D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Sokółce

Sygn. akt IC 425/13
Dnia 5 sierpnia 2014r.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Sąd Rejonowy w Sokółce, I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Mariusz Łapiński
Protokolant: Sylwia Kudaszewicz
po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2014r.
na rozprawie
sprawy z powództwa T. B.
przeciwko M. B. (1), B. B., G. B. i K. B.
o eksmisję i zapłatę
1. uchyla wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w S.wydany dnia 24 stycznia 2014 roku w sprawie IC (...);
2. nakazuje pozwanym M. B. (1), B. B., G. B. i K. B. aby opróżnili z rzeczy własnych i wydali T. B. zajmowany lokal
mieszkalny w budynku nr (...) w miejscowości W., posadowionym na nieruchomości gruntowej oznaczonej numerem
ewidencyjnym (...) położonej w obrębie (...)S., jednostka ewidencyjna S. - obszar wiejski.
3. przyznaje pozwanym M. B. (1), B. B., G. B. i K. B. prawo do lokalu socjalnego, które zapewni im Gmina S..
4. wstrzymuje wykonanie wyroku w punkcie 2 do chwili złożenia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.
5. Oddala powództwo w zakresie żądania zasądzenia kwoty 9000 złotych.
6. przyznaje adw. A. G., tytułem kosztów zastępstwa procesowego z urzędu ze Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego
w S.) kwotę 1623,60 złotych w tym kwotę 303,60 złotych tytułem podatku VAT;
7. przyznaje adw. M. B. (2), tytułem kosztów zastępstwa procesowego z urzędu ze Skarbu Państwa (kasa Sądu
Rejonowego w S.) kwotę 1623,60 złotych w tym kwotę 303,60 złotych tytułem podatku VAT;
8. nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt I C 425/13
UZASADNIENIE
Powódka T. B. pozwem z dnia 6 listopada 2013 roku wniosła o nakazanie pozwanym małżonkom M. i B. B.,
a także osobom z nimi zamieszkującym, opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego położonego w budynku
mieszkalnym oznaczonym nr (...) w W. oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów procesu według
norm przepisanych. W piśmie z dnia 29 listopada 2013 roku powódka rozszerzyła powództwo wnosząc o zasądzenie
od pozwanych kwot po 250 zł miesięcznie od grudnia 2010 roku. W uzasadnieniu żądania wskazała, iż pozwany
wprowadził się do lokalu bez porozumienia z nią, a ponadto – mimo pisemnego zobowiązania – od trzech lat nie
partycypował w ponoszeniu kosztów utrzymania domu. Podniosła również, iż zachowanie pozwanego małżeństwa
wykracza przeciwko porządkowi domowemu – nadużywają oni alkoholu i wszczynają awantury, w związku z czym od
czerwca 2012 roku objęci są procedurą (...).
Pismem z dnia 17 grudnia 2013 roku pełnomocnik powódki dokonał modyfikacji żądania pozwu wnosząc o nakazanie
małżonkom M. i B. B. oraz ich małoletnim dzieciom G. B. i K. B. opróżnienie, opuszczenie i wydanie powódce
części lokalu mieszkalnego położonego w budynku mieszkalnym oznaczonym nr (...) w W., a także o zasądzenie od
pozwanych małżonków solidarnie na rzecz powódki kwoty 9.000 zł.
Argumentując powyższą modyfikację pełnomocnik powódki podniósł, iż z uwagi na fakt zamieszkiwania wraz z
małżonkami M. i B. B. ich małoletnich córek - G. B. i K. B. koniecznym stało się rozszerzenie powództwa również
przeciwko wskazanym małoletnim. Odnosząc się zaś do żądania zasądzenia na rzecz powódki kwoty 9.000 zł wskazał,
iż na powyższą kwotę składają się ponoszone wyłącznie przez powódkę przez okres 3 lat wydatki na użyczoną
część nieruchomości - związane z opłatą rachunków za energię elektryczną, wywóz nieczystości, ubezpieczenie
nieruchomości jak też z tytułu podatku od nieruchomości.
Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2013 roku na podstawie art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowy zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze
pozwanych G. B. i K. B., a także zawiadomił o toczącym się postępowaniu Gminę S.. Zawiadomiona gmina nie zgłosiła
swego udziału w postępowaniu.
Wyrokiem zaocznym z dnia 24 stycznia 2014 roku sąd nakazał pozwanym opróżnienie z rzeczy własnych i wydanie
powódce zajmowanego lokalu mieszkalnego w budynku nr (...) w miejscowości W., przyznał pozwanym prawo do
lokalu socjalnego, zasądził od pozwanych M. B. (1) i B. B. na rzecz powódki kwotę 9.000 zł, a także rozstrzygnął w
przedmiocie kosztów procesu.
