Fest Muzyki Dawnej - informacja o patronce

Julitta Anna Sleńdzińska urodziła się w Wilnie w 1927 roku. Była jedynym dzieckiem artysty malarza Ludomira Sleńdzińskiego
i Ireny Dobrowolskiej. Muzyka w domu Sleńdzińskich była obecna od dawna. Pradziadek Julitty, Aleksander, artysta malarz, grał na
czekanie. Jego syn – Wincenty (również artysta malarz) pobierał lekcje muzyki u zaprzyjaźnionego z rodziną Stanisława Moniuszki.
Wiele czasu poświęcał muzyce także najmłodszy z rodu, utalentowany malarz Ludomir Sleńdziński - grał na fortepianie i marzył
nawet o karierze wirtuozowskiej. Jego pragnienia urzeczywistniła dopiero córka Julitta, która już w wieku w wieku 6 lat rozpoczęła
naukę gry na fortepianie. Od 11 roku życia uczęszczała do Konserwatorium Wileńskiego im. M. Karłowicza w Wilnie do klasy prof.
C. Krewer i prof. S. Szpinalskiego. 30 czerwca 1944 r. w sali koncertowej Filharmonii Wileńskiej Julitta miała swój pierwszy recital,
który ze względu na warunki okupacji hitlerowskiej był uznany za egzamin na dyplom wirtuozowski. Po wojnie naukę gry na
fortepianie zgłębiała w PWSM w Krakowie w klasie prof. H. Sztompki. Na Konkursie Chopinowskim w 1949 roku zdobyła
wyróżnienie (była też jego najmłodszą uczestniczką). W tym samym roku podjęła studia w PWSM w Warszawie w klasie prof. J.
Żurawlewa. Dyplom z wyróżnieniem otrzymała w 1953 roku. Najbliższą sercu Julitty była szesnastowieczna muzyka polska i obca
pisana w tabulaturze lutniowej lub organowej. Obok muzyki dawnej najchętniej grywała utwory: Bartoka, Prokofiewa,
Strawińskiego, Szymanowskiego. W latach 50. również komponowała. Zafascynowana wybitną klawesynistką Wandą Landowską
całkowicie poświęciła się muzyce klawesynowej. Grę na instrumencie doskonaliła kolejno: u prof. Margerity Trombini-Kazuro
(uczennicy Landowskiej) w Warszawie, prof. Harry’ego Neuhausa w Moskwie oraz prof. Ruggera Gerlina na Akademii Chigiana
w Sienie. Wykształciła całe pokolenie młodych adeptów gry na tym instrumencie, jej uczniem był m.in. Władysław Kłosiewicz.
Wiele koncertowała w kraju i za granicą, dokonała też licznych nagrań fonograficznych, telewizyjnych i radiowych. Przed śmiercią
w 1992 roku kolekcję dzieł malarskich, rzeźbiarskich i rysunkowych, a także bogate archiwum rodzinne i własny klawesyn, na
którym przez wiele lat koncertowała, przekazała gminie Białystok. Zbiory te zapoczątkowały istnienie monograficznego muzeum jej
rodu – Galerii im. Sleńdzińskich. Odtąd wśród obrazów i rzeźb przodków Julitty: Aleksandra, Wincentego i Ludomira, często
rozbrzmiewa jej klawesyn.