maj 2014, nr 05

miasto
Ł
Biesiada zamiast
Bomb
Departament Gier
Już 14 lat działa łódzkie
wydanie akcji „Food Not Bombs”
- czyli rozdawania darmowego
jedzenia potrzebującym. Jakie
są refleksje weteranów FNB
po rozdaniu ok. 17 tysięcy
wegetariańskich posiłków?
Czym są gry i skąd się wzięły?
Jaki mają wpływ na nasze
życie? Czy miasto może być
dobrym polem do gry? Na serię
pytań odpowiadają eksperci
i
ekspertki,
czyli
zespół
łódzkiego Departamentu Gier.
Str. 4-5
Łódzka Gazeta Społeczna
Str. 14-15
Fot. Kamil Fibak
Maj 2014 / nr 05 (07)
Stary neon dworca Łódź Fabryczna
W 10. roku polskiego bytowania w strukturach Unii
Europejskiej, przychodzi nam po raz 3 wybrać swoich
przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego. Kogo
znajdziemy na pierwszych miejscach list wyborczych
w Łodzi?
Mateusz Radziszewski
W
ybory do Parlamentu Europejskiego dalej pozostają
dla nas tajemnicze i niezrozumiałe, czego dowodem jest dotychczasowa frekwencja, która w 2004 roku
wynosiła
20.9%,
a pięć lat później
24,53%. Powodów
takiego stanu rzeczy jest wiele. Należy jednak wyróżnić
dwa z nich. Pierwszym jest znikoma wiedza o tym,
czym zajmuje się Parlament Europejski,
a drugi to nieznajomość kandydatów
ubiegających się o mandat, oprócz tych
z pierwszych stron gazet. Dlatego też
chcąc uzupełnić brakującą wiedzę pragnę zaprezentować liderów i liderki list
wyborczych w okręgu wyborczym nr 6,
czyli w województwie łódzkim.
Pomimo, że Parlament Europejski
nie jest bezpośrednim odpowiednikiem
organów ustawodawczych w krajach
członkowskich, a jego charakter można
określić jako opiniotwórczy, kontrolny
i konsultatywny, stanowi ważny współdecydujący głos o losach Unii Europejskiej. Dlatego nasza tegoroczna decyzja
przy urnie wyborczej, w coraz bardziej
niestabilnym świecie, powinna być podyktowana zdroworozsądkowym pragmatyzmem, troską o wspólne dobro,
bezpieczeństwo i stabilność społeczno-polityczną.
Prezentacja wybranych kandydatów i kandydatek do PE na stronach 7-9
2
Miasto Ł
Od naczelnej
Aleksandra Dulas
K
iedy składaliśmy kolejny numer Miasta Ł, okazało się, że
maj jest miesiącem pełnym
świąt. I to nie tylko
tych
oczywistych
jak Święto Pracy,
flagi czy konstytucji. Również takich
mniejszych,
bardziej kameralnych,
grupowych,
podgrupowych, sektorowych. Zatem gazeta, którą trzymacie Państwo w ręku
jest zaproszeniem na imprezy, koncerty, wystawy. Odbywają się one z okazji
tychże świąt, jubileuszy i różnych innych, mniejszych i większych okazji.
Warto w nich uczestniczyć, bo są różnorodne, radosne i ciekawe.
Dla mnie osobiście najważniejsze
majowe święto, o którym pisze Mariola Andrzejczak w tekście „Miłość,
z której się nie wyrasta” to 55 rocznica
Studenckiego Radia Żak Politechniki
Łódzkiej. Byłam z tą rozgłośnią związana całe moje dorosłe życie. I jestem do
dziś, prowadząc audycję „Działam, więc
jestem”. To radio mnie ukształtowało.
Ludzie, których w nim poznałam stali się moimi najlepszymi przyjaciółmi.
Żak to fantastyczne miejsce, gdzie spotykają się osoby, którym się naprawdę
chce robić ciekawe rzeczy. Dlatego zachęcam wszystkich łodzian i łodzianki
do uczestniczenia w urodzinach radia,
słuchania Żaka i napawania się dumą,
że mamy w Łodzi taką rozgłośnię. Bo
trzeba podkreślić, że Radio Politechniki
Łódzkiej jest ostatnią w Polsce całkowicie niekomercyjną rozgłośnią radiową.
Jest znakomitą szkołą dziennikarstwa,
demokracji, tolerancji. To jest miejsce,
w którym Łódź naprawdę kreuje.
Maria Nowakowska zaprosi na
Święto Łódzkiej Pozarządówki, czyli
wszystkich organizacji, które działają
w Łodzi na rzecz jej mieszkańców. Będzie dużo zabawy, nauki, interesujących
którzy chcą zobaczyć co robią inni.
Na zakończenie polecam główny temat numeru. Są nim wybory do Europarlamentu. I proszę, Drodzy Państwo
nie krzyczeć, że polityką się brzydzicie.
Proszę nie mówić, że to nie Wasza sprawa, że do punktu wyborczego daleko
a do Brukseli jeszcze dalej. Na te wybory
należy iść. Każdy obywatel, któremu zależy na swoim mieście i kraju, powinien
świadomie zdecydować na kogo odda
bijmy rekord frekwencji. Pokażmy, że
dojrzewamy jako społeczeństwo.
Dodam tylko, że Miasto Ł jest gazetą,
która promuje takie wartości jak demokracja, równość, integracja społeczna,
prawa człowieka i obywatela. Zatem
nie znajdziecie Państwo wśród opisywanych przez nas kandydatów osób,
których poglądy i czyny pokazują, że te
wartości są im obce. Uważamy bowiem,
że są postawy i opinie, których nie nale-
spotkań. To znowu znakomita okazja,
żeby zobaczyć ile ciekawych inicjatyw
podejmowanych jest w naszym mieście.
To miejsce dla wszystkich, którzy myślą
o wolontariacie, chcą działać na rzecz
najbliższej okolicy, ale również dla tych,
swój głos. Pomagamy w tym. Przybliżamy sylwetki kandydatów do Europarlamentu z okręgu łódzkiego. Zachęcamy
do uważnego przeczytania i rozsądnego
podjęcia decyzji. 25 maja spotkajmy się
wszyscy przy urnach wyborczych. Po-
ży promować w dyskursie publicznym,
gdyż są one niebezpieczne dla demokracji i ładu społecznego.
Życzę Państwu miłej lektury. I dobrego, ciepłego maja. W Łodzi. 
Miasto Ł w Taxi Dwa Dwa
Miasto Ł można otrzymać w taksówkach Korporacji Taksówkowej TAXI DWA DWA. Twoje Taxi w mieście. Dziękujemy!
Redaguje zespół: Tomasz Bużałek, Julian Czurko, Iza Desperak, Aleksandra Dulas (redaktorka naczelna), Michał Gauza, Damian Graczyk, Krzysztof Jarczewski (zdjęcia),
Anna Jurek, Weronika Jóźwiak (koordynatorka), Ewa Kamińska–Bużałek, Anna Kronenberg, Katarzyna Łąpieś (zdjęcia), Wojciech Makowski, Katarzyna Mikołajczyk,
Mateusz Mirys (skład), Jarosław Ogrodowski, Bruno Polis, Bartłomiej Kacper Przybylski, Aleksandra Szpiegowska (korekta), Emilia Szywała, Joanna Tarnowska (zdjęcia),
Emilia Twardowska, Ewa Tyszko.
Wydawca: Fundacja Nowoczesnej Edukacji SPUNK.
Partnerzy: Stowarzyszenie Tkalnia, WOZ – Die Wochenzeitung,
„Lappi, tue d’Augen uf”, Stowarzyszenie Homo Faber.
Nakład: 10 000 egzemplarzy.
Kontakt do redakcji: tel. +48 726 515 510, e–mail: [email protected]
www.miastol.pl / www.facebook.com/MiastoL
Kwiecień 2014
3
Widziałem
na ulicy atom
Felieton
Szczepan Przedziwko
− O Łodzi. Koniecznie.
Postanowiłem się postarać, bo to
w końcu debiut. Wybrałem ładny dzień
i poszedłem „w miasto”.
No bo skoro ma być o Łodzi, to przecież tutaj należy szukać pomysłu, tematu trzeba poszukiwać na ulicach,
chodnikach, w lokalach, wszędzie. Czy
znalazłem pomysł? Niekoniecznie.
Znalazłem za to masę energii, chęci do
działania, znalazłem niemalże reaktor
atomowy w samym centrum swojego
miasta. Już tłumaczę.
Trudno jest przejść po Łodzi tak, by
nie natrafić na żaden przystanek komunikacji miejskiej. Ponieważ chmurzyło
się lekko, a ja dojść chciałem daleko,
postanowiłem zamiast dochodzenia
wykonać dojazd. Szanowni Państwo,
gdyby skumulowanym poirytowaniem
czekających na autobus ludzi zasilić
tablice informujące o tym, że „awaria”
i że „opóźnienie”, to by te tablice można
było, jak mur chiński, z kosmosu oglądać i podziwiać. Tak fenomenalnie byłyby jasne. Pod tymi wiatami o szybach
szarych u góry (bo brudnych), bądź falistych z blachy, o estetyce co najmniej
nadszarpniętej, aż się gotuje – sto procent energii! Najpierw wzrok na rozkład, potem na zegarek. Potem znów na
rozkład? Nie, bo ktoś zasłonił. I rośnie
grupa, autobusu nie ma, ktoś zasłania
tablicę, nic nie widać, tłum się robi.
Trzeba go będzie w jedną z par drzwi
wpasować. Puścić wąskim przejściem,
wzmóc jeszcze bardziej ilość produkowanej energii. Jak? Przez pocieranie!
To jeszcze nie jest reaktor z prawdziwego zdarzenia – reaktory znane
są z tego, że zajść w nich musi reakcja
o klasycznym wyglądzie łańcucha. Przyjeżdża autobus z równie energetycznym
kierowcą, wsiada do niego zestaw pasażerów… kumulacja! Następnie skumulowana energia trafia w przewód, który
przewiezie ją gdzieś indziej. Prędzej…
Bądź później. Ze wskazaniem na to drugie. I stoi autobus, bo stoi przed nim samochód. A przed samochodem kolejny.
I kolejny. I ciasno jest strasznie i nic a nic
się nie rusza i z tego autobusu irytacja
emanuje w stronę kierowców poszczególnych pojazdów. Ci są wściekli, bo autobus, kierowca autobusu jest wściekły,
bo za nim sześćdziesięciu pasażerów
narzeka. Kto ma najgorzej? Taka mucha, co czasem wlatuje między dwie
cewki – rowerzysta. Bo ten akurat jedzie
i omijać może. A gdy on jedzie, a inni
stoją, to inni aż kipią ochotą, by temu
dwukołowemu wyjechać. Dosłownie,
w przenośni, bez znaczenia. Na to
wszystko jeszcze pojawia się pieszy –
mamy łańcuch. Stojącego kierowcę szlag
trafia, bo rowerzysta jedzie. Rowerzysta
wściekły wjeżdża na chodnik, bo mu
kierowca zajechał drogę, na chodniku
pieszy dostaje szału, bo rower go prawie
potrąca. Ścieżki rowerowe? Buspasy?
Oczywiście, działają – jako zawór bezpie-
czeństwa jednak jedynie. Przy takiej ilości energii nie ma specjalnie gdzie wysłać nadwyżki.
Bojąc się nieco o bilans energetyczny
przystanku, postanowiłem iść pieszo…
Oczywiście zaczęło padać. Idąc też poczułem się energetycznie uniesiony. Bo
idę, moknę idąc i to nie tylko od góry, ale
i od dołu. Bo remont. Bo remonty! Wszę-
rewitalizacja oddolna na sposób łódzki
– miasto zamienia się w reaktor, który
produkuje w próżnię całą masę energii.
Co nas może uratować? Czy wybuchniemy? Historia pokazuje, że wybuchy się
owszem zdarzają… Czy i nam się zdarzy? Czy osiągniemy Masę Krytyczną,
i wysadzimy się sami, niby terroryści?
Cóż, zasadnicza różnica polega na tym,
Idę, moknę idąc i to nie tylko od góry, ale i od dołu.
Bo remont. Bo remonty! Wszędzie remonty! I jak
przejechać przez centrum, gdy remont? Jak przejść
skoro remont?
dzie remonty! I jak przejechać przez
centrum, gdy remont? Jak przejść skoro
remont? Wszystko stoi, ale nie biernie
zupełnie – stoi i pracuje i szuka ujścia ta
energia cała, którą łodzianie, łodzianki
produkują jakoś ostatnio w nadwyżce.
Wodą chłodzić się nie da – deszcz irytuje, bo „jeszcze na to wszystko pada”.
