99 KB

DYREKTYWA 2003/30/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
z dnia 8 maja 2003 roku
w sprawie wspierania uĪycia w transporcie biopaliw
lub innych paliw odnawialnych
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ
uwzglĊdniając Traktat ustanawiający WspólnotĊ Europejską, a w szczególnoĞci jego artykuł 175
(1),
uwzglĊdniając propozycjĊ Komisji(1)
uwzglĊdniając opiniĊ Europejskiego Komitetu Ekonomiczno Społecznego(2)
uwzglĊdniając opiniĊ Komitetu Regionów(3)
działając w zgodzie z procedurą ustanowioną w Artykule 251 Traktatu(4)
a takĪe mając na uwadze, co nastĊpuje:
(1) Posiedzenie Rady Europejskiej w Göteborgu w dniach 15 i 16 czerwca 2001 uzgodniło strategiĊ
trwałego rozwoju Wspólnoty, składającą siĊ z szeregu Ğrodków, do których naleĪy rozwój
biopaliw,
(2) Do naturalnych zasobów i ich rozwaĪnego i racjonalnego zuĪycia, o których mowa w artykule
174 ust. 1 Traktatu zalicza siĊ ropĊ, naturalny gaz i paliwa stałe, które są niezbĊdnymi Ĩródłami
energii, lecz takĪe wiodącymi Ĩródłami emisji dwutlenku wĊgla.
(3) JednakĪe, istnieje szeroka gama biomasy, która mogłaby byü uĪyta do produkcji biopaliw,
pochodzących z produktów rolniczych i leĞnych, a takĪe z pozostałoĞci i odpadów leĞnych oraz z
przemysłu leĞnego oraz przemysłu rolniczych produktów spoĪywczych.
(4) Sektor transportu konsumuje ponad 30% energii we Wspólnocie i cały czas siĊ rozwija, tendencja
bĊdzie siĊ zwiĊkszaü razem z emisją dwutlenku wĊgla i rozwój ten bĊdzie wiĊkszy w ujĊciu
procentowym w krajach kandydujących po ich wstąpieniu do Unii Europejskiej.
(5) Biała KsiĊga Komisji „Europejska polityka transportowa na rok 2010: czas na decyzjĊ”
przewiduje, Īe emisja dwutlenku wĊgla z transportu wzroĞnie o 50 % miĊdzy latami 1990 i
2010, do około 1 113 milionów ton, a główną odpowiedzialnoĞü za taki stan bĊdzie ponosił
transport drogowy, który odpowiada za 84% emisji dwutlenku wĊgla związanej z transportem.
(1)
Dz. U. Nr C 103 E, z 30.4.2002, str. 205 i Dz.U. Nr C331 E, z 31.12.2002, str. 291
Dz. U. Nr C 149, z 21.6.2002, str. 7.
(3)
Dz. U. Nr C 278, z 14.11.2002, str. 29.
(4)
Opinia Parlamentu Europejskiego z 4 lipca 2002 (dotychczas nie opublikowana w Dzienniku Ustaw), Wspólne Stanowisko Rady z 18 listopada
2002 ( Dz. U. Nr C 32 E, z 11.2.2003, str. 1) oraz Decyzja Parlamentu Europejskiego z 12 marca 2003 (dotychczas nie opublikowana w Dzienniku
Ustaw).
(2)
Z ekologicznego punktu widzenia, Biała KsiĊga nawołuje wiĊc do zredukowania zaleĪnoĞci w
sektorze transportu od oleju napĊdowego (obecnie 98%) poprzez uĪycie alternatywnych paliw,
takich jak biopaliwa.
(6) WiĊksze uĪycie biopaliw w transporcie jest czĊĞcią pakietu Ğrodków potrzebnych do
wypełnienia Protokołu z Kyoto oraz innych pakietów politycznych w celu wypełnienia dalszych
zobowiązaĔ w tym wzglĊdzie.
