński jako pierwszy w
województwie, wykonał w 2006 roku laparoskopową operację przepukliny
rozworu przełykowego. Rok później wykonał pionierską operację przedniej
resekcji odbytnicy techniką laparoskopową.
Topolski Tadeusz - ur. 1947 r. w Hajnówce. Fotografuje od 30 lat; fotografia
czarno-biała (pejzaże i portrety) - grafika - własna technika rozdzielnotonowa,
obecnie głównie slajdy z Puszczy Białowieskiej. Pasjonuje się nie tylko
fotografią, odkrywa historię Puszczy Białowieskiej, uwielbia wędrówki po
Puszczy o różnych porach roku, dnia i nocy. " Początkowo Puszcza była
miejscem w którym doskonaliłem umiejętności fotografowania - obecnie
fotografia jest instrumentem służącym poznaniu Puszczy". Był redaktorem
naczelnym Gazety Hajnowskiej.Publikował w niej wspomnienia o Hajnówce
"W poszukiwaniu minionego czasu". Obecnie pracuje w Miejskiej bibliotece
Publicznej w Hajnówce.
Treugutt Stefan – (1925-1991), profesor nadzwyczajny, polski krytyk
teatralny, historyk literatury polskiej. Pracownik naukowy (docent) IBL PAN.
W latach sześćdziesiątych popularna osobowość telewizyjna: autor zwięzłych,
treściwych i formalnie doskonałych wprowadzeń do spektakli Teatru Telewizji,
które ze swadą wygłaszał na żywo. Pochodził z rodziny nauczycielskiej. W
1933 roku zaczął uczęszczać do szkoły w Drohiczynie. Po zajęciu ziem
wschodnich przez sowietów kontynuował naukę w gimnazjum w Hajnówce
przemianowanym na Pełną Średnią Polską Szkołę. Grał w utworzonym przez
Tadeusza Bołoza teatrze szkolnym i wówczas zaraził się teatralnym bakcylem.
Podczas okupacji niemieckiej pracował jako robotnik kolejowy w Hajnówce,
nauczyciel szkoły we wsi Osmola i pisarz gminy w Boćkach. Po wyzwoleniu
ukończył w 1945 r. Państwowe Liceum Humanistyczne w Siemiatyczach i
wyjechał do Warszawy, gdzie podjął studia.
Trochimiak Alfons (1934-1996) – ks. kan., proboszcz parafii
rzymskokatolickiej w Hajnówce. Urodził się w 1934 r w Gródku nad Bugiem.
145
Wyższe Seminarium Duchowne skończył w Łomży, a święcenia kapłańskie
przyjął w 1957 r. Pracę duszpasterską podjął najpierw w Drohiczynie, a później
jako wikariusz w Pobikrach i w Topczewie. Przez 7 lat był proboszczem w
Czeremsze, a od 1970 r przez 26 lat w Parafii Podwyższenia Krzyża św. w
Hajnówce. Przez te lata dbał o upiększanie kościoła, wybudował plebanię i sale
katechetyczne. Zatroskany o sprawy ludzi. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie
28 listopada 1996 r. W uroczystościach pogrzebowych wzięło udział wielu
mieszkańców Hajnówki i kilkuset księży z diecezji drohiczyńskiej i sąsiednich.
W testamencie zapisał: „Proszę o pogrzebanie mego ciała, jeśli będę tu
pracował, wśród parafian w Hajnówce. Pomnik -prosta płyta granitowa z
odlewem w brązie krzyża i liter. Proponuję napis: „Dla mnie żyć -to Chrystus, a
umrzeć - to zysk”. Proszę nie mówić kazania o osobie, ale o prawdach
ostatecznych. Bóg zapłać wszystkim”.
Trojanowska-Szyło Anna - artysta plastyk, urodzona w Hajnówce. Ukończyła
Wydział Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom z grafiki w 1978 roku w
pracowni prof. Edmunda Piotrowicza. Uprawia malarstwo, rysunek i grafikę
użytkową. Prezentuje swoje prace na wystawach indywidualnych oraz
zbiorowych w kraju i za granicą. Wystawy indywidualne: Hajnówka 1970 r.,
1996 r., 1999 r.
Ważniejsze wystawy zbiorowe: XIV Wystawa Okręgu Warszawskiego ZPAP,
Warszawa, Zachęta 1980 r.; IV Ogólnopolska Wystawa Pasteli , Nowy Sącz
1994 r.; Wystawa "Akwarele znad Wisły", Włocławek 1995 r.; Ogólnopolskie
Biennale Pasteli, Nowy Sącz 1996, 1998; Wystawa z cyklu "Cztery pory roku"
- LATO, Szczecinek 1997 r.; 3 Biennale Małych Form Malarskich, Toruń 1997
r.; PASTELE wybór z Ogólnopolskich Plenerów Stowarzyszenia Pastelistów
Polskich, Zakopane 1997 r.; "Rysunek '98", Galeria "Lufcik" Warszawa 1998
r.; Poplenerowa wystawa pasteli, Świeradów Zdrój '98 i Krynica '98; "Moja
Ziemia" z cyklu "Ziemia", Warszawa 1999; Wystawa „Niebo”, Warszawa 1999;
Wystawa „Miejsce na Ziemi – Ziemia 2000”, Warszawa 2000; Wystawa grafiki
„Jesteśmy”, Warszawa 2000; Targi Sztuki „Tolosy Sztuki”, PKiN Warszawa,
październik 2000; Wystawa Malarstwa OW ZPAP „Otwarte Drzwi”, Warszawa,
VIII 2001; Wystawa Współczesnej Sztuki Polskiej z okazji otwarcia Roku
Kultury Polskiej we Francji, Clermont- Fernand, XII, 2001; Wystawa
proGramme 2003 w Galerii Tristan Bernard, Paryż, XI,2003; Wystawa
Konfrontacje- od realizmu do abstrakcji, IV,2005 i XI-2005-I.2006.
Tropak Anastazja - Urodziła się ona 7 czerwca 1919 r. w Klecku. Jej ojciec,
Bazyli Baranowski, był nauczycielem w Gimnazjum w Kobryniu. Tam uczyła
się również Anastazja. Studiowała na Uniwersytecie Wileńskim w latach 19371939. Nie udało się jej zakończyć studiów, gdyż wybuchła wojna. W latach
146
1939-1941 pracowała jako nauczycielka w radzieckiej dziesięciolatce w
Kobryniu. W 1943 roku razem z rodziną została wywieziona na roboty
przymusowe do Niemiec i pracowała tam jako kierowca. W lutym 1945 roku za
próbę ucieczki została wysłana do obozu koncentracyjnego w Austrii. Wróciła
w 1948 roku i w tym samym roku rozpoczęła pracę w szkole podstawowej we
wsi Kaniuki. W latach 1949-50 pracuje w Milejczycach, od 1 września 1951 r.
rozpoczyna pracę w liceum białoruskim w Bielsku Podlaskim, a w latach 19571968 kieruje liceum białoruskim w Hajnówce. W 1968 roku na własną prośbę
zwalnia się z funkcji dyrektora i pracuje w szkolnej bibliotece. Na emeryturę
odeszła w 1975 roku. Zmarła w 1992 roku.
Tumiel Artur – startuje w wyciskaniu leżąc, reprezentuje HKS „Żubr”
Hajnówka. Zwycięzca wielu zawodów ogólnopolskich. Rekord życiowy z 2009
r. – 230 kg. Wielokrotny złoty medalista w wyciskaniu sztangi. Artur Tumiel
trenuje od 15 roku życia. Jest pomysłodawcą i współorganizatorem,
Hajnowskich Mistrzostw w Wyciskaniu Sztangi oraz Hajnowskiego Herkulesa.
Jeden ze sponsorów wymienionych imprez. W 2010 r. otrzymał tytuł
„Zasłużony dla Powiatu Hajnowskiego”.
Turonek Michał – Urodził się w 1935 r. w Wilnie. Do Polski przyjechał w
1945 r. Szkołę średnią ukończył w Kętrzynie. Po ukończeniu studiów na
wydziale chemicznym Politechniki Szczecińskiej w 1958 r. od 1 stycznia 1959
r. podjął pracę zawodową w Zakładach Suchej Destylacji Drewna. Zakład był
pierwszym i jedynym miejscem jego pracy zawodowej, przepracował w nim
35 lat. Roczny staż pracy odbył jako robotnik fizyczny, przechodząc po kolei
wszystkie stanowiska produkcyjne. Okres ten pozwolił uzupełnić wiedzę, której
nie zdobywa się na uczelni: o psychice robotnika na stanowisku pracy, jego
stosunku do innych ludzi i do wykonywanej pracy. Wiedza ta bardzo przydała
się w następnych latach pracy. Po ukończeniu stażu pracował jako mistrz
zmiany produkcyjnej, a następnie zajmował szereg stanowisk w hierarchii
służbowe dochodząc w 1964 r. do stanowiska zastępcy dyrektora ds.
produkcyjnych. W związku z zagrożeniem zamknięcia zakładu z powodu
powstawania w produkcji zbyt dużej ilości toksycznych ścieków, w 1981 r. M.
