Szelki do ciągnięcia niewodu - Narodowe Muzeum Morskie w

Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku
Szelki do ciągnięcia niewodu
Numer inwentarza: CMM/OR/29
Tytuł: Szelki do ciągnięcia niewodu
Autor: nieznane
Czas powstania: 1. połowa XX wieku
Rodzaj: etnografia
Miejsce powstania: nieznane
Miejsce pozyskania: Hel, Polska
Materiał: drewno, sizal
Technika: stolarstwo, snycerstwo
Materiał i technika Wycięcie elementów drewnianych i
opisowo: połączenie ich sznurkami. Ozdobienie
ornamentem i wycięcie liter.
Dział: MUZEUM RYBOŁÓWSTWA W HELU
Darczyńca: Prezydium MRN w Helu
Lokalizacja: magazyn
Data dodania: 20/08/2012
Data modyfikacji: 09/10/2012
Bibliografia: Maria Znamierowska-Prüfferowa,
Tradycyjne rybołówstwo ludowe w
Polsce na tle zbiorów i badań
terenowych Muzeum Etnograficznego w
Toruniu, Toruń 1988; karta katalogu
naukowego muzealiów etnograficznych,
autor: Teresa Klim; KPZ-I-72/16
Opis: Szelki (kaszubskie selci) zalicza się do
rybackich sprzętów pomocniczych
związanych z transportem. Służyły one
jeszcze do połowy lat 1960. do
wyciągania niewodu na brzeg. Mógł być
to niewód dobrzeżny do połowu łososi
laskorn lub do połowu szprotów
bretlinżnik. Szelki zakładało się w pasie,
przy czym szersza, łukowata część
przylegała do pleców. Cieńszy drążek
stanowił zapięcie, a przywiązana do
niego lina zakończona była drewnianym
klockiem. Umożliwiał on podczepienie
się do liny skrzydła niewodu. Osoba
ciągnąca przemieszczała się tyłem w
kierunku brzegu, na końcu odłączała
się od liny niewodu i wracała nad wodę.
Podczepianie powtarzało się dopóki
niewód nie znalazł się na plaży. Często
szelki były zdobione ornamentem,
miały wycięte imię i nazwisko
właściciela, rok, miejscowość, czasem
merk (znak własności). Nasze szelki
mają wycięte od strony zewnętrznej
m.in. inicjały IHS i merk, a od
wewnętrznej „Dorotea Gojke”.
Strona 1 z 1