NAJWAŻ NIEJSZA JEST MIŁOŚĆ PRZYKŁAD DAWANY PRZEZ

DOBRE WYCHOWANIE
Zarówno rodzicom, jak i szkole zależy na dobrym i mądrym wychowaniu dzieci.
Chcielibyśmy, aby w życiu kierowały się przyjętymi w społeczeństwie zasadami, aby wyrosły
na ludzi prawych i umieli w przyszłości wypełnić swoje role. Najważniejsze znaczenie w
wychowaniu dziecka mają rodzice, gdyż to oni są od początku przy nim obecni. Kiedy
dziecko stanie się uczniem i przekroczy progi szkoły, nieodzowna staje się współpraca
rodziców ze szkołą. Zebranie jest jedną z form takiej współpracy, podczas którego można
omawiać różne problemy i zagadnienia.
Na wychowanie i motywowanie dziecka do pracy nad sobą składa się wiele czynników. Z
konieczności wymienimy tylko najważniejsze. Ilustruje je przedstawiona plansza.
NAJWAŻ NIEJSZA JEST MIŁOŚĆ
PRZYKŁAD DAWANY PRZEZ RODZICA
KARY I NAGRODY

Najważniejsza jest miłość do dziecka
Jest to główny środek wychowawczy, którym dysponują rodzice. Miłość rodziców do
dziecka rodzi w nim miłość do nich. Dzieci kochane chcą dawać radość rodzicom. Taką samą
postawę przyjmują później wobec nauczycieli i innych osób w ich otoczeniu. Jeśli brak jest w
rodzinie więzi uczuciowej, zawsze odbija się to w zachowaniu dzieci. Nie należy pod
pojęciem „miłość” rozumieć tylko okazywanie czułości. Kierujący się miłością rodzice,
przypominają dziecku, co dnia, jak powinno postępować, by być dobrym człowiekiem.

Przykład dawany przez rodziców
Dziecko jest doskonałym obserwatorem. Wielu rzeczy uczy się poprzez
naśladownictwo.
Z rodzicami przebywa najdłużej i to oni są dla niego, w początkowym okresie życia, wzorem
do naśladowania. Rodzina, w której dziecko czuje się bezpiecznie, w której nie ma krzyku,
przekleństw, nadmiaru alkoholu będzie dla niego w przyszłości wzorem do
naśladowania. Niestety, życie pokazuje, że trudno jest stworzyć idealną czy choćby dobrą
rodzinę. Zdarzają się kłótnie, rozstania, rozwody, nałogi, które niszczą to, co dwoje ludzi
założyło sobie na początku wspólnej drogi życia. Wiele rodzin w dzisiejszych czasach
boryka się z trudnościami materialnymi. Problem rodziny zawsze w jakimś stopniu dotyka
również dziecka. Szkoła jest jedną z instytucji, która może pomóc uczniowi, a także
rodzicom. Gabinet dyrektora, pedagoga i psychologa to miejsca, w których można spokojnie
porozmawiać. Jeśli problem wykracza poza możliwości szkoły, jest szansa otrzymania
informacji o innych placówkach wspierających rodzinę.

Konsekwencja, czyli „nie rzucanie słów na wiatr”
Ważnym czynnikiem wychowawczym jest to, by słowa wypowiadane przez rodziców
dzieci traktowały zawsze serio. Często rodzice nie wykazują dostatecznej stanowczości,
zmieniają zdanie, wypowiadają wiele gróźb, których nie spełniają. Mama mówi jedno, tata co
innego, bo nie rozumieją, że konsekwencja ma niebagatelne znaczenie. Rodzice powinni
zadbać również o to, by ich prośby i polecenia były spełniane dokładnie i w miarę szybko.
Dziecko będzie niekiedy niezadowolone, ale nadal stawiajmy jasne reguły gry. Nie okazujmy
dziecku swojej irytacji, lecz z uśmiechem na ustach, powiedzmy, czego od niego oczekujemy.