Turonek wystąpił z wnioskiem likwidacji produkcji wyrobów ciekłych i przy
współpracy z Biurem Projektów Przemysłu Drzewnego w Warszawie została
opracowana dokumentacja i przeprowadzona rekonstrukcja retorty Lambiotta
pod kątem pełnego spalania paro gazów. Uzyskane tą drogą ciepło zostało
wykorzystane do prowadzenia procesu zwęglania, suszenia drewna i produkcji
pary wodnej. W dowód uznania otrzymał wraz z grupą współpracowników
nagrodę ministra za wyeliminowanie toksycznych ścieków powodujących
degradację Puszczy Białowieskiej. Ponadto za twórcze osiągnięcia z zakresu
procesów zwęglania nadano mu w 1991 r. I stopień specjalizacji zawodowej
147
inżyniera. Problemom produkcji węgla aktywnego poświęcił znaczną część
swojej pracy zawodowej i w tej dziedzinie uzyskał dziesięć patentów i wydał
osiem publikacji, dzięki współpracy z Marią Zin, współautorką większości
patentów i prac. W uznaniu zasług zawodowych uzyskał nagrody:
Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki w 1968 roku, Ministra Nauki,
Szkolnictwa Wyższego i Techniki w latach 1973, 1974, 1976, 1984, Naczelnej
Organizacji Technicznej, w 1986 roku, został też laureatem XI Turnieju
Młodych Mistrzów Techniki.
Tyc Eugeniusz – ur. w 1928 r. w Kowlu na Wołyniu. Od wczesnego
dzieciństwa wzrastał w atmosferze kultu dla zawodu aptekarza, bowiem rodzice
prowadzili aptekę. W 1941 r. po wejściu do miasta Niemców podjął pracę w
aptece, by uniknąć wywózki. W maju 1944 r. po przymusowej ewakuacji razem
z matka i babcią znaleźli się w Chełmie, a później w Legionowie, gdzie podjął
pracę w aptece. Działał w konspiracji, przygotowując medykamenty dla
powstańców w Warszawie i tzw. koktajle Mołotowa dla oddziałów AK w
Legionowie. W ostatnich dniach powstania został wywieziony do Kraju Warty,
przeszedł obozy przejściowe, później wysłany na roboty przymusowe do
Niemiec. Przebywał tam do końca wojny. Za działalność konspiracyjną został
odznaczony Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Po wojnie znalazł się w
Hajnówce, gdzie przez wiele lat pracował w hajnowskich aptekach, aż do
emerytury. Zmarł 17 lipca 2008 r.
Tyrkiel Eugeniusz - prof. hab., ur. 1919. W Hajnówce mieszkał w latach 1925 1939, był instruktorem w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego.
Wykładowca Politechniki Warszawskiej, pracownik Instytutu Inżynierii
Materiałowej; od 1975 r. również Przewodniczący Komisji "Terminologia" w
Międzynarodowym Stowarzyszeniu Obróbki Cieplnej. Autor licznych publikacji
naukowych, m. in. książek "Słownik terminologii metaloznawstwa" (w pięciu
językach), "Wykres żelazo-węgiel w rozwoju historycznym" (tłum. na jęz.
rosyjski), "Termodynamika stopów w rozwoju historycznym. Obecnie mieszka
w Warszawie (emerytura).
Wasiuk Zofia (48) – podczas nauki w LO 9 zaczęła uprawiać siatkówkę i
lekkoatletykę (razem z K.Hryniewicką). Była czołową skoczkinią wzwyż i w
dal oraz rekordzistką województwa w kuli. Reprezentowała białostocczyznę w
zawodach z Grodnem. Była czołową siatkarką klubu LZS Kolorowi oraz II –
ligowej Nafty Jasło. Rekordy życiowe: wzwyż – 1,43, w dal – 5,26, kula – 11,90
(rekord województwa).
Wappa Eugeniusz – ur. w 1965 r. działacz białoruskiej mniejszości narodowej
w Polsce. Absolwent LO 10 w Hajnówce. Studiował historię na Uniwersytecie
Warszawskim. Był współzałożycielem Rady Kultury Studentów Mniejszości
148
Narodowych. W latach 1988-89 stał na czele Białoruskiego Zrzeszenia
Studentów. W 1993 r. rozpoczął pracę jako nauczyciel historii w LO z DBJN w
Hajnówce. Zorganizował w szkole Klub Spraw Białoruskich. Od 1995 r. kieruje
Związkiem Białoruskim w RP. Redaktor naczelny Niwy, tygodnika mniejszości
białoruskiej w Polsce. W 1998 roku był współzałożycielem stowarzyszenia
Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska-Białoruś. Jest prezesem spółki
zarządzającej Radiem Racja, nadającym audycje skierowane do mniejszości
białoruskiej w Polsce i mieszkańców Białorusi. Odznaczony Krzyżem
Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008).
Wasilewski Dymitr - lekarz chorób płuc, ur. 24.10.1916 r. w Razaniu w
rodzinie inteligenckiej. Rodzice jego zostali tam wywiezieni w czasie I wojny
światowej. W 1921 roku rodzina wróciła do Polski i zamieszkała w Kobryniu na
Polesiu. Tam ukończył szkołę powszechną i gimnazjum ogólnokształcące w
1937 roku. W tym samym roku został powołany do służby wojskowej. W
październiku 1938 r. po zwolnieniu z wojska podjął studia na I roku Wydziału
Lekarskiego Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. 31.06.1939 r. został
zmobilizowany, brał udział w kampanii wrześniowej w grupie wojsk gen.
Kleberga. Po bitwie pod Kockiem został wzięty do niewoli niemieckiej, gdzie
przebywał do końca wojny. W sierpniu 1945 r. wrócił do Polski i podjął studia
na II roku Akademii Medycznej w Warszawie. Po ukończeniu studiów w 1949
r. rozpoczął staż przeddyplomowy w Hajnówce. Dyplom lekarski uzyskał w
1951 r. i został powołany do zawodowej służby wojskowej. Mimo sumiennej
pracy i przestrzegania dyscypliny był wojsku szykanowany za uprawianie
praktyk religijnych i odszedł stamtąd na własną prośbę w 1962r. Od tego czasu
aż do śmierci nieprzerwanie pracował w Hajnówce, początkowo jako asystent
na oddziale wewnętrznym, a następnie specjalizował się w chorobach płuc. Po
odejściu dr. Puchnarewicza pełnił obowiązki ordynatora oddziału płucnego do 1
X 1980. Znany był z sumienności, bezinteresowności i oddania chorym,
dyscypliny pracy jaką narzucił sobie i personelowi szpitala. Włączał się do prac
społecznych pełniąc obowiązki społeczne inspektora pracy, zwalczał palenie
papierosów i alkoholizm przewodząc różnym organizacjom zajmującym się
tymi problemami wygłaszając odczyty. Był człowiekiem głęboko wierzącym
praktykującym, wyznania prawosławnego, lojalnym wobec władz, ale nigdy nie
należał do partii. W 1980 r. ku zaskoczeniu współpracowników jako pierwszy
w Hajnówce wystąpił z inicjatywą założenia związku zawodowego Solidarność
w Zespole Opieki Zdrowotnej. Działalności związkowej oddany był całym
sercem, uczestnicząc jako delegat w zebraniach w Rejonie oraz działając w
Miejskiej Komisji Koordynacyjnej. Od tego momentu wszedł w ostry konflikt z
ówczesną Dyrekcją ZOZ-u, która nie taiła swej niechęci do nowego Związku. W
maju 1980 r. poprosił o emeryturę pragnąc dalej pracować w poradni
p/gruźliczej, gdzie jako doświadczony lekarz specjalista był potrzebny. Dzięki
149
intrygom Dyrekcji zwolniony z poradni podjął pracę w zakładzie karnym, skąd
jako nieprawomyślnego wkrótce go zwolniono. Podobnie musiał odejść ze
Spółdzielni Inwalidów. Pozwolono mu na pracę w Ośrodku Zdrowia w
Dubiczach Cerkiewnych, dojazdy w pracy w porze zimowej nadwrężyły jego
zdrowie. Po odejściu dyrektora ZOZ-u pozwolono mu na pracę w higienie
szkolnej - gdzie pracował ofiarnie do samej śmierci. Zmarł w szpitalu w
Hajnówce 28.10.1986 r. i na własne życzenie został pochowany ze znaczkiem
Solidarności przypiętym do marynarki. Został pochowany w Lublinie. W 1991
r. na wniosek Miejskiej Komisji Koordynacyjnej „Solidarność” Rada Miejska
uczciła jego pamięć nadając skwerkowi obok pomnika imię dr. Dymitra
Wasilewskiego.
