pełna wersja w pdf

173
ARTYKU£Y ORYGINALNE
Alergia Astma Immunologia, 1999, 4(3), 173-177
Indywidualna dynamika surowiczych stê¿eñ IgE
u zaka¿onych HIV
ANNA MUSZYÑSKA, JERZY KRUSZEWSKI, WALDEMAR HALOTA*, JANUSZ ŒLUSARCZYK**, MIROS£AW K£OS
Klinika Chorób Infekcyjnych i Alergologii Instytutu Medycyny Wewnêtrznej oraz Zak³ad Transfuzjologii i Transplantologii
Centralnego Szpitala Klinicznego Wojskowej Akademii Medycznej, ul. Szaserów 128, 00-909 Warszawa
*Katedra i Klinika Chorób ZakaŸnych Akademii Medycznej w Bydgoszczy
**Zak³ad Surowic i Szczepionek Pañstwowego Zak³adu Higieny w Warszawie
Celem pracy by³a ocena indywidualnej dynamiki surowiczych stê¿eñ IgE (ssIgE) w trakcie zaka¿enia HIV. Badania
wykonano u 33 osób zaka¿onych HIV (HIV+) w ró¿nych okresach zaka¿enia, u których wykonano dwu- lub trzykrotnie
oznaczenia bezwzglêdnej liczby limfocytów CD4+ (CD4+) we krwi obwodowej (cytometria przep³ywowa) i ssIgE (metoda
fluorometryczna FAST IgE). Grupê referencyjn¹ stanowi³o 144 zdrowych dawców krwi, u których po wykluczeniu zaka¿enia
HIV, oznaczano ssIgE. Dokonano oceny ró¿nic rozk³adów zmiennych i ich odsetkowych zmian, zwi¹zku miêdzy badanymi
parametrami oraz ró¿nic licznoœci w grupach w trakcie kolejnych oznaczeñ w odstêpach œrednio co 18 miesiêcy, jak równie¿ w
podgrupach osób HIV+, u których w trakcie kolejnych oznaczeñ stwierdzono zmianê œwiadcz¹c¹ o jakoœciowym defekcie odpornoœci
(CD4+>500, 200<CD4+<499, CD+<199).Analiza indywidualnej dynamiki parametrów potwierdzi³a, ¿e u HIV+ w miarê postêpu
infekcji i narastania iloœciowego defektu w zakresie CD4+ dochodzi do nasilenia syntezy IgE. Ni¿sza ni¿ w grupie referencyjnej
(odpowiednio 3 i 22%) czêstoœæ wystêpowania zwiêkszonych ssIgE w trakcie wyjœciowego oznaczenia w grupie HIV+ sugeruje,
¿e osoby z podwy¿szonymi wartoœciami ssIgE mog¹ rzadziej ulegaæ zaka¿eniu HIV.
Zaka¿enie HIV wywo³uje zmiany w uk³adzie
immunologicznym gospodarza w wyniku aktywacji
zarówno odpowiedzi humoralnej (przeciwcia³a przeciwko
bia³kom strukturalnym i regulacyjnym wirusa), jak
i komórkowej (cytotoksyczne limfocyty T CD8+
i limfocyty T CD4+) [1]. Wraz z postêpem zaka¿enia
obserwuje siê najpierw czynnoœciowe uszkodzenie
mechanizmów obronnych, polegaj¹ce na obni¿eniu
zdolnoœci proliferacji limfocytów w odpowiedzi na
stymulacjê mitogenami i zmniejszeniu iloœci produkowanych przez nie cytokin [2]. W póŸniejszym okresie
do³¹czaj¹ siê równie¿ zmiany iloœciowe, polegaj¹ce m.in.
na zmniejszeniu bezwzglêdnej liczby limfocytów T CD4+
(CD4+), co mo¿e wynikaæ z nasilenia procesów apoptozy
w tych komórkach po indukcji bia³kami HIV Tat czy
gp120 [3, 4].