Zmokłem, zmęczyłem się, usiadłem,
pomyślałem. Rozkopane ulice, barykady, burzone budynki i jednoczący się w
swoim energetycznym rdzeniu miasta
ludzie. Szanowni Państwo, wychodzi
mi na to, że krok nas dzieli od czegoś na
kształt rewolucji francuskiej. A wszystko przez remonty. Nie, nie, nie…! Teraz
się nie remontuje. Teraz się re-wi-ta-li-zu-je. I chodnik i asfalt. To taka nasza
że wybuchy zdarzają się wtedy, gdy nie
zmienia się i nie modernizuje się reaktora przez czas długi. A tu się zmienia!
Zmienia się wszystko i to na lepsze! I jak
już się jednoczymy, i źli jesteśmy strasznie i zasilać moglibyśmy nasze własne
telefony naszymi własnymi zirytowanymi głosami, to może to jest właśnie ten
moment, kiedy należałoby chwilę się
wstrzymać? Uspokoić się nieco? Bo to
wszystko po to, by było lepiej, by jeździć
się dało, by chodzić też było można! Nie
widzę nic złego w rewitalizacji po łódzku – przekształcamy postindustrialne
centrum w reaktor… Dajmy sobie chwilę – niech reaktor stanie nowy, energia
niech zostanie w nas tak duża jak teraz.
I niechże będzie pozytywna! 
Fot. Jarosław Klamka
−Ch
ciałbyś napisać dla
nas felieton?
− Mogę. O czym?
Krajobraz Placu Wolności od strony ulicy Nowomiejskiej
4
Miasto Ł
Biesiada zamiast bomb
Na pierwsze gotowanie kupili dużo kapusty, pożyczyli
wielki gar i spędzili całą noc, gotując ją do miękkości – był
2000 rok, właśnie wrócili z protestów alterglobalistycznych
w Pradze, gdzie posiłki rozdawała ekipa „Food Not Bombs”.
Z ideą rozdawania potrzebującym jedzenia na ulicach spotkali
się wcześniej, ale to ekipa prowadząca akcję w Czechach
zainspirowała ich do zorganizowania się w Łodzi.
Ilona Majewska
O
mają przerwę do jesieni, kiedy wraz
z pierwszym chłodem wrócą do rozdawania posiłków potrzebującym łodziankom i łodzianom.
Jak to się robi?
Pracują w niedziele, bo tego dnia
inne instytucje wydające posiłki najczęściej mają wolne.
Na początku trzeba zebrać produkty –
kilka dni przed weekendem odwiedzają
łódzkie ryneczki, proszą sprzedawców
o przekazanie warzyw gorszej jakości,
które nie nadają się do sprzedaży, negocjują niższe ceny. Wielu sprzedawców
pomaga od lat – dają towar, udzielają
dużych rabatów, czują się już współodpowiedzialni za powodzenie akcji. Każdorazowo nad przygotowaniem i wydawaniem posiłków czuwa koordynator/
koordynatorka. Ustalili między sobą, że
w ciągu sezonu każdy z nich chociaż raz
powinien podjąć się tej roli – rozdzielić
obowiązki, sprawdzić, czy zebrali wy-
starczającą liczbę warzyw, czy nie brakuje jednorazowych naczyń i przypraw,
ustalić, gdzie gotują, kto zawiezie, a kto
będzie wydawał posiłki. – Przez czternaście lat dużo się zmieniało – mówi Adrian – początkowo gotowaliśmy w prywatnych mieszkaniach, na squacie przy
Węglowej, zdarzało się, że czyjaś mama
pracowała w szkole i dawała nam klucze
do kuchni, w Klubokawiarni La Granda
i Fab Labie. Był czas, kiedy gotowaliśmy
w soboty, a w niedzielę tylko podgrzewa-
Fot. Radosław Sochala
d tamtego czasu minęło 14
lat, wydali ponad 17 tysięcy wegetariańskich posiłków, kilkadziesiąt kilogramów odzieży, udzielili wielu porad, są najdłużej
działającą bez przerw ekipą w Polsce.
Na rozmowę umawiam się z Adrianem,
jednym z założycieli „Food Not Bombs”
w Łodzi. Jest niedzielne przedpołudnie
– czas przygotowywania i wydawania
posiłków – ale tegoroczny sezon już
zamknięty, a osoby prowadzące akcję
Przygotowanie składników na posiłki rozdawane w ramach Food Not Bombs
liśmy jedzenie. Teraz wszystko robimy
w niedzielę: od rana robimy jedzenie,
później ktoś przewozi termosy na miejsce wydawania posiłków. Różnie bywało
z transportem – najczęściej ktoś użycza
swojego samochodu, kilka razy musieli
brać taksówkę, a raz wieźli wielkie gary
komunikacją publiczną. – To było dość
komiczne – wspomina Adrian. – Fajne
jest, że niektórzy nasi beneficjenci angażują się, pomagają nam nosić garnki,
pilnują kolejki, dzięki temu ci, którzy
nakładają jedzenie mogą sprawnie pracować.
Samopomoc versus konsumpcja
– Kiedy zaczynaliśmy, wyszliśmy
z ulotkami na nieistniejący już Dworzec
Fabryczny, przekazywaliśmy je bezdomnym, a oni informowali kolejne osoby.
Na pierwsze rozdawanie w przejściu
podziemnym przy Dworcu przyszło 50
osób. Zmieniają się grupy korzystające
z wsparcia – emeryci, którym nie wystarcza pieniędzy po zapłaceniu świadczeń
na jedzenie, długotrwale bezrobotni,
matki samotnie wychowujące dzieci,
osoby uzależnione od alkoholu, bezdomni. Najmniej, bo ok. 30 osób zdarza
się na początku sezonu, kiedy wieść, że
już rozdajemy nie dociera do wszystkich,
ale pamiętam niedziele, kiedy w kolejce
stało 150 osób, to były smutne sytuacje,
że ktoś czekał 30 minut w kolejce, a jedzenia dla niego brakło. Na szczęście, od
kilku lat takich sytuacji nie ma.
Jedzenie rozdają w dwóch turach –
najpierw na talerzykach, do zjedzenia
na miejscu, pozostałe pakują w przyniesione przez ludzi garnki, trójniaki.
Dzięki temu osoby potrzebujące mają
zapewnione dwa lub trzy dni z ciepłym
posiłkiem. Poza jedzeniem robią zbiórki
odzieży, a w czasie gdy szczególnie dużo
przychodziło mam z dziećmi, przygotowywali gwiazdkowe upominki dla
najmłodszych. Adrian opowiada, że korzystający z pomocy często się wstydzą
swojej sytuacji, starają się jak najszybciej zabrać porcję i odejść. Przychodzą
też osoby, które poza posiłkiem i odzieżą potrzebują wsparcia innego rodzaju.
Zdarza się, że ekipa „Food Not Bombs”
pomaga dotrzeć do pomocy prawnej,
psychologicznej, kierują na obdukcję
osoby, które doświadczają przemocy
w rodzinie. – Przygotowujemy ulotki, na
których są aktualne informacje o insty-
szpilkach, które z wielkimi torbami wracają z zakupów, z drugiej osoby, którym
brakuje środków na podstawowe potrzeby. – Chcieliśmy pokazać, że istnieje
świat poza pięknymi sklepowymi witrynami, że wrzucenie raz do roku 10 zł do
puszki na Owsiaka – chociaż to fajna
inicjatywa – to może być za mało, żeby
mieć czyste sumienie. Przy każdym wydawaniu posiłków wystawiają puszkę,
jeśli uda im się zebrać 50 zł, przeznaczają je na jednorazowe naczynia, przyprawy, warzywa.
Menu początkowo było dość proste – kasza lub ryż z warzywnym sosem
i surówka. Od początku wyszli z założenia, że nie będą przygotowywać mięsnych posiłków – przeciwstawiają się
przemysłowej hodowli zwierząt, a bez
naszprycowanego antybiotykami mięsa
są w stanie przygotować zdrowe i energetyczne posiłki. Od pewnego czasu jest
im łatwiej – załogę zasilił chłopak, który
jest kucharzem, dzięki niemu urozmaicili swoje menu. Na ostatnich turach
jedna z koleżanek przygotowała wielką blachę ciasta, czasem dostają kilka
skrzynek jabłek lub inne owoce. Doszli
do większej wprawy w gotowaniu, mają
własne garnki, wojskowe duże termosy. Są na takim etapie, kiedy wszystkie
działania prowadzą sprawnie. Swoim
doświadczeniem podzielili się w podręczniku dla grup, które chcą założyć
„Food Not Bombs” w swoim mieście.
Czy nie kusiło ich sformalizowanie
grupy – założenie stowarzyszenia, zdobywania grantów?
Adrian zapewnia, że nie. Być może
formalizacja zabiłaby ducha samopomocowego, który jest od 14 lat. – Nie
chcieliśmy biurokracji, wybierania
władz, rozliczania się – nie jest to do niczego nam potrzebne. Udaje się zebrać
co tydzień 50 zł, dostać warzywa, znaleźć
miejsce do gotowania. Praca przy sezonie, który trwa prawie 20 tygodni jest
męcząca, nie potrzebne są dodatkowe
formalności. Jedynym plusem formalizacji byłoby to, że moglibyśmy otrzymywać jedzenie od Banku Żywności, a jako
nieformalna grupa nie możemy.
„Food Not Bombs”, czyli kto?
Od początku istnienia skład zmieniał
się wielokrotnie. Tych którzy, jak Adrian,
działają od 2000 roku, jest niewielu. Są
osoby, które przychodzą na kilka goto-
Po przejściu podziemnym Dworca Fabrycznego było
przejście przy Galerii Łódzkiej. Miejsce wybrane
celowo, żeby pokazać społeczne kontrasty. Z jednej
strony panie na szpilkach, które z wielkimi torbami
wracają z zakupów, z drugiej osoby, którym brakuje
środków na podstawowe potrzeby.
tucjach świadczących pomoc, bardzo
często jesteśmy takim pierwszym krokiem w rozwiązywaniu socjalnych problemów.
Z czasem zmieniały się lokalizacje
rozdawania posiłków. Po przejściu podziemnym Dworca Fabrycznego było
przejście przy Galerii Łódzkiej. Miejsce
wybrane celowo, żeby pokazać społeczne kontrasty. Z jednej strony panie na
wań i odchodzą, są takie, które zostają
na dłużej. Jest duża rozpiętość wieku –
od licealistów, studentów i osób tuż po
studiach aż po starsze małżeństwa. – Ci
państwo razem z córką gotują osobno
gar jedzenia, który od nich odbieramy.
Są osoby zaangażowane w ruch antymilitarystyczny, przez pewien czas drugą
grupę gotującą tworzył łódzki oddział
Vivy. Część osób rekrutuje się ze śro-
5
Fot. Radosław Sochala
Kwiecień 2014
Rozdawanie posiłków w przejściu podziemnym
dowisk lewicowo- wolnościowych, ale
mamy jednego kolegę, który legitymuje
się jako prawicowiec, a mimo to jesteśmy
w stanie się dogadać. Najprościej, punktem wspólnym dla wszystkich jest empatia. Angażują się studenci zagraniczni,
którzy są tu na wymianach, opowiadają nam jak wygląda „Food Not Bombs”
w ich krajach. Portugalczyk opowiadał
nam, że wynajmują stołówkę, a grupą, którą najczęściej karmią, są Polacy,
Białorusin – że ich akcje organizowane są naprędce, na ulicy, pod drzewem,
żeby nie zwinęła ich milicja. Specyfika
„Food Not Bombs” zależy od miasta – my
w Łodzi robimy wszystko szybko, w Poznaniu jest siedzenie na słoneczku,
czytanie książki. Bywały sezony, kiedy
ludzie się wykruszali i tylko kilka osób
ciągnęło tydzień w tydzień gotowanie,
mimo zmęczenia, byle nie przerywać
tego co rozpoczęli. W kolejnych dołączało się dużo osób.
Każdy rok wygląda trochę inaczej.
Na początku sezonu organizują spotkanie otwarte, dołączają się kolejne
osoby. Przyjęli zasadę, że odmawiają
udziału grupom wyznaniowym i młodzieżówkom politycznym. Zapraszamy ich jako osoby prywatne, ale nie
chcemy być punktem w zbijaniu kapitału politycznego. Akcja ma pozostać
świecka, na transparentach odwołują
się do humanizmu. Dwukrotnie połączyli wydawanie jedzenia z akcją polityczną – pierwszy raz, żeby zaprotesto-
wać pod konsulatem Wielkiej Brytanii,
kiedy wybuchła wojna w Iraku. Drugi,
kiedy w Teatrze Wielkim miał miejsce
ogólnopolski zjazd właśnie powstającej
Platformy Obywatelskiej. – Chcieliśmy
pokazać, że kiedy elity się bawią – na
ulicach są niedożywieni ludzie. Politycy wchodzili wtedy tylnymi drzwiami,
ale policja nie interweniowała. Wydali
posiłki do końca. Ten sprzeciw wobec
działań polityki wyrażała nazwa, którą
przez pewien czas miała grupa: „Jedzenie zamiast kłamstw”. – Wkurzało nas,
że politycy obiecują różne rzeczy, a kiedy dochodzą do władzy, nic z tego nie
wynika. Chcieliśmy pokazać, że my po
prostu dajemy jedzenie i nie wymagamy
nic za to. I, że pomagamy wszystkim, że
nie są potrzebne żadne zaświadczenia
itp. Wróciliśmy do FNB, bo ta nazwa dobrze się kojarzy części społeczeństwa, bo
to akcja ogólnopolska, ogólnoświatowa.
