LISTA REALIZACJI cz. 1

Rubi Birden
Lista sztuk teatralnych
Czerwiec 2015
www.rubi.pl
Rubi Birden – lista tekstów
Czerwiec 2015
1.
„10” – Juan Carlos Rubio (2k + 4m; komediodramat)
2.
„7 minut” – David Desola (2m; komedia)
3.
„Bent” – Martin Sherman (10 m; dramat)
4.
„Bunia” – Roberto Cossa (3k + 3m + 1; komediodramat/czarna komedia)
5.
„CzaryMary Sp. z o.o.” – Rubi Birden (3k + 5m; komedia)
6.
„Czerwony” – John Logan (2m; dramat)
7.
„Czy lubi pani Schuberta?” – Rafael Mendizábal (3k; komediodramat)
8.
„Damska toaleta” – Rodolfo Santana (13k + 2m; komediodramat)
9.
„Dobranoc, mamo” – Marsha Norman (2k; dramat)
10. „Druhny” – Alan Ball (5k + 1m; komedia)
11. „Emilia – Claudio Tolcachir (1k + 3m; dramat)
12. „Gruba ryba” – Roger Rueff (4m; komedia)
13. „Gry kuchenne” – Lucía Laragione (2k; dramat)
14. „Herr Klement” – Patricia Suárez, Leonel Giacometto (3k + 3m; dramat)
15. „Incognito” – Nick Payne (2k + 2m; dramat)
16. „Intryga” – Jaime Salom (2k + 3m; dreszczowiec)
17. „Kontrapunkt” – Rubi Birden (2k; dramat)
18. „Kredyt” – Jordi Galceran (2k; komedia)
19. „Kroki” – Antonio Álamo (4k; groteska)
20. „Krokodyle łzy" – Gustavo Ott (1k; komediodramat)
21. „Kruk” – Alfonso Sastre (3k + 3m; dreszczowiec)
22. „Krwawe gody” – Federico García Lorca (10k + 10m; dramat)
verte ->
23. „Łóżka i stoły” – Emilio Williams (1k + 3m; komedia)
24. „Miłość jest ślepa” – Mario Diament (3k + 2m; dramat)
25. „Mroczne perwersje codzienności" – Marco A. de la Parra (2m; komedia)
26. „Nie odwracaj się od słońca” – Rubi Birden (1k; dramat)
27. „Niegrzeczne dziewczynki” – Miguel Sierra (2k +1m; komedia)
28. „Origami” – Carlos Be (2k +2m; dramat)
29. „Pół na pół” – Jordi Sánchez, Pep Anton Gómez (2m; czarna komedia)
30. „Siostrzyczki z piekła rodem” – Rubi Birden (6k + 4m; komedia)
31. „Słowa na piasku” - David Desola (1k + 2m; komediodramat)
32. „Stop Kiss” – Diana Son (3k + 3m; komediodramat)
33. „Twoje pocałunki Mołotowa" – Gustavo Ott (1k + 1m; komediodramat)
34. „Tylko ty i ja” – Rubi Birden (4k +2m; dramat)
35. „Zatrute życie Marilyn” – David Barbero (2k; dramat)
36. „Zwariowana terapia" – Christopher Durang (2k + 4m; komediofarsa)
37. „Życie w zasięgu ręki” – Rubi Birden (3k + 3m; dramat)
___________________
Strona domowa tłumaczki i autorki: www.rubi.pl
Licencji na wystawienie udziela agencja ADiT: www.adit.art.pl
1. „10” – Juan Carlos Rubio („10”)
"10" to historia kończącego 60 lat aktora gwiazdora oper mydlanych. Nie ma
co owijać w bawełnę - ten facet to podstarzały
Casanova, kawał skurczybyka o ego wielkości
Australii, który nie stroni od alkoholu i
(oczywiście) damskiego towarzystwa, a
ewentualne frustracje wyładowuje na kelnerach
w restauracji. Jest agresywny i chamski. Mimo że
jest sławny, bogaty, kobiety go uwielbiają, a
mężczyźni mu zazdroszczą - ze zdumieniem
odkrywa, że nie jest szczęśliwy. Uznaje więc, że
najwyższa pora zmienić swoje życie.
Zastajemy go przełomowym momencie - rozstaje
się z żoną, rzuca pracę, szuka nowej miłości.
Okazuje się jednak, że najbliższy przyjaciel znosi
jego wyskoki tylko przez wzgląd na wieloletnią
zażyłość, relacje z synem nadal nie są najlepsze
(eufemizm), a podrywana właśnie dziewczyna
dała mu kosza. Co jest nie tak? Gdzie tkwi błąd?
Dlaczego upragnione szczęście nie nadchodzi?
Ba, jest coraz gorzej!
Sympatyczny, krzepiący tekst, napisany na
jubileusz pracy twórczej sławnego
hiszpańskiego aktora – Juana Luisa Galiardo.
Obsada: 6 (2k+4m)
Gatunek: komediodramat
www.rubi.pl
Juan Luis Galiardo
fot. David Ruano
2. „7 minut” – David Desola („Almacenados”)
Największą zaletą tego tekstu jest jego niezwykła prostota, dopełniona
wielowymiarowością postaci. Opisuje się tę sztukę jako komedię, ale tak
naprawdę trudno jednoznacznie przyporządkować ją do któregokolwiek gatunku
- to minimalistyczny tekst z elementami komedii, dramatu, farsy i teatru
absurdu. Autor stwarza niezwykły świat, który okazuje się metaforą codziennego
życia praktycznie każdego człowieka. Zadaje pytania o celowość poczucia
obowiązku, pracy i, koniec końców, o sens życia.
Historia: po dwudziestu dziewięciu latach pracy w tym samym magazynie pan
Bezan odchodzi na emeryturę. Zastąpi go młody chłopak, któremu w przeciągu
pięciu dni ma przekazać swoje obowiązki, wszystkiego go nauczyć. Pan Bezan
traktuje magazyn jak świątynię, jest kapłanem tego miejsca, swoje obowiązki
wypełnia z największym namaszczeniem. Młody chłopak "wpada z innego
świata" i burzy cały porządek - wszystko robi na opak, ma w nosie zasady, drwi
ze swojego mentora - konflikt pokoleń staje się nieunikniony. Niebagatelną rolę
odgrywa również sam magazyn i jego zawartość, ale nie będę zdradzać
szczegółów... To błyskotliwy tekst, stawiający przed odbiorcą fundamentalne
pytania, a zarazem zapewniający inteligentną rozrywkę dla szerokiego odbiorcy.
Serdecznie polecam!
Nagrody: Premio Hermanos Machado
Obsada: 2m
Gatunek: komedia (?)
www.rubi.pl
fot. Johan Persson
3. „Bent” – Martin Sherman („Bent”)
Bent: ang. slang.: pedał, ciota.
Amerykańska sztuka nagrodzona Pulitzerem, przełożona na ponad 20 języków i
wystawiona w ponad 40 krajach na świecie.
„Bent” miał swoją prapremierę w Royal Court Theatre w Londynie w 1979 roku. W
kolejnych produkcjach grały takie sławy jak Mick Jagger czy Richard Gere.
