D - Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze

Sygnatura akt II K 632/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 września 2014 roku
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz
Protokolant: Bożena Cybin
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 16 i 25 IX 2014 roku sprawy
A. I. z d. K.,
córki W. i H. z d. R.,
urodzonej w dniu (...) w J.,
oskarżonej o to, że:
w okresie od 7 maja 2012 roku do 17 maja 2012 roku w J., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej,
doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Spółkę Akcyjną (...)w ten sposób, że w dniu 7 maja 2012
roku złożyła „Wniosek o przyznanie dofinansowania do wypoczynku” wraz z załączonym, uprzednio sfałszowanym i
stwierdzającym nieprawdę rachunkiem nr (...)z dnia 25 marca 2012 roku, wystawionym rzekomo przez: Usługi (...)z/
s M.na kwotę 5.370 złotych, stwierdzającym nieprawdę odnośnie pobytu na wczasach w okresie 13 marca 2012 roku
do 25 marca 2012 roku A. I., K. I., M. I., w wyniku czego decyzją Komisji Socjalnej w dniu 17 maja 2012 roku otrzymała
pieniądze z funduszu socjalnego w kwocie 3.759 złotych, czym działała na szkodę Spółki Akcyjnej (...), po uznaniu, iż
czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi,
tj. o czyn z art. 286 § 3 k.k. i art. 270 § 2a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
I. uznaje oskarżoną A. I. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, przy
wskazaniu, iż przedstawiła ona uprzednio podrobiony przez siebie rachunek oraz przy wyeliminowaniu stwierdzenia,
że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za
to, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza jej karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności
oraz, na podstawie art. 33 § 2 k.k., karę 50 ( pięćdziesięciu ) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej
stawki na 10 ( dziesięć ) złotych;
II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia
wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 ( dwa ) lata;
III. na podstawie art. 44 § 1 k.k., orzeka przepadek zaświadczenia, znajdującego się w aktach sprawy na k. 41;
IV. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., zwraca (...) S.A. w W.wniosek, znajdujący się w aktach sprawy na k. 41;
V. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Sygnatura akt II K 632/14
UZASADNIENIE
A. I. w maju 2012 roku była zatrudniona w Poczcie Polskiej S.A. w W.. Przed 7 maja 2012 roku otrzymała od innej
osoby druk rachunku z danymi wystawiającego - A. G., prowadzącego działalność pod nazwą Usługi (...) w M. - oraz
jego pieczątką i złożonym na niej podpisem. Nie złożył go A. G., o czym wiedziała A. I.. Sama wypełniła go treścią w
ten sposób, że wynikało z niego, iż wraz z M. I. i K. I. zapłacili za wczasy w okresie od 13 do 25 marca 2012 roku kwotę
5.370 złotych. Faktycznie we wskazanym okresie te osoby nie były na wczasach, opisanych w rachunku.
7 maja 2012 roku A. I. złożyła u swojego pracodawcy ów rachunek wraz z wnioskiem o przyznanie dofinansowania do
wypoczynku z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Na podstawie tych dokumentów wypłacono jej 17 maja
2012 roku kwotę 3.759 złotych tytułem wnioskowanego dofinansowania. A. I. chciała przeznaczyć ją na cele związane
ze swoim zdrowiem.
( dowód: wyjaśnienia A. I. k. 55-56 i 85,
zeznania D. C. k. 16-21,
zeznania A. G. k. 26,
zawiadomienie k. 2-5,
kopia wniosku k. 8-10,
zaświadczenie k. 11,
kopia rachunku k. 13,
kopia zaświadczenia k. 14,
wniosek i rachunek k. 41 )
A. I. nie była dotąd karana za przestępstwa. Aktualnie nie jest nigdzie zatrudniona, utrzymuje się z zasiłku
chorobowego, jest współwłaścicielką mieszkania i samochodu.
