Chatki Karkonoskie

Transkrypt

Chatki Karkonoskie

WSPOMINAJĄC CHATKI...
Fotografie: Witold Komorowski
Chatki karkonoskie zawsze stanowiły przedmiot zainteresowania, czasem
nawet zauroczenia, różnych włóczykijów i łazików chadzających (o zgrozo
– nawet w Parku Narodowym!) swoimi drogami. Atrakcyjność tych miejsc
podnosiła dość ograniczona wiedza o ich istnieniu i znaczna trudność
WITOLD KOMOROWSKI
odszukania w górach.
Na przełomie lat 50. i 60. niemal wszystkie chatki karkonoskie były otwarte i... nieużywane. Wyjątkiem był
tzw. Schron PTG w Śnieżnych Kotłach zagospodarowany przez Polskie Towarzystwo Geograficzne,
Schron Pod Śmielcem odwiedzany przez wspinaczy z Klubu Wysokogórskiego oraz, prawdopodobnie,
Smogorniak użytkowany przez Klub Sportowy "Stal" Cieplice.
Fragment mapy Karkonosze 1:75 000, PPWK, wyd. 3., 1962; treść tur. T. Stecia.
Na tej mapie są zaznaczone wszystkie – z wyjątkiem Smogorniaka i Noworocznej – chatki karkonoskie. Żadne z kilku
wydań tej mapy nie miało takiego kompletu. Niektóre obiekty są lekko przesunięte (Puchatków i Pod Śmielcem),
inne zaznaczone bez nazwy. Schron PTG nazwano "Stacją PTG", a chatkę AKT – "domem AKT".
Do początku lat 60. nieczynny był nawet Domek Myśliwski przy szlaku z Polany do Samotni,
zbudowany ok. roku 1924 dla właściciela Karkonoszy hr. v. Schaffgotscha jako St. Leonard am Kleine Teich
(obraz przedstawiający św. Leonarda
był nad wejściem jeszcze w 1964 r.).
W 1963 r. Domek został
wydzierżawiony od KPN przez
wrocławski
Akademicki
Klub
Turystyczny (AKT), który urządził
tu pierwsze w Sudetach schronisko studenckie, modernizowane
w następnych latach m. in.
przez doprowadzenie elektryczności
(por. informacje w przewodniku
Janusza Czerwińskiego i Krzysztofa
R. Mazurskiego – Sudety. Sudety
Domek Myśliwski – pierwsze schronisko
studenckie w Sudetach (lipiec 1964).
Zachodnie, (1983) oraz w 3. tomie
Słownika Geografii Turystycznej
Św. Leonard – patron
Sudetów. Dr Janusz Czerwiński jest tu szczególnie wiarygodnym źródłem jako
Domku (lipiec 1964).
spiritus movens całego przedsięwzięcia). W sali kominkowej Domku znalazły się
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Biuletyn Przy Kominku Stowarzyszenia Ochrony Przyrody Smogorniak NR 2(10) - 2014
1
przewiezione z wrocławskiego klubu studenckiego „Pałacyk” oryginalne stoły i ławy wykonane z grubych
szlifowanych płyt sosnowych, zaprojektowane przez Piotra Wieczorka – znanego artystę plastyka, wówczas
początkującego, związanego m.in. z teatrem studenckim
Kalambur. Na ścianie zawisło imponujące poroże jelenia
stwarzając znakomity nastrój wieczornych spotkań
przy świecach i lampach naftowych.
Pełna asekuracja i... piękne widoki
przy łataniu dachu Domku (lipiec 1964).
Z działaniem AKT wiąże się też drewniana chata (domek myśliwski?) stojąca
na Hutniczym Grzbiecie przy dolnym krańcu
Bażynowych Skał, poniżej dawnego
zielonego szlaku tzw. "Ścieżki nad Reglami "
(od paru lat szlak na odcinku Odrodzenie –
Petrowka jest przełożony i prowadzi
Głównym Grzbietem a nie, jak poprzednio,
wschodnimi zboczami Hutniczego Grzbietu).
