Zespół nadpobudliwości psychoruchowej

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej
Wpisany przez Administrator
sobota, 07 lipca 2007 10:54 - Zmieniony niedziela, 09 sierpnia 2009 15:03
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej oraz formy pomocy Nadpobudliwość dzieci
stanowi od dawna przedmiot szerokiego zainteresowania przedstawicieli wielu dyscyplin
naukowych.
Literatura dotycząca zaburzeń nerwicowych u dzieci jest stosunkowo bogata. Do dnia
dzisiejszego jednak zarówno terminologia, jak i poglądy na etiologię tych zaburzeń, stanowią
przedmiot wielu sporów i kontrowersji. Obok terminu zaburzenia nerwicowe używane są takie
terminy jak: nerwowość, reakcje nerwicowe, neurotyczność czy psychonerwica.
Wg W. Sterlinga nerwowość jest stanem, w którym spotykamy się z dysproporcją między
bodźcem a oddziaływaniem na ten bodziec, przy czym nie można stwierdzić uszkodzeń w
układzie nerwowym.
M. Chłopkiewicz nerwice uważa za rodzaj zaburzenia funkcji układu nerwowego,
przejawiającego się w różnych stanach życia psychicznego dziecka - w sferze emocjonalno uczuciowej, w sferze poznawczej i sferze ruchowej.
H. Spionek jako nadpobudliwe określa dzieci z przewagą procesów pobudzania, przy czym jako
szczególną postać nadpobudliwości psychoruchowej wyróżnia niestałość psychoruchową.
H. Nartowska uważa, że nadpobudliwość przejawia się w postaci wzmożonego pobudzenia
psychoruchowego, nadmiernej reaktywności emocjonalnej oraz w specyficznych zaburzeniach
funkcji poznawczych, głownie w postaci zaburzeń uwagi.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej i zaburzeń koncentracji uwagi
(Atention Deficit Hyperactivity Disorder) - ADHD - jest jednym z najczęściej występujących
zaburzeń wieku rozwojowego. Ocenia się, że występuje on u 3-20% dzieci. Cechą
charakterystyczną zespołu jest występowanie trwałych wzorców zachowania, utrzymujących się
przynajmniej przez 6 miesięcy, a przejawiających się przede wszystkim jako:
- zaburzenia koncentracji uwagi
- nadmierna impulsywość
- nadruchliwość.
Nasilenie powyższych objawów jest niewspółmierne do wieku i poziomu rozwoju oraz utrudnia
funkcjonowanie dziecka w otoczeniu.
Objawy:
1. Zaburzenia koncentracji uwagi
- dziecko nie jest w stanie skoncentrować się na szczegółach podczas zajęć szkolnych lub
pracy, popełniając błędy wynikające z niedbałości
- trudności z utrzymaniem uwagi na zabawach i grach
- może się wydawać, że dziecko nie słucha tego co się do niego mówi
- nie stosuje się do podawanych kolejno instrukcji
- ma kłopoty z dokończeniem zadań szkolnych i wypełnieniem domowych obowiązków
- ma trudności ze zorganizowaniem sobie pracy
- nie lubi zajęć wymagających dłuższego wysiłku umysłowego
- często gubi rzeczy niezbędne do pracy lub zajęć (np. przybory szkolne)
- łatwo rozprasza się pod wpływem zewnętrznych bodźców
- często zapomina o różnych codziennych sprawach
2. Nadruchliwość
- nerwowe ruchy rąk lub stóp, nie może usiedzieć w miejscu
- wstaje z miejsca w czasie lekcji lub zajęć
- chodzi po pomieszczeniu lub wpina się na meble
- trudności ze spokojnym bawieniem się lub odpoczywaniem
1/3
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej
Wpisany przez Administrator
sobota, 07 lipca 2007 10:54 - Zmieniony niedziela, 09 sierpnia 2009 15:03
- pozostaje niemalże cały czas w ruchu - „biega jak nakręcone”
- jest nadmiernie gadatliwe
3. Impulsywność
- wyrywa się z odpowiedzią zanim zostanie sformułowane pytanie
- ma kłopoty z zaczekaniem na swoją kolejkę
- często przerywa lub przeszkadza innym
Etiologia:
- czynniki genetyczne
- uwarunkowania psychospołeczne
- urazy okołoporodowe
- alergia pokarmowa
- zatrucia(np. ołowiem)
Uważa się, że największe znaczenie ma uwarunkowane genetycznie podłoże neurobiologiczne
związane z budową OUN i funkcjonowaniem monoamin. 30-50% krewnych (często rodzice)
dzieci z nadpobudliwością miało w dzieciństwie rozpoznane to zaburzenie, a 71% krewnych
miało podobny zespół objawów.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej rozpoznaje się po analizie informacji o rozwoju i
zachowaniu się dziecka w domu, przedszkolu lub szkole, badaniu lekarskim pediatrycznym,
konsultacji neurologicznej i psychologicznej z wykonaniem niezbędnych badań dodatkowych w
tym często EEG. Wskazana jest często opieka psychiatry dziecięcego najlepiej w
wyspecjalizowanej placówce.