Od powyższego wyroku, w dniu 27 lutego 2014 roku, pozwani M. B. (1) i B. B., działając zarazem jako przedstawiciele
ustawowi swoich małoletnich dzieci, wnieśli sprzeciwy o zbliżonej do siebie treści. Przyznali w nich, iż nieruchomość,
której dotyczy niniejsza sprawa stanowi majątek odrębny powódki. Wskazali jednak, iż wprowadzili się tam w połowie
2010 roku za zgodą T. B.. Ustalili wówczas z powódką, że będą zajmować jeden pokój, a także korzystać wspólnie
z T. B. z kuchni i korytarza oraz ponosić z tego tytułu połowę opłat eksploatacyjnych. Pozostałe koszty utrzymania
nieruchomości miały być regulowane przez powódkę z uzyskiwanych przez nią unijnych płatności bezpośrednich.
Pozwani podkreślili jednocześnie, iż z powyższego zobowiązania się wywiązywali, a żądanie powódki co do zapłaty
kwoty 9.000 zł – jako kwoty odpowiadającej sumie kosztów za okres 3 lat utrzymania użyczonej pozwanym do
zamieszkania nieruchomości nie zostało udowodnione.
Odnosząc się do wniosku o nakazanie opróżnienia i opuszczenia lokalu pozwani wskazali, iż roszczenie to stoi
w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i jako takie nie powinno zostać uwzględnione. Argumentując
powyższe twierdzenie podnieśli, iż nie mogą opuścić przedmiotowego lokalu, bowiem nie stać ich na wynajęcie
mieszkania. W opinii pozwanych, z uwagi na trudną sytuację finansową ich rodziny, zabezpieczenie ich potrzeb
mieszkaniowych możliwe jest wyłącznie poprzez oddalenie powództwa w całości. Wskazali ponadto, iż przedmiotowa
nieruchomość jest domem rodzinnym M. B. (1).
Na rozprawie w dniu 29 lipca 2014 roku strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.
Sąd ustalił, co następuje:
Pozwani M. B. (1), B. B., G. B. i K. B. zajmują lokal mieszkalny w budynku nr (...) w miejscowości W., stanowiący
własność T. B. (k. 4, 7).
Strony łączyła umowa użyczenia, zawarta w 2010 roku na czas nieoznaczony. W piśmie bez daty pozwani złożyli
oświadczenie dotyczące zgodnego zamieszkiwania wraz z powódką jak też zobowiązali się do ponoszenia części
opłat eksploatacyjnych (k. 10). Zgodnie z ustaleniami stron umowy pozwani mogli korzystać ze spornego lokalu
mieszkalnego, przy czym zobowiązani byli do ponoszenia połowy bieżących kosztów utrzymania nieruchomości.
Jak wynika z zeznań M. B. (1) i T. B. pozwani w trakcie trwania umowy użyczenia częściowo ponosili koszty energii
elektrycznej i ogrzania domu, partycypowali również w kosztach zakupu pompy głębinowej. W chwili obecnej strony
postępowania są silnie skonfliktowane, a wszystkie koszty utrzymania nieruchomości pokrywa powódka (k. 270 –
271).
Pozwem o opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu, doręczonym M. i B. B. w dniu 13 listopada 2013 roku, powódka
wypowiedziała jednocześnie pozwanym wyżej wskazaną umowę użyczenia. W związku z powyższym pozwani od dnia
1 marca 2014 roku zajmują przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego.
Pozwani M. i B. B. są bezrobotni, wraz z dwójką małoletnich dzieci utrzymują się z zasiłku okresowego przyznanego
z powodu bezrobocia (na okres od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku) w kwocie 806 zł oraz z
zasiłku rodzinnego na dzieci w kwocie 212 zł (k. 99 – 101, 104, 125 – 128, 131 – 134).
Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się zarówno na dowodach osobowych, jak i dowodach z dokumentów.
W skład pierwszej z tych grup weszły zeznania stron postępowania oraz zeznania świadków A. M., M. T., J. M. oraz R.
T.. W skład drugiej grupy weszły dokumenty urzędowe m.in. akt notarialny z dnia 21 lipca 1992 roku (rep. A nr (...)),
postanowienie w przedmiocie działu spadku po B. G. (sygn. akt I Ns (...)), zaświadczenie z Powiatowego Urzędu Pracy
oraz prywatne m.in. oświadczenie pozwanego małżeństwa w przedmiocie wspólnego zamieszkiwania i ponoszenia
kosztów utrzymania przedmiotowego lokalu.