(7) WiĊksze uĪycie biopaliw w transporcie, bez wykluczenia innych moĪliwych paliw
alternatywnych, jak samochodowe LPG i CNG, jest jednym z narzĊdzi, przy pomocy których
Wspólnota moĪe zmniejszyü swoją zaleĪnoĞü od importowanej energii, wpłynąü na rynek paliw
i w związku z tym takĪe na bezpieczeĔstwo dostaw energii na bliską i dalszą przyszłoĞü.
JednakĪe ta uwaga nie powinna w Īaden sposób umniejszaü wagi zgodnoĞci z legislacją
Wspólnoty dotyczącą jakoĞci paliw, emisji z pojazdów i jakoĞci powietrza.
(8) W rezultacie postĊpu technologicznego, wiĊkszoĞü pojazdów bĊdących obecnie w uĪyciu w
Unii Europejskiej moĪe uĪywaü bez Īadnych problemów mieszanki z niską zawartoĞcią
biopaliw. Ostatnie osiągniĊcia technologiczne umoĪliwiają uĪycie wiĊkszego procentu biopaliw
w mieszankach. Niektóre kraje juĪ uĪywają dziesiĊcioprocentowych lub wyĪszych mieszanek
biopaliw.
(9) Tabor miejski oferuje moĪliwoĞü uĪycia wiĊkszego stĊĪenia biopaliw. W niektórych miastach
tabor miejski juĪ działa na czystych biopaliwach i, w niektórych przypadkach, pomogło to
polepszyü jakoĞü powietrza na terenach miejskich. PaĔstwa członkowskie mogłyby wiĊc nadal
promowaü uĪycie biopaliw w Ğrodkach transportu miejskiego.
(10) Promocja uĪycia biopaliw w transporcie stanowi krok ku szerszemu zastosowaniu biomasy,
co umoĪliwi rozwój biopaliw na szersza skalĊ w przyszłoĞci, nie wykluczając jednak innych
opcji, a w szczególnoĞci opcji wodorowej.
(11) Polityka badaĔ prowadzona przez Kraje Członkowskie odnosząca siĊ do wiĊkszego uĪycia
biopaliw powinna teĪ w znacznym stopniu zawieraü sektor wodorowy i promowaü tĊ opcjĊ,
biorąc pod uwagĊ odpowiednie programy ramowe Wspólnoty.
(12) Czysty olej roĞlinny z roĞlin oleistych produkowany poprzez tłoczenie, ekstrakcjĊ lub inne
porównywalne metody, surowy lub rafinowany ale niezmodyfikowany chemicznie, moĪe takĪe
byü uĪywany jako biopaliwo w poszczególnych przypadkach, gdy jego uĪycie jest kompatybilne
z typem silnika i odpowiednimi wymogami emisyjnymi.
(13) Nowe typy paliwa powinny byü dostosowane do uznanych standardów technicznych jeĞli
mają byü zaakceptowane na szerszą skalĊ przez klientów i producentów pojazdów i wejĞü na
rynek. Standardy techniczne są takĪe bazą dla wymogów dotyczących emisji i dla monitorowania
emisji. MoĪna napotkaü trudnoĞci w wypełnianiu przez nowe typy paliwa obecnych standardów
technicznych, które w znacznym stopniu zostały ustanowione dla konwencjonalnych paliw
kopalnych. Komisja i instytucjestandaryzujące powinny monitorowaü postĊpy i dostosowywaü, i
aktywnie rozwijaü standardy, szczególnie ich aspekty lotnoĞci tak, by moĪna było wprowadziü
nowe typy paliwa, przy jednoczesnym zachowaniu wszelkich wymogów ekologicznych.
(14) Bioetanol i biodiesel, uĪywane w pojazdach w czystej formie lub jako mieszanka, powinny
dostosowaü siĊ do standardów jakoĞci, ustanowionych by zapewniü optymalne działanie silnika.