Historia rozgrywa się w Berlinie lat trzydziestych XX w. Głównym bohaterem jest Max –
młody gej, który wiedzie dość niefrasobliwy żywot, aż do momentu Nocy Długich Noży
w czerwcu 1934 roku. Sielanka się kończy, a Max w końcu trafia do obozu
koncentracyjnego za homoseksualizm. Tak bardzo boi się mówić o swojej orientacji, że
woli, żeby brano go za Żyda, niż za geja (choć to oznacza pewną śmierć), a jednocześnie
zakochuje się w współwięźniu…
Mocny, niezwykle poruszający tekst, który mówi o ulotności istnienia, lojalności, prawie
do miłości i o godności ludzkiej. O tym, jak niepewny jest nasz los, jak życiowe wybory
mogą w jednej chwili obrócić się przeciwko nam. Świetnie nakreślone postacie,
prowadzone zgodnie z prawdą psychologiczną.
Obsada: 10 m
Gatunek: dramat
www.rubi.pl
4. „Bunia” - Roberto Cossa („La Nona”)
Groteskowa opowieść o rodzinie włoskich emigrantów, których życie zdominowała
ciesząca się nienasyconym apetytem nestorka rodu, czyli tytułowa Bunia.
Roberto Cossa napisał ten tekst w latach siedemdziesiątych, które dla Argentyny były
okresem dyktatury wojskowej. Pożerająca wszystko Bunia jest jednak metaforą nie tylko
terroru tamtych czasów, ale i innych zagrożeń cywilizacyjnych, także gospodarczych. Jak
mawia sam autor: "Bunia może być wszystkim, co nas zżera." Sztuka jest absolutnie
uniwersalna, każdy odbiorca pod tytułową postać może podpiąć inne zjawisko –
kapitalizm, konsumpcjonizm, pęd do sukcesu, czy cokolwiek innego. Jednocześnie pojawia
się pytanie o moralność - jak daleko się posuniesz, żeby osiągnąć swój cel?
Relacje pomiędzy domownikami są chore, pełne niewypowiedzianych pretensji, żalów,
tematów tabu i zakłamania. Bunia cementuje to niewygodne status quo, jest jego
centrum, jego kapłanką, która nie pozwala na wyjście z utartych schematów.
Jeden z reżyserów "Buni" powiedział:
"Ta sztuka jest jak łaskotki. Ktoś cię
łaskocze, a ty się śmiejesz. Po chwili to
nie jest już takie zabawne. Potem
zabawa zmienia się w torturę. Błagasz,
żeby ci, którzy cię łaskoczą, przestali ale oni nie odpuszczają. Coś takiego
dzieje się w tej sztuce."
Sztuka tłumaczona na angielski,
francuski, grecki, włoski, niemiecki,
turecki, rosyjski, itd.; wystawiana z
ogromnym powodzeniem w wielu
krajach świata.
UWAGA: Bunię zazwyczaj gra
mężczyzna.
Obsada: (3k+3m+1)
Gatunek: komediodramat / czarna
komedia
www.rubi.pl
Zdjęcie z greckiej realizacji tekstu
5. „CzaryMary Sp. z o.o.” – Rubi Birden
Co by było, gdybyśmy spełnienie marzeń mogli zamawiać jak ciuchy z katalogu?
Mogą się o tym przekonać Anna i Robert – dobrze sytuowane, znudzone sobą
małżeństwo. W ich życiu pojawia się bowiem przedstawiciel handlowy firmy
CzaryMary Sp. z o.o. i oferuje pakiety życzeń do natychmiastowego spełnienia. Na
początku Ania i Robert myślą, że ktoś zrobił im dowcip, potem jednak decydują się
skorzystać z oferty, problem w tym, że chyba nie do końca potrafią określić swoje
własne potrzeby...
Jest takie powiedzonko: „Uważaj, o czym marzysz, bo może ci się to spełnić” – to
motto tej sztuki.
Obsada: 8 (3k + 4m + 1m lub 1k)
Gatunek: komedia
Zdjęcie z nagrania słuchowiska dla Polskiego Radia
www.rubi.pl
fot. Sara Krulwich
6.
„Czerwony” – John Logan („Red”)
"Czerwony" Johna Logana w reżyserii Michaela Grandage'a, z Alfredem Moliną w
roli Rothki zdobył 6 nagród Tony - w tym za najlepszy tekst dramatyczny.
Ta brawurowa (jak ją określił jeden z amerykańskich krytyków) dwuosobowa
sztuka, osnuta jest na legendarnym zamówieniu cyklu obrazów Marka Rothki dla
restauracji Four Seasons w Seagram Building w Nowym Jorku. Rothko właśnie
przygotowuje wspomnianą serię obrazów, kiedy do jego pracowni wkracza nowy
asystent - młody aspirujący malarz.
Relacja tych dwóch mężczyzn aż skrzy się od emocji. Jest tam wszystko: sympatia,
zdziwienie, gniew, pogarda, lęk, smutek, radość, zaskoczenie - pełna paleta
możliwości aktorskich. Dialog jest pojedynkiem dwóch pokoleń artystów: Rothko
najpierw chwali się, jak z de Koonigiem, Pollockiem i resztą "zadeptali" kubistów, a
potem wścieka się na pop-art, który jemu samemu depcze po piętach. Widzimy
sławnego malarza ogarniętego manią wielkości, a jednocześnie zalęknionego,
depresyjnego człowieka, który widzi, że jego czas się kończy. Jesteśmy świadkami
fascynującego dyskursu o sztuce, o tym jak człowiek staje się artystą i jakie pułapki
na niego czyhają.
BONUS: bardzo atrakcyjne wizualnie malowanie na scenie (nic skomplikowanego).
Obsada: 2m
Gatunek: dramat
www.rubi.pl
7. „Czy lubi pani Schuberta?” – Rafael Mendizábal („¿Le gusta Schubert?”)
Crista jest nauczycielką muzyki, lekcje od blisko 30 lat pobiera u niej niezbyt
zdolna wiolonczelistka - Mati. Ich lekcje w gruncie rzeczy mają chronić je obie
przed samotnością. Crista nie ma już innych uczniów, Mati jest samotną
czterdziestolatką. Między kobietami nawiązuje się więź – trudnej – ale przyjaźni.
W dniu urodzin Cristy zjawia się nieoczekiwany gość - Adela - żebraczka, która
słuchała muzyki dobiegającej z okien.
Jest zimno, więc okna zostały zamknięte, nic nie słychać. Adela uważa możliwość
słuchania muzyki za swoje niezbywalne prawo i żąda otwarcia okna. Między
Cristą i Adelą zawiązuje się nić porozumienia. Mati (która kompletnie nie
zauważa choroby swojej mentorki) zaczyna się czuć zagrożona i z zazdrości
popełnia błąd, którego może sobie nie wybaczyć do końca życia. Sztuka
poruszająca temat eutanazji.
fot. Andrzej Rybczyński
Obsada: 3 k
Gatunek: komediodramat
www.rubi.pl
fot. B. Zimowski, G. Wierzchowski
8. „Damska toaleta” – Rodolfo Santana („Baño de damas”)
Narkotyki, alkohol, transwestyta, śmiech, łzy, śmierć, plotki, polityka, lesbijki, miłość,
zdrada, strach, zemsta, seks, nadzieja, geje, poseł, zazdrość – jak się okazuje, to
wszystko można znaleźć… w tytułowej damskiej toalecie.