Chata była zbudowana ponad 100 lat temu, Domek Myśliwski – obecnie Ośrodek Informacyjno-Edukacyjny KPN.
Po lewej: lato 1964; u góry po prawej: przysłupowa konstrukcja
latem 1908 r., a dokładnie – wg umie- Domku Myśliwskiego – luty 1967; u dołu po prawej: październik 2012.
szczonego wewnątrz napisu ołówkiem
stolarskim na belce – "Erbaut vom 8. VII bis 20. IX 1908". Wiosną 1959 r. Nadleśnictwo w Podgórzynie
przekazało domek Akademickiemu Klubowi Turystycznemu we Wrocławiu, który korzystał z niego jako
punktu etapowego dla studenckich obozów wędrownych, prowadzonych przez jego przewodników. Od lat 60.
na kolejnych wydaniach map
Karkonoszy
chatka
była
zaznaczana i opisywana jako
Chatka AKT.
Tu dygresja: studenckie obozy wędrowne polegały na dwutygodniowej pieszej wędrówce
z namiotami (3 osoby na
namiot) i z podstawowym
sprzętem biwakowym (w tym
wielki gar do gotowania
posiłków na ognisku). Były
organizowane
w
różnych
rejonach Sudetów (jak również
w Beskidach, Bieszczadach
i w Tatrach) i uczestniczyli
w nich studenci zgłaszający się
z
całego
kraju
poprzez
Zrzeszenie Studentów Polskich.
Chatka AKT
Wrocławski AKT prowadził
U dołu po lewej: 1961 r; u góry po lewej: styczeń 1962 r.; po prawej: lato 1962.
turnusy początkowo na szlakach Karkonoszy i Ziemi
Kłodzkiej, a później – na zaprojektowanym przez Ludwika Wąsa – bardzo atrakcyjnym, tzw. Szlaku Zamków
Piastowskich. Na trasie Zagórze – Książ – Cisy – Bolków – Świny – Płonina – Sokoliki – Chojnik
2
– Chatka AKT – Szkl. Poręba – Siedlęcin – Wleń można było urządzać niepowtarzalne biwaki np. na dziedzińcach opuszczonych zamków w Świnach, Bolczowie czy we Wleniu. Na terenie Karkonoszy noclegi były
komfortowe: właśnie na stryszku w chatce AKT i czasami w Chacie Morgana na Czarnym Grzbiecie.
Odwiedzając po latach
to miejsce stwierdziłem,
że Chatka AKT przeszła
metamorfozę. Powiększono
kubaturę, wydzielono kuchnię, dobudowano balkonik na dawnym stryszku,
zmieniono dach. Na dachu
są nawet baterie słoneczne
wystarczające do zasilenia
chatkowej elektroniki. Nad
całością czuwa rezydujący
stale chatar.
Bliźniaczy do Chatki
AKT domek stał nieco
na
zachód
od
niej,
nad Polskim Potokiem,
na wysokości ok. 1100 m
npm., poniżej zielonego
szlaku między Petrowką
Chatka AKT
i Czarnym Kotłem. 50 lat
U góry po lewej: lipiec 1961; pozostałe zdjęcia: lipiec 2011.
temu był on w znacznie
gorszym stanie niż Chatka AKT i nie był odwiedzany. Domek ten, zwany później Chatką Noworoczną,
zbudowano chyba wg tego samego planu co Chatkę AKT (konstrukcja zrębowa na kamiennej podmurówce,
jedna izba na parterze, stryszek, dwuspadowy dach kryty gontem), o czym świadczy fakt, że w latach 60.
przeniesiono stamtąd drzwi pasujące do chatki na Bażynowych Skałach.
Nad
numerem
inwentarzowym
KPN
widoczna
jest
zamalowana
tabliczka
z "glapą"
ze swastyką
i napis:
Thuringia.
Chatka Noworoczna – u góry: lipiec 1962; u dołu: lipiec 2011.
