Serbowie przejęli krzywe szable od Turków, wówczas kiedy

Serbowie przejęli krzywe szable od Turków, wówczas kiedy
europejskie miecze i rapiery miały mniej skuteczne proste klingi. Po
klęsce w bitwie przeciwko Turkom na Kosowym Polu w 1389 roku
serbscy husarze służyli jako wojsko zaciężne w Polsce w 1514 roku, w
bitwie pod Orszą. Polacy zaadoptowali lekkie zbroje z otwartymi
szyszakami, skrzydła na wzór wschodni, jak również ozdoby z futer
tygrysów, gepardów i wilków dla postrachu koni nieprzyjaciela.
Polskie kopie były klejone i puste w środku dla lekkości. Kopje ponad 5
metrów długości, były wystarczająco długie, żeby usuwać pikinierów
broniących czworoboki muszkieterów, których piki były znacznie
krótsze.
Kopie były tak zaprojektowane, aby po wbiciu ostrza, drzewce łatwo
było ułamać i odrzucić, żeby husarz miał wolną rękę do dalszej walki,
do chwili momentu podania mu następnej kopji przez czeladź. Kopie
były dostarczane z urzędu, aby móc utrzymać kontrolę nad ich jakością
i długością.
Szable natomiast były prywatną własnością każdego z jeźdźców i były
„przykładne” to znaczy dopasowane wagą i kształtem rękojeści do dłoni
ich właściciela. Kształt siedemnastowiecznej polskiej szabli jest nadal
używany w Europie i w Ameryce, nawet po drugiej wojny światowej.
Polacy opracowali niezwykle skuteczną taktykę kawaleryjską. Polscy
husarzy prowadzili natarcie w pełnym galopie, poruszając się z
prędkością około 40 kilometrów na godzinę. Po uderzeniu żelaznego
grota kopii w cel, natychmiast odrzucali złamane drzewce kopii i
kontynuowali natarcie używając szabli, koncerza, nadziaka albo
bandoletów.
Husaria zbliżała się do nieprzyjaciela rzutami w formie długiego łuku, z
odstępami około dwu metrów między jeźdźcami, w luźnym szyku, aby
zminimalizować skutki salw muszkietów, po czym, tuż przed samym
natarciem zwierała szyk, na komendę „kolano do kolana,” do czego
trzeba było przyzwyczajać konie. Impet takiego uderzenia połączonej
masy koni, jeźdźców i ich uzbrojenia był nie do odparcia tak przez
czworoboki piechoty jak i przez formacje kawaleryjskie. Husaria była
wówczas główną polską siłą uderzeniową i odniosła wiele zwycięstw
nad wojskami Szwedów, Moskali, Turków i Tatarów i innych.
57