NaleĪy zauwaĪyü, Īe w przypadku biodiesla do silników Diesla, gdzie opcją przetwarzania jest
ekstryfikacja, moĪe byü stosowany standard prEN 14214 Europejskiego Komitetu Standaryzacji
(CEN) dla estru metylowego kwasów tłuszczowych (FAME). CEN powinien teĪ ustanowiü
odpowiednie standardy dla innych produktów biopaliw transportowych w Unii Europejskiej.
(15) Promocja uĪycia biopaliw zgodnie z praktykami trwałego rolnictwa i leĞnictwa,
ustanowionych w zasadach rządzących wspólną polityką rolną, mogłoby stworzyü nowe
moĪliwoĞci dla trwałego rozwoju wsi w ramach bardziej nastawionej na rynek wspólnej polityki
rolnej bardziej przystosowanej do rynku Europejskiego i przygotowanej, by szanowaü
rozwijające siĊ Īycie wiejskie i wielofunkcyjne rolnictwo, oraz mogłyby otworzyü nowy rynek
dla nowatorskich produktów rolnych mając na uwadze obecne i przyszłe PaĔstwa Członkowskie.
(16) W swojej rezolucji z 8 czerwca 1998(1), Rada poparła wytyczony przez KomisjĊ plan strategii
i działania dla Ĩródeł energii odnawialnej i wyraziła potrzebĊ szczególnych kroków w sektorze
biopaliw.
(17) Zielona KsiĊga Komisji „W kierunku Europejskiej strategii dla zapewnienia bezpieczeĔstwa
dostaw energii” ustanawia cel dwudziestoprocentowego zastąpienia paliw konwencjonalnych
przez paliwa alternatywne w sektorze transportu drogowego do roku 2020.
(18) Paliwa alternatywne bĊdą mogły dokonaü penetracji rynku tylko jeĞli bĊdą szeroko dostĊpne i
konkurencyjne.
(19) W swojej rezolucji z 18 lipca 1998(2), Parlament Europejski wezwał do zwiĊkszonego do 2 %
udziału biopaliw w rynku w przeciągu 5 lat poprzez pakiet Ğrodków, włączając zwolnienia z
podatku, pomoc finansową dla przemysłu przetwórczego i ustanowienie obowiązkowej stopy
biopaliw dla rafinerii.
(20) Optymalna metoda na zwiĊkszenie udziału biopaliw na rynkach krajowych i na rynku
Wspólnoty zaleĪy od dostĊpnoĞci zasobów i materiałów surowych, od polityki krajowej i
polityki Wspólnoty promującej biopaliwa i od uzgodnieĔ podatkowych, oraz od
odpowiedniego zaangaĪowania wszystkich zainteresowanych stron.
(21) Polityka poszczególnych krajów promująca uĪycie biopaliw nie powinna prowadziü do
ograniczenia swobodnego przepływu paliw, które spełniają zharmonizowane normy
ekologiczne zawarte w przepisach Wspólnoty.
(1)
(2)
Dz. U. Nr C 198, z 24.6.1998, str.1.
Dz. U. Nr C 210, z 6.7.1998, str. 215.
(22) Promocja produkcji i uĪycia biopaliw mogłaby siĊ przyczyniü do zredukowania zaleĪnoĞci
od importu energii i zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych. Dodatkowo, biopaliwa, w
czystej formie lub w formie mieszanki, mogą w zasadzie byü uĪywane w istniejących pojazdach
mechanicznych i moĪna wykorzystaü obecny system dystrybucji paliw do pojazdów
mechanicznych. Mieszanka biopaliwa z paliwami kopalnymi mogłaby ułatwiü potencjalne
obniĪenie kosztów w systemie dystrybucji we Wspólnocie.