Aurora jest w ciąży, ale partner z którym będzie miała dziecko, ją porzucił, więc z
rozpaczy zalewa się w trupa. Amanda i Mariluz poderwały sobie facetów, ale oni są
bardziej zainteresowani sobą nawzajem. Valeria jest w separacji, ale jej mąż nie chce
przyjąć tego do wiadomości. Dilka mówi, że lubi mężczyzn, ale podrywa Cloe gwiazdę seriali. Rolando jest kelnerem, ale woli karierę drag queen. Carmen pomstuje
na swojego męża, ale bardzo go kocha. Kiedy w tym całym młynie pojawia się
zazdrosny do obłędu mąż, kobiety jednoczą siły, by bronić jednej z nich.
Autorowi udało się zachować wyważone proporcje pomiędzy powagą poruszanych
tematów, a poczuciem humoru (często czarnym) z jakim je przedstawia. Niebagatelną
rolę odgrywa tu nietypowe miejsce akcji, a także świetnie zarysowane postaci. Mimo
szybkiego tempa akcji i przeplatania się poszczególnych historii ze sobą, ani przez
moment nie czuje się zagubienia – dzięki temu, że każda opisana kobieta jest inna i
nie da się jej zapomnieć.
Obsada: 15 (13k+2m)
Gatunek: komediodramat
www.rubi.pl
9.
„Dobranoc, mamo” – Marsha Norman („’Night, mother”)
Wystarczającą rekomendacją tego tekstu może być fakt, że w 1983 roku Marsha
Norman dostała za niego Nagrodę Pulitzera.
Opowiedziana w sztuce historia jest bardzo prosta, dzieje się w czasie rzeczywistym, w
jednym miejscu. Mama krząta się po kuchni, Jessie szuka starych ręczników. Zapowiada
się kolejny zwyczajny wieczór. Nie dzieje się nic niezwykłego, dopóki córka nie oznajmi
matce, że popełni samobójstwo. Jeszcze tego samego wieczora.
Dlaczego? Powodów jest wiele. Małżeństwo Jessie się rozpadło (właśnie dlatego mieszka
znowu z matką), jej syn jest narkomanem i złodziejem, sama Jess cierpi na agorafobię i
padaczkę, co przekreśla jej szanse na znalezienie pracy. Nie ma przyjaciół, czuje się
samotna i niepotrzebna, nie widzi sensu dalszej egzystencji. Wszystko precyzyjnie
zaplanowała: odwołała prenumeratę gazet, zrobiła matce zapasy jedzenia,
uporządkowała swoje rzeczy. Ten wieczór przeznaczyła na dopięcie wszystkiego na
ostatni guzik – szuka rewolweru ojca, którego chce użyć w wiadomym celu, szykuje
ręczniki i ceratę, instruuje matkę, co ma zrobić, kiedy już będzie po wszystkim.
Matka w pierwszej chwili nie traktuje wyznania o samobójstwie poważnie. Myśli, że to
po prostu wisielczy żart. Potem, kiedy widzi, że to jednak nie zabawa, próbuje odwieść
Jessie od powziętej decyzji na wszelkie możliwe sposoby: prosi, grozi, błaga, ośmiesza,
przekonuje, szantażuje, etc. Niestety każda próba przynosi dokładnie odwrotny skutek –
utwierdza córkę w jej strasznej decyzji.
Genialny, mocny tekst, gęsty od emocji, prowokujący, szokujący, kontrowersyjny – na
pewno nie pozostawi nikogo obojętnym.
Obsada: 2k
Gatunek: dramat
www.rubi.pl
reż. David Sirois
fot. Patrick McArdle
10. „Druhny” – Alan Ball („Five women wearing the same dress”)
Autorem "Druhen" jest Alan Ball, najbardziej znany jako autor scenariusza filmu
"American Beauty", za który dostał Oscara i Złoty Glob. Alan Ball pisze też
scenariusze seriali, np: "Czysta krew" i "Sześć stóp pod ziemią".
Pięć druhen podczas wesela ukrywa się w pokoju siostry panny młodej. Meredith popala trawkę i kpi ze wszystkiego, Georgeanne - "brzydsza koleżanka panny
młodej", Trisha - piękna i ciesząca się złą reputacją, Frances - naiwna i bardzo
religijna kuzynka panny młodej, Mindy - siostra pana młodego, zdeklarowana
lesbijka, Tripp - jedyny mężczyzna w sztuce, zakochuje się w Trishy.
Zabawny, sympatyczny tekst. Błyskotliwe, dowcipne i złośliwe dialogi.
Pięć ról dla młodych kobiet, jedna dla młodego mężczyzny. Jedno miejsce akcji.
Obsada: 6 (5k + 1m)
Gatunek: komedia
www.rubi.pl
11. „Emilia” – Claudio Tolcachir („Emilia”)
Cytat z recenzji napisanej przez jednego z najważniejszych hiszpańskich krytyków teatralnych:
„Wciąż próbuję się pozbierać po „Emilii”. To krótkie zdanie w sumie chyba najtrafniej oddaje
siłę tego tekstu.
fot. Gustavo Pascaner
W domu Waltera pojawia się Emilia, która w młodości była jego nianią - to ona go wykarmiła,
to ona go wychowała. Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda normalnie: Walter właśnie
wprowadza się do nowego domu, ma narzeczoną i przybranego syna. A jednak gdzieś pod
powierzchnią czai się coś niepokojącego, groźnego… Codzienne gesty i słowa zdają się mieć
dodatkowe znaczenia, w atmosferze pozornego spokoju aż kipi od tłumionych emocji. Emilia
wspomina dzieciństwo Waltera. Opowiada o psie, maskotce, potańcówce, o rodzicach. Te z
pozoru zupełnie nieszkodliwe historyjki, żartobliwe i zabawne, w rzeczywistości są jak cukierki
naszpikowane żyletkami. Emilia „niewinnie” wbija Walterowi szpilę za szpilą, coraz bardziej
wyprowadzając go z równowagi. Na domiar złego pojawia się biologiczny ojciec Leo
(przybranego syna Waltera). Rywalizacja między dwoma mężczyznami przybiera cechy
pojedynku. Nietrudno zgadnąć, że wszystko skończy się tragicznie, choć niekoniecznie tak, jak
sobie wyobrażamy...
„Emilia” to opowieść o kłamstwach, poświęceniu i lękach. O myleniu miłości z innymi
uczuciami, o życiu w bańce iluzji, o niemożności przełamania pewnych schematów i o
upokorzeniu przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Prapremiera „Emilii” odbyła się w
kwietniu 2013, a w rok później tekst doczekał się przekładu na angielski, francuski, no i polski.
Gatunek: tragikomedia
Obsada: 5 (2k + 3m)
www.rubi.pl
reż. Lidia Giannuzzi
12. „Gruba ryba” – Roger Rueff („Hospitality suite”)
W żartach można by nazwać tę sztukę skrzyżowaniem „Czekając na Godota” z
„Kolacją dla głupca”. Trzej handlowcy urządzają przyjęcie, na którym mają zamiar
nawiązać kontakt z prominentnym biznesmenem, czyli tytułową „grubą rybą”.
