(Małżeństwa mieszane)
Transkrypt
(Małżeństwa mieszane)
Małżeństwa mieszane i im podobne w prawie kanonicznym. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 r. w sześciu kanonach (1124-1129) podaje normy prawne dotyczące zawierania małżeństw mieszanych. Określenie: „małżeństwa mieszane i im podobne" pochodzi z Instrukcji Episkopatu Polski z 1986 r. Zawarcie takiego małżeństwa, bez wyraźnego zezwolenia kompetentnej władzy kościelnej jest zabronione. (kan. 1124) Małżeństwo mieszane wyznaniowo: Oczywiście, jest możliwe zawarcie sakramentu małżeństwa przez osobę należącą do Kościoła katolickiego z chrześcijaninem innego niż katolickie wyznanie, chociaż trzeba otwarcie powiedzieć, że „Kościół jest niechętnie nastawiony do małżeństw mieszanych i dlatego należy młodych od tych małżeństw odwodzić” (Instrukcja Episkopatu Polski o przygotowaniu do małżeństwa i duszpasterstwie małżeństw, 1986 r. n. 73). Kościół jednak zgadza się na zawieranie małżeństw mieszanych wyznaniowo pod warunkiem złożenia przez stronę katolicką tzw. oświadczeń i przyrzeczeń, że zrobi ona wszystko, aby w tym związku nie osłabić swej wiary i że dzieci będzie się starać wychować po katolicku. Równocześnie Kościół przestrzega narzeczonych stwierdzając, że zgodne pożycie małżeńskie może ulec zakłóceniu, gdy pojawią się większe różnice zdań w sprawach najbardziej istotnych, bo dotyczących wiary lub ocen moralnych niektórych kwestii. Ostatecznie zawarcie takiego małżeństwa jest ryzykiem, które podejmują sami narzeczeni. Jeśli natomiast chodzi o samą ceremonię zawarcia małżeństwa mieszanego wyznaniowo, ma ona miejsce poza Mszą św. Forma liturgiczna takiego małżeństwa przewiduje liturgię Słowa i małżeńskie przyrzeczenia. Następnie może być udzielona Komunia św. tym wszystkim, którzy mogą ją przyjąć. Ewangelik, niestety ze względu na inne rozumienie Eucharystii, nie może przyjąć Komunii św. w Kościele katolickim. Narzeczeni mogą jednak prosić ordynariusza miejsca – pisząc do Kurii biskupiej – o wydanie zgody na ślub podczas Mszy św., przedstawiając okoliczności, które za tym przemawiają. Ewentualna zgoda na taką Mszę św. nie obejmuje oczywiście zgody na przyjęcie Komunii sakramentalnej przez stronę niekatolicką. Powyższe zasady dotyczące formy liturgicznej nie obowiązują w przypadku zawierania małżeństwa przez katolika z osobą wyznania prawosławnego. Takie małżeństwo nie tylko zawierane jest podczas Mszy św., ale narzeczeni także wspólnie mogą przystąpić do Stołu Pańskiego. (Autor: ks. Jan Glapiak, doktor prawa kanonicznego. Opublikowano w: Przewodnik Katolicki Nr 1 /209) Kościół przestrzega przez małżeństwem z osobą: - nieochrzczoną - ochrzczoną w innym Kościele czy wspólnocie religijnej - ochrzczoną w Kościele katolickim, ale która od najmłodszych lat była wychowywane we wspólnocie kościelnej niekatolickiej lub w środowisku ateistycznym - która formalnym aktem apostazji odstąpiła od Kościoła lub która odstąpiła od Kościoła wprawdzie nie formalnie, ale praktycznie i publicznie, tak że tego faktu nie da się ukryć - która uważa się za ateistę lub niewierzącą - notorycznie objętą karami kościelnymi lub tą, która nie zmieniając swojego postępowania w karach tych trwa - która ostentacyjnie nie praktykuje - która w jakikolwiek sposób publicznie walczy z Kościołem i podważa jego naukę - która nie uznaje autorytetu Papieża (np. członek Kościoła anglikańskiego) i Stolicy Apostolskiej Małżeństwa takie Kościół katolicki uznaje za zabronione co do godziwości. Co do ważności sakramentu małżeństwa - jeżeli od miejscowych władz kościelnych strona katolicka na zawarcie takiego małżeństwa uzyskała zgodę, która jest bezwzględnie wymagana - nie są to przeszkody zrywające. Przyczyną niechęci Kościoła do małżeństw mieszanych są następujące: - jedność w małżeństwie i rodzinie jest bardzo pożądana, gdyż jest podstawą pokoju i pełnej wspólnoty, a z różnicy wyznania mogą się rodzić poważne problemy, zwłaszcza w zakresie religijnego wychowania dzieci. - małżeństwo ma być wspólnotą życia i miłości; różnica wyznania nie sprzyja budowaniu tej wspólnoty i to w sprawach najbardziej zasadniczych, co może doprowadzić do nieporozumień, zwłaszcza po pierwszym okresie uniesień, kiedy nowożeńcy spotkają się z realiami życia małżeńskiego i rodzinnego Podział wyznaniowy wśród członków jednej rodziny nie jest wskazany i łatwo staje się przyczyną religijnego zobojętnienia, gdy małżonek katolicki świadomy ciążących na nim zawsze i wszędzie zobowiązań wynikających z jego wiary ulegnie naciskom współmałżonka zwłaszcza, gdy strona niekatolicka jest świadomie niewierząca. (Autor: ks. Piotr Mieczysław Gajda. Opublikowano w: "Prawo małżeńskie Kościoła katolickiego" ; BIBLOS Wydawnictwo Diecezjalne - Tarnów, rok 2000)