W wielu badaniach wykazano, ¿e postêpowi
zaka¿enia HIV towarzyszy pobudzenie syntezy
przeciwcia³, w tym równie¿ immunoglobulin E (IgE)
[5, 6, 7, 8, 9]. W czêœci z nich stwierdzono ujemn¹
korelacjê wartoœci surowiczych stê¿eñ IgE (ssIgE) z CD4+
we krwi obwodowej [5, 9]. Równie¿ dla polskiej populacji
zaka¿onych HIV wykazano istnienie takiej zale¿noœci
[10, 11]. Celem obecnej pracy by³a ocena indywidualnej
dynamiki wartoœci ssIgE u zaka¿onych HIV i ich zwi¹zku
z wartoœciami CD4+.
MATERIA£ I METODY
Przedmiotem badañ by³y surowice pochodz¹ce od
2 grup osób. Pierwsza grupê stanowi³o 144 zdrowych
dawców krwi obojga p³ci (œrednia wieku 21±7 lat),
u których, po wykluczeniu zaka¿enia HIV, oznaczono
ssIgE.
Drug¹ grupê stanowi³y 33 osoby obojga p³ci,
w ró¿nych okresach zaka¿enia HIV (œrednia wieku 22±8
lat), u których kilkakrotnie, w ró¿nych odstêpach czasu,
wykonano równoleg³e oznaczenia CD4+ oraz ssIgE.
U 33 zaka¿onych badania wykonano dwukrotnie,
a u 15 trzykrotnie, w odstêpach œrednio co 18 miesiêcy.
Dokonano równie¿ analiz wartoœci ssIgE w wyodrêbnionych podgrupach zaka¿onych HIV, u których kolejne
z dwóch (15 osób) lub trzech (9 osób) badañ wskazywa³y
na ró¿ny stopieñ upoœledzenia odpornoœci ustalany na
podstawie kryterium aktualnej wartoœci CD4+: wartoœci
prawid³owe - CD4+>500 (np. I oznaczenie), wartoœci
œwiadcz¹ce o defekcie - 200<CD4+<499 (np. II
oznaczenie), wartoœci œwiadcz¹ce o znacznego stopnia
defekcie - CD4+<199 (np. III oznaczenie).
Rozpoznanie lub wykluczenie zaka¿enia HIV
ustalano na podstawie obecnoœci lub braku przeciwcia³
anty-HIV-1 i anty-HIV-2 w surowicy, stosuj¹c
w pierwszym etapie przesiewowy test firmy Organon
Alergia Astma Immunologia, 1999, 4(3), 173-177
174
Teknika (Holandia) oparty na metodzie immunoenzymatycznej. Dowodem zaka¿enia by³o co najmniej
dwukrotne wykrycie przeciwcia³ anty-HIV, co nastêpnie
potwierdzano testem Western Blot przy u¿yciu zestawów
tej samej firmy.
Badania ssIgE wykonywano pos³uguj¹c siê
zestawami IgE FAST Test firmy BioWhittaker, Inc. (Stany
Zjednoczone) opartymi na wykorzystaniu reakcji
immunoenzymatycznej. Zgodnie z normami w³asnymi
ssIgE>135 IU/ml uznawano za zwiêkszone.
Badania CD4+ we krwi obwodowej wykonywano
pos³uguj¹c siê metod¹ cytometrii przep³ywowej przy
u¿yciu przeciwcia³ monoklonalnych (aparat Simultest
IMK Plus Dickinson - Stany Zjednoczone).
Analizê statystyczn¹ uzyskanych wyników
(wartoœci bezwzglêdnych i zlogarytmowanych ssIgE
i CD4+) wykonano pos³uguj¹c siê pakietem
statystycznym Statistica for Windows 5.0. Oceniono
istotnoœæ: ró¿nic rozk³adów zmiennych i ich odsetkowych
zmian miêdzy kolejnymi oznaczeniami (test kolejnoœci
par Wilcoxona), zwi¹zków miêdzy cechami (test korelacji
Spearmana) oraz ró¿nic licznoœci w grupach (test χ2 ), za
istotne przyjmuj¹c wartoœci statystyk spe³niaj¹ce
kryterium p<0,05.