Waśkiewicz Jan - dr inż., pracownik naukowy Politechniki Białostockiej. Ur.
22.01.1958 w Hajnówce. Absolwent LO 9 w Hajnówce (1977), dyplom mgr
inż. - Leningradzki Instytut Elektrotechniczny, Wydział Technologii
Elektronowej, 1983 r., spec.: elektronika przemysłowa; dyplom dra n. tech. Petersburski Uniwersytet Elektrotechniczny, Wydział Elektrofizyczny, 1995 r.,
specjalizacja: elektronika ciała stałego i mikroelekktronika. Zatrudnienie;
Katedra Promieniowania Optycznego, Wydział Elektryczny, Politechnika
Białostocka - od 1983 r. Działalność naukowa (główne kierunki): 1978-83 modelowanie numeryczne ferroelektrycznych elementów krioelektroniki; 198485 - aktynometria; 1987-90 - metody diagnostyki plaz my wysokoprężnych
lamp sodowych; od 1991 r. - modelowanie numeryczne nadprzewodnikowych
przełączników optoelektronicznych. Działalność dydaktyczna w zakresie
techniki świetlnej, fotometrii, optoelektroniki, fizyki, elektroniki teoretycznej w
Politechnice Białostockiej. Dziewięć artykułów w czasopismach naukowych; 19
referatów na konferencjach naukowych. Nagrody rektora Politechniki
Białostockiej.
Wawrzeniuk Mikołaj – absolwent LO nr 9 w Hajnówce z 1985 r. Skończył
studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 199197 był dziennikarzem w tygodniku białoruskim "Niwa" w Białymstoku, a od
1997 jest dziennikarzem w Telewizji Polskiej S.A. Oddział w Białymstoku w
Redakcji Białoruskiej. W swoich reportażach porusza problematykę mniejszości
narodowych i religijnych. Kilkakrotnie jego reportaże uzyskiwały nagrody na
konkursach krajowych. Reportaż „Śniła mi się Hana...” dostał I nagrodę w
przeglądzie twórczości ośrodków regionalnych TVP – PIK 2000 oraz II nagrodę
na Międzynarodowym Festiwalu Filmów i Programów Etnicznych „U siebie –
At Home” w Krakowie w 1999. Reportaż o malarzu i muzyku podlaskim
Aleksandrze Łosiu „Ikonostas i muzyka” zdobył III nagrodę na IV
Międzynarodowych Dniach Filmu Dokumentalnego „Rozstaje Europy” w
Lublinie w 2003 roku.
150
Wawrzyński Hieronim - społecznik, twórca wielu inicjatyw, organizator
imprez kształcących młodzież i popularyzujących Podlasie. Urodził się 2 lutego
1952 r. w Aleksandrowie k/Nasielska. Przez kilka lat pracował w „Kurierze
Podlaskim będąc zastępcą redaktora naczelnego, w Domu Kultury "Zachęta” w
Białymstoku. Z wykształcenia był pedagogiem, skończył studium podyplomowe
z zakresu dziennikarstwa i socjologii. Współtwórca, wydawca i redaktor
naczelny „Wieści Podlaskie”, lokalnego miesięcznika powiatów bielskiego i
hajnowskiego. Jako redaktor naczelny „Wieści” w latach 1999-2006 był
inicjatorem (bądź współrealizatorem) wielu inicjatyw służących lokalnej
społeczności, jak plebiscytu sportowego na „Najpopularniejszych sportowców,
trenerów Ziemi Hajnowskiej”, prezentacji edukacyjnych „Dni uczelni w
powiecie”, Turnieju Wiedzy Spółdzielczej.
Weremiuk Jan – ur. w 1945 r., w Hajnówce od 1952 r. Z zawodu technolog
budowy maszyn, związkowiec. Przez wiele lat przewodniczący Związków
Zawodowych Pracowników Przemysłu Drzewnego i Meblowego w
Hajnowskim Przedsiębiorstwie Przemysłu drzewnego i w Spółce „Furnel” – od
1983 r. do chwili odejścia na emeryturę. Działał w różnych organizacjach, także
sportowych. Był piłkarzem w KS „Puszcza” w kategorii juniorów i seniorów. W
1994 r. został wybrany do Rady Miasta, był w niej przez dwie kadencje.
Pracował w Komisji Rozwoju Społeczno-Gospodarczego, Gospodarki
Finansowej i Przestrzennej. Był członkiem Zarządu Miasta. Kierował Lokalem
Gastronomicznym, kiedy Związki Zawodowe przejęły go od Spółki „Furnel”.
Weremiuk Sławomir – ur. w Hajnówce, absolwent LO 9 w 1983 r. Podczas
studiów na Uniwersytecie im. Marii Skłodowskiej-Curie uzyskał tytuł magistra
historii (1989) i magistra nauk politycznych (1990). W 2004 r. obronił pracę
doktorską pt. „Penetracja ZSRR w Europie Środkowo-Wschodniej w latach
1944-1991. Cybernetyczny model penetracji” uzyskując tytuł doktora nauk
humanistycznych. W 2000 roku podjął służbę w Policji w Komendzie
Powiatowej Policji w Hajnówce. W 2004 roku delegowany z urzędu do
pełnienia służby w Zespole Prasowym Biura Gabinet KGP. Po szkolenieniu
zawodowym dla absolwentów szkół wyższych w specjalności służba
wspomagająca w WSPol w Szczytnie w 2005 roku ponownie delegowany z
urzędu do pełnienia służby w Zespole Prasowym Biura Gabinet KGP. Od
1.07.2005 roku zatrudniony w Zespole Prasowym jako ekspert. W 2006 roku
został Naczelnikiem Wydziału Prasowego. W 2008 roku przeszedł na
stanowisko Zastępcy Dyrektora Gabinetu Komendanta Głównego Policji, a od
15.09.2010 roku pełni obowiązki Dyrektora Gabinetu Komendanta Głównego
Policji. Publikacje książkowe: Wschodnioeuropejskie role ZSRR w latach 194490, Lublin 1992; The Transformation of Penetrated Political Systems of Central
European States, (in:) The Transnational Future of Europe, (ed.) Z. J. Pietraś and
151
M. Pietraś, Lublin 1992; RP/PRL a ZSRR w latach 1944-1989, (w:) Polityka
wschodnia Polski. Uwarunkowania – Koncepcje – Realizacja, red. nauk. A. Gil,
T. Kapuśniak, Lublin-Warszawa 2009 .
Weresa Czesław – poseł VII kadencji od 21 marca 1976 do 21 marca 1980 roku
z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Urodzony w Hajnówce,
początkowo pracował poza Hajnówką. W 1956 r. podjął pracę w Hajnowskim
Przedsiębiorstwie Suchej Destylacji Drewna w Hajnówce, gdzie był mistrzem
w warsztacie elektrycznym. Był aktywnym działaczem partyjnym i
związkowym.
Wieczerzyńska Janina – absolwentka polonistyki na Uniwersytecie
Poznańskim. Wybuch wojny zastał ją w Hajnówce. Gdy otworzono polskie
gimnazjum, została nauczycielką języka polskiego. W 1940 r. została dyrektorką
szkoły. Kiedy otrzymała informację od narzeczonego, że przebywa w Paryżu,
zaczęła przygotowywać się do wyjazdu lecz 20 czerwca 1941 r. została
aresztowana przez Sowietów i ostatnim transportem przed napaścią Niemców
na Związek Sowiecki została wywieziona na Syberię. Podczas powrotu z
Syberii została aresztowana na dworcu kolejowym i osadzona w więzieniu.
Podstępem udało jej się uciec z niewoli. Następnie trafiła do formującej się w
Sielcach nad Oką Armii Polskiej. Tam poznała Aleksandra Forda, późniejszego
reżysera "Krzyżaków", z którym wzięła ślub. Mieli syna Aleksandra, który
urodził się w czasie powstania warszawskiego na warszawskiej Pradze. Janina
rozeszła się z mężem, który wyjechał z Polski do Izraela. Po wojnie była w
Łodzi nauczycielką języka polskiego w gimnazjum, później w liceum. Zmarła
w 1984 roku i została pochowana w Łodzi.