Sąd nie powziął informacji o jakiejkolwiek okoliczności, która nakazywała odmówić wskazanym dowodom miana
zaświadczających o rzeczywistym stanie rzeczy. W szczególności - za wyłączającą wiarygodność dokumentu – nie
sposób uznać podnoszonej przez pozwanych okoliczności, iż złożyli oni oświadczenie o treści ustalonej jednostronnie
przez powódkę w celu uzyskania jej zgody na zameldowanie w przedmiotowym lokalu. Strony nie kwestionowały
prawdziwości pozostałych dowodów.
Sąd zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo
mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, Sąd wydaje wyrok zaoczny. W przypadku takim przyjmuje
się za prawdziwe twierdzenie powoda dotyczące okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach
procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały
przytoczone w celu obejścia prawa. Na skutek wniesionego w terminie - przez wszystkich pozwanych - sprzeciwu
od wyroku zaocznego Sąd ponownie, w oparciu o art. 347 k.p.c., rozpoznał sprawę pod kątem zasadności żądania
pozwu i w tym zakresie doszedł do przekonania, że powództwo należało uwzględnić jedynie w części nakazującej
pozwanym opróżnienie z rzeczy własnych i wydanie powódce zajmowanego lokalu mieszkalnego, w pozostałym zaś
zakresie podlegało ono oddaleniu.
Sąd uchylił zatem wyrok zaoczny w pkt I. sentencji wyroku.
Stosunek prawny łączący pierwotnie powódkę z pozwanymi powszechnie uznaje się za stosunek użyczenia. Stosownie
zaś do art. 710 k.c., użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu na bezpłatne używanie rzeczy użyczonej przez
czas użyczenia. Jednocześnie istota bezpłatności umowy użyczenia, nie wyklucza by biorący rzecz w używanie ponosił
koszty związane z normalną eksploatacją rzeczy użyczonej, jeżeli tylko koszty te nie stanowią dochodu użyczającego.
Wskazać przy tym należy, iż umowa użyczenia może być zawarta w dowolnej formie, w tym także ustnie i przez
czynności konkludentne.
Zawierając umowę strony nie przewidziały przy tym okoliczności, których wystąpienie skutkowałoby zakończeniem
stosunku użyczenia. W niniejszym przypadku, z uwagi na przedmiot i cel umowy, nie występują również przesłanki
określone w art. 715 k.c., zgodnie z którym stosunek użyczenia ulega zakończeniu, gdy biorący w używanie uczynił z
rzeczy uczynek odpowiadający umowie albo gdy upłynął czas, w którym mógł ten użytek uczynić.
Dla rozwiązania umowy użyczenia, na podstawie art. 3651 k.c., koniecznym było więc jej wypowiedzenie.
Niewątpliwym jest przy tym, iż wypowiedzenie umowy przez powódkę było uzasadnione. W świetle okoliczności
sprawy, w szczególności wobec zeznań stron, należało przyjąć, że pozwani byli obowiązany do ponoszenia połowy
kosztów związanych z utrzymaniem domu mieszkalnego. Co prawda początkowo pozwani wykonywali powyższy
obowiązek, jednak w toku wspólnego zamieszkiwania zaprzestali partycypacji w ponoszeniu wydatków z tytułu
bieżących opłat. Okoliczność ta stanowiła wystarczającą podstawę do wypowiedzenia umowy użyczenia przez
powódkę. Dodatkowo zauważyć należy, iż obecnie strony pozostają w konflikcie, a na powódce, mimo istniejącego
stosunku pokrewieństwa i powinowactwa, nie ciąży obowiązek zaspakajania potrzeb mieszkaniowych pozwanych i
umożliwianie im nieodpłatnego zamieszkiwania w posiadanym przez siebie domu mieszkalnym.
Okres wypowiedzenia w niniejszej sprawie nie wynikał z umowy ani z ustawy, a więc powinien uwzględniać interesy
i sytuację obu stron. Zauważyć jednocześnie należy, iż w przypadku, gdy przedmiotem umowy jest lokal mieszkalny,
na zasadzie analogii do stosunku najmu, za odpowiedni również w przypadku umowy użyczenia uznać można
trzymiesięczny termin wypowiedzenia wskazany w art. 688 k.c.