Potencjalny kontrahent może na zawsze odmienić ich kariery i jednym kontraktem
uratować podupadającą fabrykę smarów, w której pracują.
Phil (najstarszy) jest wypalony zawodowo, rozwodzi się z żoną i zaczyna
zastanawiać się nad sensem życia. Jest spokojny i zrównoważony. Larry ma o sobie
wysokie mniemanie, chętnie ogląda się za kobietami, jest cyniczny, wygadany i
czasami wyraża się bardzo dosadnie. To jemu najbardziej zależy na pozyskaniu
kontraktu. Bob (najmłodszy) niedawno się ożenił, entuzjastycznie podchodzi do
wszystkiego, co robi, a na dodatek ma swoje zasady. Zasady, które będą miały
zasadniczy wpływ na rozwój akcji, okazuje się bowiem, że jedyną osobą, która
może nawiązać kontakt z "grubą rybą" jest właśnie Bob...
Sympatyczny tekst, pełny ironii i humoru, poruszający również ważne życiowe
tematy. Na kanwie tej sztuki w 1999 roku powstał film zatytułowany "The Big
Kahuna" z Kevinem Spacey'em, Peterem Facinellim i Dannym DeVito (nie wszedł
na polskie ekrany).
Gatunek: komedia
Obsada: 4m
www.rubi.pl
13. „Gry kuchenne” – Lucía Laragione („Cocinando con Elisa”)
„Gry kuchenne” to niebanalny tekst, pełen podtekstów i niuansów.
Najważniejsze wydarzenia, jak w greckiej tragedii, mają miejsce poza sceną,
a mimo to z niepokojem i niecierpliwością śledzi się losy bohaterek. Główną
postacią jest Eliza - młoda dziewczyna, która zatrudnia się jako pomoc
kuchenna w dużym majątku, a jej mentorką zostaje Nicole, specjalistka od
kuchni francuskiej.
„Gry kuchenne” są przesycone okrucieństwem (choć wcale nie ma go na
scenie) i czarnym humorem, są świetnie napisane i trzymające w napięciu aż
do tragicznego końca.
Sztuka wielokrotnie nagradzana na międzynarodowych konkursach,
tłumaczona na angielski, francuski i portugalski, wystawiana w Ameryce
Łacińskiej, Hiszpanii, USA, Portugalii i Francji i Luksemburgu.
Obsada: 2 k
Gatunek: komediodramat
Puro Teatro Producciones
14.
„Herr Klement” – Patricia Suárez, Leonel Giacometto (“Herr Klement”)
Jesteś w stanie sobie wyobrazić, że ktoś
wymordował całą twoją rodzinę, a
ty musisz gotować mu rosołki, jajka na
miękko i poprawiać poduszki pod
głową?
W takiej sytuacji staje Rosa - jedna z
bohaterek sztuki "Herr Klement".
"Herr Klement" to aluzja do
pseudonimu Adolfa Eichmanna,
nazistowskiego zbrodniarza wojennego,
odpowiedzialnego za "ostateczne
rozwiązanie problemu żydowskiego",
który wyemigrował do Argentyny w
przebraniu katolickiego księdza jako
Ricardo Klement. Akcja sztuki dzieje się
na przestrzeni trzech dni - od pojmania
Eichmanna przez Mossad, do momentu
wylotu do Jerozolimy, gdzie zbrodniarz
ma stanąć przed sądem.
fot. Malala Fontan
Autorzy bardzo plastycznie zarysowali
postaci, każda z nich jest inna, ma inną
psychikę, inny bagaż doświadczeń i inny
cel. Bardzo ciekawy tekst, dający
szerokie pole interpretacji aktorskiej.
Gatunek: dramat
Obsada: 6 (3k+3m)
www.rubi.pl
„Incognito” – Nick Payne (“Incognito”)
Fot. Bill Knight
15.
“Myślę, więc jestem” powiedział kiedyś filozof. Ale KIM jestem? Co sprawia, że
jestem tym, kim jestem? Geny? Nazwisko? Pamięć? Nick Payne zadaje to pytanie
w wielu odsłonach i mnoży odpowiedzi, choć żadna z nich nie wydaje się
ostateczna. Jedna z postaci sztuki mówi: „Nic nie znaczymy. Jesteśmy pyłkiem.
Pyłkiem na pyłku krążącym w otchłani.”
Oś sztuki stanowią trzy przeplatające się historie (w tym dwie pierwsze oparte na
faktach):
1. 1955 r., Princeton: patolog przeprowadza autopsję zwłok Alberta Einsteina, a
potem kradnie jego mózg;
2. 1953 r., Bath, Wielka Brytania: chorujący na epilepsję Henry zostaje poddany
pionierskiej operacji mózgu, która kompletnie zmienia jego życie;
3. Obecnie, Londyn; Martha jest neuropsychologiem, po rozwodzie postanawia
zacząć zupełnie nowe życie;
Historie rozpisane są na 21 postaci, które może zagrać 4 aktorów. Sztuka pytanie,
sztuka partytura, która co chwilę przenosi nas i w czasie, i przestrzeni.
Momentami zabawna, momentami wzruszająca i poruszająca.
Fantastyczne wyzwanie aktorskie dla całej obsady! Charles Spencer, brytyjski
krytyk teatralny napisał w „The Telegraph”: „(…) Cóż za nadzwyczajna i oryginalna
sztuka.”
Gatunek: dramat
Obsada: 4 (2k + 2m)
16. „Intryga” – Jaime Salom („La trama”)
fot. Tomasz Englert
Bogaty biznesmen stojący na progu bankructwa postanawia sfingować własną
śmierć, zgarnąć pieniądze z polisy i zacząć nowe życie. Kto może wystawić
fałszywy akt zgonu? Lekarz, który ma romans z żoną biznesmena - w zamian rekin
finansjery obiecuje usunąć się w cień, a pan doktor będzie miał wolną drogę do
poślubienia "wdowy". Żeby plan się powiódł, trzeba przygotować misterną
intrygę. Niestety nic nie jest takie, jakie na początku się wydaje. Nic nie idzie tak,
jak powinno, kolejne postacie wprowadzają coraz to nowe zwroty akcji.
Tajemnice, podejrzliwość, egoizm, hipokryzja, obłuda, ambicje, złość, zemsta i
cynizm - wszystko to miesza się ze sobą, prowadząc do nieoczekiwanego
zakończenia. Pełna zwrotów akcji historia kryminalna, świetna do zrobienia w
konwencji pastiszu filmów noir.
Gatunek: komedia kryminalna / dreszczowiec
Obsada5 (2k+3m)
www.rubi.pl
17.
„Kontrapunkt” – Rubi Birden
Maria, aktorka teatralna, która lata świetności ma już dawno za sobą, wiedzie
spokojny żywot. I pewnie nadal oglądałaby z nostalgią zdjęcia, na których wcielała się
w bohaterki Szekspira czy Ibsena, popijając samotnie herbatę, gdyby nie pewna
dziennikarka. Julię Weiss fascynuje postać Marii, więc postanawia napisać jej
biografię. Nie będzie to jednak zwykła książka, okazuje się bowiem, że Julia wie o
swojej bohaterce znacznie więcej, niż powinna...