Wierobiej Ignacy (1896-1970) - ks. kan. hon., proboszcz parafii
Rzymskokatolickiej w Hajnówce. Starsi wspominają do dzisiaj starszego i
dostojnego kapłana, który na rowerze przemierzał Hajnówkę i wszystkich
pozdrawiał „dzień dobry”. Urodził się w 1896 r w Kamieńcu w powiecie
sokólskim. W Seminarium Duchownym studiował w Wilnie i Petersburgu. Od
uzyskania święceń w 1919 r pracuje jako wikariusz w Brześciu, a później jako
proboszcz w Lubieszowie na Polesiu, w Kamieńcu Litewskim, w Strabli i od
1.09.1947 r w Hajnówce. Tutaj wznosi dwukondygnacyjny kościół,
wykorzystując dolną część na sale katechetyczne. Oddany Bogu, miał zawsze
serce życzliwe dla wszystkich ludzi, niezależnie od ich przekonań. Wielki
entuzjasta ruchu ekumenicznego. Nic dziwnego, że ten stosunek do innych
wyznań jednał mu serca wszystkich, których spotykał. W testamencie prosił
najbliższych, by pochowano go w trumnie z sosnowych, nieheblowanych desek,
by nie stawiano mu pomnika, a zwłoki złożono na cmentarzu obok tych, którym
służył i których kochał przez całe życie. Był człowiekiem o niespożytej energii.
„ Odpoczniemy po śmierci, a teraz trzeba pracować” -często mawiał. Zawsze
152
zastawało się go przy pracy: na rusztowaniu budującej się świątyni, w
kancelarii, a później wieczorem zaczytanego w książkach, dokumentach,
piszącego. Posiadał wspaniałą bibliotekę, którą po śmierci przekazał KUL -owi i
Kurii. Zamiłowany historyk. Gromadził materiały historyczne sprowadzając je
nawet z archiwów zagranicznych. W jego zbiorach można było znaleźć każdą
pozycję, która ukazała się w Polsce na temat II wojny światowej. Sam pracował
nad historią wszystkich parafii w diecezji pińskiej. Zmarł 9 stycznia 1970 r.
Wilczyński Andrzej (1945-99) - urodził się 16 lutego 1945 r. w Parczewie.
Studia ukończył w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Bydgoszczy. Do Hajnówki
przyjechał wraz z rodziną w 1978 r. z Paczkowa, gdzie pracował w zakładach
maszynowych na stanowisku gł. technologa. Objęcie w 1989 r. stanowiska
dyrektora naczelnego Hamechu, było dla niego wielkim wyzwaniem, tym
trudniejszym, że były to niezwykle niekorzystne czasy dla istnienia zakładów
państwowych. Hajnowskie Zakłady Maszynowe przetrwały pod kierownictwem
Andrzeja Wilczyńskiego okres powszechnej likwidacji tego typu
przedsiębiorstw. Jego nowatorskie jak na owe czasy pomysły dotyczące
powszechnej komputeryzacji firmy, modernizacji parku maszynowego czy
wprowadzania nowoczesnej technologii, wzbudzały często protesty
pracowników obawiających się utraty pracy. Tylko konsekwencja i upór
dyrektora pozwalały na wcielanie w życie najbardziej kontrowersyjnych
pomysłów. Andrzej Wilczyński z zamiłowania mechanik, był też humanistą, z
czym również przez pewien czas wiązał swoją przyszłość. Pisał wiersze, piękną
prozę, zachwycał najbliższych romantycznymi, robionymi przez siebie
zdjęciami okolicznych pejzaży. Za studenckich czasów dzięki zdolnościom
organizacyjnym i wielkiemu poczuciu humoru był królem Juwenaliów oraz
wodzirejem każdej zabawy. Zmarł 26 .07.1999 r.
Wilniewczyc Michał (1912-1997) – ur. 7 stycznia 1912 w Dąbrowicy położonej
10 km na północ od Nowogródka (diecezja pińska, Polesie na Kresach), zm. 10
maja 1997 w Drohiczynie, pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym –
ksiądz katolicki, kapelan, działacz polonijny w Nowej Zelandii. Rodzicami jego
byli: ojciec - Wincenty Kuniewicz-Wilniewczyc herbu Belina - matka Aniela z
d. Bohdanowicz. Do 1922 r. uczęszczał do miejscowej szkoły powszechnej w
Dąbrowicy, a od jesieni 1922 r. do Szkoły Powszechnej im. G. Piramowicza w
Nowogródku. W roku 1926 wstąpił do Mniejszego Seminarium Duchownego w
Nowogródku. W 1931 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. Od 1931 r. rozpoczął
naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w Pińsku. Święcenia kapłańskie
otrzymał 27 grudnia 1933 r. W dniu 27 marca 1937 r. otrzymał nominację na
wikariusza do parafii Łubin, dek. Bielskiego. 17 września 1939, kiedy wojska
sowieckie przekroczyły granicę polską, otrzymał nominację na wikariusza we
Wsielubiu. 1 października 1939 rozpoczął pracę duszpasterską w Hajnówce,
153
gdzie pracował do 11 listopada 1939 r. W tym dniu ks. Michał Wilniewczyc
został wezwany na posterunek milicji. Został tam zatrzymany i po trzech
godzinach rozmowy wywieziony do Świsłoczy. Tu został niesłusznie oskarżony
o to, że namawiał swego ucznia do wywieszania afiszów z napisem: „Niech żyje
Polska, precz z Sowietami”. Ze Świsłoczy w nocy z dnia 11 na 12 listopada
przewieziono go pod strażą z karabinami do więzienia w Wołkowysku. Warunki
więzienne były bardzo ciężkie. Jak sam wspominał: „Panowała taka ciasnota,
że w nocy jedni spali na pryczach, inni pod pryczami, jak ja między kozłami z
posłem, na podłodze, wszyscy na jednym boku. Nikt nie mógł sobie pozwolić
leżeć na wznak lub na innym boku. Kiedy przewracał się jeden, musieli to samo
czynić inni. Jednemu w ogóle zabrakło miejsca, więc leżał na plecach, a nogi
wkładał do paleniska w piecu, a obok stała parasza - kubeł dla spraw
fizjologicznych. Tylko na pryczach były stare sienniki polskie, wypełnione startą
słomą, z których sypało się próchno na tych, którzy leżeli pod pryczami.
Dwa razy na dzień, rano i wieczorem, wyprowadzano wszystkich do ubikacji.
Dokuczał nam najwięcej brud - sto wszy zabić to była norma. Dopiero w
więzieniu poznałem, co to jest menda (pasożyt). Jedni strażnicy pozwalali
przeglądać bieliznę i ubranie, inni nie, bo „dajesz - mówili - marne świadectwo
o Sojuzie Sowieckim”. Życie było bardzo ciężkie, ale jeszcze nie było głodu, a to
dzięki zapasom żywności, jakie zostały po uprzednim zarządzie polskim.
Dawano każdemu 400 g. chleba, łyżkę cukru i zabarwioną nie wiem czym wodę
(czaj), na obiad zupę, na kolację zupę albo kaszę”. Na początku lipca 1940
umieszczono go w dawnym carskim więzieniu w Homlu. Tam odczytano mu
wyrok: siedem lat ciężkich robót w lasach. Po wyjściu na wolność przebywał w
Rosji jako kapelan szpitala VI Dywizji. 1 listopada 1944 roku przypłynął do
Wellington w Nowej Zelandii statkiem "General Randall", na którego pokładzie
znajdowało się 733 polskich sierot, wyprowadzonych ze Związku Sowieckiego.
Był drugim kapłanem polskim działającym w Nowej Zelandii (po księdzu
Bucholtzu z zakonu paulinów, który pracował dorywczo wśród Polaków w
latach 1879-1880). Dzieci przyjął sam premier Nowej Zelandii Peter Fraser.