Dużo osób kojarzy nawet z tych, którzy
przychodzą na posiłki, mówią, że kiedy
mieszkali we Wrocławiu czy Warszawie
też korzystali.
Adrian o swoich 14 latach tworzenia
„Food Not Bombs”: – Czasem nachodzą
wątpliwości, czy to ma sens, czasem się
po prostu nie chce albo wypadają jakieś
życiowe sytuacje. Zdarzył się rok, że na
15 gotowań w sezonie, byłem dwa razy.
Ale mam takie poczucie, że jeśli nie będzie takich akcji – zaniknie samopomoc,
to na kogo będzie można liczyć? 
6
Miasto Ł
LIKWIDACJA KURSÓW TO KIEPSKI
DOWCIP!
Kilkanaście lat temu Łódź była stawiana za wzór.
Co się zmieniło?
ul. Kilińskiego
KIEDYŚ: 18 kursów/h
OBECNIE: 4 kursy/h
ul. Przybyszewskiego
KIEDYŚ: 14 kursów/h
OBECNIE: 5 kursów/h
ul. Kościuszki
KIEDYŚ: 35 kursów/h
OBECNIE: 28 kursów/h
Każda linia tramwajowa jeździ wolniej.
A każdy nowy rozkład jazdy to kolejne cięcia!
1 kwietnia ruszyła zbiórka podpisów pod obywatelskim projektem uchwały
„Oddajcie nam tramwaje”.
Chcemy, aby MPK jeździło przynajmniej tak często
i szybko jak w 2001 roku.
Aby móc złożyć projekt uchwały potrzebujemy 6 tysięcy podpisów.
Chcecie się podpisać?
Chcecie pomóc w zbiórce?
Zapraszamy do zajrzenia do nas i dopisania się na liście.
ODE Źródła, ul. Zielona 27, pn.- pt. 10:00-16:00
MPK na wielu liniach jeździ coraz wolniej i rzadziej. Wielu
z nas traci przez to czas każdego dnia. W kwietniu rozpoczęło
się zbieranie podpisów pod projektem uchwały Rady Miejskiej
wzywającej do poprawy jakości komunikacji publicznej.
„Miasto Ł.” patronuje tej inicjatywie.
Wojciech Makowski i Tomasz Bużałek
P
o reformie linii i rozkładów jazdy, przeprowadzo
-nej w 2001 roku, dało się
jeździć po Łodzi w miarę sprawnie.
Tramwaje kursowały w równych odstępach czasu co 7,5 minuty, najrzadziej –
co 10. Godziny szczytu kończyły się po
19:00. Kilkanaście lat temu Łódź była
stawiana za wzór. Potem było już tylko
gorzej. Dla przykładu na linii „Łódzkiego Tramwaju Regionalnego”, gdzie
modernizacja miała przynieść 12-minutowe przyspieszenie, jedzie się teraz
o 3 minuty dłużej. „Dwunastka” potrzebuje 10 minut więcej na pokonanie
swojej trasy, pomimo remontu na Narutowicza. „Trzynastka” kiedyś potrzebowała tylko 48 minut na przejazd od
krańcówki do krańcówki, zaś według
aktualnego rozkładu już 57 minut. Na
Kilińskiego przy Piłsudskiego kiedyś
tramwaj podjeżdżał co 3-4 minuty. Teraz, co piętnaście! Systematycznie prowadzone cięcia rozkładów jazdy zamieniły podróżowanie łódzką komunikacją
w kiepski dowcip. Jednak dla nas, pa-
sażerów, to nie jest śmieszne. Wielu
z nas zostało zmuszonych do porzucenia MPK i przesiadki na samochód – bo
są granice ilości czasu, jaki można przeznaczyć na poruszanie się po mieście.
Taka zmiana kosztuje zwykle kilkaset
złotych każdego miesiąca.
„Oddajcie nam tramwaje” to obywatelska inicjatywa uchwałodawcza na
rzecz przywrócenia łódzkiej komunikacji miejskiej parametrów przynajmniej
tak dobrych, jak w 2001 roku. Chcemy,
by tramwaje i autobusy znów jeździły
często i regularnie. Chcemy, by autobusy nocne znów jeździły co pół godziny
przez cały tydzień. Chcemy przywrócenia czasów przejazdu, jakie obowiązywały w 2001 roku i wydłużenia godzin
szczytu komunikacyjnego. Chcemy,
żeby komunikacja miejska ulegała systematycznej poprawie i przyciągała kolejne osoby, a nie odstraszała. Poza tym,
chcemy pokazać, że zależy na tym nie
tylko nam, że duża część mieszkańców
Łodzi domaga się sprawnego transportu publicznego.
Jak to działa?
Prawo do zgłoszenia projektu uchwały Rady Miejskiej ma w Łodzi nie tylko
Prezydent i radni, ale także grupa 6000
mieszkańców. Jeżeli do Biura Rady
Miejskiej wpłynie projekt z taką liczbą
podpisów, radni będą musieli się nim
zająć na sesji. Niestety, liczą się tylko
podpisy „oficjalnych” mieszkańców Łodzi, widniejących w spisie wyborców.
Napisany przez nas projekt uchwały
zawiera konkretne wytyczne, ile kursów
na godzinę powinno być na najważniejszych odcinkach tras. Liczby te są oparte
o archiwalne rozkłady jazdy z 2001 roku.
Gdzie i kiedy można się
podpisać?
Podpisy zbieramy głównie na przystankach. Jeżeli nie udało Ci się spotkać
aktywisty czy aktywistki z listą poparcia,
możesz przyjść do jednego z punktów,
gdzie zawsze można się podpisać. Są to:
• Klubokawiarnia Granda, ul. Rewolucji 1905 r. 40 (wszystkie dni tygodnia
10:00-23:00).
• Niebostan, ul. Piotrkowska 17,
w bramie (wszystkie dni tygodnia 12:0003:00).
• Ośrodek Działań Ekologicznych
Źródła, ul. Zielona 27 (pn.-pt. 10:0016:00).
• Miejski Punkt Kultury „Prexer”, ul.
Pomorska 39/41 (pn.-pt. 12:00-18:00).
• Świetlica Krytyki Politycznej, ul.
Piotrkowska 101, lewa oficyna (pn.-pt.
12:00-18:00).
Jeżeli chcesz pomóc, wytnij formularz poniżej, zbierz podpisy wśród znajomych, a potem przynieś do jednego
z tych punktów. Prawo nie wymaga zebrania podpisów w żadnym określonym
czasie, jednak zamierzamy zakończyć
zbiórkę do końca maja.
Pełna treść uchwały oraz aktualne informacje o zbiórce podpisów znajdziesz
na stronie internetowej „Miasta Ł.” oraz
na Facebooku: www.facebook.com/OddajcieNamTramwaje 
Kwiecień 2014
7
Kto w wyborach
do Parlamentu
Europejskiego?
Platforma Obywatelska
Prawo i Sprawiedliwość
Lista nr 8
Lista nr 4
1. Jacek Saryusz-Wolski
1. Janusz Wojciechowski
Doktor nauk ekonomicznych na
UŁ. Od 1991 do 1996 r. pełnomocnik
ds. integracji europejskiej i pomocy zagranicznej. Z jego inicjatywy 30
września 1993 roku powstał w Łodzi Instytut
Europejski, zajmujący się badaniami oraz szkoleniami w zakresie
integracji
europejskiej. Obecnie
odbywa swoją drugą
kadencję w Parlamencie Europejskim.
Jako europoseł chciałby dalej angażować się w pracę w ramach polityki
m. in. Wschodniej UE oraz Partnerstwa Wschodniego. Ponadto wzmacniać bezpieczeństwo energetyczne
UE, Polski oraz regionu łódzkiego. Jak
sam mówi w wywiadzie dla Krytyki
Politycznej: – Suwerenność to zdolność wpływania na bezpieczeństwo
mojej wspólnoty, mojego kraju. Mogę
mieć tę zdolność bez porównania
wyższą, jeśli część atrybutów tradycyjnie rozumianej suwerenności będę
wykonywał wraz z innymi krajami,
w ramach wspólnych i dobrowolnie
powołanych instytucji. Ale może być
i odwrotnie. Mogę mieć stuprocentowe panowanie nad wszystkimi formalnymi aspektami suwerenności,
a gorzej się przysłużę bezpieczeństwu i
dobrobytowi mojej wspólnoty.
Jacek Saryusz-Wolski jest orędownikiem utworzenia Unii Bankowej
jako organu wspólnotowego do zarządzania gospodarczego oraz kontroli w celu wyrównywania pozycji
krajów strefy Euro jak i państw spoza
niej, w tym Polski.
Pozapolityczne
zainteresowania
Jacka Saryusza-Wolskiego to: żeglarstwo, teatr oraz Twitter.
Fot. European People’s Party
2. Joanna Skrzydlewska
Absolwentka Wydziału Zarządzania UŁ. Posłanka na Sejm RP V i VI
kadencji, a od 2009 r. deputowana do
Parlamentu Europejskiego. Nie zmienia to faktu, iż dla wielu mieszkańców
znana jest bardziej jako córka Witolda
Skrzydlewskiego, właściciela największego przedsiębiorstwa pogrzebowego oraz sieci kwiaciarni w regionie,
z którym to wizerunkiem stale walczy. Jak
sama twierdzi:
– Nadchodzące
wybory będą dla
mnie już szóstymi. Jak na mój wiek
to całkiem niezły dorobek. Zdążyłam
się też już uodpornić. Zdaję sobie sprawę, że moje nazwisko wywołuje różne
reakcje, pozytywne i negatywne.
W swoim programie stawia na problematykę polityki społecznej: bezpieczeństwo i rozwój rynku pracy,
zapobieganie wykluczeniom i dyskryminacji oraz rozwój edukacji. Ponadto pragnie udzielać się w pracach na
rzecz ochrony praw kobiet.
– Czuję się bardziej społecznikiem
niż politykiem, lubię pomagać ludziom, lubię coś po sobie zostawić. Należę do osób, które wolą działać niż narzekać – mówi Joanna Skrzydlewska.
Od dawna związana z łódzkim
sportem, obecnie piastuje fotel honorowego prezesa żużlowego klubu
„Orzeł Łódź”, a kilka lat temu zasiadła
w zarządzie klubu piłkarskiego „Łódź
Widzew”.
Fot. Martin Kraft / martinkraft.com
Pochodzący z Rawy Mazowieckiej,
absolwent Wydziału Prawa i Administracji UŁ. Sędzia rejonowy, następnie członek Sądu Wojewódzkiego,
a w latach 1990 – 1993 Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Sprawował także funkcję prezesa Najwyższej
Izby Kontroli.
Karierę polityczną rozpoczął w 1985 roku od Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Po transformacji,
już jako członek Polskiego
Stronnictwa Ludowego, uzyskał mandat posła w II kadencji
Sejmu RP. W niższej izbie parlamentu zasiadał jeszcze raz od 2001 roku,
lecz kadencji nie dokończył z powodu
startu w wyborach europarlamentarnych.
Janusz Wojciechowski obecnie odbywa swoją drugą kadencję w Parlamencie Europejskim. Za pierwszym
razem z ramienia PSL, a za drugim
jako przedstawiciel nowego ugrupowania PSL Piast z list wyborczych Prawa i Sprawiedliwości. Od 2010 roku
oficjalnie stał się członkiem PiS.
Człowiek o bardzo ostrym
języku, czego dowodem
są wpisy na jego blogu: –
Rosjanin kwestionujący
ludobójstwo w Katyniu
to ignorant, tchórz albo
kłamca. Polak negujący
ludobójstwo w Katyniu –
to zdrajca, (…) Tusk nawet
jak mówi prawdę, też kłamie
oraz Dość tych kłamstw pod wąsem,
Jarosławie – wpis skierowany do Jarosława Kalinowskiego z PSL.
Pozapolityczne
zainteresowania
Janusza Wojciechowskiego to podnoszenie ciężarów, a także bieganie
m. in. w maratonach.
Fot. Jarosław Kruk
2. Urszula Krupa
Łodzianka, z wykształcenia doktor nauk medycznych. Swoją karierę
polityczną rozpoczęła
w 2001 roku, kiedy
to zdobyła mandat posła z listy
Ligi Polskich
Rodzin. W 2004
roku
została
wybrana do Parlamentu Europejskiego, jednakże w
2009 roku nie uzyskała reelekcji.