WYNIKI
Grupa 33 osób w ró¿nych okresach zaka¿enia HIV
Dynamikê ssIgE w tej grupie przedstawiono na ryc. 1.
Charakterystykê opisow¹ zmiennych CD4+, ssIgE i ln IgE
w trakcie kolejnych oznaczeñ przedstawiono w tab. I.
9
In IgE
8
7
6
5
4
3
2
1
0
I n=33
II n=33
III n=15
kolejnoϾ oznaczenia
Ryc. 1. Dynamika ssIgE w grupie 33 osób w trakcie kolejnych
oznaczeñ
Analiza rozk³adów wartoœci CD4+ i ich
odsetkowych zmian w kolejnych oznaczeniach wykaza³a
istotne statystycznie ró¿nice miêdzy wszystkimi trzema
badaniami. Podobna ocena ró¿nic rozk³adów ssIgE (tak¿e
wartoœci zlogarytmowanych) oraz ich odsetkowych zmian
w kolejnych oznaczeniach wykaza³a ró¿nice miêdzy I i II
oraz I i III badaniem.
Analiza korelacji ssIgE z CD4+ w kolejnych
oznaczeniach wykaza³a, ¿e wartoœci wspó³czynników
korelacji zawsze by³y ujemne, jednak tylko w II
oznaczeniu korelacja ta by³a istotna statystycznie.
Analiza czêstoœci wystêpowania zwiêkszonych
ssIgE w kolejnych oznaczeniach (przedstawiona w tab. II)
wykaza³a, ¿e czêstoœæ ta jest istotnie statystycznie ni¿sza
w I oznaczeniu w porównaniu z II i III badaniem oraz
z surowicami osób zdrowych.
Tabela I. Charakterystyka opisowa zmiennych: CD4+, ssIgE i lnIgE w trakcie kolejnych oznaczeñ
KolejnoϾ
oznaczeñ
Badane
parametry
Mediana
Min.-maks.
Percentyle
Odch. Stand.
CD4+
ssIgE
ln IgE
CD4+
ssIgE
ln IgE
CD4+
ssIgE
ln IgE
600
23
3,2
332
82
4,4
129
42
3,7
234-1320
2-200
0,7-5,3
100-700
2-1595
0,7-7,4
41-505
8-2350
2,1-7,7
502-694
14-37
2,6-3,6
213-427
18-143
2,9-4,9
50-228
15-250
2,7-5,5
271,2
37,5
0,98
150
339
1,5
160
687
1,9
I
II
III
Tabela II. Czêstoœæ wystêpowania zwiêkszonych surowiczych stê¿eñ IgE (ssIgE>135IU/ml) w grupie osób zdrowych
i w grupach zaka¿onych HIV w kolejnych oznaczeniach
Grupa badana
1. Zdrowi
2a. Zaka¿eni HIV
I badanie n=33
2b. Zaka¿eni HIV
II badanie n=33
2c. Zaka¿eni HIV
III badanie n=15
IgE>135
n
IgE>135
%
IgE<135
n
IgE<135
%
IstotnoϾ (p<0,05)
ró¿nic z grup¹
32
22
112
78
2a
1
3
32
97
1, 2b, 2c
10
30
23
70
2a
5
33
10
67
2a
Muszyñska A. i wsp. Indywidualna dynamika surowiczych stê¿eñ IgE u zaka¿onych HIV
Grupa 9 osób zaka¿onych HIV ze zmian¹ stopnia
defektu w zakresie CD4+ w trzech kolejnych
oznaczeniach
Analiza rozk³adów ssIgE (ln IgE) oraz ich
odsetkowych zmian w kolejnych oznaczeniach wykaza³a
istotne statystycznie ró¿nice miêdzy I i II oraz I i III
oznaczeniem.
We wszystkich oznaczeniach wartoœci wspó³czynników korelacji ssIgE z CD4+ by³y ujemne, jednak
nie stwierdzono istotnych statystycznie ró¿nic.
