Luty 2010 - zdjęcia z balu karnawałowego

MIESIĘCZNIK INFORMACYJNO-EDUKACYJNY PRZEDSZKOLA NR 208
NR 6 (56) /2010
WARSZAWA 15.02.2010r.
Witamy w kolejnym numerze naszej gazetki.
Zapraszamy na relację z odbytego niedawno Balu Karnawałowego. Bawiliśmy się bardzo wesoło i
kolorowo, co można wywnioskować z zamieszczonych zdjęć.
Po za tym ciekawy artykuł o wpływie oglądania telewizji na nasze dzieci, notka biograficzna o
Fryderyku Chopinie, w przypadającą niedługo dwusetną rocznicę jego urodzin.
Zachęcamy także do udziału w zajęciach prowadzonych metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki
Sherborne i do zapoznania się z tą metodą pracy i ćwiczeń.
Już niedługo nasze przedszkole będzie gospodarzem V Wystawy Gazetek Przedszkolnych – można
przeczytać o tym wydarzeniu w ostatnim artykule.
Zapraszamy i życzymy przyjemnej lektury!
ŻYCZENIA URODZINOWE
W lutym urodziny obchodzą:
- Michalina z gr.I
- Marta z gr.II
- Patryk i Krzyś z gr.III
- Klaudia z gr.IV
Naszym jubilatom składamy najserdeczniejsze życzenia
urodzinowe.
1
W KARNAWALE SAME BALE
„Bal w przedszkolu”
Dziś w przedszkolu wielki bal,
Tańczy razem ze sto par,
Lalka Barbie, miś Puchatek,
W czerwonym kubraczku skrzatek.
Trzy księżniczki, bury miś
Tańczą walca raz, dwa, trzy.
Zorro z Batmanem pomyka,
Wesoło dziś gra muzyka.
Dnia 16.02.2010 roku odbył się w naszym przedszkolu Bal Karnawałowy.
Na zabawę przybyły dzieci ze wszystkich grup w pięknych, kolorowych strojach.
Bawili się z nami : Krasnoludki i Sierotka Marysia, Klaun, Batman, Superman, Kopciuszek,
Biedronka, Stonoga, Indianin oraz wiele innych, równie bajkowych postaci. Tańczyliśmy w rytm
największych przebojów muzyki dziecięcej. Dzieci wzięły udział w licznych konkursach i zabawach
przygotowanych przez panie nauczycielki ze wszystkich oddziałów.
W świetnym nastroju pożegnaliśmy odchodzący karnawał.
Opracowała: mgr Aleksandra Guzińska
2
TELEWIZJA A DZIECKO
Środki masowego przekazu oddziałują na współczesne dzieci już od pierwszych miesięcy życia i
stopniowo, w miarę rozwoju dziecka, stają się coraz ważniejsze. Telewizja wpływa na rozwój psychiczny i
fizyczny dzieci. Nawet gdy dziecko korzysta z niej przy odpowiednim oświetleniu i z zachowaniem
odpowiedniej odległości oraz właściwej postawy, nawet przy przestrzeganiu najważniejszych zasad, jej
wpływ jest niekorzystny. Dziecko jest bowiem bierne, nieruchome, a im jest młodsze, tym bardziej jest
mu potrzebny ruch. Oglądanie filmów ogranicza najczęściej inne zajęcia, przede wszystkim ruchowe i
pobyt na powietrzu. Ograniczenie to ma negatywny wpływ na dzieci znajdujące się przecież w okresie
intensywnego rozwoju fizycznego.
Telewizja dostarcza wielu wrażeń wzrokowych i słuchowych. Ciągłe ich doznawanie obciąża system
nerwowy dziecka, zmusza je do nieustannej pracy, a tym samym prowadzi do zmęczenia. Przejawia się to
słabszą koncentracją uwagi, niepokojem ruchowym, mniej sprawnym wykonaniem różnych czynności,
drażliwością. Dzieci mało odporne są bardziej pobudliwe. Podczas oglądania filmów dzieci angażują swoją
uwagę. Jeśli ich czas zostanie wykorzystany przed telewizorem, później występują trudności w skupieniu
się na innych zajęciach, np. na lekcjach. W rezultacie telewizja zamiast przyczyniać się do ułatwienia
nauki, utrudnia ją. Powoduje natomiast wytworzenie określonych nawyków spędzania czasu wolnego.
Długie przesiadywanie przed ekranem telewizora obniża inicjatywę, twórczą wolę, fantazję i
odpowiedzialność.
Telewizja czasami przyczynia się do integracji rodziny. Często jest to jednak integracja pozorna,
zewnętrzna. Zmniejsza się bowiem ilość czasu, jaki rodzice poświęcają dzieciom, zwłaszcza na wspólne
działanie.