Od lat 90. związana ze środowiskiem Radia Maryja. W 1994 roku
ukończyła podyplomowe studium w
Toruniu, a od 1995 roku na antenie
wspomnianej rozgłośni prowadzi audycję „Porady lekarskie”. Ponadto od
2003 roku jest wykładowcą w Wyższej
Szkole Kultury Społecznej i Medialnej
w Toruniu. Członek Stowarzyszenia
„Rodzina Polska”. Dowodem na jej
konserwatywny stosunek do polityki
jest wypowiedź z 2009 roku dla Naszego Dziennika: – Parlament Europejski uchwala prawo godzące przede
wszystkim w macierzyństwo, próbując
tworzyć nową etykę opartą na prawie
do aborcji i eutanazji, odrzucając tym
samym moralność chrześcijańską.
Jako europosłanka chciałaby zajmować się sprawami praw kobiet,
równouprawnieniem, ochroną środowiska naturalnego, zdrowiem publicznym i bezpieczeństwem żywienia.
8
Miasto Ł
Twój Ruch/Europa+
Lista nr 5
1. Ewa Wójciak-Pleyn
Absolwentka Uniwersytetu im.
Adama Mickiewicza w Poznaniu na
kierunku filologia polska. Od lat 70.
związana z kulturalnym życiem Poznania, m. in. prowadząc Teatr 8 Dnia. W czasie stanu
wojennego brała udział
w nielegalnych spektaklach. Opozycjonistka
czasów PRL (KSS KOR i
Studencki Komitet Solidarności). Za swoją działalność szykanowana.
Paradoksalnie to nie jej
twórczość, a kontrowersyjna wypowiedź o kardynale Bergoglio w 2013
roku, przyniosła jej rozgłos w kraju.
Wypowiedź miała dotyczyć czasów
rządów Junty wojskowej w Argentynie
i rzekomej współpracy kościoła z aparatem represji. Ewa Wójciak stwier-
dziła, iż nie ma zamiaru przepraszać,
gdyż jej słowa były jedynie rzuceniem
ciastkiem w papieża.
Mówi o sobie: – Nie wychylać się,
siedzieć cicho? To nie dla mnie.
Nie da się w Polsce siedzieć
spokojnie, ciągle dzieje się
coś takiego, co ludzi angażuje. Obecnie takim wydarzeniem jest katastrofa
smoleńska. Od dawna nic
tak nie ożywiło Polaków,
nie wyzwoliło tyle nienawiści
i żółci.
W ramach Festiwalu Czterech Kultur w Łodzi, jako Teatr Ósmego Dnia
zaprezentowała spektakl pt. „Zgierska 38”. Jego kanwą były bałuckie podwórka, kamienice i ich mieszkańcy.
Fot. Bialysnieg @ Wikipedia
2. Krzysztof Makowski
Absolwent Technikum Ogrodniczego oraz Politechniki Łódzkiej. Od
1993 roku związany z SLD. W 1998
roku uzyskał mandat radnego rady
miejskiej w Łodzi. W pierwszej
połowie 2001 roku piastował urząd wiceprezydenta
Łodzi, a w latach 20042008 zajmował stanowisko Wojewody łódzkiego.
Kandydat na prezydenta
Łodzi z ramienia Lewicy i
Demokratów. Od 2011 roku
członek Ruchu Palikota, obecnie przewodniczący zarządu wojewódzkiego Twojego Ruchu.
W ostatnim czasie inicjator zbiórki podpisów przeciwko budowie pomnika Lecha Kaczyńskiego w Łodzi.
Wcześniej brał udział w Kolorowej
Tolerancji, czyli akcji zamalowywania wulgarnych napisów na murach,
odbywającej się każdego roku wraz z
końcem zimy. Jak mówi: – Każdy pierwszy dzień wiosny to
kolejna lekcja, nie tylko teoretyczna, ale i praktyczna
zamalowywania bazgrołów i uczenia szacunku do
innych oraz do własnego
miasta. (…) Warto działać
prewencyjnie, a nie tylko restrykcyjnie (…).
W życiu prywatnym jego żoną jest
Anna Adamska-Makowska (adwokat,
radna miejska i sejmikowa), z którą
ma piątkę dzieci.
Fot. Koralik82 @ Wikipedia
Partia Zieloni
Lista nr 12
1. Mateusz Mirys
Pochodzący ze Zgierza absolwent
UŁ na kierunku Kulturoznawstwo-filmoznawstwo i wiedza
o mediach. Obecnie doktorant w
Instytucie Kultury Współczesnej
UŁ. Dziennikarz,
redaktor naczelny miesięcznika
Zgrzyt – zgierskiej
gazety niezależnej. Aktywnie działający na forum lokalnym
społecznie oraz politycznie. Działacz
Młodych Socjalistów – Sekretarz Krajowy ds. Informacyjnych. W rodzimym mieście skupia się na rozwoju
kultury, rozbudzaniu aktywności
społecznej. Twórca Festiwalu Wielo-
kulturowy Zgierz. Jako społecznik był
inicjatorem kampanii protestacyjnej
przeciwko sklepom Reserved i innym
markom firmy LPP. – Bojkot to pierwsza rzecz, która przyszła nam na myśl,
gdy media zaczęły mówić o całej sprawie. Pora wreszcie skończyć z kpinami
z prawa podatkowego – pomyśleliśmy
– mówi Mateusz Mirys w wywiadzie
dla Krytyki Politycznej.
Wieloletni współpracownik organizacji lokatorskich, feministycznych,
ekologicznych, a także związków zawodowych. Zwolennik stworzenia
„rzetelnej edukacji seksualnej” w ramach budżetu obywatelskiego dla
Łodzi. Prywatnie świeżo upieczony
ojciec.
Fot. Maciej Stanik
Solidarna Polska
Zbigniewa Ziobro
Lista nr 1
1. Tadeusz Woźniak
Pochodzący z Kutna absolwent Humanistycznej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie,
poseł na Sejm RP.
Nauczyciel, członek Ochotniczej
Straży Pożarnej,
ale także instruktor teatralny w gminnym
ośrodku w Krzyża-
nowie. W latach 1998-2002 członek
Ruchu Społecznego Akcji Wyborczej
Solidarność, a od 2006 r. członek Prawa i Sprawiedliwości.
Od 2012 roku członek Solidarnej
Polski Zbigniewa Ziobry, pełnomocnik ugrupowania na okręg sieradzki
oraz członek Zarządu Głównego.
Prywatnie żonaty, ma troje dzieci.
Fot. sejm.gov.pl
2. Ewa Sowińska
Pochodząca z Bydgoszczy lekarka,
posłanka Ligi Polskich
Rodzin. Przed rozpoczęciem kariery sejmowej,
wieloletni pracownik ośrodków zdrowia w
Wo j e w ó d z t w i e
Łódzkim, w tym
w
Wojewódzkim
Ośrodku Medycyny Pracy w Łodzi.
Swoją karierę polityczną rozpoczęła w latach 70. wstępując do PZPR,
a potem do NSZZ Solidarność
W latach 2006-2008 Rzecznik Praw
Dziecka. O otrzymaniu propozycji
piastowania tej funkcji, Ewa Sowińska mówiła tak: W ostatniej chwili
Giertych zaproponował to mnie: – Jesteś świetnym lekarzem, masz dzieci,
dasz radę. Poszłam z tym do kaplicy
sejmowej i powiedziałam „Panie Jezu,
ja nic nie widzę, ale ty widzisz wszystko”. I umocniona modlitwą wyraziłam
zgodę.
Słynna do dzisiaj jest jej reakcja
z 2007 roku na program telewizyjny
pt. „Teletubisie”, który jakoby miał być
ukrytym propagowaniem homoseksualizmu wśród dzieci. – Zauważyłam,
że Tinky Winky ma damską torebkę,
ale nie skojarzyłam, że jest chłopcem.
W pierwszej chwili pomyślałam, że ta
torebka musi temu teletubisiowi przeszkadzać. Później się dowiedziałam,
że w tym może być jakiś ukryty homoseksualny podtekst – powiedziała Ewa
Sowińska w wywiadzie dla Wprost
w 2007 roku.
Od marca 2012 roku pełni funkcję
rzeczniczka prasowa łódzkich struktur Solidarnej Polski Zbigniewa Ziobry. Prywatnie mężatka, jest mamą 6.
dzieci.
Fot. sejm.gov.pl
2. Iza Desperak
Pochodząca z Łodzi socjolożka,
pracownik w Instytucie Socjologii
UŁ. Jak sama mówi: – socjologia jest
moim życiem. Autorka wielu artykułów i publikacji,
m. in. „Homofobia, mizoginia
i ciemnogród?
Burzliwe dzieje kontrowersyjnych ustaw”,
„Neoliberalizm
a etosy pracy”,
„Tożsamość zbiorowa polskich kobiet a stereotyp i autostereotyp”. Działaczka społeczna i polityczna, członkini Rady Programowej
Łódzkiego Kongresu Kobiet. Współorganizator łódzkich manif, o początkach których mówi: – Chciałam, żeby
to, co jest we Wrocławiu albo w Warszawie było też w Łodzi. W momencie
jak pisałam doktorat, zajmowałam
się tylko badaniami, ale kiedy doktorat się pojawił, to chciałam się szerzej podzielić swoją wiedzą. Ponadto,
współautorka programów edukacji
dla młodzieży o tematyce egalitarystycznej.
Na płaszczyźnie samorządowej Izabela Desperak bierze udział w pracach
zespołu ds. budżetu obywatelskiego
w Łodzi. Prowadzi lub współuczestniczy w wielu aktach inicjatyw obywatelskiej, takich jak walka z mową nienawiści na murach czy partyzanckie
zazielenianie miasta.
Jej program wyborczy to w dużej
mierze praca na rzecz praw kobiet
oraz walka z nierównościami społecznymi. Główne postulaty to: wprowadzenie parytetu na listach wyborczych, zniesienie zakazu aborcji oraz
wprowadzenie związków partnerskich.
Tegoroczny start w wyborach to
jej drugie podejście do wyborów europarlamentarnych. Pierwszy miał
miejsce w 2009 roku z koalicyjnego
komitetu Porozumienie dla Przyszłości – CentroLewica (PD+SDPL+Zieloni 2004).
Fot. Maciej Stanik
Kwiecień 2014
Polskie Stronnicwo Ludowe
Lista nr 9
1. Mieczysław Łuczak
Pochodzący z Wielunia strażak ochotnik.
Absolwent Wyższej
Szkoły
Pedagogicznej w Częstochowie.
Od
1977 roku członek Zjednoczonego Stronnictwa
Ludowego. Polityczny
działacz związany z Osjakowem i powiatem wieluńskim. W
2011 roku uzyskał mandat posła z list
PSL
Z życia około politycznego, Mieczysław Łuczak słynie z organizowania wystawnych imienin, na których
bywa wiele znanych osobistości regionu. Jak sam mówi: – U mnie na
imieninach bywa po 600-700 osób. Ja
ich nie proszę, przychodzą, bo chcą
przyjść. W życiu prywatnym żonaty,
ojciec czwórki dzieci.
Fot. sejm.gov.pl
2. Krystyna Ozga
Pochodząca z Częstochowy, absolwentka Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Była pani Wójt
gminy Nowy Kawęczyn i Jeżów. Członek władz Ochotniczej Straży Pożarnej.
Karierę
polityczną
rozpoczęła w 1964 roku
w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym. Poseł
na Sejmu, członek Sejmiku
Łódzkiego (epizod jako Wicemarszałek województwa). W 2004
roku znów uzyskała mandat poselski
z okręgu piotrkowskiego, z powodu
zwolnionego miejsca przez Janusza
Wojciechowskiego, który został wybrany do Parlamentu Europejskiego. Krystyna Ozga w 2009 roku
zaliczyła nieudany start w
wyborach europarlamentarnych. Obecnie jest posłanką na Sejm.
Nie jest politykiem mainstremowym. W kręgu jej
aktywności więcej miejsca
zajmują sprawy legislacyjne
aniżeli medialne polityki z ulicy Wiejskiej.
Fot. sejm.gov.pl
Polska Razem
Jarosława Gowina
Lista nr 6
1. John Godson
Nigeryjczyk pochodzący
z ludu Ibo, od 1993
roku mieszkający
w Polsce. Społecznik i nauczyciel
akademicki, a do
2008 roku pastor
Kościoła Bożego
w Chrystusie. –
Pastor i radny, można to pogodzić? – Jasne. Pastor to nie ksiądz, ma więcej
czasu – powiedział John Godson
w wywiadzie dla Dziennika Łódzkiego w 2008 roku.
John Godson jest absolwentem
Wydziału Zarządzania UŁ, Wyższej
Szkoły Studiów Międzynarodowych
w Łodzi, Seminarium Teologicznego
w Newburgh w Indiana w USA oraz
licznych uczelni w kraju i za granicą.
Swoją karierę polityczną rozpoczął od rady osiedla Olechów-Janów,
aby po kilku latach stać się radnym
miejskim. W wywiadzie dla Krytyki
Politycznej powiedział: – Uważam, że
Łódź to diament, który jest nieoszlifowany, leży w błocie, ale trzeba dostrzec
ten diament. Pesymizm, krytykowanie
wszystkiego, do niczego nie doprowadzi. Od 2010 roku, w wyniku wyboru
na prezydenta Łodzi Hanny Zdanowskiej i wakatu w Sejmie, objął po niej
mandat, który w wyborach Parlamentarnych w 2011 roku utrzymał z dużym wynikiem 29 832 głosów.