Analiza czêstoœci wystêpowania zwiêkszonych
ssIgE w kolejnych oznaczeniach wykaza³a stopniowy
wzrost, jednak znamiennoœæ statystyczn¹ stwierdzono
porównuj¹c oznaczenie I z oznaczeniem III.
Grupa 15 osób zaka¿onych HIV ze zmian¹ stopnia
defektu w zakresie CD4+ w dwóch kolejnych
oznaczeniach
Analiza rozk³adów ssIgE (ln IgE) oraz ich
odsetkowych zmian miêdzy oznaczeniami wykaza³a
istotne ró¿nice miêdzy I i II badaniem.
W dalszych badaniach nie stwierdzono istotnych
statystycznie korelacji ssIgE (ln IgE) z CD4+.
Nie wykazano równie¿ znamiennych statystycznie
ró¿nic w czêstoœci wystêpowania zwiêkszonych ssIgE
w kolejnych oznaczeniach.
DYSKUSJA
W obecnej pracy, analizuj¹c indywidualn¹
dynamikê parametrów potwierdzono, ¿e u osób HIV+
w miarê postêpu zaka¿enia (narastania defektu
iloœciowego CD4+) dochodzi do zwiêkszenia ssIgE
(nasilenia zdolnoœci do syntezy IgE). Wyrazem tego
zjawiska by³o, stwierdzenie istotnych ró¿nic rozk³adów
wartoœci ssIgE (z tendencj¹ wzrostow¹ mediany)
w grupach osób HIV+ wraz z narastaniem stopnia defektu
iloœciowego CD4+. Jednoczeœnie, w miarê postêpu
zaka¿enia obserwowano wzrost czêstoœci wystêpowania
zwiêkszonych ssIgE u zaka¿onych HIV w trakcie
kolejnych badañ. By³o to szczególnie wyraŸne
w porównaniu podgrupy HIV+ bez istotnych jeszcze
defektów odpornoœci z chorymi z powa¿nymi niedoborami
immunologicznymi (niskimi wartoœciami w zakresie CD4+,
spe³niaj¹cymi kryteria AIDS). Równie¿ w podgrupach
osób HIV+, u których podczas kolejnych oznaczeñ dosz³o
do zmiany stopnia defektu iloœciowego w zakresie CD4+,
obserwowano podobne tendencje, jednak z powodu
niskiej licznoœci podgrup nie zawsze cechowa³a je
istotnoϾ statystyczna. Na podstawie uzyskanych
wyników mo¿na s¹dziæ, ¿e pobudzanie syntezy IgE
w miarê postêpu zaka¿enia HIV jest zwi¹zane
z defektem w zakresie CD4+. Potwierdza to nasze
wnioski z poprzednich badañ [10].
175
Podobnie jak w poprzedniej pracy [10] wykazano,
¿e w grupie osób HIV+, u których kilkakrotnie
w odstêpach czasowych oznaczano badane parametry,
czêstoœæ wystêpowania zwiêkszonych wartoœci ssIgE
u zaka¿onych bez istotnego jeszcze defektu w zakresie
CD4+ jest istotnie ni¿sza ni¿ w populacji generalnej:
odpowiednio 3% wobec 22%. Analizuj¹c podgrupy osób,
u których podczas kolejnych oznaczeñ dosz³o do zmiany
stopnia deficytu w zakresie CD4+, stwierdzono tendencjê
wzrostow¹ czêstoœci wystêpowania zwiêkszonych ssIgE
w trakcie kolejnych oznaczeñ, ale ró¿nice te nie by³y
zawsze istotne statystycznie, co prawdopodobnie równie¿