Obie kobiety łączy wspólny cel – odnalezienie Michela, mężczyzny bardzo ważnego
dla nich obu. Co przed sobą ukrywają? Która z nich stworzyła swoją biografię na
potrzeby sytuacji?
Dialog między nimi przedstawia pełną gamę emocji, nie brak mu również ironii czy
humoru, a zwroty akcji odsłaniają kolejne tajemnice.
Obsada: 2k
Gatunek: dramat
Polskie Radio, reż. Wojciech Markiewicz
18.
„Kredyt” – Jordi Galeceran (“El crédito”)
Pozornie zwyczajna historia: do banku przychodzi klient, chce dostać kredyt.
Jest jednak pewien problem – nie dysponuje żadnym zabezpieczeniem
finansowym. Kiedy bankier definitywnie odmawia mu przyznania pożyczki,
zdesperowany klient sięga pod dość nietypowy szantaż. Jaki? Nie zdradzę,
nie będę psuć Państwu niespodzianki.
Choć „Kredyt” jest bez wątpienia typowo komercyjnym tekstem, trzeba
przyznać, że to naprawdę inteligentna komedia z błyskotliwym humorem,
żywymi dialogami i obfitująca w zwroty akcji od początku aż do końca.
Jeden z aktorów grających w hiszpańskiej realizacji sztuki powiedział:
„Gdybyśmy przerywali grę po każdej salwie śmiechu, spektakl nigdy by się
nie skończył.” To chyba najlepsza rekomendacja „Kredytu”, który został
napisany dwa lata temu, a jest grany w Hiszpanii, Argentynie, Grecji,
Meksyku, Panamie, Finlandii, Peru, Niemczech, Austrii, Chile, Wenezueli,
Chorwacji, na Węgrzech i we Włoszech.
Gatunek: komedia
Obsada: 2m
19. „Kroki” – Antonio Álamo („Pasos”)
Bohaterami sztuki są dwa karaluchy (a właściwie dwie karaluszyce) oraz dwie istoty
ludzkie (matka i córka). Karaluchy są jedynymi ocalałymi z pogromu czyli dezynsekcji.
Zastanawiają się, co zrobić w tej sytuacji: uciekać czy poddać się? Na ich przykładzie
autor pokazał dwie podstawowe postawy życiowe. Największym zagrożeniem dla
karalucha są "kroki", czyli po prostu człowiek. Tym razem owady nie muszą się chyba
bać, bo Carmen (matka) ewidentnie próbuje nawiązać kontakt między gatunkami i
raczej nie ma złych zamiarów. Maria uważa matkę za obłąkaną i chce ją oddać do
domu opieki - przecież nikt normalny nie gada z robalami... Świetnie napisane role,
dowcipne dialogi.
Gatunek: groteska
Obsada: 4 (4k)
www.rubi.pl
fot. Maria Jękot
Vanguardia-Gerardo Chávez
20. „Krokodyle łzy" – Gustavo Ott („Lágrimas de Cocodrila")
Monodram dla aktorki,
rozpisany na osiem postaci w
różnym wieku.
Postacie:
1. Maria - właśnie obchodzi urodziny, jest 31 grudnia 1999 r. Kto może przyjść na jej
urodziny, kiedy cały świat świętuje koniec wieku i koniec milenium? Czuje się
samotna i niepotrzebna.
2. Siostrzenica Snobka - opowiada o swoich narzeczonych, których zmienia jak
rękawiczki i o tym, dlaczego rozstała się z ostatnim - miał czelność zabrać ją na
mecz, na którym roiło się od czarnuchów (ale ona "oczywiście nie jest rasistką").
3. Ciotka z Nowego Jorku - uciekła do Stanów, bo chciała malować, być artystką. Jej
marzenia się nie spełniły. Jest seropozytywna, jej syn umarł na AIDS.
4. Kuzynka Anarchistka - mówi do kamery, przedstawia swoje credo. Narzeka na
przeludnienie (z mężem zdecydowali się na wazektomię i sterylizację), żąda
uwolnienia wszystkich zwierząt, itd. Eko-świruska.
5. Babcia - uciekła od życia które zna. Mówi, żeby nie czekać na nią tego Sylwestra.
Wyjmuje pistolet, przystawia sobie do skroni. Nie ma odwagi nacisnąć spustu. Pije
i płacze.
6. Matka - dzwoni do córki (czyli Marii), jest bardzo poruszona. Pod prysznicem
znalazła OGROMNEGO karalucha, który na pewno "chciał jej zrobić krzywdę".
Wariatka, totalna wariatka…
7. Maria od Powodzi - przeżyła powódź w 1997. Fala zabrała jej taksówkę i domek,
na które Maria pracowała przez 25 lat, odkładając każdy grosz. Nie poddaje się,
chce zacząć od nowa.
8. Siostra - siostra Marii. Nie może oddać jej pożyczonych 14 tysięcy, wydała je na
prezenty dla męża. Jakie prezenty? Zrobiła sobie nowe cycki!
fot. Ado Kasprzak
21. „Kruk” – Alfonso Sastre („El cuervo”)
Ostatni dzień roku nie wywoływał w Juanie dobrych wspomnień. Dokładnie rok
wcześniej z rąk okrutnego szaleńca zginęła jego żona, Laura. Sylwestra postanowił
spędzić w domu, w towarzystwie starej służącej, Luisy.
Ten dzień okazał się jednak wyjątkowy, nie tylko ze względu na powracające
wspomnienia.. Oto bowiem, zupełnie niezapowiedzianie, odwiedzają Juana
przyjaciele, których przecież nie zamierzał gościć. Na dodatek twierdzą, że
otrzymali od niego zaproszenie. Zupełnie jak rok wcześniej… Te same gesty,
stroje, muzyka… Czy ktoś postanowił czwórce przyjaciół spłatać figla, przywołując
idealnie tamtą noc? Wzruszyć, przestraszyć, może napomnieć? Czy śni im się
zbiorowy sen, czy Laura nadal żyje?
Alfonso Sastre wprowadza nas w inny wymiar, trochę jak z filmu grozy, w świat, w
którym zdaje się nam, że na wiele rzeczy mamy wpływ. Czy jednak na te, na
których najbardziej nam zależy? Jak często zdarza nam się przeżywać chwile,
które już przeżyliśmy?
Gatunek: dreszczowiec
Obsada: 6 (3k+3m)
reż. Juan Carlos Gené
22. „Krwawe gody” – Federico García Lorca („Bodas de sangre”)
Federico García Lorca napisał „Krwawe gody” w oparciu o prawdziwą
historię, która wydarzyła się na południu Hiszpanii w 1928r.
Bohaterka „Krwawych godów” - świeżo poślubiona mężatka (Narzeczona) ucieka z innym mężczyzną (Leonardo). Matka porzuconego pana młodego,
która straciła już wcześniej męża i drugiego syna w wyniku lokalnych
porachunków, nie jest w stanie znieść upokorzenia –wysyła Narzeczonego i
krewnych, którzy przyjechali na wesele, w pogoń za kochankami. Podczas
konfrontacji obaj rywale giną, pozostawiając kobiety w głębokiej rozpaczy.