3
Wszystkie chatki karkonoskie są położone w pobliżu górnej granicy lasu i były ukryte wśród drzew a przez to
trudne do odnalezienia dla „niewtajemniczonych”. Nawet nazwę „Chata Morgana” (później spopularyzowaną jako Chatka Morgana) wywodzono z analogii do
fatamorgany – niektórym się wydawało, że ją z dołu widzą!
Chatka ta spłonęła w niewyjaśnionych okolicznościach
po stanie wojennym 21. października 1985 r.
Wcześniej, w drugiej połowie lat 60. zniknął Schron PTG
pokonany przez surowe warunki panujące w Śnieżnych
Kotłach. Po wojnie znajdowała się tam mała, jednoizbowa,
drewniana chatka o konstrukcji zrębowej, z płaskim dachem
zwana później Chatką PTG. Stała zanurzona we wspaniale
rozrośniętej kosówce, poniżej Śnieżnych Stawków,
niewidoczna z zielonego szlaku. Na mapie Meinhold’s
Wanderkarte vom Riesengebirge 1:50000 z 1940 r.
(dostępnej teraz na portalu Wratislaviae Amici: http://dolnyslask.org.pl/3434258,foto.html?idEntity=3432265) w tym
miejscu jest zaznaczona Bergwacht Hütte (chatka
Kiepskie zdjęcie, ale oddaje klimat tej chatki
w czasach kiedy wokół gęsto rosły drzewa i kosówka straży górskiej). Wiadomo, że służba ratownicza powstała
w Karpaczu już w r. 1908 (z tego powodu GOPR
– ciasna, ciemna, wilgotna. Widać "oficjalną"
w 2008 r. obchodził 100-lecie ratownictwa w Karkonoszach)
nazwę: Chata Morgana (lato 1966).
i być może Bergwacht była jakąś jej kontynuacją.
Nb. na wspomnianej mapie nie ma innych chatek
z wyjątkiem Smogorniaka, opisanego po prostu jako Jagdhaus
(domek myśliwski). Później chatka służyła jako stacja
Polskiego Towarzystwa Geograficznego. Wzmiankę o niej
zamieścił Tadeusz Steć w swoim przewodniku Szklarska
Poręba i okolice, (1963); używa tam nazwy Chatka GOPR-u
i pisze, że „stanęła w 1935 r. jako siedziba stróża rezerwatu”.
Tę samą datę powstania powtarza w przewodniku Sudety
Zachodnie, cz. I. z 1965 r.; tam też, na szkicowej mapce
Śnieżnych Kotłów, jest dość dokładnie zaznaczone
jej położenie.
Mapka Śnieżnych Kotłów z przewodnika
Tadeusza Stecia (1965). Drugą, oprócz chatki PTG
ciekawostką na tym szkicu, jest zaznaczony dawny,
bardzo atrakcyjny szlak niebieski prowadzący
przez Grzędę na grzbiet; jeszcze w latach 70.
znakowanie tego szlaku było widoczne.
Więcej szczegółów jest we wspomnieniu
dra Janusza Czerwińskiego, który znał ten
schron od końca lat 50. i jako geograf
(geomorfolog), i jako przewodnik obozów
studenckich: „Chatka PTG (Polskiego
Towarzystwa Geograficznego) – nazwa
zapewne nadana przez prof. Aleksandra
Kosibę (być może przez Stecia, z którym też
tam byłem), który korzystał z niej wraz
z asystentami (St. Baranowski, G. Wójcik
i in.) rozpoczynając badania meteoroZatopiony w kosówce Schron PTG w pełnej krasie (czerwiec 1963).
logiczne na Szrenicy, zanim zagospodarowano bunkier na szczycie. Chatka służyła jako miejsce noclegowe także w latach 60-tych. Sam
niejednokrotnie z niej korzystałem wraz z uczestnikami obozów wędrownych. Była jednak znacznie mniejsza
niż Wielkanocna. Jej walor podnosiła bliskość wody do gotowania (czego nie było w przypadku Chatki
Wielkanocnej). Była tam piętrowa prycza i to w dobrym stanie.” [Korespondencja prywatna z czerwca 2014 r.]