wynika z ma³ej licznoœci badanych podgrup. Zak³adaj¹c
losowoœæ nara¿enia na zaka¿enie HIV (brak preferencji
zale¿nej od ssIgE), na podstawie uzyskanych wyników
mo¿na s¹dziæ, ¿e osoby z podwy¿szonymi wartoœciami
ssIgE mog³yby rzadziej ulegaæ zaka¿eniu. Mechanizm
tego zjawiska nie jest jasny. Zwiêkszone ssIgE mog¹
wystêpowaæ w wielu schorzeniach m.in. w grupie osób
z atopi¹ [12]. Atopia jest genetycznie uwarunkowan¹
cech¹ zwi¹zan¹ z predyspozycj¹ do rozwoju alergicznych
reakcji IgE-zale¿nych [13]. W z³o¿onej patogenezie
chorób atopowych jednym z charakterystycznych zjawisk
s¹ zwiêkszone tkankowe stê¿enia chemokin prozapalnych
(RANTES, MIP-1α, MIP-1β) [14, 15, 16]. W ostatnich
latach bardzo du¿o uwagi poœwiêca siê udzia³owi tych
chemokin i ich receptorom komórkowym w patogenezie
zaka¿ania komórek przez HIV. Receptory te, obok
cz¹steczek CD4, stanowi¹ istotne koreceptory bior¹ce
udzia³ w zaka¿aniu komórek przez HIV. Bia³ko CCR-5 –
receptor dla RANTES, MIP-1α, MIP-1β, jest równie¿
koreceptorem dla szczepów makrofagotropowych HIV-1
(dominuj¹cych we wczesnej bezobjawowej jeszcze fazie
zaka¿enia) [17]. W takiej sytuacji efektywne zaka¿anie
komórek zale¿a³oby od wyniku konkurencji miêdzy HIV
a naturalnymi ligandami (chemokinami prozapalnymi)
o wspólny receptor. U osób z atopi¹, które w wiêkszoœci
cechuj¹ siê podwy¿szonymi stê¿eniami ssIgE
i zwiêkszonymi tkankowymi stê¿eniami chemokin
prozapalnych, dostêp HIV do receptora by³by ograniczony
i do zaka¿enia mog³oby dochodziæ rzadziej.
Równie ciekawym zjawiskiem jest, maj¹ce swój
wyraz w zwiêkszaniu siê surowiczych stê¿eñ, pobudzanie
syntezy IgE w miarê rozwoju zaka¿enia. Jak wiadomo
w pierwszej fazie infekcji HIV preferuje zaka¿anie
makrofagów, które s¹ g³ównymi komórkami prezentuj¹cymi antygeny w mechanizmie odpowiedzi immunologicznej mediowanej przez limfocyty Th1, co doprowadza
do aktywacji tego typu reakcji [2]. Z kolei limfocyty B
(zaka¿ane czêœciej w póŸniejszych fazach infekcji) s¹
komórkami bardziej efektywnie prezentuj¹cymi antygeny
dla odpowiedzi typu Th2. Wykazano, ¿e tu¿ po zaka¿eniu
HIV (w okresie bez istotnego defektu w zakresie CD4+)
dochodzi³o do zwiêkszenia surowiczych stê¿eñ cytokin
charakterystycznych dla limfocytów Th1 [18]. Jednak
176
Alergia Astma Immunologia, 1999, 4(3), 173-177
w miarê postêpu zaka¿enia obserwuje siê dominacjê profilu
cytokin charakterystycznych dla limfocytów Th 2
indukuj¹cych m.in. syntezê ssIgE przez limfocyty B [18],
co wynika równie¿ z naszych wczeœniejszych badañ [10],
przeprowadzonych w doœæ du¿ej grupie zaka¿onych HIV.