Propozycje pomocy dziecku:
1. psychoedukacja
- poradnictwo dla rodziców
- praca z dzieckiem - trening: zabawy, rozwiązywanie problemów, kompetencji społecznych,
kontrolowania agresji itd.
2. zmiana metod wychowawczych
- pozytywne wzmocnienie - chwalenie dziecka za spokojną, skoncentrowaną pracę, dobre
wyniki,
- zwracanie uwagi na dziecko tylko w tych sytuacjach, gdy jest niegrzeczne jest nagrodą za jego
niegrzeczność, bo tylko wtedy rodzice poświęcają mu chwilę uwagi
- zapraszanie dziecka na zajęcia, które bardzo lubi (zajęcia informatyczne)
- odwiedziny w domu wychowanka, wspólne rozmowy
3. dostosowanie metod nauczania do możliwości dziecka
- częste przerwy w pracy dostosowane do czasu możliwej pełnej koncentracji dziecka (krótka
maksymalna koncentracja, częste, ale krótkie przerwy nie angażujące dziecka w inne zabawy
czy zajęcia)
- posadzenie dziecka z nadpobudliwością w pierwszej ławce ze spokojnym kolegą
- uporządkowanie miejsca pracy (puste biurko, nie rozpraszające uwagi otoczenie)
- angażowanie dziecka w działania ruchowe, gdy tylko to jest możliwe (zetrzyj tablicę, rozdaj
zeszyty, przynieś kredę, otwórz okno, podlej kwiatki itd.)
4. farmakoterapia (stosowanie leków pod kontrolą lekarza)
2/3
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej
Wpisany przez Administrator
sobota, 07 lipca 2007 10:54 - Zmieniony niedziela, 09 sierpnia 2009 15:03
Właściwe pokierowanie aktywnością takich dzieci, wykorzystanie owej aktywności dla celów
społecznie użytecznych daje dobre wyniki wychowawcze.
Obecność w pobliżu osób przychylnych nie hamuje zachowań dziecka, wręcz przeciwnie,
występuje doping, aby nie zawieść zaufania, pokazać się w dobrym świetle, pozyskać aprobatę
do wykonywanych działań.
Sukces osiągniemy wówczas, gdy będziemy motywować uczniów do wysiłku w swobodnej,
przyjacielskiej atmosferze, dziecko będzie traktowane podmiotowo, nie będziemy mu narzucać
tylko pomagać w kształtowaniu pełnej i dojrzałej osobowości.
Pozycja ucznia w zespole zmieni się dzięki działaniom celowym, interakcjom między
nauczycielem a rodziną, aktywności własnej dziecka oraz wysokiej spójności zespołu
klasowego. Pozycja społeczna w grupie wywiera istotny wpływ na rozwój społeczny jak i
umysłowy ucznia, gdyż dzieci i młodzież rozwijają się i dojrzewają w atmosferze wzajemnego
na siebie oddziaływania.
Dziecko nadpobudliwe otoczone opieką, wspierane działaniami wychowawcy nie będzie
odrzucone przez grupę, a z pewnością nie będzie pozostawione samemu sobie. I choć trzeba
pamiętać, iż nadpobudliwość jest jednym z najczęstszych, najbardziej stałych oraz trudnych w
leczeniu zaburzeń zachowania w wieku dziecięcym, to systematyczna, cierpliwa i kompleksowa
terapia ukierunkowana jednocześnie na dziecko i jego otoczenie - rodzinę i szkołę, przynosi
zwykle wyraźne efekty i satysfakcję z podjętego trudu.
przydatne linki:
adhd.info.pl adhd.org.pl
3/3