Wskazać zarazem należy, iż pozwani, jako biorący rzecz do używania, obciążeni są podwyższonym ryzykiem
umownym. Umowa użyczenia – z uwagi na jej niedopłatny charakter i pełnioną funkcję społeczno-gospodarczą
– nie może trwać, jeśli przyczyny, dla których została zawarta odpadły. Umowa ta motywowana jest najczęściej
bezinteresowną chęcią przyjścia z pomocą osobom bliskim, ma na celu przysporzenie przez użyczającego korzyści
biorącemu, który bezpłatnie może korzystać z rzeczy użyczającego. Skoro użyczający traci zaufanie do przyjmującego,
a dodatkowo ten drugi nie wywiązuje się z podstawowych obowiązków wynikających z powyższej umowy, jak
choćby z konieczności partycypacji w kosztach utrzymywania rzeczy użyczonej, to niewątpliwie istnieją podstawy do
wypowiedzenia umowy, o jakich stanowi art. 716 k.c.
Jednocześnie należy zauważyć, iż powódka nie wykazała, by kierowała do pozwanych wezwania do opuszczenia
lokalu mieszkalnego. Sąd uznał więc, iż skutecznym wypowiedzeniem przez powódkę umowy użyczenia było dopiero
wniesienie pozwu w niniejszej sprawie. Pozew ten został doręczony M. i B. B. w dniu 13 listopada 2013 roku. Tym
samym nie ulega wątpliwości, iż uprawnienie pozwanych do korzystania z lokalu wygasło.
Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została
mu wydana, chyba, że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.
Właściciel ma prawo do swobodnego dysponowania swoją własnością i zamieszkujący tam pozwani nie mogą mu
tego w jakikolwiek sposób uniemożliwiać. Przysługuje mu w takim wypadku roszczenie windykacyjne przeciwko
osobom, które władają jego rzeczą. Jak wskazano powyżej pozwani w chwili obecnej nie posiadają tytułu prawnego
do zajmowania przedmiotowego lokalu, a więc przebywają oni w nim bezprawnie. W związku z powyższym żądanie
powódki w przedmiocie nakazania pozwanym opróżnienie z rzeczy własnych i wydanie powódce zajmowanego lokalu
należy uznać za prawnie uzasadnione.
W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwani podnieśli zarzut niezgodności roszczenia powoda z zasadami współżycia
społecznego. Wskazali, iż w świetle przepisu art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny
ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub
zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.
Dokonując oceny powyższego zarzutu pozwanego sąd zważył, iż przepis art. 5 k.c. jest normą o szczególnym
charakterze, a jego zastosowanie nie powinno na stałe pozbawiać osoby uprawnionej należnych jej praw na czas
nieograniczony. Skoro powódka, jako właściciel musi ponosić koszty utrzymania domu mieszkalnego, a zarazem
nie godzi się na dalsze użyczenie go pozwanym, to nie można akceptować dalej tej sytuacji i pozbawiać jej prawa
do dysponowania swoją własnością. W szczególności nie sposób wywodzić uprawnienia pozwanych do dalszego
zamieszkiwania i używania przedmiotowej nieruchomości z zasad współżycia społecznego.
Przepis art. 5 k.c. może znaleźć zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy w innej drodze nie można zabezpieczyć interesu
osoby zagrożonej wykonaniem prawa podmiotowego drugiej osoby. W niniejszej sprawie sąd orzekł o uprawnieniu
pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie eksmisji do czasu złożenia pozwanemu przez
gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W ocenie sądu w ten sposób interes pozwanego został
wystarczająco zabezpieczony. Brak jest zarazem podstaw, aby w niniejszej sprawie uznać, iż zachowanie powódki w
stosunku do pozwanych, polegające na domaganiu się wydania lokalu stanowiącego jej własność nosiło znamiona
działania z naruszeniem zasad współżycia społecznego.
Ponadto na dyspozycję art. 5 k.c. powoływać może się tylko ten, komu nie można zarzucić zachowania niezgodnego
z prawem czy zasadami współżycia społecznego. Pozwani zaś uchybili zarówno przepisom prawa, jak i zasadom
współżycia społecznego. Jak wynika z zeznań świadków A. M. (k. 265 - 266), M. T. (k. 266 – 267), J. M. (k. 267 –
268) oraz R. T. (k. 268 – 269) strony postępowania nie tylko pozostają w konflikcie o nasileniu uniemożliwiającym
normalne wspólne zamieszkiwanie, lecz dodatkowo pozwani małżonkowie zachowują się w sposób rażąco naganny
wobec powódki – wyzywają ją, stosują przemoc fizyczną i psychiczną, utrudniają zamieszkiwanie w należącej do
niej nieruchomości. Nie wywiązywali się również z obowiązku partycypacji w kosztach utrzymania lokalu. W świetle
powyższego zasadność przedmiotowego powództwa nie tylko nie została ograniczona przez spełnienie przesłanek
uzasadniających zastosowanie art. 5 k.c., lecz zastosowanie zasad współżycia społecznego przemawiało dodatkowo za
jego uwzględnieniem powództwa.