Środki masowego przykazu wpływają na przeżycia dzieci, a tym samym na ich rozwój
emocjonalny. Dzieci bardzo żywo reagują na treści prezentowane w filmach. Smucą je przeżycia jednych
bohaterów, śmieszą innych, a przerażają jeszcze innych. Oglądając sceny budzące emocje negatywne,
przede wszystkim lękowe, dzieci są skłonne do reakcji lękowych w innych sytuacjach. Działa tu bowiem
utrwalone wspomnienie oraz wyobraźnia. Często dochodzi do tego, że dzieci boją się zostać same w domu
lub wyjść na klatkę schodową czy wejść do ciemnego pokoju. Nie u wszystkich jednak dzieci pod
wpływem drastycznych scen rośnie lękliwość. Czasem w wyniku oglądania programów tego rodzaju
następuje oswojenie z agresją i grozą. Telewizja wywiera także wpływ na kształtowanie się postaw,
dostarcza wzorów, modeli postępowania. Podczas oglądania filmów dzieci identyfikują się z bohaterem,
nawet z przestępcą.
Ekrany telewizyjne bardzo często wypełniają filmy, w których dominują przemoc i agresja. Dzieci
naśladują takie zachowania. Oddziaływanie scen przemocy i destrukcji jest tym silniejsze, im bardziej
programy są nimi nasycone. Dzieci, obserwując agresję w filmie, często odtwarzają ją w reakcjach z
kolegami.
Agresywne dźwięki, migotający ekran powodują rozstrój systemu nerwowego i silnie zaburzają
prawidłowy rozwój młodych widzów. Drastyczne treści programów telewizyjnych wzmagają napięcie
nerwowe zaburzające poczucie bezpieczeństwa. Bierna obserwacja potęguje ten stan, nieprawidłowo
dojrzewają uczucia społeczne. Oglądanie przez dzieci agresji na ekranie telewizji jest jakby jej
aprobowaniem. Zachęca je do wyładowania agresji, którą tłumią, Gdy dzieci bardzo silnie się identyfikują
z jakąś postacią, która jest agresywna, to ich agresja się nasila. Dziecko dowiaduje się, w jaki sposób
można kogoś zabić, jaki cios jest najbardziej skuteczny. Bohaterowie filmów dla. młodych widzów są
często uosobieniem różnych sił w walce dobra ze złem. Środkiem do osiągnięcia zwycięstwa jest często
przemoc fizyczna, szybkość i sprawność reakcji. Badania dowiodły, że im więcej scen przemocy się
ogląda, tym większe jest prawdopodobieństwo wystąpienia agresji.
3
Seriale animowane, które oglądają dzieci, często nie tylko zachęcają do przemocy, ale wzbudzają
też grozę. Można w nich zobaczyć stwory żonglujące własnymi oczami grzebiące w ludzkim mózgu albo
wyciągające z własnych odrażających pysków węże i robaki. Bardzo niekorzystnie wpływają na dzieci
obrazy walk za pomocą noży, siekier, szabli, a także zabójstw. Na początku wywołują one bardzo silne
uczucie lęku, jednak z czasem na skutek ich częstego oglądania u widza kształtuje się postawa
obojętności. Można ją zauważyć w przejawiającym się braku reakcji na przedstawione obrazy i
zobojętnieniu na krzywdę i przemoc występujące w rzeczywistości.
Telewizja oprócz zagrożeń stwarza również szanse. Dzięki niej dzieci często zaskakują nauczycieli i
rodziców swoją wiedzą, zasobem słów, znajomością faktów. To ona pozwala na wyrównanie poziomu
wiedzy i wyobraźni dzieci z różnych środowisk. Rodzice i nauczyciele, chcąc aby wpływ telewizji na rozwój
dzieci był pozytywny, powinni pamiętać, żeby dziecko poświęcało na telewizję tyle czasu, na ile pozwala
jego wiek i stopień rozwoju. Czterolatki powinny się zadowolić 30 minutami dziennie; jeśli troszkę więcej,
to nie w jednym kawałku, ale z przerwą na odpoczynek od emocji. Dziesięciolatki mogą bez szkody dla
zdrowia poświęcić na oglądanie telewizji 60 minut, a jeśli troszkę więcej, to także z przerwą.
Dziecko powinno oglądać przede wszystkim programy dla niego przeznaczone, zaczynając od
dobranocek, przez programy łatwe, filmowe seriale dla dzieci, a w miarę rozwoju - inne programy
(przyrodnicze, historyczne, geograficzne). Wiek określa przydatność programów, ale także z wieku mogą
wynikać zagrożenia dla młodziutkiego telewidza.