4
Ten malowniczo położony domek uległ destrukcji w 2. połowie lat 60., co widać na załączonych obrazkach
z lat 1967–1968.
Schron PTG (grudzień 1967)
– koniec wydaje się nieunikniony, widać dramatyczne
zniszczenia dachu.
W tym czasie, nieco na wschód i nieco niżej niż
dawny schron PTG, powstała obecna Chatka
Wielkanocna jako zapewne jedyny taki obiekt
wybudowany w Karkonoszach po wojnie.
Jej kształt i konstrukcja są podobne do chatki PTG
(wystarczy porównać zdjęcia). Różni się podwyższeniem od południa i drewnianym gankiem
od zachodu i południa. Pierwotnie miała też brzydsze,
standardowe drzwi, ale za to dwa dość duże okna
(1 x 1 m) osłaniane prymitywnymi okiennicami.
Lekko nachylony dach był (i jest) kryty papą,
a powierzchnia izby wynosi ok. 3,7 x 4 m. Znajduje
się blisko granicy lasu, u wylotu Wielkiego
Śnieżnego Kotła, ok. 100 m od zielonego szlaku,
na wys. ok. 1250 m n.p.m. Kiedyś stała wśród drzew,
Schron PTG (lato 1968) – już bez drzwi i dachu, ale ściany
jeszcze stoją; konstrukcja z ociosanych pni łączonych
dokładnie ukryta w gęstym lesie. Trudno ją było
na zrąb jest analogiczna jak Chatki Wielkanocnej.
odszukać nawet przez bywalców; szczególnie zimą
i po ciemku, a taka koincydencja była regułą biorąc
pod uwagę krótki dzień i komunikację: Wrocław – Sobieszów (PKP + autobus; tramwaj do Sobieszowa
zlikwidowano w 1965 r.) oraz Sobieszów – Jagniątków
(PKS: przyjedzie – nie przyjedzie). Chatka została
zbudowana latem 1966 r., choć w SGTS (tom 3.
Karkonosze, hasło „Wielki Śnieżny Kocioł”) jest podana
błędna, późniejsza data: 1967.
W 1967 r. nastąpiło natomiast pierwsze „zasiedlenie”
chatki, kiedy Janusz Czerwiński – ówczesny prezes
Akademickiego Klubu Turystycznego we Wrocławiu
– właściwy odkrywca chatki – zdobył w KPN klucz
i wraz z dwójką przewodników AKT zrealizował
kilkudniowy rekonesans dla zbadania panujących tam
warunków.
Cała
trójka
spędziła
w
niej,
w spartańskich warunkach, wyjątkowo wczesne tamtego
roku Święta Wielkanocne (24 – 27 marca). Druga, 4osobowa grupa (z prowiantem dla całej ekipy!), do której
Chatka Wielkanocna (1967).
to grupy dołączyłem, nie znała położenia chatki, z
Jagniątkowa ruszyła inną drogą i nie trafiła na ślad poprzedników. W rezultacie utknęła w głębokim, mokrym
śniegu i po nocnym biwaku zeszła aby wrócić wieczorem do Domku Myśliwskiego.
5
Ponieważ nie było tam – jak sądziliśmy po własnym niepowodzeniu – naszych kolegów, w Poniedziałek
Wielkanocny ruszyłem na poszukiwania, tym razem od stacji wyciągu na Szrenicy i brnąc nieprzetartym
szlakiem (zamkniętym?) dotarłem o zmroku do „survivalowców mimo woli” – pełnych werwy, choć nieco
wygłodzonych i zziębniętych. W chatce był wprawdzie mały metalowy piecyk („koza”) ale bezużyteczny, bo…
bez wyprowadzenia komina. Była też jedna, zbita z desek, prycza, dwa wiadra, emaliowana miska, siekiera,
gaśnica, paczka gwoździ i drobne narzędzia zostawione przez robotników leśnych.