Jego drogi z PO, w której był 9 lat,
rozeszły się 27 sierpnia 2013 roku, kiedy to złożył rezygnację z członkostwa
w partii, a w grudniu tego samego
roku, po przegranej Jarosława Gowina w wyborach na przewodniczącego
Platformy, stał się współzałożycielem
ugrupowania Polska Razem.
W 2012 roku otrzymał nagrodę
Złote Usta od Programu II Polskiego
Radia za wypowiedź: – Apeluję do Polaków, abyśmy się nie bali mieć więcej
dzieci. Mam cztery wspaniałych dzieci. Jeżeli możesz mieć jeden dziecko, też
możesz mieć dwójkę. A jeżeli możesz
mieć dwójkę, też możesz mieć trójkę.
Ja zrobiłem swoje!
Sprawy, którymi chciałby się zająć
w Europarlamencie, to polityka społeczna i międzynarodowa.
Fot. Adrian Grycuk
9
Sojusz Lewicy
Demokratycznej
Lista nr 3
1. Weronika Marczuk
Pochodząca z Kijowa aktorka,
producenta telewizyjna, ale również
prawniczka. Do Polski przybyła w
wieku 20 lat bez znajomości języka,
zaczynając swoją karierę jako tancerka rewiowa. W życiu kandydatki
ważnym zwrotem było jej małżeństwo z aktorem Cezarym
Pazurą, które trwało 12 lat
i dało jej wręcz tabloidową
popularność. Słynne stały
się zarzuty, jakoby dzięki
jego nazwisku usiłowała zrobić karierę. Ostatecznie powróciła do panieńskiego – Marczuk.
Znana z programów telewizyjnych,
w których najczęściej tańczą gwiazdy,
ale nie tylko. Ponadto producentka
niskobudżetowych seriali i filmów.
Na uwagę zasługuje fakt, iż ma ona na
swoim koncie ukończone studia na
Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie aplikację radcowską.
Weronika Marczuk padła ofiarą
prowokacji CBA i agenta Tomka. W
styczniu 2011 roku postępowanie
przeciwko niej umorzono, stwierdzając brak przesłanek czynu zabronionego. – Czuję żal za wszystkich, którzy
ucierpieli. Nic chcę do tego wracać, ale
muszę, bo wiem, że druga strona cały
czas próbuje się bronić. Kiedy to
się wreszcie skończy? – powiedziała Weronika Marczuk.
Z racji swego pochodzenia czynnie brała
udział w pomocy dla kijowskiego Majdanu, m.
in. w ramach Towarzystwa
Przyjaciół Ukrainy, w którym
działa od 2006 roku jako Prezes Zarządu.
Startując do Europarlamentu powiedziała: – Ja przez całe życie działam i aktywnie pracuję, bardzo dużo,
mam wykształcenie i doświadczenie.
W swym programie skupia się na
polityce społecznej: prawach kobiet,
kwestii bezrobocia oraz biurokracji.
Twierdzi, że na tym polu jako europarlamentarzystka będzie mogła zrobić więcej.
Fot. Tatiana Jachyra/Forum
2. Grzegorz Matuszak
Profesor Uniwersytetu Łódzkiego, socjolog,
Senator V kadencji z ramienia SLD. Wieloletni
łódzki
samorządowiec.
Rekordzista
jeśli
chodzi o stanowisko przewodniczącego Rady Miejskiej – 5 lat. W czasach
PRL członek PZPR – uczestnik ostat-
niego zjazdu z roku 1989. Ponadto, działacz Łódzkiego Towarzystwa
Przyjaciół Książki oraz Związku Nauczycielstwa Polskiego.
Jako Senator RP w latach 2001-2005
brał udział w pracach nad samorządem terytorialnym i administracją
publiczną.
W 2012 roku został odznaczony
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Fot. Konrad Strzelecki
2. Małgorzata Nowak
Radna w Radzie Powiatu w Tomaszowie Mazowieckim. Dawniej
członek Platformy Obywatelskiej, na listach której do powyższego organu otrzymała
291 głosów, czyli 6,10%.
Zawodowo Prezes Zarządu
firmy Promo Communications sp.
z o. o., zajmującej się PR, marketingiem oraz doradztwem
z zakresu zarządzania.
Fot. polskarazem.pl
Wybory do Parlamentu Europejskiego
25 maja 2014
Okręg nr 6 (woj. łódzkie)
10
Miasto Ł
Skąd wziąć
garniec złota?
Tomasz Trela jako pierwszy ogłosił, że będzie startowacćna
urząd Prezydenta Łodzi. Jak widzi problemy miasta
i jego mieszkańców? Jak proponuje je rozwiązać? Jakie będzie
miał priorytety jeśli obejmie urząd?
M
iasto Ł: Panie przewodniczący! Nie jest to trochę
falstart? Jest Pan pierwszą
osobą, która zdecydowała się ujawnić,
że będzie kandydowała na prezydenta
Łodzi. Nie zaszkodzi to panu?
Tomasz Trela: Mówiliśmy już w zeszłym roku, że najpierw przedstawimy
założenia do programu, potem wskażemy kandydata na prezydenta, a później kandydatów do Rady Miejskiej. I to
wszystko jest realizowane. Program jest,
kandydat na prezydenta jest, do końca
czerwca łodzianie poznają kandydatów do Rady Miejskiej. A tak naprawdę kampanię wyborczą zaczynamy już
1 czerwca, tuż po eurowyborach.
MŁ: A to, co teraz się dzieje w mieście, to znaczy spory polityczne, przepychanki z władzami miasta, to nie jest
już kampania? Nie boi się Pan oskarżeń, że działalność w Radzie Miejskiej
to element promocji SLD i Pana?
TT: Zawsze, jako klub radnych SLD
staraliśmy się zachować równowagę.
Nieraz popieraliśmy dobre projekty
przedstawiane przez Platformę, przez
Prawo i Sprawiedliwość czy przez nowy
klub radnych – Łódź 2020. Ale ze smutkiem stwierdzam, że to, co wyprawia
Pani Prezydent Zdanowska w ostatnim
czasie, to to jest właśnie spektakl polityczny. Dzisiaj łodzianie oczekują od
radnych, od prezydenta rozwiązywania realnych problemów, bo my z tymi
problemami stykamy się każdego dnia.
Tu chodzi o chodniki, tu chodzi o ulice,
o place zabaw, placówki służby zdrowia, placówki edukacyjne. I to trzeba w
pierwszej kolejności rozwiązywać.
MŁ: No dobrze. No to skoro mowa
o problemach Łodzi, to jak Pan je diagnozuje jako potencjalny, przyszły
prezydent?
TT: Najważniejsza rzecz to zbudować
Łódź, która będzie służyć mieszkańcom
i będzie dla mieszkańców. Jednym słowem miasto przyjazne. Bardzo wyraźnie
mówimy. To po pierwsze, małe inwestycje, takie jak infrastruktura drogowa.
Dlatego już wcześniej zapowiadałem, że
przez 4 lata co najmniej 100 milionów
złotych powinno być wydane na modernizację i remont dróg gruntowych. Ale
chodzi również o kompleksowe remonty chodników, kompleksowe remonty
placów zabaw, placówek oświatowych.
My w pierwszej kolejności chcemy podejść do tego w taki sposób, żeby miesz-
kańcy zaczęli utożsamiać się z Łodzią,
żeby łodzianin wypowiadał się pozytywnie o swoim mieście. Niestety, przez
te ostatnie trzy lata, każdego roku, jak
są robione badania, mieszkańcy Łodzi
coraz mniej identyfikują się ze swoim
miastem. I ta gigantomania, która towarzyszy dzisiaj Platformie Obywatelskiej – budowa dworca, budowa trasy
WZ, budowa kilku stadionów – wcale
nie wpływa lepiej na życie łodzian. I to
trzeba w pierwszej kolejności odwrócić.
MŁ: Czyli, rezygnujemy z dużych inwestycji?
TT: Dla mnie priorytetem w zakresie
dużych inwestycji będzie przede wszystkim skomunikowanie miasta z węzłami
autostradowymi i z drogami ekspresowymi, bo to jest przyszłość Łodzi.
MŁ: I Pan myśli, że przez małe inwe-
drogach, mówią o bezpieczeństwie na
osiedlach. A dzisiaj, kiedy wychodzimy
na osiedla, to tam patroli policji i straży
miejskiej jest jak na lekarstwo.
MŁ: A to czasem nie jest tak, że
problemy łodzian to przede wszystkim brak pracy, duże enklawy biedy,
w których właśnie jest niebezpiecznie?
To nie jest prawdziwa przyczyna tego
wszystkiego, o czym Pan mówi? Właśnie bezrobocie i bieda?
TT: Tutaj mamy bardzo konkretną
propozycję dla przedsiębiorców. Po
pierwsze, przez 4 lata nie podniesiemy
ani o złotówkę podatku od nieruchomości. Po drugie, zaczniemy bardzo
zdecydowanie przygotowywać miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, tak aby właśnie tworzyć
miejsca pracy. Dzisiaj mamy taką sytu-
stycje, przez remonty chodników łodzianie zmienią zdanie o swoim mieście? Będzie im się tu lepiej żyło?
TT: Myślę, że gdyby wyjść dzisiaj na
ulice i zapytać mieszkańców, na przykład Teofilowa, jaki oni mają dzisiaj największy problem, to proszę mi wierzyć
– ich największym problemem nie jest
to, czy będzie trasa WZ, czy będzie stadion, czy nie będzie stadionu. Oni mówią właśnie o tych chodnikach, o tych
ację, że inwestor, który chce przyjechać
do Łodzi i osadzić tutaj swoją inwestycję, nie wie, czy za rok, za dwa będzie tu
wybudowana droga, czy blok. W takim
wypadku on tej inwestycji nie zrealizuje. My mamy dzisiaj pokrycie miasta
w planach zagospodarowania przestrzennego na poziomie 6%. Wyraźnie
odstajemy na tle innych dużych miast
i wygląda na to, że jesteśmy najgorsi.
W tym zakresie do tej pory nic się nie
działo. Mamy również konkretny program, co zrobić, żeby zatrzymać młodych ludzi w mieście. Mówimy, że Łódź
jest miastem akademickim, a nic w tym
zakresie nie robimy. Dlatego chcemy
budować mieszkania komunalne w trybie partnerstwa publiczno-prywatnego,
tak jak się to buduje w innych, dużych
miastach w Unii Europejskiej. Miasto,
czyli samorząd, daje grunt, deweloper na tym gruncie buduje mieszkania
i później ekwiwalent tego gruntu jest
przekazywany miastu w postaci mieszkań, które można wynająć właśnie młodym ludziom, a docelowo sprzedać. To
są sposoby na realne rozwiązywanie
problemów mieszkańców Łodzi.
MŁ: Czy rzeczywiście nie widzi Pan
nic dobrego w prezydenturze Hanny Zdanowskiej? Mówię tutaj o projektach, które wydają się być ważne
z punktu widzenia miasta.
TT: Byłbym nieuczciwy, gdybym powiedział, że prezydentura Hanny Zdanowskiej to tylko porażki. Niewątpliwie
„Mia100 Kamienic”, które nas przygotowuje do procesu rewitalizacji, jest
jak najbardziej słusznym kierunkiem
i uważam, że niezależnie od tego, kto
będzie prezydentem, powinien to kontynuować. Tak samo, jak budżet obywatelski. Tyle, że ja stoję na stanowisku, że
budżet obywatelski, który ma wynieść
w przyszłym roku 40 milionów złotych,
powinien docelowo, rokrocznie być
zwiększany, tak żeby ostatecznie wynosił 80 milionów. Partycypacja społeczna
mieszkańców jest wskazana i w tym się
z panią Hanną Zdanowską zgadzam. Ale
różnimy się fundamentalnie, jeśli chodzi o wizję inwestycji. Mówiłem o trzech
inwestycjach: o remoncie Piotrkowskiej,
modernizacji trasy WZ i budowie boiska
z jedną trybuną. To jest przecież wkład
własny miasta na poziomie 600 milionów złotych. Ile można byłoby zrobić w
Łodzi za 600 milionów, przeznaczając
te pieniądze i na małe inwestycje, i na
tworzenie miejsc pracy, i na budownictwo mieszkaniowe, korzystając również
ze środków Unii Europejskiej? To jest po
prostu inna filozofia i dwie różne koncepcje Łodzi.
MŁ: No, ale ciężko sobie wyobrazić,
że Pan nagle zrezygnuje z tych dużych
inwestycji.
TT: Trzeba być nieodpowiedzialnym,
żeby teraz zakopywać to, co jest rozkopane. Ale nie powinniśmy dopuścić,
Kwiecień 2014
żeby kolejne takie inwestycje pojawiały
się w naszym mieście. Przecież nie jest
tajemnicą, że pani prezydent bardzo
usilnie i bardzo zdecydowanie dąży do
tego, żeby budować chociażby nikomu
niepotrzebną trasę Nowokonstytucyjną, która ma pochłonąć ponad miliard
złotych!