( dowód: dane o karalności k. 43,
informacja k. 52 )
Oskarżona w toku postępowania przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż złożyła rachunek,
który wcześniej otrzymała od innej osoby i wypełniła treścią, wraz z wnioskiem o przyznanie dofinansowania.
Informacja o wczasach, wynikająca z rachunku, była nieprawdziwa. Na podstawie wniosku przyznano jej
dofinansowanie do wypoczynku w kwocie 3.759 złotych. Oskarżona stwierdziła, że nie miała wiedzy, iż takie działanie
jest nielegalne, podobnie zachowywali się inni pracownicy. Spodziewała się ewentualnie pozbawienia za to świadczeń z
funduszu socjalnego. Oświadczyła, iż zwróciła otrzymaną sumę. Przed Sądem dodała, że pieniądze chciała przeznaczyć
na operację oka.
Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonej za w większości wiarygodne. Jej przyznanie, iż częściowo wypełniła rachunek za
wczasy niezgodną z prawdą treścią, a następnie przedstawiła go wraz z wnioskiem o przyznanie dofinansowania
do wczasów, jest zgodne z zeznaniami świadków oraz dokumentami. Brak było podstaw do podważania jej
wiarygodności, co do tego, jak weszła w posiadanie rachunku z pieczątką i podpisem oraz w odniesieniu do
planowanego przeznaczenia sumy z dofinansowania. Powszechność podobnych praktyk w jej zakładzie pracy, na którą
się powoływała, została częściowo potwierdzona przez zeznania D. C. oraz dokument w postaci zawiadomienia.
Za niewiarygodne uznano natomiast wyjaśnienia oskarżonej, pochodzące z postępowania przygotowawczego, iż
w czasie, gdy podejmowała swoje działanie, nie spodziewała się, iż wypełnia ono znamiona przestępstwa. A. I.
zaprzeczyła temu przed Sądem, podawane przez nią fakty, dotyczące przebiegu wypadków, również nie pozostawiają
wątpliwości, że osoba z wykształceniem średnim ekonomicznym, zajmująca się sprawami socjalnymi, musiała
wiedzieć o nielegalności wypełniania dokumentu nieprawdziwą treścią, przez niepowołaną osobę oraz uzyskania na
takiej podstawie nienależnej kwoty. Z tych powodów uznano jej początkowe zaprzeczenia za niewiarygodne.
Sąd jako wiarygodne ocenił zeznania świadków: D. C. i A. G.. Podawali oni fakty dotyczące działań oskarżonej zgodnie
z pozostałymi dowodami, w tym wyjaśnieniami A. I.. Ich wiarygodności nie przeczyły żadne dowody, czy zasady
rozumowania.
Za podstawę ustaleń faktycznych przyjęto też dowody z dokumentów: zawiadomienia, kopii wniosku, zaświadczenia,
kopii zaświadczenia, wniosku, danych o karalności oskarżonej oraz informacji dotyczącej jej sytuacji życiowej.
Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Strony nie kwestionowały
ich rzetelności. Stan faktyczny ustalono też w oparciu o wygląd i treść rachunku, jaki przedstawiła oskarżona.
Okoliczności, w jakich został on sporządzony oraz wiarygodność jego treści oceniano w oparciu o inne dowody.
Zdyskwalifikowano na ich podstawie prawdziwość zapisów o pobycie oskarżonej i jej bliskich na wczasach oraz
oryginalność złożonego na rachunku podpisu.
Oskarżona przyznała, iż częściowo wypełniła przed 7 maja 2012 roku rachunek o pobycie na wczasach wraz z
mężem i córką, a następnie przedstawiła go wraz z wnioskiem o dofinansowanie wypoczynku, aby ostatecznie przyjąć
wypłaconą z tego tytułu kwotę. Potwierdziły to inne dowody zebrane w sprawie. Stąd jej sprawstwo w odniesieniu do
przytoczonych zachowań nie budziło wątpliwości.