Chatka Wielkanocna
U dołu po lewej: niefortunni „poszukiwacze zaginionej chatki” (24. marca 1967);
u góry po lewej: grupa „pionierów” – od lewej: Janusz Czerwiński, Jerzy Szymbor, Wojtek Furmanek
– prawdopodobnie pierwsze w ogóle zdjęcie Chatki Wielkanocnej (28. marca 1967).
U góry po prawej: przebijanie otworu kominowego (październik 1967);
u dołu po prawej: najprzytulniejsze miejsce na Sylwestra (grudzień 1967).
Latem i jesienią 1967, podczas kilku wypadów w Kotły zainstalowaliśmy rurę do piecyka oraz
zbudowaliśmy w kącie chaty 2-piętrową pryczę. Prycza była masywna, choć toporna (dosłownie!) –
skonstruowana przy pomocy siekiery ze starych desek i przyciętych na miejscu okorowanych pni świerkowych;
wszystko w ciągu jednego dnia przez dwóch amatorów ciesiółki. Dzięki tej pryczy mogło nocować więcej osób
i nie trzeba już było spać na podłodze. Z kolei piecyk umożliwiał gotowanie, a zimą pozwalał ogrzać chatkę
zaraz po rozpaleniu ognia (rano i tak w czajniku była bryłka lodu). Jako stół służył składany pulpit pod
północnym oknem.
Podczas tych pierwszych pobytów założyłem kronikę (zwykły zeszyt w kratkę) wypisując nazwę „Chatka
Wielkanocna”, która wydała mi się ładna, nieco tajemnicza i adekwatna do całej historii. Czas pokazał, że
miałem rację: nie wiedzieć jakim sposobem nazwa się rozpowszechniła, do dziś się podoba i w dodatku dla
większości stanowi zagadkę. Ta nazwa trafiła na mapy (jest już na mapie Karkonosze 1:75 000 PPWK, 1975;
treść turystyczna wg M. Staffy), a od paru lat widnieje nawet na mapach Google, na których w wersji
satelitarnej widać też samą Chatkę wypreparowaną z obumarłego, powoli odradzającego się lasu.
6
Zeszyt stanowił raczej kronikę towarzyską niż książką meldunkową, bo nikt takiej nie wymagał; WOP jakoś
nie zaglądał, klucz był dostępny tylko w małym gronie kilkunastu osób z AKT i poza nimi mało kto w ogóle
o istnieniu chatki wiedział. Przed każdym Nowym Rokiem
zawsze starałem się zrobić w niej podsumowanie sezonu
i żartobliwą statystykę – odwiedzających nie było zbyt
wielu, a nazwiska się powtarzały. Podobno te zeszyty kroniki
chatkowej (drugi zeszyt – od 1970 r.) znajdowały się później
w KPN. Jeszcze wiosną 1972 roku chatka była
w świetnym stanie, a oprócz kronik, czajnika i kilku naczyń,
znajdowały się w niej różne dziwne rzeczy, np. duży
termometr z podwójną skalą Celsjusza/Reaumura oraz
przedwojenny budzik, który wprawdzie nie pokazywał
godzin, ale swoim tykaniem wprowadzał domowy nastrój.
Dalsze losy Chatki pod opieką poznańskich wspinaczy
opisał tyleż szczegółowo co emocjonalnie Mieczysław
Rożek w Biuletynie SOPS („Przy Kominku” nr 7/8 z 2009
roku). Solidnie zabezpieczone wejście (od kilku lat podziwiam nowe kłódki przy każdej bytności obok Chatki), kominek(!), piec, mebelki, podwieszane prycze –
aż zazdrość bierze, kiedy się czyta. Dziwi natomiast opisany tam stan domku jesienią 1972 r. Skąd takie
zniszczenia? Wprawdzie losy schronu PTG pokazują, że degradacja w warunkach „patagońskich”,
jak je określa Mieczysław Rożek, postępuje bardzo szybko, ale tu chyba zadziałał „czynnik ludzki”, czyli
mówiąc wprost – wandalizm jakiś przypadkowych „gości”; rachityczne drzwi nie stanowiły zapewne dla nich
żadnej przeszkody. A może to ponowne odkrycie było jednak rok później?! Zagadką jest też uwaga, że ściany
były obite płytami – kto i kiedy to zrobił?