MŁ: Chyba i tak nie będzie miał Pan
możliwości realizowania takich inwestycji, bo jak Pan sam wspomniał z budżetem miasta nie jest najlepiej. SLD
wielokrotnie, w trakcie tej kadencji
podkreślał, że finanse miasta są w rozsypce. A trzeba dokończyć duże inwestycje, zapowiada Pan szereg małych,
80 milionów na budżet obywatelski...
Skąd na to wziąć pieniądze?
TT: Przede wszystkim trzeba zrewidować mienie komunalne. Bardzo
zdecydowanie to podkreślam. Miejskie spółki, których jest ponad 20. Nie
wszystkie powinny być miejskie. Jestem
zdania, że spółki, które wykonują zadania własne miasta, takie jak ZWiK, GOŚ,
ŁSI, MPO, MPK powinny być miejskie.
Ale wszystkie komercyjne przedsię-
wzięcia powinny być sprywatyzowane. I to jest w moim przekonaniu dość
duża ilość pieniędzy, która jest w stanie
pokryć część inwestycji. Nie możemy
też zapominać, że każde środki, które
mamy w mieście powinny na siebie pracować. W oparciu o środki zewnętrzne
z Unii Europejskiej, ale również w oparciu o środki zewnętrzne, krajowe. Proszę mi powiedzieć, dlaczego my dzisiaj,
jako miasto (jesteśmy chyba ewenementem w skali kraju) nie dostajemy
żadnego dofinansowania na budowę
stadionu miejskiego? Każde inne miasto dostało. Jak nie z Unii, to od ministra
sportu. Mamy przecież teraz ministra
sportu, który jest związany z Łodzią. On
jest związany z panią prezydent politycznie i nie dostajemy ani złotówki. O
te środki trzeba się starać. Są gigantyczne sumy z Wojewódzkiego Funduszu
Ochrony Środowiska czy z Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska, o które
można zabiegać. Niestety pani prezydent Hanna Zdanowska uważa, że lepiej
jest 60 milionów złotych wydać na ulicę
Piotrkowską, nie pozyskując ani jednej
złotówki zewnętrznie. To jest zupełnie
inne myślenie i inna filozofia.
MŁ: Wróćmy jednak do tego dobrego samopoczucia łodzian, o którym
Pan tyle mówił. Ważnym jego elementem jest komunikacja miejska i MPK
– moloch, który kosztuje miasto coraz
więcej, a tymczasem tramwaje jeżdżą
coraz rzadziej, tabor się starzeje. Co
z tym zrobić? Czy Pan podpisałby się
na przykład pod obywatelskim projektem uchwały, pod którym są zbierane
teraz podpisy, a który mówi o przywróceniu rozkładów z 2001 roku?
TT: Jestem zdecydowanym zwolennikiem priorytetu komunikacji miejskiej i
uważam, że powinna być zdecydowanie
tańsza i stać się alternatywą dla każdego
innego pojazdu w mieście.
MŁ: Czyli, na pewno nie podwyżki?
TT: Na pewno nie! Powiem więcej!
Cena biletu powinna być sukcesywnie
obniżana. Komunikacja miejska ma
być punktualna, czysta, częściej kursująca i tania. I proszę mi wierzyć, gdybyśmy sięgnęli do badań i sprawdzili,
jak to rozwiązywały inne samorządy,
Patronat Miasta Ł
W dniu 10 maja 2014 r. teren Łodzi przerodzi się w pole marketingowych walk w
ramach Marketing Challenge. Celem organizatorów jest zwrócenie uwagi na to, że
marketing coraz częściej ma charakter działań wojennych ze względu na ostrą walkę
konkurencyjną na rynku. Dlatego zadania będą dotyczyć zagadnień z zakresu: strategii
marketingowych, marketingu partyzanckiego czy grywalizacji. Do udziału w grze przystąpią studenci i studentki kierunków biznesowych.
Impreza organizowana przez Studenckie Koło Naukowe Marketingu Uniwersytetu
Łódzkiego - MarkeTEAM. Więcej informacji na naszej stronie www.gra.marketeam.pl
oraz www.facebook.com/Marketing.Challenge.
11
ale nie w Polsce, tylko w Unii Europejskiej, to to jest tak zwany efekt skali.
W świadomości mieszkańców funkcjonuje taki schemat: płacę mniej, to jednak się przesiądę do tramwaju. Wtedy
jest zdecydowanie większa liczba osób,
która chce korzystać z komunikacji
zbiorowej. I mimo tego, że cena jest niższa, to wpływy docelowo do budżetu
są wyższe. My to pokazaliśmy podczas
naszej akcji „Bez podwyżek”. Teraz udowodnimy, że mimo iż nie ma drastycznych wzrostów opłat, które proponowała pani prezydent Hanna Zdanowska,
to wpływy do budżetu nie będą niższe.
Tak to po prostu funkcjonuje. Musimy
zmienić podejście i filozofię funkcjonowania w mieście.
MŁ: No i jeszcze znaleźć jakiś garnek
złota, żeby to wszystko sfinansować.
TT: Trzeba szukać pieniędzy i to niewątpliwie jest najtrudniejsze. Ale gdy
skończymy z gigantomanią, to wierzę
w to, że środki na te podstawowe, najbardziej potrzebne dla mieszkańców
inwestycje znajdziemy. 
12
Miasto Ł
Miłość, z której
się nie wyrasta
G d yby ktoś zapytał, czym dla Ciebie jest Studenckie Radio Żak
Politechniki Łódzkiej pewnie wielu z tych, którzy przewinęli
się przez pomieszczenia radia w III Domu Studenckim przy
Alejach Politechniki mogłoby powiedzieć: To taka miłość, z
której się nie wyrasta.
Mariola Andrzejczak
Jestem z Żaka – to (nadaL)
brzmi dumnie.
Zaczęło się jeszcze w 1958 roku, choć
oficjalna data powstania radiowęzła na
Osiedlu Politechniki Łódzkiej to 18 maja
1959 roku. Według Kazimierza Werwińskiego (w Żaku od 1961 r.) głównym
pomysłodawcą utworzenia radiowęzła
był Roman Drażniuk. Kiedy zebrała się
już grupa zapaleńców, Studenckie Radio Żak rozpoczęło swoją działalność,
dysponując jednym odbiornikiem radiowym, dwoma magnetofonami Melodia i wzmacniaczem małej mocy. Kilka
lat później, w 63 roku, całe radio zaj-
Archiwum Radia Żak
I
to niezależnie od tego, czy spędziło się w Żaku lat pięć, czy trzydzieści (a są takie przypadki), czy trafiło się tam w latach
sześćdziesiątych,
osiemdziesiątych,
czy już w XXI wieku. Bo jak kiedyś w
tajnym Dzienniku
Podpokładowym,
brulionie, w którym
zapisywano subiektywne notatki dotyczące życia radia,
napisał jeden z Żakowców: „nieprawdą jest, jakoby tzw. Studenckie Radio
„Żak”, to było jakieś radio czy coś takiego. SR „Żak” to sposób na życie”. Od
siebie dodałabym, że raczej prawdziwa
szkoła tegoż życia, z jego radościami,
problemami, umiejętnością współdziałania w grupie bardzo różnych ludzi.
Wielu z nas powtarza, że Żak to jedna
wielka rodzina. Widać to, kiedy ważą
się losy przyszłości radia (wystarczy
się skrzyknąć, a pojawi się nas przynajmniej setka) lub przy okazji obchodów
kolejnego „okrągłego” jubileuszu. Nie
liczy się wtedy, czy ktoś ma lat siedemdziesiąt, czy dwadzieścia – razem siadamy przy ognisku, razem bawimy się
na balu radiowca. Starsi wspominają,
młodzi opowiadają o tym, jak praca w
Żaku wygląda teraz.
Żak to w końcu twór bardzo eklektyczny, poskładany z cząstek każdego
z kilku tysięcy studenckich radiowców,
którzy przez niego się przewinęli. Każdy
z nich małą cząsteczkę radia zabrał ze
sobą, każdy cząstkę siebie w nim pozostawił.
Studio Radia Żak dawniej - rok 1986.
mowało jeden pokój w akademiku. W
umywalni (w przedsionku pokoju) była
spikerka zasłaniana szarym kocem. Była
czerwona lampka z napisem „cisza”. W
spikerce siedziało się na koszu, przykrytym dla wyciszenia dyktą. Amplifikatornia to było jedno pomieszczenie,
w którym stały dwa wzmacniacze, dwa
magnetofony Melodia, osiem Szmaragdów (połowa zepsuta) oraz bardzo nowoczesny mikser na trzy „heble”, z tego
jeden nieczynny.
Dziś Studenckie Radio Żak zajmuje
większość pomieszczeń na parterze III
DS, dysponuje dwoma studiami emisyjnymi, studiem muzycznym. Magnetofony i taśma profesjonalna tzw. „gruba”
– to już melodia przeszłości. Zastąpiły
je komputery i nagrywarki cyfrowe. Od
1996 roku Żak nie jest już radiem kablowym, posiada własną częstotliwość
i mogą go słuchać wszyscy łodzianie.
Można też za pomocą Internetu słuchać
audycji radia z każdego zakątka świata (maile świadczące o tym, dochodzą
czasami nawet z bardzo egzotycznych
miejsc).
Nie zmieniła się atmosfera, nie zmienili się i studenci, choć to już trzecie pokolenie. Do Żaka przygnała ich bowiem
ta sama, co przed półwieczem pasja –
radio.
Nie sposób w tak krótkim artykule
opisać pięćdziesiąt pięć lat istnienia
radia, wszystkich jego pracowników,
kandydatów i współpracowników. Mo-
nografia Żaka, wydana pięć lat temu,
na dwustu stronach, pomieściła zaledwie skrótową część jego historii. Przez
te wszystkie lata, coraz to nowi adepci
sztuki radiowej, poznawali tajniki radia,
nagrywali audycje o wszelkiej możliwej tematyce, słuchowiska, reportaże.
Współorganizowali Ogólnopolski Studencki Przegląd Piosenki Turystycznej
YAPA, organizowali koncerty, inicjowali
różnego rodzaju akcje, bardziej i mniej
poważne, wspomagali strajki studenckie, byli obserwatorami i współtwórcami historii najnowszej.
Od samego początku Żak, mimo iż
został powołany do życia jako organizacja podległa SZSP, a potem ZSP, dbał
o niezależność polityczną i samodziel-
Kwiecień 2014
Jubileusz Żaka, czyli 55 godzin non-stop
Tradycyjnie, specjalny program jubileuszowy trwa dokładnie tyle godzin, ile
lat kończy Żak. W tym roku nasz Urodzinowy Program, przygotowany we
współpracy z Honorowymi Pracownikami Studenckiego Radia Żak Politechniki Łódzkiej, trwać będzie 55 godzin bez przerwy. Swoją obecność zapowiedział
m.in. Marek Niedźwiecki (Program III PR). Zapraszamy na 88,8 MHz w dniach
16-18 maja.
Program obchodów:
• 9-11.05.2014 – Bal Radiowca w ośrodku wypoczynkowym w Sulejowie. Impreza zrzeszająca około 300 osób, które tworzyły wielopokoleniową społeczność Radia.
• 15.05.2014 – Gala Inaugurująca oficjalne obchody 55-lecia Studenckiego
Radia Żak Politechniki Łódzkiej. Odbędzie się ona na Sali Widowiskowej
Politechniki Łódzkiej (al. Politechniki 3a), a wśród gości będą najwyższe
władze wszystkich łódzkich uczelni, Miasta oraz reprezentanci Polskich
Rozgłośni Akademickich i innych mediów.
• 23.05.2014 – koncert Rubber Dots w klubokawiarni Niebostan (Piotrkowska 17). Rubber Dots to duet z Warszawy grający muzykę electro pop. Grali
na tak dużych festiwalach jak Coke Music Festival czy Selector Festival. Po
koncercie przewidujemy after party do białego rana.
• 24.05.2014 – koncert Muzyki Końca Lata w Klubie Lokal (adres). Muzyka Końca Lata to kwintet, który „tęsknie spogląda w lata 60., czyli czasy „zagolfionego” big beatu oraz lata 90., czyli czasy wyluzowanej alternatywy spod znaku Pavement”. Zespół ma na swoim
koncie cztery albumy, dziesiątki koncertów – również na wielkich festiwalach oraz niemal same przychylne opinie krytyków muzycznych.
Support: zespół Totemy.
• Wystawa zdjęć Studenckiego Radia Żak Politechniki Łódzkiej – prezentująca archiwalne fotografie pokazujące rozwój naszego Radia i jego
społeczności. Wystawa potrwa przez miesiąc w Wojewódzkiej Bibliotece
Publicznej im. J. Piłsudskiego, a przez dwa tygodnie gościć będzie w Ogrodzie Botanicznym.