Poetycko napisana historia o miłości, zdradzie, honorze i zemście. Jedna z
najważniejszych sztuk hiszpańskiej klasyki.
Gatunek: tragedia
Obsada: 20 (10k + 10m)
fot. Chicago Theatre Sweatshop
23. „Łóżka i stoły” – Emilio Williams („Camas y mesas”)
Sam autor nazywa ten tekst „komedią nieromantyczną”. Można pokusić się o
stwierdzenie, że ta sztuka jest w pewnym sensie parodią komedii
romantycznych, zaczyna się tam, gdzie one się kończą. Jak napisał Emilio
Williams: „Co się dzieje, kiedy przez Hugh Granta nie możesz zmrużyć oka, bo
chrapie jak knur? Już nie jest taki słodki, nie? Albo Julia Roberts, która
zaczyna cierpieć na nietolerancję laktozy i miesiącami próbuje odkryć
przyczynę swojego wiecznego wzdęcia. Pretty Woman, już nie taka pretty.”
Co zrobić, kiedy po pierwszym zauroczeniu pojawia się proza życia? Emocje,
konflikty, zdrady i rozstania, wszystko okraszone inteligentnym humorem.
Bohaterami jest czwórka przyjaciół: małżeństwo (Mary i Tomas) oraz para
gejów (Charlie i Tedd).
Sztuka ciesząca się powodzeniem w Hiszpanii (zdobyła nagrodę czwartej
edycji „El Espectáculo Teatral”), ostatnio przetłumaczona na angielski i
wystawiona w USA.
Gatunek: komedia
Obsada: 4 (1k+3m)
Fot. Silvio Adrian Frutos
24. „Miłość jest ślepa” – Mario Diament („Cita a ciegas”)
„Miłość jest ślepa” to sztuka o możliwości istnienia równoległych
światów i ludzkiej potrzebie wytłumaczenia tego, co
niewytłumaczalne. Mężczyzna w sile wieku, bankier, spotyka na ławce
w parku niewidomego starca, znanego pisarza (pierwowzorem postaci
jest Jorge Luis Borges). Mężczyzna pochodzi ze świata, w którym
rządzą ambicja i pazerność. Przeżywa kryzys wartości. Znajduje w
starcu doskonałego słuchacza. Z rozmowy wyłaniają się opowieści o
ich niespełnionych miłościach. A to tylko początek, na scenie pojawią
się kolejne postacie, których dotyczą te miłosne historie, ale
kochankowie wciąż nie mogą się spotkać. Ich losy będą się krzyżować
w opowieściach spotkanych przypadkiem osób. Czy „ślepy los” sprawi,
że to się im wreszcie uda? To również opowieść o sile pożądania i
autodestrukcji. Trudno się od niej oderwać...
Gatunek: dramat
Obsada: 5 (3k + 2m)
25.
„Mroczne perwersje codzienności" – Marco Antonio de la Parra („La secreta obscenidad
de cada día")
ABSOLUTNY HIT! "Mroczne perwersje codzienności" to jedna z najczęściej granych na
świecie sztuk iberoamerykańskich. Została przetłumaczona na kilkanaście języków, w
tym na angielski, grecki, turecki, francuski, portugalski, niemiecki, szwedzki, włoski, itd.
Jeden z chilijskich zespołów jeździ z przedstawieniem w tym samym składzie
nieprzerwanie od premiery w 1984 roku (sic!), zgarniając kolejne nagrody! Ten tekst
jest jak cebula, ma mnóstwo warstw, można rozpatrywać jego sens na wielu poziomach,
pełno w nim ukrytych znaczeń i aluzji, które są zadziwiająco uniwersalne także w
polskich warunkach. Całość przesycona jest humorem, często ocierającym się o absurd.
Na ławeczce przed żeńskim liceum spotykają się dwaj brodaci mężczyźni, mają ciemne
okulary, płaszcze i obaj są… bez spodni. Ich twarze mogą wydawać się znajome. Zaraz,
zaraz, czy to przypadkiem nie ojciec komunizmu i twórca psychoanalizy? Obaj panowie
wyglądają jak karykatura ekshibicjonisty, chcą pozbyć się siebie nawzajem, dogryzają
sobie, żartują, próbują się zaprzyjaźnić, ukrywają się przed wspólnym wrogiem. Po co
przyszli na tę ławeczkę? Jakie są ich prawdziwe intencje? Jak skończy się walka o ławkę?
fot. Greg Noo-Wak
Gatunek: komedia
Obsada: 2 (2m)
reż. Grzegorz Mrówczyński
26. „Nie odwracaj się od słońca” – Rubi Birden
Bohaterkę „Nie odwracaj się” poznajemy w dniu, w którym odchodzi na
emeryturę. Ma pięćdziesiąt pięć lat, wygląda na czterdzieści ("no, na
czterdzieści pięć"), czuje się jakby miała osiemdziesiąt. Jej małżeństwo nie
należało do udanych, synem trudno się pochwalić, kariery też nie zrobiła. Nic
nie wskazuje na nagłą zmianę, kiedy w życiu Clare nagle pojawia się miłość, a
z nią radość, szczęście, spełnienie i chęć do życia.
Jednak bajka nie trwa długo. Clare musi zmierzyć się ze śmiertelną chorobą.
Przytłoczona lękiem nie chce stawić czoła zagrożeniu i powoli zapada się w
sobie, rezygnując ze wszystkiego, czym obdarzył ją los.
"Nie odwracaj się od słońca" to trudny tekst o strachu przed śmiercią i
cierpieniem, o rezygnacji, ucieczce i samotności. Sztuka - sen, sztuka przestroga.
Tekst wystawiony pod tytułem „Nieobecna” w warszawskim Teatrze Praga
(reż. Grzegorz Mrówczyński), został zgłoszony przez Temidę StankiewiczPodhorecką do rankingu "Najlepszy, najlepsza, najlepsi" miesięcznika „Teatr”
w kategorii ‘najlepsza nowa polska sztuka' (sezon 2010-11)
Gatunek: dramat
Monodram dla aktorki 50+
27. „Niegrzeczne dziewczynki” – Miguel Sierra („Palomas intrépidas”)
www.teatro8.com
Komedia o "lekkim zabarwieniu erotycznym". Dwie samotne kobiety po
pięćdziesiątce, mieszkające domku na wsi tęsknią za męskim
towarzystwem. Zdesperowane decydują się na skorzystanie z usług
męskiej prostytutki. Jedna z nich jedzie „do miasta” z misją sprowadzenia
odpowiedniego "kandydata", niestety zostaje napadnięta. Rabuś ma
jednak pecha, zostaje bowiem obezwładniony i wywieziony na wieś w
charakterze chłopca do towarzystwa.
Bardzo zabawny tekst, pełnokrwiste postacie, wciągająca historyjka.
W Hiszpanii ten tekst był wielkim sukcesem komercyjnym!