(23) PoniewaĪ cel proponowanej akcji, czyli wprowadzenie ogólnych zasad przewidujących
minimalny procent biopaliw do wprowadzenia na rynek i dystrybucji, nie moĪe byü w
wystarczającym stopniu osiągniĊty przez poszczególne PaĔstwa Członkowskie z powodu skali
akcji, i dlatego moĪe byü lepiej przeprowadzony na poziomie Wspólnoty, Wspólnota moĪe
podjąü Ğrodki, zgodnie z zasadą pomocniczoĞcijak ustanawia Artykuł 5 Traktatu. Zgodnie z
zasadą proporcjonalnoĞci, jak ustanawia powyĪszy artykuł, niniejsza dyrektywa nie wykracza
poza to, co jest konieczne do osiągniĊcia tego celu.
(24)
Powinno siĊ promowaü badania i rozwój technologiczny w zakresie trwałoĞci biopaliw.
(25) ZwiĊkszeniu uĪycia biopaliw powinna towarzyszyü szczegółowa analiza skutków dla
Ğrodowiska naturalnego, gospodarki i społeczeĔstwa, prowadzona w taki sposób, aby dało siĊ
okreĞliü, czy moĪna doradzaü zwiĊkszenie udziału biopaliw w stosunku do paliw
konwencjonalnych.
(26) Powinny byü ustanowione przepisy umoĪliwiające szybkie przyjĊcie listy biopaliw,
procentowego udziału odnawialnej zawartoĞci oraz planu wprowadzenia biopaliw na rynek
paliw transportowych a takĪe postĊpu technicznego i wyników oszacowania wpływu na
Ğrodowisko naturalne po pierwszej fazie wprowadzenia.
(27) Powinny zostaü wprowadzone Ğrodki do szybkiego rozwoju standardów jakoĞci dla
biopaliw, które mają byü uĪywane w sektorze samochodowym, zarówno jako czyste biopaliwa
jak i składnik mieszanki w paliwach konwencjonalnych. Pomimo Īe ulegająca biodegradacji
czĊĞü odpadów jest potencjalnie uĪytecznym Ĩródłem do produkcji biopaliw, standard jakoĞci
musi wziąü pod uwagĊ moĪliwe zanieczyszczenia obecne w odpadach by uniknąü szczególnych
składników mogących uszkodziü pojazd lub pogorszyü emisjĊ.
(28) ZachĊcanie do promocji biopaliw powinno pozostawaü w zgodzie z zabezpieczeniem
zaopatrzenia, celami Ğrodowiskowymi i odpowiednimi celami i Ğrodkami polityki w obrĊbie
kaĪdego PaĔstwa Członkowskiego. Stosując siĊ do tego, paĔstwa Członkowskie mogą rozwaĪyü
oszczĊdne sposoby reklamowania moĪliwoĞci uĪycia biopaliw.
(29) Konieczne Ğrodki do wprowadzenia do tej dyrektywy powinny byü przyjĊte zgodnie z
decyzją Rady 1999/468/WE z 28 czerwca 1999, ustanawiającą warunki wykonywania
uprawnieĔ wykonawczych przyznanych Komisji(1),
(1)
Dz. U. Nr L 184, z 17.7.1999, str. 23
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĉ:
Artykuł 1
Niniejsza dyrektywa ma na celu promowanie uĪycia biopaliw lub innych odnawialnych paliw do
zastąpienia oleju napĊdowego lub benzyny stosowanych w
transporcie w kaĪdym z
PaĔstwCzłonkowskich, w celu wniesienia wkładu w cele takie, jak wywiązanie siĊ ze zobowiązaĔ
związanych ze zmianami klimatycznymi, przyjazne dla Ğrodowiska zabezpieczenie dostaw i
promocja odnawialnych Ĩródeł energii.
Artykuł 2
1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje siĊ nastĊpujące definicje:
(a) „biopaliwa” oznacza płynne lub gazowe paliwo dla transportu, produkowane z biomasy;
(b) „biomasa” oznacza ulegającą biodegradacji czĊĞü produktów, odpadów lub pozostałoĞci z
rolnictwa (łącznie z substancjami roĞlinnymi i zwierzĊcymi), leĞnictwa i związanych działów
przemysłu, a takĪe ulegającą biodegradacji czĊĞü odpadów przemysłowych i miejskich;
(c) „inne odnawialne paliwa” oznacza odnawialne paliwa, inne niĪ biopaliwa, które pochodzą z
odnawialnych Ĩródeł energii, zdefiniowanych w dyrektywie 2001/77/WE(2) i uĪywane do celów
transportowych;
(d) „zawartoĞü energii” oznacza niĪszą wartoĞü kaloryczną paliwa.