Z tego świerka na pierwszym planie został mały
pieniek podpierający poręcz ganku (czerwiec 1968).
Po 47. latach Chatka Wielkanocna już w zupełnie zmienionych „okolicznościach przyrody” (czerwiec 2014).
7
Zamiast Chatki Morgana wybierano czasem na nocleg leżącą niedaleko, na stromym zboczu górnej partii
Sowiej Doliny, Chatkę Puchatka. Jest z niej stosunkowo blisko do stojącego na samym grzbiecie czeskiego
schroniska Jelenka; niestety ta zaleta nie była wykorzystywana jako że schronisko było już „za granicą”,
Chatka Puchatków - Andrzej Grzegorczyk
lustruje ciasne wnętrze (lipiec 1966).
a więc niedostępne dla polskich turystów.
W przeciwieństwie do zacienionej, wilgotnej
i dość ponurej Chatki Morgana, Chatka Puchatka
miała nieco lepsze otoczenie i oferowała
ograniczony, ale ładny widok na Kotlinę
Jeleniogórską
Chatka Puchatków (lipiec 2011).
Pod względem rozległości widoku niewątpliwie czołowe
miejsce zajmuje wysunięta najbardziej na wschód Chatka
Słoneczna. Leży ona na północnym zboczu Skalnego Stołu, ok.
40 m poniżej szczytu, obecnie na skraju zarastającej poręby,
dzięki czemu otwiera się stąd szeroki widok na Karkonosze
z dominującym szczytem Śnieżki.
Teraz, od wielu lat wszystkie istniejące chatki są zamknięte i
Chatka Słoneczna (lipiec 2011).
zabezpieczone wymyślnymi antabami na
drzwiach i okiennicach. Ich odnalezienie w
terenie stało się dużo łatwiejsze (co nie
znaczy łatwe!) – niektóre daje się wypatrzeć z
dołu (pierwszym odkrytym przez wiatrołom
domkiem był Schron Pod Śmielcem
widoczny nawet ze Szklarskiej Poręby), do
innych wiodą dość wyraźne ścieżki
odchodzące od znakowanych szlaków.
Wszakże
najbardziej
„demaskatorska”
Widok spod Chatki Słonecznej.
8
okazała się mapa „Polskie i Czeskie Karkonosze” w skali 1:25 000 wydana przez. Galileos w 2010 r., na której
podano współrzędne GPS wszystkich chatek umożliwiając wytrwałym dotarcie do każdej z nich wybraną przez
siebie trasą.
Schron pod Śmielcem – niewiele zmieniony do dziś. Górne zdjęcia: sierpień 1962; dolne: wrzesień 2011.
Chatka Smogorniak – po lewej: jeszcze w lesie (lipiec 1964); u góry po prawej: po huraganie (wrzesień 1967);
na dole: środek i po prawej – sierpień 2011.
9
Przez pół wieku zmieniło się też otoczenie – po katastrofalnym huraganie z listopada 1966, który pustoszył
Karkonosze, niektóre obiekty znalazły się w centrum trudnych do przebycia wiatrołomów, jak np. Smogorniak
nad Srebrnym Potokiem, o czym świadczą zdjęcia wykonane przed i po katastrofie. Podobnie, na skutek
obumarcia lasu została odsłonięta Chatka Wielkanocna (a przy okazji i wspaniały z niej widok!) – wystarczy
porównać zdjęcia z lat 1967/8 i współczesne. W innych miejscach upływ czasu zadziałał przeciwnie: rosnący
las ukrył to, co przedtem było widoczne. Najlepszym przykładem
są chatki Noworoczna i AKT, a także pobliskie całkiem spore skałki
będące kiedyś znakomitym punktem widokowym, które obecnie
są zupełnie zasłonięte przez rosnące przy nich świerki.