Obecnie wiadomo, ¿e synteza IgE jest
kontrolowana przez limfocyty T. Wytwarzane przez
subpopulacjê Th2 - IL-4 i IL-13 stymuluj¹, natomiast
produkowany przez limfocyty Th1 IFN-γ hamuje syntezê
IgE [19]. Pocz¹tkowo sugerowano, ¿e g³ówn¹ przyczyn¹
pobudzania syntezy IgE w miarê postêpu zaka¿enia HIV
mo¿e byæ zmiana profilu cytokin w kierunku
charakterystycznym dla limfocytów Th2 [8]. Nowsze
badania sugeruj¹ jednak, ¿e do znacz¹cego wzrostu
produkcji cytokin charakterystycznych dla limfocytów
Th2 mo¿e dochodziæ u zaka¿onych HIV bez istotnego
jeszcze defektu iloœciowego CD4+, ale gdy stwierdza siê
ju¿ zaburzenia czynnoœciowe limfocytów Th [2]. Wyniki
niektórych prac wskazuj¹, ¿e limfocyty T CD4+ ró¿ni¹
siê miêdzy sob¹ nie tylko profilem produkowanych cytokin,
ale te¿ zdolnoœci¹ do podtrzymywania replikacji HIV
i podatnoœci¹ na indukowan¹ œmieræ komórek (apoptoza)
po ekspozycji na HIV [3, 4, 20]. I tak limfocyty Th1 maj¹
mniejsze zdolnoœci podtrzymywania replikacji HIV, ale
z kolei s¹ bardziej podatne na indukowan¹ œmieræ komórek
po zaka¿eniu w porównaniu z Th2 [3]. Limfocyty Th0 ³¹cz¹
w sobie cechy Th1 i Th2 . Mo¿liwe zatem, ¿e po zaka¿eniu
HIV dochodzi³oby do wiêkszej utraty limfocytów Th1 i co
za tym idzie, zmniejszenia produkcji profilu cytokin
charakterystycznych dla tej subpopulacji, m.in. IL-2
i IFN-γ oraz wzglêdnej nadprodukcji IL-4 i IL-10
charakterystycznych dla profilu Th0 i Th2 [21]. Z kolei
preferencja do zwiêkszonej replikacji HIV w limfocytach
Th0 mog³aby prowadziæ do aktywacji tych komórek
i wzrostu iloœci produkowanych przez nie cytokin m.in.
IL-4 [22]. Zwiêkszanie siê poziomów IL-4, przy obni¿aniu
IFN-γ, w miarê postêpu choroby mog³oby byæ, przynajmniej czêœciowo, odpowiedzialne za wzrost ssIgE
w póŸnych okresach zaka¿enia. Jednak nie wszyscy
autorzy stwierdzali zmniejszanie siê stê¿eñ IFN-γ w miarê
up³ywu czasu od zaka¿enia HIV. W niektórych badaniach
obserwowano wzrost stê¿eñ INF-γ [21, 23]. Wiadomo
jednak, ¿e cytokina ta mo¿e byæ równie¿ produkowana
przez komórki inne ni¿ limfocyty T CD4+ (np. komórki
NK czy limfocyty T CD8+) oraz zwrotnie zmniejszaæ
ekspresjê (downregulation) wielu cz¹steczek powierzchniowych na limfocytach Th2 , powoduj¹c równie¿
zmniejszenie iloœci produkowanych przez nie cytokin.
Obserwacje dotycz¹ce IL-4, która jest silnym
stymulatorem syntezy IgE, równie¿ s¹ niejednorodne.
W niektórych pracach in vitro [2, 18, 22, 24, 25] i in vivo
[8] stwierdzono pobudzenie, a w niektórych pracach in
vitro zmniejszenie [26, 27, 28, 29, 30] jej syntezy w miarê
rozwoju zaka¿enia HIV. Bardzo prawdopodobne, ¿e
przyczyn¹ tak rozbie¿nych stwierdzeñ jest ró¿ny sposób
prowadzenia doœwiadczalnych hodowli komórkowych
i rodzajów stosowanych tam mitogenów. Tak niejednoznaczna sytuacja powoduje, ¿e rozwa¿a siê udzia³ innych
czynników, m.in. wp³ywu rozpuszczalnych frakcji
receptora o ma³ym powinowactwie dla IgE – cz¹steczki
sCD23. Wi¹¿¹c siê w kr¹¿eniu z IgE mog³yby one
stymulowaæ produkcjê tej immunoglobuliny. U zaka¿onych HIV stwierdzono wiêksze stê¿enia sCD23
w porównaniu z osobami zdrowymi [31].
Jak wynika z przedstawionych danych piœmiennictwa
dok³adny mechanizm stwierdzonego w poprzedniej
i obecnej pracy interesuj¹cego zjawiska pobudzania
syntezy IgE w miarê postêpu zaka¿enia HIV jest z³o¿ony,
a jego ostateczne wyjaœnienie wymaga dalszych badañ.