Gatunek: komedia
Obsada: 3 (2k+1m)
28. „Origami” – Carlos Be („Origami”)
Sztuka nagrodzona prestiżową hiszpańską nagrodą teatralną Premio Born
2006. Przetłumaczona na angielski i czeski.
Do domu na odludziu trafia w charakterze pomocy domowej młoda
dziewczyna. Mieszkańcami domu są tylko (ale czy na pewno?) matka i syn,
których łączy bardzo dziwna, symbiotyczna relacja. Razem tworzą niezwykłą
wielowymiarową księgę, czyli tytułowe origami. Młoda gosposia dość
szybko zostaje uwikłana w toksyczny trójkąt.
„Origami” jest jak prawdziwa japońska figurka z papieru – wielowymiarowe.
To sztuka pełna podtekstów, tajemnic i niedopowiedzeń. Niepokojąca, inna i
w pewien sposób dziwna. Pokazuje pokręcone relacje pokręconych ludzi.
Opowiada o tym, jak w człowieku rodzi się zło. Jej bohaterowie odkrywają
swoje traumy, manipulują sobą nawzajem.
www.rubi.pl
fot. Veronika Patková
Gatunek: dramat
Obsada: 4 (2k+2m)
reż. Pep Anton Gómez
29.
„Pół na pół” – Jordi Sánchez, Pep Anton Gómez („Mitad y mitad”)
Matka jest tylko jedna. Czasem to o jedną za dużo. "Pół na pół" to przesycona
czarnym humorem komedia, opowiadająca o dwóch przyrodnich braciach, którzy
postanawiają pozbyć się swojej schorowanej rodzicielki. Czy można polubić kogoś,
kto źle życzy własnej matce? Okazuje się, że i owszem. Karol i Jan, którzy na początku
jawią nam się jako dwa niezbyt sympatyczne typy (jeden chce uciec, bo ma dość
opiekowania się na wpół sparaliżowaną staruszką, drugiemu najbardziej zależy na
pieniądzach ze spadku), powoli odkrywają coraz mroczniejsze tajemnice, które
pokazują, jakim potworem była i jest ich własna matka. Nestorka rodu nie pojawia się
na scenie, jej obecność sygnalizuje tylko natarczywy dzwonek, a mimo to mamy
świadomość, że nadal jest wszechobecna i wciąż tyranizuje otoczenie.
Jak napisał jeden z hiszpańskich krytyków teatralnych: "to dramat przebrany za
komedię". Prawie farsowa forma wypełniona jest problemami naprawdę dużego
kalibru. Świetnie napisane, błyskotliwe i zabawne dialogi, wyraziście nakreślone
postacie. Piętrowe kłamstwa, zwroty akcji i bardzo dużo bardzo czarnego humoru.
Hiszpańską wersję sztuki obejrzało już ponad 500.000 widzów. Tekst został
przetłumaczony na portugalski i angielski, w marcu 2014 odbyła się premiera w
Nowym Jorku.
Gatunek: czarna komedia
Obsada: 2 (2m)
reż. Ż. Gierasimowa
30. „Siostrzyczki z piekła rodem” – Rubi Birden
"Siostrzyczki z piekła rodem" to lekka komedia o czterech siostrach
przychodzących z odsieczą piątej - najmłodszej z rodzeństwa, o której
myślą, że ma problem z alkoholem. Siostrzyczki do pomagania raczej
kiepsko się nadają i zamiast pomóc, niosą chaos i zniszczenie.
Typy: Jadzia się obżera i ma skłonność do hazardu, jest strasznie naiwna,
Lucy to wieczne dziecko-kwiat, wielbicielka męskich wdzięków (choć może
bardziej gawędziarka), Marysia zwana Kazkiem - bogobojna alkoholiczka,
Tenia - wielbicielka zdrowego stylu życia, sfrustrowana, wiecznie pouczająca
wszystkich dookoła, jak mają żyć, Tośka - najmłodsza z sióstr, jedyna
normalna w tym towarzystwie.
Wartka akcja, zabawne dialogi i wyraziste postacie. 6 ról kobiecych (dla
aktorek w wieku od ok. 30 nawet do 60 lat) i 4 męskie. Jedno miejsce akcji.
Gatunek: komedia
Obsada: 10 (6k+4m)
reż. Xúlio Lago
31. „Słowa na piasku” - David Desola ("La charca inútil")
Irena nie może otrząsnąć się z traumy po śmierci dziecka. Oskar
porzucił pracę nauczyciela po tym, jak został pobity i zrzucony ze
schodów przez swojego trzynastoletniego ucznia.
Oskar mówi: "Jesteśmy chorym, zdegenerowanym
społeczeństwem.", bo oboje, zarówno on jak i Irena zostali wydani na
pastwę mediów. Ich cierpienie stało się pożywką dla tłumu,
towarem, czymś co można przehandlować. Oboje stracili to, co było
dla nich sensem życia. Wiele ich łączy. Może nawet więcej, niż może
się wydawać na pierwszy rzut oka...
"Słowa na piasku" to opowieść o tym, co robimy, kiedy rzeczywistość
nas przerasta. O samotności, zagubieniu, ale przede wszystkim o
poszukiwaniu szczęścia. Oryginalny, nietypowy tekst, z elementami
thrillera.
Sztuka uhonorowana prestiżową nagrodą "Premio Lope de Vega".
Obsada: 3 (1k + 2m)
Gatunek: dramat (z elementami thrillera)
32. „Stop Kiss” – Diana Son („Stop Kiss”)
fot.: Shaun Benson
Sztuka nazywana wersją „Przez park na bosaka” dla młodego
pokolenia, świetnie oceniana przez krytyków w Stanach
Zjednoczonych.
W Nowym Jorku spotykają się dwie młode dziewczyny, rozmawiają o
swoich chłopakach i są sobą coraz bardziej zafascynowane, co
prowadzi do pocałunku. Ten jeden pocałunek prowadzi z kolei do
nieszczęścia – dziewczyny padają ofiarą agresywnego homofoba,
jedna z nich zostaje pobita tak brutalnie, że zapada w śpiączkę.
Prosta, ale zarazem ciepła i przejmująca sztuka o konsekwencjach
nienawiści.
Obsada: 7 (4k + 3m) lub 6 (3k + 3m) – p. Winsley i Pielęgniarkę może
grać jedna aktorka.
Gatunek: komediodramat
33. „Twoje pocałunki Mołotowa" – Gustavo Ott („Tu ternura Molotov")
Wiktoria prowadzi dziennik telewizyjny, Daniel jest adwokatem w
uznanej kancelarii. Do szczęścia brakuje im tylko dziecka. Poznajemy ich
w momencie, w którym właśnie szykują się do spłodzenia potomka. W
najmniej odpowiedniej chwili dzwoni dzwonek do drzwi - Wiktoria
dostaje przesyłkę od... FBI. W paczce jest plecak, który Wiktoria zgubiła
dwanaście lat wcześniej, a który okaże się prawdziwą puszką Pandory.
"Twoje pocałunki Mołotowa" to sztuka o hipokryzji, uprzedzeniach,
terroryzmie i wyborach życiowych, które zawsze mają swoją cenę. O
tym, że nigdy nie wiemy wszystkiego o naszych partnerach. Pytanie
tylko, ile jesteśmy im w stanie wybaczyć...
Fot.: Marta Sinior
Najpopularniejsza sztuka
autora, przetłumaczona na
angielski, duński, niemiecki,
francuski, grecki i wystawiana z
powodzeniem w
kilkudziesięciu krajach na
świecie. Poważny temat, lekka,
prawie komediowa forma.