Ustalono, iż A. I. przed 7 maja 2012 roku otrzymała od nieustalonej osoby druk rachunku z pieczątką działalności
gospodarczej A. G. i złożonym na niej podpisem. Rachunek taki, odnoszący się do okoliczności mającej znaczenie
prawne – uiszczenia płatności za usługę - stanowi dokument w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. Wypełniła go treścią,
choć nie była do tego uprawniona przez jego formalnego wystawcę. Stworzyła w ten sposób wrażenie, iż rachunek z
tymi zapisami pochodził od A. G.. Stanowiło to podrobienie tego dokumentu. Następnie przedstawiła go 7 maja 2012
roku swojemu pracodawcy, wprowadzając go w błąd, co do poniesienia powyższego wydatku oraz jego przeznaczenia.
Działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej – kwoty dofinansowania, która jej się nie należała. Uzyskała tę sumę
– niekorzystne rozporządzenie mieniem kosztem pokrzywdzonego podmiotu – nie była uprawniona do jej uzyskania,
skoro nie była na wczasach razem z rodziną. Całość opisanego zachowania wypełniała więc znamiona z art. 270 § 1
k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Oskarżona wiedziała o tym, iż rachunek z naniesioną treścią nie pochodzi od nominalnego wystawcy, że nie ma
uprawnienia do otrzymania na jego podstawie dofinansowania. W zakresie opisanego zachowania działała zatem
umyślnie z zamiarem bezpośrednim, celowym.
Sąd nie podzielił przy tym przekonania oskarżyciela, iż czyn oskarżonej stanowił wypadek mniejszej wagi. Nie tylko
posłużyła się ona podrobionym dokumentem, lecz również sama wcześniej go sfałszowała. Uzyskała w ten sposób
nienależyte świadczenie o istotnej wysokości, całkowicie jej nienależne – nie tylko nie była na wczasach, opisanych w
rachunku, lecz nawet nie korzystała w tym czasie z innego wypoczynku, a co więcej, otrzymanej kwoty nie zamierzała
przeznaczyć na podobny cel. Swoim zachowaniem naruszyła dwa różne dobra chronione prawem. Działała przy tym
na szkodę swojego pracodawcy, wykonując równocześnie obowiązki w ramach komisji socjalnej, będąc członkiem
związku zawodowego. Powinna była dbać w tej sytuacji o interesy pracodawcy oraz pozostałych zatrudnionych.
Naruszenie przez nią obowiązków miało zatem szerszy charakter i było bardziej rażące. W żaden sposób zachowania
takiego nie można traktować jako wypadku mniejszej wagi.
Oskarżona w czasie swojego działania nie znajdowała się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby swobodę działania
lub podejmowania decyzji. Stąd jej zawinienie w tym zakresie nie budziło wątpliwości.
Z podanych powodów A. I.uznano za winną tego, że w okresie od 7 maja 2012 roku do 17 maja 2012 roku w J.,
działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Spółkę
Akcyjną Poczta Polska w ten sposób, że w dniu 7 maja 2012 roku złożyła „Wniosek o przyznanie dofinansowania do
wypoczynku” wraz z załączonym, uprzednio podrobionym przez siebie rachunkiem nr (...)z dnia 25 marca 2012 roku,
wystawionym rzekomo przez: Usługi (...)z/s M.na kwotę 5.370 złotych, stwierdzającym nieprawdę odnośnie pobytu
na wczasach w okresie 13 marca 2012 roku do 25 marca 2012 roku A. I., K. I., M. I., w wyniku czego decyzją Komisji
Socjalnej w dniu 17 maja 2012 roku otrzymała pieniądze z funduszu socjalnego w kwocie 3.759 złotych, czym działała
na szkodę Spółki Akcyjnej (...), to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Z opisanych wcześniej powodów, Sąd uznał społeczną szkodliwość czynu oskarżonej za znaczną. Brak jest okoliczności
istotnie zmniejszających wagę jej występku. Z pewnością nie można w ten sposób ocenić ewentualnej nagminności
podobnych zachowań współpracowników A. I.. W żaden sposób nie zmniejsza ona bowiem bezprawności tego typu
działania, nie pomniejsza nawet stopnia zawinienia sprawcy – od oskarżonej, z podawanych wcześniej względów,
należało wymagać szczególnej dbałości o przestrzeganie prawa i o interesy pracodawcy.