Piœmiennictwo
1. Rosenberg E. S., Walker B. D.: HIV-1 type specific helper T cells:
a critical host defence. AIDS Res. Hum. Retroviruses 1998; 14 (12):
143-147.
2. Clerici M., Hakim F. T., Venzon D. J. i wsp.: Changes in interleukin2 and interleukin-4 production in asymptomatic, human
immunodeficiency virus-seropositive individuals. J. Clin. Invest.
1993; 91: 759-765.
3. Estaquier J., Idziorek T., Zou W. i wsp.: T helper type 1/T helper
type 2 cytokines and T cell death: preventive effect of interleukin2 on activation-induced and CD95 (FAS/APO-1)- mediated
apoptosis of CD4+ T-cells from human immunodeficiency virusinfected persons. J. Exp. Med. 1995; 182: 1759-1767.
4. Westendorp M. O., Frank R., Ochsenbauer C. i wsp. : Sensitization
of T cells to CD95- mediated apoptosis by HIV-1 Tat and gp 120.
Nature 1995; 375: 497-500.
5. Israel-Biet D., Labrousse F., Tourani J. M. i wsp. : Elevation of
IgE in HIV-infected subjects: a marker of poor prognosis.
J. Allergy Clin. Immunol., 1992, 89: 68-75.
6. Miguez-Burbano M. J., Shor-Posner G., Fletcher M. A. i wsp. :
Immunoglobulin E levels in relationship to HIV-1 disease, route
of infection, and vitamin E status. Allergy 1995; 50 (2): 157-161.
7. Sample S., Chernoff D. N., Lenahan G. A. i wsp. : Elevated
serum concentrations of IgE antibodies to environmental
antigens in HIV-sera positive male homosexuals. J. Allergy Clin.
Immunol. 1990; 86: 876-880.
8. Vigano A., Principi N., Crupi L. i wsp.: Elevation of IgE in HIVinfected children and its correlation with the progression of disease.
J. Allergy Clin. Immunol. 1995; 95(2): 627-632.
9. Wright D. N., Nelson R. P. Jr., Ledford D. K. i wsp.: Serum IgE
and human immunodeficiency (HIV) infection. J. Allergy Clin.
Immunol. 1990; 85(2): 445-452.
10. Muszyñska A., Kruszewski J., K³os M. i wsp.: Czy atopia mo¿e
mieæ wp³yw na ryzyko zaka¿enia HIV? Problemy HIV i AIDS
1997; 3 (2): 91-95.
11. Kruszewski J., Tarka S., Muszyñska A. i wsp.: Surowicze stê¿enia
IgE u zaka¿onych HIV w Polsce. Alergia Astma Immunologia
Kliniczna 1996; 1 (2): 109-114.
Muszyñska A. i wsp. Indywidualna dynamika surowiczych stê¿eñ IgE u zaka¿onych HIV
12. 12. Pepys J. : ”Atopy”: a study in definition. Allergy 1994; 49:
394-399.
13. Huang S., Marsch D. G.: Genetics of allergy. Ann Allergy Asthma
Immunol. 1993; 70: 347-358.
14. Konno S., Gonokami Y., Kurokawa M. i wsp. : Cytokine
concentrations in sputum of asthmatic patients. Int. Arch. Allergy
Immunol. 1996; 109: 73-78.
15. Alam R. : Chemokines in allergic inflammation. J.Allergy Clin.
Immunol. 1997; 99(3): 273-277.
16. Beck L. A., Stellato C., Beall L. D. i wsp. : Detection of the
chemokine RANTES and endothelial adhesion molecules in
nasal polyps. J. Allergy Clin. Immunol. 1996; 98(4): 766-779.
17. Avila P. C., Kishiyama I. L. :Allergic manifestation inAIDS. W:
Lane N. E. (red.): AIDS Allergy and Rheumatology. Humana
Press. Totowa 1997.
18. Clerici M., Shearer G. M. :A Th1→Th2 switch is a critical step in
the etiology of HIV infection. Immunol. Today 1993; 14: 107-111.
