CHIRURGIA PLASTYCZNA Prof. dr hab. n. med. Andrzej Zieliński

CHIRURGIA PLASTYCZNA
Prof. dr hab. n. med. Andrzej Zieliński
Ad 1. Przedstawienie
potrzeb w zakresie chirurgii plastycznej w latach 2009 – 20015 w
odniesieniu do sytuacji w latach 2005 - 2008
Potrzeby w zakresie chirurgii plastycznej będą stale wzrastać, co wiąże się z ogólną edukacją
społeczeństwa i wprowadzaniem nowych metod leczenia. Niestety, utrzymywanie przez wiele
ostatnich lat kontraktów na świadczenia na niskim poziomie przyczyniło się do zawężenia
wykonywanych operacji. Dodatkowym czynnikiem jest nieproporcjonalna do wkładu pracy i
kosztów wycena wielu procedur - dotyczy to przede wszystkim procedur mikrochirurgicznych,
jak również związanych z leczeniem chorych z ciężkimi wadami rozwojowymi, chorych
oparzonych oraz urazami rąk i twarzy Bardziej opłacalne stało się przeprowadzanie drobnych
zabiegów korekcyjnych niż złożonych operacji rekonstrukcyjnych. Ponadto złe wynagrodzenie
dla lekarzy w publicznych jednostkach i ograniczenia na oddziałach, będące następstwem
zmniejszonych kontraktów przesądzają o przechodzeniu wielu dobrze wyszkolonych
specjalistów do prywatnych gabinetów i klinik, co obniżyło poziom świadczeń.
Sądzę, że w naszej specjalności rozpoczął się proces ewolucji, która wyodrębni pewną ilość
procedur istotnych dla potrzymania zdrowia społeczeństwa wykonywanych w ramach
refundacji z podstawowej opieki zdrowotnej. Z drugiej strony część procedur związanych z
poprawą jakości życia, z przyczyn ekonomicznych i organizacyjno-prawnych jest unikana.
Ograniczenia w dostępie do tych procedur może prowadzić do utrudnień we właściwym
szkoleniu specjalistycznym. Dotyczy to przede wszystkim operacji z zakresu chirurgii
estetycznej, które są integralną częścią chirurgii plastycznej, a nie mogą być wykonywane w
większości akredytowanych ośrodków. Należałoby stworzyć takie regulacje, które pozwoliłyby
na wykonywanie takich zabiegów w oddziałach chirurgii plastycznej na zasadach
komercyjnych. Innym rozwiązaniem mogą być specjalistyczne staże zapisane w programie
specjalizacji w placówkach prywatnych.
Ad 2. Ocena poziomu wyszkolenia specjalistów i działań jakie powinny być uwzględnione w
celu poprawy sytuacji w latach 2010 - 2015
W sprawie poziomu wyszkolenia specjalistów i działań jakie powinny być uwzględnione w
najbliższych latach proponuję rozważyć potrzebę wprowadzenia dodatkowych kryteriów
egzaminacyjnych dla kandydatów do specjalizacji z chirurgii plastycznej. Obecny system,
mimo przejrzystości w dostępie do specjalizacji, nie przewiduje możliwości błędnych decyzji
dotyczących wyboru drogi życiowej. Część kandydatów może niewłaściwie oceniać swoje
możliwości manualne, zdolności poznawcze oraz atrakcyjność ekonomiczną zawodu. Może to
prowadzić do systematycznego szkolenia grup lekarzy o zainteresowaniach odbiegających od
potrzeb i oczekiwań społecznych.
W postępowaniu kwalifikacyjnym, nie jest uwzględniany dorobek badawczy czy naukowy,
udział
w
zjazdach,
publikacje,
znajomość
języków
obcych,
kryteria
będącymi
odzwierciedleniem prawdziwych zainteresowań kandydata. Ponadto kierownicy Ośrodków
szkolących nie mają możliwości rozmowy przed lub w trakcie postępowania kwalifikacyjnego,
a kandydaci w swej znakomitej większości nie odczuwają takiej potrzeby. Wydaje się, że
ośrodki szkolące powinny dysponować możliwością przeprowadzenia dodatkowych własnych
testów przedspecjalizacyjnych uwzględniających wstępną ocenę psychologiczną i system
motywacji kandydatów. Należałoby również stworzyć możliwości administracyjne zamknięcia
specjalizacji po 6 - 12 miesiącach szkolenia osobom, które nie posiadają zdolności w kierunku
chirurgii plastycznej lub nie wykazują zaangażowania w pracy.
Poziom wyszkolenia specjalistów nie jest zadowalający. Świadczy o tym liczba osób, które
nie zdały egzaminu specjalizacyjnego lub osiągnęły tylko niezbędne minimum. Poziom
odpowiedzi bywa niekiedy żenująco niski. Za taki stan odpowiedzialny jest opiekun
specjalizującego, a pośrednio ośrodek w którym się specjalizuje. Jeżeli więc słaby poziom
przygotowania do egzaminu powtarza się u lekarzy któregoś z ośrodków mających akredytację,
to powinna zostać ograniczona liczba specjalizujących się w tym ośrodku. Dyskusji wymaga
kwestia wynagrodzeń dla kierowników specjalizacji, którzy spędzają dziesiątki godzin ze
specjalizującym w trakcie dyskusji i przygotowań do kolokwiów.
Celem studiów specjalistycznych jest wykształcenie samodzielnego chirurga plastyka.
Specjalizujący się lekarz musi mieć zapewnioną możliwość samodzielnego wykonania kilkuset
operacji, w tym znaczącą liczbę tych o wysokim stopniu trudności. Zatem zasadą akredytacji
musi być wytypowanie wyłącznie tych oddziałów, które gwarantują wysoki poziom kształcenia
specjalistycznego, ośrodków gdzie realizowany jest szeroki zakres procedur z dziedziny
chirurgii plastycznej.
Ad 3. Najpilniejsze i najważniejsze rozwiązania w zakresie chirurgii plastycznej w latach
2010-2015
a. zmiana sposobu rekrutacji na szkolenie specjalizacyjne - uwzględnianie opinii
ordynatora oddziału szkolącego i preferencje dla osób, które już pracują na danym
oddziale
b. stworzenie możliwości prawnych zamknięcia specjalizacji po 6 - 12 miesiącach szkolenia
osobom, które nie posiadają zdolności w kierunku chirurgii plastycznej lub nie wykazują
zaangażowania w pracy
c. akredytacja oddziałów w oparciu o zasady kompetencyjne - zatrudnienie w pełnym
wymiarze godzin co najmniej 3 lekarzy specjalistów chirurgii plastycznej w pełnym
wymiarze godzin
d. podniesienie wynagrodzeń dla lekarzy chirurgów plastyków w publicznych jednostkach
e. zwiększenie kontraktów NFZ
f. stworzenie warunków prawnych do wykonywania odpłatnych, komercyjnych zabiegów
z zakresu chirurgii estetycznej w publicznych ośrodkach chirurgii plastycznej