Były to głównie sieroty i półsieroty, których rodzice zmarli w ZSRR i Teheranie
lub których ojcowie walczyli na froncie. Najmłodsze z tych dzieci miało około
trzech lat. Ks. Michał Wilniewczyc wraz siostrami zakonnymi (urszulankami
szarymi): Marią Aleksandrowicz i Anną Tobolską roztoczyli opiekę
duszpasterską nad tymi dziećmi. Stamtąd w roku 1980 wyjechał do Włoch na
studia, gdzie uzyskał doktorat. Po 18 latach od aresztowania (w 1957 r.) wrócił
do Polski i mieszkał na terenie pozostałej w Polsce części diecezji pińskiej - w
Drohiczynie nad Bugiem. Był kanonikiem honorowym i profesorem seminarium
duchownego. Po powrocie do Polski w dalszym ciągu udzielał się w akcjach
charytatywnych. Między innymi był koordynatorem działających w Diecezji od
roku 1986 Parafialnych Zespołów Charytatywnych.
154
Winiewicz Krzysztof - 1933-1986, urodzony w Hajnówce, operator filmowy,
wykladowca na wydziale PWSTTViT oraz na Wydziale Radia i Telewizji
Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.
Wiśniewska Halina - Pracę jako pielęgniarka rozpoczęła w 1979 roku w
Bielsku Podlaskim. Od 1986 roku pracuje w hajnowskim szpitalu. Jest
kierownikiem Zakładu Pielęgnacyjno-Opiekuńczego w Hajnówce. Od
października Zakład ma nową siedzibę. Pani Halina bardzo zaangażowała się w
adaptację nowej placówki. To ona zaprojektowała wystrój, nadzorowała prace
remontowe, poświęcając swój cały wolny czas. Obecnie do dyspozycji
pacjentów jest osiem sal pięcioosobowych i jedna sala jednoosobowa, sala
rehabilitacyjną, pokój dziennego pobytu, zintegrowany system do kąpieli, co
znacznie zwiększa komfort przebywających tam pacjentów. I w dużym stopniu
jest to zasługa Haliny Wiśniewskiej.
Witek Romuald (45) – kolarz i lekkoatleta. Podobnie jak Z. Świderski uczył się
w ZSZ i trenował w grupie W. Łapińskiego. W 1961 roku osiągnął najlepszy
wynik w Polsce wśród młodzików (16 lat) w biegu na 1000 m – 2,39,6. W
czasie Mistrzostw Polski w Skierniewicach zdobył srebrny medal. Członek
kadry Polski juniorów. Po ukończeniu szkoły wyjechał do Wrocławia, gdzie
kontynuował treningi lekkoatletyczne. Po 6. miesiącach treningów przerwał
uprawianie sportu.
Wojciuk Mirosław -urodzony w Hajnówce, wokalista i gitarzysta zespołu
Błękitny Nosorożec. Pracuje jako nauczyciel w Zespole Szkół Zawodowych. W
zespole od samego początku! Dyskografia: "A JEDNAK", "jak długo",
"Piosenki", "muzyka przeciwko rasizmowi", "Barykady".
Wojskowicz Halina- ur. w Hajnówce w 1953 r., wykształcenie wyższe.
Dyrektor Miejskiej Biblioteki Publicznej w Hajnówce od 1996 r. Absolwentka
LO nr 9 z 1972 r. Przez wiele lat związana z Hajnowskim Domem Kultury, w
którym była zastępcą dyrektora. W 2006 r. nominowana do nagrody Marszałka
Województwa Podlaskiego za całokształt dokonań w dziedzinie
upowszechniania książki i czytelnictwa w mieście Hajnówka, w szczególności
za systematyczne dokumentowanie i ochronę lokalnej wielokulturowej tradycji
oraz pracę na rzecz promocji czytelnictwa.
Wołkowycki Włodzimierz – rozpoczął pracę jako robotnik leśny przy wyrębie
drzew. Był robotnikiem, manipulantem, później brakarzem. Od 1936 r. pracował
jako klasyfikator pozyskiwanego drewna w Dyrekcji Lasów Państwowych w
Białowieży. W 1941 r. pracował w tartaku w Gródku k. Białowieży, później w
tartaku hajnowskim. Po wyzwoleniu pracował z wielkim zaangażowaniem przy
odbudowie zakładu, jako zastępca kierownika Zakładów Drzewnych. Później
155
Białostocka Dyrekcja Lasów Państwowych skierowała go do odbudowy i
uruchomienia produkcji tartaków w Augustowie, Płocicznie, Czarnej Wsi. Po
powrocie do Hajnówki w latach 1954-66 pełnił funkcję wicedyrektora ds.
technicznych w Hajnowskich Zakładach Przemysłu Drzewnego. Na początku
lat pięćdziesiątych zdobył tytuł inżyniera technologii drewna. W. Wołkowycki
położył duże zasługi w kształceniu kadr technicznych przedsiębiorstwa. Był
opiekunem odbywających w HZPD staż zawodowy techników, studentów i
inżynierów. Wiele wysiłku i trudu włożył w szerzenie myśli technicznej,
popularyzowanie postępu i nowoczesności. Przez dziewiętnaście lat kierował
kołem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa,
zaliczanym do najlepszych w skali Zjednoczenia i Ministerstwa. Z jego
inspiracji kolo opracowało szereg rozwiązań technicznych, technologicznych i
ekonomicznych, z których korzystał krajowy przemysł tartacznictwa. Posiadał
wiele odznaczeń i wyróżnień, m. in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia
Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, odznakę „Zasłużony Białostocczyźnie”,
odznaczenia związkowe i NOT. W lutym 1973 r., przeszedł na emeryturę po 50
latach nieprzerwanej pracy zawodowej w leśnictwie i przemyśle drzewnym.
Wróblewski Mikołaj (1940-2002) - twórca sukcesów hajnowskiej siatkówki,
początkowo żeńskiej, później męskiej. Urodził się 12 maja 1940 r. w
Maleszach w gminie Łubin Kościelny. Po ukończeniu miejscowej szkoły
podstawowej uczył się w Liceum Pedagogicznym w Bielsku i Studium
Nauczycielskim w Ełku. W 1962 r. podjął pracę nauczyciela w-f w Szkole
Podstawowej nr 2 w Hajnówce. Wkrótce z grupą kolegów utworzył drużynę
siatkówki grającą w barwach Społem, a później LZS „Kolorowi”. Niestety
podczas jazdy motocyklem doznał wypadku drogowego, który spowodował
przerwanie kariery sportowej. Po powrocie do zdrowia Mikołaj Wróblewski
poświęcił się pracy nauczycielskiej i trenerskiej w LO 10 (od 1964 r.) podnosząc
jednocześnie kwalifikacje zawodowe. W 1968 r. obronił pracę magisterską na
AWF w Warszawie i zdobył uprawnienia trenera II klasy z siatkówki. Prowadził
z powodzeniem drużyny siatkówki dziewcząt, kiedy w 1977 r. został
sekretarzem MKS Hajnówka, postanowił utworzyć drużynę męską. Po kilku
latach treningów w 1984 r. drużyna MKS Hajnówka awansowała od finałów
Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży w Poznaniu zajmując 12. miejsce
(współpracował z nim Aleksander Siegień), a w 1985 r. sięgnęła po brązowy
medal OOM -będących Mistrzostwami Polski juniorów młodszych (razem z
trenerem Sergiuszem Juziuczukiem). Po 30 latach pracy w zawodzie
nauczycielskim Mikołaj Wróblewski przeszedł na emeryturę (1991), ale dalej
trenował siatkarzy, przygotowując do roli trenera swego wychowanka Romana
Daniluka. W dwóch ostatnich latach pełnił funkcję sekretarza MKS-u i
kierownika drużyn siatkarskich, pozostawiając sprawy szkoleniowe swoim
następcom. Praca i osiągnięcia Mikołaja Wróblewskiego były doceniane nie
156
tylko w Hajnówce i w Białymstoku, ale również w Polskim Związku Piłki
Siatkowej. Uznanie zdobył również wśród hajnowskich kibiców, którzy
wyróżnili Go drugim miejscem w Plebiscycie na Najlepszych Trenerów Powiatu
Hajnowskiego XX wieku. Zmarł nagle 18 czerwca 2002 r. w
białostockim szpitalu. Dla uczczenia pamięci wielkiego trenera począwszy od
2003 r. w maju odbywa się memoriał im. M. Wróblewskiego w siatkówce
chłopców.
Zaborny Piotr Bogusław - ur. w 1942 r. w Orłowie Drewnianym, pow.
krasnostawskim. Dzieciństwo spędził w Białowieży, gdzie ukończył szkołę
podstawową. Absolwent LO nr 9 w Hajnówce w 1959 r. W 1964 r. uzyskał
dyplom magistra filologii polskiej na Wydziale Humanistycznym Wyższej
Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. W 1976 r. zdobył tytuł doktora nauk
politycznych a w 1986 r. doktora habilitowanego nauk politycznych (stopnia nie
zatwierdziła CKK). W 1989 r. powołany na stanowisko docenta kontraktowego
(na 3 lata) w WSRP w Siedlcach na podstawie przewodu kwalifikacyjnego.