19. Ma³olepszy J. (red.): Choroby alergiczne i astma. Volumed.
Wroc³aw 1996.
20. Vyakarnam A., Matear P. M., Martin S. J. i wsp. : Th1 cells
specific for HIV-1gag p24 are less efficient than Th0 cells in
supporting HIV replication and inhibit virus replication in Th0
cells. Immunology 1995; 86: 85-96.
21. FakoyaA., Matear P. M., Filley E. i wsp. : HIV infection alters the
production of both type 1 and 2 cytokines but does not induce a
polarized type 1 or 2 state. AIDS 1997; 11: 1445-1452.
22. Maggi E., Mazzetti M., Ravina A. i wsp. : Ability of HIV to
promote a TH1 to Th0 shift and to replicate preferentially in Th2
and Th0 cells. Science 1994; 265 : 244-248.
177
23. Emilie D., Fior R., Crevon M.: Cytokines from lymphoid organs
of HIV-infected patients: production and role in the immune
disequilibrium of the disease. Res. Immunol. 1994; 145: 595-600.
24. Meyaard L., Otto S.A., Keet I. P. M. i wsp. : Changes in cytokine
secretion patterns of CD4+ T-cell clones in human
immunodeficiency virus infection. Blood 1994; 84: 4262-4268.
25. Vigano A., Principi N., Villa M. L. i wsp. : Immunologic
characterization of children vertically infected with human
immunodeficiency virus, with slow or rapid disease progression.
J. Pediatr. 1995; 126: 368-374.
26. Empson M., Bishop G. A., Nightingale B. i wsp. : Atopy, anergic
status, and cytokine expression in HIV-infected subjects. J.Allergy
Clin. Immunol. 1999; 103: 833-842.
27. Barcellini W., Paolo G. R., Borghi M. O. i wsp. : Th1 and Th2
cytokine production by peripheral blood mononuclear cells from
HIV-infected patients.AIDS 1994; 8: 752-762.
28. Graziosi C., Pantaleo G., Gantt K. R. i wsp. : Lack of evidence for
the dichotomy of Th1 and Th2 predominance in HIV-infected
individuals. Science 1994; 265: 248-252.
29. Re M. C., Zauli G., Furlini G. i wsp. : Progressive and selective
impairment of IL-3 and IL-4 production by peripheral blood
CD4+ T lymphocytes during the course of HIV-1 infection.
Viral Immunol. 1992; 5: 185-194.
30. Seder R. A., Grabstein K. H., Berzofsky J. A. i wsp. : Cytokine
interactions in human immunodeficiency virus-infected
individuals: roles of interleukin (Il)-2, IL-12, and IL-15. J. Exp.
Med. 1995; 182: 1067-1077.
31. Carini C., Margolick j.,Yodoi J. i wsp. : Formation of IgE-binding
factors by T cells of patients infected with human immunodeficiency virus type 1. Proc. Natl. Acad. Sci USA 1998; 85:
9214-9218.
Individual dynamics of serum IgE levels in HIV-infected persons
ANNA MUSZYÑSKA , JERZY KRUSZEWSKI, WALDEMAR HALOTA, JANUSZ ŒLUSARCZYK, MIROS£AW K£OS
Summary
The aim of this work was to assess individual dynamics of serum IgE levels (ssIgE) during HIV infection. The
study was performed in 33 HIV-infected persons, during different stages of the infection. The absolute
number of lymphocytes T CD4+ (CD4+) in peripheral blood (flow cytometry) and ssIgE (fluorometric
method FAST IgE) were examined twice or three times at intervals of 18 months. The reference group
consisted of 144 healthy blood donors who had ssIgE examined after the HIV infection had been ruled out.
The analysis of individual dynamics of parameters showed that in HIV-infected persons together with the
progression of the infection and with the increase in the quantity defect of CD4+ the increase of IgE synthesis
occured. The less frequent occurrence of the increased ssIgE during the initial assessement in HIV-infected
group suggests that persons with the increased ssIgE levels may be less susceptible to HIV infection as
compared to subjects with lower levels of IgE.