• Interaktywna gra miejska organizowana razem ze stowarzyszeniem Topografie. Zgłoszone drużyny przez ostatni tydzień maja wykonywać będą
zadania, których tematyka dotyczyć będzie m.in. spraw radiowych.
Archiwum Radia Żak
Więcej informacji na www.zak.lodz.pl
Przemysław Perka przy montażu taśmy - rok 1982.
ność. I taką autonomię de facto posiadał, podobnie zresztą jak i inne rozgłośnie studenckie w całej Polsce. Duża
aktywność i niezależność rozgłośni nie
zawsze podobała się władzom. W 1986
roku została Żakowi przydzielona Rada
Programowa. Władze Uczelni chciały
zmienić kierownictwo radia na kogoś z
zewnątrz. Nadszedł czas poważnego egzaminu jedności i dojrzałości młodych
radiowców. Przez tygodnie negocjacji
podjęto decyzję o samorozwiązaniu
radia. Wszyscy pracownicy, kandydaci
i byli pracownicy solidarnie walczyli i
mówili jednym głosem w obronie niezależności radiowęzła. Ten specyficzny
strajk radiowy zakończył się sukcesem.
Nadal sami żakowcy mogli wybierać
spośród siebie Redaktora Naczelnego i
Kolegium Redakcyjne.
Te trzy miesiące walki o kształt radia pokazały, że „są okręty, na których
w momencie tonięcia pojawiają się
wszyscy, nawet szczury, by zatonąć razem z kapitanem i statkiem”. Było to
także potwierdzenie tezy, że Żak to jedna wspólna rodzina, także w czasach
złych. Bo w tych dobrych skrzyknąć się
do Bicia Rekordu Świata w długości prowadzenia studenckiej audycji radiowej,
akcji malowania przejścia dla pieszych
(tam gdzie je usunięto), manifestacji
w celu ratowania Isaury ze szponów Leoncia czy umieszczenia naszego modelu samolotu na cokole (gdy pierwszy odleciał spod Hali Sportowej) było bardzo
prosto. Wystarczył pomysł i... Tak było
choćby wtedy, gdy jeden z kolegów złożył sobie garbusa, podjechał nim pod
okna pokoju redakcyjnego. Już za chwilę przy samochodzie pojawiła się ekipa
radiowa z puszkami farby olejnej i wzięła się do dzieła. Ku radości kolegi i rozpaczy jego żony, garbus został pomalowany na niebiesko, czerwono i żółto.
Żakowcy razem chadzali na koncerty i do kina, lepili figury ze śniegu (nie
mylić z bałwanami), grali w siatkówkę,
śpiewali, jeździli w góry, pływali pod
banderą żakowską po jeziorach mazurskich, 1 maja zamiast maszerować w
pochodzie odwiedzali Naczelne (małpy)
w ZOO, a przede wszystkim dyskutowali, rozmawiali, gadali o radiu, audycjach,
słuchowiskach.
Pomagali sobie nawzajem, doradzali, po „burzy mózgów”, w środku nocy
wpadali do studia, by wspólnie nagrać
dopiero co, przed chwilą wymyśloną
audycję, słuchowisko czy piosenkę. Tak
było m.in. wtedy, gdy odwiedził pokój
redakcyjny zaprzyjaźniony z radiowcami Krzysztof Myszkowski. Siedzieliśmy,
śpiewaliśmy, w pewnym momencie
Krzysztof powiedział, że zaśpiewa jedną taką przedszkolną piosenkę. Ledwie
wybrzmiała do końca pieśń o „Majce”,
ekipa radiowa z Krzyśkiem znalazła
się w studiu z organami elektrycznymi
marki Student, szklankami „dźwiękowymi” i innymi instrumentami głównie
perkusyjnymi. Po kwadransie „Majka”
została nagrana. Wystarczyła jedna emisja w programie SR Żak, by piosenka ta
prześladowała Stare Dobre Małżeństwo
przez kolejne lata. Nie tylko na scenie
YAPY, ale i w całej Polsce publiczność
domagała się jej... na bis choćby. Do dziś
można ją usłyszeć przy ogniskach w górach i nad jeziorami.
Ciągłe dyskutowanie o radiu doprowadziło w pewnym momencie do tego,
że na jakiś czas... wprowadzono zakaz
13
rozmów na ten temat podczas spotkań
towarzyskich, czyli wszelkiego rodzaju
imprez urodzinowych, imieninowych,
ślubów etc.
Żak był i jest nadal swoistą „czarną
dziurą”. Gdy miałam przekroczyć po
raz pierwszy jego progi, koledzy z akademika uprzedzali mnie, że skończą
się dla mnie przyjaźnie akademikowe
i szkolne, że wsiąknę na dobre. Coś
w tym było i jest nadal. Ale jak pokazywało doświadczenie, jeden dzień nieobecności w radiu, powodował, że było
się „nie w temacie”, a raczej nie w tematach, bo w tym czasie wydarzyło się
tyyyyle ważnych rzeczy. Nic więc dziwnego, że wiele związków małżeńskich
wywodzi się z radia. I też jakoś tak się
zdarzało, że śluby następowały seriami
i seriami potem pojawiali się nowi
członkowie społeczności żakowskiej.
Drugie pokolenie w Żaku, po rodzicach
żakowcach nie jest rzadkością, o czym
można przekonać się choćby teraz. Ciekawe, kiedy pojawi się trzecie?
Pora jeszcze napisać kilka słów o
tym, czy istnieje jakieś życie po radiu,
wszak Żak to radio Politechniki Łódzkiej, uczelni kształcącej przyszłych inżynierów. Istnieje i oczywiście jak to
w realnym życiu bywa, losy żakowców
potoczyły się bardzo różnie. Są wśród
nas i dyrektorzy wielkich korporacji, i
kierownicy zmian w fabrykach, i nauczyciele i prawnicy i ci, którym los nie
sprzyjał. Są i dziennikarze radiowi, telewizyjni i piszący w gazetach. Bardziej
znani i mniej znani. Najbardziej rozpoznawalną ikoną radia jest Marek Niedźwiecki, więcej nazwisk nie wymienię,
bo tak naprawdę bohaterem tej opowieści jest każdy, kto kiedykolwiek pozostawił swój ślad w pomieszczeniach
na parterze III DS-u. Żak wszystkich
nas nauczył kreatywności, otwartości
i wiecznej ciekawości świata, wyzwolił
w nas chęć działania na rzecz społeczeństwa obywatelskiego. Wiem, wielkie słowa, ale tak należałoby określić
choćby to, że wielu z nas po godzinach
pracy działa z powodzeniem w różnego
rodzaju fundacjach i stowarzyszeniach.
Ci najstarsi, budujący podwaliny radia,
nie różnią się w tej kwestii od tych, którzy w chwili obecnej prowadzą audycje
radiowe o tematyce od religijnej po lewacką (i nie ma w tym wszystkim żadnej
polityki – co jest zresztą jednym z haseł
radia). Żak jest i do tańca i do różańca,
bo tak różni ludzie tworzyli go, tworzą
i tworzyć będą. Różnice w poglądach
i zainteresowaniach w tym przypadku
jednak nie dzielą, lecz łączą, bo ważne,
by cudnie się różnić. No i jeszcze raz
powtórzę. My tak naprawdę jesteśmy
jedną wielką rodziną, rodziną, która
w kilku pokoikach radiowych nauczyła
się tolerancji, wspólnego działania i dojrzałości.
Rodziną, która spotyka się, w mniejszym lub większym gronie co roku
w połowie maja, co pięć lat organizując spotkania, na które z całego świata
zjeżdża kilkuset żakowców. Tak będzie
i w tym roku przy okazji 55 urodzin. Ale
nie tylko zlotami obecnych i byłych pracowników jubileusze Żaka żyją, dlatego
w imieniu młodzieży żakowskiej chciałabym zaprosić wszystkich czytelników
do wzięcia udziału w imprezach przygotowanych dla słuchaczy radia. Może
i Państwu udzieli się miłość, z której się
nie wyrasta. 
14
Miasto Ł
Wejść do innego świata
O tym, dlaczego bardzo emocjonalnie podchodzimy do gier,
czy mogą być one nośnikami wartości moralnych i czy miasto
to dobra plansza do gry, opowiadają Piotr Lipski, Vojislav
Radojičić i Joanna Ufnalska z Departamentu Gier.
Anna Jurek
A
nna Jurek: W co graliście kiedy byliście dzieciakami?
Joanna Ufnalska: Ja grałam
w karty, np. w remika
i w planszówki. Na
komputerze najbardziej lubiłam grać
w „Prince of Persia”
i jeszcze w taką grę,
w której jako myszka
skakałam po głowie
Gorbaczowa.
Piotr Lipski: Lubię gry, które angażują emocjonalnie, są rywalizacyjne, mają
elementy rozrywkowo-przygodowe. Nie
pamiętam takich gier z dzieciństwa,
dlatego nie grałem w gry. Ponieważ nie
miałem dostępu do komputera, ominął
mnie też szał gier komputerowych. Zacząłem grać w wieku 24 lat.
Vojislav Radojičić: Ja też nie pamiętam ciekawych gier planszowych. Potem zacząłem grać w różne systemy
karciane typu „Magic” czy „Star Wars”.
Z sąsiadem spotykałem się na gry historyczne. Jeśli chodzi o gry komputerowe
to zaczynałem od „Pacman’a”.
Odkąd ludzkość istnieje ludzie grali
w gry?
JU: Jasne. Na początku dla rozrywki,
potem też dla hazardu.
PL: Jedna z teorii mówi, że kiedy ludzie zaczęli prowadzić bardziej osiadły
tryb życia i przestali głównie ganiać za
zwierzyną i bić się między sobą, musieli
wymyśleć coś, co pozwoli im dalej rywalizować, a co nie będzie wybijało całej populacji wioski.
VR: Gra jest symulacją czegoś, więc
ludzie poprzez gry starali się czegoś nauczyć. Wymyślali grę, żeby przećwiczyć
zachowania, które mogliby potem wykorzystać w życiu. Tak było np. z grami
sportowymi, które miały na celu podniesienie sprawności. Takie symulacje
można też wykorzystywać w ćwiczeniach militarnych.
PL: Jak ktoś szybciej biega i potrafi kogoś szybciej przewrócić, to będzie
lepszym żołnierzem od tego, kto biega
wolniej i nie potrafi przewrócić.
Czemu gry tak bardzo angażują
emocjonalnie?
JU: Bo pozwalają nam wyjść z naszej
rzeczywistości i przez krótką chwilę pobyć w innej, być kimś innym. Umysł jest
tak skonstruowany, że pozwala głęboko
wejść w fikcję. Podobnie jest z książkami. Kiedy czytam historię, która mnie
bardzo wciąga, to potem brakuje mi tej
Czy można stać się lepszym człowierzeczywistości. Czuję jakąś pustkę.
VR: Większość odczuć, które mamy kiem przez kontakt z grą?
JU: Nie wiem…
podczas gry, to są uczucia prawdziwe.
Gry rozbudowane w warstwie emoA gorszym?
cjonalnej, powodują zwiększenie zaJU: Nie, chyba nie. W dzieciństwie
angażowania, staramy się np. znaleźć grałam białym ludzikiem, który ścinał
rozwiązanie, nie odpuszczamy sobie, głowy przeciwnikom. Grałam po to, aby
dążymy do celu.
uratować księżniczkę i zabić innych. Zabijałam dużo osób dla jednej wybranej.
Czy celem gry zawsze jest wygrana?
PL: Są gry, w których należy nie prze- I dzisiaj jestem całkiem normalna.
VR: Gry, które mają charakter wograć. Wtedy np. rywalizujesz z grą. Jest
taka gra o zombie i wygrywa ten, kto jenny, to są gry, które mają rozładować
emocje, a nie
umiera ostatni.
glor yfikować
Są też gry komprzemoc.
puterowe, które
PL: Potrzenie pozwalają
ba, żeby toczyć
moralnie
wykonflikty
wograć. Mój ulujenne, jest dziś
biony przykład
bliska
zeru.
to taki, w któLudzie
cenią
rym mimo że
sobie komfort
wygrywasz, to
... komórka Stowarzyszenia
i spokój, to, że
i tak masz poTopografie (przez dwa lata funkżyją we w miaczucie, że mocjonowała jako firma), zajmująca
rę
ułożonym
ralnie przegrasię tworzeniem gier. Do niedawna
świecie. Nie bez
łeś.
były to tylko gry miejskie, jednak
znaczenia jest
od dwóch lat DG wydaje także gry
Jak to?
fakt, że w ameplanszowe.
Większość
zrealizowaPL: Cały prorykańskiej kinenych
projektów
miała
charakter
ces promocyjny
matografii od
edukacyjny
i
swą
tematyką
obej„Spec Ops: The
czasu do czasu
mowały
historię
Łodzi,
edukację
Line” opierał się
regularnie niszkulturalną,
regionalną,
współczena komunikaczony jest cały
sne
media.