Pracował m.in. jako dyrektor Muzeum Historycznego w Żyrardowie (1972-74),
wykładowca podstaw nauk politycznych i polityki kulturalnej w Państwowym
Zaocznym Studium Oświaty i Kultury Dorosłych w Warszawie i konsultant ds.
programów nauczania (1972-81), adiunkt, docent kontraktowy w Wyższej
Szkole Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach (1979 -92), prodziekan Wydziału
(dwukrotnie), kierownik Studium Podyplomowego, kierownik Zakładu Filologii
Polskiej, autor programów nauczania, nauczyciel Szkoły Polskiej w Rydze
(1992-93), główny specjalista ds. analiz i szkolenia w Centrum Animacji
Kultury w Warszawie (1993-94), nauczyciel wiedzy o społeczeństwie w
Zespołach Szkół w Warszawie i Skierniewicach (1995-2000), adiunkt w
Mazowieckiej Wyższej Szkole Humanistyczno-Pedagogicznej w Łowiczu (1993
- 2005), Kolegium Nauczycielskie w Łowiczu (2003-2006). Autor wielu książek
naukowych i książki "Białowieża-moja miłość" (2008).
Twórca książki Białowieża - moja miłość (Wydawnictwo Sigma w
Skierniewicach) oraz autor książek Historia Skierniewic dla każdego,
Władysław Gomułka - komunista, narodowiec, państwowiec, Wiedza o
polityce (dwa tomy), A to Polska właśnie ..., "Niepolityczne" kazania o
polityce, Niepoprawni politycznie.
Laureat Nagrody im. J. Cierniaka i odznaczony Zasłużony dla Kultury.
Zachaj Jolanta – ur. w Hajnówce. Absolwentka Akademii Podlaskiej w
Siedlcach. Od 1992 r. zajmowała się informatyką. Pracowała w Zakładach
Maszynowych „Hamech”, potem w ZOZ-ie i w Zakładzie Usług
Komputerowych „Soft-As”, gdzie prowadziła stronę internetową
hajnowka.com.pl. Od 2002 r. pracowała w Urzędzie Miejskim, gdzie prowadziła
stronę internetową hajnowka.pl. W 2009 r. wyjechała do pracy za granicę.
157
Zalewski Jan - ur. 1950 r. w Dołubowie, gdzie skończył szkołę podstawową.
W Liceum Ogólnokształcącym uczył się w Drohiczynie i Bielsku Podlaskim.
Studia polonistyczne zaczął na Uniwersytecie Warszawskim a skończył na Filii
UW w Białymstoku. Pracował jako nauczyciel języka polskiego najpierw w
Szkole Podstawowej w Juchnowcu, później w ZSZ w Michałowie. W latach
1991-2001 był dyrektorem I Liceum Ogólnokształcącego w Hajnówce. Przez
następne 10 lat był nauczycielem języka polskiego do czasu przejścia na
emeryturę z dn. 1.09.2011 r. Jego pasją była poezja. Debiutował w „Głosie
nauczycielskim” w 1973 r. wierszem „Na chuście pola”. Wydał tomiki wierszy
„Dwie krople” i „Spokojnieję powoli”. Wiersze i opowiadania drukował w
zbiorach i antologiach: „Zapisać siebie” : proza i poezja hajnowska (Hajnówka
1995), „Aby nie umknęło słowo”, „Miłość jak ziarno odwagi” Antologia poezji
religijnej (Białystok 2000), „W kręgu Puszczy Białowieskiej”, „Przebłyski
słów” (Hajnówka 1993). Publikował w „Eppei” (2000) i „Najprościej”. Należał
do twórców Stowarzyszenia Twórców Kultury Woj. Siedleckiego,
Nauczycielskiego Klubu Literackiego w Białymstoku, założonej przez siebie
Grupy Literackiej "Hajnówka" (1993), Klubu Literackiego przy Miejskiej
Bibliotece Publicznej w Hajnówce (1995). Jest laureatem wielu ogólnopolskich
konkursów literackich. Był, wspólnie z dyr. MBP Haliną Wojskowicz i
burmistrzem, Mieczysławem Gmitrem, współtwórcą Hajnowskiej Jesieni
Poetyckiej. Laureat wielu literackich konkursów ogólnopolskich.
Zawadzki Władysław - ur. 1952 r. w Nowosadach. Absolwent Instytutu
Budowy Maszyn w Rostowie nad Donem. Fotografią zajmuje się od czasów
szkoły średniej. Pasjonuje go fotografia czarno-biała. Eksperymentuje w
różnych technikach fotografii, ulubioną jest "rybie oko". Tematyka fotografii to
głównie krajobraz wsi podlaskiej, architektura sakralna, Puszcza Białowieska.
Laureat wielu konkursów fotograficznych m.in. I miejsca w 2001 r. w konkursie
BPN i WWF "Drewniana architektura regionu Puszczy Białowieskiej" w
kategorii „Mieszkańcy regionu Puszczy Białowieskiej”. Liczne wystawy
indywidualne i zbiorowe. Pasją jest historia Puszczy Białowieskiej i jej okolic,
pracuje nad multimedialną monografią Puszczy. Organizator wystawy w HDK
w 1996 r. poświęconej Pałacowi Carskiemu w Białowieży.
Zdanowska Maria – ur. w 1937 r. w Nowinach w gminie Narew. Po
ukończeniu Liceum Pedagogicznego w 1960 r. rozpoczęła pracę w szkole w
Bogatyni, następnie w Zgorzelcu. Ukończyła Studium Nauczycielskie na
kierunku matematyka z fizyką we Wrocławiu oraz Uniwersytet w Białymstoku
na wydziale matematyczno-przyrodniczym w zakresie fizyki. Po przyjeździe do
Hajnówki rozpoczęła pracę w Szkole Podstawowej nr 5 , następnie była
zastępcą dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1. Do 1990 r. pełniła funkcję
zastępcy Inspektora Oświaty i Wychowania. Była prezesem ZNP, PCK, działała
158
w Lidze Kobiet Polskich i innych organizacjach. Za swoją pracę została
odznaczona Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Krzyżem Zasługi,
Krzyżem Kawalerskim. Dwukrotnie była zapraszana do Belwederu, gdzie w
latach 1986 i 1987 odbierała nagrodę w konkursie Mistrza Gospodarności dla
Hajnówki. Przez 14lat była radną Miejskiej Rady oraz przewodniczącą
Miejskiej Rady Narodowej w latach 1984-88 i wiceprzewodniczącą Rady
Miasta.
Zenek - hajnowski Nikofor (Iłarion Daniluk). Urodził się w 1939 roku. Po
ukończeniu szkoły podstawowej od 1955 pracował kolejno w PGRze, w
kopalni w Rudzie Śląskiej oraz jako ratownik górniczy. Po wypadku, kiedy
gruda węgla pokiereszowała mu twarz, Zenek porzucił Śląsk i ruszył w
nieznane. Podobno pracował na Wawelu, gdzie zajmował się prostymi pracami
konserwatorskimi.
Był niezwykle utalentowanym malarzem - samoukiem. Jego aktywność
artystyczna skupiła się na realizacjach malarskich, które wykonywał w
prywatnych domach, głównie w latach 70. i 80. Ozdabiał w nich ściany, sufity i
podłogi. Kompleksowo malował pokoje, klatki schodowe, kuchnie i łazienki.
Do chwili obecnej zachowało się kilkadziesiąt domów mieszkalnych, głównie w
Hajnówce i okolicach, w których ten nieprofesjonalny malarz pozostawił
niepowtarzalne kompozycje malarskie. Większość malowideł ma ponad 25 lat.
Wyróżnia je bogata kolorystyka zastosowana w geometrycznych lub roślinnych
układach ornamentów oraz niezwykła malarska umiejętność wykonania imitacji
różnych materiałów (głównie drewna i marmurów). Na szczególną uwagę
zasługują jego wielkoformatowe kompozycje pejzażowe (obejmujące całą
powierzchnię jednej ściany) w tzw. pokojach gościnnych czyli najbardziej
reprezentacyjnych. Przedstawiał w nich równocześnie dziką przyrodę (np. woda
w formie kaskady, polana z jeleniami) z elementami cywilizacji (domy,
żaglówki, betonowe mosty). Twórczość Zenka szczególnie w kontekście
ściennych pejzaży określić można mianem realizmu naiwnego. Widać w niej
ogromną dbałość w wykonaniu detali. Zaś jego ulubionym motywem malarskim
na pewno pozostaną kwiaty. Kwerenda z działalności Iłariona Daniluka została
przeprowadzona w latach 90-tych XX wieku przez Jana Grykę (zapis
fotograficzny), Anetę Muszyńską-Józefowicz (praca magisterska pt. Iłarion
Daniluk „Zenek (1939-2000) - malarz z Hajnówki, UMCS Lublin, 2004).