Nagrody i kary?
Czy bez nich możliwe jest dobre wychowanie dziecka? Większość psychologów uznaje ich
wzmacniającą rolę w procesie wychowania.
Zdecydowanie potępia jednak stosowanie kar cielesnych i wskazuje na ich znikomą
skuteczność a nawet szkodliwość. Psychologowie przedstawiają następujące
argumenty:
kary cielesne pokazują dziecku, że silniejszy ma zawsze rację; wyzwalają w
dzieciach agresywne zapędy
działają krótko; jeśli nie wiążą się ze skruchą okazaną przez dziecko i
zrozumieniem swojej winy, to nie mają wpływu na zmianę zachowania dziecka
- są dla zdenerwowanych rodziców formą rozładowania emocji
- nie prawdą jest, że ból spowodowany karą cielesną odstraszy dziecko od złego
zachowania; wywoła raczej bunt i z czasem uodpornienie na karę
- często stosowane, mogą wywołać u dzieci lęki, moczenie nocne.
Niedopuszczalne są również kary polegające na poniżaniu lub ubliżaniu. Obniżają u
dziecka poczucie wartości, mają negatywny wpływ na jego rozwój psychiczny.
Rzadko, kiedy udaje się w ogóle nie stosować w wychowaniu karania. Karanie nie może
jednak przeważać nad nagradzaniem i być totalną krytyką dziecka. Karzemy tylko za
konkretne przewinienie. Przed wymierzeniem kary, wyjaśniamy dziecku szkodliwość jego
zachowania. Najlepiej jest, kiedy zrozumie ono, dlaczego otrzymało karę i uzna swoją winę.
Jest wiele różnych form karania:
- kara słowna, czyli wyrażenie dezaprobaty („nie lubię, kiedy używasz brzydkich
słów, gniewam się na ciebie”)
- pozbawienie swobody („dziś możesz oglądać telewizję tylko do godz. szóstej”)
pozbawienie przywileju („przez najbliższy tydzień, nie otrzymasz
kieszonkowego”)
- pozbawienie przyjemności ( „jutro nie pozwalam ci iść do kolegi”)
Znacznie skuteczniejsze jest nagradzanie wychowawcze, stosowane w celu utrwalenia
dobrych zachowań dziecka. Dziecko dostatecznie często nagradzane nabiera poczucia, że
może być dobre. Rodzaje nagród są niewyczerpaną skarbnicą pomysłów rodziców, którzy
najlepiej wiedzą, co dziecku sprawia przyjemność.
-
nagroda w postaci słownej pochwały („jestem zadowolona, że pomogłaś mi
przygotować obiad”)
przydzielenie funkcji, ( „kiedy przyjdą goście, nakryjesz stół, bo robisz to bardzo
ładnie”)
przyznanie dodatkowego przywileju - odstępstwo od reguły ( „dziś możesz dłużej
pobawić się na podwórku”)
poleganie na dziecku, dostrzeżenie jego dobrych cech ( „jesteś bardzo
punktualna, mogę na tobie polegać”)
czas poświęcony tylko dziecku: wspólny spacer, zakupy, zabawa, gra.
Wychowanie dzieci jest trudną sztuką, wymagającą cierpliwości i wytrwałości.
Mamy nadzieję, że jako szkoła wspieramy rodziców w procesie wychowawczym. Zależy
nam, aby dzieci w szkole czuły się dobrze, aby miały zapewnioną pomoc w ramach naszych
kompetencji. Zdarza się, że musimy działać w zastępstwie rodziców i wtedy są to najbardziej
trudne i przykre sprawy. Zachęcamy do współpracy ze szkołą, a nade wszystko do
zastanowienia się w domu nad własnym modelem wychowania dziecka. Niech posłuży temu
„Apel Twojego dziecka”
Apel Twojego dziecka
1. Nie spełniaj każdej mojej zachcianki – dobrze wiem, że nie powinienem mieć
wszystkiego, czego się domagam.
2. Nie bój się stanowczości – właśnie tego potrzebuję.
3. Nie bagatelizuj moich złych nawyków – tylko Ty możesz pomóc mi je zwalczyć, póki
jest to jeszcze możliwe.
4. Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne – o
wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.
5. Nie chroń mnie przed konsekwencjami – niekiedy dobrze jest nauczyć się rzeczy
bolesnych i nieprzyjemnych.
6. Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje dolegliwości – czasami wykorzystuję je, by
przyciągnąć Twoją uwagę.
7. Nie zrzędź – w przeciwnym razie muszę się przed Tobą bronić i przestaję słyszeć, co
do mnie mówisz.
8. Nie przekreślaj moich szans – każdy ma prawo popełniać błędy.
9. Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia – Twoja odpowiedzialność za słowa jest dla mnie
wzorem.
10. Nie bądź niekonsekwentny – mogę pogubić się w Twoich wymaganiach.
11. Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę Cię pytaniami, bo wtedy może się okazać, że zamiast
Ciebie prosić o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.
12. Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie – one po prostu są.
13. Nie zapomnij, że niekiedy trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli – to dlatego nie
zawsze się rozumiemy.
14. Nie bój się moich wymagań i oczekiwań – z każdym dniem staję się bardziej dorosły.
15. Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału – przecież nie jesteś ideałem.