Rodzic powinien wiedzieć, co dziecko ogląda. Musi być zorientowany, czy ogląda rzecz mu
dostępną, bo jeśli telewizja ma być sojusznikiem w wychowaniu, to trzeba się nauczyć korzystać z niej
jako z wzoru, argumentu, tematu do rozmowy. Rodzice powinni być przygotowani na zadawanie przez
dzieci pytań, związanych z oglądaniem przez nie telewizji. Niekiedy nawet sami mogą prowokować takie
pytania. Żadne pytanie nie powinno być pozostawione bez komentarza. Zadaniem rodziców jest również
umiejętne pokazywanie na co chcą zwrócić uwagę dziecka podczas oglądania programu telewizyjnego.
Telewizja prezentuje różne gatunki sztuki: teatr, film, recitale, relacjonuje sport. W żadnym jednak
wypadku ich nie zastępuje. Jeśli to tylko możliwe, dziecko powinno chodzić do kina i do teatru. Przecież
czymś innym jest oglądanie w domowym fotelu, a czymś innym kontakt z aktorem w teatrze czy film na
dużym ekranie.
Programami godnymi polecenia dla naszych dzieci, to liczne programy przyrodnicze
oraz ciepłe, pogodne „Domisie”, „Ziarno”, „Świat Elmo”itp.
Telewizja dostarcza wielu pożytecznych informacji, przynosi wiele korzyści. Nie można więc
całkowicie pozbawiać dziecka przyjemności korzystania z jej dobrodziejstw. Jednak to, ile czasu spędza
przed tym urządzeniem, jakie ogląda programy i o jakiej porze, zależy tylko od rodziców. Ich zadaniem
jest dopilnować, aby dziecko oglądało takie programy, audycje, czy filmy, które się przyczynią do jego
pozytywnego rozwoju intelektualnego, emocjonalnego i społecznego.
Źródło: „Przedszkolak” nr1 Marzec-Maj 2006r. - K.Pinkosz, Portal internetowy „Edukacja i Dialog” Marzec
2002r. - D.Kołodziejska.
Opracowała: mgr Agnieszka Rij-Kasprzycka
4
FRYDERYK CHOPIN – NASZ KOMPOZYTOR
Fryderyk Chopin urodził się 1.03.2010 roku w Żelazowej Woli. Od najmłodszych lat miał kontakt z
muzyką, słuchając gry matki na fortepianie.
Muzyczny talent Fryderyka objawił się niezwykle wcześnie, porównywano go z dziecięcym
geniuszem Mozarta. Mając 7 lat był już autorem dwóch polonezów (g-moll i B-dur), pierwszy recital zagrał
w wieku 8 lat.
Lata wczesnego dzieciństwa i młodość spędził w Warszawie. Inspiracji szukał w najbliższej okolicy.
Krajobraz Mazowsza z nieodłącznymi krzywymi wierzbami, tutejsi mieszkańcy, muzyka ludowa i kultura
tego regionu, wywarły trwały wpływ na twórczość Chopina. W latach 30 – tych XIX w wyjechał z Polski,
zmarł na emigracji 17.10.1849 roku. Został pochowany na cmentarzu Pere-Lachaise w Paryżu. Zgodnie z
ostatnią wolą, wyjęte po śmierci serce Chopina siostra przywiozła do Warszawy.
Wkład polskiego kompozytora w rozwój światowej muzyki romantyzmu jest nieoceniony.
Inspirował R. Schumanna, F. Liszta, był natchnieniem dla wielu polskich muzyków. Jego dzieła mają
wymiar ponadczasowy, są bliskie sercom wielu pokoleń.
Dwusetna rocznica narodzin tego największego polskiego kompozytora jest doskonałą okazją, aby
przybliżyć dzieciom życie i twórczość mistrza, wirtuoza fortepianu.
Aby uczcić tę rocznicę, dzieci z grupy II pod kierunkiem nauczyciela Beaty Łukasiewicz, wykonały
pracę plastyczną, na śródmiejski konkurs plastyczny pt „ Fryderyk Chopin nasz kompozytor”
Wszystkich rodziców i dzieci zachęcamy do czynnego słuchania muzyki naszego największego
kompozytora.
Opracowała: mgr Monika Rosińska i mgr Beata Łukasiewicz
5
RUCH ROZWIJAJACY WERONIKI SHERBORNE
Metoda Ruchu Rozwijającego została stworzona przez Weronikę Sherborne (1922 – 1990),
angielskiego pedagoga, nauczyciela wychowania fizycznego i fizjoterapeutę. Jest to metoda niewerbalna,
uaktywniająca język ciała i ruchu. Wywodzi się ze szkoły Rudolfa Labana, której założeniem jest wiązanie
ruchu ze słowem, rytmem i muzyką.