W związku z powyższym, sąd nie znalazł żadnych podstaw aby odmówić słuszności żądaniu powoda orzeczenia
eksmisji pozwanych i z mocy art. 222 § 1 k.c. orzekł jak w punkcie II wyroku.
Zgodnie z przepisem art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. nr 71, poz. 733) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd
orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz
dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu
podlegającego opróżnieniu.
Podkreślić zarazem należy, iż okoliczności wskazujące na istniejącą dotąd umowę użyczenia, na podstawie której
pozwani byli uprawnieni do zajmowania spornego lokalu – nie pozbawiają ich statusu byłych lokatorów w rozumieniu
art. 2 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy. W myśl tej regulacji lokatorem jest bowiem najemca lokalu lub osoba używającą
lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Sąd podziela przy tym wyrażany w orzecznictwie
pogląd, iż wskazanym „innym tytułem prawnym” może być również umowa użyczenia (np. wyrok Sądu Najwyższy w
z dnia 14 lutego 2008 roku, II CSK 484/07).
W myśl art. 14 ust. 3 wyżej wskazanej ustawy, sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu
socjalnego, orzeka o przedmiotowym uprawnieniu, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z
lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.
Jak wynika z materiału dowodowego niniejszej sprawy, pozwani wykorzystywali zajmowany lokal do zaspokojenia
swych potrzeb mieszkaniowych, zamieszkując w nim wraz ze swymi małoletnimi dziećmi, nie dysponując przy tym
innymi możliwościami zaspokojenia swych potrzeb lokalowych. Mając wskazane okoliczności na względzie sąd uznał,
iż pozwanym przyznać należy prawo do lokalu socjalnego oraz nakazać, zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 6 ustawy,
wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Gminę S. oferty zawarcia umowy
najmu lokalu socjalnego.
W świetle powyższego Sąd orzekł jak w pkt III i IV wyroku.
Odnosząc się do żądania powódki w przedmiocie zasądzenia kwoty 9.000 zł tytułem sumy kosztów utrzymania
użyczonej pozwanym części nieruchomości za słuszny uznać należało zarzut pozwanego co do nieudowodnienia przez
powódkę zasadności wysokości dochodzonego roszczenia.
W niniejszej sprawie bezspornym było, iż pozwani zaprzestali w partycypowaniu w kosztach utrzymania
nieruchomości, jednakże strona powodowa nie wykazała, ani sumy kosztów do poniesienia których pozwani byli
zobowiązani z tytułu umowy użyczenia, ani tym bardziej w jakim zakresie z powyższego obowiązku się nie wywiązali.
Dochodzona pozwem kwota nie wynikała również z przedstawionych przez powódkę pokwitowań i faktur VAT.
Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego
wywodzi skutki prawne. Art. 232 k.p.c. stanowi zaś, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia
faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl powołanych wyżej przepisów, to na powódce spoczywał więc
ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie. Nadto, wskazać należy, iż w sprawach cywilnych sąd
nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających wyjaśnienia okoliczności istotnych dla
rozstrzygnięcia sprawy czy też do uzupełnienia postępowania dowodowego o dowody, na których istnienie wskazują
strony, lecz których nie przedstawiły. Obowiązek dowodzenia spoczywa bowiem na stronach.
Nadmienić jednocześnie należy, iż w przedmiotowym postępowaniu strona powodowa reprezentowana była przez
profesjonalnego pełnomocnika, który powinien być świadomy wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych,
w przypadku gdy powołuje mniej dowodów niż wymaga tego podstawa zgłoszonego roszczenia.
Mając powyższe na uwadze, wobec braku dowodów co do wysokości zobowiązania strony pozwanej wobec powódki,
orzeczono jak w pkt 5 wyroku.
Z uwagi na udzielone stronom zwolnienie od kosztów sądowych, sąd ustalił wynagrodzenie adwokatów działających
w sprawie na podstawie § 2 ust. 1-3 w zw. z § 6 pkt 4 i § 10 pkt 1 przepisów Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461), które zostało powiększone o należny podatek
VAT.
Na podstawie art. 113 u.k.s.c., sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa nieuiszczone koszty sądowe.
Z tych przyczyn i na podstawie powołanych przepisów, sąd orzekł, jak w sentencji.