2. Jako biopaliwa uznaje siĊprzynajmniej poniĪsze produkty:
(a) „Bioetanol”: etanol produkowany z biomasy i/lub ulegającej biodegradacji czĊĞci odpadów, do
uĪycia jako biopaliwo;
(b) „Biodiesel”: ester metylowy produkowany z oleju roĞlinnego lub zwierzĊcego, o jakoĞci oleju
napĊdowego, do uĪycia jako biopaliwo;
(c) „Biogaz”: paliwo gazowe produkowane z biomasy i/lub ulegającej biodegradacji czĊĞci
odpadów, które moĪe byü oczyszczone do jakoĞci naturalnego gazu, do uĪycia jako biopaliwo,
lub gaz drzewny;
(d) „Biometanol”: metanol produkowany z biomasy, do uĪycia jako biopaliwo;
(e) „Biodimetyloeter”: dimetyloeter produkowany z biomasy, do uĪycia jako biopaliwo;
(f) „Bio-ETBE (eter etylowo-t-butylowy)”: ETBE produkowany na podstawie bioetanolu. Procent
objĊtoĞci bio-ETBE, który jest liczony jako biopaliwo wynosi 47%.
(2)
Dyrektywa 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 27 wrzeĞnia 2001 w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnĊtrznym energii
elektrycznej wytwarzanej ze Ĩródeł odnawialnych (Dz. U. Nr L 283, z 27.10.2001, str. 33).
(g) „Bio-MTBE (eter metylowo-t-butylowy)”: paliwo produkowane na bazie biometanolu. Procent
objĊtoĞci bio-MTBE, który jest liczony jako biopaliwo wynosi 36%.
(h) „Biopaliwa syntetyczne”: syntetyczne wĊglowodory
wĊglowodorów, które zostały wyprodukowane z biomasy.
lub
mieszanki
syntetycznych
(i) „Biowodór”: wodór produkowany z biomasy, i/lub z ulegającej biodegradacji czĊĞci odpadów,
do uĪycia jako biopaliwo;
(j) „Czysty olej roĞlinny”: olej produkowany z roĞlin oleistych poprzez tłoczenie, ekstrakcjĊ lub za
pomocą porównywalnych metod, czysty lub rafinowany ale nie modyfikowany chemicznie, gdy
jest kompatybilny z typem silnika i odpowiednimi wymogami emisyjnymi.
Artykuł 3
1.(a)
PaĔstwa Członkowskie powinny dopilnowaü, by minimalna proporcja biopaliw i innych
paliw odnawialnych znalazła siĊ na ich rynkach, i w tym celu, ustanawiająnarodowe cele
wskaĨnikowe.
(b) (i) wartoĞü odniesienia dla tych celów wynosi 2%, naliczona na podstawie zawartoĞci energii
benzyny i oleju napĊdowego do celów transportowych umieszczonych na ich rynkach przed
31 grudnia 2005.
(ii) wartoĞü odniesienia dla tych celów wynosi 5,75%, naliczona na podstawie zawartoĞci
energii benzyny i oleju napĊdowego do celów transportowych umieszczonych na ich
rynkach przed 31 grudnia 2010.
2. Biopaliwa mogą byü udostĊpnione w którejĞ z nastĊpujących form:
(a) jako czyste biopaliwa lub w wysokim stĊĪeniu w pochodnych olejów mineralnych, zgodnie z
odnoĞnymi standardami jakoĞci do zastosowaĔ w transporcie;
(b) jako biopaliwa w mieszance w pochodnych olejów mineralnych, zgodnie z odpowiednimi
normami europejskimi opisującymi warunki normatywne dla paliw transportowych (EN 228 i
EN 590);
(c)
jako płyny pochodne od biopaliw, takie jak ETBE (eter etylowo-t-butylowy), w których
procent biopaliwa jest taki, jak wyszczególniono w artykule 2 ust. 2.