Artykuły o fenomenie tego malarza ukazały się m. innymi w Przekroju (nr 14 z
2002 roku) autorstwa Marcela A. Veleza, w Sekcji (nr 7 z 2002 roku) Adama
Jastrzębskiego, powstał również film zrealizowany przez TVP (ostatnio w 2007
roku).
Ziarko Mieczysław – mgr, absolwent Uniwersytetu Jana Kazimierza we
Lwowie. W 1939 r. rozpoczął pracę w gimnazjum w Hajnówce, które mieściło
159
się w bursie Szkoły Przemysłowej, jako nauczyciel języka polskiego. Podczas
okupacji niemieckiej prowadził tajne nauczanie, za co trafił do obozu
koncentracyjnego. W 1945 r. po powrocie z obozu podjął pracę w Gimnazjum
Ogólnokształcącym jako nauczyciel języka polskiego i łacińskiego. W 1947 r.
został dyrektorem Liceum, które zostało przeniesione do ”Domu Bassa”.
Trudne warunki do nauki udało się poprawić dzięki otrzymaniu w 1950 roku
lokum w dawnej plebanii na rogu ul.1 Maja i Armii Krajowej. W 1952 roku
przeniósł się do Liceum z Białoruskim Językiem Nauczania, gdzie był zastępcą
dyrektora i uczył języka polskiego. Następnie przeniósł się z żoną do Sztumu,
gdzie podjął pracę w nowopowstałym w 1960 roku Państwowym Liceum
Pielęgniarstwa. Zmarł w roku 1971. Jego następcą został syn Jan, absolwent
Liceum Ogólnokształcącego nr 9 w Hajnówce z 1963 roku.
Zin Aleksy (1917 – 1991) - urodził się w Chirówce na Ukrainie. W 1921 roku
przybył z poszukującymi pracy rodzicami do Hajnówki. Ukończył szkołę
powszechną i Państwową Szkołę Przemysłu Drzewnego w Hajnówce. W 1937 r.
wstąpił w związek małżeński z Janiną Gołąb, ur. w Łukowie. W 1939 roku
został wcielony do 1. Dywizji Przeciwartyleryjskiej w Toruniu. Wziął udział w
obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy trafił do niewoli niemieckiej, z której
zbiegł i w październiku 1939 powrócił do Hajnówki. W 1935 roku rozpoczął
pracę w hajnowskim Tartaku Państwowym, W czasie okupacji pracował w
księgowości tego zakładu. Po wyzwoleniu, wziął udział w odbudowie tartaku i
podjął w nim pracę jako księgowy. Następnie był pracownikiem Lasów
Państwowych i Państwowej Centrali Drzewnej "Paged" w Hajnówce. W 1955
roku powrócił do dawnego tartaku, wtedy już Zakładów Drzewnych Przemysłu
Leśnego. W 1956 w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
zdał egzamin na inżyniera technologii drewna. W zakładach drzewnych pełnił
funkcje kontrolera technicznego, szefa wydziału wyrobów z drewna, zastępcy
dyrektora ds. ekonomicznych, a w latach 1969 - 1981 dyrektora naczelnego
przedsiębiorstwa. Był uczestnikiem modernizacji i rozbudowy zakładów
drzewnych od tartaku do wielooddziałowego przedsiębiorstwa składającego się
z tartaku liściastego, tartaku iglastego, stolarni, beczkarni, skrzynkarni, oddziału
materiałów podłogowych, okleiniarni, zespołu suszarni, z oddziałami
utrzymania ruchu: elektrycznym, mechanicznym i kotłownią. Na początku lat
sześćdziesiątych opublikował w miesięczniku branżowym „Przemysł Drzewny”
serię artykułów na temat przerobu drewna egzotycznego na okleiny oraz
produkcji mozaiki podłogowej. W roku 1961 uzyskał uprawnienia
rzeczoznawcy oklein i drzew tropikalnych przy centrali handlu zagranicznego
Polcargo. W latach 1963 – 1971 odbył wiele podróży do Turcji, Kolumbii i
USA w celu jakościowej kontroli drewna egzotycznego do produkcji oklein.
Przewodził wspólnym działaniom kadry inżynieryjno-technicznej oraz
powiatowych władz politycznych na rzecz zakończonej sukcesem budowy
160
wydziału płyt wiórowych i zakładu mebli, co uczyniło z hajnowskich zakładów
drzewnych kombinat kompleksowego przerobu drewna. Wykorzystywane w
nim nowoczesne metody produkcji i organizacji sprawiły, że Hajnowskie
Przedsiębiorstwo Przemysłu Drzewnego stało się zapleczem dla wielu prac
badawczych Wydziału Technologii Drewna SGGW w Warszawie. W roku 1981
przeszedł na emeryturę. Działał w powiatowej i wojewódzkiej radzie narodowej,
Froncie Jedności Narodu i spółdzielczości. Przewodniczył społecznemu
komitetowi budowy szpitala miejskiego, liceum ogólnokształcącego i technikum
drzewnego w Hajnówce. Wziął czynny udział w odnowie życia politycznego w
kraju po 1956 roku. Był przewodniczącym rady robotniczej, członkiem
pierwszej delegacji, która została skierowana przez Polskę do Jugosławii w celu
zapoznania się z działalnością tamtejszych rad robotniczych. W wyniku
inspiracji tą działalnością razem ze współpracownikami uruchomił tzw.
produkcję uboczną. Było to wytwarzanie galanterii drzewnej i mozaiki
podłogowej z odpadów drzewnych. Produkcja ta przyniosła zysk wystarczający
do wypłacenia już w roku 1957 premii rocznej, tzw. 13. pensji całej załodze. Z
produkcji ubocznej była następnie sfinansowana budowa pierwszych
zakładowych czterech bloków mieszkalnych dla 40 rodzin oraz zakładowego
ambulatorium leczniczego. W 1957 roku był kandydatem na posła na Sejm.
Przez trzy kadencje, do roku 1967, był członkiem plenum Zarządu Głównego
Związków Zawodowych Przemysłu Leśnego i Przemysłu Drzewnego. Był
prezesem Towarzystwa Przyjaciół Hajnówki w latach 1977-80 i jego
honorowym prezesem w latach 1980-91. W czasie swojej emerytury
podejmował skuteczne działania na rzecz uruchomienia komunikacji miejskiej,
budowy kortów tenisowych, nowego szpitala w Hajnówce, biblioteki publicznej,
przychodni, poszerzenia terenów hajnowskich cmentarzy. Był czynnym
sportowcem – bramkarzem piłki nożnej, siatkarzem, członkiem drużyny Unii
Hajnówka w tenisie stołowym – mistrza województwa białostockiego w 1950
roku, sędzią tenisa stołowego. Przez 10 lat, do 1956 r., był aktorem,
scenografem i reżyserem w zakładowym teatrze amatorskim. Prowadził
działania mające na celu promowanie zakładów drzewnych, miasta Hajnówka
oraz Puszczy Białowieskiej. Zorganizował cykl corocznych plenerów rzeźby w
drewnie z międzynarodową obsadą uczestników. Wziął udział w wielu
audycjach radiowych i telewizyjnych. Był autorem licznych publikacji
prasowych. W latach siedemdziesiątych XX w. stał się uosobieniem otwarcia
lokalnej społeczności na świat. Efektem tej zmiany były sukcesy mieszkańców
Hajnówki w „Konkursie Miast” oraz konkursie „Mistrz Gospodarności”. W
uznaniu zasług dla Hajnówki i Ziemi Białostockiej jedną z hajnowskich ulic
nazwano pośmiertnie jego imieniem. Zdobył liczne odznaczenia i medale: Order
Sztandaru Pracy II kl., Krzyż Oficerski Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski
Odrodzenia Polski, Krzyż Zasługi - Złoty, Srebrny i Brązowy; odznaki
resortowe, m.in.: Zasłużonego Działacza Kultury, Zasłużonego dla Leśnictwa i
161
Przemysłu Drzewnego, Zasłużonego dla Województwa Białostockiego; medale:
Pożarnictwa, za Zasługi dla Akademii Medycznej w Białymstoku, za Obronność
Kraju, Ładu i Porządku
Zin Władysław - ur. w Hajnówce w 1925 r. Całe swoje życie związał nie tylko
z miastem, ale i ze swego czasu największym, zakładem pracy w Hajnówce –
zwanym popularnie tartakiem. Władysław Zin przebył w nim drogę od ucznia
do stanowisk kierowniczych. Był również instruktorem i egzaminatorem nauki
jazdy, członkiem straży pożarnej, uczestniczył w budowie największej w
Hajnówce świątyni – Soboru Św. Trójcy. Jak nikt inny zna ludzi i dzieje tego
miasta. Jest jednym z nielicznych seniorów Hajnówki tak dobrze znającym i
pamiętającym historię swojej miejscowości. Napisał książki: "Monografię
parafii prawosławnej w Hajnówce" oraz "Hajnowskie wspomnienia Pożegnanie
przeszłości".