Oprócz czynników naturalnych, zmiany wprowadzał człowiek,
a dokładniej różne stowarzyszenia i organizacje, które w uzgodnieniu
z Karkonoskim Parkiem Narodowym użytkują te obiekty. Pełny
wykaz takich „instytucji opiekuńczych” i kontaktów z nimi znajduje
się w Internecie pod adresem http://www.totalna.webd.pl/chatki.php
choć nie wiem, czy wykaz jest aktualny. Większość chatek w miarę
Znak triangulacyjny na Hutniczym
postępującej degradacji jest prowizorycznie naprawiana, wymieniane Grzbiecie (lato 1962) – obecnie wszystkie
są drzwi i zabezpieczenia, łatane dachy. Metamorfozę przeszedł tamtejsze skałki są niewidoczne, szczelnie
otoczone wysokimi świerkami.
Smogorniak, a prawdziwą przebudowę – Chatka AKT.
Odwiedzając latem 2011 r. chatki karkonoskie usiłowałem porównać stan zachowania do tego sprzed lat
i odnaleźć atmosferę przygody, pewnej tajemniczości i ekskluzywności. Fotograficzne wyniki tego przeglądu
wszystkich chatek karkonoskich jak i zdjęcia archiwalne umieściłem na stronie stowarzyszenia
Wratislaviae Amici pod adresem: http://dolny-slask.org.pl/553383,Przesieka,Chatka_AKT.html – zachęcając
innych do uzupełnień.
Do kompletu dodałem
tam również informację
spoza
Karkonoszy
–
o Chatce Pod Śnieżnikiem.
Ten malowniczy, dość
duży obiekt znajduje się
na północny wschód od
szczytu Śnieżnika, nad
Lejem
Wielkim,
przy
dróżce stanowiącej granicę
rezerwatu. O dziwo, chatka
jest dostępna bez specjalnego klucza, widać
że często odwiedzana,
we wrześniu 2011 była
wysprzątana, a w kuchni
znajdowały się elementarne zapasy do użytku
zbłąkanego wędrowca –
Chatka pod Śnieżnikiem (wrzesień 2011). Położenie chatki jest dość precyzyjnie
zaznaczone na mapie "Masyw Śnieżnika. Góry Bialskie" 1:30 000 wyd. Compass, 2004.
jednym słowem: kultura!
Przy okazji tego przeglądu widać, że w tym roku jest 90-lecie Domku Myśliwskiego, w 2016 r. 50-lecie
będzie obchodziła Chatka Wielkanocna, a dwa lata później 110-lecie – Chatka AKT, jest więc okazja
do świętowania jubileuszy. Może do tego czasu uda się też ustalić wiek innych obiektów – tak miłych sercu
dawnych i obecnych bywalców.
Tekst i zdjęcia – Witold Komorowski. Wrocław, w czerwcu 2014.
Witold Komorowski – absolwent Politechniki Wrocławskiej (1962), nauczyciel akademicki
(elektronika, informatyka), były przewodnik Akademickiego Klubu Turystycznego
we Wrocławiu (początki lat 60.).
10
Powyższy tekst pochodzi z Biuletynu „Przy Kominku”, nr 2 (10) 2014.
wydawanego przez
Stowarzyszenie Ochrony Przyrody „Smogorniak”
58-506 Jelenia Góra, ul. J. Kiepury 25/3
[email protected] www.smogorniak.org
Redakcja:
Ewa Mokrzycka-Moc (redaktor naczelna) i Andrzej Matusiak
02-548 Warszawa, ul. Różana 7/14
[email protected] [email protected]
11

Chatki Karkonoskie

Transkrypt

Podobne dokumenty

LE PLAISIR DU CHAUFFAGE À LA FRANÇAISE