3. PaĔstwa Członkowskie monitorują efekt uĪycia biopaliw w wiĊcej niĪ piĊcioprocentowych
mieszankach oleju napĊdowego w pojazdach nieprzystosowanych i tam, gdzie to wskazane,
podejmują kroki w celu zapewnienia zgodnoĞci z odpowiednim ustawodawstwem Wspólnoty w
sprawie standardów emisyjnych.
4. W działaniach, którepodejmują, paĔstwa Członkowskie powinny uwzglĊdniü ogólny bilans
klimatyczny i ekologiczny róĪnych typów biopaliw i innych odnawialnych paliw i mogą daü
pierwszeĔstwo promowaniu tych biopaliw, które wykazują bardzo dobry oszczĊdny bilans
ekologiczny, biorąc jednoczeĞnie pod uwagĊ konkurencyjnoĞü i bezpieczeĔstwo dostaw.
5. PaĔstwa Członkowskie zapewniają, by opinia publiczna została poinformowana co do
dostĊpnoĞci biopaliw i innych paliw odnawialnych. Dla procentowego udziału biopaliw w
mieszankach w pochodnych olejów mineralnych przekraczającego 5 % estru metylowego kwasów
tłuszczowych (FAME) lub 5% bioetanolu zostają nałoĪone specjalne oznaczenia w punktach
sprzedaĪy.
Artykuł 4
1. PaĔstwa Członkowskie składają sprawozdaniaKomisji, przed 1 lipca kaĪdego roku, dotyczące:
-
kroków podjĊtych w promowaniu uĪycia biopaliw lub innych paliw odnawialnych w celu
zastąpienia uĪycia oleju napĊdowego czy benzyny w transporcie,
-
Ğrodków krajowych przeznaczonych na produkcjĊ biomasy dla wykorzystania energetycznego
innego niĪ transport, oraz
-
całkowitej sprzedaĪy w roku poprzedzającym paliw transportowych i udziału biopaliw,
czystych lub mieszanek, i innych odnawialnych paliw wprowadzonych na rynek. Tam, gdzie to
stosowne, PaĔstwa Członkowskie składają sprawozdanieo wszelkich wyjątkowych warunkach
w dostawach ropy naftowej lub produktów ropy naftowej, które miały wpływ na obrót
biopaliwami i innymi paliwami odnawialnymi.
W swoim pierwszym sprawozdaniu po wprowadzeniu w Īycie niniejszej dyrektywy, PaĔstwa
Członkowskie wskazują poziom krajowych celów wskaĨnikowych dla pierwszej fazy. W
sprawozdaniuza rok 2006, PaĔstwa Członkowskie wskazują cele wskaĨnikowe dla drugiej fazy.
W tych sprawozdaniach, zróĪnicowanie celów krajowych w porównaniu z wartoĞciami odniesienia,
o których mowa w artykule 3 ust. 1 lit. b), jest umotywowane i moĪe byü oparte o nastĊpujące
elementy:
(a) czynniki obiektywne takie, jak ograniczony potencjał narodowy do produkcji
biopaliw z biomasy,
(b) wysokoĞü Ğrodków przeznaczonych na produkcjĊ biomasy do zastosowaĔ
energetycznych innych niĪ transport oraz specyficzne cechy techniczne i klimatyczne
rynku krajowego paliw transportowych;
(c) politykĊ krajową przeznaczającą porównywalne Ğrodki na produkcjĊ innych paliw
transportowych na bazie odnawialnych Ĩródeł energii i zgodną z celami niniejszej
dyrektywy.