Główną ideą metody W. Sherborne jest „posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju
psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju”.
Metoda Ruchu Rozwijającego ma swoich zwolenników i propagatorów na całym świecie. W Polsce
znana jest od lat 70-ych. W ciągu ostatnich lat weszła na stałe w skład metod terapii dzieci
niepełnosprawnych oraz wspierających rozwój dzieci bez zaburzeń. Jest powszechnie stosowana w
ośrodkach rehabilitacji i wczesnej interwencji, w poradniach i w przedszkolach. Bywa też wprowadzana na
lekcjach wychowania fizycznego do szkół podstawowych.
Doświadczenia ruchowe stosowane na zajęciach prowadzonych
metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne stwarzają okazję do
usprawniania ruchowego dziecka. Dostarczają różnorodnych doznań
fizycznych dziecku, które pobudzają świadomość ciała i poprawiają
kontrolę nad nim. Proponowane podczas zajęć doświadczenia ruchowe
przyczyniają się do rozwijania pewności siebie u dzieci w poruszaniu się w
przestrzeni i dzielenia się tą przestrzenią z innymi. Wyrabiają zaufanie
dziecka do samego siebie i drugiego człowieka. Rozwijają u dzieci poczucie
bezpieczeństwa.
Zajęcia prowadzone metodą Ruchu Rozwijającego pomagają dzieciom i dorosłym w nawiązaniu, w
miarę ich możliwości, bliskiego kontaktu z drugą osobą.
Celem zajęć jest również wspieranie i wzmacnianie niezależności i wyzwalanie aktywności dziecka, kiedy
to tylko możliwe.
1.
2.
3.
4.
Proponowane doświadczenia ruchowe to:
Wyczuwanie własnego ciała, nazywanie części ciała - wyczuwanie rąk, nóg, głowy, brzucha,
pośladków, stawów. Masowanie różnych części ciała. Leżenie na plecach i brzuchu.
Przemieszczanie się w przestrzeni - turlanie się, maszerowanie, bieganie.
Ćwiczenia w relacji „z” partnerem - obejmowanie partnera i kołysanie, podtrzymywanie w trakcie
przekręcania się lub skoków.
Doświadczenia w relacji „razem” - wiosłowanie, balansowanie na plecach, nogach partnera
Doświadczenia w relacji „przeciwko” - siłowanie się na ręce, stopy, przepychanie się plecami.
W trakcie sesji Ruchu Rozwijającego nie ma oceniania, występuje pełna akceptacja dziecka.
Wspierana jest aktywność i inicjatywa dziecka. W trakcie zajęć nie ma rywalizacji. Są równe relacje
dawania i brania. Zasadą jest stosowanie naprzemienności doświadczeń dynamicznych i relaksacyjnych.
Doświadczenia ruchowe dostosowane są do potrzeb i możliwości dzieci uczestniczących w zajęciach.
Zajęcia prowadzone metodą Ruchu Rozwijającego dla dzieci i rodziców odbywają się
w naszym przedszkolu we wtorki o godz. 15.00. Serdecznie zapraszamy wszystkich rodziców
z dziećmi!
Bibliografia:
W. Sherborne „Ruch rozwijający dla dzieci”, W- wa 1997
A. Jegier „Mądrze się bawię dobrze się uczę”, Gdańsk 2007
red. J. Kielin „Rozwój daje radość”, Gdańsk 1999
Opracowała – mgr Wioletta Bogdal
6
V WYSTAWA GAZETEK PRZEDSZKOLNYCH
W dniach 18-26.03.2010 r. na terenie naszego przedszkola odbędzie się V Wystawa Gazetek
Przedszkolnych. W wystawie udział wezmą przedszkola z całej Warszawy i okolic.
Dnia 18.03. br nastąpi uroczyste otwarcie wystawy i rozstrzygnięcie konkursu na najciekawszą
gazetkę i artykuł. Wszystkich zainteresowanych zapraszamy do odwiedzenia wystawy i poznania bardzo
ciekawych, często profesjonalnych i przemyślanych, różnorodnych form edytorskich propagowanych przez
placówki wychowania przedszkolnego.
Nasz „Dzielniaczek” będzie godnie reprezentował nasze przedszkole na tej wystawie.
Opracowała: mgr Elżbieta Gołoś
________________________
Gazetkę redaguje zespół w składzie:
mgr Beata Łukasiewicz zamiennie z mgr Ewą Dębińska - Dzidek – redaktor naczelny; współpracują
wszyscy nauczyciele.
7