Dacnusa-System - biopartner.com.pl

Karta charakterystyki
Dacnusa-System
Miniarki mogą atakować uprawy bardzo wcześnie, dlatego ważnym jest aby
zwalczać je również wcześnie, zaraz po ich pojawieniu się na roślinach. W tym
celu stosuje się pasożytniczą błonkówkę Dacnusa sibirica.
Miniarki
Miniarki (Liriomyza spp.) należą do Diptera (podobnie jak muchy) . W Europie najczęściej spotyka się trzy gatunki: Liriomyza bryoniae,
L.trifolii i L.huidobrensis. Dorosłe samice osiągają wielkość 2-3 mm. Ich ciało jest koloru czarno-żółtego z charakterystycznym żółtym
punktem na górnej części. Rozróżnienie poszczególnych gatunków jest trudne. Samce są mniejsze i osiągają wielkość 1,5 mm. Samice przy
pomocy pokładełka wywiercają na wierzchniej stronie liści dziurkę, dzięki której mogą odżywiać się sokiem roślin (punkty
żerowania).Samce nie posiadają pokładełka i wykorzystują otwory wcześniej zrobione przez samice. W takich punktach samice mogą
składać jaja. Punkty żerowania są okrągłe, a jaja owalne. Z jaj wylęgają się larwy, które natychmiast rozpoczynają żerowanie w miękiszu
liścia tworząc miny. Larwy przechodzą przez trzy stadia. Pierwsze stadium jest przeźroczyste, następne w zależności od gatunku, mogą być
szarobiałe lub matowo żółte (L.trifolii). Tuż przed przepoczwarczeniem larwa wygryza otwór w liściu, który pozwala jej wydostać się na
zewnątrz i upaść na podłoże, gdzie przepoczwarcza się (czasem poczwarka pozostaje przyczepiona do otworu w liściu). W zależności od
gatunku, poczwarka jest koloru od żółtego do czerwonobrązowego. Okres rozwoju pokolenia zależy od temperatury. Dla L.trifolii wynosi on
w temperaturze 300C 12-14 dni i odpowiednio 150C – 54-61 dni. Samice żyją 1-2 tygodnie i zależności od gatunku, rośliny i temperatury
składają od kilkudziesięciu do kilkuset jaj.
Szkodliwość miniarek polega nie tylko na obniżaniu jakości plonów (punkty żerowania i miny na roślinach ozdobnych), lecz również na
znacznej redukcji fotosyntezy w liściach, a przy dużej liczebności na zasychaniu liści. Miejsca żerowania ułatwiają również infekcję
patogenów roślin.
Dacnusa sibirica
Dacnusa sibirica występuje naturalnie w Europie i Ameryce Północnej. Osobniki dorosłe koloru od ciemnobrązowego do czarnego osiągają
wielkość 2-3 m. W odróżnieniu od innego pasożyta miniarek Diglyphus isaea posiada długie czułki. Samice składają jaja w larwach 1 i 2-go
stadium miniarek endopasożyt). Tylko w przypadku bardzo małej liczebności larw szkodnika samice D.sibirica składają w jedną larwę więcej
niż jedno jajo (superpasożytnictwo), ale rozwija się tylko jedna larwa pasożyta.
Pasożytowana larwa miniarki nie ginie od razu, ale ciągle się odżywia. Pierwsze stadium larwalne pasożyta rozwija się w larwie miniarki, a w
momencie przekształcania się larwy szkodnika w poczwarkę, larwa pasożyta przechodzi w 2-gie stadium rozwojowe. Dalsze stadia (3
larwalne i poczwarka) rozwijają się w poczwarce miniarki. W końcu z poczwarki szkodnika wylatuje nie miniarka, ale dorosły pasożyt. Taki
rozwój nie pozwala na obserwowanie rozwoju poszczególnych stadiów pasożyta bez otwarcia larwy lub poczwarki miniarki.
Rozwój D.sibirica trwa od 17 do 19 dni (w zależności od stadium rozwojowego gospodarza) w temperaturze 200C. Rozwój w przypadku
pasożytowania Liriomyza bryoniae trwa w tej temperaturze około 26 dni. W niższej temperaturze różnica ta jest większa. Dorosłe osobniki
żyją około tygodnia (250C), a samice składają w tym czasie średnio 48 jaj. W temperaturze 150C wartości te wynoszą odpowiednio 20 dni i
225 jaj.
Dacnusa sibirica może diapauzować w poczwarkach miniarek i dlatego można wiosną obserwować jej naturalny pojaw na uprawie. Pasożyt
nie atakuje dorosłych osobników miniarki. Pasożyt posiada duże zdolności odnajdywania min szkodnika. Po odnalezieniu liści z minami
miniarek, przeszukuje ich powierzchnię i badając larwy szkodnika przy pomocy czułków odróżnia larwy spasożytowane od
niespasożytowanych.
Stosowanie
Dacnusa-System przeznaczona jest do zwalczania miniarek na uprawach warzyw (pomidory, papryka, sałata…) i roślin ozdobnych (gerbera,
chryzantemy…). Efektywnie pasożytuje miniarki występujące na pomidorach, w tym miniarkę ciepłolubkę. Dzięki możliwości diapauzy w
poczwarkach miniarek pasożyty mogą pojawiać się na uprawie razem z pierwszymi osobnikami szkodnika, zapewniając bardziej efektywne
utrzymywanie populacji miniarek na niskim poziomie. Zaleca się do obserwacji pierwszego wystąpienia miniarek na uprawie stosowanie
żółtych tablic lepowych Bug-Scan). Badania wykazały, że tablice, umieszczone horyzontalnie blisko podłoża wyłapują wcześniej i większą
liczbę miniarek, niż tablice zawieszone pionowo nad roślinami.
Oznaką pojawienia się miniarek na uprawie są nakłucia (białe kropki – miejsca żerowania) na końcach górnych liści. Zaleca się
cotygodniowe stosowanie Dacnusa-System lub Dacnusa –Mix-System (90%Dacnusa + 10% Diglyphus) w liczbie 0,25 szt./m2 do momentu
wystarczającego pasożytowania larw szkodnika. W celu dokładnego określenia efektywności D.sibirica należy zebrać kilka – kilkanaście
poczwarek miniarek, umieścić w zamkniętym naczyniu i obserwować wylęgające się owady dorosłe Dacnusa. W ten sposób można obliczyć
stopień pasożytowania miniarek.
W okresie letnim zaleca się uwalnianie drugiego pasożyta – Diuglyphus isaea, który działa lepiej przy wyższym poziomie liczebności
szkodnika i w wyższej temperaturze.
Dacnusa-System
Dacnusa-System oferowana jest w postaci mieszaniny z Diglyphus isaea w stosunku jak 9:1. Pakowany jest po 250 szt. w plastikowych
tubkach. Podczas uwalniania pasożytów należy odkręcić zakrętkę z tubki i trzymając ją w ręce na wysokości roślin pozwolić im wylatywać.
Po uwolnieniu pasożyty natychmiast przystępują do poszukiwania larw szkodnika.
Pasożyta należy uwalniać zaraz po otrzymaniu. W przypadkach konieczności przechowania można trzymać tubki przez krótki okres czasu w
temperaturze 6-100C.
Zalety
- stosowanie na różnych uprawach
- pasożytuje najczęściej występujące gatunki miniarek
- wysoka efektywność w niskich temperaturach
- duże zdolności poszukiwawcze przy niskim poziomie liczebności szkodnika
www.biopartner.com.pl