2. NajpóĨniej do 31 grudnia 2006 roku, a potem co dwa lata, Komisja przygotowuje
sprawozdanieoceniające dla parlamentu Europejskiego i Rady dotyczący poczynionych postĊpów w
uĪyciu biopaliw i innych odnawialnych paliw w PaĔstwach Członkowskich.
Sprawozdanie to dotyczy przynajmniej nastĊpujących spraw:
(a) efektywnoĞci kosztowej Ğrodków podjĊtych przez PaĔstwa Członkowskie w celu promowania
uĪycia biopaliw i innych paliw odnawialnych;
(b) aspektów gospodarczych i wpływu na Ğrodowisko dalszego zwiĊkszenia udziału biopaliw i
innych paliw odnawialnych;
(c) perspektywy cyklu Īyciowego biopaliw i innych paliw odnawialnych w celu wskazania
moĪliwych Ğrodków dla dalszego promowania tych paliw, które są przyjazne dla klimatu i
Ğrodowiska, i mogą potencjalnie staü siĊ konkurencyjne i oszczĊdne;
(d) trwałoĞci zbiorów wykorzystywanych do produkcji biopaliw, szczególnie wykorzystania ziemi,
stopnia intensyfikacji upraw, rotacji zbiorów i uĪycia pestycydów;
(e) oszacowania uĪycia biopaliw i innych paliw odnawialnych w aspekcie ich róĪnego wpływu na
zmiany klimatyczne i na redukcjĊ emisji dwutlenku wĊgla;
(f) przeglądu dalszych bardziej długoterminowych opcji dotyczących działaĔw sprawie
efektywnoĞci energetycznej w transporcie.
Na podstawie tego sprawozdania, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, tam
gdzie to jest stosowne, propozycje w sprawie przyjĊcia systemu celów, jak ustanowiono w artykule
3 ust. 1. JeĞli sprawozdanie uznaje, Īe jest mało prawdopodobne, by cele wskaĨnikowe zostały
osiągniĊte ze wzglĊdu na to, Īe są nieuzasadnione i/lub nie odnoszą siĊ do nowych dowodów
naukowych, propozycje te, w odpowiedniej formie, bĊdą dotyczyü celów krajowych, włączając w to
moĪliwe cele obowiązkowe
Artykuł 5
Wykaz zawarty w artykule 2 ust. 2 moĪe byü dostosowany do postĊpu technicznego zgodnie z
procedurą, o której mowa w artykule 6 ust. 2. W trakcie przystosowywania listy, bierze siĊ pod
uwagĊ ekologiczne znaczenie biopaliw.
Artykuł 6
1. Komisja jest wspomagana przez Komitet.
2. W wypadku dokonania odniesienia do niniejszego ustĊpu, mają zastosowanie artykuły 5 i 7
decyzji 1999/468/WE, uwzglĊdniającprzepisy jej artykułu 8.
Okres ustanowiony w artykule 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE jest ustalony na trzy miesiące.
3. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnĊtrzny.
Artykuł 7
1.PaĔstwa Członkowskie wprowadzją w Īycie, najpóĨniej do dnia 31 grudnia 20004 r. przepisy
ustawowe, wykonawcze i administracyjne, niezbĊdne do wykonania niniejszej dyrektywy i
niezwłocznie powiadomiają o tym KomisjĊ.
Przepisy przyjĊte przez PaĔstwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub
odniesienie takie towarzyszy ich urzĊdowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia
okreĞlane są przez PaĔstwa Członkowskie.
2. PaĔstwa Członkowskie przekaĪą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego,
przyjĊtych w dziedzinach objĊtych niniejszą dyrektywą.
Artykuł 8
Niniejsza dyrektywa wchodzi w Īycie w dniu jej publikacji w Dzienniku UrzĊdowym Unii
Europejskiej.
Artykuł 9
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do PaĔstw Członkowskich.
Sporządzono w Brukseli, 8 maja 2003,
W imieniu Parlamentu Europejskiego
P.COX
Przewodniczący
W imieniu Rady
M. CHRISOCHOIDIS
Przewodniczący