Żebrowski Józef – absolwent LO 9 w 1958 r. Autor książek: „Afganistanwspomnienia wojenne”, „Leśne pejzaże-opowiadania myśliwskie”, „W
przyamurskiej tajdze”.
Żedź Sergiusz - specjalizuje się w płaskorzeźbach z drewna o tematyce
sakralnej. Jego talent, który ujawnił się w dojrzałym wieku, dostrzegł nie żyjący
już proboszcz katolickiej parafii Alfons Trochimiak. Dzięki wielkiemu wsparciu
księdza, początkujący artysta uwierzył we własne możliwości i od ponad 25 lat
z powodzeniem wykonuje swój zawód. Głównymi odbiorcami prac są kościoły
oraz sklepy z dewocjonaliami w Warszawie, Gdańsku, Białymstoku oraz wielu
innych miastach. Wiele rzeźb trafia do Kanady, USA i Włoch.
Żelaźniakowicz Serafin (ur. 27 grudnia 1913 w Timkowiczach, obecnie
Białoruś, zm. 25 grudnia 2004 w Białymstoku) – duchowny prawosławny,
wieloletni rektor Warszawskiego Seminarium Duchownego. Był synem kapłana
prawosławnego, Arsenija Żeleźniakowicza, i jego żony Ludmiły z d. Gołub. W
wieku dziewięciu lat stracił ojca, zaś w 1935 także matkę. Już wcześniej, pod
wpływem przykładu ojca, postanowił zostać kapłanem. W 1935 ukończył
Seminarium Duchowne w Wilnie, w 1939 Studium Teologii Prawosławnej
Uniwersytetu Warszawskiego, jednak z powodu wybuchu II wojny światowej
nie mógł obronić pracy magisterskiej. 24 maja 1942 roku biskup grodzieński i
białostocki Benedykt (Bobkowski) wyświęcił go na diakona, zaś następnego
dnia - na kapłana. Pierwszą parafię prowadził w Hajnówce. Wyróżniwszy się w
swojej pracy duszpasterskiej, został wyznaczony przez metropolitę
warszawskiego i całej Polski Makarego na rektora prawosławnego seminarium
duchownego w Warszawie. Funkcję tę pełnił w latach 1951-1970; uzupełniał
jednocześnie studia, otrzymując stopień kandydata nauk teologicznych na
Akademii Duchownej w Moskwie (1958) oraz broniąc doktorat z teologii na
162
Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej (ChAT) w Warszawie. W latach 19621991 był wykładowcą ChAT. Swoją dysertację doktorską poświęcił historii
monasteru św. Onufrego w Jabłecznej. 16 września 1970 został proboszczem
katedralnego soboru Św. Mikołaja w Białymstoku, od 1986 dziekan okręgu
białostockiego. Przyczynił się do powstania największej świątyni prawosławnej
w Polsce - cerkwi Świętego Ducha w Białymstoku. Zajmował się
duszpasterstwem młodzieży licealnej i akademickiej, reprezentował Kościół
prawosławny na sympozjach naukowych. 24 września 1986 sobór polskich
biskupów prawosławnych nadał mu wysoki tytuł protoprezbitera. W chwili
śmierci był najstarszym duchownym prawosławnym w Polsce.
Żukowski Leonid – dowódca zakładowego oddziału samoobrony w HPPD. W
czasie wojny był na robotach przymusowych na terenie Prus Wschodnich. Po
ich wyzwoleniu w marcu 1945 r. został zmobilizowany do oddziałów Armii
Radzieckiej i brał udział w walkach z hitlerowcami. W szeregach 202
Gwardyjskiego Pułku Piechoty zdobywał twierdzę Kenigsberg, Kaliningrad,
Pilau, brał udział w innych zwycięskich bitwach. Po zdemobilizowaniu w 1947
r. wrócił do Hajnówki. Od 1948 r. pracował w HPPD, gdzie zajmował się
sprawami samoobrony. Za swoją oddaną pracę został odznaczony Krzyżem
Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi,
srebrnym i brązowym medalem dla obronności kraju, medalem X-lecia PRL,
srebrną odznaką „Zasłużony Białostocczyźnie”, „Zasłużony dla Leśnictwa i
Przemysłu Drzewnego”. W zakładach za wieloletnią nienaganną pracę i
zaangażowanie w pracy społeczno-politycznej został wyróżniony złotą odznaką
„Zasłużony HPPD”.
Żywolewski Stanisław - urodził się w 1942 roku, w Hajnówce. Dyplom
mistrzowski snycerstwo-rzeźba w drewnie, specjalność malarstwo i rzeźba
ludowa. Kulturą i sztuką ludową zajmuje się czynnie od 1964 roku, biorąc
udział w różnego rodzaju działalności folklorystycznej i plastycznej. Od 1986
roku zawodowo wykonuje rzeźbę w drewnie oraz malarstwo sztalugowe, tzw:
"naiwne". Interesują go tematy sakralne, czego wyrazem są płaskorzeźby do
kościoła Św. Cyryla i Metodego w Hajnówce obrazujące "Drogę Krzyżową",
tablice pamiątkowe oraz rzeźbione konfesjonały i ambona. Prace Stanisława
Żywolewskiego znajdują się w zbiorach następujących muzeów: Muzeum
Podlaskie w Białymstoku, Muzeum Okręgowe w Toruniu, Muzeum
Etnograficzne w Warszawie, „Muzeum Śląskie” w Katowicach, Muzeum
Polskie w Raperswill. Szwajcaria. W roku 1993 współpracował z teatrem ,,3/4"
przy realizacji "Pastorałki" Schillera.
Wystawy indywidualne: 1989 - Muzeum Okręgowe w Białymstoku, 1991 Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu, 1991 - Muzeum w Ratuszu, Bielsk
Podlaski, 1992 - Muzeum Okręgowe, Suwałki; 1995 - Muzeum w Ratuszu w
163
Bielsku Podlaskim; 1996 - Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu; 1998 - Miejski
Ośrodek Kultury w Drohiczynie, 2001 Galeria „Obuch” w Białymstoku; 2004
„Galeria w Stodole” w Budach; 2011 Mała Galeria Miejskiej Biblioteki
Publicznej im. dr Tadeusza Rakowieckiego w Hajnówce.
Artysta był wielokrotnie nagradzany: Przegląd Twórczości Plastycznej w
Białymstoku: 1976 - I nagroda, 1986 - I nagroda, 1987 - I nagroda, 1989 - I
nagroda; I nagroda w kategorii malarstwa II Ogólnopolskie Biennale Sztuki
Nieprofesjonalnej w Skawinie, 1989; Wyróżnienie w kategorii malarstwa III
Ogólnopolskie Biennale Sztuki Nieprofesjonalnej. Skawina, 1991; "Przegląd
twórczości ludowej Polski Północnej - Toruń 1991"- II nagroda; "Święci Polscy
w sztuce ludowej" Łomża 1991 - III nagroda; "Bóg, diabeł, demony”. Muzeum
Etn. Warszawa 1994 – wyróżnienie; I nagroda w kategorii malarstwa IV
Przegląd Sztuki Nieprofesjonalnej Ziemi Hajnowskiej. Hajnówka,1997; I
nagroda w kategorii malarstwa V Przegląd Sztuki Nieprofesjonalnej Ziemi
Hajnowskiej. Hajnówka, 1998; Wyróżnienie V Ogólnopolski Konkurs Malarski
im. Teofila Ociepki. Toruń, 2002.
Nie ma żadnych tajemnic warsztatowych, prowadzi otwartą pracownię i chętnie
o każdej porze pogawędzi u siebie z każdym, kto go odwiedzi.
164