Strażak - człowiek honorowy

in
Strażak - człowiek honorowy
„ Z kalendarzyka Strażackiego, 1936 r.”
Wewnętrzne poczucie, że jest się człowiekiem uczciwym, sumiennym, prawym, ludzkim i sprawiedliwym, że się
wypełnia należycie swe obowiązki i że się posiada odpowiednią wartość życiową – wszystko to stanowi honor jednostki.
Dlatego człowiek, który ma poczucie honoru, bierze gorąco do serca wszelką obmowę, zniewagę lub obrazę, odpierając
bez zwłoki stawiane mu zarzuty i pociągając tych, którzy je rozsiewają do odpowiedzialności. Przeciwnie bowiem tylko
człowiek bez poczucia honoru nie przejmuje się, gdy o nim coś złego mówią i nie stara się temu zaprzeczyć.
Niezależnie od honoru jednostki istnieje także honor rodzinny, honor żołnierski i t p. Istnieje również honor strażacki.
Honor strażacki - to tkwiące w każdym strażaku z osobna i w całej zbiorowości strażackiej wewnętrzne poczucie
uczciwości, prawości, sumienności i sprawiedliwości oraz fachowej wartości w służbie strażackiej. Jak bowiem każdego
człowieka honorowego oburzyłoby do głębi, gdyby usłyszał, że ktoś mówi źle o jego najbliższych, jego rodzinie, tak też
każdemu dobremu strażakowi zależeć na tem powinno, aby dobrze mówiono o nim, jako o strażaku, o straży pożarnej, w
której jest członkiem, o Związku do którego straż jego należy i wogóle o całem strażactwie.
Każdy strażak polski, a przedewszystkiem każdy oficer strażacki, musi mieć głęboko zakorzenione poczucie honoru
osobistego i honoru strażackiego oraz musi zawsze postępować honorowo.
Honor jest jedną z największych i podstawowych cnót każdego działacza pożarniczego, a zarazem najsilniejszą pobudką
czynów w służbie strażackiej.
Honor wywiera wpływ decydujący na całe postępowanie i zachowanie się strażaka, zarówno w jego pracy strażackiej, jak
również w jego innych poczynaniach społecznych i obywatelskich.
Mieć poczucie honoru – to znaczy umieć samemu sobie rozkazywać, umieć nakładać na siebie rygory w postępowaniu, a
czynić wszystko z własnej, nieprzymuszonej woli i tak jak się tylko najlepiej potrafi.
Każdemu strażakowi zależeć powinno, aby zarówno najbliższe otoczenie, jak również ogół społeczeństwa miał jak
najlepsze mniemanie o strażactwie, każdy szczycić się tem powinien, że należy cenionej i wyróżnianej przez ogół, każdy
przestrzegać powinien właściwego postępowania, a wówczas honor zawodu strażackiego będzie utrzymany.
Od pierwszej chwili wstąpienia w szeregi strażackie, już z chwilą założenia odznak strażackich, a w szczególności z
chwilą przywdziania munduru, każdy strażak bierze na siebie odpowiedzialność takiego postępowania, by nie splamić
honoru osobistego i honoru strażackiego.
Honor strażacki wynika więc przedewszystkiem z sumiennego i rzetelnego wypełniania wziętych na siebie obowiązków w
straży. Czy to strażak – szeregowiec, czy strażak – oficer, czy wreszcie strażak – członek władz strażackich – każdy musi
w zakresie przypadających mu zadań spełniać sumiennie swe obowiązki, być karnym, posłusznym i lojalnym wobec
swych przełożonych, dbać o egzystencję i rozwój straży.
Strażak honorowy spełnia swe obowiązki z poczucia wewnętrznej ich konieczności, a więc zarówno wówczas, gdy
wykonuje je pod okiem i pod kierownictwem swego dowódcy – przełożonego, jak też zwłaszcza i wówczas, gdy ma
pozostawioną swobodę działania i gdy dowódca lub zwierzchnik nie widzą tego, co i jak on robi.
Strażak, mający poczucie honoru, wystrzega się wszelkich występków i wykroczeń zarówno w służbie strażackiej, jak i w
życiu prywatnem – rozumie on bowiem, że każdy występek czy wykroczenie, to znaczy działanie niezgodne z
obowiązującemi przepisami oraz przynoszące stratę organizacji, pozostawia stratę na honorze człowieka. Dlatego
cokolwiek macie lub zamierzacie uczynić, powinniście przedtem zapytać siebie: „Czy to nie ubliży mej godności, jako
człowieka i jako strażaka ?”.