Z pewnością za okoliczności łagodzące należało poczytywać dotychczasowy tryb życia oskarżonej oraz jej zachowanie
po popełnieniu przestępstwa. Nie była ona dotąd karana za przestępstwa, pracowała zarobkowo, nie naruszała zasad
porządku prawnego, czy współżycia społecznego. Do popełnienia występku skłoniła ją trudna sytuacja majątkowa
i łatwość uzyskania nienależnej kwoty. Po ujawnieniu jej niewłaściwego zachowania, przyznała się do popełnienia
zarzucanego czynu, wyjaśniła okoliczności jego dokonania, jak również naprawiła szkodę. Należy zatem uznać, iż od
początku rozumiała naganność swojego działania i konieczność poniesienia jego konsekwencji. Jej postawa budzi
pewne zastrzeżenia, co do szczerości, skoro jednocześnie A. I. oświadczała, że nie była świadoma bezprawności
zarzucanego jej czynu. Nadto uzyskaną kwotę zwróciła dopiero po tym, jak wszczęto wobec niej postępowanie
kontrolne w zakładzie pracy. Jednak przyjęto, iż jest ona osobą niezdemoralizowaną, którą do przestrzegania prawa
w przyszłości skłonią nawet łagodne, wolnościowe środki oddziaływania. Biorąc pod uwagę stopień społecznej
szkodliwości jej czynu, nie zdecydowano się natomiast na nadzwyczajne złagodzenie jej kary, nawet biorąc pod uwagę
naprawienie przez nią szkody.
Z tych powodów wymierzono oskarżonej za zarzucany czyn karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jest to najniższa
możliwa kara za występek z art. 286 § 1 k.k. i w ten sposób oddaje wagę czynu, lecz również uwzględnia okoliczności
łagodzące, podane powyżej. Aby kara stanowiła realną dolegliwość dla A. I. i dotykała jej interesów finansowych, które
były przyczyną podjęcia przez nią bezprawnych działań, wymierzono jej również, na podstawie art. 33 § 2 k.k., karę
grzywny. Wystarczająca do osiągnięcia celu wychowawczego będzie kara 50 stawek dziennych grzywny. Z pewnością
dla osoby w sytuacji życiowej oskarżonej, będzie ona dolegliwa i w ten sposób wdroży do przestrzegania prawa. Biorąc
pod uwagę ustaloną sytuację majątkową A. I., wysokość jednej stawki określono na 10 złotych.
Z podawanych wyżej powodów Sąd przyjął, iż wolnościowe środki oddziaływania będą skuteczne wobec oskarżonej.
Z tych powodów - ustalając, że daje ona rękojmię przestrzegania prawa w przyszłości – warunkowo zawieszono
wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności. Wystarczającym było wyznaczenie najkrótszego możliwie okresu
próby – 2 lat – gdyż jest on odpowiedni do zweryfikowania trafności przyjętej pozytywnej prognozy kryminologicznej.
Z uwagi na to, iż rachunek, przedstawiony przez oskarżoną, pochodził bezpośrednio z przestępstwa – jego podrobienia
przez A. I. – orzeczono jego przepadek na podstawie art. 44 § 1 k.k. Zwrócono natomiast pokrzywdzonemu podmiotowi
wniosek oskarżonej o dofinansowanie, zgodnie z art. 230 § 2 k.p.k., wobec jego nieprzydatności dla dalszego
postępowania.
Mając na względzie sytuację majątkową oskarżonej oraz obciążenie jej karą grzywny, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.,
zwolniono ją od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.