Na
swoim
koncie
mają
cie, że w jej trakkraj. Taki kokilkadziesiąt
zrealizowanych
gier
cie będzie możmunikat mocno
miejskich
–
od
dynamicznych,
kilna podejmować
wbija do głowy,
kunastominutowych
mini
gier,
po
moralne wyboże nie opłaca
toczący
się
kilka
miesięcy
projekt
ry. A grasz w grę,
się wszczynać
ARG
„Królicza
nora”
w
Bełchaktóra jest strzewojen i niszczyć
towie.
W
tym
roku
Departament
lanką. Chodzisz
świata. Koszty
Gier
wydał
również
grę
planszową
i zabijasz ludzi
są zbyt duże.
„Tajemnica
ostatniego
seansu”.
i z założenia jest
Czy to oznato niemoralne.
cza, że gry mogą
Rzeczywiście
być dobrym nomasz wybór, czy
śnikiem wartokogoś zastrzelić,
czy nie. Przy czym, z każdym kolejnym ści moralnych albo refleksji etycznej?
PL: Zastanawiam się, czy „Mario”
logowaniem nie masz ochoty dalej grać,
bo to co robisz staje się obrzydliwe. Do- niósł ze sobą jakiś aspekt moralny? Albo
chodząc do punktu końcowego, okazuje „Diablo”?
VR: „Diablo” – oczywiście.
się, że wybory były fikcyjne. Wygrywasz,
PL: No jak? Jeśli wybijasz złych, to od
bo dotrwałeś do końca. Przegrywasz, bo
razu jesteś dobry?
paskudnie się z tym czujesz.
VR: To była walka dobra ze złem.
VR: Ciekawe jest jak zmienia się poPL: To jest naciągana teoria. Ale jeśli
dejście do tego, co dobre i złe. W „Wiedźminie” nic nie jest czarno-białe. Wszyst- chodzi o najnowsze gry, to często stako jest szare. Wydaje Ci się, że jesteś tym wiają przed nami pytania: co bym zrobił
dobrym, ale to pozorne. Do tego oka- w danej sytuacji? Jak bym się zachował?
zuje się, że wszyscy mają jakiś brud na Ale, aby móc postawić się w takiej syturękach. Nie ma dobrych rozwiązań. Jest acji, trzeba być dojrzałym człowiekiem.
Trzeba mieć klucz, żeby móc odczytylko mniejsze zło.
Departament Gier,
czyli...
tać przekaz. Nie na zasadzie „zabiłem
500 osób” i już. Warto przejść etap, w
którym masz wybór, czy kogoś zabić,
czy unieszkodliwić, a może ominąć.
W grach rozbudowujesz postać, którą
grasz i możesz to robić w różne strony.
Co sądzicie o ustaleniu granic wiekowych w dostępie do gier?
VR: To jest pytanie o dojrzałość gracza.
A może o dojrzałość rodziców?
JU: To też.
PL: System amerykański dobrze to
rozwiązał. Tam są dwie kategorie: „pod
opieką rodzica” i „za zgodą rodzica”.
Gdyby to miało przełożenie na praktykę, to by było dobre rozwiązanie. Rodzic
wówczas wiedziałby, w co gra dziecko,
jakie treści ze sobą niesie dana historia.
Czy gry mogą być czymś więcej niż
rozrywką, powodem do rywalizacji?
PL: Są grupy gier, które mogą być
przestrogą na przyszłość – typu „Fallout”, „The Last of Us” – które osadzone są
w świecie postapokaliptycznym. One
pokazują nam, co się może stać, jeśli
świat pójdzie w złym kierunku. Cała
moralność jest tam bardzo relatywna.
W „The Last of Us” możesz wcielić się
w rolę starego przemytnika, który musi
przemycić dziewczynę z jednego miasta
do drugiego. W tym postapokaliptycznym świecie żyją ludzie-grzyby. Jeśli
się zarazisz grzybem stajesz się zombie. Twoim przeciwnikiem nie są jednak zombie, tylko inni ludzie, bo to jest
świat ograniczonych zasobów, a od nich
zależy twoje przetrwanie.
Gry edukują?
PL: Jeśli np. organizujesz pielgrzymkę Jana Pawła II, to tak. Uczysz się np.
umiejętności organizacyjnych. Jest gra,
która Cię uczy o powstaniu warszawskim. Kolejka pokazuje, jakie były realia
życia w PRL-u.
VR: Przy czym mówienie o grach zbyt
ogólnie jest niemożliwe. One są pewnym narzędziem. Mogą służyć rozrywce jak FIFA. Z drugiej strony, mogą być
traktowane jako narzędzie edukacyjne.
Są gry, które wydaje Instytut Pamięci
Narodowej. „Medal of Honor” podejmuje temat II wojny światowej. Moi
uczniowie, którzy w nią grają, mają niezłe oceny z historii, bo utrwalają sobie
dzięki temu wydarzenia i daty.
JU: Można mówić o grach edukacyjnych, ale nie sądzę, żeby można było
poprzez nie czegoś od początku do końca nauczyć, raczej zainteresować tema-
Kwiecień 2014
lady może być wskazówką do rozwiązania zadania.
Każdy temat da się podjąć w grze
miejskiej?
VR: Każdy.
PL: Nie każdy. Znaczy, każdy temat
można podjąć, tylko nie każdy ma sens.
VR: Mogą być gry miejskie, w których miasto jest tematem i planszą,
albo takie, w których jest tylko planszą.
Robiliśmy grę kulinarną, która opierała
się o restauracje i bary miejskie, ale też
grę o Strzemińskich, wtedy miasto było
głównie planszą. Przy okazji Łódź-boju
uczyliśmy graczy o przestrzeni i historii
miasta, a także o jej przyszłości.
Życie to jest gra. Zgodzicie się?
PL: Jednemu weźmie, drugiemu da.
Nie no, życie to nie jest gra…
Są gracze. Ale czy są zasady i jakie?
PL: Życie to nie jest gra. Jeśli bylibyśmy graczami w wielkiej grze zwanej
życiem, to musielibyśmy znać zasady,
których musielibyśmy się trzymać. A takich nie ma.
VR: Jeśli jest to gra, to jest to najbardziej skomplikowana gra, jaka istnieje.
Kiedy mówimy o karmie, to można powiedzieć, że zbieramy punkty za dobre
i złe zachowania. Ale czy możemy być
pewni, że to ma wpływ na ostateczny
wynik?
JU: Życie ma zbyt wiele zasad, żeby
porównywać je do gry. To nie życie opiera się na grze, tylko gry opierają się na
życiu. Życie musi być trochę grą, żeby
gry mogły się na nim opierać. 
Departament Gier poleca:
Gry planszowe:
List miłosny – cel: należy jak najszybciej dotrzeć do księżniczki z listem. To
samo próbują zrobić pozostali gracze. Do dyspozycji jest 16 kart z zadaniami.
Fabuła gry pozostaje drugorzędna wobec umiejętności dedukcji, szacowania
ryzyka i oczywiście szczęścia. Wydawca: Bart.
Wsiąść do pociągu (Ticket to ride) – jesteś podróżnikiem, który jeździ po Europie z przełomu XIX i XX w. Gracze zbierają karty przedstawiające wagony i
używają ich, by budować dworce, pokonywać tunele, wsiadać na promy i zajmować trasy kolejowe. Wydawca: REBEL.pl
Robinson Crusoe – jesteście grupą rozbitków, która musi przeżyć na wyspie.
Nie będzie to łatwe, bo będzie trzeba pokonać głód, bestie i ochronić się przed
złą pogodą. Oprócz tego, możliwych scenariuszy jest wiele: szukanie skarbu
czy odkrywanie tajemnic wyspy. Wydawca: Portal Games.
Tajemnica ostatniego seansu – gracze wcielą się w członków ekipy filmowej
chcących uciec z nawiedzonego budynku kina. By tego dokonać muszą rozwikłać tajemnicę ostatniego seansu i znaleźć zaginioną kopię filmu. Wydawca:
Departament Gier Stowarzyszenia Topografie.
Gry komputerowe:
The Last Of Us [PS3, PS4] – Znajdujesz się w świecie przyszłości zdziesiątkowanym przez tajemniczą zarazę. Wokół Ciebie wrogo nastawieni ludzie i zmutowane istoty. Co można zrobić, by przetrwać? Co można poświęcić? Najlepsza
gra 2013 roku, największe osiągnięcie studia Naughty Dog.
Grand Theft Auto V [PS3, X360, PC] – wcielamy się w gangstera i wywalczamy sobie drogę do bogactwa w bezwzględnym świecie Los Santos. Wydawca:
Rockstar Games.
The Wolf Among Us [PS3, X360, PC, PSV] – gra bazuje na serii komiksowej „Fables”, a jej bohaterami są istoty baśniowe zmuszone szukać azylu w ludzkim
świecie. Spotkamy zatem wiele postaci znanych z komiksu, takich jak Zły Wilk,
Królewna Śnieżka czy Ichabod Crane, bohater opowiadania o Jeźdźcu bez Głowy. Wydawca: Telltale Games.
Fot. Anna Jędrzejak
tem. Sama rozgrywka to jest za krótki
czas, żeby można było mówić o nauce w
dosłownym znaczeniu tego słowa.
Czy znacie gry, które wywołały zmiany społeczne albo uruchomiły proces
zmian?
VR: Chyba nie…
JU: „Eurobiznes”, który spowodował, że wszyscy śmieją się z Salonik.
Moja siostra tam była. Powiedziała, że
jest brzydko i już wie, dlaczego Saloniki były najtańsze. A serio, nie znam
gry, która zmieniłaby coś na dużą skalę.
Można mówić o zmianie np. lokalnie,
dla małej grupy ludzi. Można wpływać
na rozumienie spraw społecznych, ale
w pojedynczym przypadku. Nie wiem,
czy gra na jakiś temat historyczny może
zmienić więcej niż wizyta w muzeum, w
którym oglądam fotografie, poznaję indywidualne historie ludzkie, czytam ich
wspomnienia.
PL: Ale np. już wspomniana „The Last
of Us” nie wywoła może zmiany w historii na miarę: „no to teraz rozbrójmy się
i nie prowadźmy więcej wojen”, ale jest
to jakaś przestroga. Zakładamy, że ilość
potencjalnych pacyfistów wzrośnie po
zagraniu w nią.
Robicie gry miejskie. Miasto jest dobrym polem do gry?
JU: Idealnym. Mamy do czynienia z
siatką ulic, kwartałami, masą miejsc,
które już są gotowe do wykorzystania.
Dodatkowo historię danego miejsca
można zaadaptować na potrzeby fabuły gry. Można wykorzystać do gry sklep
i tam zostawić wiadomość. Cena czeko-
15
Od lewej: Piotr Lipski, Vojislav Radojičić, Joanna Ufnalska z Departamentu Gier
16
Miasto Ł
Święto łódzkiej
pozarządówki
C
we, prezentacje w formie TEDx i powiązane tematycznie warsztaty.
Wisienką na torcie będzie Festiwal Zaangażowanych Łodzian odbywający się pod hasłem „Łódź zaangażowana!”, w sobotę (7.06) na
OFF Piotrkowskiej. Będzie to duża
impreza zorientowana na pokazanie różnorodności i prężności łódzkiej pozarządówki. Do połowy maja
czekamy na zgłoszenia.
Kontaktujcie się w tej sprawie
z Magdaleną Piekunko ([email protected]), która prześle
Wam formularz zgłoszeniowy do
wypełnienia. Z naszej strony możecie spodziewać się namiotów,
obiadu, stołów i krzeseł, ale jesteśmy też otwarci na nietypowe potrzeby – zwł. jeśli planujecie zrobić
coś dla mieszkańców, bądź z nimi.
Stawiamy na warsztaty i interakcję
z mieszkańcami, przewidujemy
równieżdużą część wystawienniczą
– na minimum 60 organizacji. Nie
dajcie dłużej się kusić – przybywajcie! 
zy jesteście gotowi na 4 dni
atrakcji w pierwszym tygodniu czerwca? Mamy nadzieję, że tak, bo Centrum OPUS
wraz z Partnerami organizują huczną imprezę, na którą już dzisiaj
chcemy Was – i Wasze organizacje serdecznie zaprosić.
Od środy (4.06) do soboty (7.06)
serce Łodzi będzie biło tętnem aktywizmu i społecznego zaangażowania. Imprezą inauguracyjną będzie
Forum Inicjatyw Pozarządowych
Województwa Łódzkiego, skierowane do organizacji z całego regionu.
Pierwszy dzień poświęcimy zastanawianiu się, jak sektor pozarządowy należy wspierać i ekonomizować. Drugi przeniesie nas w krainę
zasadniczych pytań: kim chcemy
być, po co istniejemy i jak chcemy
działać. Krótko mówiąc określimy
naszą wizję III sektora w rozwoju kraju. Czwartkowe popołudnie
i cały piątek to domena Łódzkiego
Forum Inicjatyw Pozarządowych,
na które złożą się dyskusje panelo-
Wspierają Nas
Projekt finansowany przez Szwajcarię w ramach szwajcarskiego programu
współpracy z nowymi krajami członkowskimi Unii Europejskiej.