Strażak honorowy jest dbały o dobre imię całego strażactwa polskiego i o to, aby imię to było otoczone jak największym
szacunkiem ogółu. Dlatego nie tylko sam ma poczucie honoru – ale nie pozwoli zrobić ujmy swym towarzyszom po
toporze, swym dowódcom i zwierzchnikom korporacyjnym, swojej placówce strażackiej i całej wogóle korporacji
strażackiej a zkolei również władzom państwowym i wszystkiemu, co polskie. Staje więc zawsze bez wezwania w obronie
dobrego imienia swych kolegów, swej organizacji, organów władz państwowych i Państwa, gdy tylko odczuwa, że ktoś
wyrządza im krzywdę moralną, obniża ich autorytet, powagę lub znaczenie.
Jedną z podstawowych cech ludzi honoru, a więc i każdego strażaka, jest szanowanie godności każdego innego człowieka.
Honorowy człowiek nie używa nigdy do drugiego człowieka słów obraźliwych, nie pozwala sobie na sponiewieranie ich
godności. Jednocześnie swą osobistą godność, nawet w stosunku do ludzi nieuczciwych i niesumiennych, okazuje nie
przez wywyższanie się nad innymi, ale przez skromność i życzliwość okazywaną każdemu.
Honor nakazuje też strażakowi być oględnym i powściągliwym w ocenianiu innych ludzi, zwłaszcza, gdy chodzi o
wytykanie ich błędów lub ułomności, by o kimś bezpodstawnie nie powiedzieć czegoś złego lub nie przesadzić w ocenie.
Szczególnie powściągliwy jest strażak, gdy opowiada komuś o swych towarzyszach, o własnej straży, o innych
placówkach strażackich i o Związku Straży, aby zbyt pochopnie nie wydawać sądów, uwłaczających ich czci i opinji.
Strażak powinien być przedewszystkiem rycerski wobec kobiet, starców, inwalidów i dzieci. Odnosi się do nich
uprzejmie, okazuje im należną pomoc i opiekę, daje im zawsze pierwszeństwo w korzystaniu z wszelkich udogodnień i w
ogóle całem swem zachowaniem, w stosunku do wyżej wymienionych stara się zawsze podkreślać, że istoty słabsze
znajdą w jego osobie w razie potrzeby właściwego obrońcę i opiekuna.
Honor nakazuje strażakowi udzielić zawsze w miarę swych sił i możności pomocy każdemu, kto jej potrzebuje. Gdy więc
na zew alarmu staje strażak do wypełniania swej zaszczytnej powinności strażackiej, honor każe mu na miejscu akcji
ratunkowej w czasie pożaru lub w razie innej klęski żywiołowej pracować tak wytrwale i z całem samozaparciem się,
ażeby nikt nie mógł mu zarzucić niedbalstwa i nieznajomości zawodu. Honorowy strażak nie porzuci nigdy swych
towarzyszy w chwili, gdy im zagraża jakieś niebezpieczeństwo.
Choćby więc sam musiał się narażać na niebezpieczeństwo, niesie zawsze pomoc swym. kolegom i nie wycofa się z
miejsca akcji ratunkowej, póki się nie upewni należycie, że innym nic nie zagraża.
Następnym warunkiem honorowego postępowania jest przyzwoite zachowanie się. Gdziekolwiek strażak przebywa, musi
zachowywać się poważnie i z godnością. Nie będzie więc zwracał na siebie uwagi otoczenia hałaśliwością, arogancją i t p,
zwłaszcza, gdy znajduje się w miejscu bardziej uczęszczanem. Nie upija się, nie wywołuje awantur, nie pozwala sobie na
żadne wybryki i nie ośmiesza się swem postępowaniem, pomnąc, że mógłby przez to podważyć powagę organizacji
strażackiej. Honorowo postępujący strażak baczy, aby nie zrobić przez złe zachowanie ujmy sobie i zaszczytnemu
mundurowi strażackiemu, noszonemu wszak w całej Polsce przez wszystkich strażaków.
Dalszym nieodzownym warunkiem zasłużenia sobie na miano człowieka honorowego jest prawdomówność i
dotrzymywanie uczynionej obietnicy. Strażak honorowy nie złamie nigdy raz danego przyrzeczenia. Honorowemu
strażakowi może zaufać każdy – zarówno zwierzchnik i przełożony, jak również każdy obywatel, który się z nim styka w
życiu prywatnem.
Gdy więc strażak ma wysokie poczucie honoru, wyróżnia się swą wartością ideową i fachową, jest sumienny w
wykonywaniu swych obowiązków, działa zgodnie z obowiązującemi przepisami, stara się być uczynny dla otoczenia,
przejawia ciągłą troskę, by być uczciwym człowiekiem, dobrym strażakiem i dobrym obywatelem swego Państwa"