Obsada: 2 (1k + 1m) Gatunek:
komediodramat
www.rubi.pl
34. „Tylko ty i ja” – Rubi Birden
Akcja sztuki rozgrywa się tuż przed wybuchem powstania w Warszawskim getcie.
Na zapleczu zakładu krawieckiego ukrywa się żydowska rodzina (Ida, Samuel i ich
córka – Hania). Dołączają do nich Zofia i Bruno.
Ida nie może wybaczyć mężowi zdrady i wciąż się o wszystko martwi. Samuel na
okrągło słucha radia, żeby wiedzieć, jak przesuwa się front. Hania marzy o
lepszym życiu.
Kiedy do kryjówki wkracza dwoje obcych ludzi, napięcia między mieszkańcami
stają się coraz silniejsze. Brak pieniędzy, niepewność bytu, wzajemne animozje (a
czasem też sympatie), sprawiają, że życie staje się jeszcze bardziej skomplikowane.
Kiedy po okresie początkowej niechęci między Hanią a Brunem rodzi się uczucie,
Ida postanawia wkroczyć do akcji.
Opowieść o ludziach w sytuacji ciągłego
zagrożenia.
Obsada: 6 (4k+2m)
Gatunek: dramat
35. „Zatrute życie Marilyn” – David Barbero („La vida imposible de Marilyn”)
Czasem trudno jest być matką. Czasem trudno jest być dzieckiem.
Zwłaszcza jeśli jest się związanym z rodzicem gordyjskim węzłem
toksycznej relacji. David Barbero znakomicie kreśli portret takiego związku
na bazie życiorysu blond bożyszcza – Marilyn Monroe.
Czy tak, jak to opisał, było naprawdę? Któż to może wiedzieć? Pogoń za
sławą i sukcesem, żądza władzy i bogactwa, choroba psychiczna,
frustracje, lęki i wielkie ambicje matki to motywy przewodnie tej sztuki.
Obsada: 2k
Gatunek: dramat
www.rubi.pl
36. „Zwariowana terapia" – Christopher Durang („Beyond therapy")
Główni bohaterowie sztuki to dwójka trzydziestolatków, którzy za namową
swoich terapeutów szukają miłości przez ogłoszenie towarzyskie. Jak się
można szybko zorientować, terapeuci są o wiele bardziej zaburzeni niż ich
pacjenci…
Christopher Durang bezlitośnie szydzi z psychologów i psychiatrów, a cały
proces terapeutyczny pokazuje w krzywym zwierciadle. Zabawna,
błyskotliwa sztuka, skrząca się dowcipem (miejscami dość absurdalnym),
mówiąca o potrzebie bliskości.
Obsada: 6 (2k+4m)
Gatunek: komediofarsa
fot. Charles Erickson
37. „Życie w zasięgu ręki” – Rubi Birden
„Życie w zasięgu ręki” to historia Piotra – młodego, nieuleczalnie chorego mężczyzny.
Pomimo niepełnosprawności i widma nieuchronnej przedwczesnej śmierci Piotr ŻYJE.
Żyje naprawdę – pracuje, kocha, ma przyjaciół, potrafi cieszyć się z małych rzeczy. Nie
oznacza to, że bohater nie doświadcza negatywnych emocji, wręcz przeciwnie. Bywa
zły, przerażony, rozczarowany. Przecież takie właśnie jest życie – wszystko się w nim
miesza.
Nieważne ile czasu nam zostało,
zawsze można przeżyć go dobrze –
tego od Piotra uczą się najbliżsi mu
ludzie. Tekst okraszony sporą
porcją humoru.
Sztuka zdobyła uznanie Kapituły
Gdyńskiej Nagrody
Dramaturgicznej i znalazła się w
drugim etapie konkursu (2011 r.).
www.rubi.pl
reż. Marcin Kwaśny
Obsada: 6 (3k+3m)
Gatunek: dramat
LISTA REALIZACJI cz. 1:
L.P.
Autor
Tytuł
Teatr
Miasto
Reżyser
1
Durang,
Christopher
Zwariowana terapia
Teatr Komedia
Warszawa
Sławiński, Marcin
2
Norman, Marsha
Dobranoc, mamo
Teatr Academia
Warszawa
Chajdas, Olga
3
Salom, Jaime
Intryga
Těšínské Divadlo
Český Těšín
Suszka, Karol
4
Logan, John
Czerwony (RED)
Teatr Dramatyczny
Warszawa
Lipiec-Wróblewska,
Agnieszka
5
Gómez, Pep Antón;
Sánchez, Jordi
Pół na pół
MOK
Nowy Sącz
Malajkat, Wojciech
6
de la Parra, Marco
Antonio
Mroczne perwersje
codzienności
Teatr Jaracza
Łódź
Sabara, Rafał
7
Salom, Jaime
Intryga
Teatr Kamienica
Warszawa
Englert, Jan
8
Ott, Gustavo
Twoje pocałunki Mołotowa
IMKA
Warszawa
Błach, Wojciech
9
Salom, Jaime
Intryga
Teatr Polskiego Radia
Wojtaszek, Edward
10
Rubi Birden
CzaryMary Sp. z o.o.
Teatr Polskiego Radia
Wojtyszko, Adam
11
Salom, Jaime
Intryga
BTD im. J. Słowackiego
Koszalin
Derebecki, Zdzisław
12
Barbero, David
Zatrute życie Marilyn
Teatr Druga Strefa
Warszawa
Foulkes, David
13
Rubi Birden
Życie w zasięgu ręki
Teatr Na Bielanach
Warszawa
Kwaśny, Marcin
14
Sastre, Alfonso
Kruk
Teatr im. St. I.
Witkiewicza
Zakopane
Wrona, Marek
www.rubi.pl
LISTA REALIZACJI cz. 2:
L.P.
Autor
Tytuł
Teatr
15
Sierra, Miguel
Niegrzeczne dziewczynki
Teatr Polskiego Radia
Modestowicz, Waldemar
16
Rubi Birden
Kontrapunkt
Teatr Polskiego Radia
Markiewicz, Wojciech
17
Rubi Birden
Nie odwracaj się od słońca
Teatr Praga
18
Suárez, Patricia;
Giacometto,
Leonel
Herr Klement
Teatr Polskiego Radia
19
Álamo, Antonio
Kroki
Teatr NieMa
Szczecin
Malinowska-Tyszkiewicz,
Tatiana
20
Santana, Rodolfo
Damska toaleta
Teatr Barakah
Kraków
Nowicka, Ana
21
Mendizábal, Rafael
Czy lubi pani Schuberta?
Teatr Polskiego Radia
22
Mendizábal, Rafael
Czy lubi pani Schuberta?
Teatr Ateneum
www.rubi.pl
Miasto
Warszawa
Reżyser
Mrówczyński, Grzegorz
Kukuła, Janusz
Markiewicz, Wojciech
Warszawa
Zygadło, Tomasz
-Licencji udziela:
Agencja Dramatu i Teatru "ADiT"
e-mail: [email protected]
ul. Grójecka 186/124
02-390 Warszawa
tel: (22) 822 1199
fax: (22) 783 4965
www.adit.art.pl