Wspólnota jako rodzina

Wspólnota jako rodzina, mały Kościół
Rozpatrzymy dwa aspekty wspólnoty jako rodziny, oba wypływające z miłości: szacunek
oraz zauwaŜanie z troską innych.
Szacunek
„Wspólnota ponosi ryzyko zagubienia szacunku dla osoby” - pisze o. Jerzy Gogola1 i
proponuje medytację nad stosunkiem Pana Jezusa do spotykanych osób.
Zachowania prowadzące do postawy szacunku to:
1. uznanie w drugim „ty”, a wiec równość, nieuprzedmiotawianie,
niewykorzystywanie drugiego,
2. wyjście naprzeciw, by dzielić wspólne wartości (najlepsza jest synteza
szacunku i rodzinnej zaŜyłości).
„Szacunek oznacza uszanowanie praw ludzkich osoby i jej wolności. Poszanowanie
ludzkiego sumienia, w którym mieszka Bóg. Prawo do tajemnicy. Wykluczenie niedyskrecji,
ciekawości” (por. J. Gogola).
Z czego wynika szacunek:
•
z dziecięctwa BoŜego,
•
z wartości zasługujących na szacunek u danej osoby: mądrości, dobroci,
sumienności, rzetelności, sprawiedliwości, uczciwości, łagodności, stanowczości,
pracowitości, wraŜliwości, delikatności, doswiadczenia Ŝyciowego, cierpienia.
Szacunek to traktowanie drugiego jako kogoś lepszego ode mnie, waŜniejszego (por. św.
Teresa z Avila).
Zachowania przeciwne szacunkowi: wynikające z pychy niedyskrecja, ciekawość,
traktowanie przedmiotowe, „kumpelstwo”, prostactwo, waŜniactwo – pyszałkowatość,
lekcewaŜenie – zawsze rodzą zranienia.
Przyzwyczajenie, rutyna, obojętność, „kumpelstwo” wszystko to gubi wspólnotę.
ZauwaŜanie z troską innych
DostrzeŜenie człowieka w jego wartości osoby i przeznaczenia do Ŝycia we wspólnocie –
przeznaczenie do dialogu. „...dopiero w obliczu jakiegoś <ty> osoba przeŜywa siebie jako
<ja> w poznaniu siebie. W tym spotkaniu obie osoby uświadamiają sobie zarazem te granice
w poznaniu siebie, a równocześnie je przekraczają, wchodząc we wzajemny dialog i
udzielając się sobie nawzajem”2. Wynika to z wraŜliwości, odpowiedzialności,
sprawiedliwości, inteligencji, bystrości umysłu i dobrej woli, zainteresowania drugimi (z
wyjścia poza własne interesy i szukanie własnego dobra) postawa bezinteresownej słuŜby –
diakonii. Realizacja „agape” - pięknej miłości polegającej na bezinteresownym oddaniu
siebie. Wspólnota braterska, wspólnota słuŜb i charyzmatów.
Zachowania przeciwne wynikające z egoizmu i lenistwa: zasklepienie w sobie, szukanie
własnego dobra, własnego interesu, lenistwo, tępota, brak inteligencji, brak zainteresowania
drugą osobą, jej sprawami, wartościami.
el
1 Jerzy Gogola „Osoba i wspólnota” Wyd. Karmelitów Bosych, Kraków 2002 s. 107.
2 Bogdan Biela „Kościół-Wspólnota” Katowice 1999, s. 27.